Βουλιμία=δυστυχία ...

[weird]

Σερφάροντας, βρήκα το εξής πολύ σοφό και ενιδιαφέρον παραμύθι... Και θέλω να το προτείνω σε όλους μας όσους έχουμε φλερτάρει με τα θέματά του, και μετά, φίλη μου Ελσα, να σου πω κι εγώ το δικό μου παραμύθι που το έζησα πριν κάποιο καιρό.


Ο Γάμος της Ανεμί
Ο γάμος της Ανεμί, είναι η ιστορία μιας ανορεξικής πριγκιποπούλας, που μέσα από τον έρωτά της για έναν παραμάγειρο, γνωρίζει την αγάπη για τον λαχταριστό κόσμο των γεύσεων.

Ο Γάμος της Ανεμί
Denis Lhomme
Μετάφραση: Ιωάννα Λεκκάκου - Λαλίνα Φαφούτη
Σελ. 62
Εκδόσεις Άγρα, 2007

Σε μια χώρα μοναδική, την Κακοφαγία, κάτω από έναν ουρανό πασπαλισμένο με συννεφάκια από μαρέγκα, λαμποκοπούσε το τεράστιο παλάτι του βασιλιά Καλόχρωμου και της βασίλισσας Βιολέτας. Η Ανεμί το μοναχοπαίδι τους κόντευε να πάθει αναιμία. Ήταν μια κοπέλα λυγερή με κατακόκκινες κοτσίδες και ένα έξυπνο μουτράκι όλο νάζι. Ήταν το καμάρι του παλατιού. Ώσπου μια μέρα το κακό δεν άργησε να γίνει. Οι πιο καλοφαγάδες γονείς του κόσμου είδαν την κορούλα τους να αρνείται να δεχθεί οποιαδήποτε τροφή, να αποχωρεί νηστική από το τραπέζι με τα υπέροχα πλούσια εδέσματα, να χάνει βάρος, να μελαγχολεί, και να ονειρεύεται αποδράσεις σε ξωτικά νησιά μακριά από τα θανατωμένα της ζωάκια που λάτρευε και που σερβίρονταν μαγειρεμένα με τα εκλεκτότερα υλικά. «Αποκλείεται να βρεις σύζυγο αν δεν σου ανοίξει η όρεξη», ανησυχούσε ο πατέρας της, και είπε και μαζεύτηκαν του κόσμου οι μνηστήρες για το ανορεκτικό δεκαπεντάχρονο κοριτσάκι του. Χοντροί, λαίμαργοι, άξεστοι άνδρες γέμισαν την πόλη της Κακοφαγίας, προς μεγάλη απογοήτευση της Ανεμί, που άλλαξε ρούχα, άλλαξε κόμμωση και πήρε τους δρόμους. Εκεί στους δρόμους την περίμενε η τύχη της στο πρόσωπο ενός ωραίου, συμπαθέστατου αγοριού που μάζευε αγριοφράουλες. Πώς την συγκίνησε την Ανεμί ο άγνωστος νέος; και πως έκανε την καρδία της να χτυπάει τόσο ακανόνιστα δυνατά; Ο έρωτας, Γκαστόν το όνομά του, μαθητευόμενος μάγειρας στο παλάτι, με ταλέντο στη μαγειρική, επινοούσε καινούριες συνταγές ακούγοντας μουσική, φορούσε μπότες κεντητές, και της έκλεψε τον ύπνο, της πήρε τον νου...αλλά και της έδωσε την όρεξή της πίσω και η Ανεμί άρχισε να παίρνει βάρος και να χαμογελά. Τα μαγουλάκια της ρόδισαν και τα χειλάκια της έγιναν κερασένια όλο ζωή. Και έτσι οι δυο τους ανέλαβαν να ομορφύνουν τις καινούργιες μέρες που θα ξημέρωναν στη χώρα της Κακοφαγίας, που χάρη στις εμπνεύσεις του Γκαστόν, μετονομάστηκε πλέον σε χώρα της Καλοφαγίας. Ο γάμος της Ανεμί, με κείμενα και εξαιρετικά πρωτότυπα και ευαίσθητα σχέδια του γάλλου εικονογράφου Denis Lhomme, είναι μια σύγχρονη ιστορία στο ύφος των παλιών παραμυθιών, με τα συμπόσια, τους αναπόφευκτους μνηστήρες, τους χρυσοστολισμένους άρχοντες, την ευαίσθητη πριγκίπισσα, το ικανό λαϊκό παλικάρι, που σε κερδίζει με το χιούμορ, το παιχνίδισμα της γλώσσας και με μια εικονογράφηση που δεν χορταίνεις να τη βλέπεις και να στέκεσαι στις ευφάνταστες λεπτομέρειες. Ένα παραμύθι για παιδιά του δημοτικού με θέμα το πρόβλημα της νευρικής ανορεξίας που δυστυχώς παίρνει ανεξέλεγχτες διαστάσεις στη χώρα μας.
Η έκδοση συνοδεύεται από δώδεκα συνταγές μαγειρικής για παιδιά, από το γνωστό συγγραφέα βιβλίων μαγειρικής Αλέξανδρο Παπανδρέου, σε σχέδια του Denis Lhomme ο οποίος είναι γάλλος αλλά ζει και εργάζεται στην Αθήνα από το 1995.Έχει εικονογραφήσει πολλά παραμύθια και λογοτεχνικά κείμενα, μεταξύ άλλων το βιβλίο «Το φαγοπότι στης κόμισσας Χαψούλη του Vitold Gombrowicz για τις εκδόσεις Άγρα το 1999. Ο γάμος της Ανεμί είναι το πρώτο βιβλίο που εκδίδει ως συγγραφέας και εικονογράφος.


Κοντοσταθάκου Αναστασία
Για το www.Lexima.gr

[weird]

Αρχινα και το δικό μου παραμύθι....

Πρίν κάποιο καιρό,
έτσι όπως γύρναγα ανέμελα στο σπίτι, μετά απο την όλο ρουτίνα αλλα και τόσο γεμάτη ημέρα μου, συνάντησα στο λεωφορείο ένα πλασματάκι, που είχα δει πολλές φορές να πλανιέται στους διαδρόμους, εκεί που δούλευα....
Εχοντας κι η ίδια πίσω μου την ιστορία μου, \'έχοντας αποκτήσει και μια ευαισθησία παραπάνω, χάρη στην πληροφόρηση που είχα απο το φόρουμ, την είχα προσέξει.

Μονη, και αδύνατη. Σαν σκελετός. Δυο καλάμια για πόδια.

Πιάσαμε την κουβέντα κι αμέσως έγινε το μαγικό κλικ.
Καταλαβαίναμε κι οι δύο, οτι εδω, μόλις, κάτω απο τον βαριεστημένο ήλιο εκείνου του ανοιξιάτικου μεσημεριού, συναντήθηκαν δυο άνθρωποι που έχουν πολλά να πουν και να ανταλλάξουν και να επικοινωνήσουν....

Κι έτσι, ξεκίνησε η φιλία μου με την μικρλη μελαχροινή νεράιδα, όπως χαιδευτικά της έγραφα, σε κάποια σμσ μου.

Τα χεράκια της ήταν βαμμένα με μπλέ φλέβες που πετάγονταν άγαρμπα απο το δέρμα της. Το πρόσωπό της κάτωχρο. Ενα αγρίμι μοναχικό ήταν.
Εκανε καιρό να με εμπιστευτεί και να βγούμε με κοινή παρέα.
Το βάψιμό της έντονο, αταίριαστο στο παιδικό της πρόσωπο.
Εντονο, για να κρύβει την ... νεκρική χλωμάδα.
Το χρώμα του δέρματός της ήταν .. κιτρινο- γκρι.

Οταν βγαίναμε, δεν επαιρνε ποτέ χυμό ή ποτό, παρά μόνο κοκα κολα λαιτ ή σοδα ή καφέ σκέτο.
Εγώ παρατηρούσα.
Προβληματίστηκα έντονα εκείνη την εποχή γιατί βρισκόμουν μπροστά σε κάτι που δεν είχα φανταστεί ποσες δυσκολίες έκρυβε... μάλιστα έγραψα και στο φόρουμ, ρωτωντας.
Πως προσεγγίζεις έναν τέτοιο άνθρωπο?
Η αδυναμία του είναι τόσο εμφανής, που κατάλαβα, πόσο ανάγκη απο προσοχή έχουν τέτοιοι άνθρωποι. Απο την άλλη όμως, όταν τον προσεγγίζεις, στέκεσαι αμήχανος μπροστά στο φαινόμενο.... Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν μπορείς να πεις σε έναν χοντρό οτι είναι χοντρός.

Απλά έβλεπα, δεν έλεγα τίποτα. Ηταν τόσο ευθραυστη η σχέση μας, που ενιωθα οτι θα έφευγε αν ανέφερνα κάτι. Συχνά στεναχωριόμουν, δεν με άφηνε να την πλησιάσω και μου έλεγε όλα εκείνα τα φρικτά ψέματα. Στην αρχή δεν καταλάβαινα, για ποιο λόγο μου περιεγραφε με τις ώρες πως εφαγε το ένα και το άλλο γλυκό, πόσο τις αρέσει το παγωτο, ποσα τοστ έγαφε πριν βγει και τις φακές που έφαγε το μεσημέρι.....

μετά κατάλαβα οτι με τον τρόπο της με προειδοποιούσε να μην αγγίξω το θέμα της διατροφής, οτι είναι μια χαρά.
Τότε, απλα κουνούσα το κεφάλι, ήξερα τι μου ζητούσε. Να κάνω την χαζή. Κι αυτό έκανα.

Καποια στιγμή την έπεισα να πάμε με την παρέα μου στην παραλία. Ηταν διστακτική. Τελικά ήρθε......
Μέσα στο λεωφορείο αγνάντευε απο το τζάμι κι ενιωθα, σχεδον μύριζα, σχεδόν άγγιζα, την βαριά της απογνωση και δυστυχία....

Ηταν η πρωτη φορά που μου μίλησε \" Η αδερφή μου μου λέει να΄βάλω κιλά, εσύ τι λες? Εσυ ποσα κιλά είσαι?\"

κι αμέσως μετά, διστακτικα \" Δεν την ζω τη ζωή μου\".....

Οταν την είδα με το ελαφρύ πουκάμισο και το σορτς, τρομαξα, και όλη η παρέα μου δηλαδή. Ολα τα βλέμματα ηταν καρφωμένα πάνω μας. Εκείνη την ώρα θυμάμαι ένιωθα μισος για τον κόσμο που μας κοιτουσε.

Αλλα... απο την άλλη και το δικό μου βλέμμα παγωνε!!
Τα κόκαλά της προεξείχαν απο παντού σαν βίαια εξογκώματα..... Το δέρμα της μέσα σε λίγα λεπτά άρχισε να ερεθίζεται έντονα απο τον ήλιο, τόσο λεπτό που ήταν... Η νεράιδα μου δεν μπορούσε να βαδίσει πάνω στην άμμο... ηταν πολύ δύσκολο γι αυτήν. Επεσε μια φορα! Κι αμεσως την άρπαξα, την σήκωσα...
Φυσικά ούτε λόγος για να μπει στη θάλασσα.... Δεν΄έμεινε με το μαγιό... σαν να ντρεπόταν κι η ίδια.

Οταν έβγαλε το καπέλο της, αντι να πέσουν πλούσια τα υπέροχα αν και θαμπα μαυρα μαλλάκια της, επεσαν σαν ξερόχορτα και φάνηκε μια μικρή φαλάκρα.....

Πέρασε ο καιρός και συνέχιζα να κάνω ότι μου ζήταγε. Μιλούσαμε συχνά για φαγητό, και όταν έβλεπε οτι δεν την πίεζα να φάει ( οπως μάλλον θα περίμενε ) με προκαλούσε λέγοντας... \" Πονάει το στομάχι μου\"...

Ειναι δύσκολο να αγαπάς εναν άνθρωπο που το κάνει αυτό στον εαυτό του... τσαλακώνεσαι κι εσυ.

Καποια στιγμή Ελσα, της έδωσα το κείμενό σου ( δεν θελεις να είσαι ανορεξικη), οταν είχα πια το θάρρος να το κάνω , καθως και αλλες μαρτυριες ανορεκτικών που είχα κατεβάσει απο το νετ...

Θυμωσε...... Με κατηγόρησε οτι είμαι φαντασιοπληκτη, οτι αν ηξερε πως πιστευα κατι τετοιο για εκείνην, δεν θα με αφηνε να της κάνω παρέα απο οίκτο... οτι όλα αυτά δεν είχαν καμια σχέση με εκείνη!!!

Το περίμενα.... Μετα απο επιμονες προσπάθειες τα ξαναβρήκαμε.. Μα ποτέ δεν ξαναμίλησα για ανορεξία...

Αρχισε, παρόλα τα εμπόδια που κυρίως εκείνη έβαζε ανάμεσά μας, να αναπτύσσεται μια όμορφη σχέση μεταξύ μας... Μου εστελνε μηνυματα οτι οι γονεις την πιεζουν να φαει βρωμιες, επιτελους, ανοιγόταν!!!
Μιλήσαμε για τον έρωτα, την φιλία, την ζωή, τους ανθρώπους, τη μοναξιά, ποτέ δεν θα ξεχάσω τα μάτια της που έκλαιγαν δίχως δάκρυα, σαν μου μίλαγε για την μοναξιά της...
Το παράπονό της που φοβότανε να ζήσει, να μεγαλώσει, να γίνει γυναίκα....

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τότε που έπεσε κλαιγοντας στην αγκαλιά μου και μου έλεγε πόσο δύσκολο της ήταν να το ζητήσει... να ζητήσει μια αγκαλιά...

Και όλες εκείνες τις φορές που ήθελε να μου μαγειρεψει, κατι πολυ υγιεινο( ετσι λέγαμε ειμαστε και οι δυο της υγιεινης) και εκατσε και το φαγαμε μαζι!!!!

Η μιρκή μελαχροινή νεραιδα, αρχισε πολυ πολυ αργα, με τον καιρό να ομορφαίνει....φαίνεται πως η ψυχή της πρώτα έφαγε και μετά το επέτρεψε και στο σώμα της.. αρχισε να τρωει, οχι πόλύ βεβαια, με τον δικό της, μυστήριο τρόπο....
Εγιναν πλουσια τα μαυρα μαλλάκια της, πήραν χρωματάκι τα μαγουλάκια της, εδειξε την όμορφη γυναικα που είχε μέσα της.

Ερωτεύτηκε! Δεν ήταν εύκολο, αλλα με δειλά δειλά βηματάκια, οδηγηθηκε στον ερωτα.... κοινωνικοποιήθηκε.
Γέμισε με ΄περισσότερη ουσία τη ζωή της και άφησε την επικοινωνία και το \"κοντά\" να ράνει τις πληγες....

Κάποτε, οταν πια ειχε αρχίσει να μεταμορφώνεται απο σκελετο που φλερτάρει με τον θάνατο σε άνθρωπο, μου ομολόγησε πόσο άσχημα ένιωθε για μια βουλιμική επιθεση που είχε κάνει σε ένα κεικ....

Δεν ήταν εύκολος ο δρόμος του γυρισμου...

Ειχε αγνοησει την ζωή, και τώρα η ζωη επαιρνε την εκδίκησή της..

Σήμερα η μικρή νεραίδα είναι μια κοπέλα όμορφη και αδυνατη πολύ πάλι, αλλα τουλάχιστον φροντίζει να τρέφεται κάπως και να ρουφα οτι μπορεί απο τη ζωή της.

Αυτό που πήρα απο τον άνρθωπο αυτό ήταν απέραντη αγάπη, τεράστιες αγκαλιές, που δεν ήξερα οτι μπορεί να κάνει με τα μικρούλια χέρια του, στήριξη ( ναι, σοφές κουβέντες) και σπάνια επικοινωνία....

Την θαυμάζω για το πόσο όμορφα το αντιμετώπισε όλο αυτό, επιστρατεύοντας όλη τη΄δύναμη του μυαλού και της ψυχής της.....

Τελικά, ενα πραγμα που κατάλαβα, ειναι οτι πολλες φορες, μια διατροφική διαταραχή κρύβει πολύ πονο μέσα της, πολύ μοναξιά, και την βαθιά αναγκη αυτών των ανθρώπων, να δώσουν και να λάβουν, μεσα απο μια σχεση ουσιαστική.

Αυτό το παραμύθι¨Έλσα, το χαρίζω σε σένα, με αγάπη.

[elsa__]

Νάσαι καλά weird... Η μικρή σου \"νεράιδα\" με συγκίνησε αφάνταστα...

[sabb]

Χμ, φαντάζομαι πως η μικρή νεράιδα σου weird , συγκίνησε πολλούς περισσότερους...Νάσαι καλά... :)

[λίτσα]

η μικρή νεράιδα μου θύμισε κάτι από τον εαυτό μου.
έλσα αν αυτό σε παρηγορεί εγώ πήρα 23 κιλά μέσα σε ένα χρόνο και να σου πω κάτι. δεν με έχει πειράξει καθόλου, έχω συμβιβαστεί με την εικόνα μου γιατί έτσι αισθάνομαι εν μέρει υγιής. δεν καθορίζει η ζυγαριά την ομορφιά μας και την εικόνα μας άλλωστε δεν ζούμε για να τρώμε αλλά τρώμε για να ζούμε.

[Δοδις]

καλημέρα...weird μου, με συγκίνησε αφάνταστα η μικρή νεράιδα...μου θύμησε τον εαυτό μου πριν λίγα χρόνια...
δυστυχώς πάντα πίσω απο την ανορεξία ή την βουλιμία κρύβονται πολλά πολλά...ακόμα το παλεύουμε να πάρουμε κανένα κιλάκι...!!!
και σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται μεγάλη στήριξη απο την οικογένεια...και να σου πω και λίγη πίεση δεν βλάπτει...εμένα δεν με έβλαψε δηλαδή...με το ζόρι φαγητό μπας και ανοίξει λίγο η όρεξη...και τελικά σε καλό βγήκε αλλιώς δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα!
έλσα έχεις στήριξη απο το οικογενειακό περιβάλλον σου? το ξέρουν?

[weird]

Originally posted by dodis
καλημέρα...weird μου, με συγκίνησε αφάνταστα η μικρή νεράιδα...μου θύμησε τον εαυτό μου πριν λίγα χρόνια...
δυστυχώς πάντα πίσω απο την ανορεξία ή την βουλιμία κρύβονται πολλά πολλά...ακόμα το παλεύουμε να πάρουμε κανένα κιλάκι...!!!
και σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται μεγάλη στήριξη απο την οικογένεια...και να σου πω και λίγη πίεση δεν βλάπτει...εμένα δεν με έβλαψε δηλαδή...με το ζόρι φαγητό μπας και ανοίξει λίγο η όρεξη...και τελικά σε καλό βγήκε αλλιώς δεν ξέρω που θα ήμουν σήμερα!
έλσα έχεις στήριξη απο το οικογενειακό περιβάλλον σου? το ξέρουν?

Καλημέρα κοπέλα μου, ειναι μια ιστορία περα για πέρα αληθινή...

Η φίλη μου, η μικρή νεράιδα δεν επανήλθε ολοκληρωτικά.
Χαιρομαι για σενα που το ξεπέρασες.
Μα στην περίπτωση της η πίεση δεν νομίζω να είχε αποτέλεσμα.
Είναι εξαιρετικά αντιδραστικός άνθρωπος...
Φιλιά.

[Δοδις]

μμμμ, το ξέρω...αντιδραστική είμαι και γω...όμως τότε δεν είχα την δύναμη ούτε αντίδραση ούτε αντίσταση να προβάλλω στο οτιδήποτε....ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός όμως....το σημαντικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να έχεις διπλα σου ανθρώπους να σε αγαπάνε και να σε βοηθούν...εγώ το ότι είμαι εδω το οφείλω στην μαμά μου...

[carrie]

dodis τον εαυτο μου μου θυμιζεις :P κατι μας θυμιει κατι αλλο σαυτο το θρεντ :Ρ

[Δοδις]

carrie....όσο ζω παλεύω! αλλά απο τότε που συνήλθα( εδω και λίγα χρόνια) είμαι κολλημένη στα 45 με 47 δεν πάει παραπάνω....
χιχι..;););):P

[carrie]

με τι υψος εισαι 45-47 κιλα? εγω ειχα φτασει 51 κιλα με 1.78 υψος

[Δοδις]

αααα, εσύ είσαι και ψηλη...1.68 είμαι...

[Δοδις]

πριν ήμουν με 1.68 ύψος γύρω στα 37 κιλα....άστο, ούτε να το θυμάμαι δεν θέλω!!μιλάμε για φρίκη....ήμουν τόσο μα τόσο αποκρουστική...

[carrie]

χιχιχι!!! αστα κι εγω ημουν σαρκα και οστα! εχω παρει δεκα κιλα ειμαι σταθερα 61-62 και ειμαι μπαμ εδω και αρκετα χρονια!! και μενα ομως με βοηθησε η μαμα μου, η αγαπη της και η επιμονη της, γιαυτο μου θυμισες εμενα λιγο. αν και οπως γραφω σε αλλο τοπικ μου εκανε ενα κλικ μια κουβεντα απο εναν ανθρωπο και μου εφυγε αυτο το \"θεμα\" μεσα σε μια στιγμη.μπορει να φαινεται απιστευτο σε καποιους, αλλα γινεται

[Δοδις]

κι εγώ σύρω στα δέκα έχω πάρει αλλά με απίστευτο κόπο....δεν μετανοιώνω πάντως που προσπάθησα και χτυπήθηκα ωσάν το χταπόδι!!!!!
δεν είναι απίστευτο...όλα ένα κλικ είναι...έτσι πιστεύω εγώ...απλά κάποιες φορές γυρνάει ανάποδα το άτιμο...;)