Σημεία των καιρών... Η κατάθλιψη επέστρεψε!

[donald_girl]

Σημεία των καιρών…
Δεν μπορώ να το ονομάσω αλλιώς.
Και για να το κατατάξω κάπου όλο αυτό, θα πω προκαταβολικά πως η κατάθλιψη επέστρεψε.
Δεν θα είναι το θέμα αυτό από τα θέματα που πουλάνε στο φόρουμ. Μπορεί και να μην το ανεβάσω. Όπως και να έχει… Όσοι ξέρετε από παλιά την ιστορία μου, ίσως και να με καταλάβετε.

Είναι οι μέρες περίεργες. Μια περίληψη. Πριν 3 χρόνια τέτοιο καιρό ετοίμαζα μετακόμιση με τον πρώην μου από το νησί στη Θεσσαλονίκη. 3 Οκτωβρίου 2016 άφησα το νησί μου. Τέλοσπάντων, επειδή ο κύριος είχε «λεφτά αισθήματα» με χώρισε 6 μήνες μετά για κάποια κυρία η οποία μπορούσε να του παρέχει «ανέσεις» και εύκολη ζωή. Με μένα έπρεπε να προσπαθήσει για την κοινή μας ζωή. Οπότε εγκατέλειψε «το πλοίο». Σημεία των καιρών λοιπόν. Και μικρές οι αξίες μας που μετρώνται σε ευρώ. Πριν λίγες μέρες έμαθα πως αυτή την κυρία την παντρεύτηκε σε μια τελετή με περίσσια πολυτέλεια, που φυσικά και δεν θα είχε αν έκανε μια τέτοια κίνηση με εμένα. Με μένα θα ήταν μια λιτή τελετή. Δεν με πονά. Διαπιστώνω όμως… Μεγαλώνω κι άλλο. Σκληραίνω στο περίβλημα περισσότερο για να προστατεύσω το παιδί που ζει μέσα μου. Αυτό που ταξιδεύει ακόμα ακούγοντας μουσική και που χαζεύει ακόμα τη θάλασσα και νομίζει πως αυτά που βλέπει γύρω του (και που δεν αγοράζονται) είναι υπερβολικά όμορφα για να είναι αληθινά, και τα κοιτάζει κάθε φορά σαν να είναι πρώτη φορά και όχι σαν κάτι δεδομένο…!

Πριν μια βδομάδα έκανα μια επέμβαση. Οι δικοί μου από το νησί δεν ήρθαν. Τους είχα ανάγκη η αλήθεια είναι. Αλλά τι να κάνεις; Μαγείρεψα για μια βδομάδα , έβαλα τάπερ στο ψυγείο. Είπα και σε ένα φίλο να βγάζει βόλτα τα σκυλιά μου όσο εγώ δεν θα μπορώ και βουρ… Τώρα αναρρώνω. Εντάξει, αυτό δεν ξέρω αν είναι σημείο των καιρών! Πάντα είχα μια παράξενη σχέση με τους γονείς μου. Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον βίαιο. Όσοι έχετε διαβάσει το παρελθόν μου γνωρίζετε. Μπόλικη σωματική βία, και λεκτική βία και ταπεινώσεις από τον πατέρα μου. Η μητέρα μου μια γυναίκα η οποία έχει παραιτηθεί από τη ζωή σε μεγάλο βαθμό, δεν προσπαθεί για τίποτα. Και ταυτόχρονα περιμένει από τον πατέρα μου να την υπηρετεί… Το πουλάκι που περιμένει να της δώσουν μέχρι και τη τροφή στο στόμα! Όλα έτοιμα. Ένας άνθρωπος που δεν πάλεψε ποτέ για κάτι και που για μένα ήταν το «παράδειγμα προς αποφυγή». Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια δεν είμαι τόσο θυμωμένη μαζί τους όσο ήμουν κάποτε. Βοηθά και η απόσταση. Βοηθά και που μεγαλώνω. Τόσα μπορούσαν, τόσα έκαναν. Αλλά εντάξει, έχω ένα κενό μες τη ψυχούλα μου. Ξέρω πως συναισθηματικά «πληρώνω», πολλά από τα δικά τους λάθη, ακόμα… Στα 33 μου.

Όταν πριν 2,5 χρόνια χώρισα λοιπόν έπειτα από μια 7ετή σχέση μπορώ να πω είχα «άγνοια κινδύνου». Τα πράγματα στον τομέα των σχέσεων τα θυμόμουν πολύ διαφορετικά! Έλεγα… Οκ, τελείωσε, έχω όλη την ικανότητα και όλα τα προσόντα να φτιάξω κάτι όμορφο και υγιές. Πονούσα, αλλά ήμουν αισιόδοξη. Σήμερα… Έφαγα πολύ σκατό η αλήθεια για να είμαι ακόμα. Είδα πολύ «άγριες καταστάσεις». Πράγματα που δεν περίμενα ποτέ να αντιμετωπίσω. Και υπήρξαν κάποια πράγματα αρκετά επώδυνα που ίσως αξίζει να αναφέρω. Ο πρώτος τύπος που με πλησίασε αφού χώρισα ήταν ένας δεσμευμένος, ο οποίος μου το έκρυψε, δεν έκανα μαζί του κάτι γιατί το πήρα χαμπάρι. Δεν είχε αφήσει ούτε θηλυκή γάτα στη γειτονιά, ήμασταν σε κοινή παρέα. Και κάποια στιγμή έλεγε δεξιά και αριστερά πως «τον κυνηγάω» και «του την πέφτω», για να ρίξει στάχτη στα μάτια στην παρέα και στη δικιά του γιατί πηδούσε μια σερβιτόρα και έπρεπε να αλλάξουν στέκια και να πάνε προς τα μέρη που δούλευε εκείνη και χωρίς πρόβλημα. Ήταν ιδιαιτέρως χαζό αυτό. Και κάποια «φίλη» εκείνο το καλοκαίρι μου έκανε «δικαστήριο» , γιατί ήθελε να δει αν «ήμουν η πέτρα του σκανδάλου και θα του χαλούσα το σπίτι του ανθρώπου». Και εν τέλη αργότερα έμαθε πως άθελα της του έκανε πλάτες για να ξενοπηδάει. Συγγνώμη δεν άκουσα. Και φυσικά ξέκοψα από όλους αυτούς. Και εγώ και ο κολλητός μου. Πως «έμπλεξα» δεν κατάλαβα. Αλλά θυμάμαι είχα πολύ πολύ άγχος!!!! Και φοβόμουν ενώ δεν έφταιγα!
Την ίδια περίοδο γνώρισα ένα τύπο, ο οποίος έκανε μεταπτυχιακό εδώ και ήταν από το νησί μου. Ωραίος τύπος, καλό παιδί, κοινά ενδιαφέροντα. Το παιδί όμως κάποιο θέμα προφανώς και είχε, που μέχρι σήμερα δεν έμαθα και δεν θέλω κιόλας να μάθω. Ίδια ηλικία με μένα. Υπερβολικά μαζεμένος και φοβισμένος . Με απέφευγε. Λέω οκ … Δε γουστάρει. Αργότερα μου είπε πως με «φοβόταν» επειδή «δεν είμαι λέει σαν τις άλλες. Και πως θα μπορούσε να φάει κόλλημα και να τον κάνω λέει ό,τι θέλω». Ένιωθα πως έχω να κάνω με ένα παιδί. Ή με έναν παρθένο. Κάποια στιγμή που είχαμε βρεθεί μόνοι μας στο νησί μείναμε στα προκαταρκτικά. Δεν ήθελε με τίποτα κάτι παραπάνω. Και μετά όταν ξαναβρεθήκαμε Θεσσαλονίκη ήταν πάλι τέρμα απόμακρος. Και κάποια στιγμή, απλά μου έστειλε μήνυμα πως επέστρεψε στο νησί, χωρίς να με αποχαιρετήσει χωρίς τίποτα. Δεν ήθελα να ξανασχοληθώ. Όποτε με θυμόταν μου έστελνε μηνύματα. Ένα πάρε δώσε βασισμένο απλά σε συνομιλίες μέσω μηνυμάτων. Ένα χρόνο μετά και αφού επέμενε να με δει, είπα να του δώσω μια ευκαιρία όταν κατέβηκα στο νησί. Του είπα αν θες να προσπαθήσεις ξεκινάμε από το 0, αυτό είναι και καλό και κακό. Βγήκαμε… Βρεθήκαμε μόνοι μετά… Και ενώ έκανε σαν τέρμα ερωτευμένος και κοίτα τη θάλασσα και κοίτα το φεγγάρι και νιώσε τη καρδιά μου… Πάλι θα είχαμε μια επανάληψη αυτού του πριν ενάμισι χρόνο. Προκαταρκτικά και μια δήλωση «κοίτα, εγώ δεν είμαι της μιας βραδιάς». Ένιωσα πως χάνω το χρόνο μου. Ξενέρωσα και δεν ήθελα να ασχοληθώ άλλο. Γυρνάω πίσω. Μπλα μπλα μπλα σε μηνυματά. Κάποια στιγμή μήνες μετά παίρνει το αεροπλάνο και έρχεται στα ξαφνικά για να με δει «έστω μια ώρα». Ξενερωμένη εγώ. Ρε φίλε… Τόσο καιρό μου φέρεσαι σαν να είμαι τέρμα απωθητική, τώρα τι θες από τη ζωή μου 2 χρόνια μετά; Πίνουμε μια μπύρα και πάω σπίτι μου. Δεν ένιωθα κάτι. Δεν μπορούσα. Δεν ήθελα να κοροιδεύω. Κατέβηκα στο νησί με άδεια 2 βδομάδες μετά. Δεν ήθελα να του δώσω ελπίδες. Είπα την αλήθεια. Πως είναι αργά. Πως για καιρό δεν συμπεριφερόταν όμορφα και δεν πάει έτσι. Στην αρχή ήταν σαν να τον «κυνηγάω» για να μη δώσω την εντύπωση πως τον απέρριψα επειδή δεν κάναμε σεξ. Ήταν απόμακρος. Δεν έδειχνε ενδιαφέρον, ήταν σαν να ήμουν απωθητική . Και σε εκείνη τη φάση αισθανόμουν λες και κάνω κάτι λάθος , είμαι «απωθητική» σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα. Πληγώθηκα. Ε δεν πάει έτσι… Και εγώ πια δεν μπορώ! Συνεχίζει να μου στέλνει αραιά και που. Εγώ είμαι ειλικρινής. Συγγνώμη, είναι αργά, δεν μπορώ.

Και … Η ιστορία μου αμαρτία μου λάθος μου μεγάλο… Κάποια στιγμή μες το 2015, όσο ζούσα ακόμα στο νησί και όσο ήμουν ακόμα με τον πρώην μου είχα αρχίσει να αισθάνομαι έλξη από έναν συνάδελφο μου. Δεν είπα, δεν έδειξα και δεν έκανα τίποτα. Και γιατί είχα σχέση, και γιατί είναι δεσμευμένος και γιατί ήμασταν συνάδελφοι. Προσπαθούσα να θάψω όσα σκεφτόμουν και τι ένιωθα… «Μαλακίες» έλεγα μέσα μου. Είναι απλώς μια σκέψη! Ξέχασε το! Εκείνη την περίοδο αισθανόμουν και αρκετά «θρησκευόμενη», οπότε ένιωθα και ενοχές για αυτό. Οπότε το έθαβα … Λίγο πριν φύγω από εκεί πριν 3 χρόνια, το μυαλό μου ήταν σε εκείνον. «Σκάσε ιδέα σου είναι!», έλεγα στον εαυτό μου. Άλλαξα πόλη. Τον ξέχασα για κάποιο καιρό… Όταν χώρισα δεν ξέρω πως άρχισα να τον σκέφτομαι πάλι. Μάθαινα νέα του από κοινούς γνωστούς… Κάποια στιγμή. Την πρώτη φορά που πήγα στο νησί μετά από όλα αυτά. Τον εντόπισα του είπα τι σκεφτόμουν. Έλεγα… Τουλάχιστον θα ξαλαφρώσω θα το βγάλω από μέσα μου. Θα το απενοχοποιήσω. Θα το απομυθοποιήσω και θα πάω παρακάτω… Δεν περίμενα κάτι. Και έκτοτε… Σταδιακά ξεκίνησε μια επικοινωνία. Αρχικά αραιά και που και στο «φιλικό». Μετά έγινε πιο συχνή. Και έπειτα μου το έσκασε αυτό που ήξερα , πως δεν είχε περάσει μόνο από το δικό μου το μυαλουδάκι… Αλλά και από το δικό του. Και… Σημεία των καιρών! Η επικοινωνία μου και με αυτόν τον άνθρωπο ήταν (είναι) κατά 99% γραπτή. Ο καιρός περνούσε. Η επικοινωνία πύκνωνε και άλλαζε… Και από φιλική είχε γίνει ανταλλαγή φαντασιώσεων. Δεν ξέρω πόσο «ηθικό» ήταν αυτό. Τσιμπημένη όμως εγώ, ήθελα να το ζήσω όλο το έργο. Όχι να μείνει στα λόγια. Και αυτός έτσι έλεγε. Με τη διαφορά πως κάθε φορά που πήγαινα στο νησί… Πάντα υπήρχε μια δικαιολογία ώστε να μη συμβεί τίποτα και να πιούμε απλώς ένα καφέ. Αργότερα μου είπε πως «φοβάται» γιατί δεν έχει κάνει ξανά κάτι ανάλογο. Φήμες έλεγαν όμως διαφορετικά πράγματα ( που αργότερα έμαθα πως δεν ίσχυαν βέβαια)… Και εγώ το πήρα κατάκαρδα. Άρχισα να σκέφτομαι πως είμαι λίγη, πως δεν μετράω σαν γυναίκα και άλλα διάφορα. Άρχισα να έχω ξεσπάσματα, να προσπαθώ να ξεφύγω. Η μαλακία της υπόθεσης είναι πως είχαμε μπει πολύ ο ένας στην καθημερινότητα του άλλου. Να λέμε τα μυστικά μας, τις σκέψεις μας. Μικρά και μεγάλα πράγματα που μοιράζεσαι μόνο με πολύ δικούς σου ανθρώπους… Άρχισε η προσποίηση του «μένουμε φίλοι». Καταπιεστικό για μένα… Κάποια στιγμή με πολύ κόπο για κάποιο καιρό ξεκόψαμε το καλοκαίρι φέτος. Αλλά είχαμε καταλήξει πολύ «απαραίτητοι» ο ένας στον άλλο, οπότε ξεκινήσαμε να επικοινωνούμε ξανά. Με αυτόν τον τρόπο τον γραπτό, με κανένα τηλεφώνημα αραιά και που. Να διευκρινίσω πως οι συζητήσεις έπαψαν να είναι πονηρές περίπου τα περασμένα Χριστούγεννα. Ωστόσο… Σχεδόν καθημερινή επικοινωνία και φτάσαμε να ξέρουμε ο ένας τα μυστικά του άλλου, από μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας, μέχρι τις ιστορίες μας… Και όλο λέμε «ξεκόβουμε» και ποτέ δεν μπορούμε. Υπήρξε και μια περίοδος που γινόταν προσπάθεια να «ξεκόψουμε» , με επικούς καυγάδες… Και πάλι. Κανείς δεν μπορεί! Και συνεχίζουμε να λέμε πως είμαστε «φίλοι», ενώ ξεκάθαρα υπάρχουν συναισθήματα και από τους δυο μας. Που τα έχουμε παραδεχθεί… Αλλά «δεν γίνεται»… Και «δεν πρέπει», και «δεν είναι σωστό». Και κάθε φορά που βρισκόμαστε, σε αυτό το λίγο και το σπάνιο που μπορούμε κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι, αλλά αυτό… Μέχρι εκεί…

Συνέχεια στο επόμενο ποστ...

[donald_girl]

Η συνέχεια από το παραπάνω...

Στο μεταξύ… Από τη δική μου πλευρά… Πολλά αποτυχημένα ραντεβού μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια «ελευθερίας». Πολλές καταστάσεις όπου βλέπεις ανθρώπους που θεωρητικά θέλουν να σε γνωρίσουν και καταβάλλουν πολλή προσπάθεια ώστε να βγουν μαζί σου και να περάσουν κάποιο χρόνο. Να βγουν αρκετές φορές… Να προσπαθούν να σε μάθουν… Αλλά μόλις κάνετε σεξ να αλλάζει η συμπεριφορά… Η προσπάθεια να παύει … Άλλες φορές συνάντησα ανθρώπους που έχουν αρκετή επιθετικότητα. Αν περάσει λίγος καιρός και δεν σου βγαίνει και δεν θες ρε παιδί μου, δεν πιστεύεις πως μπορείς να ταιριάξεις και τους απορρίψεις ευγενικά αρχίζουν τους χαρακτηρισμούς! Γενικά έχω δει πολλά… Και όχι όμορφα! Συν πως (σημεία των καιρών), το φλερτ έχει «ψηφιοποιηθεί». Το «μου αρέσεις» να στο πουν πρόσωπο με πρόσωπο δεν υπάρχει, νομίζουν πως φλερτ είναι να σου «κάνουν λάικ»…

Γενικά σκέφτομαι πάρα πολλά πράγματα. Επίσης έχω καταβάλλει τεράστια προσπάθεια ώστε να «επιβιώσω» σε μια πόλη που δεν είναι η πόλη μου. Έχω φθαρεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Ήδη από πριν το χωρισμό. Ήταν μπορώ να πω σκληρός ο τρόπος της μετακόμισης και δεν είχα περιθώριο επιλογής στο τι θα ήθελα πραγματικά. Επίσης η μοναξιά σε αγριεύει. Στην τελική όλοι έχουμε ανάγκη μια αγκαλιά… Και όσο και να λέω «τα καταφέρνω μόνη μου», που όντως τα καταφέρνω… Δεν παύω να είμαι άνθρωπος…

Όπως και να έχει… Ήταν λογικό και αναμενόμενο η κατάθλιψη να επιστρέψει. Και εγώ προσπαθώ να αντιμετωπίσω το δαίμονα…!

[Mrgilleas]

κουραγιο θελει προσοχη και στις σχεσεις και τις φιλιες και επειδη μιλας για σχεσεις και εχεις πληγωθει θα πρεπει να κανεις το εξης να μην δενεσαι τοσο πολυ με ανθρωπους και αντικειμενα να εισαι αυταρκης με αυτα που εχεις.ολοι θελουν μια αγκαλια γιατι ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και δεν θελει την μοναξια αλλα και παλι να βρεις το ετερον ήμισυ κρατα μικρο καλαθι και μην τα δινεις ολα πανω του.ξερεις ποσοι ανδρες ταζουν λαγους και πετραχειλια στις γυναικες και δεν ισχυει τιποτα απο ολα αυτα που λενε και το κανουν για να τις δεσουν.ανδρας ειμαι και γω και βλεπω τριγυρω μου τι γινεται.εδω ποσοι παντρεμενοι μεσηλικες πανε με ιεροδουλες ή με γυναικες αλλες εκτος των συζυγων τους και πολλες δεν το μαθαινουν ποτε.παλια που πηγαινα σε οικους ανοχης πριν παθω το ψυχολογικο μου προβλημα παρατηρουσα ποσους ανδρες που πηγαιναν σε αυτα τα σπιτακια να φορανε βερα στο χερι τους.

Αληθινη αγαπη δεν υπαρχει ολα ειναι θεμα συμφεροντος σπανια θα βρεθει αληθινη αγαπη.Αν εχεις ενα προβλημα υγειας θα σε απορριψει ο η συντροφος, αν πτωχευσεις οικονομικα μπορει να χασεις τον/την συντροφο.Στον κοσμο κυβερναει το χρημα ολα για το χρημα γινονται.

οι πολεμοι γι αυτο γινονται για το χρημα απο πετρελαια και τα λοιπα,οι ιεροδουλες γι αυτο εκδιδονται για τα χαρτινα νομισματα δηλαδη για χρημα,ο συντροφος σου που σε χωρισε γιαυτο σε χωρισε για το χρημα.Ολα για το χρημα γινονται οπως και πολλοι ανδρες σκεφτονται να ικανοποιησουν τις ορμες τους με σεξ και οχι απο αληθινη αγαπη προς τις κοπελες.γενικα η κοινωνια ειναι σκληρη πρεπει να το καταλαβουμε ολοι μας λιγοι ή και καθολου ανθρωποι(που δεν ειναι συγγενεις) θα μας βοηθησουν αν εχουμε καποια αναγκη εκτος αν υπαρχει συμφερον σε βοηθαω για να μου κανεις μια εξυπηρετηση ,σου παρεχω δωρα στη συντροφο και πλουσια ζωη για να παιρνω ανταλλαγμα το σεξ,οπως τοσοι ηλικιωμενοι παλια και τωρα θα γινεται τα εφτιαχναν με νεες Ρωσιδες και Ουκρανεζες τις παντρευοντουσαν τις αποκαθιστουσαν οικονομικα και σε ανταλλαγμα επαιρναν τη ερωτικη συντροφια τους.γι αυτο σου λεω μη βασιζεσαι σε ανθρωπους και ενθουσιαζεσαι απο κουφια λογια.

Γενικως σε αυτη την ανρθωποφαγικη κοινωνια που ζουμε ειναι δυσκολο να αποφυγεις την καταθλιψη με ολα αυτα τα ασχημα που περναμε ολοι μας θα πρεπει να ειμαστε σκληροπετσοι και αδιαφοροι απο τους αλλους για να μην παθαινουμε καταθλιψη.Να βρεις μια σχεση γιατι αυτος ειναι ο προορισμος του ανθρωποι να βρει το ετερον ημισυ για να κανει οικογενεια αλλα δεν ειναι αυτοσκοπος.δυσκολα βρισκεις σωστους ανθρωπους

[donald_girl]

Σε ευχαριστώ Mrgilleas για την απάντηση.
Δεν θα έλεγα πως ο κανόνας είναι να γίνονται τα πάντα με βάση το συμφέρον. Έχω φιλίες που κρατούν πολλά πολλά χρόνια και έχουν θεμέλια και βασίζονται στην ανιδιοτέλεια. Θέλω να ελπίζω πως υπάρχουν άνθρωποι. Στις σχέσεις ανάμεσα σε άντρα και γυναίκα έχω χάσει την πίστη μου.
Αλλά γενικά ... Δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν υπάρχει και η καλή πλευρά... Αν και δυσκολεύομαι να έχω πίστη...
Όπως και να έχει... Θα προσπαθήσω να σταθώ στα πόδια μου έστω και με τη βοήθεια κάποιας φαρμακευτικής αγωγης για αρχή... Μέχρι να πάρω μπρος...

[Mrgilleas]

Σιγουρα υπαρχει και η καλη πλευρα απλα ειναι δυσκολο να την βρεις.κοιταξε φιλους μπορει να εχεις χρονια και να περνατε καλα αλλα δεν σημαινει οτι αν σου συμβει κατι κακο θα τρεξουν(μπορει να γινει και αυτο αλλα αρκετα σπανια).Για παραδειγμα χανεις ενα συγγενικο προσωπο οπως εχασα και γω τον πατερα μου πριν λιγα χρονια κανεις φιλος δεν βοηθησε διαδικαστικα με αυτα που περασαμε και ας λεγαν οτι χρειαστεις θα ειμαι διπλα σου.ενα παραδειγμα αυτο,ενα αλλο οταν εμεινα με το αμαξι σε κεντρικο δρομο της Αθηνας κανεις δε σταματησε να με βοηθησει αλλα αντιθετως κορναρανε και με βριζαν και απο πανω λες και το εκανα επιτηδες και το αφησα εκει.Γενικα η λεξη βοηθεια ειναι αγνωστη τωρα να εχεις ενα φιλο για να περνας καλα και να σου δινει μερικες συμβουλες δεν μου λεει τιποτα αν χρειαστεις π.χ. μια αντιμετωπιση σε ενα σωματικο θεμα υγειας και σε βοηθησει πρακτικα και οχι με λογια τοτε ναι ειναι αληθινος φιλος.

[Georgewww]

Η συνέχεια από το παραπάνω...

Στο μεταξύ… Από τη δική μου πλευρά… Πολλά αποτυχημένα ραντεβού μέσα σε αυτά τα 2,5 χρόνια «ελευθερίας». Πολλές καταστάσεις όπου βλέπεις ανθρώπους που θεωρητικά θέλουν να σε γνωρίσουν και καταβάλλουν πολλή προσπάθεια ώστε να βγουν μαζί σου και να περάσουν κάποιο χρόνο. Να βγουν αρκετές φορές… Να προσπαθούν να σε μάθουν… Αλλά μόλις κάνετε σεξ να αλλάζει η συμπεριφορά… Η προσπάθεια να παύει … Άλλες φορές συνάντησα ανθρώπους που έχουν αρκετή επιθετικότητα. Αν περάσει λίγος καιρός και δεν σου βγαίνει και δεν θες ρε παιδί μου, δεν πιστεύεις πως μπορείς να ταιριάξεις και τους απορρίψεις ευγενικά αρχίζουν τους χαρακτηρισμούς! Γενικά έχω δει πολλά… Και όχι όμορφα! Συν πως (σημεία των καιρών), το φλερτ έχει «ψηφιοποιηθεί». Το «μου αρέσεις» να στο πουν πρόσωπο με πρόσωπο δεν υπάρχει, νομίζουν πως φλερτ είναι να σου «κάνουν λάικ»…

Γενικά σκέφτομαι πάρα πολλά πράγματα. Επίσης έχω καταβάλλει τεράστια προσπάθεια ώστε να «επιβιώσω» σε μια πόλη που δεν είναι η πόλη μου. Έχω φθαρεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Ήδη από πριν το χωρισμό. Ήταν μπορώ να πω σκληρός ο τρόπος της μετακόμισης και δεν είχα περιθώριο επιλογής στο τι θα ήθελα πραγματικά. Επίσης η μοναξιά σε αγριεύει. Στην τελική όλοι έχουμε ανάγκη μια αγκαλιά… Και όσο και να λέω «τα καταφέρνω μόνη μου», που όντως τα καταφέρνω… Δεν παύω να είμαι άνθρωπος…

Όπως και να έχει… Ήταν λογικό και αναμενόμενο η κατάθλιψη να επιστρέψει. Και εγώ προσπαθώ να αντιμετωπίσω το δαίμονα…!

Έχεις δίκιο σε αυτό κι εγώ ως άντρας στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα μετά από κάποια χρόνια σχέσης και έναν χωρισμό, αλλα αντρες και γυναίκες, το προκαλεσαν ο ένας στον αλλον αυτό.
Δηλαδη εσυ σα γυναίκα λες, δε σου λενε οτι σε γουστάρουν προσωπο με προσωπο, απο πλευράς αντρών, λεμε οι γυναίκες δεν κοιτάνε καθόλου, όλη την ώρα μονο το κινητό τους τους νοιάζει και τα 500 like απο του "φιλους" πεφτουλες γλιτσες του fb. Ένα βλέμμα για να σε προκαλέσει, δεν ... ασε που αμα μιλήσεις παίζει να είναι και αγενής οπότε λενε και οι αντρες μετα.... "εε σιγα μη παω να μιλήσω, αφου ψαχνει γιατρο με λεφτα όπως όλες!!!".
Οπότε σου την πέφτουν αυτοί που λες και που δε θέλεις, κι εμεις τρωμε στη μαπα αυτές που δε θέλουμε που ασχολούνται ΟΛΗ την ώρα με τα μαλλια και με το κινητό μπας και χτυπήσουν γιατρο λεφτακια! Λογικό βέβαια .. γιατι οι "συμβατοί/συμβατές" είναι ήδη παντρεμένοι/νες , στατιστικά πλέον αυτοί που μείναμε (συνηθως είμαστε άνθρωποι που βγήκαμε απο μακροχρονια σχεση) είμαστε λίγοι, αρα δύσκολο να βρεθουμε, ενώ οι ... "γκομενα ψαχνει μονο γιατρο" και οι "αντρας ψαχνει μονο να περασει καλα" είναι πολλοί.

Λύση στο Ελλαδιστάν έτσι όπως έγινε? Δύσκολη, θέλει γνωριμίες πολλές και οι ανθρωποι να είναι ανοιχτοι... αυτο δε γινεται όμως γιατί οι γυναίκες κλειστηκαν λόγω τον ανδρων που περιγράψαμε παραπάνω, και οι σοβαροί που μείναμε... δε μπαίνουμε στη διαδικασία να ασχοληθούμε ούτε με τις "ψαχνω λεφτα" αλλα ουτε και με τις υπερ-κλειστές σαν να είμαστε εμεις δολοφόνοι βιαστές αγροίκοι και πρέπει να αποδείξουμε οτι δεν ειμαστε ελεφαντες για να βγούμε για ένα καφέ.

Άρα εσύ σπίτι σου, εγώ σπίτι μου ... και όλα ... σκατα Εντάξει πλάκα κάνω, θέλει υπομονή λόγω στατιστικής, δύσκολο αλλα με προσπάθεια και εμπειρία, να ξεχωρίζεις τον/την συμβατό/συμβατή (δε λεω καλος καλη κτλ. δε θεωρώ κακό την κοπέλα που θέλει εναν λεφτά ή παιζει με το κινητό της συνεχεια κτλ.δικαίωμά της) ίσως μειώσεις τον χρόνο που θα χρειαστεί να τον βρεις, αλλα ναι, δεν είναι όπως ήταν πριν 7 χρόνια κι εγω αργησα αλλα το καταλαβα, τότε .. εβρισκες κατι πολυ συμβατο απλα σε λιγες εβδομαδες αντε μηνες. Τώρα εξαρτάται φυσικά και απο τις απαιτήσεις σου, αλλα δεν είμαι φαν του συμβιβασμού σε σημείο που να είναι σαν υποκατάστατο.

Πάντως τα λεφτα τα κοιτάνε κυρίως οι γυναίκες, εσύ έπεσες σε περίπτωση(όχι πολύ σπάνια βέβαια), οι αντρες συνηθως δεν δινουν σημασια σε αυτά. Τώρα ξέρεις πως αισθανόμαστε όταν βλέπουμε τις γυναίκες να ψαχνουν λεφτακια :/

[donald_girl]

Σιγουρα υπαρχει και η καλη πλευρα απλα ειναι δυσκολο να την βρεις.κοιταξε φιλους μπορει να εχεις χρονια και να περνατε καλα αλλα δεν σημαινει οτι αν σου συμβει κατι κακο θα τρεξουν(μπορει να γινει και αυτο αλλα αρκετα σπανια).Για παραδειγμα χανεις ενα συγγενικο προσωπο οπως εχασα και γω τον πατερα μου πριν λιγα χρονια κανεις φιλος δεν βοηθησε διαδικαστικα με αυτα που περασαμε και ας λεγαν οτι χρειαστεις θα ειμαι διπλα σου.ενα παραδειγμα αυτο,ενα αλλο οταν εμεινα με το αμαξι σε κεντρικο δρομο της Αθηνας κανεις δε σταματησε να με βοηθησει αλλα αντιθετως κορναρανε και με βριζαν και απο πανω λες και το εκανα επιτηδες και το αφησα εκει.Γενικα η λεξη βοηθεια ειναι αγνωστη τωρα να εχεις ενα φιλο για να περνας καλα και να σου δινει μερικες συμβουλες δεν μου λεει τιποτα αν χρειαστεις π.χ. μια αντιμετωπιση σε ενα σωματικο θεμα υγειας και σε βοηθησει πρακτικα και οχι με λογια τοτε ναι ειναι αληθινος φιλος.

Υπάρχουν διάφορα. Υπάρχουν «παρέες», υπάρχουν και φίλοι. Δόξα το Θεό (αν υπάρχει- το ψάχνω, δεν έχω καταλήξει ακόμα) , φίλους πραγματικούς έχω. Λίγους, αλλά ευτυχώς έχω. Και κυρίως στα ζόρια. Και μετά τους χωρισμούς και άσχημες καταστάσεις... Οι φίλοι είναι αυτοί που μας μένουν. Η οικογένεια που διαλέξαμε και δεν μας έτυχε. Πιστεύω στη φιλία. Αν και εκεί έχω φάει χαστούκια. Έχω κάνει μαλακίες... Χοντράδες. Δεν είμαι αγία. Αλλά έχω ωριμάσει σε αυτό το κομμάτι.

[donald_girl]

Έχεις δίκιο σε αυτό κι εγώ ως άντρας στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξα μετά από κάποια χρόνια σχέσης και έναν χωρισμό, αλλα αντρες και γυναίκες, το προκαλεσαν ο ένας στον αλλον αυτό.
Δηλαδη εσυ σα γυναίκα λες, δε σου λενε οτι σε γουστάρουν προσωπο με προσωπο, απο πλευράς αντρών, λεμε οι γυναίκες δεν κοιτάνε καθόλου, όλη την ώρα μονο το κινητό τους τους νοιάζει και τα 500 like απο του "φιλους" πεφτουλες γλιτσες του fb. Ένα βλέμμα για να σε προκαλέσει, δεν ... ασε που αμα μιλήσεις παίζει να είναι και αγενής οπότε λενε και οι αντρες μετα.... "εε σιγα μη παω να μιλήσω, αφου ψαχνει γιατρο με λεφτα όπως όλες!!!".
Οπότε σου την πέφτουν αυτοί που λες και που δε θέλεις, κι εμεις τρωμε στη μαπα αυτές που δε θέλουμε που ασχολούνται ΟΛΗ την ώρα με τα μαλλια και με το κινητό μπας και χτυπήσουν γιατρο λεφτακια! Λογικό βέβαια .. γιατι οι "συμβατοί/συμβατές" είναι ήδη παντρεμένοι/νες , στατιστικά πλέον αυτοί που μείναμε (συνηθως είμαστε άνθρωποι που βγήκαμε απο μακροχρονια σχεση) είμαστε λίγοι, αρα δύσκολο να βρεθουμε, ενώ οι ... "γκομενα ψαχνει μονο γιατρο" και οι "αντρας ψαχνει μονο να περασει καλα" είναι πολλοί.

Λύση στο Ελλαδιστάν έτσι όπως έγινε? Δύσκολη, θέλει γνωριμίες πολλές και οι ανθρωποι να είναι ανοιχτοι... αυτο δε γινεται όμως γιατί οι γυναίκες κλειστηκαν λόγω τον ανδρων που περιγράψαμε παραπάνω, και οι σοβαροί που μείναμε... δε μπαίνουμε στη διαδικασία να ασχοληθούμε ούτε με τις "ψαχνω λεφτα" αλλα ουτε και με τις υπερ-κλειστές σαν να είμαστε εμεις δολοφόνοι βιαστές αγροίκοι και πρέπει να αποδείξουμε οτι δεν ειμαστε ελεφαντες για να βγούμε για ένα καφέ.

Άρα εσύ σπίτι σου, εγώ σπίτι μου ... και όλα ... σκατα Εντάξει πλάκα κάνω, θέλει υπομονή λόγω στατιστικής, δύσκολο αλλα με προσπάθεια και εμπειρία, να ξεχωρίζεις τον/την συμβατό/συμβατή (δε λεω καλος καλη κτλ. δε θεωρώ κακό την κοπέλα που θέλει εναν λεφτά ή παιζει με το κινητό της συνεχεια κτλ.δικαίωμά της) ίσως μειώσεις τον χρόνο που θα χρειαστεί να τον βρεις, αλλα ναι, δεν είναι όπως ήταν πριν 7 χρόνια κι εγω αργησα αλλα το καταλαβα, τότε .. εβρισκες κατι πολυ συμβατο απλα σε λιγες εβδομαδες αντε μηνες. Τώρα εξαρτάται φυσικά και απο τις απαιτήσεις σου, αλλα δεν είμαι φαν του συμβιβασμού σε σημείο που να είναι σαν υποκατάστατο.

Πάντως τα λεφτα τα κοιτάνε κυρίως οι γυναίκες, εσύ έπεσες σε περίπτωση(όχι πολύ σπάνια βέβαια), οι αντρες συνηθως δεν δινουν σημασια σε αυτά. Τώρα ξέρεις πως αισθανόμαστε όταν βλέπουμε τις γυναίκες να ψαχνουν λεφτακια :/

Χθες που σκεφτόμουν το όλο θέμα κατέληξα στο εξής συμπέρασμα, που μπορεί να είναι και λάθος. Γιατί «πετυχαίνει» η φιλία πιο συχνά και όχι το ερωτικό κομμάτι; Γιατί στο ερωτικό κομμάτι υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας, που συνήθως δεν περνάει από τη λογική. Η έλξη, οι ορμόνες και άλλα πράγματα ... Το ερώτημα είναι, τους ανθρώπους που μας ελκύουν θα τους θέλαμε για φίλους μας ; Σοβαρά! Αν η ειλικρινής απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι όχι, και αν το άτομο που μας ελκύει δεν θα το θέλαμε για φίλο/η μας... Μάλλον δεν θα πάει καλά το πράγμα... Δεν είναι συμβατοί οι χαρακτήρες...