Τι θα κάνω με την πάρτι μου;

[Phantom]

Καλημέρα σε όλους!

Σήμερα ξύπνησα με πολύ μαύρες σκέψεις και θα ήθελα να ακούσω απόψεις. Θα τα γράψω πολύ περιληπτικά για να μην κουράσω.
Έχω εδώ και 2+ χρόνια μια σχέση. Υπήρχαν πολλά προβλήματα και από τις δύο πλευρές σε βαθμό τουλάχιστον μια φορά τον μήνα να τσακωνόμαστε άσχημα και να συζητάμε για χωρισμό. Συνήθως δεν χωρίζαμε από δική μου πρωτοβουλία. Η σχέση ως είχε τότε δεν ήταν για σώσιμο οπότε κάποια στιγμή αποφάσισα να δώσω ένα τέλος. Έτσι και έγινε. Ήταν επιθυμία κυρίως της άλλης πλευράς αλλά αποφάσισα να την σεβαστώ. Όταν λοιπόν χωρίσαμε η άλλη πλευρά έκανε τα πάντα για να του δοθεί κι άλλη ευκαιρία. Δεν έχει τόσο σημασία το παρελθόν στην παρούσα φάση, απλά τα αναφέρω για την ιστορία. Μετά από πολλή ταλαιπωρία, καβγάδες και κατηγορίες (από τη δική μου πλευρά) τα ξαναβρήκαμε.
Βλέπω εδώ και έναν χρόνο μια εξαιρετική ψυχολόγο η οποία μου είπε μια πολύ σωστή κουβέντα τότε (κάνει και συμβουλευτική ζεύγους): για να έχει βάση μια συντροφική σχέση μετά από χωρισμό θα πρέπει και οι δύο μεριές να έχουν αποφασίσει πράγματι να κάνουν μία νέα αρχή. Η ψ γνωρίζοντας με αρκετά καλά θεωρώ ότι το είπε κυρίως για εμένα και θα καταλάβετε παρακάτω τον λόγο.

Πρόσφατα λοιπόν έγιναν άλλοι δύο καβγάδες (που δεν ήταν ακριβώς καβγάδες αλλά δικά μου ξεσπάσματα στον άλλον). Δεν θέλω να σταθώ στα πώς και στα γιατί, δεν με απασχολεί αυτό σήμερα. Και τις δύο φορές (την τελευταία εντονότερα) κατέληξα σε σημαντικές διαπιστώσεις για εμένα. Πνίγω τον άλλον. Δεν νιώθει ελεύθερος. Θέλω να τον ελέγχω (μια κουβέντα που ειπώθηκε είναι το "δεν είμαι κτήμα σου και σταμάτα να με βλέπεις έτσι"). Σκεπτόμενη συνολικά τη ζωή μου διαπίστωσα ότι αυτό το patern συμπεριφοράς το ακολουθούσα από πάντα. Λ.χ. θυμάμαι ότι έχω εγκαταλείψει φιλίες καλές γιατί η άλλη πλευρά δεν έκανε αυτό που ήθελα. Έχω μια συμπεριφορά "βασίλισσας" ότι εγώ ξέρω το "σωστό" και οι άλλοι είναι απλά βλάκες και δεν ξέρουν.

Οι σκληρές κουβέντες που ειπώθηκαν στους καβγάδες αυτούς ναι μεν πλήγωσαν (πάντα μια πιθανή απόρριψη πληγώνει υποθέτω) αλλά λειτούργησαν και σαν wake-up call. Θα περιέγραφα όλη μου τη ζωή σαν μία καμπύλη που είτε πάει πολύ ψηλά ( =θυμός, ανάγκη επιβολής στους άλλους) είτε πολύ χαμηλά ( =παντελής παραίτηση, είμαι άχρηστη, δεν κάνω για τίποτα). Μετά τον πρώτο καβγά κατάφερα να πειθαρχήσω κάπως την χαμηλή πλευρά της καμπύλης και είχα άμεσα θετικά αποτελέσματα στη ζωή μου. Την υψηλή καμπύλη δεν την κατάφερα όμως. Γι αυτό και φτάσαμε στον δεύτερο καβγά. Θα πω τη δική μου πλευρά όπως τη βίωσα (όπως είπα με ενδιαφέρουν απόψεις για εμένα, όχι για την σχέση ως σχέση). Είχα μια τεράστια έκρηξη θυμού και ζήλιας και ανάγκης απίστευτου ελέγχου σε βαθμό να λέω και παράλογα πράγματα που όμως εκείνη την ώρα δεν τα σκεφτόμουν καθόλου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να κάνει πίσω ο άλλος και να τα δεχτεί. Πράγμα που δεν έγινε. Τελικά ο καβγάς είχε κάπως θετική έκβαση (και αντί να χωρίσουμε, πράγμα που θα έβρισκα λογικό, συζητήσαμε).

Όταν συνειδητοποίησα τι είπα ακριβώς με έπιασε ταχυπαλμία, το στομάχι μου έγινε κόμπος, ίδρωσα και ζαλιζόμουν. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν κρίση πανικού. Ήταν σαν να βγήκε το πνεύμα μου από το σώμα και όταν ηρέμησα να ξαναμπήκε στη θέση του. Πώς μπόρεσα και έγινα τόσο παράλογη; Αναρωτιέμαι! Και αυτό έχει συμβεί πολλές φορές ξανά και ξανά στη ζωή μου όχι μόνο με σχέσεις αλλά και με φίλους και οικογένεια. Να πω ότι τέτοια συμπεριφορά παρουσιάζει η μητέρα μου η οποία είναι ο βασικός λόγος που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία.

Και έρχομαι στο σήμερα και στο θέμα μου. Απορώ πώς αυτός ο άνθρωπος δεν με πέταξε έξω. Απορώ πώς τελικά ηρέμησε και ζήτησε συγγνώμη για τη δική του πλευρά. Απορώ πώς επιθυμεί ακόμα να είναι μαζί μου (τον ρώτησα την επόμενη μέρα αν είναι θυμωμένος μαζί μου και μου είπε πως όχι δεν είναι και ότι δεν θέλει να με εγκαταλείψει). Νιώθω τοξική. Νιώθω ότι πρέπει να εξαφανιστώ. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να το διορθώσω όλο αυτό μέσα μου. Όχι για τους άλλους. Όχι για να είμαι αρεστή στους άλλους. Πλέον δεν αρέσω σε εμένα. Είναι ένα να λες την αλήθεια και να είσαι αντικειμενικός και είναι ένα άλλο να γίνεσαι σκληρός και να κομματιάζεις τους άλλους πλασάροντας το ότι κάτι κάνουν λάθος ενώ απλά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι δεν είναι όπως θα ήθελες εσύ να είναι. Γιατί κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι τα πράγματα.

Πέρα από αυτή την ανάγκη για έλεγχο νιώθω συνεχώς ανασφάλεια. Σε οποιαδήποτε σχέση πάντα σκέφτομαι ότι η άλλη πλευρά ίσως έχει κάποια κρυφή ατζέντα, ότι δεν θέλει το καλό μου. Είναι εξουθενωτικό αυτό, ο συνδυασμός του μόνιμου θυμού και της ανασφάλειας. Έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι όλα αυτά τα προκαλώ εγώ στον εαυτό μου. Άμα πεις στον άλλον "είσαι βλάκας, θα κάνεις ότι σου λέω" το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα έχεις καλά αποτελέσματα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η πηγή του προβλήματος. Το γιατί. Δεν το ελέγχω όταν συμβαίνει.

Η ψυχολόγος δεν είναι της διάγνωσης. Σκέφτηκα ότι ίσως έχω κάτι που έχει όνομα και ίσως να αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή. Όλα αυτά της τα είπα χτες.

Δεν ξέρω τι να κάνω με την πάρτι μου βρε παιδιά. Δεν θέλω να είμαι τοξική και να καταστρέφω τη ζωή και την ηρεμία ιδιαίτερα ανθρώπων που αγαπάω. Στη σχέση μου, ιδιαίτερα μετά τον χωρισμό, έχω εισπράξει αγάπη. Πολλή αγάπη. Και στήριξη. Αυτός ο άνθρωπος ειλικρινά απορώ πώς με αντέχει. Ίσως η κατάσταση μου να μην έχει σωσμό που λέμε και να πρέπει να τον αφήσω ήσυχο γιατί πλέον νιώθω άσχημα που το προκαλώ αυτό ειδικά σε αυτόν τον άνθρωπο.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

[george1520]

Ποιος ήταν ο λογος που αρχισες ψυχοθεραπεια;

[Phantom]

Πολλοί και διάφοροι. Καταρχήν γιατί καταλάβαινα ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα και αυτό το "φαινόμενο" που αισθάνομαι (ή στα Τάρταρα ή στα ουράνια). Η βασική δυσλειτουργική σχέση στη ζωή μου ήταν πάντα η σχέση με την μαμά. Αν θυμάμαι καλά κάποιο σκηνικό μαζί της με οδήγησε στο να πω "δεν πάει άλλο, ψάχνω κάποιον επαγγελματία". Οι δύο βασικοί λόγοι ας πούμε ήταν η σχέση με την μαμά (και αν μπορώ να "σώσω" αυτή την σχέση) και η ανάγκη να βελτιώσω τον εαυτό μου (γιατί δεν αισθάνομαι ότι έχω καλή ποιότητα ζωής).

[george1520]

Μπορεις να περιγραψεις λίγο την σχέση σου με τι μαμα;

Δεν θελω να σχολιάσω το αρχικό ποστ σου γιατι δεν έχω εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Να ξέρεις πως έχεις κάνει ήδη το πρώτο βήμα. Κατάλαβες πως η συμπεριφορά σου δεν είναι "καλη". Για να βρεις την αιτία όλων αυτών πρέπει λίγο να δεις πως ήταν η ζωή σου, πως σου φέρονταν, πως φερόσουν εσύ για να "Επιβιώσεις".

[Phantom]

Πολύ σωστά το ρωτάς αυτό γιατί κάπως έτσι το συζητάμε και στην θεραπεία. Όλα από εκεί ξεκινάνε. Η μαμά με λίγα λόγια όσο ήμουν μικρή ποτέ δεν ήταν εκεί (εργαζόταν), ποτέ δεν έδινε αγκαλιά, ήταν συνεχώς επικριτική, συνεχώς φώναζε. Έζησα πολύ άσχημα παιδικά και εφηβικά χρόνια. Η συμπεριφορά που περιγράφω στο αρχικό ποστ είναι μια συμπεριφορά που έχει η ίδια στις σχέσεις της. Μια ζωή αυτή έχει δίκιο και "αχ αν με άκουγες τότε" και "αχ νομίζετε ότι είμαι παράλογη και σας τα λέω έτσι" κλπ. Στη παρούσα φάση δεν μιλάω με την μαμά. Αν και ζούμε στο ίδιο σπίτι φροντίζω να λείπω αρκετές ώρες εκτός. Τον μισό χρόνο πες ότι έτσι είναι η σχέση μας. Πάντα γίνεται ένας μεγάλος καβγάς (έγινε και πρόσφατα, λίγο πριν τον πρώτο καβγά που αναφέρω με τον φίλο μου) και μάλιστα είπα πάρα πολύ άσχημα λόγια (όπως και αυτή) τα οποία τα μετάνιωσα μετά (σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να σηκωθώ να φύγω και να μην σηκώσω το γάντι για καβγά). Με την μαμά είναι διαφορετικά. Δεν νιώθω άσχημα και τοξική απέναντί της γιατί είναι το ίδιο τοξική κι εκείνη μαζί μου. Με τους άλλους είναι σαν να μπαίνω εγώ στον ρόλο της μαμάς μου και επειδή ακριβώς καταλαβαίνω πώς νιώθει ο άλλος όταν βρίσκεται στη μειονεκτική θέση (που βρίσκομαι εγώ όταν μαλώνω μαζί της) νιώθω απαίσια. Έχω βρεθεί στη θέση τους δηλαδή. Σαν παιδί είχα έντονες ενοχές και αυτοκαταστροφικές τάσεις, σαν ενήλικη άρχισα να υιοθετώ μια πιο παθητική και σκληρή στάση. Μένω μαζί της κι από ανάγκη εδώ που τα λέμε. Σύντομα θα τελειώσω τις σπουδές μου και θα μπορέσω να φύγω.

[george1520]

Αυτή είναι και η σχέση που είχα και έχω με την μητερα μου κι αυτη είναι και η αιτία που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία. Γιατι κατάλαβα πως αυτό που είμαι δεν είναι αυτό που θα γινόμουν αν αυτή η γυναίκα δεν μου φερόταν έτσι. Δηλαδή στην ουσία υιοθετούμε μια συμπεριφορά που έχουν κάποιοι άνθρωποι (οι γονείς μας) γιατί αυτή ξέρουμε, αυτή ζούσαμε. Η διαφορά μας με τους γονείς είναι ότι καταλαβαίνουμε ότι είναι λάθος και θέλουμε να το αλλάξουμε.

Ο λόγος που θες να έχεις τον έλεγχο σε μια σχέση φιλική ή ερωτική είναι γιατί ετσι πιστεύεις πως δεν θα πληγωθείς. Είσαι ένας άνθρωπος που εχει πληγωθεί αρκετά στην ζωη του απο ένα σημαντικό άνθρωπο (την μητέρα σου) και θες με αυτό τον τρόπο να προστατευτείς. Δεν έχεις πάρει την μητρική αγάπη (οπως θα έπρεπε να την πάρει ένα παιδι) και νιώθεις πως οι άλλοι όση αγάπη και σημασία και να σου δώσουν δεν θα σου φτάνει. Δεν ξέρεις τι είναι η αγάπη, πάντα έχεις την αμφιβολία. Μαγαπάει όντως; Με έχει αποδεχτεί; (δεν έχεις νιώσει αποδοχή απο την μητέρα σου και πάντα έχεις στο μυαλό σου αυτό το "αλλα). Προσπαθείς να βρεις το λάθος σε μια σχέση γιατί αποκλείεται ο άλλος να σε θέλει ετσι όπως είσαι και καποια στιγμή θα σου την φέρει.

Σε όλα τα θέματα που έχω σχολιάσει, δεν κάνω τον ψυχολόγο ούτε λέω με τέτοιο τρόπο την άποψη μου . Επιλέγω πάντα μέσα απο ερωτήσεις να βοηθήσω τον άλλον. Εδώ όμως βλέπω κοινα. Ίδιες σκέψεις, παρόμοια σχέση γονιού - παιδιού, ίδιες αντιδράσεις ως προς τους άλλους (αν και πλέον το έχω βελτιώσει) όποτε μπορώ να πω την γνώμη μου. Χωρίς να είναι απόλυτη γιατι δεν ξέρω αν όλα αυτα που είπα ισχύουν.

Ο πατέρας τι ρόλο έχει στο σπίτι;

[Phantom]

Και σε άλλο θέμα μου το έγραψες ότι παρουσιάζουμε κοινά στις ιστορίες μας. Όπως τα γράφεις τα νιώθω κι εγώ. Δεν άλλαζα κάτι σε όσα έγραψες ούτε παρεξηγώ. Ο πατέρας μου είναι άλλη περίπτωση. Ως μια ηλικία ήταν απότομος και αυστηρός μαζί μου. Η μεταξύ τους σχέση τότε άθλια. Στο λύκειο περίπου άλλαξε, έγινε πιο υποστηρικτικός, θα έλεγα έγινε σύμμαχος μου. Δεν έχουμε μια σχέση τύπου να συζητάμε, κι αυτόν τον κρατάω σε απόσταση. Απλά ως προς αυτόν ξέρω ότι πιστεύει σε εμένα και ότι κάνω λάθος μου έχει εμπιστοσύνη ότι θα το χειριστώ σωστά. Ο πατέρας μου είναι πλέον αρκετά καλός. Αλλά απόμακρος. Θα έλεγα ότι δεν θέλει να παίρνει θέση στα μεταξύ της μαμάς και εμού. Τον καταλαβαίνω πάντως.

[george1520]

Το έκανα και σε αλλο θεμα σου ε..τς τς.

Με την ψυχολόγο συζητάτε για την σχέση με την μητέρα σου; Θα μπορουσες να δεις την μητέρα σου σαν τρίτο άτομο και όχι σαν το παιδί της; Θα μπορουσες να καταλάβεις την συμπεριφορά της; Η σχέση της με τους γονείς της; Η ζωη της γενικά πως ήταν; Αν το κάνεις αυτο θα σε βοηθήσει να φύγεις απο πάνω σου μια συμπεριφορά που δεν σου ανήκει.

[Phantom]

Καλά έκανες, με βοήθησες τότε!
Όλα αυτά που λες δεν τα έχω σκεφτεί. Την συζητάμε αρκετά.
Να σε ρωτήσω κάτι; Εσυ είπες κατάφερες να βγεις από τη λογική αυτής της αυτοκαταστροφής; Γιατί μόνο αυτή η λέξη της ταιριάζει πιστεύω

[george1520]

Εσυ είπες κατάφερες να βγεις από τη λογική αυτής της αυτοκαταστροφής; Γιατί μόνο αυτή η λέξη της ταιριάζει πιστεύω.

Δεν κατάλαβα τι εννοείς εδώ.

[Phantom]

Κάπου έγραψες ότι είχες υιοθετήσει παρόμοιες συμπεριφορές αλλά κατάφερες να βελτιωθείς. Και το εξέλαβα ως μια κάποια ελπίδα και για τη δική μου περίπτωση. Γιατί πραγματικά νιώθω άσχημα που είμαι έτσι και υποφέρουν άνθρωποι εξαιτίας μου.

[ΣΟΥΛΑ1986]

Κάπου έγραψες ότι είχες υιοθετήσει παρόμοιες συμπεριφορές αλλά κατάφερες να βελτιωθείς. Και το εξέλαβα ως μια κάποια ελπίδα και για τη δική μου περίπτωση. Γιατί πραγματικά νιώθω άσχημα που είμαι έτσι και υποφέρουν άνθρωποι εξαιτίας μου.

Μη σταματας την ψυχοθεραπεια.θα σε βοηθήσει στην συμπεριφορά σου.

Είσαι σίγουρη ότι είσαι εσύ ή τοξικη η μήπως περιβαλλεσε και από τοξικους ανθρωπους?

[george1520]

Ααα με αυτή την έννοια το εννοείς. Σαν άνθρωπος έμαθα ότι για να ακουστεί η γνώμη σου πρέπει να φωνάξεις, να μιλήσεις σκληρά. Αυτή είναι η συμπεριφορά που έμαθα στο σπίτι. Η μάνα μου είχε κι μια άλλη συμπεριφορά, να βαράει, να κρίνει κάτι που ευτυχώς δεν υιοθέτησα.
Έχω καταφέρει να μην είμαι τόσο σκληρός και απολυτος. Όταν πληγωνομαι όμως γίνομαι σκληρός γιατί αυτή ήταν πάντα η άμυνα μου για να μπορέσω να επιβιώσω.
Η συμπεριφορά του ανικανοποιητου (να σου δίνουν αγάπη και να μην σου φτάνει) δεν ήταν μια συμπεριφορά που πήρα από την μητέρα μου αλλά μια συμπεριφορά που απεχτησα εξαιτίας της. Όπως και το γεγονός ότι οι άνθρωποι όσο καλοί και να είναι μαζί μου πάντα ψάχνω να βρω την φάκα. Δεν είμαι τόσο πολύ τώρα. Αλλα ήμουν για αρκετά χρόνια. Πάντα ήθελα να έχω τον έλεγχο σε μια σχέση για να μην με πληγωσουν.

Η αλλαγή πάνω σε αυτό το κομμάτι έγινε όταν ελεγα στην ψυχολόγο ότι η μάνα μου κάποια στιγμή στην παιδική μου ηλικία βαραγε το κεφάλι μου στο τοίχο γιατί εγώ δεν ήθελα να πάω κάπου. Με ρώτησε τότε η ψυχολόγος "ο πατέρας σου που ήταν; Στην παιδική σου ηλικία; ήταν κάπου σε όλο αυτό;" Κι εκείνη την ώρα κατάλαβα ότι ο πατέρας μου δεν ήταν πουθενά. Πίστευα πως η μάνα μου ήταν σκληρή και απόλυτη και ο πατέρας μου ένας αγαθός που την ανεχόταν. Δεν ήταν έτσι όμως. Ο πατέρας μου δεν με πήρε ποτέ αγκαλιά, δεν καθησε ποτέ να καθησει να παίξει μαζί μου, δεν με υποστήριξε ποτέ, δεν τον θυμάμαι καθόλου στην παιδική μου ηλικία. Η μάνα μου έτρεχε. Ήταν μάνα και πατέρας μαζί. Μπορεί να με έκανε μαύρο από το ξύλο, μπορεί να σιχάθηκα τον εαυτό μου. Μπορεί εξαιτίας της να έπεσα στον πάτο αλλά εκείνη την στιγμή μπόρεσα να δω και τι μου πρόσφερε. Άλλαξαν τα πάντα και η ζυγαριά άλλαξε. Έμαθα πως ήταν η παιδική της ηλικία, πως της φέρθηκαν οι γονείς της και τι την έκανε να είναι έτσι όπως είναι. Δεν την δικαιολογησα ποτέ. Δεν θεώρησα ποτέ πως ήταν σωστή η συμπεριφορά της απέναντι μου. Δεν φταίω εγώ για την ζωή της. Αλλά μπόρεσα να δω και πίσω από την σκληρότητα της.

Όλο αυτό με βοήθησε να βλέπω τα πράγματα πιο σφαιρικά. Όσο αφορά τους ανθρώπους. Άρχισα να μην τους καταδικάζω με το ένα τους λάθος. Βλέπω και τα καλά που μου προσφέρουν και τα ζυγίζω. Όσο είσαι απλά ένας άνθρωπος που βλέπεις μόνο εχθρούς δεν θα μπορεσεις να δεις και την καλή πλευρά του άλλου. Δεν λέω ότι το κατάφερα στο φουλ. Αλλά προσπαθώ και βελτιώνομαι. Πρώτα για μένα επειδή ένιωθα απόρριψη χωρίς καν να με απορριψουν και μετά για τους άλλους γιατί τους χρεωνα λάθη που οι ίδιοι δεν είχαν κάνει. Το μόνο κομμάτι που ακόμη δεν έχω φτιάξει είναι οι αντιδράσεις μου όταν με πληγώνουν.

Πρώτη φορά μίλησα στο φόρουμ, δημόσια για τα θέματα μου. Ελπίζω να σε βοήθησα κάπου.
Οταν τα τραύματα είναι από την βρεφική ηλικία θέλουν χρόνο και πολλη δουλειά.

[Phantom]

ΣΟΥΛΑ1986 πλέον θεωρώ (και το βλέπω και μου το λένε με πολλή αγάπη και δικά μου άτομα και η ψυχολόγος μου) ότι εγώ είμαι η τοξική.

[Phantom]

George1520 Με προβλημάτισες τώρα! Τα τελευταία που έγραψες μου θυμίζουν πολλά από τη ζωή μου. Θα τα ξαναδιαβάσω, θέλω να σκεφτώ λίγο, και θα επανέλθω!