3 μήνες...

[Πες το μου και αυτό]

Τον γνώρισα μέσω εφαρμογής γνωριμιών.
Το πρώτο βράδυ, μιλήσαμε τηλεφωνικά επί ώρες, χωρίς να δούμε ο ένας τον άλλον. Την επομένη, έμαθε πως δε ζούμε στην ίδια πόλη, αλλά 1,5 ώρα μακριά περίπου. Του πρότεινα να διακόψουμε αν η απόσταση είναι γι'αυτόν πρόβλημα, αλλά είπε όχι. Κι έτσι, ξεκίνησε μια διαρκής επικοινωνία, μέσω τηλεφώνου και viber, να μαθαίνουμε αμφότεροι τα πάντα για τον άλλον, χωρίς όμως ο ένας να έχει δει τον άλλον. Φοβόταν να ξενερώσει, είπε, αν η οπτική εικόνα δεν ταίριαζε με αυτήν που το μυαλό του δημιουργούσε, και πόσο ονειρεύονταν να ειδωθούμε για πρώτη φορά σ'ένα ταξίδι έκπληξη, σε προκαθορισμένο σημείο, π.χ.ταδε του μήνα, αυτήν την ώρα, στον πύργο του Άιφελ. Κι εγώ να ενθουσιάζομαι με όσα μάθαινα γισ το πολυκύμαντο παρελθόν του, τον 3ψήφιο αριθμό ερωτικών συντρόφων, τις παλιές του εξαρτήσεις, τη νεανική του τρέλα. Δέκα χρόνια μικρότερός μου. Ενώ είχα σοβαρούς ενδοιασμούς, περίοδος γιορτών γαρ, και αισθάνθηκα να πιέζομαι απο το 'ή τώρα ή ποτέ' τελεσίγραφό του, οργάνωσα το ταξίδι στο εξωτερικό, έκλεισα εισιτήρια με διαφορετικές πτήσεις (για να μην ειδωθούμε και χαλάσει η έκπληξη), ρύθμισα κάθε λεπτομέρεια, όλα ιδίοις αναλώμασι και όντως γνωριστήκαμε κινηματογραφικά, δυο άγνωστοι στο τάδε σημείο, και περάσαμε λίγες όμορφες μέρες στο εξωτερικό, να γνωριζόμαστε, να τον σέβομαι, να μην τον αγγίζω αν και κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι και φυσικά να πληρώνω ΟΛΑ τα έξοδά μας, μου είχε ήδη από τις αρχικές μας επικοινωνίες ξεκαθαρίσει ότι η οικονομική του κατάσταση δεν είναι καλή και πως εφόσον θέλω και μπορώ (όπως του είχα ξεκάθαρα δηλώσει) το οικονομικό κομμάτι θα βαρύνει εμένα. Στο ταξίδι του έκανα πανάκριβα δώρα, γιατί χαίρονταν σαν παιδάκι και γιατί μου άρεσε να τον βλέπω έτσι. Τα δώρα ο ίδιος ζητούσε ή τουλάχιστον υπέβαλε σ'εμενα με τσαχπινιά και μαεστρία. Το τελευταίο και μόνο βράδυ υπήρξε σωματική επαφή.
Με την επιστροφή στην Ελλάδα, συνεχίστηκε η διαρκής επικοινωνία, και σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο πήγαινα στην πόλη του. Άτομο με ανασφάλειες για την εικόνα του αλλά με ένα 'εξωφρενικό' προφίλ χιλιάδων ακολούθων και 'προκλητικών' φωτογραφιών στο Ινσταγκραμ. Συχνά πυκνά να με τσιγκλάει για το τάδε τεκνό του Ινσταγκραμ, να σχολιάζει την εμφάνισή μου, να απαριθμεί εμπειρίες του. Θαμπωμένος, έκανα τα πάντα να μη τον χάσω, αν και όλη αυτή η συμπεριφορά πυροδοτούσε καυγάδες, καθώς ζήλευα την εμφάνιση, τις εμπειρίες και τη δυνατότητα να έχει όποιον θέλει, καυγάδες που έληγαν με δικές μου συγγνώμες κσι παρακάλια.
Κι έτσι συνεχίστηκε ένα 6μηνο ταξιδιών, δώρων, εστιατορίων, εκδρομών και άλλων κοστοβόρων γούστων του, για τα οποία ουδέποτε έβαλε το χέρι στην τσέπη. Ήμουν μαγεμένος αν όχι ερωτευμένος. Μιλούσαμε διαρκώς στο τηλέφωνο και παρά την απόσταση ήταν σα να περνούσαμε παρέα την καθημερινότητά μας. Η επικοινωνία μας μου φαίνονταν καλή και τρυφερή, κάναμε σχέδια για το μέλλον, ήθελε να γνωρίσει δικούς μου ανθρώπους, κι εγώ ανεβοκατέβαινα συχνά, γιατί ο ίδιος είχε δηλώσει πως τον καταπίεζε το σπίτι μου, έχρηζε ανακαίνισης. Ακόμα και αυθημερόν ταξίδια έκανα, προσφέροντάς του μια ζωή, που σύμφωνα με τις περιγραφές αλλά και την αντίληψή μου δεν είχε συνηθίσει να κάνει. Το έκανα, γιατί ήθελα να τον βλέπω χαρούμενο παρέχοντάς του ο,τι καλύτερο, καθώς πίστευα πως το άξιζε. Βέβαια, οι διαφωνίες και οι καυγάδες δεν έλειπαν, είχε προφανώς καταλάβει πως έχει το πάνω χέρι και πως έχω εξαρτηθεί απ'αυτόν, οπότε δεν είχε πρόβλημα να εκφράσει π.χ.τον θαυμασμό του για τον τάδε διαδικτυακό του φίλο ακόμα και να συγκρίνει το σώμα μου με εκείνο των πρώην του και να ζητήσει απο εμένα 'περισσότερη γυμναστική'. Δεν κώλωνε να γίνει εριστικός ή έστω να τραβήξει το τρολάρισμα ως εκεί που πιστεύω πως ήξερε ότι θα με πειράξει. Κι εγώ να παρακαλάω διαρκώς να μην τον χάσω.
Ώσπου, μετά από τηλεφωνική μας επικοινωνία στην οποία διαφωνήσαμε και στην οποία δεν φώναξα, αν και υπερασπίστηκα τη θέση μου έντονα, έλαβα μήνυμα με το οποίο ζητούσε 'διάλειμμα'. Πέντε μέρες αφού έλαβε ως δώρο γενεθλίων όχημα και ενώ φαίνονταν πως ήμαστε όμορφα και κάναμε σχεδια για το καλοκαίρι. Και τρεις περίπου εβδομάδες μετά το 'διάλειμμα', χωρίς να έχει υπάρξει επικοινωνία εκ μέρους του, μόνο εγώ προσπάθησα, έλαβα μήνυμα για τη λήξη. Παρακάλεσα να τον δω απο κοντά, μετά από επιμονή μου το δέχτηκε, οδήγησα μεσάνυχτα σαν τρελός, μα όσο κι αν έκλαψα, όσο κι αν του παραδόθηκα, όσο κι αν παρακάλεσα, είπε πως οι τσακωμοί τον κούρασαν και πως δε θέλει να ξαναμπεί σ'αυτή τη σχέση (στην οποία εγώ είχα μείνει αποκωδικοποιώντας το διάλειμμα ως τέτοιο και όχι ως λήξη).
Κι έτσι, έζησα ένα καλοκαίρι σα φάντασμα, με ψυχική κατάρρευση, ένα βήμα πριν τη φαρμακευτική αγωγή, με αϋπνίες, κλάματα, τσακωμούς με τους δικούς μου ανθρώπους, εξαφάνιση της σεξουαλικής διάθεσης, πλήρη παραίτηση, ενώ εκείνος συνέχιζε τη ζωή του με διακοπές, βόλτες, διασκέδαση (όπως -αραιά και πού- έβλεπα στα social media) και, προφάνως πολύ σεξ (παλιά του τέχνη...).
Τρεις μήνες μετά εξακολουθώ να τον σκέφτομαι και να υποφέρω 24/7, αν κι έχω αρχίσει να γίνομαι λιγάκι πιο λειτουργικός, ωστόσο δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν.
Δεν αντέχω να συνεχίζω έτσι, να ζηλεύω που προχωρά χωρίς εμένα, να αισθάνομαι μόνος και εξαπατημένος, να 'φεύγω' από τη ζωή.
Οι φιλοι μου μού στάθηκαν εξαιρετικά κι ακόμα με βοηθούν όσο μπορούν, αλλά ούτε οι απόψεις τους για το πορνικό της φύσης και του χαρακτήρα του με βοηθούν να ξεκολλήσω.
Ένιωθα τρυφερά μαζι του και τώρα φοβάμαι πως δε θα είμαι ξανά ο ίδιος.
Έχω τελματώσει, ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ;

Καλησπέρα Lanis.
Είναι εντελώς φυσιολογικά όλα αυτά που νιώθεις τώρα.
Εφαγες κόλλημα ερωτεύτηκες, πλέον δεν είστε μαζί και πρέπει να προχωρήσεις..
Είναι δύσκολο το ξέρω αλλά να είσαι σίγουρος ότι αυτό που λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός ισχύει.
Δεν ξέρω πότε θα περάσει όλο αυτό που νιώθεις, αλλά να ξέρεις ότι μέρα με την μέρα θα νιώθεις όλο και πιο καλά..
Ίσως το να πήγαινες σε έναν ειδικό ψυχολόγο να σε βοηθούσε γιατί καταλαβαίνω από τα λεγόμενα σου ότι μέσα από όλα αυτό είδες και διάφορα θέματα που πρπεει να λύσεις με τον ευατο σου.
Η συμβουλή μου είναι να κάνεις πράγματα που σ αρέσουν για να ξεχάστεις, να μην αφήνεις τον ευατο σου να βγαίνεις να δουλεύεις ακομα και αν δεν θέλεις να τ κάνεις..η ζωή συνεχίζεται έτσι και αλλιώς και θα το δεις κι εσύ στην πορεία..
Εύχομαι να είσαι καλύτερα μέρα με την μέρα :)

[Lanis]

Ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον. Έφαγα κόλλημα γερό, δυστυχώς.
Ο χρόνος είναι γιατρός εκ των πραγμάτων, απλά συμβαίνει κάτι περίεργο. Εκεί που αισθάνομαι ελάχιστα καλύτερα, εκεί ξαναβουτάω. Π.χ.με το που ακούω ένα τραγούδι που τον θυμίζει, κλείνω το ραδιόφωνο και βυθίζομαι σε σκέψεις.
Φοβάμαι πόσο θα κρατήσει όλο αυτό και με στεναχωρεί βαθύτατα η σκέψη πως συνεχίζει χωρίς καν να με θυμάται.

Και κάτι ακόμη. Αν και μπορώ να αναγνωρίσω το 'τυχάρπαστο' και ωφελιμιστικό στοιχείο του χαρακτήρα του, δεν κατορθώνω να τον αποστραφώ, να δω την πλήρως ρεαλιστική του εικόνα, πράγμα που πιστεύω θα βοηθούσε να ξεκολλήσω ευκολότερα :(

[Lanis]

Θα ήθελα, επίσης, να ρωτήσω τη γνώμη σας για φαρμακευτική αγωγή.
Δηλαδή, θα βοηθήσει να βελτιωθεί η διάθεσή μου, να έχω περισσότερη όρεξη για δραστηριότητες, για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και να διαχειριστώ ευκολότερα τη δυσθυμία μου;

[Vox]

Θα ήθελα, επίσης, να ρωτήσω τη γνώμη σας για φαρμακευτική αγωγή.

Μπορεί να μη χρειάζεται. Ξεκίνα με έναν ψυχολόγο και θα φανεί στην πορεία.

[Lanis]

Εντάξει, Vox, ευχαριστώ.
Θέλω κάτι να γίνει, δεν μπορώ άλλο ετσι :(

[Remedy]

συμφωνω με βοξ.
πηγαινε σε εναν ψυχολογο να μιλησεις. αν χρειαστει φαρμακευτικη αγωγη θα στο πει εκεινος.
περα απο τις στιγμες της νοσταλγιας η της στεναχωριας, εισαι λειτουργικος;
με τι ασχολεισαι; εργαζεσαι; το γυμναστηριο το συνεχιζεις; βλεπεις κανεναν γνωστο;
κανεις τις καθημερινες σου δραστηριοτητες τυπου να περιποιεισαι την καθαριοτητα τουε αυτου σου και του σπιτιου σου, να τρως, να βγαινεις εστω και για υποχρεωσεις εξω;

[Lanis]

Remedy, πραγματικά με συγκινεί το ενδιαφέρον σου!
Συνεδρίες με ειδικό έχω ξεκινήσει ήδη από το καλοκαίρι. Στην αρχή, εκλιπαρούσα για αγωγή, δεν το απέκλεισε, αλλά θεωρώ πως εξαρχής δεν το έκρινε σκόπιμο. Μέχρι που πριν λίγο καιρό το είπε ξεκάθαρα. Δε θέλει να μου δώσει, προφανώς κρίνει πως δεν υπάρχει επιτακτικός λόγος. Ωστόσο, θέλω να του ξαναζητήσω, δεν την παλεύω έτσι, γι'αυτό ήθελα και την άποψή σας.

Η δουλειά ('πνευματικής' φύσης) δε με αναπαύει. Μάλιστα, σκέφτομαι πόσο ορεξάτα την έκανα την άνοιξη π.χ.κι αυτή η σύγκριση με κλονίζει. Η λεγόμενη εργασιοθεραπεία δεν πιάνει σε μένα, ενώ με τα προσωπικά μου διαβάσματα, για ανοιχτά μέτωπα που έχω, δεν ασχολούμαι καθόλου, νομίζω πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Το γυμναστήριο το συνεχίζω ανελλιπώς και φίλους βλέπω τακτικά, αλλά χωρίς διάθεση και 'πρήζοντάς' τους συχνά πυκνά για το θέμα, αν και είναι πολύ υποστηρικτικοί.

Κάποιες από τις υποχρεώσεις τις αφήνω από αύριο σε αύριο.
Ξεκίνησα να ανακαινίζω το σπίτι, ως αντίδοτο στην ψυχική μου κατάρρευση, ήρθαν τα νέα έπιπλα και δεν έχω διάθεση να συνεχίσω, να γεμίσω τις βιβλιοθήκες, να ασχοληθώ τελος πάντων.

Με τον εαυτό μου ασχολούμαι, αλλά χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και γενικά ό,τι κάνω το κάνω σκεφτόμενος αυτόν και μόνο. 24 ώρες τη μέρα. Τρελή όρεξη δεν έχω, έχασα κάποια κιλά και καμιά φορά σκέφτομαι, καθώς γυμνάζομαι, ότι δε θα δει το σώμα μου και γιατί να το γυμνάζω (εγώ, που ασχολούμαι με τη γυμναστική, για το κέφι μου, συστηματικά πλέον των 10 ετών, χωρίς ποτέ να το κάνω για κάποιον άλλον).
Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό και ακατανόητο, αλλά είναι τρομακτικό αυτό που μου συμβαίνει.

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

Ο τύπος δεν είναι ούτε για φτύσιμο. Είναι ένας ζιγκολό και τίποτε παραπάνω. Τί δουλειά κάνει; Τί έκανε στη ζωή του εκτός από σεξ και να περνάει καλά;;
Ένας άνθρωπος πρέπει να σε ελκύει για τον καλό χαρακτήρα του, για τις αρετές του, τις προσπάθειές του στη ζωή, όχι για τον τριψήφιο αριθμό ερωτικών συντρόφων του! Ακούς εκεί!
Και φυσικά έχει ξαναβάλει αγγελία, τί περίμενες;
Αυτό που πρέπει να δεις προσεκτικά είναι τα κριτήριά σου και οι προτιμήσεις σου για τέτοια "παράσιτα". Αυτό πρέπει να λύσεις γιατί βλέπω να ξαναπέφτεις στα ίδια σκατά όταν σου περάσει ο πόνος. .

[Remedy]

Remedy, πραγματικά με συγκινεί το ενδιαφέρον σου!
Συνεδρίες με ειδικό έχω ξεκινήσει ήδη από το καλοκαίρι. Στην αρχή, εκλιπαρούσα για αγωγή, δεν το απέκλεισε, αλλά θεωρώ πως εξαρχής δεν το έκρινε σκόπιμο. Μέχρι που πριν λίγο καιρό το είπε ξεκάθαρα. Δε θέλει να μου δώσει, προφανώς κρίνει πως δεν υπάρχει επιτακτικός λόγος. Ωστόσο, θέλω να του ξαναζητήσω, δεν την παλεύω έτσι, γι'αυτό ήθελα και την άποψή σας.

Η δουλειά ('πνευματικής' φύσης) δε με αναπαύει. Μάλιστα, σκέφτομαι πόσο ορεξάτα την έκανα την άνοιξη π.χ.κι αυτή η σύγκριση με κλονίζει. Η λεγόμενη εργασιοθεραπεία δεν πιάνει σε μένα, ενώ με τα προσωπικά μου διαβάσματα, για ανοιχτά μέτωπα που έχω, δεν ασχολούμαι καθόλου, νομίζω πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

Το γυμναστήριο το συνεχίζω ανελλιπώς και φίλους βλέπω τακτικά, αλλά χωρίς διάθεση και 'πρήζοντάς' τους συχνά πυκνά για το θέμα, αν και είναι πολύ υποστηρικτικοί.

Κάποιες από τις υποχρεώσεις τις αφήνω από αύριο σε αύριο.
Ξεκίνησα να ανακαινίζω το σπίτι, ως αντίδοτο στην ψυχική μου κατάρρευση, ήρθαν τα νέα έπιπλα και δεν έχω διάθεση να συνεχίσω, να γεμίσω τις βιβλιοθήκες, να ασχοληθώ τελος πάντων.
Με τον εαυτό μου ασχολούμαι, αλλά χωρίς ιδιαίτερη διάθεση και γενικά ό,τι κάνω το κάνω σκεφτόμενος αυτόν και μόνο. 24 ώρες τη μέρα. Τρελή όρεξη δεν έχω, έχασα κάποια κιλά και καμιά φορά σκέφτομαι, καθώς γυμνάζομαι, ότι δε θα δει το σώμα μου και γιατί να το γυμνάζω (εγώ, που ασχολούμαι με τη γυμναστική, για το κέφι μου, συστηματικά πλέον των 10 ετών, χωρίς ποτέ να το κάνω για κάποιον άλλον).
Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό και ακατανόητο, αλλά είναι τρομακτικό αυτό που μου συμβαίνει.

δεν ακουγεται ουτε υπερβολικο, ουτε ακατανοητο.
ειναι κλασσικες αντιδρασεις ενος ερωτευμενου που ζει μια μεγαλη ερωτικη απογοητευση.
μαλλον ΕΣΥ το παθαινεις πρωτη φορα, γι αυτο εκπλησσεσαι.

λοιπον λανις, ο γιαλαντζη- ψυχολογος μεσα μου, σε βρισκει σε πολυ καλη κατασταση δεδομενων των συνθηκων, κι ας υποφερεις...
την δουλεια δεν την ρωτησα για να δω αν ξεχνιεσαι κι αν την απολαμβανεις, αλλα για να δω αν εισαι λειτουργικος.
κι η δουλεια και το gym, οι βολτες με τους φιλους, η προσωπικη περιποιηση, ολα δειχνουν οτι εισαι απολυτα λειτουργικος, απλα θλιμμενος.
το οτι πηγες σε θεραπευτη ηδη, ειναι ενδειξη πολυ υγιους αντιδρασης και θα συμφωνησω μαζι του οτι εφοσον προχωρας δεν χρειαζεται να παρεις φαρμακα. εμπιστευσου τον και προσπαθησε ετσι, με συζητηση και δραστηριοτητες.
το να καθεσαι να κανεις ανακαινισεις, δεν ειναι ακτι απλο και σιγουρα εχεις κινητρα και θα προχωρησεις ακομα καλυτερα στο μελλον.
καλα κανεις και μιλας στους φιλους σου. γι αυτο ειναι οι φιλοι, για να τους πρηζουμε.
υποθετω κιε συ εισαι διατεθιμενος να τους ακους με τις ωρες οταν εχουν αντιστοιχα προβληματα.
κανε οτι κανεις σκεφτομενος εκεινον μονο, και καποια στιγμη θα δεις οτι θα το κανεις ξανα για τον εαυτο σου η και για καποιον αλλον ;)

[Remedy]

κασσανδρα, δεν θα διαφωνησω μαζι σου, αλλα αντε να τα καταλαβει αυτα ο λανις, στην τυφλα που βιωνει με τον ερωτα για τον ανεπροκοπο... ;p

[ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ]

κασσανδρα, δεν θα διαφωνησω μαζι σου, αλλα αντε να τα καταλαβει αυτα ο λανις, στην τυφλα που βιωνει με τον ερωτα για τον ανεπροκοπο... ;p

Αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να το καταλάβει διότι είναι στην φάση που δεν μπορεί να ελέγξει τα συναισθήματα που τον κατακλύζουν. Έτσι είναι ο έρωτας από την φύση του.
Αργότερα που θα περάσει αυτό το ανυπόφορο και ανεξέλεγκτο συναίσθημα θα πρέπει να δει πιο ψύχραιμα και λογικά αυτή τη σχέση και να αναθεωρήσει τα κριτήρια επιλογής συντρόφου ή εάν δεν υπήρχαν να βάλει την επόμενη φορά.
Lanis, αγαπητέ μου, είναι όμορφο πράγμα η στοργή, η αγάπη και ο έρωτας. Μην αφήνεις να στα ξαναπουλήσει κανείς. Μόνος σου είπες οτι έχεις φίλους. Εκτίμησε τους ανθρώπους που πραγματικά σε αγαπούν, ακόμη κι αν δεν είναι ερωτικοί σύντροφοι και εκτίμησε και τον εαυτό σου.

[Lanis]

Χα, Κασσάνδρα, για τη δουλειά κ.λπ. που ρωτάς, όντως, σα να ξέρεις για ποιον πρόκειται.
Εντάξει, οι λόγοι που την πάτησα είναι αρκετοί, αλλά πέραν αυτών έχεις δίκιο ότι ζω μια αδυσώπητη και σκληρή κατάσταση. Πριν λίγο καιρό κι εγώ τα ίδια ακριβώς υποστήριζα, περί ψυχικών αρετών κ.λπ., αλλά βλέπεις πόσο πανηγυρικά μας διαψεύδει η ζωή!

Και είναι για γέλια ίσως πως και η επίγνωση ακόμα ότι πρόκειται για 'ζιγκολό' δε με ανακουφίζει. Δυστυχώς. Τα κριτήρια επιλογής σαφώς πάσχουν κι αυτό φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Τώρα, το πόσο εύκολο είναι ν'αλλάξουν... μεγάλο θέμα για συζήτηση.

Απλά, επανέρχομαι κι εδώ γιατί είναι η πρώτη φορά που αδυνατώ να χωνέψω μια τέτοια κατάσταση κι ας είχα και άλλες απογοητεύσεις στο παρελθόν. Τότε, ο εγωισμός κυριαρχούσε και τέλος πάντων η ζωή μου εξακολουθούσε κανονικά. Τώρα, υπάρχουν στιγμές της μέρας που μου λείπει αφάνταστα, κυκλοφορώ, μιλάω με κόσμο και δε σκέφτομαι ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Είναι εκνευριστικά οδυνηρό. Γι'αυτο και ρώτησα για αγωγή. Μήπως διευκολύνει την κατάσταση.

Remedy, είμαι λειτουργικός, έχεις δίκιο νομίζω, αλλά όχι σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής μου ζωής. Σίγουρα δεν είμαι αυτός που ήμουν. Και το κυριότερο. Δεν ξέρω αν θα ξαναγίνω.

[Phantom]

Διαβάζοντας το αρχικό σου ποστ Lanis θυμήθηκα μια παρόμοια περίπτωση δικού μου ατόμου. Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά με την ελπίδα να μην σε κάνω να νιώσεις χειρότερα.
'Οσα γράφεις μου δημιουργούν την αίσθηση ότι έκανες κάτι απολύτως ανθρώπινο: πίστεψες ότι κάποιος σε αγαπάει. Τα έδωσες όλα.
Έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση να παρακαλάω. Ο άλλος να μου λέει με παγερό βλέμμα "δεν νιώθω κάτι για εσένα ρε συ, καταπιέζομαι κιόλας να νιώσω αλλά δεν μου βγαίνει". Και επέμεινα. Ξέρεις η ελπίδα είναι πολύ κακό πράγμα καμιά φορά. Μας οδηγεί σε τραγικά λάθη.
Θα σου πω μια κλισεδιά: ο χρόνος απαλύνει τον όποιο πόνο. Τώρα ίσως νιώθεις ότι η ζωή σου σταμάτησε αλλά κάποια στιγμή, σε δέκα μέρες, σε έναν μήνα, σε έναν χρόνο, θα τα θυμάσαι αυτά και δεν θα πονάς. Θα έχεις κάνει "ειρήνη" που λέμε. Οι στιγμές θα αντικατασταθούν με άλλες στιγμές. Γράφεις ότι έχεις άτομα που σε νοιάζονται και σου είπαν ότι σώθηκες. Συμφωνώ μαζί τους. Πιάσου από αυτούς. Πέρνα χρόνο με ανθρώπους που σε εκτιμούν και θέλουν το καλό σου. Ίσως τώρα να νιώθεις ότι έχασες κάτι πολύτιμο αλλά στην πορεία θα καταλάβεις ότι δεν έχασες απολύτως τίποτα. Πολύτιμοι είναι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε για αυτό που είμαστε. Που μας στέκονται στα δύσκολα. Που δεν μας πετάνε. Που παλεύουν για εμάς.
Αυτό το άτομο δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά. Δεν πειράζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζεις ούτε λέει κάτι για εσένα. Για εκείνον λέει.
Κάποια στιγμή, αισίως, ο πόνος φεύγει. Όπως σου είπα οι στιγμές αντικαθίστανται με άλλες στιγμές. Και κάπως έτσι κυλάει η ζωή.
Θα σε συμβούλευα να μην αφήσεις ανοιχτό κανένα παράθυρο επικοινωνίας με αυτό το άτομο. Μπλόκαρε τον. Το να κάθεσαι να χαζεύεις τι κάνει τώρα στη ζωή του σου προκαλεί αχρείαστο πόνο και μόνο. Πιάσου από τους ανθρώπους σου. Που σε εκτιμάνε, που νοιάστηκαν για το καλό σου, που σε συμβούλευσαν.
Όλα κάποτε περνάνε. Το πιστεύω αυτό που σου λέω.
Ελπίζω να μην σε στεναχώρησα κι άλλο.
Αξίζεις. Να το θυμάσαι αυτό. : )

[Lanis]

Σ'ευχαριστώ phantom για το όμορφο κείμενο.
Ισχύει πως ο χρόνος κάνει τη δουλειά του, απαλύνει τον πόνο, νομίζω ότι το βλέπω σε μένα, αν και με τρομερά δειλά βήματα. Βέβαια, καταλαβαίνεις ότι η διαχείριση της ψυχικής αυτής κατάστασης είναι ιδιαίτερα επαχθής.
Ένα παράδειγμα: Ήμουν, χθες, για φαγητό με φίλους. Μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Κόσμος. Κι εγώ να σκέφτομαι ότι θα'θελα να ήμουν μαζί του για φαγητό (κι ας το πλήρωνα εγώ), να βουρκώνω πότε πότε και να αισθάνομαι μια μαυρίλα να με περιβάλλει.

Δε χαζεύω, ούτε καν στα κλεφτά, τι κάνει τώρα στη ζωή του. Κι όταν, χθες βράδυ, προκειμένου να τον απομυθοποιήσει και να τον κράξει, η φίλη μου μού προώθησε με το σχόλιο 'στη γύρα για χορηγό' μια ινσταγκραμική ιστορία του, στην οποία εκείνος είχε ένα προϊόν και έλεγε 'i want it', όσο κι αν γέλασα και, όντως, ελεεινολόγησα, στεναχωρέθηκα πολύ. Γιατί ακόμα τον επιθυμώ (!!!).
Δε θέλω καν να σκέφτομαι να συνευρίσκεται με άλλους. Δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Το βράδυ, ο ύπνος με πήρε με τη σκέψη να βρεθούμε, κάποια στιγμή, για έναν καφέ. Όσο κι αν με τρομάζει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. :(
Και πάλι σε ευχαριστώ phantom.

[Phantom]

Έχω περάσει παρόμοια κατάσταση η οποία περιείχε και κακοποίηση. Ήταν παρόμοια από την άποψη ότι μετά ένιωθα ακριβώς όπως περιγράφεις: παρόλο το κακό, παρόλο το γεγονός ότι ουσιαστικά δεν είχα τίποτα καλό να θυμάμαι, εγώ επιθυμούσα να ξαναείμαστε μαζί.

Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη. Μου πήρε χρόνια (μην αποθαρρύνεσαι από αυτό εσύ, it was just me) να βγω από την λούπα. Ο χρόνος βοηθάει. Θα περάσεις από τα στάδια μου λέμε αλλά κάποτε δεν θα σε απασχολεί τίποτα.

Το βρίσκω λογικό να στεναχωριέσαι για την πορεία της ζωής ενός ατόμου που ότι κι αν ήταν εσύ αγάπησες. Κι εγώ στη θέση σου θα στεναχωριόμουν. Αλλά καθένας μας ζει τη ζωή του όπως επιθυμεί. Αυτός έτσι θέλει να είναι. Δεν έχει σημασία (για εκείνον) αν στεναχωριέσαι. Και να σου πω την αλήθεια δεν θα αλλάξει ποτέ κιόλας αυτό που είναι.

Ξέρεις κάποτε μια ψυχολόγος μου είπε ότι δεν ερωτευόμαστε τον άνθρωπο αλλά αυτό που έχουμε πλάσει στο μυαλό μας. Πώς θα θέλαμε εμείς να είναι. Ίσως σου συμβαίνει αυτό.