3 μήνες...

[Phantom]

Καλημέρα Lanis!

Στα ερωτήματα σου δεν έχω απαντήσεις. Μακάρι να είχα...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες όμως. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Εμένα μου πήρε δύο χρόνια (ίσως και παραπάνω) για να συνέλθω. Θεωρώ πως είναι στον άνθρωπο. Αυτό που περιγράφεις ότι δεν ελέγχεις το μυαλό σου συμβαίνει σε πολλούς από εμάς εδώ μέσα και όχι μόνο για ερωτικής φύσεως θέματα. Πιστεύω ότι η ψυχοθεραπεία και ένας καλός επαγγελματίας μας βοηθά πρώτα από όλα να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια τάξη.

Έτσι κι εσύ σιγά-σιγά θα το κάνεις. Τώρα ίσως ακόμα είσαι στην φάση της συνειδητοποίησης. Θα δώσεις στον εαυτό σου όσο χρόνο χρειαστεί. Μη βιάζεσαι, μην πιέζεσαι και κυρίως μην νιώθεις άσχημα που είσαι σε αυτή τη φάση.

Θα σου πω κάτι για να σου αναπτερώσω ίσως λίγο το ηθικό. Κάποτε ο δικός μου κακοποιητικός πρώην με πλησίασε πάλι. Το έκανε αρκετές φορές και μέσω μηνυμάτων και σε κάποια έξοδο που έτυχε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο. Αρχικά ήμουν φοβισμένη. Ξέρεις όταν ένας άνθρωπος έχει τόση δύναμη πάνω σου, είναι τόσο χειριστικός, σε κάνει ότι θέλει, κάπου αρχίζεις και φοβάσαι. Κάπου αρχίζεις και νιώθεις "κούκλα" του που σε παίρνει και σε κάνει ότι θέλει. Νιώθεις πράγμα δηλαδή.

Την πρώτη φορά ήταν έτσι λοιπόν. Την επόμενη είχα απλά αμφιβολία. Την τελευταία φορά έφαγε πόρτα. Και είμαι περήφανη για αυτό. Ξέρεις έναν άνθρωπο μπορεί να τον αγαπάς οκ. Το ότι αγαπάς κάποιον δεν σημαίνει ότι θα θυσιάσεις τον εαυτό σου. Δεν σημαίνει ότι θα τον βάλεις πάλι σε σκοτεινά μονοπάτια. Πλέον το μυαλό σου γνωρίζει πολύ καλά τι είναι ικανός να σου κάνει. Πίστεψε με κάποια στιγμή θα έχεις τόση δύναμη που δεν θα το πιστεύεις! Θα λες "μα πώς εγώ το κλαδάκι που αυτός με λύγισε πώς τα κατάφερα;" κι όμως θα τα καταφέρεις!

Κι εγώ τον αγαπούσα αυτόν τον άνθρωπο. Και τον αγαπάω ακόμα. Κι ας είναι στραβός. Κι ας έχει όλα όσα μισώ (και δεν αναφέρομαι μόνο σε στοιχεία χαρακτήρα αλλά και σε άλλα πολύ πιο σοβαρά "κουσούρια"). Αυτό δεν με καθιστά υποχρεωμένη να δεχτώ τίποτα από αυτόν πλέον. Ούτε συγγνώμη ούτε καν μια καλημέρα στο δρόμο. Τίποτα.

Θα φτάσεις εκεί. Δεν είμαι ούτε πιο δυνατή ούτε πιο έξυπνη από εσένα. Αφού το κατάφερα εγώ θα το καταφέρεις κι εσύ, να είσαι σίγουρος!

[Lanis]

Πόση αισιοδοξία μού δίνουν τα λόγια σου, phantom.
Η αλήθεια είναι πως, οκ, κατανοώ ότι δεν είναι ότι νιώθω άσχημα επειδή περνάω μια φάση, αλλά επειδή καμιά φορά αισθάνομαι πως αυτή η φάση θα με εμβάλει σε μια διαρκή μελαγχολία ενώ η ζωή θα περνά από δίπλα μου :(
Φοβάμαι να σκεφτώ π.χ.το διάστημα της διετίας που ανέφερες, δε διαχειρίζεται εύκολα τόσο βάρος.

Με τη βοήθεια του ειδικού εντόπισα και ταυτοποίησα τόσο τη ναρκισσιστική όσο και τη βαθύτερη αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας που αντιμετωπίζει, και λυπάμαι α.για το πόσα σκατά έφαγα, β.γιατί δε γνώριζα τίποτα για αυτές τις διαταραχές, γ.γιατί μου περνά από το μυαλό η σκέψη πως αν γνώριζα, θα μπορούσα να τον αντιμετωπίσω διαφορετικά και ίσως να τον έχω ακόμα.

Δεν ξέρω, πλέον, τι αισθάνομαι. Όχι αγάπη, σίγουρα όχι μίσος. Μια γεύση πικρή και μια αναπόληση. Κι αναρωτιέμαι γιατί να το περάσω όλο αυτό, προτιμούσα να μη γνωρίζω την ύπαρξή του, αν και ουδέν κακόν αμιγές καλού. Ήρθα πιο κοντά με φίλους, ξεκίνησα θεραπεία, ανοίχτηκα. Όμως, πονάει παρ'όλα αυτά.

Μου ανοίγουν μια ωραία οπτική τα λόγια σου. Μακάρι να έρθει η μέρα που θα είναι μια απλή ανάμνηση ούτε θετικά ούτε αρνητικά σημασιοδοτημένη, όπως π.χ.θυμάμαι απλά πως κάποια στιγμή της ζωής μου πήγα στον στρατό, χωρίς να στεναχωριέμαι για κάποιες δυσκολίες που τότε αντιμετώπισα και χωρίς η ανάμνησή τους να μου δημιουργεί οιοδήποτε συναίσθημα. Κάτι που περνά απ'το μυαλό και σβήνει σχεδόν αμέσως.

Με φοβίζει, ωστόσο, μια ατονία που ακόμα παραμένει και η ανάγκη της συντροφικότητας που δεν ξέρω αν, πότε, πώς θα καλυφθεί :(

[Phantom]

Αν σκέφτεσαι ότι θα γίνει αυτό, θα γίνει. Αν δηλαδή σκέφτεσαι ότι θα πέσεις σε βαθιά μελαγχολία αυτό θα γίνει. Ότι σκεφτόμαστε το έλκουμε λέει μια κλισεδιά κι αν το καλοσκεφτείς δεν είναι ανυπόστατη.

Θα σταθώ και σε κάτι ακόμα. Λες ανέλυσες διάφορα για την συμπεριφορά του με τον ψ. Στον ψ όμως πάμε για να μιλήσουμε για εμάς κυρίως και πώς το βιώνουμε εμείς το θέμα μας. Μην το ξεχνάς αυτό. :)

Ως προς τα τελευταία που λες αυτά τα νιώθουν όλοι οι άνθρωποι. Κι εγώ αυτόν τον καιρό τα νιώθω κι ας είμαι σε σχέση. Με καλύπτει; Πώς θα ήθελα να βιώσω την συντροφικότητα; Πώς θα ήταν το ιδανικό;

Προσπάθησε να κάνεις όνειρα. Σου ανοίγεται μπροστά σου το μέλλον. Έχεις πολλές δυνατότητες. Μία δυνατότητα σίγουρα είναι να ΜΗΝ ξαναπεράσεις τα ίδια με κάποιον άλλον. Η επιλογή είναι στα χέρια σου. Αν θέλεις να φτάσεις σε αυτό, να το θυμάσαι χωρίς να σε πνίγουν συναισθήματα, εκεί θα φτάσεις. Σου είπα, ούτε πιο έξυπνη είμαι ούτε καλύτερη σου. Το ίδιο είμαστε. Μπόρεσα εγώ άρα μπορείς κι εσύ.

Το γεγονός ότι έκανες μια κακή επιλογή (με επιφύλαξη το "κακή" γιατί είχες κάποιο λόγο που την έκανες τότε, κάτι σε έσπρωξε μέσα σου προς τα εκεί για να καλύψεις μια ανάγκη) δεν σημαίνει ότι στο μέλλον δεν θα κάνεις καλές επιλογές. Πώς θα ήθελες εσύ να καλυφθεί λοιπόν αυτή σου η ανάγκη; Κάτσε και γράψε σε ένα χαρτί αν σε βοηθά. Κάνε όνειρα, διατύπωσε τις επιθυμίες σου.

[Lanis]

Ευχαριστώ, για το ενδιαφέρον και τις συμβουλές, phantom. Όλα λειτουργούν υποβοηθητικά, νομίζω, και εύχομαι να τα καταφέρω, όπως εσύ μπόρεσες και προχώρησες.

Σίγουρα δε θα ήθελα να προσελκύσω ό, τι αρνητικό σκέφτομαι, δε θα με κατέτασσα, βέβαια, στην κατηγορία των φύσει αισιόδοξων, αλλά κατανοώ πως η λογική ενατένιση των πραγμάτων σε συνδυασμό με τον χρόνο βοηθούν την ψυχική κατάσταση να βελτιωθεί. Ο χρόνος, όπως πολλοί μου είπαν σε αυτήν τη συζήτηση στο forum, βοηθά. Το νιώθω, αλλά πολλές φορές με πιάνουν οι μαυρίλες και με πνίγουν οι αναμνήσεις. Και, καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας, σαν ένα χαλί πάνω στο οποίο βαδίζω, υπάρχει η ανάμνηση και η θλίψη όλων αυτών των γεγονότων και του συμβάντος που βίωσα. Δεν έχω πάψει να ρωτώ τον γιατρό για αγωγή, γιατί πραγματικά μέσα στη μέρα υπάρχουν στιγμές που νιώθω να πνίγομαι και να καταρρέω.

Κάνω πολλές συζητήσεις με τον ειδικό, νομίζω πως η αποκάλυψη των διαταραχών του άλλου με βοήθησε λιγάκι να χωνέψω κάποια πράγματα και να τα δω πιο ρεαλιστικά, ίσως και πιο διαχειρίσιμα.

Μια απορία, που διατυπώνουν κάποια άτομα που συζητώ, είναι η εξής. Πώς γίνεται μια σχέση λίγων μηνών (7), χωρίς να ζούμε καθημερινά μαζί, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο σπίτι κ.λπ. να με έχει ρίξει σε τέτοια ψυχική περιπέτεια;
Εδώ, τι απαντήσεις μπορούν να δοθούν; Τι πιστεύετε;

[george1520]

Καλά κάνετε με τον ψυχολόγο και συζητάτε για την συμπεριφορά του συγκεκριμένου γιατί αυτή σε έριξε. Με την συζήτηση θα καταλάβεις πως η στάση του έχει να κάνει αποκλειστικά με αυτόν και όχι με εσένα.. Αυτό θα σε βοηθήσει στο να σταματήσεις να σκέφτεσαι "αν φερομουν τότε έτσι, ίσως να μην είχαμε αυτή την κατάληξη" κτλ. Συνήθως μετά από ένα χωρισμό προσπαθούμε να βρούμε εξηγηση για όλα.. Και δυστυχώς πάντα το μερίδιο το ρίχνουμε σε εμάς. Είναι ένα από τα στάδια όμως που περνάνε όλοι μέχρι να το αποβάλλουν όλο αυτό.

Όσο για τα ερωτήματα σου. Αυτό που σε στεναχωρεί είναι οι προσδοκίες που είχες για αυτόν και όχι για την ίδια την σχέση. Και οι προσδοκίες δεν έχουν να κάνουν με το ποσό καιρό εισαι με κάποιον ή και πόσο συχνά τον βλέπεις. Έχει να κάνει με τις ανάγκες που είχες όσο αφορά τον συγκεκριμένο. Επειδή δεν ανταποκριθηκε νιώθεις ότι νιώθεις. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Έτσι είναι οι σχέσεις (φιλικές, ερωτικές). Απλά πρέπει να δώσεις χρόνο και να αρχίσεις να ασχολησε και με ανθρώπους που σου αξίζουν και όχι με ανθρώπους που δεν κοιτάνε πέρα από την μύτη τους. Αυτοί κάποια στιγμή θα φάνε τα μούτρα τους.

[Lanis]

George, έχεις δίκιο ως προς το ό, τι η συζήτηση με τον ειδικό με βοηθά να καταλάβω πως ολόκληρη, τελικά, η 'σχέση' είχε να κάνει με αυτόν αποκλειστικά και όχι με μένα και, σαφώς, και η κατάληξη και ο τρόπος του αποχωρισμού και όλα τα σχετικά. Όμως, αν και καταλαβαίνω την ψυχοπαθολογική φύση τέτοιων ατόμων, γιατί δεν μπορώ να τη χωνέψω και αισθάνομαι, ώρες ώρες, να μου λείπει παρ'όλα αυτά; Είμαι πολύ άρρωστος, μάλλον :(

Ήθελα να κάνω πράγματα μαζί του. Και, ξέρεις, αυτά δεν ήταν κυρίως τα μεγαλεπήβολα (ταξίδια, εκδρομές, διασκεδάσεις) όσο τα απλά, τα καθημερινά. Μια βόλτα με το κατοικίδιό του, μια εκδρομή με το μεταφορικό μέσο (που του χάρισα), να ξυπνάμε και να σχεδιάζουμε παρέα τη μέρα...
Αυτές μπορεί να είναι οι προσδοκίες που είχα από αυτόν -όπως λες- δεν ξέρω, είμαι οπαδός του 'θεού των μικρών πραγμάτων' και ας ήθελα να του προσφέρω και τα 'μεγάλα'. Του είπα, το τελευταίο βράδυ, όλα αυτά τα 'μικρά' που ήθελα να κάνουμε μαζί. Κούνησε το κεφάλι. Απλά. Και μου είπε 'θα πάμε και βόλτα'. Πόσο ψέμα και παρηγοριά στον άρρωστο.

Έχεις δίκιο για τους ανθρώπους που μου αξίζουν και για αυτούς που δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Γιατί, στο διάολο, δεν μπορώ να δω πέρα από τη δική μου μύτη και να καταλάβω τις αληθινές του διαστάσεις, το πόσο ελάχιστος ήταν για μένα; Αν έτσι ειναι ο 'έρωτας' δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να τον ξαναβιώσω :(

[george1520]

Αυτό που είπα για την μύτη το έλεγα γιαυτον.. Όχι για σένα. Όταν αποφασίζουμε να είμαστε με κάποιον δεν ξεχνάμε τον εαυτό μας. Εσύ τον έβαλες στην άκρη και έκανες ότι μπορούσες για να μην σου φύγει. Αυτό είναι ένδειξη απελπισίας... Έχεις κάνει λάθη επειδή ήθελες όλα αυτά που έγραψες πιο πάνω. Δεν είναι κακό να έχουμε ανάγκες ή να περιμένουμε από τον άλλον να φερθεί όπως τα έχουμε στο μυαλό μας. Κακό είναι όταν δεν το κάνει να απογοητευομαστε. Αυτός ο άνθρωπος μπήκε στην ζωή σου, κράτα τα καλά από αυτόν να τα θυμάσαι και τα κακά για να μην ξεχνάς πως οι άνθρωποι δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Κάποιοι για να επιβιώσουν κοιτάνε μόνο την καλοπέραση τους και πατάτε επί πτωματων. Μίλησε με κάποιον ειδικό, φτιάξε την αυτοπεποίθηση σου, αγάπησε τον ευατο σου και μην αφήσεις όλο αυτό να σου φάει την ζωή. Υπάρχουν άνθρωποι αξιόλογοι φτάνει να τους δώσουμε την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε.. Δεν θα βρεις ποτέ τον τέλειο άνθρωπο. Όλοι έχουμε τα θέματα μας.. Αλλά σίγουρα θα βρεις κάποιον που θα σέβεται εσένα και τις ανάγκες σου (κάτι που δεν έκανε αυτός).

[Lanis]

Ναι, george, κατάλαβα πως το έλεγες γι'αυτόν, χρησιμοποίησα απλά την έκφραση, για να αποδώσω τη δική μου κατάσταση.
Έβαλα στην άκρη τον εαυτό μου και έκανα τα πάντα να μην τον χάσω, γιατί πίστεψα πως βρήκα κάτι πολύ καλό και, κυρίως, γιατί απελπιζόμουν σκεπτόμενος τη 'ζωή μετά', αυτό δηλαδή που βιώνω τους τελευταίους μήνες (το οποίο συνέβη εν είδει αυτοεκπληρούμενης προφητείας).

Κάποιοι, πράγματι, νοιάζονται μόνο για τον εαυτό τους, για το τομάρι τους, που λένε, δεν ξέρω αν είμαι διατεθειμένος-σε αυτήν τη φάση-να κρατήσω κάποιο καλό της σχέσης, ίσως ο καιρός να βοηθήσει σε αυτό. Οψόμεθα. Και δεν έχω τη διάθεση, γιατί ό,τι τον αφορά σκεπάζεται τώρα από μαυρίλα (και νοσταλγία, περίεργο αλήθεια!!).

Απευθύνομαι σε ειδικό και ξέρω πως δεν είναι δυνατόν να αφήσω όλο αυτό να μου φάει τη ζωή. Το αρνητικό, ωστόσο, είναι πως 4 μήνες μετά, η βελτίωση δεν είναι τόσο αλματώδης, όσο θα ήλπιζα και θα περίμενα. :(

[george1520]

Θέλει χρόνο. Σε αυτή την σχέση αφιερωνες χρόνο και ενέργεια. Τώρα αυτά δεν τα δίνεις οπότε νιώθεις το κενό. Κάπως πρέπει να γεμίσεις αυτό το κενό και να βγάζεις αλλού αυτή την ενέργεια. Το να μένεις σπίτι να κλαις δεν σε βοηθάει κάπου. Απλά ανακυκλώνεις όλο αυτό. Ζεις και ξανά ζεις τα ίδια πράγματα και συναισθήματα. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν θες να προχωρήσεις θα πρέπει να κάνεις βήματα. Αν όχι θα μείνεις εκεί στάσιμος και να ελπίζεις. Γιατί αυτό νομίζω. Ότι ελπίζεις.

[Lanis]

Ευχαριστώ, george, είναι σωστό ότι αφιέρωσα σε αυτήν τη σχέση πολλά, ίσως παραπάνω από αυτά που έπρεπε ή μπορούσα να δώσω.
Για το αν ελπίζω. Καλή παρατήρηση. Μέχρι πριν 1 και κάτι μήνα, μάλλον ναι. Είχα ελπίδα! Τώρα, δεν είναι τόσο ελπίδα, όσο ένα αίσθημα απουσίας. Και κάποιες στιγμές, βράδια κυρίως, μια επιθυμία να επικοινήσω, να μάθω νέα του, δεν ξέρω, ένα περίεργο πράγμα.

Έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους, κάνω κάποια βήματα, αλλά επίσης θέλω να πω πως αισθάνομαι μόνος. Ένα, εν πολλοίς, αδικαιολόγητο αίσθημα, που δε με είχε προβληματίσει μέχρι πρόσφατα, ασχέτως αν δεν είχα σχέση κ.λπ.
Και κάτι ακόμα, που μου κάνει εντύπωση. Δεν μπορεί το μυαλό μου να τον απομυθοποιήσει πλήρως και να πει "ξύπνα, τι δουλειά είχες εσύ με αυτόν;"

Ευχαριστώ, πάντως, που με ακούτε

[aris45]

πηγαινε παρακατω... δεν εχει νοημα!!

[Lanis]

Δεν αξίζει, αλλά κι εγώ δεν αντέχω, πλέον, να βιώνω όλο αυτό. Δεν ξέρω. Υποφέρω πολύ, η λογική μου ξεθωριάζει.

[aris45]

φιλε μου σε καταλαβαινω ο πονος ειναι μεγαλος αλλα οτι και να σου πουν οτι και αν κανουν οι αλλοι, πρεπει μονος σου να καταφερεις να σηκωθεις!!!κατα τη γνωμη μου εφαγες κολλημα με την απορριψη!! και εχεις παθει εμμονη!!

[Lanis]

Ναι, πρέπει μόνος μου. Δυστυχώς ή ευτυχώς. Αυτό με την απόρριψη το έχω συζητήσει με δικούς μου, είχαν παρόμοια άποψη, για μένα δεν είναι ο θιγμένος εγωισμός, αλλά όλα αυτά που ένιωσα για τον άνθρωπο αυτόν, η τρυφερότητα-πατρικότητα που μου έβγαλε, το πώς αισθανόμουν πλάι του, η εξωτερική ομορφιά που αντίκριζα (ή νόμιζα πως), όλα αυτά που τώρα μου λείπουν και αναπολώ και, καμιά φορά, συχνά δηλαδή, σα να μην ελέγχω τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου! :(

[aris45]

Η απορριψη αν το ψαξεις ειναι ενα αρχεγονο συναισθημα που ισοδυναμουσε με θανατο στις αρχαιες κοινωνιες (απορριψη απο κοινωνικη ομαδα) και εχει περασει στο DNA μας και εννοειται οτι το πενθος σου ειναι μεγαλο γιατι ενιωσες πραγματικα συναισθηματα, τωρα για την πατρικοτητα εχω τους ενδιασμου μου, ενω μας λες οτι σ εκμεταλευτηκε οπως και οπου μπορουσε, μαλλον εσυ θελεις να το βλεπεις ετσι!! και δυστυχως ουτε τα δωρα ουτε η δοτικοτητα μας, μπορουν να επιρεασουν την αγαπη καποιου αν δεν του βγαινει αυθορμητα. Τα εχω περασει και ξερω απολυτα πως νιωθεις... μονος σου μπορεις να βρεις τη λυση με συμμαχο το χρονο και τον ευατο σου! και βεβαια μ ανθρωπους που σε νοιαζονται πραγματικα!