Φιλικές σχέσεις !

[Ορέστης]

Καλησπέρα σας. Είμαι καινούργιο μέλος στο site αυτό. Απόγευμα Πέμπτης λοιπόν, μια κοπέλα 22 χρονών, φοιτήτρια του τμήματος Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της πόλης της και μένω με τους γονείς μου. Νομίζω το θέμα που θα γράψω , ταιριάζει σε αυτό το forum. Δεν ήξερα που να τα πω , με ποιον να τα μοιραστώ. Πάντοτε είχα πρόβλημα με το να κάνω παρέες και φιλίες. Για την ακρίβεια, αυτή τη στιγμή που πληκτρολογώ πάνω από τον υπολογιστή μου, δεν έχω καμία φίλη, καμία παρέα. Μόνο τους λεγόμενους γνωστούς , που τους βλέπεις στον δρόμο και λένε το γνωστό "Τι κάνεις; Καλά; ". Είμαι γενικά κοινωνική και ευγενική, αρκετά ευαίσθητη, με ενδιέφερε να γνωρίσω καινούργους χαρακτήρες, να βρω ανθρώπους που μπορώ να συνάψω μια ουσιαστική και ποιοτική φιλία μαζί τους, πέρα από έναν καφέ και ένα κοτσομπολιό. Πέρασαν πολλά άτομα από τη ζωή μου, αγόρια , κορίτσια. Είχα κολλητές. Είχα κολλητούς. Αποδείχθηκαν ψεύτικα όλα. Έκανα παρέα με άτομα τα οποία δεν ταίριαζα. Απλά ξεγελούσα τον εαυτό μου ότι είχα φίλες, για να μην δω τη πραγματικότητα, ότι ήμουν μόνη. Οι " φιλίες " που έκανα τα εφηβικά μου χρόνια, καθώς και τα φοιτητικά, ήταν επιφανειακές και περαστικές. Φταίει η ηλικία αυτή; Με ήθελαν μόνο για το συμφέρον τους, με είχαν δεδομένη, όταν είχαν προβλήματα και ήθελαν κάπου να τα πουν, ξαφνικά χτυπούσε το τηλέφωνο μου. Μετά από μέρες και βδομάδες σιωπής, άκουσα τον ήχο κλήσης μου. Ξαφνικά θυμούνταν ότι έχουν καιρό να με δουν και "έχουν να μου πουν". Όταν δεν είχαν με κάποιον να βγουν, όταν τους έπιανε η βαρεμάρα, ξαφνικά έβλεπα μύνημα στο κινητό μου "που είσαι; Χαθήκαμε! ". Φίλες οι οποίες πισώπλατα μιλούσαν άσχημα για μένα, μου έλεγαν ψέματα, με παρατούσαν μόλις έμπαιναν σε σχέση. Παρόλα αυτά εγώ δενόμουν , ήμουν πάντα δίπλα τους, χαιρόμουν με τις χαρές τους, λυπόμουν με τις στεναχώριες τους. Κάποιες φορές ήμουν κολλημένη πάνω τους, όμως δεν ήμουν καθόλου καταπιεστική. Τώρα πλέον δεν έχω τι να πω με τους ανθρώπους. Δεν έχω όρεξη πια να προσπαθήσω να γνωρίσω κάποια / κάποιον. Παρόλα αυτά δίνω ευκαιρίες με μια επιφύλαξη και καχυποψία, δεν σνομπάρω. Τη περίμενα αλλιώς τη φοιτητική μου ζωή. Ήλπιζα ότι θα γνωρίσω κόσμο. Τίποτα. Έλεγα εγώ φταίω, δε μπορεί, κάτι κάνω λάθος. Σίγουρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν μόνοι και έχουν περάσει τα ίδια με μένα, πολύ αργότερα στη ζωή τους βρήκαν πραγματικές φιλίες. Είμαι ακόμα μικρή ηλικιακά για να απογοητεύομαι. Έχω έρθει πολλές φορές σε δύσκολη θέση, όταν κάθομαι μόνη μου μες στο αμφιθέατρο, τα σ/κ που τόσα άτομα βγαίνουν για μια βόλτα, για ένα ποτό να ξεσκάσουν, τα καλοκαίρια που κανονίζουν μαζί διακοπές, η δική μου παρέα είναι η μουσική, οι σειρές κτλ. Έκανα παρέα με τη κατά 6 χρόνια μικρότερη αδερφή μου, καλά περνούσαμε αλλά ήταν σε άλλη φάση στη ζωή της και είχε δικές της παρέες. Ωστόσο περνάει τα ίδια ακριβώς σε θέματα φιλίας και παρέας. Τι συμβαίνει; Δεν αξίζω να κάνω φιλίες; Δεν εξαρτώμαι από αυτές αλλά σίγουρα η ζωή γίνεται καλύτερη με καλούς φίλους. Μερικές φορές με πιάνουν οι ανασφάλειες μου, καθώς έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και νιώθω ότι είμαι αρκετά βαρετός άνθρωπος, μίζερος , καθόλου ενδιαφέρων χαρακτήρας, με καθόλου χιούμορ. Σίγουρα δεν μπορώ να αρέσω σε όλους και να ταιριάζω με όλους. Κάποιες φορές έκανα υπομονή και ανεχόμουν πολλά πράγματα για να μην χάσω τις παρέες μου. Έψαχνα απλά λίγη αγάπη, λίγο ενδιαφέρον γιατί από την οικογένεια μου δε το πήρα ποτέ, είχα δύο γονείς συντηριτικούς, καταπιεστικούς, επικριτικούς με καθόλου κατανοήση. Έψαχνα ανθρώπους να κάνουμε τρέλες μαζί, να μπαίνουμε σε περιπέτειες, να πειραζόμαστε, να γελάμε με τη ψυχή μας, να ζήσω λίγο την ηλικία μου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο αυτό; Ζητάω πολλά; Πάντα ζήλευα, με την καλή έννοια, τους ανθρώπους που έχουν αληθινές φιλίες, σπάνιο πλέον στην εποχή μας να βρεις κάτι τέτοιο. Η μάνα μου πάντα έλεγε, δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο κοινά συμφέροντα, και κάποτε είχα πέσει στην παγίδα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τόσες φορές που το άκουγα, το έκανα δικό μου πιστεύω. Το διόρθωσα πλέον. Ευχαριστώ για όσους το διάβασαν. Θα μου άρεσε να διαβάσω και τις δικές σας εμπειρίες , καθώς και τη γνώμη σας. Γιατί ο θεσμός της φιλίας περνάει τόσο μεγάλη κρίση;

Δε θελω να ακουστω αρνητικος αλλα δεν ειμαι σιγουρος για το κατα ποσο υπαρχουν αληθινες φιλιες. Σε οσους δεν αρεσουν οι επιφανειακες σχεσεις για την παρεα ή το συμφερον θα πρεπει να μαθουν να ζουν και μονοι τους. Απο εκει και περα ο κοινωνικος ανθρωπος εχει περισσοτερες ευκαιριες να ανακαλυψει ατομα που του ταιριαζουν.

[Ορέστης]

Δεν ξέρω αν θα βρισκόταν κάποιος/α για γνωριμία από κοντά. Ορισμένοι στο παρελθόν εξέπεμψαν σήμα SOS μέσα από αυτό το φόρουμ αλλά κανείς δεν ανταποκρίθηκε. Κατά τα άλλα, μπορεί οι συζητήσεις να γίνουν διασκεδαστικές και να πειραζόμαστε. :D


Δεύτερο enter δεν έχει;


Ήταν η φυσική ροή των πραγμάτων. Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ μεγάλωσα σε μια μικρή κοινωνία. Στο σχολείο δεν υπήρχαν σκέψεις σχετικά με φιλίες και παρέες, όλα τα παιδιά ήμασταν μαζί και παίζαμε. Ειδικά το καλοκαίρι, σωστά αγρίμια. ;)

Με την έναρξη της εφηβείας όμως έπρεπε πλέον να μετακινούμαστε καθημερινά προς το γειτονικό μεγαλύτερο χωριό που διέθετε Γυμνάσιο. Εκεί, ερχόμενος σε επαφή με τα καινούργια μαθήματα, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι δε νιώθω κάποια επιθυμία για παρέα παρά το ότι γνώρισα πολλά παιδιά από άλλα χωριά, ένιωθα όμως την επιθυμία να μελετήσω. Επιπλέον τα υπόλοιπα παιδιά εκδήλωναν προτιμήσεις σε διάφορα θέματα που είχαν σχεδόν κενή τομή με τις δικές μου. Ένιωθα λοιπόν ευχαριστημένος μόνος μου στο σπίτι με τα βιβλία, τα τετράδια και τη μελέτη μου.

Τα ίδια και στο υπόλοιπο της εφηβείας στο Λύκειο. Τα ίδια και στο Πανεπιστήμιο, αλλά σε ακόμα πιο συνειδητοποιημένη μορφή. Φυσικά είχα γνωριμίες με συμφοιτητές, μιλούσαμε στα διαλείμματα αλλά τίποτα παραέξω. Εξακολουθούσα να μη νιώθω επιθυμία για φιλική συντροφιά και δεν την επιδίωξα ποτέ. Αρνήθηκα μάλιστα κάποιες προσκλήσεις, και φιλικού και όχι-και-τόσο-φιλικού χαρακτήρα, σαν κι αυτά που συμβαίνουν συχνά στο πρώτο έτος στον οποιονδήποτε. Υπήρχαν πολύ καλά και προσιτά παιδιά, απλά δεν ήθελα κάτι παραπάνω. Μου άρεσε να γυρίζω στο σπίτι και να το βρίσκω έρημο. Συγκατοικούσα με κάποιον και ευτυχώς το πρόγραμμά του μού προσέφερε συχνά την ησυχία που ήθελα. Νά 'ναι καλά ο άνθρωπος. :D

Και εγω μονο στο πρωτο ετος εκανα φιλιες. Μετα κλεινουν οι παρεες.

[Ορέστης]

Εμένα αυτό το: τώρα ζεις τη ζωή σου τώρα πρέπει να κάνεις παρεες τώρα είναι η ώρα να τα κάνεις όλα όσο είσαι φοιτήτρια με αγχώνει.....Δεν ξέρω για σένα θεματοθετρια

Λες και πρέπει όλοι να πλακωθουμε τώρα να τα κάνουμε όλα.......Και αν κάποιος δεν πέρασε τοσο εντονη φοιτητική ζωή τι; ότι δλδ θα είναι δυστυχισμένος η ότι θα μείνει μόνος του;;;

Γιατί πρέπει τα στερεότυπα να βάζουν άγχος στη ζωή σου και να σου προκαλούν υπερβολικές προσδοκίες;;;;

Μην αφήνεις κανένα στερεότυπο να επηρεάσει τη ζωή σου....ναι διεκδίκησε....Αλλά δεν θα τρελαθούμε κιόλας αν πιεζομαστε και τλκ δεν βρίσκουμε αυτά που θέλουμε ....

Η κοινωνικοποιηση ειναι σημαντικη επενδυση. Να μην τα κανετε ολα, αλλα να πηγαινετε στις διαφορες εκδηλωσεις, να γνωριζεστε κλπ. Εγω που πηγα ιεκ δεν ειχα τις ευκαιριες αυτες και οριστε πως κατεληξα.

[Ορέστης]

Επίσης μου κάνει εντύπωση που ρωτάτε τη θεματοθετρια αν είναι συμπαθητική σαν άτομο;;;

Εγώ νόμιζα ότι δεν υπάρχει εξολοκλήρου αντιπαθητικός άνθρωπος χωρίς να τον έχεις γνωρίσει ...
.....νομίζω ότι είναι υποκειμενικό αν κάποιος είναι αντιπαθητικος η οχι.....

Αλλά αν πιάσουμε το αντικειμενικό κομμάτι....ορίστε μου ποιος είναι ο αντιπαθητικος άνθρωπος που θα τον δεις και θα ξινισεις τη μούρη σου ας πούμε....

Τι χαρακτηριστικά έχει ο αντιπαθητικος άνθρωπος....;

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι θέμα συμπαθητικού η οχι άνθρωπου..... ξέρω περιπτώσεις κορίτσιων που αν και ήταν εξωστρεφής και ζωηροι χαρακτήρες μέσα τους είχαν πολύ κακια Και κόμπλεξ.....ξινιζαν με όλα ....εκραζαν φανερά τους πάντες και όμως παραδόξως (κατά τη γνώμη μου) ήταν αρεστες φιλικα.....

Εγώ πιστεύω ότι οι άνθρωποι πάνε προς το ρεύμα.....θεωρούν συμπαθητικους τους σκληρούς και αγενεις ανθρώπους ( θεωρώντας τη σκληροτητα τους λανθασμένα δυναμισμό) ενώ τους καλοπροαίρετους και πιο διακριτικός τους θεωρούν μυρμηγκακια η τουλάχιστον αδύναμους......


Η κοπέλα στο θέμα της έγραψε πως είναι σαν άτομο ......και από τα λεγόμενα της αφήνει να εννοηθεί ότι είναι δοτικος,συναισθηματικός και ευγενικός άνθρωπος....

Δλδ πόσο αντιπαθής μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος με ευγένεια ;;;;

Ναι μπορεί να γίνει αντιπαθής ......αν οι πόλλοι θεωρούν τον καλό αδύναμο
Ή αντιθετα αν τον ζηλεύουν για τη καλοσύνη του .....Έτσι λένε τουλάχιστον

Άρα ποιος φταίει;;; το άτομο και ότι είναι ντε και καλά αντιπαθής;;;;

Εγω ειμαι αντιπαθητικος ανθρωπος που πολλοι ξινιζουν οταν με βλεπουν. Καμια φορα αυτο οφειλεται σε πραγματα που κανω. Πχ ιδρωνει πολυ το κεφαλι μου και το σκουπιζω με το χερι. Αλλες φορες καποιοι κοιτανε την κοιλια μου. Αλλες φορες δεν ξερω τι ειναι. Απλα με αντιπαθουν, ειδικα οι γυναικες.

[Ορέστης]

Γενικα συμφωνω με οτι εγραψαν Ελισαβετ, Σονια και γκεοντιμ

[Optimistic mind]

Αθήνα σπουδάζεις ή σε επαρχιακή πόλη;;;;;

Σε επαρχιακή πόλη..

[Optimistic mind]

Δεν θεωρώ ότι είμαι αντιπαθητική κοπέλα. Εγώ ξέρω τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μου καθώς και τα λιγότερο καλά, δε θα τα πω αρνητικά. Να σας πω τι μου έχουν πει όλα αυτά τα χρόνια από το περιβάλλον μου; Καλή, ευγενική, χαμηλών τόνων, ντροπαλή , αλλά δοτική, δεκτική, κοινωνική, γλυκιά. Ίσως είμαι λιγάκι απαισιόδοξη, ανυπόμονη και πεισματάρα. Αυτά. Τα οποία θεωρώ και εγώ για τον εαυτό μου πως ισχύουν. Κάποιες φορές με έχουν κάνει να πιστεύω ότι τους είμαι βαρετή για φίλη. Αλλά δε το νιώθω πάντα αυτό. Είναι τι μου βγάζει ο κάθε άνθρωπος, πως είναι η συμπεριφορά του, σε άλλους μαγκώνω, σε άλλους μιλούσα τόσο χαλαρά και ήμουν ο εαυτός μου. Πάντως αντιπαθητική δε έχω ακούσει ότι είμαι και δε το πιστεύω ούτε εγώ για τον εαυτό μου. Ωστόσο είμαι της άποψης ότι δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και να μας συμπαθούν όλοι. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που με αντιπαθούν. Τώρα όσο για τη ζήλεια που είπε η Miliva , έχω συνταντήσει και εγώ πολύ ζήλεια από τη μεριά των άλλων προς το πρόσωπο μου και θέλει λίγο προσοχή με αυτούς τους ανθρώπους που ζηλεύουν και σε φθονούν. Πάντως σέβομαι τις απόψεις όλων των μελών που έγραψαν εδώ και σας ευχαριστώ πολύ.

[Miliva21]

Δεν θεωρώ ότι είμαι αντιπαθητική κοπέλα. Εγώ ξέρω τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μου καθώς και τα λιγότερο καλά, δε θα τα πω αρνητικά. Να σας πω τι μου έχουν πει όλα αυτά τα χρόνια από το περιβάλλον μου; Καλή, ευγενική, χαμηλών τόνων, ντροπαλή , αλλά δοτική, δεκτική, κοινωνική, γλυκιά. Ίσως είμαι λιγάκι απαισιόδοξη, ανυπόμονη και πεισματάρα. Αυτά. Τα οποία θεωρώ και εγώ για τον εαυτό μου πως ισχύουν. Κάποιες φορές με έχουν κάνει να πιστεύω ότι τους είμαι βαρετή για φίλη. Αλλά δε το νιώθω πάντα αυτό. Είναι τι μου βγάζει ο κάθε άνθρωπος, πως είναι η συμπεριφορά του, σε άλλους μαγκώνω, σε άλλους μιλούσα τόσο χαλαρά και ήμουν ο εαυτός μου. Πάντως αντιπαθητική δε έχω ακούσει ότι είμαι και δε το πιστεύω ούτε εγώ για τον εαυτό μου. Ωστόσο είμαι της άποψης ότι δε μπορούμε να αρέσουμε σε όλους και να μας συμπαθούν όλοι. Σίγουρα υπάρχουν και άνθρωποι που με αντιπαθούν. Τώρα όσο για τη ζήλεια που είπε η Miliva , έχω συνταντήσει και εγώ πολύ ζήλεια από τη μεριά των άλλων προς το πρόσωπο μου και θέλει λίγο προσοχή με αυτούς τους ανθρώπους που ζηλεύουν και σε φθονούν. Πάντως σέβομαι τις απόψεις όλων των μελών που έγραψαν εδώ και σας ευχαριστώ πολύ.

Σε επαρχιακή πόλη και δεν έχεις παρέα; πως γίνεται αυτό;;

στην επαρχία οι άνθρωποι είναι πιο δεκτικοί σου πιάνουν κουβέντα ευκολα....Ακόμα και σε καφετέρια να είσαι και να κάθεσαι δίπλα από μια παρέα παίζει να σου μιλήσουν ....
Στην Αθήνα ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να σου μιλήσουν άγνωστοι στη καφετέρια.....θα σε στραβοκοιταξουν σε φάση "τι θες Εσύ τώρα ...σε ξερω";;;

Θα χαρώ να μιλήσουμε κάποια στιγμή από μνμ θεωρώ ότι έχουμε πολλά κοινά σαν άνθρωποι .....

[Miliva21]

Υποψιάζομαι για ποιο λόγο θεωρείς ότι μπορεί να φαίνεσαι βαρετή στους άλλους ..επδ σκέφτεσαι και εσύ ότι μπορεί αυτό το "χαμηλών τόνων ντροπαλή καλοσυνατη κτλ" να φαίνεται ανιαρό.....

Αλήθεια δεν ξέρω πως βλέπουν οι άλλοι άτομα με αυτά τα χαρακτηριστικά.....Και εγώ έχω προσπαθήσει πολύ να καταλάβω αλλά μάλλον καθένας μας βλέπει με τα δικά του μάτια και ίσως δεν πρέπει να στεκόμαστε πολύ σε αυτό

Έπειτα μπορεί εμείς να νιώθουμε ότι μας βλέπουν έτσι και να μην ισχύει......

Δεν θα σκάσουμε από δω και πέρα με οποιους ταιριάζουμε

Αναφέρεις ζήλειες από πλευρά των φίλων σου....τι την προκαλούσε αυτή τη ζήλεια θεωρείς;

[Optimistic mind]

Σε επαρχιακή πόλη και δεν έχεις παρέα; πως γίνεται αυτό;;

στην επαρχία οι άνθρωποι είναι πιο δεκτικοί σου πιάνουν κουβέντα ευκολα....Ακόμα και σε καφετέρια να είσαι και να κάθεσαι δίπλα από μια παρέα παίζει να σου μιλήσουν ....
Στην Αθήνα ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να σου μιλήσουν άγνωστοι στη καφετέρια.....θα σε στραβοκοιταξουν σε φάση "τι θες Εσύ τώρα ...σε ξερω";;;

Θα χαρώ να μιλήσουμε κάποια στιγμή από μνμ θεωρώ ότι έχουμε πολλά κοινά σαν άνθρωποι .....

Γίνεται, γίνεται! Εδώ θα διαφωνήσω. Όσα λες ότι συμβαίνουν στην Αθήνα, συμβαίνουν ακριβώς και εδώ που μένω. Μάλιστα.. πολλοί από Αθήνα που σπουδάζουν στην πόλη μου μου έχουν πει ότι είναι πιο ανοιχτοί και δεκτικοί οι άνθρωποι στις μεγαλούπολεις, στην πρωτεύουσα. Μιλάνε πιο εύκολα. Και εγώ θα ήθελα να μιλήσουμε, έχουμε όντως αρκετά κοινά, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ναι για αυτό ένιωθα "βαρετή". Ενώ για άλλους ήμουν η ψυχή της παρέας και πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Για αυτό είπα είναι ότι σου βγάζει ο καθένας με τη στάση του. Δε γνωρίζω τι την προκαλούσε, μόνο εκείνες ήξεραν τι είχαν στο κεφάλι τους. Απλά από το ύφος τους, τα λόγια τους κτλ, δε ξέρω πως να στο εξηγήσω να καταλάβεις αλλά διαισθανόμουν ότι ζήλευαν..

[Miliva21]

Γίνεται, γίνεται! Εδώ θα διαφωνήσω. Όσα λες ότι συμβαίνουν στην Αθήνα, συμβαίνουν ακριβώς και εδώ που μένω. Μάλιστα.. πολλοί από Αθήνα που σπουδάζουν στην πόλη μου μου έχουν πει ότι είναι πιο ανοιχτοί και δεκτικοί οι άνθρωποι στις μεγαλούπολεις, στην πρωτεύουσα. Μιλάνε πιο εύκολα. Και εγώ θα ήθελα να μιλήσουμε, έχουμε όντως αρκετά κοινά, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως. Ναι για αυτό ένιωθα "βαρετή". Ενώ για άλλους ήμουν η ψυχή της παρέας και πολύ ευχάριστος άνθρωπος. Για αυτό είπα είναι ότι σου βγάζει ο καθένας με τη στάση του. Δε γνωρίζω τι την προκαλούσε, μόνο εκείνες ήξεραν τι είχαν στο κεφάλι τους. Απλά από το ύφος τους, τα λόγια τους κτλ, δε ξέρω πως να στο εξηγήσω να καταλάβεις αλλά διαισθανόμουν ότι ζήλευαν..

Στην Αθήνα;;; είναι ανοικτοί οι άνθρωποι στην Αθήνα;;;; χαχαχαχα καλό......

Εκεί έχουν όλοι το πρόγραμμα τους που δεν συμπίπτει υποχρεωτικά με το δικό σου .......έχουν παρεες δικές τους ....ειναι απρόσωπη πόλη......

[elis]

οπτιμιστικ οι ανθρωποι στισ πολεισ ξερουν τα παντα απο την εμφανιση συν 5 λεπτα ομιλιασ αυτα ουτε εγω εχω παρεεσ αλλα δεν θελω κι ολασ

[Optimistic mind]

Στην Αθήνα;;; είναι ανοικτοί οι άνθρωποι στην Αθήνα;;;; χαχαχαχα καλό......

Εκεί έχουν όλοι το πρόγραμμα τους που δεν συμπίπτει υποχρεωτικά με το δικό σου .......έχουν παρεες δικές τους ....ειναι απρόσωπη πόλη......

Καλή μου δεν έχω άποψη για αυτό, δε ξέρω τι να σου πω, στην Αθήνα έχω πάει κάποιες λίγες φορές..

[Irindrag]

Το ποσό καταλαβαίνω αυτά που λες δεν περιγράφεται. Ίδια αισθήματα ίδιες απορίες ίδια όλα.

Μαθαίνοντας το 2008 ότι είμαι έγκυος με τις τότε "φίλες - κολλητές" έλεγαν πως παρέα θα το μεγαλώσουμε θα το προσέχουμε θα βοηθήσουμε κλπ κλπ.

Σταμάτησα λοιπόν τη σχολή λόγο εγκυμοσύνης και αυτό ήταν σταμάτησα να πηγαίνω στη σχολή σταμάτησαν και αυτές να μου μιλάνε. Πέρασε ο καιρός χωρίς καμία επαφή έστειλα σε όλες ότι γέννησα και όχι απλά δεν ήρθαν να με δουν ούτε ένα "να σου ζήσει" δεν έστειλαν.

Από τότε για μένα δεν υπάρχει φιλία μόνο γνωστή. Άνθρωποι περαστικοί από την ζωή μου.

[elis]

ειρηνη πρεπει να συνεχισεισ τη σχολη οπωσ το ακουσ αν οχι θα μετανιωσεισ που εκανεσ παιδι κι εγω το ιδιο εκανα αλλα την εβγαλα αυτα οταν θα ειναι το παιδι 20 θα σ βγαλει την πιστη και τοτε θα δεισ στο λεω εγω που το ζησα