ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΗΤΕΡΑ ΑΠΟ ΔΟΤΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΣΠΕΡΜΑΤΟΣ

[λίτσα]

καλύτερα να ζω σε ένα κόσμο ταλιμπάν παρά σε ένα κόσμο δυστυχισμένων παιδιών. όταν με το καλό ο θεός δώσει ένα παιδί στην λίζα γιατί μην κοροιδευόμαστε αυτός αποφασίζει, καλό θα ήταν να ρωτήσει εκείνο αν τελικά η επιλογή της ήταν σωστή και τότε θα δούμε αν πρέπει να είμαστε ταλιμπάν σε κάποια ζητήματα ή όχι. θέλω να είμαι προοδευτική αλλά σε ότι αφορά εμένα το να μεγαλώνεις παιδιά στην σημερινή κοινωνία είναι ότι πιο δύσκολο γιατί δεν ξέρεις πως να φερθείς και από που θα σου έρθει. πόσο μάλλον όταν τα μεγαλώνεις μόνη σου γιατί όσο και αν αγαπάς το παιδί σου ποτέ δεν ξεχνάς τη φύση σου ότι είσαι γυναίκα και κάποια στιγμή αυτό θα το χρεωθεί το παιδί και είναι κρίμα.

[Ζουζουνάκι]

Originally posted by lisa71
Αιμιλία η τέλεια ψυχική υγεία ανήκει στον Θεό. Ναι μεν δεν είμαι τέλεια και ναι μεν έχω συναισθηματικά κενά αλλά πιστεύω πως η αγάπη μου για το παιδί θα με κάνει όσο γίνεται καλύτερη μητέρα. Όταν υπάρχουν γυναίκες οι οποίες έχουν καρκίνο, σκλήρυνση κατά πλάκας, βαριάς μορφής κατάθλιψη κτλ και γίνονται μητέρες και τα παιδιά τους είναι θαυμάσια, ποιός ο λόγος εγώ να μην τα καταφέρω?

Γιατί έχω λάθος εικόνα για μια κοπέλα, η οποία μένει επίτηδες έγκυος προκειμένου να βάλει στο χέρι άκοπα περιουσίες? Η γυναίκα δεν πρέπει να απαιτεί το προφυλακτικό αφού αυτή την πατά? Επαναλαμβάνω. Γνωρίζω 2 ανύπαντρες κοπέλες, οι οποίες έμειναν επίτηδες έγκυες από πλούσιους. Οι πλούσιοι έγιναν πουλόπουλοι. Αυτές θεωρούν τα αθώα μωρά που απέκτησαν βαρίδια. Το θεωρείς έντιμο? Τα δικά τους παιδιά θα είναι ευτυχισμένα και συναισθηματικά πλήρη ενώ θα υπολλείπεται το δικό μου?

Τουλάχιστον το δικό τουσ μωρό θα μπορεί μία μέρα να γνωρίσει τον μπαμπά του. Εσύ στο δικό σου τι θα πεισ; σε έφερα στον κόσμο για να γίνω μάνα; θα θέλει να μάθει από που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο και δεν νομίζω μόνο η δική σου πλευρά να το καλύψει και ίσωσ τότε να έρθετε σε ρήξη.
Είσαι ακόμη 38. Στο χώρο που δουλεύω έμεινε φίλη μου έγκυοσ με φυσιολογικό τρόπο στα 42-43. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου για μία ολοκληρωμένη οικογένεια και μετά το ξανασκέφτεσαι. Ευτυχισμένη μαμά είνια μία χαρούμενη μαμά και δεν θα μπορεί πάντα ένα παιδί να καλύπτει το κενό σου ίσωσ τα 2 πρώτα χρόνια που θα είσαι πολύ χαρούμενη αλλά μέτα........Είσαι νέα γυναίκα, θα θεσ κάτι παραπάνω που η ύπαρξη αυτού του παιδιού ίσωσ να μην το επιτρέψει και νομίζω ότι καταλαβαίνεισ πωσ είνια και λογικό.

[Sofia]

Originally posted by lisa71

Κακά τα ψέμματα. Κάθε γονιός έχει προσδοκίες για το παιδί του. Κάθε γονιός θέλει να γίνει το παιδί του καλύτερο από εκείνον σε όλα τα επίπεδα. Αυτό από μόνο του είναι στρεσογόνο για το παιδί. .......... Ο πήχυς ήταν πολύ ψηλά. Θυμάμαι πόσο άγχος είχαμε να τον περάσουμε...

Ακριβώς αυτο λέω: ομως άλλο επιβάλλω τις προσδοκιες μου στο παιδι κ αλλο δινω στο παιδι τον χωρο που χρειαζεται να αναπτυξει τις δικες του προσδοκιες..που μπορει να συμπεσουν με τις δικες μου, μπορει κ οχι.

Εχω δει τοσο πολλους γονεις, οπου το παιδι τους γινεται οχημα των δικων τους φιλοδοξιων. Μονο ομως των δικών τους. Το παιδι ειναι σαν να μην εχει φωνη ή αποψη για την δικη του ζωή.

Το παιδι δεν το αποδεχεσαι επειδή ειναι καλος μαθητης ή μπορει να περάσει σε μια σχολη. Το αγαπας γι αυτο που ειναι, το βοηθάς να μεγαλώσει ως ενα αυτονομο κ οχι ως ενα συμπλεγματικο ατομο.....

[weird]

Originally posted by lisa71
Παιδιά σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Δεν θα απαντήσω στον καθένα ξεχωριστά για να μην πιάνω άδικα χώρο.

1) Το παιδί δεν είναι κατοικίδιο. Αν ήθελα ζωολογικό κήπο, θα έπαιρνα ζώα. Τώρα θέλω οικογένεια, γι΄αυτό και επιθυμώ να γίνω μητέρα.

2) Δεν μπορώ να περιμένω τα 50 για να γίνω μητέρα. Δεν θα έχω αντοχές αλλά ούτε και υγεία, όπως έχω τώρα.

3) Το θεωρώ απίστευτα ρατσιστικό και είναι κρίμα να το ακούω από νέους ανθρώπους -από ηλικιωμένους το κατανοώ- πως επειδή στα 38 δεν έχω σχέση τότε σημαίνει πως κάποια κουλαμάρα έχω. Άραγε ισχύει το ίδιο και για τους άντρες? Γιατί και γω μπορώ να πω πως όσους έχω δει πάνω από τα 35 και είναι ανύπαντροι, κάποια ανισορροπία έχουν.

4) Το ότι θα μεγαλώσει ένα παιδί με έναν γονιό, δεν το κάνει απαραίτητα δυστυχισμένο ή λειψό. Εγώ μεγάλωσα σε πολύτεκνη οικογένεια και δεν έχω καθόλου ευχάριστες αναμνήσεις. Ένα παιδί για να μεγαλώσει σωστά θέλει -πέρα από το οικονομικό σκέλος- αγάπη και αφοσίωση. Αυτά μπορώ να του τα δώσω απεριόριστα. Το ότι μπορεί να είμαι κοντή, χοντρή, κακή ερωμένη ή κουλή, δεν με κάνει αυτόματα και ελλειπή μητέρα. Δηλαδή οι παντρεμένες που παρατούν τα παιδιά τους στις γιαγιάδες τους και γυρίζουν με γκόμενους είναι καλύτερες μόνο και μόνο επειδή είναι στεφανωμένες?

5) Δεν με ενδιαφέρει πλέον η \"αποκατάστασή\" μου. Δεν θέλω να παντρευτώ μόνο και μόνο για να γονιμοποιηθώ. Αλήθεια θα ήμουν καλύτερη αν έβρισκα έναν \"κακομοίρη\", γκαστρωνόμουν και ύστερα τον σούταρα? Αυτό δεν θα ήταν ανήθικο? Και μην μου πείτε πως αυτά δεν γίνονται...

6) Το παιδί δεν το θέλω για να μου λύσει κανενός είδους υπαρξιακό πρόβλημα. Θέλω να δημιουργήσω οικογένεια -έστω και μ΄αυτό τον τρόπο- ώστε να γευτώ τις χαρές που προσφέρει η μητρότητα. Είμαι απολύτως διατεθειμένη να σταθώ δίπλα στο παιδί, στην χαρά και στην λύπη του, στο διάβασμα, στην ασθένεια, στην επιτυχία, στην αποτυχία, παντού.

7) Το ότι το παιδί μου δεν θα έχει πατέρα είναι ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Δεν διαφωνώ. ΟΜΩΣ είναι πολύ καλύτερα για ένα παιδί να έχει την έλλειψη ενός πατέρα παρά έναν άθλιο τύπο, που δεν του ταιριάζει η πατρότητα και συμπεριφέρεται απαίσια.

8) Όσα ευτυχισμένα παιδιά είδα στην ζωή μου -είτε από πολύτεκνες είτε από μονογονεϊκές οικογένειες- είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Μεγάλωσαν με αγάπη και φροντίδα.

Lisa
σε βρίσκω πρακτικό άνθρωπο και συνειδητοποιημένο..
Θέλω να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις για να σε καταλάβω καλύτερα.
Για να μπαινεις μεσα στο φόρουμ αυτό και να αναρωτιέσαι, θα πει οτι δεν είσαι εκατο τα εκατό σίγουρη για την απόφαση αυτή.
Κάτι σε σταματάει.
Ας επικεντρωθούμε σε όσα σε σταματούν.
Μπορείς να εστιάσεις σε τι εγκειται η αμφιβολία σου? Εδώ δεν είμαστε για να σε κρίνουμε, αλλα για να σε ακούσουμε κι αν αυτό γίνεται, να σε κάνουμε να ακούσεις κι εσύ καλύτερα τον εαυτό σου.
Τέλος, η απόφαση είναι καθαρά δική σου.
Δεν θεωρώ οτι είναι ανήθικό το να κάνεις αξωσωματική.
Μαλιστα πιστευω οτι το να μεγαλώσει το παιδί με μια μανα συνειδητοποιημενη για το εργο και τον ρόλο της, χωρίς πατέρα, είναι λιγότερο ανήθικο απο το να μεγαλώνει σε μια οικογενεια χωρις εσωτερική συνοχή κι επικοινωνία, με γονείς που μαλλώνουν.
Κατά δεύτερον, σίγουρα το να κάνεις παιδιά είναι μια ευθύνη τεράστια που πολλοί δεν την αναγνωρίζουν καν όταν γκαστρώνονται τυχαία ή απο λόγους κοινωνικού προγραμματισμού. Στην φίλη μας εδώ δεν βλέπω κάτι τέτοιο.
Εξάλλου, δεν γίνεται σχεδόν ποτέ να είμαστε οι τελειοι , με αυτογνωσία, αυτάρκεις και χωρίς συναισθηματικά κενά άνθρωποι ωστε να κάνουμε παιδί. Μπορούμε όμως πιστεύω, έχοντας την κατάλληλη αυτογνωσία όλου του παραπάνω, να μην μεταθέτουμε τα δικά μας κενά και προβλήματα στο παιδί και να γινουμε ΠΑΡΟΛΑΥΤΑ καλοί και αποτελεσματικοί γονείς. Και το πως να είναι κανείς γονιός, το μαθαίνει και λίγο στην πορεία...
Το βρήκα πολύ θαραλλέο που αναγνωρίζεις τα όριά σου και΄δεν θα μπορούσες να αναλάβεις ενα παιδάκι που θα χρειαζόταν την ειδικά φροντιδα εκείνη που χρειάζονται τα άτομα αυτά λόγω των συνθηκών της ζωής τους. Αυτό για μένα δεν προδικάζει το οτι δεν μπορείς να δώσεις αγάπη ως μάνα... Ισα ισα, μπορεί αφού γίνεις μανα να διαπιστώσεις οτι και η ικανότητα σου για φροντίδα αυξήθηκε, και κατόπιν να νιωθεις ακομα και σε θεση να δωσεις μια τετοια ειδικη φροντίδα.

Θα σταθώ όμως τώρα στα σημεία που με προβλημάτισαν, για να δουμε ποιο ειναι και το δικό σου το κομμάτι που σε κάνει να αμφιβάλλεις.
Αρχικά διέκρινα μια δυσαρέσκεια σχετικά με την ποιότητα της ζωής σου. Αυτή αναγεται τόσο στην έλλειψη ερωτικής ζωής και συντροφικότητας, όσο και στην αναγκη σου να αυτοπραγματωθεις ως μανα. Τουλαχιστον εγω αυτό είδα.
Κι ενω εισαι έτοιμη να καλυψεις το δευτερο, το πρωτο το αντιμετωπίζεις σαν ενα καραβι που εχεις χασει οριστικά.
Μιλάς για απογοήτευση και για ξενέρωμα...
Προσπάθησε να δουλεψεις λίγο με τα συναισθήματα σου αυτά.
Και τελικά θέσε στον εαυτό σου το ερώτημα. Πόσο βαραίνει η ΛΑΧΤΑΡΑ μου να γίνω μάνα στο να κάνω αυτή τη διαδικασία της εξωσωματικής και πόσο η ΑΝΑΓΚΗ μου να ξεφύγω απο τα κακώς κείμενα της ζωής και του εαυτού μου? Αυτή είναι μια προσωπική κουβέντα που εγω θα έκανα με τον εαυτό μου, πριν το βήμα αυτό...

Όσον αφορά στα υπόλοιπα...
Εντάξει, μπορεί να καταλαβες οτι οταν ησουν μικρη με πολύ καλύτερη εμφάνιση δεν κατάφερες να βρεις τον συντροφο τον κατάλληλο. Βλεπεις λοιπόν κι εσυ οτι η εμφάνιση δεν είναι το παν. ( μην το διαστρεβλώνεις λέγοντας, οτι αφου δεν εγινε τότε οπυ ημουν όσο το δυνατόν ωραιότερη δεν θα γίνει ποτέ). Ισως μάλιστα είχες επικεντρωθεί τόσο στην εμφάνιση τότε οπυ δεν άφηνες τα άλλα στοιχεία του χαρακτήρα σου να φανούν και να γοητεύσουν... κάτι που τώρα μπορείς να πετύχεις , παρά την εμφάνιση. Κι αυτό ειτε πριν ειτε αφού γεννηθεί το παιδί.
Μην παραιτείσαι απο εναν μελλοντικό αγωνα για συντροφο, που θα είναι και ερωτικός σου παρτενέρ και πατέρας για το μωρό. Αγαπα τον εαυτό σου πιο πολύ, παλεψε να τον αγαπήσεις όσο περισσότερο γίνεται πριν γίνεις μάνα και ισως δεις οτι μπορείς να διεκδικήσεις αντρες με τα άλλα σου χαρίσματα, παρά τη μετρια εμφάνιση.

Το άλλο σημείο που με προβλημάτισε είναι η αγωνία σου για τα φαινομενοτυπικά χαρακτηριστικα του παιδιού. Δεν θελεις να βρεις εναν μετριο( γιατι θεωρεις οτι μονο ενας μετριος θα ερχοταν μαζι σου) και να βγαλετε κι οι δυο ενα παιδί μετριο εμφανισιακά. ( αυτο που λες οτι πολλοι κοιταν τα χαρακτηριστικά και τα γονίδια πριν την τεκνοποίηση το πιστεύω). Αλλα θελω να σου κανω μια ερώτηση και να μου απαντήσεις.... νομίζεις οτι αυτή η απέχθεια που τρεφεις για την εμφάνισή σου δεν θα \"περάσει\" με κάποιον τρόπο στο παιδί? Ειναι ενα θεματάκι που πρεπει να δουλεψεις, να αποδεχτεις την εικόνα σου και όσο γίνεται να την αγαπήσεις. Εισαι αυτή που είσαι και είσαι αξια αγάπης κι ερωτα, έτσι ακριβώς όπως είσαι.. Φυσικά το να φροντίζουμε τον εαυτό μας να είναι υγιής και λαμπερός, σιγουρα μας τονώνει( συν Αθηνά και χείρα κίνει που λένε).

Αρα, αγαπητή Λίσα, καλά έκανες και έθεσες το ερώτημά σου, για να δεις κι εσυ οτι υπάρχουν καποιες εκκρεμότητες μέσα σου πριν αναλάβεις το εγχείρημα της μητρότητας με τον τρόπο που κρινεις ως προσφορότερο για τις παρούσες συνθήκες της ζωής σου.
Η γνωμη μου είναι να επισκεφτείς έναν ειδικό για να δουλέψετε πανω στα θέματα αυτά που εχεις με τον εαυτό σου και να νιωσεις πιο ετοιμη εσωτερικά για να κανεις το βήμα.

[carrie]

Καλα να μην γνωρισω τον πατερα μου, συμβαινει, οι ανθρωποι, χωριζουν, πεθαινουν, εξαφανιζονται και αφηνουν πισω παιδια. Δε μπορω να διανοηθω να μην ΞΕΡΩ ομως τον πατερα μου. Στις παραπανω περιπτωσεις κατι μενει, μια φωτογραφια, ενα δωρο γενεθλιων, μια ιστορια για τη γνωριμια των γονιων, ενα συναισθημα τελοσπαντων. Σε αυτη την περιπτωση, το παιδι δεν ξερει τιποτα για τον βιολογικο του πατερα, περα απο το οτι η μανα του διαλεξε το σπερμα του επειδη ειχε υψηλο iq καλη εμφανιση και υγιη οργανισμο. ιουυυ. πολυ προχω για μενα

[sabb]

Originally posted by Sofia

Originally posted by sabb
.............εγώ τουλάχιστον πρώτη φορά ακούω από κάποιον να λέει \"σκέφτομαι να κάνω ένα παιδάκι για να αλλάξει η ζωή μου\", λυπάμαι που το λέω αλλά είναι, ό,τι πιο εγωιστικό έχω ακούσει - θα συμφωνήσω απόλυτα με κάποιους που προείπαν πως είναι και κυνική επιλογή.

λυπάμαι που το λέω, αλλα ειναι οτι πιο υποκριτικο εχω διαβάσει. Ειναι κυνικη επιλογή, οσο κυνικο ειναι να παντρεύεσαι επειδη βιαζεσαι να αποκτησεις παιδι, να αποκτησεις συζυγο επειδη σε πηραν τα χρονια ή επειδη πρεπει να τελειωνεις με αυτες τις υποχρεωσεις. Κ ναι, υπάρχουν ενα σωρο ανθρωποι που καταληγουν έτσι, επειδη πρέπει. Πόσους ανθρωπους/ζευγάρια εχετε δει πραγματικα να αναρωτιουνται κ να προβληματιζονται για το αν ειναι έτοιμοι κ πληρεις ως ανθρωποι για αυτο το βήμα?Ποιους κοροιδεύουμε?

Σοφία , δεν έχω λόγους να υποκρίνομαι για κάτι, δεν παίζουμε θέατρο εδώ πέρα μέσα κι αν κάποιοι το θεωρούν έτσι, σε διαβεβαιώνω δεν ανήκω σ\' αυτή την κάστα. Το να διατυπώνει κάποιος την άποψη του σ\' ένα θέμα , που εγώ τουλάχιστον θεωρώ σοβαρό ως προς την αντιμετώπιση του, δεν σημαίνει πως το κάνει από ιδιοτέλεια, γιατί ούτε μπόνους κερδίζουμε ούτε επαίνους, το πολύ πολύ να ρίχνουμε καμιά μούτζα στον εαυτό μας , αν λέμε μερικές φορές κουβέντες που ενοχλούν...Τόχω πει κι άλλες φορές. Δεν έχω πρόβλημα να μην είμαι αρεστός, διατυπώνω την άποψη μου και σ\' όποιον αρέσει έχει καλώς. Αν ήθελα να ήμουν αρεστός , ναι τότε, θα μπορούσα να υποκριθώ , να συμφωνώ σε όλα και να πηγαίνω με τους πολλούς. Το να την λέω όμως όταν μου κάνει κέφι, ενοχλώ δεν ενοχλώ, μόνο υποκρισία δεν είναι και τον χαρακτηρισμό σου τον θεωρώ άστοχο..Το να μην συμφωνεί κάποιος μαζί μου είναι εφαλτήριο καλοπροαίρετης συζήτησης και είναι πέρα ως πέρα θεμιτό...Το να με χαρακτηρίζει κανείς υποκριτή (!) το θεωρώ εν τούτοις ανοίκειο κι έξω από τα πλαίσια ενός ωφέλιμου διαλόγου....

Επί της ουσίας τώρα, οι επιλογές \"αποτελμάτωσης\" του καθένα από προσωπικά προβλήματα καταξίωσης στη ζωή του κατά την άποψη μου δεν μπορούν να χρησιμοποιούν σαν σωσίβιο τα παιδιά. Αν δεν μπορεί κάποιος να έχει την συναισθηματική πληρότητα και την συνειδητότητα της ευθύνης που καλείται να αναλάβει για το μεγάλωμα ενός παιδιού, δεν μπορεί να το κάνει για να εκπληρώσει τον ρόλο του ντε και καλά ως γονιού . Δεν είναι αυτοσκοπός το να γίνει σώνει και καλά κάποιος γονιός, αν δεν έχει τα απαραίτητα εφόδια που απαιτούνται για να το κάνει. Και κατά την άποψη μου, η παρουσία ενός πατέρα είναι το ίδιο σημαντική με εκείνη της μητέρας. Αυτή η \"λεπτομέρεια\" λείπει από τα εφόδια της φίλης μας, κι όσο κι αν θέλω να πιστεύω πως έχει όλη τη καλή διάθεση να μεγαλώσει το παιδί της με αγάπη, στοργή και φροντίδα, πιστεύω πως σ\' αυτό το παιδάκι θα υπάρχει πάντα ένα συναισθηματικό κενό..Όταν τ\' άλλα παιδάκια θα παίζουν με τους πατεράδες τους, θα μιλάν όλο καμάρι για κείνους, θα είναι το πρότυπο τους, το παιδάκι της φίλης μας δεν μπορεί να επικαλείται την ύπαρξη κανενός πατέρα. Δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τα ορφανά παιδάκια, γιατί εκείνα τουλάχιστον μπορεί ούτε κάν να τον γνώρισαν τον πατέρα τους, αλλά εν τούτοις μπορούν να μιλάνε για εκείνον γιατί τουλάχιστον ΥΠΗΡΞΕ. Το παιδάκι της φίλης μας θα μεγαλώσει με τα ψέμματα ? Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να του πει, πως είναι αποτέλεσμα γονιμοποίησης ενός ωαρίου από κάποιον άγνωστο δότη σπέρματος ? Πως τελικά η ύπαρξη του δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποκούμπι για να συμπληρώσει τα συναισθηματικά κενά της μητέρας του?

Δεν θα έλεγα την παραμικρή κουβέντα για το θέμα της φίλης μας, αν δεν υπήρχε μια αλγεινή παράμετρος - πάντα κατά την άποψη μου. Η επιλογή της δεν βασίζεται συνειδητά τόσο στην ανάγκη της για τεκνοποίηση, όσο στο ότι η απόφαση της πάρθηκε για να συμπληρώσει ακριβώς τα δικά της συναισθηματικά κενά. Σε μια τέτοια περίπτωση, το παιδάκι τι θα φταίει ?

Στο τέλος τέλος, απ\' όσο τουλάχιστον εγώ κατάλαβα από την αντιμετώπιση του πόστ μου από την Λίζα, την απόφαση της την είχε ήδη πάρει πριν θέσει το θέμα προς συζήτηση σ\' αυτό το φόρουμ, άρα ό,τι και να λέμε εκ των υστέρων πέφτει στο κενό.

Οι απόψεις μας δεν έχουν σκοπό να αποπροσανατολίσουν την θεματοθέτρια ή να της επιβάλουν ποιο δρόμο θα ακολουθήσει , αλλά να διαφωτίσουν κάποιες πλευρές που ίσως δεν τις αντιλαμβάνεται ή δεν τις λαμβάνει υπ\' όψη της πάνω σ\' ένα σοβαρό θέμα με ηθικές προεκτάσεις , όχι τόσο όσο αφορά το τι θα πει ο κόσμος - για τον οποίο ούτως ή άλλως χεστήκαμε - αλλά όσον αφορά τον ψυχισμό και τον συναισθηματικό κόσμο ενός παιδιού που θα έρθει στη ζωή κάτω από \"ιδιαίτερες\" συνθήκες κι εκείνο που τελικά ενδιαφέρει είναι οι δικές του αντοχές απέναντι σ\' ένα σκληρό κόσμο.

Η απόφαση της Λίζας είναι ειλημμένη, οπότε κοντός ψαλμός αλληλούια......

Της εύχομαι καλή δύναμη στην προσπάθεια της και να αποδειχθεί μια καλή μητέρα για το παιδάκι της.........

[weird]

Όσο για το θέμα του πως θα εξηγήσεις στο παιδάκι τι εγινε και πως ήρθες στον κόσμο τι έχεις σκεφτεί?
Ξερεις Λίζα μου, όλοι οι άνθρωποι έχουμε την περιεργεια να βρούμε ποιος μας έφερε στον κόσμο και μαλλον θα πρέπει να το χειριστείς προσεκτικά για να μην δημιουργήσει τραύμα αυτό στο παιδί.
Αυτό φυσικά είναι ενα μελλοντικό και απαισιόδοξο σενάριο, σιγουρα ο ειδικός θα σε συμβουλέψει και επ\' αυτού.

Δεν καταδικάζω τους ομοφιλόφιλους που θέλουν να αποκτήσουν παιδί με τη διαδικασία αυτή, ούτε και τους ανθρώπους που δεν μπόρεσαν να βρουν τον κατάλληλο συντροφο και επιμένουν να έχουν βαθιά αναγκη το να αποκτήσουν ενα παιδί.

Ειναι άχαρο να το εξηγήσεις στο παιδί αλλα αν γίνει μεσα στα σωστά πλαίσια, τότε πιστευω εξομαλύνεται το αποτέλεσμά του.

Με τον ίδιο τρόπο πιστεύω είναι ενταξει γυναίκες που βιάστηκαν να κρατούν τα παιδιά που επιασαν ( αν το αντέχουν και το επιλέγουν φυσικά).

Το ιδανικό θα ήταν να είναι το παιδί μια αυθόρμητη μετουσίωση σε σάρκα, της ερωτικής αγάπης δυο ανθρώπων, μέσα απο την σαρκική και ψυχικοσυναισθηματική συνένωση των δύο σωμάτων και ψυχών....

Όμως το ιδανικό αυτό μένει κατα βάση΄ένα άπιαστο όνειρο για πολλά παντρεμένα ζευγάρια. Οχι γιατί είναι πολύ καλό για να είναι αληθινο - είναι μια χαρά ρεαλιστικό. Αλλά γιατί απαιτεί έλλειψη συμβιβασμών, ειλικρίνεια ως στάση ζωής, ρίσκο, συγκυρία, ουσιαστικότητα και συνειδητοποίηση, ακόμα και ετοιμότητα να δεχτούμε το ενδεχόμενο να μην μας προκύψει...και πολλά πολλά άλλα που έχουμε αρχίσει να θεωρούμε ως ιδανικά γιατί τα αρνηθήκαμε ως μη ΒΟΛΙΚΟΥΣ τρόπους ύπαρξης.

[deleted-member141015]

Η μητρότητα για εμένα δεν είναι κάτι που \'ολοκληρώνει και εξελίσσει\' τη γυναίκα. Δεν αμφιβάλλω ότι είναι μέρος των δυνατοτήτων που μας παρέχει η φύση. Όπως και πολλά άλλα, τα οποία όμως δεν εκπληρώνονται πάντοτε στη διάρκεια μιας ζωής, είτε λόγω συνθηκών είτε λόγω επιλογών και προτεραιοτήτων. Χωρίς αμφιβολία, οποιαδήποτε γυναίκα έχει δικαίωμα να θεωρεί τη μητρότητα προτεραιότητα και να είναι ανάμεσα στις πρώτες επιλογές της. Το να είναι όμως μέσο για να αποκτήσει νόημα η ζωή της, είναι κάτι που με προβληματίζει.

Επιπλέον διάβασα για πολύ συγκεκριμένες προσδοκίες της θεματοθέτριας. Ότι το παιδί θα έχει 50% πιθανότητες να βγει καλύτερο από την ίδια. Ότι θα αποφύγει τον παιδοψυχολόγο που θεωρεί δεδομένο ότι απαιτεί ένα θετό παιδί. Ότι τα όποια προβλήματα είναι σταυρός που δεν μπορεί να σηκώσει. Όχι ότι είναι υποχρεωμένη να μπορεί. Αλλά εδώ θεοποιείται ο προγεννητικός έλεγχος που σε καμία περίπτωση δεν είναι ο μοναδικός παράγοντας για να είναι και να παραμείνει υγιές ένα παιδί. Πόσο μάλλον για να εκπληρώσει και άλλες προσδοκίες του γονέα.

Όπως με προβλημάτισαν και άλλα που διάβασα σε αυτό το θέμα. Για παράδειγμα, είχα την αίσθηση ότι διαχωρίζεται εντελώς ο ρόλος της μητέρας από όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά της ζωής και της προσωπικότητας. Διάβασα και τη σωστή γενικά άποψη ότι ένα παιδί χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Πρωτίστως ναι, όχι μόνο. Έπειτα για εμένα χρειάζεται να έχω αγάπη και φροντίδα τουλάχιστον για τον εαυτό μου και για το σύντροφο, για να μην πω και το ευρύτερο \'περίσσευμα συναισθημάτων\' που κάπου στις απαντήσεις εδώ διάβασα και συμφωνώ. Το ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν επιλέξει ή έχουν κατά τύχη φέρει στον κόσμο ένα παιδί εν μέσω προβλημάτων, από ανευθυνότητα, για ιδιοτελείς σκοπούς κλπ, δεν μου δίνει αυτομάτως το δικαίωμα να ενθαρρύνω και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

[sabb]

Originally posted by nature
Tην ερώτηση την έβαλε η κοπέλα, πιστεύοντας πως βρήκε ένα σύγχρονο ευρωπαικό φόρουμ ψυχολογίας όπου μπορεί να μιλήσει κανείς ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Δεν ήξερε ότι εδώ συχνάζουν Ταλιμπαν.

Δεν ξέρω ποιον εννοείς, το να μην συμφωνούν κάποιοι μεταξύ τους είναι η πεμπτουσία του διαλόγου. Ταλιμπανισμός κατά την δική μου ταπεινή γνώμη είναι να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας κλειστά σε όσους έχουν αντίθετη άποψη.. Ιδίως αν τους αποτρέπουμε με διάφορους χαρακτηρισμούς και να μην την λένε ;)

[Sofia]

sabb,

καταρχην θα θελα να σου πώ πώς πουθενα δεν γραφω πώς εισαι υποκριτης. Γραφω : ειναι υποκριτικο αυτο \"εγώ τουλάχιστον πρώτη φορά ακούω από κάποιον να λέει \"σκέφτομαι να κάνω ένα παιδάκι για να αλλάξει η ζωή μου\", λυπάμαι που το λέω αλλά είναι, ό,τι πιο εγωιστικό έχω ακούσει - θα συμφωνήσω απόλυτα με κάποιους που προείπαν πως είναι και κυνική επιλογή.\"


Αλλο ειναι υποκριτικο, αλλο εισαι υποκριτης. Καμια σχεση.

Δεν θεωρω οτι πας να αποπροσανατολισεις την θεματοθετρια, οτι εισαι υποκριτης, οτι θες να γινεις αρεστος κλπ.

Σε οτι αφορά το θεμα, δεν πιστεύω πώς μονο οι μητέρες μονογονεϊκων οικογενειων πανε να καλυψουν τα συναισθηματικα τους κενα, αλλα κ πολλες παντρεμενες γυναικες. Και εκει ειναι η ενσταση μου, αυτο θεωρω υποκριτικο: να ειμαστε τοσο ευαισθητοι στη μια περιπτωση κ τοσο αναισθητοι στην άλλη.

Σ αυτο το φορουμ, εγω προσωπικα περιμενα περισσοτερη ευαισθησια...

Τελος συμφωνω πολυ με την wierd. Το θεμα ειναι lisa να δεις πώς οδηγεισαι σε μια τετοια αποφαση κ τί περιμενεις απο αυτην.

[Sofia]

Originally posted by marina38
Το ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας που έχουν επιλέξει ή έχουν κατά τύχη φέρει στον κόσμο ένα παιδί εν μέσω προβλημάτων, από ανευθυνότητα, για ιδιοτελείς σκοπούς κλπ, δεν μου δίνει αυτομάτως το δικαίωμα να ενθαρρύνω και τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

Συμφωνω απολυτα. Περιμενω ομως την ιδια ευαισθησια για το ποσο καλα θα μεγαλώσει το παιδι τοσο στην μια περιπτωση οσο κ στην άλλη.

[nature]

Originally posted by sabb

Originally posted by nature
Tην ερώτηση την έβαλε η κοπέλα, πιστεύοντας πως βρήκε ένα σύγχρονο ευρωπαικό φόρουμ ψυχολογίας όπου μπορεί να μιλήσει κανείς ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Δεν ήξερε ότι εδώ συχνάζουν Ταλιμπαν.

Δεν ξέρω ποιον εννοείς, το να μην συμφωνούν κάποιοι μεταξύ τους είναι η πεμπτουσία του διαλόγου. Ταλιμπανισμός κατά την δική μου ταπεινή γνώμη είναι να έχουμε τα μάτια μας και τα αυτιά μας κλειστά σε όσους έχουν αντίθετη άποψη.. Ιδίως αν τους αποτρέπουμε με διάφορους χαρακτηρισμούς και να μην την λένε ;)

οχι Σαμπ, δεν απευθυνόμουν προσωπικά σε εσένα.
Αλλωστε έχεις υπάρξει ευγενής μαζί μου στο παρελθόν και δεν θα ήθελα να σου ανταποδώσω την ευγένειά σου με αυτό το τρόπο. :)
Παρόλα αυτά διαφωνώ με τις σκληρές απόψεις σου στο θέμα αυτό.
Γιατί πρέπει να έχουμε διδακτορικό στην ψυχολογία, στην ψυχανάλυση, στην πατρότητα, στην μητρότητα, ιδιόκτητο σπίτι, δουλειά με προοπτική και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο για να αποκτήσουμε παιδιά?
όπως δηλώνει και το nickname μου, μου αρέσει μία πιο φυσική και πιο απλή προσέγγιση στα θέματα αυτά. Όχι τόσοι φόβοι και τόσοι φραγμοί. Οχι τόσες αναστολές.

[sabb]

Σοφία, δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σε προσωπικό θέμα, άλλωστε δεν αφορά το τόπικ και δεν είναι σωστό για τη θεματοθέτρια. Αλλά όταν κάποιος μιλά υποκριτικά , κατ\' εμε΄είναι και υποκριτής, δεν καταλαβαίνω πως μπορείς και τα διαχωρίζεις, εκτός αν αναφέρεσαι στη γενική εντύπωση που προκαλεί μια τέτοια θέση, οπότε το ζήτημα αλλάζει.

Όσον αφορά την ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα και την αναισθησία που επικαλείσαι σε παρεμφερείς αναζητήσεις παντρεμένων γυναικών, απλά δεν τέθηκε σε σύγκριση στο παρόν τόπικ. Όσον αφορά την άποψη σου, τη συμμερίζομαι και θάλεγα πως το να επιδιώκει μια παντρεμένη γυναίκα να καλύψει τα δικά της κενά με τεκνοποίηση συνειδητά ανεπιθύμητη, είναι πολύ χειρότερο από την προσπάθεια που θέλει να κάνει η θεματοθέτρια, η οποία αν μη τι άλλο έχει δηλώσει πως έχει περίσσευμα ψυχικών αποθεμάτων (φτάνει όμως μόνο αυτό ?)

Συμφωνώ απόλυτα με την διατύπωση της Μαρίνας για το θέμα .

[sabb]

Nature, συμφωνώ κι εγώ σε λιγότερους φραγμούς και αναστολές, όσον αφορά όμως τις προσωπικές αναζητήσεις του καθένα κι όχι την ελαφρότητα του να κάνουμε παιδί έτσι για να λέμε πως το κάναμε. Η ανατροφή ενός παιδιού απαιτεί υπευθυνότητα κι όχι μόνο συναίσθημα. Φραγμούς κι αναστολές δεν έχουν και όσοι ανεύθυνα \"σκορπάν\" παιδιά και δεν ξέρουν πως να τα μεγαλώσουν και τα στέλνουν να κάνουν τους επαίτες στα φανάρια, εγώ σε μια τέτοια ελευθερία λέω όχι καλή μου nature, γιατί δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία της σκέψης και της νόησης αλλά με μια ασυνείδητη ελευθερία που μάλλον προβλήματα δημιουργεί - κυρίως στα παιδιά που επωμίζονται τα αποτελέσματα της , παρά στους ενήλικες που την παράγουν.

[nature]

εγώ πάντως είμαι ευγνώμων που είχα την ευκαιρία και γεννήθηκα:

-στους γονείς μου που με γέννησαν και με μεγάλωσαν, και ας ήταν σκατά η ατμόσφαιρα στο σπίτι συχνά λόγω των καυγάδων τους.

-στο σύμπαν που μου έδωσε τη δυνατότητα να γεννηθώ στον συγκεκριμένο χωροχρόνο και όχι πχ στα χρόνια της πανούκλας, στη σπάρτη του καιάδα ή στο Μεσαίωνα....
αυτό δεν το χρωστώ στους γονείς μου, το χρωστώ στο σύμπαν....

Εσύ Σαμπ δεν θα ήθελες να είχες γεννηθεί, ακόμα και από άγνωστους γονείς? (η ερώτηση ισχύει και για τους υπόλοιπους ...που δυιλίζουν τον κώνωπα στο θέμα της τεκνοποίησης)