ΙΨΔ πρόκλησης τραυματισμού

[Synmi]

Γεια σας αδερφια τι λεει ολα καλα; Ελπιζω να το παλευουμαι και να μην το αφηνουμε να μας νικαει...οτι και ναχετε σχετικο με ψυχαναγκασμους, επειδη τραβαω μεγαλο λουκι, ευχομαι να βρισκεται τροπους να το καταπολεματε..θα σας πω τη δικια μου ιστορια και ελπιζω να βοηθησω καποιον που εχει αναγκη απο 2-3 λογια απο καποιον που ζοριζεται αρκετα με αυτο το θεμα... οταν ημουν δημοτικο, τριτη τεταρτη αποτι μου φαινεται, μια μερα μου περασε απτο μυαλο οτι παιρνω ενα μαχαιρι και σκοτωνω τη μανα και τον πατερα μου...περιττο να πω οτι αυτη η σκεψη με συνοδευε επι μηνες και αναγκαζομουν να κρυβω μαχαιρια και μυτερα αντικειμενα επειδη φοβομουν υπερβολικα πολυ μη κανω τη μαλακια...αγαπαω τη μανα και το πατερα μου με ολη τη δυναμη πουχει η καρδουλα μου..θυμαμαι τοτε πιστευα στο θεο και ημουν θρησκευομενος και προσευχομουν κλαιγοντας στο θεο να παρει αυτες τι ιδεες απτο κεφαλι μου..μεγαλωσα λοιπον και αυτες οι σκεψεις εφυγαν..μπορει να υπηρχαν μικροεπισοδειακια που και που αλλα οχι κατι σημαντικο..μεχρι που πηγα φοιτητης και το πραγμα αρχισε να ξεφευγει..ειχα κανει κατι με δυο κοπελες σε μικρο χρονικο διαστημα χωρις προστασια και μετα απο καποιους μηνες εμφανισα μικρα κονδυλωματα, που ουσιαστικα δεν ηταν κατι το τρομερο γιατι απαλαχτηκα απευθειας απο αυτα χωρις προβληματα στο μελλον η επανεμφανισεις..το θεμα ειναι ειναι οτι αυτο το γεγονος πυροδοτησε μια τεραστια αρρωστοφοβια..ελεγχα συνεχως το σωμα μου και εψαχνα στο ιντερνετ για ασθενιες που πιστευα οτι ειχα...ηξερα οτι δεν εχω κατι αλλα αδυνατουσα να το βγαλω απτο κεφαλι μου..μολις εφευγε η μια υπονια, μια αλλη ξεπηδουσε και με γονατιζε...εχω ενα θεματακι και με τα κιλα και το στηθος μου, που ειναι λιγο πεταχτο αλλα οχι τπτ τρομερο..το επιδινωνω συνεχως βαζοντας κιλα(φοβοι για γυναικομαστια)...εχω φτασει τα 110 και ανεβιανουμε...τελος παντων παρατησα τον εαυτο μου εντελως, δεν συναναστρεφομουν με κοπελες πλεον γιατι ενιωθα και νιωθω ακομα αναξιος για την ομορφια τους αν και δεν ειμαι καθολου ασχημο παιδι ουτε περναω απαρατηρητος...αυτοεξοριστ� �κα και ετρεφα το δαιμονα μεσα μου για 3 χρονια..αρχισα να φοβαμαι πως μπορει να ειμαι ομοφυλοφιλος η παιδοφιλος η κτηνοβατης η οτι ειμαι ψυχοπαθης τρελαρας και εκρινα τις σκεψεις μου η αν καταλαθος επεφτε το βλεμα μου πανω σε ενα παιδακι η ενα ζωακι ως ανωμαλες ανηθικες κινησεις...κανονικα απολα μιλαμε με μουσταρδα κετσαπ κιολας..το μονο που μου λειπει ειναι τα τελετουργικα και οι καταναγκασμοι...περυσι περασα μια δυσβασταχτη περιοδο αδρανειας και καταθλιψης που κρατησε για μηνες και για την οποια προετοιμαζα το εδαφος χρονια πισω..ειχα απελπιστει δεν ηξερα τι να κανω περασα απο αρκετες κρισεις πανικου και τελικα γυρισα για καλοκαιρι στο τοπο μου, βρεθηκα με τα φιλαρακια μου τους δικους μου ανθρωπους και μετα απο δυο μηνες ηρεμισα λιγο και βρηκα τη διαθεση μου..γυρισα εκει που σπουδαζω και συνεχισα την ιδια αθλια καθημερινοτητα με καλη διαθεση αυτη τη φορα ομως...τωρα μετα απο 3-4 μηνες κιαφου ειδα ενα ντοκιμαντερ για εναν ψυχοπαθη ναρκισσο δολοφονο (don't fuck with the cats λεγεται και παιζει στο νετφλιξ) αρχισαν να τρυπωνουν φοβοι μην ειμαι εκολαπτωμενος κατα συροη δολοφονος κιενα καρο αλλες παλιες εμμονικες ιδεες που ανεφερα πανω..spoiler...προφανως και δεν ειμαι serial killer..ουτε τους γονεις μου θα πειραξω ποτε ουτε ζωακι θα ακουμπησω περα απτο να το χαιδεψω και να το αγκαλιασω απο αγαπη και γουτσου ουτε παιδακια θα πειραξω ποτε προφανως ουτε μαρεσουν ατομα του ιδιου φυλλου και ουτε εχω καποιο σοβαρο θεμα γυναικομαστιας...εχω ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη κατα 100% και δεν εχω παει σε καποιο ψυχολογο ουτε και θα παω για να με διαγνωσει..ουτε εσυ που διαβαζεις τωρα χρειαζεται να το κανεις αυτο γιατι ξερω οτι μεσα σου ξερεις πολυ καλα οτι εισαι το καλυτερο παιδι και εχεις ευαισθησιες και ανασφαλειες..οπως ολοι μας..απλα εσυ κιεγω τραβαμε λιγο παραπανω ζορι και δε γαμιεται..αυτοι ειμαστε δε θα αλλαξουμε...μαθε να ζεις με αυτο και ζησε τη ζωουλα σου αδερφε η αδερφη μου μια την εχεις...ερωτευσου αγαπα γυμνασου γραψε τη καλυτερη μουσικη κανε περιφανους τους γονεις σου κανε περφανο η περηφανη εσενα για σενα...δεν εχουμε ολοι το ιδιο στορυ...ουτε την ιδια καθημερινοτητα...εσυ μπορει να τραβας ακομη χειροτερο ζορι..αλλα μη ξεχνας ποτε οτι δεν εισαι ο μοναδικος/η...μη κανεις αυτο το λαθος, δεν εισαι..ουτε ψυχιατρο και χαπια θελεις..απλα αποδεξου τον εαυτο σου..κιεγω στη προσπαθεια ειμαι και καθομαι και γραφω αυτο το μηνυμα γιατι ακομα δε με εχω αποδεχτει ουτε εχω απαλλαχτει απο τις εμμονες..τωρα πριν λιγο πηγα να φρικαρω κιαρχισα να ψαχνομαι στο ιντερνετ παλι οπου βρηκα ενα, στο θεμα της διαταταχης αυτης, αρθρο γραμμενο απο ενα παλικαρι, το οποιο πραγματικα ειχε σε μερικα σημεια ακριβως τις ιδιες εμμονικες ιδεες στο κεφαλι του...σιγα σιγα με ανακαλυπτω και με αργα σταθερα βηματα με βαζω σε εναν ελεγχο...κιαυτο ειναι που μετραει στην ουσια και που ολοι, ακομα κιοι "νορμαλ", κηνυγαμε...

[Mimi smarnaki]

Λοιπόν , συμφωνώ απόλυτα με αυτά που λες ... Κ εμένα στην τέταρτη δημοτικού , μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας την κέτσαπ στο τοστ, ότι σκότωσα έναν άνθρωπο , μετά 2 και μετά πως έγινα serial killer ένα πράγμα , που φυσικά είναι κάτι τελείως κόντρα σε εμένα που δεν μπορώ να δω ούτε πυροβολισμό σε ταινία ... Μετά από αυτό κατά διαστήματα είχα και έχω πάλι έμμονες με αρρώστιες κυρίως πχ ότι έχω κάτι σοβαρό και θα πεθάνω, αλλά κ αλλού είδους .. Ούτε εγώ έχω πάει σε ψυχολόγο... Έχεις δίκιο σε αυτά που λες.. αυτοί είμαστε, πρέπει να αποδεχτούμε τον εαυτό και να ζήσουμε όπως μας αξίζει!