Συναισθηματική στήριξη και περί ψυχής

[DragonHeart]

Καλημέρα...χρόνια πολλά και καλή χρονιά..

Δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω και ζητώ συγγνώμη αν το έβαλα σε λάθος κατηγορία...

Λοιπόν...εδώ και 20 χρόνια περνάω πολύ δύσκολα και φέτος έχει χειροτερέψει η κατάσταση για μένα.

Κάθε φορά που πάω για παράδειγμα στην πρακτική για να κάνω δουλειές, μέσα μου κλαίω και είμαι έτοιμος να ξεσπάσω κάθε φορά αλλά κρατιέμαι...

Στο σπίτι που γυρνάω κάθε φορά με πιάνει αυτό να μου πέφτουν δάκρυα.. Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε συναισθηματική στήριξη;

Εγώ δεν έχω κάτι αρνητικό ή να σκέφτομαι τέλος πάντων απλώς αυτό που μου λείπει είναι η συναισθηματική στήριξη πχ αν δω κάποιο άτομο να υποφέρει εγώ θα πάω και θα τον αγκαλιάσω και θα του πω ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι εδώ.. (και στα δύο φύλα).

Κάθε φορά με ρωτάνε μερικοί άνθρωποι τι έχω κτλ και δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω τι θα ήθελα γιατί είχα κάνει παλιότερα ερωτήσεις και βάση αυτών με έχουν κάνει να είμαι αυτός που είμαι..

Εξαιτίας πολλών αρνητικών σχόλιων, το να με κρίνουν οι άλλοι ακόμα και οι δικοί μου κτλ κτλ, να με ρωτάνε αν είμαι γκέι κτλ κτλ όλα αυτά με έκαναν να κλειστώ και να τα κρατάω μέσα τα συναισθήματά μου και να μην τα δείχνω..

Δυστυχώς ανήκω στα άτομα με υπερευαισθησία και στο να δείχνω εμπάθεια σε όσους υποφέρουν και να βοηθάω..

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Κάθε φορά ξεσπάω και δεν έχω τη στήριξη...

Κάνω ακόμα και πράγματα για να απασχολούμαι αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πια. Μου είχε κοπεί και η διάθεση. Ξυπνάω κάθε μέρα με κακή διάθεση..

Έχετε να μου δώσετε συμβουλές; Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε στήριξη;

Δυστυχώς δεν έχω φίλους που να έχουν την δυνατότητα να μου προσφέρουν στήριξη...

Είναι τόσο δύσκολο να προσφέρει κάποιος αγκαλιά σε έναν καλό φίλο; Πώς έχει καταντήσει έτσι η κοινωνία;

Αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ και αρκετές φορές νιώθω σαν να είμαι ελαττωματικός και να είμαι μόνος που έχω ενσυναίσθηση και να κλαίω κιόλας... υποτίθεται λένε ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε..

Δεν ξέρω πια..

[Πες το μου και αυτό]

Καλημέρα και καλή χρονιά.. Από όσο θυμάμαι έχεις γράψει για το '' θέμα'' που έχεις με την φίλια και ότι δεν έχεις ένα πραγματικό φίλο..
Καταρχήν η φράση που είπες ότι ξυπνάς κάθε μέρα με κακή διάθεση, δεν έχεις όρεξη και γυρνάς σπίτι και κλαις είναι μια καλή προειδοποίηση ότι πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο.. Ξεκίνησε από εκεί.. Όταν καταλάβουμε ότι ότι και θέμα, πρόβλημα έχουμε με τους γύρω μας στην ουσία είναι δικό μας, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.. Κανείς δεν θα αλλάξει επειδή ενοχλει, πειράζει, στεναχωρεί εμάς,θα αλλάξει μόνο επειδή το θέλει. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διορθώσουμε τον ευατο μας και το πως αποδεχόμαστε τις συμπεριφορές από τους γύρω μας.
Είναι αλήθεια αυτό ότι η πολύ ευαισθησία και η καλοσύνη θεωρούνται συχνά αδυναμία αλλά αυτός δεν είναι λίγος για να αλλάξεις εσύ αυτά τα θετικά στοιχεία σου..
Εγω από όσο ξέρω και οι άντρες κλαίνε και οι γυναίκες,αν άλλαξε κάτι από την τελευταία φορά που το κοίταξα να με ενημερώσεις:)

[Αλεξία10]

Καλημέρα...χρόνια πολλά και καλή χρονιά..

Δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω και ζητώ συγγνώμη αν το έβαλα σε λάθος κατηγορία...

Λοιπόν...εδώ και 20 χρόνια περνάω πολύ δύσκολα και φέτος έχει χειροτερέψει η κατάσταση για μένα.

Κάθε φορά που πάω για παράδειγμα στην πρακτική για να κάνω δουλειές, μέσα μου κλαίω και είμαι έτοιμος να ξεσπάσω κάθε φορά αλλά κρατιέμαι...

Στο σπίτι που γυρνάω κάθε φορά με πιάνει αυτό να μου πέφτουν δάκρυα.. Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε συναισθηματική στήριξη;

Εγώ δεν έχω κάτι αρνητικό ή να σκέφτομαι τέλος πάντων απλώς αυτό που μου λείπει είναι η συναισθηματική στήριξη πχ αν δω κάποιο άτομο να υποφέρει εγώ θα πάω και θα τον αγκαλιάσω και θα του πω ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι εδώ.. (και στα δύο φύλα).

Κάθε φορά με ρωτάνε μερικοί άνθρωποι τι έχω κτλ και δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω τι θα ήθελα γιατί είχα κάνει παλιότερα ερωτήσεις και βάση αυτών με έχουν κάνει να είμαι αυτός που είμαι..

Εξαιτίας πολλών αρνητικών σχόλιων, το να με κρίνουν οι άλλοι ακόμα και οι δικοί μου κτλ κτλ, να με ρωτάνε αν είμαι γκέι κτλ κτλ όλα αυτά με έκαναν να κλειστώ και να τα κρατάω μέσα τα συναισθήματά μου και να μην τα δείχνω..

Δυστυχώς ανήκω στα άτομα με υπερευαισθησία και στο να δείχνω εμπάθεια σε όσους υποφέρουν και να βοηθάω..

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Κάθε φορά ξεσπάω και δεν έχω τη στήριξη...

Κάνω ακόμα και πράγματα για να απασχολούμαι αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πια. Μου είχε κοπεί και η διάθεση. Ξυπνάω κάθε μέρα με κακή διάθεση..

Έχετε να μου δώσετε συμβουλές; Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε στήριξη;

Δυστυχώς δεν έχω φίλους που να έχουν την δυνατότητα να μου προσφέρουν στήριξη...

Είναι τόσο δύσκολο να προσφέρει κάποιος αγκαλιά σε έναν καλό φίλο; Πώς έχει καταντήσει έτσι η κοινωνία;

Αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ και αρκετές φορές νιώθω σαν να είμαι ελαττωματικός και να είμαι μόνος που έχω ενσυναίσθηση και να κλαίω κιόλας... υποτίθεται λένε ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε..

Δεν ξέρω πια..

Καλημέρα
Για να νιώθεις άσχημα (να κλαις κτλ) πάει να πει ότι καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και αυτό είναι καλό.. Το "οι άντρες δεν κλαίνε" είναι λάθος (μου το είπε παιδοψυχολογος πρόσφατα) που μας φύτεψαν στο μυαλό οι προηγούμενες γενιές.

Καταλαβαίνω έχεις υπερευαισθησια για τους άλλους αλλά πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου. Και γενικά μην περιμένεις να σου φέρονται όπως τους φέρεσαι γιατί δεν αντιλαμβανομαστε όλοι τα ίδια πράγματα με το ίδιο τρόπο.. Οι άνθρωποι γύρω σου μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι εσύ δεν είσαι καλά γιατί δεν τους μιλάς με το "φόβο" ότι θα σε κρίνουν.. Και αν το έχουν κάνει όπως λες λογικό είναι να κλειστεις στον εαυτό σου και να νιώθεις μόνος.. Και επίσης να έχεις χαμιλη αυτοπεποίθηση. .Για να αλλάξουν όλα αυτά πρέπει να λυθούν όλα τα θέματα σου που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Να μιλήσεις κάπου για όλα. Αυτή είναι η αρχή.
Εχεις μιλήσει με κάποιο ψυχολόγο;

[DragonHeart]

Καλημέρα και καλή χρονιά.. Από όσο θυμάμαι έχεις γράψει για το '' θέμα'' που έχεις με την φίλια και ότι δεν έχεις ένα πραγματικό φίλο..
Καταρχήν η φράση που είπες ότι ξυπνάς κάθε μέρα με κακή διάθεση, δεν έχεις όρεξη και γυρνάς σπίτι και κλαις είναι μια καλή προειδοποίηση ότι πρέπει να επισκεφτείς ψυχολόγο.. Ξεκίνησε από εκεί.. Όταν καταλάβουμε ότι ότι και θέμα, πρόβλημα έχουμε με τους γύρω μας στην ουσία είναι δικό μας, τότε τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά.. Κανείς δεν θα αλλάξει επειδή ενοχλει, πειράζει, στεναχωρεί εμάς,θα αλλάξει μόνο επειδή το θέλει. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διορθώσουμε τον ευατο μας και το πως αποδεχόμαστε τις συμπεριφορές από τους γύρω μας.
Είναι αλήθεια αυτό ότι η πολύ ευαισθησία και η καλοσύνη θεωρούνται συχνά αδυναμία αλλά αυτός δεν είναι λίγος για να αλλάξεις εσύ αυτά τα θετικά στοιχεία σου..
Εγω από όσο ξέρω και οι άντρες κλαίνε και οι γυναίκες,αν άλλαξε κάτι από την τελευταία φορά που το κοίταξα να με ενημερώσεις:)

Ναι είχα γράψει παλιότερα για τη φιλία απλά τώρα είναι διαφορετική περίπτωση πιστεύω..

Έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο και ψυχίατρο και κανείς δεν με βοήθησε. Μάλιστα ο ένας από αυτούς με ρώτησε αν ήμουν γκέι επειδή είπα ότι απλά αγαπούσα έναν φίλο σαν αδερφό! Τι πάθανε τελευταία όλοι; Με το να εκφραστείς αυτομάτως σε βάζουν ταμπέλα. Άσε που δεν γνώριζε και κάποιους όρους που ανέφερα και έλεγε ότι δεν υπάρχουν ενώ υπάρχουν. Τέλος πάντων.

Κοίτα το πρόβλημα δεν είναι ότι σκέφτομαι κάτι αρνητικό ή ότι δεν αποδέχομαι κάποιους. Απλά το ότι δεν προσφέρουν καμία στήριξη.. Δηλαδή πως να το πω απλά κάθονται σε κοιτάνε και λένε και κάποια λόγια. Δεν κάνουν κάτι παραπάνω δηλαδή συναισθηματική στήριξη. Η συναισθηματική στήριξη η πραγματική δεν είναι μόνο να μιλάς ή να κοιτάς σαν άγγαλμα γιατί αν ήταν έτσι τότε καλύτερα να μιλήσουμε σε τοίχο..

Δεν ξέρω για την ευαισθησία προς τους άντρες γιατί έχω κάποιους που είναι σκληροί και δεν εκφράζονται...τα πάντα όλα τα βγάζουν με θυμό ενώ εγώ πχ εκφράζομαι όλα.. Δηλαδή στεναχώρια, άγχος, θυμό κτλ.. ενώ οι περισσότεροι με θυμό. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες τουλάχιστον μέχρι τώρα που είδα.

Έχω δοκιμάσει αρκετές φορές να αλλάξω κάποια πράγματα και αυτό μου γύρισε ανάποδα.

Καλημέρα
Για να νιώθεις άσχημα (να κλαις κτλ) πάει να πει ότι καταλαβαίνεις τι σου γίνεται και αυτό είναι καλό.. Το "οι άντρες δεν κλαίνε" είναι λάθος (μου το είπε παιδοψυχολογος πρόσφατα) που μας φύτεψαν στο μυαλό οι προηγούμενες γενιές.

Καταλαβαίνω έχεις υπερευαισθησια για τους άλλους αλλά πρέπει να ασχοληθείς και με τον εαυτό σου. Και γενικά μην περιμένεις να σου φέρονται όπως τους φέρεσαι γιατί δεν αντιλαμβανομαστε όλοι τα ίδια πράγματα με το ίδιο τρόπο.. Οι άνθρωποι γύρω σου μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι εσύ δεν είσαι καλά γιατί δεν τους μιλάς με το "φόβο" ότι θα σε κρίνουν.. Και αν το έχουν κάνει όπως λες λογικό είναι να κλειστεις στον εαυτό σου και να νιώθεις μόνος.. Και επίσης να έχεις χαμιλη αυτοπεποίθηση. .Για να αλλάξουν όλα αυτά πρέπει να λυθούν όλα τα θέματα σου που σε έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Να μιλήσεις κάπου για όλα. Αυτή είναι η αρχή.
Εχεις μιλήσει με κάποιο ψυχολόγο;

Πες τα....καλά τα είπε η παιδοψυχολόγος άντε γιατί η κοινωνία έχει χαζέψει και έκανε το κόσμο ότι να'ναι..

Τον εαυτό μου το γνωρίζω και είμαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου κτλ και ξέρω τι θέλω...

Ασχολούμαι και με τον εαυτό μου απλώς ζω μέσα στη μοναξιά εδώ και χρόνια. Κανείς μα κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά πως νιώθω παρ'όλο που ανέφερα κάποια πράγματα σε κάποιους. Δεν περιμένω να μου φερθούν όπως φέρομαι εγώ. Απλά κανονική συναισθηματική στήριξη και τίποτα άλλο. Με ρωτάει και ένας ποια είναι η συναισθηματική στήριξη, γιατί δεν θεωρείται αδερφός φίλος κτλ. Τι να πω εγώ; Θέλω αγκαλιά φίλε... θέλω αυτό θέλω εκείνο; Είμαι 10000% σίγουρος ότι θα το πάρει στραβά αυτό και μόνο από τα μάτια του και το πως δείχνει το πρόσωπό του.

Για αρχή πάντα κάνω κάποιες ερωτήσεις κάτι σαν τεστ για να δω πως το παίρνουν και τι άποψη έχουν και μετά μπορεί να αναφέρω τα προβλήματα. Μερικές φορές απλά δεν έχω να πω κάτι και απλά θέλω αυτό που λέμε... Έλα εδώ φίλε όλα καλά θα πάνε.. οτιδήποτε αρκεί.. μια κίνηση μια σοβαρή αγκαλιά που να διαρκεί...οτιδήποτε!

Χρόνια τα πολεμάω και έχουν μείνει σημάδια στη ψυχή... Ούτε οι δικοί μου δεν αποδέχονται αυτό που είμαι, τα συναισθήματα κτλ..και μάλιστα ένας από αυτούς μου είπε μήπως να πας σε γιατρό ή να σου δώσω ηρεμιστικά; Άλλη μου λέει ότι δεν είσαι μην τα πιστεύεις κτλ κτλ

Τι να πω.

Έχω μιλήσει ναι.. τα γράφω πάνω.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας...

[Αλεξία10]

Ναι είχα γράψει παλιότερα για τη φιλία απλά τώρα είναι διαφορετική περίπτωση πιστεύω..

Έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο και ψυχίατρο και κανείς δεν με βοήθησε. Μάλιστα ο ένας από αυτούς με ρώτησε αν ήμουν γκέι επειδή είπα ότι απλά αγαπούσα έναν φίλο σαν αδερφό! Τι πάθανε τελευταία όλοι; Με το να εκφραστείς αυτομάτως σε βάζουν ταμπέλα. Άσε που δεν γνώριζε και κάποιους όρους που ανέφερα και έλεγε ότι δεν υπάρχουν ενώ υπάρχουν. Τέλος πάντων.

Κοίτα το πρόβλημα δεν είναι ότι σκέφτομαι κάτι αρνητικό ή ότι δεν αποδέχομαι κάποιους. Απλά το ότι δεν προσφέρουν καμία στήριξη.. Δηλαδή πως να το πω απλά κάθονται σε κοιτάνε και λένε και κάποια λόγια. Δεν κάνουν κάτι παραπάνω δηλαδή συναισθηματική στήριξη. Η συναισθηματική στήριξη η πραγματική δεν είναι μόνο να μιλάς ή να κοιτάς σαν άγγαλμα γιατί αν ήταν έτσι τότε καλύτερα να μιλήσουμε σε τοίχο..

Δεν ξέρω για την ευαισθησία προς τους άντρες γιατί έχω κάποιους που είναι σκληροί και δεν εκφράζονται...τα πάντα όλα τα βγάζουν με θυμό ενώ εγώ πχ εκφράζομαι όλα.. Δηλαδή στεναχώρια, άγχος, θυμό κτλ.. ενώ οι περισσότεροι με θυμό. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες τουλάχιστον μέχρι τώρα που είδα.

Έχω δοκιμάσει αρκετές φορές να αλλάξω κάποια πράγματα και αυτό μου γύρισε ανάποδα.



Πες τα....καλά τα είπε η παιδοψυχολόγος άντε γιατί η κοινωνία έχει χαζέψει και έκανε το κόσμο ότι να'ναι..

Τον εαυτό μου το γνωρίζω και είμαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου κτλ και ξέρω τι θέλω...

Ασχολούμαι και με τον εαυτό μου απλώς ζω μέσα στη μοναξιά εδώ και χρόνια. Κανείς μα κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά πως νιώθω παρ'όλο που ανέφερα κάποια πράγματα σε κάποιους. Δεν περιμένω να μου φερθούν όπως φέρομαι εγώ. Απλά κανονική συναισθηματική στήριξη και τίποτα άλλο. Με ρωτάει και ένας ποια είναι η συναισθηματική στήριξη, γιατί δεν θεωρείται αδερφός φίλος κτλ. Τι να πω εγώ; Θέλω αγκαλιά φίλε... θέλω αυτό θέλω εκείνο; Είμαι 10000% σίγουρος ότι θα το πάρει στραβά αυτό και μόνο από τα μάτια του και το πως δείχνει το πρόσωπό του.

Για αρχή πάντα κάνω κάποιες ερωτήσεις κάτι σαν τεστ για να δω πως το παίρνουν και τι άποψη έχουν και μετά μπορεί να αναφέρω τα προβλήματα. Μερικές φορές απλά δεν έχω να πω κάτι και απλά θέλω αυτό που λέμε... Έλα εδώ φίλε όλα καλά θα πάνε.. οτιδήποτε αρκεί.. μια κίνηση μια σοβαρή αγκαλιά που να διαρκεί...οτιδήποτε!

Χρόνια τα πολεμάω και έχουν μείνει σημάδια στη ψυχή... Ούτε οι δικοί μου δεν αποδέχονται αυτό που είμαι, τα συναισθήματα κτλ..και μάλιστα ένας από αυτούς μου είπε μήπως να πας σε γιατρό ή να σου δώσω ηρεμιστικά; Άλλη μου λέει ότι δεν είσαι μην τα πιστεύεις κτλ κτλ

Τι να πω.

Έχω μιλήσει ναι.. τα γράφω πάνω.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας...

Οι άνθρωποι για να καταλάβουν τι περνάς πρέπει να το ζήσουν οι ίδιοι.. Και πάλι ΑΝ θα σε καταλάβουν.. Και όσο για την αγκαλιά αν φτάσεις σε σημείο να την ζητήσεις "θέλω αγκαλιά" μάλλον δεν αξίζει γιατί δεν θα είναι συναισθηματική στήριξη αλλά "εξυπηρέτηση".. Και δεν είναι ανάγκη να επιρεαζεσαι από τους δικούς σου που λένε διάφορα άλλα να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου..
Και μάλλον πρέπει να βρεις έναν καλό ψυχολόγο και να κάνεις ψυχοθεραπεία όχι απλά να πας μια φορά.. Έτσι θα μάθεις και άλλα για τον εαυτό σου και σίγουρα θα χτίσεις την αυτοπεποίθηση σου.. Και θα έρθουν και άλλα βήματα με τη σειρά..


Υ. Γ. Η παιδοψυχολογος με άκουσε τυχαία να πω στον γιο μου "έλα μωρέ που κλαις, εσύ είσαι άντρας".. Ε.. Και μου έκανε ένα τέταρτο "κήρυγμα" γι αυτό..

[george1520]

Καλημέρα...χρόνια πολλά και καλή χρονιά..

Δεν ήξερα τι τίτλο να βάλω και ζητώ συγγνώμη αν το έβαλα σε λάθος κατηγορία...

Λοιπόν...εδώ και 20 χρόνια περνάω πολύ δύσκολα και φέτος έχει χειροτερέψει η κατάσταση για μένα.

Κάθε φορά που πάω για παράδειγμα στην πρακτική για να κάνω δουλειές, μέσα μου κλαίω και είμαι έτοιμος να ξεσπάσω κάθε φορά αλλά κρατιέμαι...

Στο σπίτι που γυρνάω κάθε φορά με πιάνει αυτό να μου πέφτουν δάκρυα.. Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε συναισθηματική στήριξη;

Εγώ δεν έχω κάτι αρνητικό ή να σκέφτομαι τέλος πάντων απλώς αυτό που μου λείπει είναι η συναισθηματική στήριξη πχ αν δω κάποιο άτομο να υποφέρει εγώ θα πάω και θα τον αγκαλιάσω και θα του πω ότι όλα θα πάνε καλά και ότι είμαι εδώ.. (και στα δύο φύλα).

Κάθε φορά με ρωτάνε μερικοί άνθρωποι τι έχω κτλ και δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω τι θα ήθελα γιατί είχα κάνει παλιότερα ερωτήσεις και βάση αυτών με έχουν κάνει να είμαι αυτός που είμαι..

Εξαιτίας πολλών αρνητικών σχόλιων, το να με κρίνουν οι άλλοι ακόμα και οι δικοί μου κτλ κτλ, να με ρωτάνε αν είμαι γκέι κτλ κτλ όλα αυτά με έκαναν να κλειστώ και να τα κρατάω μέσα τα συναισθήματά μου και να μην τα δείχνω..

Δυστυχώς ανήκω στα άτομα με υπερευαισθησία και στο να δείχνω εμπάθεια σε όσους υποφέρουν και να βοηθάω..

Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Κάθε φορά ξεσπάω και δεν έχω τη στήριξη...

Κάνω ακόμα και πράγματα για να απασχολούμαι αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνω πια. Μου είχε κοπεί και η διάθεση. Ξυπνάω κάθε μέρα με κακή διάθεση..

Έχετε να μου δώσετε συμβουλές; Εσείς τι κάνετε όταν δεν έχετε στήριξη;

Δυστυχώς δεν έχω φίλους που να έχουν την δυνατότητα να μου προσφέρουν στήριξη...

Είναι τόσο δύσκολο να προσφέρει κάποιος αγκαλιά σε έναν καλό φίλο; Πώς έχει καταντήσει έτσι η κοινωνία;

Αναρωτιέμαι αν φταίω εγώ και αρκετές φορές νιώθω σαν να είμαι ελαττωματικός και να είμαι μόνος που έχω ενσυναίσθηση και να κλαίω κιόλας... υποτίθεται λένε ότι οι άντρες δεν πρέπει να κλαίνε..

Δεν ξέρω πια..

Καλησπέρα φίλε.. Η αγκαλιά, η στήριξη κτλ θα έπρεπε να είναι ένα συν στην ζωή σου και όχι η απόλυτη ανάγκη.. Πρώτα από όλα πρέπει να μπορούμε να προχωράμε στην ζωή μας μόνοι μας χωρίς δεκανίκια και αν είμαστε τυχεροί θα έχουμε και την στήριξη. Ίσως από την άλλη να έχουμε την στήριξη απλά να μη μπορούμε να την αναγνωρισουμε γιατί την θέλουμε με άλλο τρόπο.

Σε ένα σημείο μπορώ να σε καταλάβω. Και εγώ σαν άνθρωπος θέλω να βοηθάω, δεν θα προχωρήσω ευθεία αν δω κάτι το οποίο θεωρώ λάθος αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα το υιοθετησω, ούτε θα πω στον άγνωστο "είμαι εδώ για σένα". Η ανάγκη σου να πάρεις αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει σε κάνει να θες να το δώσεις στον μεγαλύτερο βαθμό έτσι ώστε να το πάρεις. Δεν πάει ετσι όμως. Αυτό σε κάνει να πέφτεις κι άλλο ψυχολογικά.

Ο κόσμος και οι άνθρωποι άλλαξαν. Δυστυχώς.. Οι ρυθμοί της ζωής είναι γρήγοροι που πλέον δεν κοιτάμε τους άλλους. Έχουμε ήδη τα δικά μας προβλήματα που των άλλων μας φαίνονται μικρά...
Αυτό που σου λείπει πραγματικά είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι, γιατί πιστεύω πως δεν το έχεις κάνει.. Να τον αγαπήσεις έτσι ώστε να μην έχεις κανένα ανάγκη. Χρειάζεσαι δουλειά με κάποιον ειδικό (πάντα αυτό λέω αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην χρειάζεται τον ειδικό) και θα δεις πως εκτός από το μαύρο και το άσπρο.. Υπάρχουν και τα άλλα χρώματα. Όπως και η "στήριξη" που ζητάς ίσως να την έχεις στην ζωή σου αλλά να μη μπορείς να την αναγνωρίσεις.

[Πες το μου και αυτό]

Ναι είχα γράψει παλιότερα για τη φιλία απλά τώρα είναι διαφορετική περίπτωση πιστεύω..

Έχω επισκεφτεί και ψυχολόγο και ψυχίατρο και κανείς δεν με βοήθησε. Μάλιστα ο ένας από αυτούς με ρώτησε αν ήμουν γκέι επειδή είπα ότι απλά αγαπούσα έναν φίλο σαν αδερφό! Τι πάθανε τελευταία όλοι; Με το να εκφραστείς αυτομάτως σε βάζουν ταμπέλα. Άσε που δεν γνώριζε και κάποιους όρους που ανέφερα και έλεγε ότι δεν υπάρχουν ενώ υπάρχουν. Τέλος πάντων.

Κοίτα το πρόβλημα δεν είναι ότι σκέφτομαι κάτι αρνητικό ή ότι δεν αποδέχομαι κάποιους. Απλά το ότι δεν προσφέρουν καμία στήριξη.. Δηλαδή πως να το πω απλά κάθονται σε κοιτάνε και λένε και κάποια λόγια. Δεν κάνουν κάτι παραπάνω δηλαδή συναισθηματική στήριξη. Η συναισθηματική στήριξη η πραγματική δεν είναι μόνο να μιλάς ή να κοιτάς σαν άγγαλμα γιατί αν ήταν έτσι τότε καλύτερα να μιλήσουμε σε τοίχο..

Δεν ξέρω για την ευαισθησία προς τους άντρες γιατί έχω κάποιους που είναι σκληροί και δεν εκφράζονται...τα πάντα όλα τα βγάζουν με θυμό ενώ εγώ πχ εκφράζομαι όλα.. Δηλαδή στεναχώρια, άγχος, θυμό κτλ.. ενώ οι περισσότεροι με θυμό. Το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες τουλάχιστον μέχρι τώρα που είδα.

Έχω δοκιμάσει αρκετές φορές να αλλάξω κάποια πράγματα και αυτό μου γύρισε ανάποδα.



Πες τα....καλά τα είπε η παιδοψυχολόγος άντε γιατί η κοινωνία έχει χαζέψει και έκανε το κόσμο ότι να'ναι..

Τον εαυτό μου το γνωρίζω και είμαι σε επαφή με τα συναισθήματά μου κτλ και ξέρω τι θέλω...

Ασχολούμαι και με τον εαυτό μου απλώς ζω μέσα στη μοναξιά εδώ και χρόνια. Κανείς μα κανείς δεν καταλαβαίνει πραγματικά πως νιώθω παρ'όλο που ανέφερα κάποια πράγματα σε κάποιους. Δεν περιμένω να μου φερθούν όπως φέρομαι εγώ. Απλά κανονική συναισθηματική στήριξη και τίποτα άλλο. Με ρωτάει και ένας ποια είναι η συναισθηματική στήριξη, γιατί δεν θεωρείται αδερφός φίλος κτλ. Τι να πω εγώ; Θέλω αγκαλιά φίλε... θέλω αυτό θέλω εκείνο; Είμαι 10000% σίγουρος ότι θα το πάρει στραβά αυτό και μόνο από τα μάτια του και το πως δείχνει το πρόσωπό του.

Για αρχή πάντα κάνω κάποιες ερωτήσεις κάτι σαν τεστ για να δω πως το παίρνουν και τι άποψη έχουν και μετά μπορεί να αναφέρω τα προβλήματα. Μερικές φορές απλά δεν έχω να πω κάτι και απλά θέλω αυτό που λέμε... Έλα εδώ φίλε όλα καλά θα πάνε.. οτιδήποτε αρκεί.. μια κίνηση μια σοβαρή αγκαλιά που να διαρκεί...οτιδήποτε!

Χρόνια τα πολεμάω και έχουν μείνει σημάδια στη ψυχή... Ούτε οι δικοί μου δεν αποδέχονται αυτό που είμαι, τα συναισθήματα κτλ..και μάλιστα ένας από αυτούς μου είπε μήπως να πας σε γιατρό ή να σου δώσω ηρεμιστικά; Άλλη μου λέει ότι δεν είσαι μην τα πιστεύεις κτλ κτλ

Τι να πω.

Έχω μιλήσει ναι.. τα γράφω πάνω.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας...

Δεν δείχνουμε όλοι τα συναισθήματα μας με τον ίδιο τρόπο.. Άλλος μπορεί να σου κάνει αγκαλιά, άλλος να σου μιλήσει όμορφα, άλλος απότομα κτλ.. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε στηρίζει η δεν σε νοιάζεται, απλά δεν στο δείχνει με τον τρόπο που θέλεις.
Ισχύει ότι οι άντρες "επιβάλλεται" από την κοινωνια να μην τόσο ευάλωτοι και συνήθως το ακολουθούν. Οι γυναίκες επειδή υπάρχει και το λεγόμενο μητρικό ένστικτο συνήθως είμαστε πιο ευάλωτες, συναισθηματικες, εκφραζόμαστε πιο τρυφερά κτλ... Εγώ μάλλον είμαι η εξαίρεση βέβαια :)
Το ιδανικό είναι να βρεις ακριβώς αυτό που θέλεις, είμαι σίγουρη πως εκεί εξω υπάρχει κάποιος φίλος που μπορεί να σε στηρίξει με τον τρόπο που θέλεις..

[DragonHeart]

Οι άνθρωποι για να καταλάβουν τι περνάς πρέπει να το ζήσουν οι ίδιοι.. Και πάλι ΑΝ θα σε καταλάβουν.. Και όσο για την αγκαλιά αν φτάσεις σε σημείο να την ζητήσεις "θέλω αγκαλιά" μάλλον δεν αξίζει γιατί δεν θα είναι συναισθηματική στήριξη αλλά "εξυπηρέτηση".. Και δεν είναι ανάγκη να επιρεαζεσαι από τους δικούς σου που λένε διάφορα άλλα να νιώθεις εσύ καλά με τον εαυτό σου..
Και μάλλον πρέπει να βρεις έναν καλό ψυχολόγο και να κάνεις ψυχοθεραπεία όχι απλά να πας μια φορά.. Έτσι θα μάθεις και άλλα για τον εαυτό σου και σίγουρα θα χτίσεις την αυτοπεποίθηση σου.. Και θα έρθουν και άλλα βήματα με τη σειρά..


Υ. Γ. Η παιδοψυχολογος με άκουσε τυχαία να πω στον γιο μου "έλα μωρέ που κλαις, εσύ είσαι άντρας".. Ε.. Και μου έκανε ένα τέταρτο "κήρυγμα" γι αυτό..

Ισχύει αυτό που λες.. Αυτό ακριβώς δεν λέω γιατί μετά και θα γίνει από αγγαρεία ίσως ψεύτικο επίσης και αν και θα φανεί ''ενοχλητικό κάπως''

Έχω πάει τουλάχιστον σε 2-3 ψυχολόγους και έναν ψυχίατρο.. Πάντως δεν πήγα μόνο μια φορά.

Δεν διαφωνώ ότι ίσως μαθαίνουμε και άλλα πράγματα όμως για να βοηθήσουν πραγματικά ίσως θα ήταν απαραίτητη η ενσυναίσθηση και όχι απλά βασιζόμενοι στη θεωρία και το πως πρέπει να σκέφτεται ένας..

Όλοι μου λένε ότι είμαι ευαίσθητος, τα αναλύω πολύ κτλ κτλ... αλλά τον εαυτό τους κοιτάνε καθόλου;

Καλησπέρα φίλε.. Η αγκαλιά, η στήριξη κτλ θα έπρεπε να είναι ένα συν στην ζωή σου και όχι η απόλυτη ανάγκη.. Πρώτα από όλα πρέπει να μπορούμε να προχωράμε στην ζωή μας μόνοι μας χωρίς δεκανίκια και αν είμαστε τυχεροί θα έχουμε και την στήριξη. Ίσως από την άλλη να έχουμε την στήριξη απλά να μη μπορούμε να την αναγνωρισουμε γιατί την θέλουμε με άλλο τρόπο.

Σε ένα σημείο μπορώ να σε καταλάβω. Και εγώ σαν άνθρωπος θέλω να βοηθάω, δεν θα προχωρήσω ευθεία αν δω κάτι το οποίο θεωρώ λάθος αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα το υιοθετησω, ούτε θα πω στον άγνωστο "είμαι εδώ για σένα". Η ανάγκη σου να πάρεις αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει σε κάνει να θες να το δώσεις στον μεγαλύτερο βαθμό έτσι ώστε να το πάρεις. Δεν πάει ετσι όμως. Αυτό σε κάνει να πέφτεις κι άλλο ψυχολογικά.

Ο κόσμος και οι άνθρωποι άλλαξαν. Δυστυχώς.. Οι ρυθμοί της ζωής είναι γρήγοροι που πλέον δεν κοιτάμε τους άλλους. Έχουμε ήδη τα δικά μας προβλήματα που των άλλων μας φαίνονται μικρά...
Αυτό που σου λείπει πραγματικά είναι να αποδεχτείς τον εαυτό σου όπως είναι, γιατί πιστεύω πως δεν το έχεις κάνει.. Να τον αγαπήσεις έτσι ώστε να μην έχεις κανένα ανάγκη. Χρειάζεσαι δουλειά με κάποιον ειδικό (πάντα αυτό λέω αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην χρειάζεται τον ειδικό) και θα δεις πως εκτός από το μαύρο και το άσπρο.. Υπάρχουν και τα άλλα χρώματα. Όπως και η "στήριξη" που ζητάς ίσως να την έχεις στην ζωή σου αλλά να μη μπορείς να την αναγνωρίσεις.

Καλησπέρα και σε σένα. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις για το συν όμως μια φορά να γίνει δεν θα έβλαπτε και επιπλέον είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις ότι νοιάζεσαι πραγματικά και κάνεις και καλά να νιώθει αυτός που πονά... Για το μόνος πάντοντε μόνος μου προχωρούσα.. δεν είχα και δεν έχω κάποιον που να μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός φίλος για μένα. Είμαι από τους μοναχικούς όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ήθελα και κάποιον..νομίζω ισχύει και για τους άλλους. Συνέχεια μόνος βλάπτει αυτό...και το λέω και εγώ που ενώ κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, πλέον δεν και κατά κάποιο τρόπο έχει παρενέργειες αυτή η μοναξιά..

Αυτό ισχύει και για μένα..το κάνω μόνο σε κοντινό άνθρωπο και όχι σε όποιον να'ναι. Απλώς μου κάνει εντύπωση που κάποια πράγματα που ενώ μου είναι μερικά άβολα για μένα, κάνω υποχωρήσεις ενώ οι άλλοι όχι δεν κάνουν.. αλλά μάλλον θα πρέπει να σταματήσω και εγώ αν βλέπω ότι δεν προχωρά η κατάσταση.
Ίσως να είναι αυτό που λες...δεν θα το απορρίψω.. μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι. Απλά έχω αυξημένη ενσυναίσθηση και ότι έχω ίσως την δυνατότητα να το βλέπω και από την άλλη πλευρά και να σκέφτομαι όχι μόνο για μένα αλλά και τα συναισθήματα άλλων.

Αυτό είναι το κρίμα.. Αν ήταν οκ όλοι, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αλλά που..

Απλά ρε συ εγώ πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι έχω αποδεχτεί τι άτομο είμαι απλά με πληγώνει το γεγονός ότι πολλοί με κρίνουν για αυτό και σχολιάζουν αλλά αυτό που θα κάνω είναι να τους αγνοήσω όσο μπορώ...όποιος κατάλαβε κατάλαβε... Την στήριξη που λες την αναγνωρίζω..αναγνωρίζω τι κάνουν οι άλλοι αλλά ανάλογα με το πρόβλημα, θέλει και την ανάλογη λύση.. Δεν λύνονται όλα με τα λόγια και με το να σε κοιτάνε. Ξέρω να δείχνω εκτίμηση.

Πρέπει να βρω έναν τρόπο να κρατηθώ γιατί πολλές φορές όταν κάποιος με ρωτά ή ακούω κάποιες λέξεις τύπου για παράδειγμα πώς είσαι, μέσα μου με πιάνει αυτό..και δυστυχώς λέω καλά είμαι...

Δεν δείχνουμε όλοι τα συναισθήματα μας με τον ίδιο τρόπο.. Άλλος μπορεί να σου κάνει αγκαλιά, άλλος να σου μιλήσει όμορφα, άλλος απότομα κτλ.. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σε στηρίζει η δεν σε νοιάζεται, απλά δεν στο δείχνει με τον τρόπο που θέλεις.
Ισχύει ότι οι άντρες "επιβάλλεται" από την κοινωνια να μην τόσο ευάλωτοι και συνήθως το ακολουθούν. Οι γυναίκες επειδή υπάρχει και το λεγόμενο μητρικό ένστικτο συνήθως είμαστε πιο ευάλωτες, συναισθηματικες, εκφραζόμαστε πιο τρυφερά κτλ... Εγώ μάλλον είμαι η εξαίρεση βέβαια :)
Το ιδανικό είναι να βρεις ακριβώς αυτό που θέλεις, είμαι σίγουρη πως εκεί εξω υπάρχει κάποιος φίλος που μπορεί να σε στηρίξει με τον τρόπο που θέλεις..

Αυτό ισχύει οπότε δεν θα πω κάτι σε αυτό και ούτε μπορώ να βάλω κάποιον να εκφραστεί αν δεν μπορεί..είναι λάθος αυτό να το κάνω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τον άλλον, ίσως το σωστό θα ήταν να σκέφτεται πρώτα και τα συναισθήματα των άλλων. Γιατί αν δεν προσέξεις θα πληγώσεις το άτομο.

Γι'αυτό το λόγο σκέφτομαι τι στο καλό γίνεται...λέω τι να κάνω; Να προσπαθήσω να αλλάξω ή να είμαι αυτός που είμαι; Αλλά από την άλλη πλευρά ποιος το είπε αυτό; Η κοινωνία το έκανε αυτό....

Ψάχνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια...αλλά τέλος πάντων..

[george1520]

Δεν σου είπα φίλε ότι το φυσιολογικό είναι να είσαι μόνος.. Εννοειται ότι δεν είναι. Αλλα εσύ έχεις πάει στο άλλο άκρο. Κρέμεσαι από αυτό..

Να αλλάξεις όχι! Αν αυτος που είσαι το έχεις αποδεχτεί... Χεστηκες για το τι θα πουν οι άλλοι.
Μπράβο σου που μπορείς να δείχνεις τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις. Είναι κάτι που είναι δύσκολο στις μέρες μας. Κάποιοι το θεωρούν αδυναμία.

[Πες το μου και αυτό]

Ισχύει αυτό που λες.. Αυτό ακριβώς δεν λέω γιατί μετά και θα γίνει από αγγαρεία ίσως ψεύτικο επίσης και αν και θα φανεί ''ενοχλητικό κάπως''

Έχω πάει τουλάχιστον σε 2-3 ψυχολόγους και έναν ψυχίατρο.. Πάντως δεν πήγα μόνο μια φορά.

Δεν διαφωνώ ότι ίσως μαθαίνουμε και άλλα πράγματα όμως για να βοηθήσουν πραγματικά ίσως θα ήταν απαραίτητη η ενσυναίσθηση και όχι απλά βασιζόμενοι στη θεωρία και το πως πρέπει να σκέφτεται ένας..

Όλοι μου λένε ότι είμαι ευαίσθητος, τα αναλύω πολύ κτλ κτλ... αλλά τον εαυτό τους κοιτάνε καθόλου;



Καλησπέρα και σε σένα. Καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις για το συν όμως μια φορά να γίνει δεν θα έβλαπτε και επιπλέον είναι ο καλύτερος τρόπος για να δείξεις ότι νοιάζεσαι πραγματικά και κάνεις και καλά να νιώθει αυτός που πονά... Για το μόνος πάντοντε μόνος μου προχωρούσα.. δεν είχα και δεν έχω κάποιον που να μπορεί να θεωρηθεί πραγματικός φίλος για μένα. Είμαι από τους μοναχικούς όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ήθελα και κάποιον..νομίζω ισχύει και για τους άλλους. Συνέχεια μόνος βλάπτει αυτό...και το λέω και εγώ που ενώ κάνω πράγματα που με ευχαριστούν, πλέον δεν και κατά κάποιο τρόπο έχει παρενέργειες αυτή η μοναξιά..

Αυτό ισχύει και για μένα..το κάνω μόνο σε κοντινό άνθρωπο και όχι σε όποιον να'ναι. Απλώς μου κάνει εντύπωση που κάποια πράγματα που ενώ μου είναι μερικά άβολα για μένα, κάνω υποχωρήσεις ενώ οι άλλοι όχι δεν κάνουν.. αλλά μάλλον θα πρέπει να σταματήσω και εγώ αν βλέπω ότι δεν προχωρά η κατάσταση.
Ίσως να είναι αυτό που λες...δεν θα το απορρίψω.. μπορεί να ισχύει μπορεί και όχι. Απλά έχω αυξημένη ενσυναίσθηση και ότι έχω ίσως την δυνατότητα να το βλέπω και από την άλλη πλευρά και να σκέφτομαι όχι μόνο για μένα αλλά και τα συναισθήματα άλλων.

Αυτό είναι το κρίμα.. Αν ήταν οκ όλοι, ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αλλά που..

Απλά ρε συ εγώ πιστεύω ή θέλω να πιστεύω ότι έχω αποδεχτεί τι άτομο είμαι απλά με πληγώνει το γεγονός ότι πολλοί με κρίνουν για αυτό και σχολιάζουν αλλά αυτό που θα κάνω είναι να τους αγνοήσω όσο μπορώ...όποιος κατάλαβε κατάλαβε... Την στήριξη που λες την αναγνωρίζω..αναγνωρίζω τι κάνουν οι άλλοι αλλά ανάλογα με το πρόβλημα, θέλει και την ανάλογη λύση.. Δεν λύνονται όλα με τα λόγια και με το να σε κοιτάνε. Ξέρω να δείχνω εκτίμηση.

Πρέπει να βρω έναν τρόπο να κρατηθώ γιατί πολλές φορές όταν κάποιος με ρωτά ή ακούω κάποιες λέξεις τύπου για παράδειγμα πώς είσαι, μέσα μου με πιάνει αυτό..και δυστυχώς λέω καλά είμαι...



Αυτό ισχύει οπότε δεν θα πω κάτι σε αυτό και ούτε μπορώ να βάλω κάποιον να εκφραστεί αν δεν μπορεί..είναι λάθος αυτό να το κάνω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τον άλλον, ίσως το σωστό θα ήταν να σκέφτεται πρώτα και τα συναισθήματα των άλλων. Γιατί αν δεν προσέξεις θα πληγώσεις το άτομο.

Γι'αυτό το λόγο σκέφτομαι τι στο καλό γίνεται...λέω τι να κάνω; Να προσπαθήσω να αλλάξω ή να είμαι αυτός που είμαι; Αλλά από την άλλη πλευρά ποιος το είπε αυτό; Η κοινωνία το έκανε αυτό....

Ψάχνω εδώ και πάρα πολλά χρόνια...αλλά τέλος πάντων..

Όχι να μην αλλάξεις.. Άλλο να θελεις να βελτιώσεις κάποια στοιχεία σου και άλλο να αλλάξεις..ειδικα επειδή το ζητάει η "κοινωνία".
Άμα κάποιος μας νοιάζεται δεν μας ζητάει να αλλάξουμε και να γίνουμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΕΙ. μας δέχεται για αυτό που είμαστε με τα αρνητικά και τα θετικά μας!

[Αλεξία10]

[QUOTE=DragonHeart;1086194]Ισχύει αυτό που λες.. Αυτό ακριβώς δεν λέω γιατί μετά και θα γίνει από αγγαρεία ίσως ψεύτικο επίσης και αν και θα φανεί ''ενοχλητικό κάπως''

Έχω πάει τουλάχιστον σε 2-3 ψυχολόγους και έναν ψυχίατρο.. Πάντως δεν πήγα μόνο μια φορά.

Δεν διαφωνώ ότι ίσως μαθαίνουμε και άλλα πράγματα όμως για να βοηθήσουν πραγματικά ίσως θα ήταν απαραίτητη η ενσυναίσθηση και όχι απλά βασιζόμενοι στη θεωρία και το πως πρέπει να σκέφτεται ένας..

Όλοι μου λένε ότι είμαι ευαίσθητος, τα αναλύω πολύ κτλ κτλ... αλλά τον εαυτό τους κοιτάνε καθόλου;



Μαζί με την ψυχοθεραπεία πρέπει να δουλεύεις και εσύ με τον εαυτό σου αλλιώς είναι απλά "κουβέντα να γίνεται" και δεν καταφέρνεις κάτι..
Όσο για ότι λένε οι άλλοι.. Πάλι θέλει δουλειά με τον εαυτό σου γιατί πρέπει να καταφέρεις να μην επιρεαζεσαι..
Άρα φτάνουμε πάλι στο ίδιο σημείο.. Εσύ πρέπει να αποδεχτείς και να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Να δεχτείς ότι είσαι υπερευαισθητος, τα αναλύεις όλα κτλ. Γιατί είσαι σε σημείο που οι άλλοι σου λένε τα αναλύεις όλα (και εγώ τα αναλύω ΌΛΑ) και εσύ το εισπραττεις σαν "κατηγορία"
Ενώ κανένας δεν μπορεί να κατηγορεί αυτό που είσαι αν το δεχτείς και το αγαπήσεις..

[george1520]

Χαρακτήρα δεν αλλάζουμε.. Αλλάζουμε όμως συμπεριφορά.. Για να είμαστε εμείς καλά αλλά και οι άλλοι.. Προς το καλύτερο πάντα..

[george1520]

[QUOTE=Άντα_Στε87;1086203]

Ισχύει αυτό που λες.. Αυτό ακριβώς δεν λέω γιατί μετά και θα γίνει από αγγαρεία ίσως ψεύτικο επίσης και αν και θα φανεί ''ενοχλητικό κάπως''

Έχω πάει τουλάχιστον σε 2-3 ψυχολόγους και έναν ψυχίατρο.. Πάντως δεν πήγα μόνο μια φορά.

Δεν διαφωνώ ότι ίσως μαθαίνουμε και άλλα πράγματα όμως για να βοηθήσουν πραγματικά ίσως θα ήταν απαραίτητη η ενσυναίσθηση και όχι απλά βασιζόμενοι στη θεωρία και το πως πρέπει να σκέφτεται ένας..

Όλοι μου λένε ότι είμαι ευαίσθητος, τα αναλύω πολύ κτλ κτλ... αλλά τον εαυτό τους κοιτάνε καθόλου;



Μαζί με την ψυχοθεραπεία πρέπει να δουλεύεις και εσύ με τον εαυτό σου αλλιώς είναι απλά "κουβέντα να γίνεται" και δεν καταφέρνεις κάτι..
Όσο για ότι λένε οι άλλοι.. Πάλι θέλει δουλειά με τον εαυτό σου γιατί πρέπει να καταφέρεις να μην επιρεαζεσαι..
Άρα φτάνουμε πάλι στο ίδιο σημείο.. Εσύ πρέπει να αποδεχτείς και να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Να δεχτείς ότι είσαι υπερευαισθητος, τα αναλύεις όλα κτλ. Γιατί είσαι σε σημείο που οι άλλοι σου λένε τα αναλύεις όλα (και εγώ τα αναλύω ΌΛΑ) και εσύ το εισπραττεις σαν "κατηγορία"
Ενώ κανένας δεν μπορεί να κατηγορεί αυτό που είσαι αν το δεχτείς και το αγαπήσεις..

Γίνεται αποδοχή του εαυτού.. Και μετά βελτίωση.. Γιατί όλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αλλά το κάνουμε για εμάς μόνο και όχι για να μας αποδεχτούν.

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Βρε αγαπη ομως ειναι σαν να αυτοθυματοποιεισαι καπου.Ολες οι φιλιες ερχονται χαλαρα και αβιαστα.Μηπως ολη αυτη η αναγκη απωθει με καποιο τροπο τους αλλους;Μηπως υπεραναλυεις καπου τα πραγματα?Δεν θελω να σε θιξω η να σε προσβαλλω απλα μου δινεις την εντυπωση οτι εχεις τρομερη αναγκη για αποδοχη η προσοχη απο τους αλλους.Δεν υπαρχει η υπερτατη φιλια.Καθε ανθρωπος σου προσφερει κατι διαφορετικο.Ειναι σαν να περιμενεις κατι απο τους αλλους και ισως τους βαραινει.Απλα βαλε στην ακρη του μυαλου σου οτι οκ ειμαι ευαισθητος,εχω ενσυναισθηση αλλα μηπως κανω κι εγω κατι λαθος στον τροπο που προσεγγιζω τους αλλους?Απλα κρατα το στο πισω μερος του μυαλου σου.

[DragonHeart]

Δεν σου είπα φίλε ότι το φυσιολογικό είναι να είσαι μόνος.. Εννοειται ότι δεν είναι. Αλλα εσύ έχεις πάει στο άλλο άκρο. Κρέμεσαι από αυτό..

Να αλλάξεις όχι! Αν αυτος που είσαι το έχεις αποδεχτεί... Χεστηκες για το τι θα πουν οι άλλοι.
Μπράβο σου που μπορείς να δείχνεις τι σκέφτεσαι και τι νιώθεις. Είναι κάτι που είναι δύσκολο στις μέρες μας. Κάποιοι το θεωρούν αδυναμία.

Εννοείς ότι επειδή έχω ανάγκη κάτι, κρέμομαι από αυτό;

Όχι να μην αλλάξεις.. Άλλο να θελεις να βελτιώσεις κάποια στοιχεία σου και άλλο να αλλάξεις..ειδικα επειδή το ζητάει η "κοινωνία".
Άμα κάποιος μας νοιάζεται δεν μας ζητάει να αλλάξουμε και να γίνουμε ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΕΛΕΙ. μας δέχεται για αυτό που είμαστε με τα αρνητικά και τα θετικά μας!

Κατάλαβα οκ... Και έτσι είναι..αλλά δυστυχώς κάποιοι προσπαθούν να με αλλάξουν αλλά δεν το καταφέρνουν. Τους γράφω.

Μαζί με την ψυχοθεραπεία πρέπει να δουλεύεις και εσύ με τον εαυτό σου αλλιώς είναι απλά "κουβέντα να γίνεται" και δεν καταφέρνεις κάτι..
Όσο για ότι λένε οι άλλοι.. Πάλι θέλει δουλειά με τον εαυτό σου γιατί πρέπει να καταφέρεις να μην επιρεαζεσαι..
Άρα φτάνουμε πάλι στο ίδιο σημείο.. Εσύ πρέπει να αποδεχτείς και να αγαπάς πρώτα τον εαυτό σου. Να δεχτείς ότι είσαι υπερευαισθητος, τα αναλύεις όλα κτλ. Γιατί είσαι σε σημείο που οι άλλοι σου λένε τα αναλύεις όλα (και εγώ τα αναλύω ΌΛΑ) και εσύ το εισπραττεις σαν "κατηγορία"
Ενώ κανένας δεν μπορεί να κατηγορεί αυτό που είσαι αν το δεχτείς και το αγαπήσεις..

Ισχύει...
Και να μην θέλω να επηρεαστώ κάτι όμως με επηρεάζει. Για να μην πρέπει να είμαι μακριά από αυτούς. Θα βρω τρόπο..

Χαρακτήρα δεν αλλάζουμε.. Αλλάζουμε όμως συμπεριφορά.. Για να είμαστε εμείς καλά αλλά και οι άλλοι.. Προς το καλύτερο πάντα..

Χμ έτσι είναι...όμως πάντα υπάρχουν κάποιοι που ο μόνος σκοπός είναι να βλάψουν..όπου και παρουσιάζουν σημάδια ναρκισσιστή.

Γίνεται αποδοχή του εαυτού.. Και μετά βελτίωση.. Γιατί όλοι μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Αλλά το κάνουμε για εμάς μόνο και όχι για να μας αποδεχτούν.

Έτσι είναι. Συμφωνώ απόλυτα...

Βρε αγαπη ομως ειναι σαν να αυτοθυματοποιεισαι καπου.Ολες οι φιλιες ερχονται χαλαρα και αβιαστα.Μηπως ολη αυτη η αναγκη απωθει με καποιο τροπο τους αλλους;Μηπως υπεραναλυεις καπου τα πραγματα?Δεν θελω να σε θιξω η να σε προσβαλλω απλα μου δινεις την εντυπωση οτι εχεις τρομερη αναγκη για αποδοχη η προσοχη απο τους αλλους.Δεν υπαρχει η υπερτατη φιλια.Καθε ανθρωπος σου προσφερει κατι διαφορετικο.Ειναι σαν να περιμενεις κατι απο τους αλλους και ισως τους βαραινει.Απλα βαλε στην ακρη του μυαλου σου οτι οκ ειμαι ευαισθητος,εχω ενσυναισθηση αλλα μηπως κανω κι εγω κατι λαθος στον τροπο που προσεγγιζω τους αλλους?Απλα κρατα το στο πισω μερος του μυαλου σου.

Θυματοποιούμαι; Τι εννοείς; Έρχονται χαλαρά όπως λες αλλά γιατί μέχρι στιγμής έχω γνωρίσει ανθρώπους που κοιτάνε το συμφέρον τους; Άτομα τα οποία μου μιλάνε μόνο αν χρειάζονται κάτι; Τέτοια άτομα τους βγάζω από τη ζωή. Έχει γεμίσει ο τόπος με τέτοια άτομα. Για την ανάγκη που λέω δεν την λέω καν γιατί ακριβώς ξέρω ότι μπορεί να ενοχλήσει κάποιους γι'αυτό και τα κρατάω μέσα μου...αλλά δεν μπορώ όμως να βλέπω άτομα που τάχα ρωτάνε τι συμβαίνει κτλ τάχα να ενδιαφέρονται!
Αποδοχή; Καθόλου. Προσοχή; Χαχαχα έτσι νομίζεις. Αν ήθελα προσοχή τότε θα γυρνούσα από δω και από κει.. Θα έκανα πράγματα για τους άλλους με αποτέλεσμα να έχανα το αυτοσεβασμό οπότε έχεις λάθος εδώ. Και στην τελική η προσοχή σε κάποια άτομα δεν είναι κακό αν υπάρχει λόγος και δεν νομίζω να χρειάζεται να εξηγήσω. Απλά θα πω σεβαστή η άποψή σου. Μέχρι στιγμής έχω κάνει πολλά πράγματα και βοήθησα άτομα από ενδιαφέρον και επειδή νοιάζομαι και όχι από προσοχή ή να μου κάνουν τα ίδια που έκανα.

Απλώς όταν σταματάω να δείχνω ευαισθησία και κάνω όπως οι άλλοι στη συμπεριφορά τους αμέσως τους πονά και ζορίζει.

Εγωισμός στο max.