Πως γιατρεύεται η μοναξιά?

[Φοίβη]

kgana έχω την αίσθηση οτι οι γονείς σου σε έχουν σκάσει! Είσαι θυμωμένη μαζί τους για πολλούς λόγους, έτσι δεν είναι? Για την επικοινωνία που τώρα θυμηθήκανε να προσπαθήσουν να έχουν μαζί σου. Για την επιμονή τους να ακολουθήσεις το δικό τους δοκιμασμένο δρόμο, λέγοντας σου ταυτόχρονα να κάνεις ό, τι θέλεις στη ζωή σου, πράγμα αντιφατικό. Για τα λόγια τους που σε προσβάλουν, είτε το καταλαβαίνουν, είτε όχι.
Και γι\' αυτό το τεράστιο μάτι τους που μοιάζει σαν να σε ακολουθεί παντού. Ό, τι και να κάνεις το βλέπουν , το παρατηρούν, το κατακρίνουν. Κι ό, τι κι αν κάνεις, νιώθεις σαν να έχουν αυτοί τον έλεγχο και όχι εσύ. Γι\' αυτό το λόγο δεν κινείσαι, έτσι δεν είναι? Γιατί η ζωή σου μοιάζει σαν να μην είναι δικιά σου πια αλλά δικιά τους. Είναι έτσι?

[Gothly]

[Φοίβη]

Είναι σαν να θυμήθηκαν τώρα να σου δώσουν προσοχή? Αυτό λες? Σου πιάνουν την κουβέντα χαριτολογώντας, ειδικά η μητέρα σου, θέλοντας ετεροχρονισμένα να σε προσεγγίσουν? Εκτός απο θυμό αισθάνεσαι και μια κάποια πικρία για όλα αυτά ή είναι η ιδέα μου?
Και, αν κατάλαβα καλά, εσύ αποφασίζεις να μην πράξεις τίποτα γιατί δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις καβγάδες, τα νεύρα τους, την καχυποψία τους.
Είσαι μόνη σε όλο αυτό, δεν έχεις παρέα να βγεις έξω, οπότε προτιμάς να μην ρισκάρεις να επιβαρύνεις κι άλλο το κλίμα που επικρατεί μέσα στο σπίτι και που ήδη είναι βεβαρυμένο απέναντί σου, έτσι δεν είναι?

[tomasliak]

η μοναξια γιατρευεται μονο αν την αντιμετωπισεις καταματα

[λίτσα]

ειδικά εκείνη την εποχή...προβλήματα...πολλά προβλήματα.
μοναξιά...πολλή μοναξιά....
θλίψη και απομόνωση....
γύριζα,έβαζα το αυτοκίνητο στο γκαράζ και ανέβαινα στο σπίτι.
ένα βράδυ,όπως ανέβαινα σκεφτικός,με χίλια δυο άλλα βάσανα κάνω έτσι και βλέπω στο σκαλοπάτι ένα βατραχάκι μικρό.δεν με εντυπωσίασε,δεν έδωσα σημασία.
το άλλο βράδυ,την ίδια ώρα περίπου,ξανά στην είσοδο το βατραχάκι.την παράλλη ξαναβλέποντας το βάτραχο,μου κινεί το ενδιαφέρον και κάθομαι μόνος μου στο σκαλοπάτι και αρχίζω τη συζήτηση μαζί του.αρχίζω να μιλάω,να λέω όλους του πόνους μου στο βατραχάκι και του λέω,ρε μάγκα,εσύ πρέπει να είσαι καλός μου φίλος,όλα μου τα χρόνια στη ζωή μου κανείς δεν με περίμενε,πρέπει να με αγαπάς πολύ,πες μου γιατί με περιμένεις,δε μιλάς....καλά,αλλά πρόσεξε,τώρα που θα φύγω μην πάθεις τίποτα,να είσαι προσεκτικό,δε θέλω να σε χάσω.κι ανεβαίνω στο σπίτι,γυρναώ να δω,πατ-πατ έχει φύγει ο βάτραχος.
την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.
αυτό κράτησε δέκα μέρες και εγώ επί δέκα μέρες συζητούσα με το βατραχάκι...κάθε βράδυ.
ποτέ κανείς δεν με περίμενε,κανένας άλλος ,ποτέ,ποτέ....
ποτέ κανένας δεν με ρώτησε πώς πέρασε η μέρα μου,τι έκανα,τι έχω,τι σκέφτομαι,πώς νιώθω....
αυτό με το βατραχάκι είναι η πιο σημαντική ιστορία που μου έχει συμβεί στη ζωή μου μέχρι τώρα.!!!!!!

Ιωάννα Κλειασίου
\"και η βρόχα έπιπτε στρέτ θρου\"

[Gothly]

[Gothly]

[Gothly]

[weird]

Originally posted by λίτσα
ειδικά εκείνη την εποχή...προβλήματα...πολλά προβλήματα.
μοναξιά...πολλή μοναξιά....
θλίψη και απομόνωση....
γύριζα,έβαζα το αυτοκίνητο στο γκαράζ και ανέβαινα στο σπίτι.
ένα βράδυ,όπως ανέβαινα σκεφτικός,με χίλια δυο άλλα βάσανα κάνω έτσι και βλέπω στο σκαλοπάτι ένα βατραχάκι μικρό.δεν με εντυπωσίασε,δεν έδωσα σημασία.
το άλλο βράδυ,την ίδια ώρα περίπου,ξανά στην είσοδο το βατραχάκι.την παράλλη ξαναβλέποντας το βάτραχο,μου κινεί το ενδιαφέρον και κάθομαι μόνος μου στο σκαλοπάτι και αρχίζω τη συζήτηση μαζί του.αρχίζω να μιλάω,να λέω όλους του πόνους μου στο βατραχάκι και του λέω,ρε μάγκα,εσύ πρέπει να είσαι καλός μου φίλος,όλα μου τα χρόνια στη ζωή μου κανείς δεν με περίμενε,πρέπει να με αγαπάς πολύ,πες μου γιατί με περιμένεις,δε μιλάς....καλά,αλλά πρόσεξε,τώρα που θα φύγω μην πάθεις τίποτα,να είσαι προσεκτικό,δε θέλω να σε χάσω.κι ανεβαίνω στο σπίτι,γυρναώ να δω,πατ-πατ έχει φύγει ο βάτραχος.
την άλλη μέρα πάλι τα ίδια.
αυτό κράτησε δέκα μέρες και εγώ επί δέκα μέρες συζητούσα με το βατραχάκι...κάθε βράδυ.
ποτέ κανείς δεν με περίμενε,κανένας άλλος ,ποτέ,ποτέ....
ποτέ κανένας δεν με ρώτησε πώς πέρασε η μέρα μου,τι έκανα,τι έχω,τι σκέφτομαι,πώς νιώθω....
αυτό με το βατραχάκι είναι η πιο σημαντική ιστορία που μου έχει συμβεί στη ζωή μου μέχρι τώρα.!!!!!!

Ιωάννα Κλειασίου
\"και η βρόχα έπιπτε στρέτ θρου\"

Δυό μάτια να μας βλέπουν...
Δυό αυτιά να μας ακούνε...
Να είμαστε για κάποιον σημαντικοί...
Κάποιον να τον νοιάζει τι κάναμε σήμερα...
Κάποιος να μας περιμένει όταν γυρνούμε σπίτι...
Να έιμαστε σημαντικοί για κάποιον...

[weird]

Εχεις μειλ

[weird]

Ενα βιβλίο της Παπαδάκη περιγράφει απίστευτα την μοναξιά...
Θα το βρω και θα σου γράψω το απο πίσω

[weird]

Originally posted by kgana

Originally posted by tomasliak
η μοναξια γιατρευεται μονο αν την αντιμετωπισεις καταματα

κατάματα δλδ?
όταν νιώθεις μόνος σου δε πιστεύω πως θες να δράσεις
μπορεί να αγανακτείς κάποιες ώρες αλλά νομίζω συνεχίζεις να μένεις εκεί

ευτυχώς που έχω κ ίντερνετ κ μπαίνω εδώ αλλιώς θα κοιτούσα 10 ώρες το τοίχο κ τη τηλεόραση

Ειναι σαν να εχεις βαλτώσει δηλ??
Σαν να μένεις ακίνητος,
να μην έχεις διάθεση να κάνεις την παραμικρή κίνηση...

[weird]

Originally posted by kgana

Originally posted by Φοίβη
Είναι σαν να θυμήθηκαν τώρα να σου δώσουν προσοχή? Αυτό λες? Σου πιάνουν την κουβέντα χαριτολογώντας, ειδικά η μητέρα σου, θέλοντας ετεροχρονισμένα να σε προσεγγίσουν? Εκτός απο θυμό αισθάνεσαι και μια κάποια πικρία για όλα αυτά ή είναι η ιδέα μου?
Και, αν κατάλαβα καλά, εσύ αποφασίζεις να μην πράξεις τίποτα γιατί δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις καβγάδες, τα νεύρα τους, την καχυποψία τους.
Είσαι μόνη σε όλο αυτό, δεν έχεις παρέα να βγεις έξω, οπότε προτιμάς να μην ρισκάρεις να επιβαρύνεις κι άλλο το κλίμα που επικρατεί μέσα στο σπίτι και που ήδη είναι βεβαρυμένο απέναντί σου, έτσι δεν είναι?

ναι αυτό ειδικά η μητέρα μου..με τη μητέρα μου όταν μιλάμε όλο μαλώνουμε!
δε μπορώ να πω με σοβαρότητα γιατί η ίδια δε συζητάει ποτέ σοβαρά κ αυτό με εκνευρίζει κ πολύ..
της λέω κάτι κ ή γελάει ή λέει πχ μια ιδεα στη πλάκα..οκ ξέρω έτσι είναι ο χαρακτήρας της! αλλά κ αυτή κ ο πατέρας μου είναι πολύ πονηροί κ δε μου αρέσει αυτό το σοιχείο

και με βλέπουν ακόμη μικρή! εκτός τελευταία που αποκόβομαι τελειως καταλαβαίνουν οτι δε θέλω πολλά πολλά κ δε μου λε΄νε κ τπτ.
όπως πχ παλιά μέχρι 3η γυμνασίου έβγαινα με τους γονείς μου
κάθε σα/κο ή κ σε εκδρομές που πηγάιναμε για χιόνια ή σε παραθαλάσσια εδώ κκοντά κ τότε οκ μου άρεσε το έβλεπα ώς συνήθεια
ξαφνικά με ρωτάνε φέτος αν θέλω να πάω μαζί τους βόλτα την Κυριακή? μα γιατί το ρωτάνε? για να τους κοιτάξω να χαμογελάσω κλασσικά κ να πεί κλασσικά ο μπαμπάς \"όχι εε?\" με μια απογοήτευση
λες κ τι? περίμενε ξαφνικά στα 20 που έχω άλλες ανάγκες να πάω κυριακή βολτά μαζί τους?
πολλά είπα..
η αδερφή μου πχ κάποιες φορές πάει γιατί τους λυπάται κ δε θέλει να τους στεναχορεί...


δε ξέρω ποιά η διαφορά θυμού κ πικρίας.. νομίζω οτι αφού κάποιες κινήσεις τους απέναντί μου με πίκραναν (αφού λογικά τους πικραίνουν κ οι δικές μου κινήσεις) θα\'χω κ θυμό..

κ ισχύει κ το άλλο που λές
δεν έχω πουθενά διέξο
να κάθομαι να μαλώνω κ μετά να πάω που? στο δωμάτιό μου? ακόμη χειρότερα.. οπότε καλύτερα που δε μιλάω.

....Μοιάζει σαν η μοναξιά και το γεγονός οτι δεν εχεις να βγεις παρα μένεις στο δωματιο σου,
σε κάνουν να σιωπάς,
ενω αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά απο άποψης παρέας,
θα φώναζες θα έβριζες ίσως και θα εκτονωνώσουν...
Αναρωτιέμαι πόσο σε πιέζει όλο αυτό..

[λίτσα]

αυτό που έγραψα είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο που μιλάει για την ζωή του γιώργου ζαμπέτα.απλά μιλάει για τη μοναξιά τόσο όμορφα που παρακινήθηκα και το έγραψα.
γιατί κάπου υπάρχει ένα βατραχάκι για όλους μας και αν δεν το έχουμε βρει ακόμα σίγουρα κάποια μέρα θα μας περιμένει στο κατώφλι του σπιτιού μας.και τότε η μοναξιά θα φύγει για πάντα μακρυά μας και δεν θα γυρίσει πίσω γιατί θα φοβάται το βατραχάκι μας.
για αυτό λοιπόν μην αναλλώνεσαι με θυμούς και στενοχώριες.ξέρεις τι κάνω εγώ όταν νιώθω μόνη,δεν έχω με ποιον να μιλήσω και με πνιγει ο θυμός για διάφορα πράγματα;παίρνω ένα χαρτί και ένα στυλό και αρχίζω να γράφω.
να γράφω για όλα αυτά που με καταπιέζουν,που με θυμώνουν,που με στενοχωρούν,που με πνίγουν.και τότε ξαφνικά η μοναξιά χάνεται έστω και παροδικά δεν νιώθω μόνη νομίζω πως το χαρτί αρχίζει και μου μιλάει όσο τρελό και αν ακούγεται και τότε είναι που δεν σταματώ να γράφω και αρχίζω ένα διάλογο με τον εαυτό μου κάτι σαν ερωταπαντήσεις περίπου.έτσι με αυτόν τον τρόπο με μαθαίνω καλύτερα και προσπαθώ όλα τα αρνητικά που με ενοχλούν με τους γύρω μου να τα μετατρέπω σε θετικά.
έτσι εκτονώνομαι και βγάζω τα αποθυμένα μου πάνω σε ένα άψυχο χαρτί που για λίγα λεπτά όμως παίρνει μορφή και μου μιλάει....
να είσαι καλά τώρα και για πάντα....

[Gothly]