Χώρισα και νιώθω τον κόσμο μου να αποσυντίθεται (κλάμα)

[psy_spirit]

Γεια σε όλους. Γράφω εδώ γιατί ψάχνω να βρω υποστήριξη από κάπου, νιώθω ότι δε μπορώ να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει. Μόλις χώρισα με το αγόρι μου και νιώθω ότι χάνω ένα κομμάτι από εμένα, όλη μέρα έχω φάει ελάχιστα από την ένταση. Θα τα γράφω λίγο αποδιοργανωμένα, συγχωρέστε με αλλά είμαι πολύ φρικαρισμένη. Δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω και έχω μα διαβάσω για την εξεταστική και αυτό με αγχώνει.

Ο χωρισμός ήρθε αφότου προηγήθηκαν κάποια πραγματικά άσχημα γεγονότα που προκάλεσε ο ίδιος που δε θέλω να συζητήσω άλλα ήταν πάρα πολύ σοβαρά. Γενικά έχω μάθει να καταπίνω αρκετά πράγματα που δε μου αρέσουν γιατί αναγνωρίζω ότι δε γίνεται σε μια σχέση να σου αρέσουν όλα όσα γίνονται αλλά αυτό παραπήγε. Στεναχωρήθηκα ήδη πολύ από όσα έγιναν και μετά άρχιζα να μαθαίνω και για άλλα ψέματα που δε μου έλεγε. Γενικά αυτόν τον καιρό ο ίδιος δεν είναι ο εαυτός του και είναι πολύ ό,τι να ναι με τη ζωή του και εν μέρει τα έχει κατηγορήσει σε εμένα μεταφέροντας κάποια ζητήματα που είχαμε στο παρελθόν στο παρόν. Δηλαδή έκανε στο παρόν κάποια λάθη και τα χρέωσε σε πράγματα που είχαμε χιλιοσυζητήσει και νόμιζα ότι είχαμε λύσει και με είχε συγχωρέσει καιρό πριν. Τώρα θέλει να μείνει μόνος του, εν τω μεταξύ λέει ότι τον πρήζω ενώ μιλάμε για κανένα δεκάλεπτο τη μέρα με δική μου συνήθως κίνηση και μένουμε πολύ μακριά, βρισκόμαστε 2 φορές τον μήνα και αν.

Όλα καλά θα μου πείτε είναι κλασικός χωρισμός και θα το ξεπεράσω αλλά νιώθω σαν να με πυροβολάει κάποιος στο στομάχι. Ανακατεύομαι και νιώθω τόσο άσχημα. Νιώθω τόσο ηλίθια που δεν άκουσα τον εαυτό μου να φύγω από πριν 2 χρόνια που άρχισε τα ψέματα και με πλήγωσε και πάλι έκανε το ίδιο, δεν έφτιαξε δε πήρε ευθύνες δε καλυτέρεψε μόνο μου έλεγε ότι φταίω εγώ. Όποτε καθόμασταν να συζητήσουμε για κάτι που έκανε δεν έπαιρνε ποτέ ευθύνες παρά κάθιζε να αναλύσει το δικό μου σημείο για να τον φέρω σε αυτή τη κατάσταση. Από φύση μου είμαι κάπως ενοχική και κάπως κολλούσε νομίζω σε αυτό, προσπαθώ να βλέπω 2 πλευρές σε κάθε συζήτηση και ρίχνω πολύ φταίξιμο στον εαυτό μου αλλά αυτό γίνεται φαύλος κύκλος. Συνέχεια θα υπάρχει κάτι που έκανε ο άλλος σαν αφορμή για τις δικές σου κακές πράξεις, πρέπει να πάρεις ευθύνη των πράξεών σου και να καλυτερεύσεις αν αγαπάς τον άλλον και δε θες να τον πληγώνεις. Εκείνος δεν έκανε αυτό. Αντίθετα όποτε μου έλεγε πως θα έφτιαχνε όταν ήθελα να φύγω (τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν με το δίκιο μου) και πως θα άλλαζε, συνέχεια γύρναγε πίσω στις παλιές του συνήθειες και έλεγε ότι αν τον αγαπάω πρέπει να τον αποδεκτώ όπως είναι... 2 χρόνια περίπου έχουμε τα ίδια προβλήματα και έχουν εμφανιστεί τώρα τελευταία κάτι καινούρια που τα χρεώνει σε εμένα. Λέει ότι θέλει να βρει τον εαυτό του και συμφωνώ ότι έχει χάσει την μπάλα. Ίσως είμαι υπερβολικά πιεστική αλλά υποθέτω έτσι είναι όταν θέλει ο ένας περισσότερο από τον άλλον να έχει σχέση.

Τις ίδιες κουβέντες που του πέταγα εγώ μου πετάει τώρα εκείνος, η σχέση μας είναι ένα συνεχές καθρεπτάκι. Με τη διαφορά ότι όταν εκείνος ήταν λυπημένος για κάτι του έδινα δίκιο και ασχολούμουν και δεν του ακύρωνα τα συναισθήματα, όπως έκανε ο ίδιος. Άλλα οι ωραίες στιγμές ήταν τέλειες. Και έχω τόσες υπέροχες αναμνήσεις και νιώθω ότι ζω έναν εφιάλτη. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά που συνέβησαν. Ανοίχτηκα σε εκείνον όπως δεν είχα ανοιχτεί σε κανέναν, ήταν ο κολλητός μου, ο αδερφός μου, τα πάντα. Ήταν εγώ, με βοήθησε να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου και εν μέρει να εξελιχθώ σε κάτι καινούριο. Τον συμπαθούσα, μου άρεσε. Με πονάει τόσο μα τόσο πολύ που με βαρέθηκε. Ήμουν πράγματι πιεστική στο παρελθόν αλλά και εκείνος τράβαγε το σκοινί και στο τέλος δε μιλάγαμε καν όλη μέρα και τον τελευταίο καιρό απλά κάνει λάθος επιλογές που μετανιώνει.

Έντονο μίσος, έντονη αγάπη. Του έχω πει και μου έχει πει τα χειρότερα (κυρίως) και τα καλύτερα. Νιώθω ηλίθια και μαζόχα που τα γράφω αυτά, αλλά δυστυχώς έτσι τα βίωσα. Είμαι κλειστός χαρακτήρας και ήμουν αρκετά ευτυχισμένη μαζί του και με κανέναν άλλον, με την οικογένειά μου έχουμε μεγάλους τσακωμούς και γενικά η φάση είναι περίεργη... υποθέτω γατζώθηκα από πάνω του και ζήσαμε τρελές στιγμές μαζί αλλά άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου πολύ γρήγορα. Τώρα απλά έχω φρικάρει και δε ξέρω πώς θα περάσω τη ζωή μου χωρίς εκείνον, νιώθω ότι πνίγομαι. Από μικρή στρεφόμουν στις σχέσεις με το άλλο φύλο να με συμπληρώσουν για τη βαρετή ζωή μου και υποθέτω δεν έχω αλλάξει πολύ συναισθηματικά από τότε που ήμουν 10. Θα είναι δύσκολο. Και είναι τόσο υποτιμητικό να χρειάζεσαι κάποιον και να φτάνεις να τον παρακαλάς να μείνει μαζί σου και αυτός να σου απαντάει με απάθεια και να είναι κρύος. Υποθέτω κατάλαβε τη δύναμη που έχει πάνω μου για αυτό και κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να λογαριάζει συνέπειες πλέον. Νιώθω ηλίθια που έκατσα να φάω τα άσχημα πράγματα που έκανε και τα ψέματά του πριν κάτι μέρες. Το ποιηματάκι πο έλεγε ήταν ότι εγώ είχα κάνει χειρότερα κατ' εκείνον και ότι είναι σε δύσκολη φάση.

Η σκέψη μου προς το παρόν φυσικά και είναι ακραία, ελπίζω με το καιρό να εξομαλυνθεί και να μπορώ να δω πιο καθαρά τα πράγματα. Για την ώρα πονάω πολύ, φοβάμαι πολύ, νιώθω αδύναμη και δε ξέρω πώς θα τα καταφέρω. Θα πρέπει να προσεγγίσω άλλα άτομα, να σχηματίσω φιλικές σχέσεις και με τρομάζει αυτό. Νιώθω σαν να με πέταξε κάποιος σε παγωμένα νερά, απότομα.

Να σημειώσω επίσης ότι εκείνος είναι πολύ πιο ανοικτός με τον κόσμο από εμένα και έχει μια σταθερή παρέα που τον στηρίζει. Με την οικογένειά του είναι πιο δεμένοι και δεν έχουν σίγουρα τις διαμάχες που έχω εγώ με τους δικούς μου και ό,τι είχα περάσει μαζί τους από τη παιδική μου ηλικία, που είναι άλλο ποστ από μόνο του. Όποιος έχει βιώσει πώς είναι να είσαι σε διαρκή ρήξη με την οικογένειά του, καταλαβαίνει. Είναι τρομερό το κενό και τα ψυχολογικά που μπορούν να σου δημιουργηθούν. Κάνω δουλειά πάνω σε αυτό βέβαια, πάω σε ψυχολόγο. Αυτό που με τρελαίνει είναι ότι πολλές τραυματικές καταστάσεις της παιδικής μου ηλικίας, συμπεριφορές που δέχτηκα επαναλήφθηκαν με τον ένα τρόπο ή τον άλλον σε αυτή τη σχέση. Έγινα αυτό που φοβόμουν και είδα αυτό που με φόβιζε. Εκείνος έχει υποστήριξη, εγώ με τα χρόνια έχω χαθεί με τους φίλους μου και έχω προσκολληθεί σε εκείνον. Έχω σχετικά στενή σχέση και με την οικογένειά του και θα με δυσκολέψει και αυτό στον αποχωρισμό. Αισθάνομαι ότι έχασα τόσα χρόνια για το τίποτα ενώ θα μπορούσα να χα καλλιεργήσει έναν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο και να μη κρέμομαι από ένα άτομο...

[george1520]

Ήθελες πραγματικά κάπου να τα πεις ε;

Σε μια σχέση δεν αφήνουμε ποτέ τις ανάγκες μας στην άκρη, ούτε την ζωή μας για να είναι καλά ο άλλος. Όταν κάτι μας ενοχλεί πρέπει να το λέμε και να μην συμβιβαζομαστε. Δεν χάνουμε τον εαυτό μας σε μια σχέση, αντίθετα εξελισσομαστε.
Ενώ έγραψες ολόκληρο κείμενο, στην ουσία δεν είπες πολλα. Την αιτία χωρισμού κτλ. Οπότε θα σου απαντήσω με γενικότητες.
Απο την στιγμή που ζήτησε να χωρίσετε εσύ πρέπει να το σεβαστείς. Όσο και να σε ενοχλεί.. Του δίνεις χρόνο να μείνει μόνος να σκεφτεί, να δει αν όντως έκανε καλά και ταυτόχρονα κάνεις και εσύ το ίδιο.. Ο χωρισμός είναι σαν ένας μικρός θάνατος.. Ο πόνος είναι άσχημος.. Στην αρχή πονάς, κατηγορείς τον εαυτό σου, αρχίζεις και λες "αν εκείνη την μέρα έκανα αυτό κι αυτό, τώρα θα ήταν αλλιώς" και χάνεσαι ανάμεσα στα αν.. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Να βιώσει όλο αυτό, κλαψε, θύμωσε.. Ο χρόνος θα δείξει. Θα σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα πιο καθαρά. Ίσως να είναι καλύτερα που χωρίσατε. Ίσως κιόλας να επιστρέψει.

Πάντως ευτυχισμένη δεν φαίνεται να ήσουν..

[giorgos35]

Γεια σε όλους. Γράφω εδώ γιατί ψάχνω να βρω υποστήριξη από κάπου, νιώθω ότι δε μπορώ να διαχειριστώ αυτό που μου συμβαίνει. Μόλις χώρισα με το αγόρι μου και νιώθω ότι χάνω ένα κομμάτι από εμένα, όλη μέρα έχω φάει ελάχιστα από την ένταση. Θα τα γράφω λίγο αποδιοργανωμένα, συγχωρέστε με αλλά είμαι πολύ φρικαρισμένη. Δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω και έχω μα διαβάσω για την εξεταστική και αυτό με αγχώνει.

Ο χωρισμός ήρθε αφότου προηγήθηκαν κάποια πραγματικά άσχημα γεγονότα που προκάλεσε ο ίδιος που δε θέλω να συζητήσω άλλα ήταν πάρα πολύ σοβαρά. Γενικά έχω μάθει να καταπίνω αρκετά πράγματα που δε μου αρέσουν γιατί αναγνωρίζω ότι δε γίνεται σε μια σχέση να σου αρέσουν όλα όσα γίνονται αλλά αυτό παραπήγε. Στεναχωρήθηκα ήδη πολύ από όσα έγιναν και μετά άρχιζα να μαθαίνω και για άλλα ψέματα που δε μου έλεγε. Γενικά αυτόν τον καιρό ο ίδιος δεν είναι ο εαυτός του και είναι πολύ ό,τι να ναι με τη ζωή του και εν μέρει τα έχει κατηγορήσει σε εμένα μεταφέροντας κάποια ζητήματα που είχαμε στο παρελθόν στο παρόν. Δηλαδή έκανε στο παρόν κάποια λάθη και τα χρέωσε σε πράγματα που είχαμε χιλιοσυζητήσει και νόμιζα ότι είχαμε λύσει και με είχε συγχωρέσει καιρό πριν. Τώρα θέλει να μείνει μόνος του, εν τω μεταξύ λέει ότι τον πρήζω ενώ μιλάμε για κανένα δεκάλεπτο τη μέρα με δική μου συνήθως κίνηση και μένουμε πολύ μακριά, βρισκόμαστε 2 φορές τον μήνα και αν.

Όλα καλά θα μου πείτε είναι κλασικός χωρισμός και θα το ξεπεράσω αλλά νιώθω σαν να με πυροβολάει κάποιος στο στομάχι. Ανακατεύομαι και νιώθω τόσο άσχημα. Νιώθω τόσο ηλίθια που δεν άκουσα τον εαυτό μου να φύγω από πριν 2 χρόνια που άρχισε τα ψέματα και με πλήγωσε και πάλι έκανε το ίδιο, δεν έφτιαξε δε πήρε ευθύνες δε καλυτέρεψε μόνο μου έλεγε ότι φταίω εγώ. Όποτε καθόμασταν να συζητήσουμε για κάτι που έκανε δεν έπαιρνε ποτέ ευθύνες παρά κάθιζε να αναλύσει το δικό μου σημείο για να τον φέρω σε αυτή τη κατάσταση. Από φύση μου είμαι κάπως ενοχική και κάπως κολλούσε νομίζω σε αυτό, προσπαθώ να βλέπω 2 πλευρές σε κάθε συζήτηση και ρίχνω πολύ φταίξιμο στον εαυτό μου αλλά αυτό γίνεται φαύλος κύκλος. Συνέχεια θα υπάρχει κάτι που έκανε ο άλλος σαν αφορμή για τις δικές σου κακές πράξεις, πρέπει να πάρεις ευθύνη των πράξεών σου και να καλυτερεύσεις αν αγαπάς τον άλλον και δε θες να τον πληγώνεις. Εκείνος δεν έκανε αυτό. Αντίθετα όποτε μου έλεγε πως θα έφτιαχνε όταν ήθελα να φύγω (τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν με το δίκιο μου) και πως θα άλλαζε, συνέχεια γύρναγε πίσω στις παλιές του συνήθειες και έλεγε ότι αν τον αγαπάω πρέπει να τον αποδεκτώ όπως είναι... 2 χρόνια περίπου έχουμε τα ίδια προβλήματα και έχουν εμφανιστεί τώρα τελευταία κάτι καινούρια που τα χρεώνει σε εμένα. Λέει ότι θέλει να βρει τον εαυτό του και συμφωνώ ότι έχει χάσει την μπάλα. Ίσως είμαι υπερβολικά πιεστική αλλά υποθέτω έτσι είναι όταν θέλει ο ένας περισσότερο από τον άλλον να έχει σχέση.

Τις ίδιες κουβέντες που του πέταγα εγώ μου πετάει τώρα εκείνος, η σχέση μας είναι ένα συνεχές καθρεπτάκι. Με τη διαφορά ότι όταν εκείνος ήταν λυπημένος για κάτι του έδινα δίκιο και ασχολούμουν και δεν του ακύρωνα τα συναισθήματα, όπως έκανε ο ίδιος. Άλλα οι ωραίες στιγμές ήταν τέλειες. Και έχω τόσες υπέροχες αναμνήσεις και νιώθω ότι ζω έναν εφιάλτη. Μακάρι να μην είχαν συμβεί όλα αυτά που συνέβησαν. Ανοίχτηκα σε εκείνον όπως δεν είχα ανοιχτεί σε κανέναν, ήταν ο κολλητός μου, ο αδερφός μου, τα πάντα. Ήταν εγώ, με βοήθησε να ανακαλύψω κομμάτια του εαυτού μου και εν μέρει να εξελιχθώ σε κάτι καινούριο. Τον συμπαθούσα, μου άρεσε. Με πονάει τόσο μα τόσο πολύ που με βαρέθηκε. Ήμουν πράγματι πιεστική στο παρελθόν αλλά και εκείνος τράβαγε το σκοινί και στο τέλος δε μιλάγαμε καν όλη μέρα και τον τελευταίο καιρό απλά κάνει λάθος επιλογές που μετανιώνει.

Έντονο μίσος, έντονη αγάπη. Του έχω πει και μου έχει πει τα χειρότερα (κυρίως) και τα καλύτερα. Νιώθω ηλίθια και μαζόχα που τα γράφω αυτά, αλλά δυστυχώς έτσι τα βίωσα. Είμαι κλειστός χαρακτήρας και ήμουν αρκετά ευτυχισμένη μαζί του και με κανέναν άλλον, με την οικογένειά μου έχουμε μεγάλους τσακωμούς και γενικά η φάση είναι περίεργη... υποθέτω γατζώθηκα από πάνω του και ζήσαμε τρελές στιγμές μαζί αλλά άρχισε να πηγαίνει κατά διαόλου πολύ γρήγορα. Τώρα απλά έχω φρικάρει και δε ξέρω πώς θα περάσω τη ζωή μου χωρίς εκείνον, νιώθω ότι πνίγομαι. Από μικρή στρεφόμουν στις σχέσεις με το άλλο φύλο να με συμπληρώσουν για τη βαρετή ζωή μου και υποθέτω δεν έχω αλλάξει πολύ συναισθηματικά από τότε που ήμουν 10. Θα είναι δύσκολο. Και είναι τόσο υποτιμητικό να χρειάζεσαι κάποιον και να φτάνεις να τον παρακαλάς να μείνει μαζί σου και αυτός να σου απαντάει με απάθεια και να είναι κρύος. Υποθέτω κατάλαβε τη δύναμη που έχει πάνω μου για αυτό και κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να λογαριάζει συνέπειες πλέον. Νιώθω ηλίθια που έκατσα να φάω τα άσχημα πράγματα που έκανε και τα ψέματά του πριν κάτι μέρες. Το ποιηματάκι πο έλεγε ήταν ότι εγώ είχα κάνει χειρότερα κατ' εκείνον και ότι είναι σε δύσκολη φάση.

Η σκέψη μου προς το παρόν φυσικά και είναι ακραία, ελπίζω με το καιρό να εξομαλυνθεί και να μπορώ να δω πιο καθαρά τα πράγματα. Για την ώρα πονάω πολύ, φοβάμαι πολύ, νιώθω αδύναμη και δε ξέρω πώς θα τα καταφέρω. Θα πρέπει να προσεγγίσω άλλα άτομα, να σχηματίσω φιλικές σχέσεις και με τρομάζει αυτό. Νιώθω σαν να με πέταξε κάποιος σε παγωμένα νερά, απότομα.

Γιατί νομίζω ότι έχουμε ξανά μιλήσει στο παρελθόν???
Δεν Θύμαμε σε ποιο θέμα..τελος πάντων.
Κοίτα το θέμα είναι ότι αποκρυπτεις πολλές λεπτομέρειες πχ γιατί χωρίσατε τη λαθοι έκανες εσύ τι λαθοι έκανε εκείνος..κατανοώ ότι δεν θέλεις να τα πεις για κάποιο λόγο και καλά κάνεις και είναι σεβαστό .απλά στο λέω ότι μήπως δεν καταφέρουμε να σε βοηθήσουμε πολύ...
Κοίτα με βάση αυτά που έγραψες εσύ ..εγώ καταλαβαίνω σαν Γιώργος ότι είσαι κορίτσι με χαμηλή αυτοπεποίθηση συγγνώμη κι όλας δεν στο λέω για να σε προσβάλλω απλά μήπως καταφέρω και βοηθήσω..
Θεωρώ ότι είσαι κορίτσι με χαμηλή αυτοπεποίθηση λοιπόν και αυτός μάλλον ήταν πιο δυνατός χαρακτήρας από εσένα και πολύ σωστά λες ότι γαντζωθηκες πάνω του..είδες δυνατά σημείο σε αυτόν που δεν τα είχες εσύ.
Και αυτό μέσα σου σε έκανε να νοιωθεις ωραία και μια σιγουριά η βεβαιότητα δίπλα του...τώρα που χωρίσατε γι'αυτό νοιωθεις έτσι...πως να το πω..θα φέρω ένα παράδειγμα..είσαι επιβάτης σε ένα πλοίο και έχει φύγει ο καπετάνιος .και τώρα έχεις πανικοβληθεί και αισθάνεσαι το πώς θα τα βγάλεις πέρα μες τη μέση του Αιγαίου με.ενα ακυβέρνητο καράβι...
Κανείς όμως λάθος...και θα σου εξηγήσω αμέσως το γιατί..
Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να είναι καλύτερος καπετάνιος Άπτον ίδιο μας τον εαυτό...εμείς η ίδιοι είμαστε καλυτεροι καπετάνιοι στη δική μας ζωή ..δηλαδή ο καθένας στη δική του ζωή..
Πάρε λοιπόν το τιμόνι(της ζωής) στα χέρια σου και κυβέρνησε εσύ....μεγάλη κοπέλα είσαι καλό λέγειν έχεις έξυπνη είσαι φαντάζομαι όμορφη είσαι...τέλος τη άλλο μπορεί να θέλει ένα κορίτσι...η τι άλλο μπορεί να θέλει ένα αγόρι από ένα κορίτσι...
Μιλάς για λαθοι μέσα σε μια σχέση..δεν ξέρω τη λαθοι έκανες εσύ και τη λαθοι έκανε εκείνος...όπως και να έχει όμως τα λαθοι είναι για τους ανθρώπους...δείξε μου ΕΝΑΝ άνθρωπο που δεν έχει κάνει λάθος στη σχέση του η στη ζωή του!.
Με το να κατηγορείς τον εαυτό σου και να γίνεσαι τόσο χάλια δεν κερδίζεις τίποτα...καλά κάνεις και κάνεις αυτοκριτική στον εαυτό σου για να δεις τα λαθοι σου και να τα διορθώσεις...αλλά άλλο κάνω αυτοκριτική και δέχομαι τα λαθοι μου και θα προσπαθήσω να τα διορθώσω στο μέλλον και άλλο βλέπω τα λαθοι μου και τιμωρω τον εαυτό μου...η τιμωρία σε τι θα σε βοηθήσει??άρα λοιπόν σκούπισε τα ματάκια σου... ηρέμησε ..και έλα να συζητήσουμε σαν να είμαστε χρόνια φίλοι...

[psy_spirit]

(george1520) Ναι πράγματι δεν είπα πολλά, το κείμενο βασικά είναι γεμάτο συναισθήματα γιατί αυτή τη στιγμή τα έχω έναν αχταρμά μέσα μου. Η αιτία χωρισμού πάντως είναι ότι εγώ ήθελα να πάρει ευθύνη για μερικά πράγματα που έκανε τον τελευταίο καιρό, με ψέματα κλπ και εκείνος νιώθει πίεση, τα φορτώνει πάνω μου και βασικά με έχει βαρεθεί στη τελική. Τον τελευταίο καιρό απλά υπομένω μερικές άσχημες καταστάσεις και νόμιζα ότι τον βοηθούσα και ήμουν δυνατή και καλά και τώρα έρχεται να μου πει ότι θέλει να μείνει μόνος. Πολύ καλά μου κάνει. Έτσι κι αλλιώς εξαρτημένη ήμουν, έπρεπε να είχα ήδη φύγει. Και πάλι πονάει πολύ. Θα του αφήσω χώρο, σίγουρα. Έτσι κι αλλιώς νιώθω πολύ πληγωμένη.

[giorgos35]

Οκ σε κατάλαβαινω χώρισες πονάς υποφέρεις πίστεψε έχω ειμουν σε χειρότερη κατάσταση από τι είσαι εσύ.
Γι'αυτό σε καταλαβαίνω....όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όπως τα βλέπεις....
Κανείς δεν ήρθε σε αυτή τη ζωή ζευγάρι για να φύγει και ζευγάρι...ζευγάρι γινόμαστε αφού μεγαλοσουμε..αυτό δείχνει το πόσο δυνατός είναι ένας άνθρωπος..και εσύ είσαι δυνατή...
Όλοι μας έχουμε φάει φρίκη...άρα όταν μετά από χρόνια το ξεπέρασα ξέρεις τι κατάλαβα ρε συ..ότι τελικά δεν άξιζε τόσο δάκρυ που έριξα για εκείνη την κοπέλα.
Και ότι η ζωή είναι ωραία και χωρίς εκείνη..και ότι μπορώ όπως και πριν από αυτή να ζήσω μια χαρά τη ζωή μου..και ότι τελικά δεν ήταν τα πράγματα και τόσο τραγικά όπως τα έβλεπα εγώ Τοτες...
Και πίστεψέ με έλεγα και ένιωθα τα ίδια με εσένα.
Και σε χειρότερο βαθμό μάλλον...
Αλήθεια πόσο χρονών είσαι??

[george1520]

(george1520) Ναι πράγματι δεν είπα πολλά, το κείμενο βασικά είναι γεμάτο συναισθήματα γιατί αυτή τη στιγμή τα έχω έναν αχταρμά μέσα μου. Η αιτία χωρισμού πάντως είναι ότι εγώ ήθελα να πάρει ευθύνη για μερικά πράγματα που έκανε τον τελευταίο καιρό, με ψέματα κλπ και εκείνος νιώθει πίεση, τα φορτώνει πάνω μου και βασικά με έχει βαρεθεί στη τελική. Τον τελευταίο καιρό απλά υπομένω μερικές άσχημες καταστάσεις και νόμιζα ότι τον βοηθούσα και ήμουν δυνατή και καλά και τώρα έρχεται να μου πει ότι θέλει να μείνει μόνος. Πολύ καλά μου κάνει. Έτσι κι αλλιώς εξαρτημένη ήμουν, έπρεπε να είχα ήδη φύγει. Και πάλι πονάει πολύ. Θα του αφήσω χώρο, σίγουρα. Έτσι κι αλλιώς νιώθω πολύ πληγωμένη.

Ο λόγος που επέμενες να πάρει την ευθύνη είναι γιατί ήθελες να ακούσεις κάτι για να μείνεις κοντα του. Μια όμορφη δικαιολογία για να ηρεμήσεις. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δεν απαιτούμε συνέχεια να μας εξηγήσουν ή δεν μένουμε σε μια κατάσταση που δεν μας αρέσει επειδή δεν ξέρουμε αλλιώς. Φοβόμαστε να φύγουμε κτλ..
Έκανες λάθος που επέμενες. Όχι γιατί δεν σου άξιζε να μάθεις την αλήθεια αλλά γιατί έριχνες την αξία σου.. Οταν κάτι σε ενοχλεί στην ζωή σου, να φεύγεις.. Αν ο άλλος θέλει πραγματικά να είναι μέρος της ζωής σου, θα σου εξηγήσει και δεν θα ξανά κάνει τα ίδια λάθη. Είμαστε σε μια σχέση από καθαρά επιλογή μας. Δεν γκρεμομαστε από εκεί. Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμη να γυρίσεις στην πλάτη ακόμη και σε κάτι που αγαπάς.. Όταν αυτό το κάτι δεν σε σέβεται και δεν εκτιμά αυτό που είσαι.

[psy_spirit]

(giorgos35) Ισχύει ότι αποκρύπτω τα σημαντικότερα. Πάντως έχω κάνει και εγώ βλακείες στο παρελθόν και εκείνος, πληγώναμε γενικά ο ένας τον άλλον. Είχα καταλάβει ότι είναι τοξική η σχέση και ήθελα να φύγω αλλά εκείνος επέμενε γιατί νιώθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Βασικά εγώ είμαι πολύ πιεστική και ζηλιάρα και εκείνος του αρέσει να βγαίνει πολύ να κάνει παρέα με κορίτσια κλπ.. Νιώθω στα αλήθεια μισή, πάντα έτσι ένιωθα από μικρή. Σαν όλοι γύρω μου να καταλαβαίνουν πώς να είναι ενήλικες και εγώ έχω μείνει πίσω. Γενικά νιώθω ότι δε μπορώ να κουμαντάρω τη ζωή μου και να κάνω πράγματα μόνη μου, θέλω υποστήριξη από ένα άλλο άτομο, να ναι δίπλα μου. Έχω να μείνω μόνη μου χωρίς αγόρι από πολύ καιρό και νιώθω πως το χρειάζομαι. Είναι πολύ κακό συνήθειο που υπερκριτικάρω τον εαυτό μου, προσπαθώ να το αποβάλλω με την ψυχοθεραπεία. Έχω καιρό να ανοίξω θέμα στο φόρουμ, μπορεί παλιότερα να με είχατε συμβουλέψει σε κάποιο. Γενικά ανακυκλώνω τα ίδια προβλήματα εδώ και χρόνια. Μοναξιά, πρόβλημα με το αγόρι μου, κοινωνική φοβία, συναισθήματα που δε μπορώ να διαχειριστώ κλπ κλπ

[psy_spirit]

Ο λόγος που επέμενες να πάρει την ευθύνη είναι γιατί ήθελες να ακούσεις κάτι για να μείνεις κοντα του. Μια όμορφη δικαιολογία για να ηρεμήσεις. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δεν απαιτούμε συνέχεια να μας εξηγήσουν ή δεν μένουμε σε μια κατάσταση που δεν μας αρέσει επειδή δεν ξέρουμε αλλιώς. Φοβόμαστε να φύγουμε κτλ..
Έκανες λάθος που επέμενες. Όχι γιατί δεν σου άξιζε να μάθεις την αλήθεια αλλά γιατί έριχνες την αξία σου.. Οταν κάτι σε ενοχλεί στην ζωή σου, να φεύγεις.. Αν ο άλλος θέλει πραγματικά να είναι μέρος της ζωής σου, θα σου εξηγήσει και δεν θα ξανά κάνει τα ίδια λάθη. Είμαστε σε μια σχέση από καθαρά επιλογή μας. Δεν γκρεμομαστε από εκεί. Πρέπει πάντα να είσαι έτοιμη να γυρίσεις στην πλάτη ακόμη και σε κάτι που αγαπάς.. Όταν αυτό το κάτι δεν σε σέβεται και δεν εκτιμά αυτό που είσαι.

Ταυτίστηκα πολύ με αυτά που είπες. Πράγματι δε το πίστευα αυτό που συνέβαινε, ότι ακόμα και μετά από όσα έκανε, έπαιζε ακόμα καθρεπτάκι και δεν ήθελε να φτιάξει τίποτα. Βασικά αυτό. Δε το πίστευα, δεν ήθελα να το πιστέψω. Στο μυαλό μου τον έχω μάλλον πλάσει σε κάτι που δεν είναι. Δεν είναι τέλειος. Απλά θα κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δε προσπάθησα αρκετά αν δεν τον παρακαλούσα και δεν τον πίεζα. Βασικά με τις πράξεις του μου έλεγε "δε με νοιάζει αν θα φύγεις, φύγε. Σε πλήγωσα, για πόσο θα μείνεις" και εγώ συνέχιζα εκεί, να κρέμομαι. Έχω παρεξηγήσει μάλλον τον εγωισμό με το να επιλέγεις εσύ τις καταστάσεις που θες. Δηλαδή θα με έλεγα εγωίστρια αν επέλεγα απλά να φύγω ενώ με πλήγωνε. Η αγάπη δεν πονάει; Είμαι λίγο all in σε μία σχέση, ride or die. Δε ξέρω αν είναι σύμπτωμα της ηλικίας μου ακόμα ή αν έχω κάποιο θέμα με το κεφάλι μου...

[giorgos35]

(giorgos35) Ισχύει ότι αποκρύπτω τα σημαντικότερα. Πάντως έχω κάνει και εγώ βλακείες στο παρελθόν και εκείνος, πληγώναμε γενικά ο ένας τον άλλον. Είχα καταλάβει ότι είναι τοξική η σχέση και ήθελα να φύγω αλλά εκείνος επέμενε γιατί νιώθαμε πολλά ο ένας για τον άλλον. Βασικά εγώ είμαι πολύ πιεστική και ζηλιάρα και εκείνος του αρέσει να βγαίνει πολύ να κάνει παρέα με κορίτσια κλπ.. Νιώθω στα αλήθεια μισή, πάντα έτσι ένιωθα από μικρή. Σαν όλοι γύρω μου να καταλαβαίνουν πώς να είναι ενήλικες και εγώ έχω μείνει πίσω. Γενικά νιώθω ότι δε μπορώ να κουμαντάρω τη ζωή μου και να κάνω πράγματα μόνη μου, θέλω υποστήριξη από ένα άλλο άτομο, να ναι δίπλα μου. Έχω να μείνω μόνη μου χωρίς αγόρι από πολύ καιρό και νιώθω πως το χρειάζομαι. Είναι πολύ κακό συνήθειο που υπερκριτικάρω τον εαυτό μου, προσπαθώ να το αποβάλλω με την ψυχοθεραπεία. Έχω καιρό να ανοίξω θέμα στο φόρουμ, μπορεί παλιότερα να με είχατε συμβουλέψει σε κάποιο. Γενικά ανακυκλώνω τα ίδια προβλήματα εδώ και χρόνια. Μοναξιά, πρόβλημα με το αγόρι μου, κοινωνική φοβία, συναισθήματα που δε μπορώ να διαχειριστώ κλπ κλπ

Η ζήλεια δυστυχώς διαλύει πολλά ζευγάρια και πραγματικά αγαπημένα ζευγάρια που μπορεί να είναι και ζευγάρια πολλών ετών...άρα δεν είναι καλό συναίσθημα όταν περνει μεγάλες διαστάσεις...όταν υπερβάλλουμε με αυτό...και πάλι θα σου πω το ίδιο αυτό προέρχεται όταν νοιωθουνε χαμηλή αυτοπεποίθηση..νοιωθουνε τον άλλον δίπλα μας να αξίζει περισσότερο από εμάς και φοβόμαστε μην τον χάσουμε και απτό φόβο μας ζηλεύουμε...ενώ αυτό είναι ένα ψέμα..
Ένα ψέμα που το δημιουργήσαμε εμείς η ίδιοι στον εαυτό μας... γενικότερα εσείς η γυναίκες είστε λίγο πιεστικές..αυτό με ενοχλεί και εμένα με τη γυναίκα μου..αλλά δεχόμαστε το εταίρων ημιση με τα ελατωματα του.φυσικα μέχρι σε ένα σημείο..παν μέτρων αρίστων..
Γιατί να γίνεσαι πιεστική όμως γενικότερα??
Δεν υπάρχει λόγος..δεν θέλεις ο άνθρωπος σου το αγόρι σου πχ να είσαι ευτηχησμενη που θα βγει παράδειγμα λέω με δύο τρεις φίλους και θα πάει για καφέ και θα περάσει και όμορφα???είναι ανάγκη να τον ζηλεύεις η να τον πιέζεις??δεν λέω ότι το κάνεις ..απλά ένα παράδειγμα έφερα το πώς γινόμαστε καμία φορά πιεστική ενώ μπορούμε να γινόμαστε ευχάριστοι άνθρωποι...έτσι να περνάνε καλά και όσοι είναι μαζί μας και να περνάμε και εμείς η ίδιοι καλά..

[psy_spirit]

Η ζήλεια δυστυχώς διαλύει πολλά ζευγάρια και πραγματικά αγαπημένα ζευγάρια που μπορεί να είναι και ζευγάρια πολλών ετών...άρα δεν είναι καλό συναίσθημα όταν περνει μεγάλες διαστάσεις...όταν υπερβάλλουμε με αυτό...και πάλι θα σου πω το ίδιο αυτό προέρχεται όταν νοιωθουνε χαμηλή αυτοπεποίθηση..νοιωθουνε τον άλλον δίπλα μας να αξίζει περισσότερο από εμάς και φοβόμαστε μην τον χάσουμε και απτό φόβο μας ζηλεύουμε...ενώ αυτό είναι ένα ψέμα..
Ένα ψέμα που το δημιουργήσαμε εμείς η ίδιοι στον εαυτό μας... γενικότερα εσείς η γυναίκες είστε λίγο πιεστικές..αυτό με ενοχλεί και εμένα με τη γυναίκα μου..αλλά δεχόμαστε το εταίρων ημιση με τα ελατωματα του.φυσικα μέχρι σε ένα σημείο..παν μέτρων αρίστων..
Γιατί να γίνεσαι πιεστική όμως γενικότερα??
Δεν υπάρχει λόγος..δεν θέλεις ο άνθρωπος σου το αγόρι σου οχ να είσαι ευτηχησμενοι που θα βγει παράδειγμα λέω με δύο τρεις φίλους και θα πάει για καφέ και θα περάσει και όμορφα???είναι ανάγκη να τον ζηλεύεις η να τον πιέζεις??δεν λέω ότι το κάνεις ..απλά ένα παράδειγμα έφερα το πώς γινόμαστε καμία φορά πιεστική ενώ μπορούμε να γινόμαστε ευχάριστοι άνθρωποι...έτσι να περνάνε καλά και όσοι είναι μαζί μας και να περνάμε και εμείς η ίδιοι καλά..

Ναι είμαι πολύ ζηλιάρα. Νιώθω ότι έχω κάτι απαίσιο, μαύρο μέσα μου που δε με κάνει να χαίρομαι όταν χαίρεται εκείνος. Αυτό που λες το μισούσα σε εμένα. Προσπάθησα να το πολεμήσω, ένιωθα να πολεμάω με τον εαυτό μου. Στεναχωριόμουν τόσο πολύ που έβγαινε και αγχωνόμουν και πρέπει να τον είχα αρρωστήσει. Έχω χάσει και φίλες έτσι, νιώθω τους άλλους ανταγωνιστικούς. Έτσι ήμουν από μικρή. Είμαι συνέχεια σε διαμάχη με τον εαυτό μου για να μπορέσω να ελέγξω τη μαυρίλα και τη ζήλια και τη βία που έχω μέσα μου. Θα ήθελα να μην υπάρχει. Ντρέπομαι που υπάρχει, νιώθω τοξική. Ίσως για αυτό δεν έχω πολλές παρέες, όλοι με μισούν επειδή βλέπουν ότι η ψυχή μου είναι μαύρη. Δε κάνω πλάκα με αυτά που λέω, τα εννοώ. Το βλέπω ότι είμαι κακιά και θέλω το κακό του άλλου και δε μπορώ να το ελέγξω. Πόσες ωραίες στιγμές έχω καταστρέψει με το άγχος, τη παράνοιά μου και τη ζήλια μου... και φοβάμαι ότι όλοι θέλουν το κακό μου. Πάω και στον ψυχολόγο για αυτό. Το ξέρει και εκείνος. Και δεν είμαι καθόλου δραματική. Με έπιαναν κρισάρες στο παρελθόν, να φωνάζω, να σπάω. Ήμουν πολύ άθλια. Έχω θυμό μέσα μου και νιώθω ότι με τρώει και... είναι απλά πολλά που νιώθω δε ξέρω πώς να τα διαχειριστώ.
Φοβάμαι ότι όποιος με γνωρίσει στα αλήθεια δε γίνεται να με αγαπήσει. Ή ότι έχω εγώ κάτι εξωγήινο μέσα μου που μου προκαλεί άσχημα συναισθήματα και δε μπορώ να το ελέγξω. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι είναι.

[george1520]

Ταυτίστηκα πολύ με αυτά που είπες. Πράγματι δε το πίστευα αυτό που συνέβαινε, ότι ακόμα και μετά από όσα έκανε, έπαιζε ακόμα καθρεπτάκι και δεν ήθελε να φτιάξει τίποτα. Βασικά αυτό. Δε το πίστευα, δεν ήθελα να το πιστέψω. Στο μυαλό μου τον έχω μάλλον πλάσει σε κάτι που δεν είναι. Δεν είναι τέλειος. Απλά θα κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι δε προσπάθησα αρκετά αν δεν τον παρακαλούσα και δεν τον πίεζα. Βασικά με τις πράξεις του μου έλεγε "δε με νοιάζει αν θα φύγεις, φύγε. Σε πλήγωσα, για πόσο θα μείνεις" και εγώ συνέχιζα εκεί, να κρέμομαι. Έχω παρεξηγήσει μάλλον τον εγωισμό με το να επιλέγεις εσύ τις καταστάσεις που θες. Δηλαδή θα με έλεγα εγωίστρια αν επέλεγα απλά να φύγω ενώ με πλήγωνε. Η αγάπη δεν πονάει; Είμαι λίγο all in σε μία σχέση, ride or die. Δε ξέρω αν είναι σύμπτωμα της ηλικίας μου ακόμα ή αν έχω κάποιο θέμα με το κεφάλι μου...

Είδες όμως που οι άνθρωποι που έχουν κάποιον δίπλα τους δεν είναι αυτοί που είναι κολλημενοι αλλά αυτοί που μπορούν να φύγουν όταν κάτι δεν πάει καλά? Εκεί έχασες το παιχνίδι. Όταν σου κάνουν κάτι και το ανέχεσαι.. Γιατί να σταματήσει να το κάνει? Αν εσύ δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου και τον αφήνεις να ανέχεται καταστάσεις που δεν θέλει.. Γιατί να το κάνει ο άλλος για σένα?
Ναι το λάθος σου είναι ότι έφτιαξες ένα άνθρωπο μέσα στον μυαλό σου.. Αυτό δεν μπορείς να χάσεις. Όχι τον ίδιο.
Βλέπεις πως η επιλογή του να φύγει.. Ίσως είναι το καλύτερο για σένα..

Εχεις σκεφτεί να κάνεις ψυχοθεραπεία??? Γιατί όλο αυτό που βιώνεις.. Δεν είναι καλό για σένα. Να σε διώχνουν και να μένεις. Να σου φέρονται άσχημα και να κολλάς..

[psy_spirit]

Τώρα θέλω τόσο πολύ να τον πάρω να του μιλήσω αλλά κρατιέμαι. Και να τον έπαιρνα δηλαδή τι θα του έλεγα καν. Νιώθω κενό.

[psy_spirit]

Είδες όμως που οι άνθρωποι που έχουν κάποιον δίπλα τους δεν είναι αυτοί που είναι κολλημενοι αλλά αυτοί που μπορούν να φύγουν όταν κάτι δεν πάει καλά? Εκεί έχασες το παιχνίδι. Όταν σου κάνουν κάτι και το ανέχεσαι.. Γιατί να σταματήσει να το κάνει? Αν εσύ δεν αγαπάς αρκετά τον εαυτό σου και τον αφήνεις να ανέχεται καταστάσεις που δεν θέλει.. Γιατί να το κάνει ο άλλος για σένα?
Ναι το λάθος σου είναι ότι έφτιαξες ένα άνθρωπο μέσα στον μυαλό σου.. Αυτό δεν μπορείς να χάσεις. Όχι τον ίδιο.
Βλέπεις πως η επιλογή του να φύγει.. Ίσως είναι το καλύτερο για σένα..

Εχεις σκεφτεί να κάνεις ψυχοθεραπεία??? Γιατί όλο αυτό που βιώνεις.. Δεν είναι καλό για σένα. Να σε διώχνουν και να μένεις. Να σου φέρονται άσχημα και να κολλάς..

Ναι κάνω ψυχοθεραπεία. Το θέμα είναι και ότι αμφιβάλλω τον εαυτό μου, λέω βρε μήπως είμαι υπερβολική, μήπως δεν είναι τόσο άσχημα.. εν τω μεταξύ παλιά που είχαμε χωρίσει με είχαν πιάσει οι δικοί του και με έπρηζαν ότι με αγαπάει και είναι στεναχωρημένος... επί μήνες αυτό. Αγάπη... Αχχ νιώθω ηλίθια. Για να λέμε την αλήθεια και εκείνος έχει υπομείνει άσχημες καταστάσεις με εμένα και παρακάλια τη πρώτη φορά που τον είχα χωρίσει πριν κάνα δίχρονο. Να κλαίει και να με παίρνει. Έπρεπε να μην είχα δεχτεί να ξαναγυρίσω. Βιώσαμε τα ίδια πράγματα χωρίς να αλλάξει μόνο που τώρα έχει μπουχτήσει εκείνος./

[george1520]

Ναι κάνω ψυχοθεραπεία. Το θέμα είναι και ότι αμφιβάλλω τον εαυτό μου, λέω βρε μήπως είμαι υπερβολική, μήπως δεν είναι τόσο άσχημα.. εν τω μεταξύ παλιά που είχαμε χωρίσει με είχαν πιάσει οι δικοί του και με έπρηζαν ότι με αγαπάει και είναι στεναχωρημένος... επί μήνες αυτό. Αγάπη... Αχχ νιώθω ηλίθια. Για να λέμε την αλήθεια και εκείνος έχει υπομείνει άσχημες καταστάσεις με εμένα και παρακάλια τη πρώτη φορά που τον είχα χωρίσει πριν κάνα δίχρονο. Να κλαίει και να με παίρνει. Έπρεπε να μην είχα δεχτεί να ξαναγυρίσω. Βιώσαμε τα ίδια πράγματα χωρίς να αλλάξει μόνο που τώρα έχει μπουχτήσει εκείνος./

Άρα γιατί στεναχωριέσαι?? Ενώ η λογική σου λέει αλλα?

[psy_spirit]

Άρα γιατί στεναχωριέσαι?? Ενώ η λογική σου λέει αλλα?

Γιατίιιι αμφιβάλλω τον εαυτό μου. Λέω "α φταίω εγώ που έγιναν έτσι τα πράγματα, έπρεπε να είχα προσπαθήσει πιο πολύ,έπρεπε να μπλα μπλα" και "Μπορεί να έκανα λάθος, είμαι υπερβολικά πιεστική". Επίσης "είχαμε πει ότι είμαστε ο ένας για τον άλλον, στη σχέση πρέπει να ρίξεις προσπάθεια για να πετύχει". Μπορεί η λογική μου να μην είναι τόσο καλή;.. Πάντως ήταν όντως άσχημα. Μάλλον είμαι σε άρνηση.