Ψυχικός μαρασμός

[unhappy]

Γεια σας. Τον Απρίλιο θα κλείσω τα 24, μένω σε μια επαρχιακή πόλη της Πελοποννήσου. Σπούδαζα στην Πάτρα και πέρυσι τον Μάρτιο ξενοίκιασα κ γύρισα πίσω. Έκανα εδώ την πρακτική μου και μου έχει μείνει η πτυχιακή ως μόνη υποχρέωση με τη σχολή. Είχα ξαναγράψει παλιότερα αρκετές φορές στο φόρουμ όπου κλαιγόμουν για τη σχολή που δεν μου αρέσει και ποτέ δεν αποφάσιζα να την παρατήσω. Γενικά από παλιά έκλαιγα, στεναχωριόμουν για πολλά πράγματα, ήμουν αναβλητικός και ποτέ δεν έπαιρνα μια απόφαση, απλά άφηνα τα πράγματα να κυλάνε. Επίσης από παλιά από το σχολείο είχα τις πρώτες αυτοκτονικές μου σκέψεις και τη συνήθεια να ξενυχτάω κάθε βράδυ. Σχεδόν κάθε καλοκαίρι τα τελευταία χρόνια σαν παράδοση θυμάμαι τον εαυτό μου να ανεβαίνει στην ταράτσα τα βράδια σκεφτόμενος να αυτοκτονήσει. Πόσες φορές έχω φτάσει δίπλα και δεν έπεσα. Ο λόγος; Πότε η σχολή, πότε η έλλειψη χρημάτων, συντροφιάς, σχέσης, εμπειριών, ευχαρίστησης από τη ζωή επίσης είναι και τα οικογενειακά προβλήματα καθώς μένω κ μεγάλωσα με τη γιαγιά μου γιατί η μαμά μου έχει ψύχωση κ έχει κλειστεί χρόνια στο σπίτι κ τη φροντίζει ο πατέρας μου και ζουν μέσα στη βρώμα γιατί αυτός είναι αχαήρευτος επίσης πολύ τοξικός, από μικρό ποτέ δεν στήριζε ότι ήθελα να κάνω, ποτέ δεν πίστευε σε μένα, μια ζωή με μείωνε και με μειώνει. Επίσης πολλές φορές με έχουν ακούσει στις γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης να κλαίγομαι. Ωστόσο υπήρχε κάποια κινητικότητα στη ζωή μου, κάποιοι φίλοι, κανα ραντεβού, κάποιο χόμπι, ονειρευόμουν ακόμα και ήλπιζα για κάτι και κυρίως ένιωθα συναισθήματα...
Και φτάνουμε στο σήμερα όπου η κατάσταση μου φανερά έχει χειροτερέψει. Αναβάλω πολύ και τα πάντα, χάνω την ίδια μου τη ζωή. Έχω χάσει επαφές με φίλους και έχω γίνει πιο αντικοινωνικός και δεν έχω παρέες εδώ γιατί οι περισσότεροι σπουδάζουν και μένουν αλλού και τις γιορτές που περίμενα να τους δω τους είδα ελάχιστα γιατί δουλεύουν ή είχαν υποχρεώσεις. Γενικότερα το περισσότερο διάστημα της ημέρας το περνάω μόνος μου και η μόνη παρέα η γιαγιά ή ο πατέρας μου ο οποίος μου μαυρίζει την ψυχή. Ξενυχτάω κάθε βράδυ και κοιμάμαι μέχρι το απόγευμα, το μόνο που κάνω είναι να τρώω πολύ μεγάλες ποσότητες φαγητού και είμαι χοντρός να πίνω καφέδες να καπνίζω και να βλέπω σειρές και να βγαίνω κάθε βράδυ και να γυρνάω με τον καφέ στους δρόμους σαν την άδικη κατάρα. Έχω κάνει κάποιες απόπειρες να βρω δουλειά πριν τις γιορτές με βιογραφικά και έτσι αλλά τίποτα δεν έκατσε δεν έχω εμπειρία ούτε βύσμα. Πήγαινα και χορό μέχρι πριν τις γιορτές αλλά δεν ξαναπήγα από νέα χρονιά γιατί δεν έχουμε λεφτά για τέτοια και δεν με γεμίζει. Γενικά η ζωή μου είναι άδεια. Πλέον δεν έχω όνειρα και στόχους για τίποτα τα έχω παρατήσει όλα, δεν μου αρέσει η ζωή μου ο εαυτός μου τίποτα. Είμαι μόνος αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό χωρίς συγκεκριμένο λόγο πλέον είναι λίγο από όλα. Σήμερα είχα πάει σε μία γέφυρα της πόλης και σκεφτόμουν να πέσω αλλά δεν το έκανα. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω βλέπετε πλατιάζω γιατί δεν ξέρω πως να εκφραστώ αισθάνομαι πλήξη ανία τίποτα δεν με γεμίζει παλιότερα ένιωθα πιο εύκολα πλέον δύσκολα γελάω ή κλαίω και γελάω ψευτικά όταν το απαιτούν οι περιστάσεις δεν το αισθάνομαι μέσα μου αντιθέτως νιώθω ότι ζω μια αποστραγγισμένη ζωή πλέον, όλα μου φαίνονται μάταια άχρωμα άοσμα, είμαι μόνος δεν έχω τίποτα να περιμένω από τη ζωή μου λες και όλα είναι στάσιμα τα τελευταία χρόνια , είναι δηλαδή αφού εγώ είμαι στάσιμος, λες και έχω φτάσει στο τέλος της ζωής και δεν έχω κάτι να περιμένω ενώ θεωρητικά είμαι νέος και στην πιο παραγωγική φάση της ζωής μου. Επίσης έχω προσπαθήσει πρόσφατα να κόψω κακές συνήθειες όπως ξενύχτι και να αδυνατίσω να χάσω τα περιττά κιλά αλλά πάντα τα παρατάω από την αρχή ακόμα και κίνητρο να υπάρχει ο εαυτός μου με σαμποτάρει και πλέον τρώω διπλάσιες ποσότητες και ξενυχτάω περισσότερο. Δεν μπορώ να καταφέρω τίποτα .
Η ερωτική μου ζωή επίσης είναι άδεια διότι είμαι γκέι και στην επαρχία είναι δύσκολο όλα είναι δύσκολα γενικά όλα είναι βουνό για μένα τίποτα δεν μπορώ να κάνω. Είχα κάποιες ερωτικές εμπειρίες και εδώ και Πάτρα μέσω σαιτ γνωριμιών όπου και εκεί είναι η σάρα και η μάρα καμία ελπίδα για κάτι σοβαρό ο κάθε ανώμαλος είναι εκεί μέσα και άσε που έχω φάει πολλά άκυρα για το σώμα μου ούτε σεξ δεν μπορώ να βρω γενικά πόσο μάλλον σχέση και αγάπες και λουλούδια που ονειρευόμουν ούτε λεφτά ή παρέα να πάω ταξίδια που πάντα ονειρευόμουν έχω. Είμαι ένας άνθρωπος αποστραγγισμένος από κάθε χαρά. Δεν αντέχω άλλο αυτή την ανία τη δυστυχία και την απελπισία που νιώθω και να μη με καταλαβαίνει κανείς. Αισθάνομαι και είμαι πολύ μόνος. Βαρέθηκα να είμαι στο περιθώριο της ζωής και να βλέπω τις ζωές των άλλων και να τους ζηλεύω γιατί η δική μου ζωή δεν έχει τίποτα ενδιαφέρον.Τες πα δεν ξέρω γιατί έγραψα εδώ απλά ήθελα να εκφραστώ κάπου γενικά είμαι εσωστρεφής και τα καταπίνω όλα μέσα μου. Πήγαινα σε μία ψυχολόγο σε δημόσια δομή μέχρι πριν τις γιορτές κάναμε κάποιες συνεδρίες αλλά αυτή πολλές φορές έλειπε ξέχναγε τα ραντεβού μας και ενώ της είχα δείξει ότι την έχω πολλή ανάγκη αυτή με έχει γραμμένο και τώρα μετά τις γιορτές ένα τηλ δεν με πήρε να δει τι κάνω και πως είμαι γενικά ακόμα και από κει βιώνω ματαίωση και απόρριψη. Πήγαινα και παλιότερα σε ψυχολόγο στο Λύκειο όπου πάλι είχα τέτοιες σκέψεις και ήμουν πολύ πιο ευαίσθητος και ευάλωτος τότε επίσης πήγαινα όσο σπούδαζα σε μία ψυχολόγο του συμβουλευτικού σταθμού του ΤΕΙ. Πλέον δεν αντέχω άλλο. Πνίγομαι. Δεν ξέρω πόσο θα αντέξω ακόμα. Μου 'ρχεται να πάω να φουντάρω!!!!!!!! Το ξέρω ότι δεν πρέπει να νιώθω και να σκέφτομαι έτσι πολλές φορές με πιάνουν ενοχές προς τη γιαγιά μου που έχει κάνει τόσα για μένα και φόβος μην πάθουν κάτι οι δικοί μου και φοβάμαι τη θεία δίκη και ζητάω συγγνώμη από το Θεό...

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Σε πρωτη φαση,παρε μια ανασα και χαλαρωσε...Εισαι πολυ νεος και εχεις ολο τον χρονο να διορθωσεις τα κακως κειμενα της ζωης σου.Επειδη εχεις αυτοκτονισμο ιδεασμο,θα προτεινα να επισκεφτεις καποιον ψυχιατρο.Απο κει και περα,ψαξε για μια δουλεια να σε απασχολει εστω και λιγες ωρες για να ξεχνιεσαι,να βγαζεις τα χρηματα σου.Πραγματικη προσπαθεια ομως...να μπαινεις σε αγγελιες και να στελνεις βιογραφικα καθε μερα.Ειναι λογικο να μην αισθανεσαι καλα με αυτα που περνας στο σπιτι.Βαλε εναν στοχο ομως και εστιασε στις λυσεις.Με τις φιλιες μη νομιζεις.Ολοι τα εχουμε περασει.Με καποιους θα χαθουμε αλλα παντα υπαρχει η δυνατοτητα για καινουριες φιλιες.Στις ερωτικες σχεσεις οκ μην τρελενεσαι...και στρειτ να ησουν εχουν δυσκολεψει οι ανθρωπινες σχεσεις και η επικοινωνια.Εγω τωρα περναω περιοδο αγχους και καπνιζω πολυ.Εκει ξεσπαω.Αν προσπαθησω τωρα να το μειωσω εννοειται θα αποτυχω.Αυτα τα καταφερνεις οταν εισαι ηρεμος.Δεν γινεται να λυθουν ολα τα προβληματα μας ταυτοχρονα,οποτε καλυτερα ας τα πιανουμε ενα ενα.Αν καταφερεις να στρωσεις τον υπνο σου και να βρεις μια δουλιτσα,ειναι ενα πολυ καλο πρωτο βημα.Μετα σιγα σιγα ολα θα παρουν το δρομο τους.

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Επισης ριξε μια ματια στα γυρω γυρω ποστ και θα δεις ποσοι αλλοι αισθανονται σαν εσενα.Δεν εισαι ο μονος ουτε εισαι πραγματικα μονος σου.

[unhappy]

Σε πρωτη φαση,παρε μια ανασα και χαλαρωσε...Εισαι πολυ νεος και εχεις ολο τον χρονο να διορθωσεις τα κακως κειμενα της ζωης σου.Επειδη εχεις αυτοκτονισμο ιδεασμο,θα προτεινα να επισκεφτεις καποιον ψυχιατρο.Απο κει και περα,ψαξε για μια δουλεια να σε απασχολει εστω και λιγες ωρες για να ξεχνιεσαι,να βγαζεις τα χρηματα σου.Πραγματικη προσπαθεια ομως...να μπαινεις σε αγγελιες και να στελνεις βιογραφικα καθε μερα.Ειναι λογικο να μην αισθανεσαι καλα με αυτα που περνας στο σπιτι.Βαλε εναν στοχο ομως και εστιασε στις λυσεις.Με τις φιλιες μη νομιζεις.Ολοι τα εχουμε περασει.Με καποιους θα χαθουμε αλλα παντα υπαρχει η δυνατοτητα για καινουριες φιλιες.Στις ερωτικες σχεσεις οκ μην τρελενεσαι...και στρειτ να ησουν εχουν δυσκολεψει οι ανθρωπινες σχεσεις και η επικοινωνια.Εγω τωρα περναω περιοδο αγχους και καπνιζω πολυ.Εκει ξεσπαω.Αν προσπαθησω τωρα να το μειωσω εννοειται θα αποτυχω.Αυτα τα καταφερνεις οταν εισαι ηρεμος.Δεν γινεται να λυθουν ολα τα προβληματα μας ταυτοχρονα,οποτε καλυτερα ας τα πιανουμε ενα ενα.Αν καταφερεις να στρωσεις τον υπνο σου και να βρεις μια δουλιτσα,ειναι ενα πολυ καλο πρωτο βημα.Μετα σιγα σιγα ολα θα παρουν το δρομο τους.

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ηρεμήσω και να κάνω ένα βήμα πίσω. Γενικά παθαίνω τέτοιες κρίσεις απελπισίας αρκετά συχνά και είναι που είναι δύσκολη η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο και τα βλέπω όλα πολύ χειρότερα και βουνό Πιστεύω δύο πράγματα ευθύνονται κυρίως για όλα τα υπόλοιπα, ο άστατος ύπνος και η αναβλητικότητά μου. Είναι και τα δύο κακές συνήθειες που έχω υιοθετήσει από παλιά και τις έχω μάθει τόσο πολύ που ο εαυτός μου προβάλει αντιστάσεις όταν πηγαίνω να τις αλλάξω. Ωστόσο θα προσπαθήσω. Για το τσιγάρο σε καταλαβαίνω κ εγώ το πρωτοξεκίνησα στο σχολείο για την παρέα και έτσι και πλέον έχω εθιστεί και κάνω κ εγώ πολλά μέσα στη μέρα. Άν καταφέρω και βρω δουλειά το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να το κόψω και να ξαναρχίσω ηλεκτρονικό είναι πολύ καλύτερο και αβλαβές και δεν μυρίζει ούτε αφήνει κιτρινίλες απλά κοστίζει λίγο εξαρτάται πόσο κάνεις. Σου το συστήνω πάντως. Ένα θέμα μεγάλο επίσης που μου τα προκαλέι αυτά είναι η μοναξιά. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να περνάς ώρες μέρες βδομάδες μήνες ολόκληρους χωρίς φίλους ένας ακόμα λόγος που θέλω να δουλέψω είναι για κοινωνικοποίηση και να κάνω φιλίες κ παρέες βαρέθηκα να αισθάνομαι μονίμως "στην άκρη". Θα προσπαθήσω πάντως. Όσο για τον ψυχίατρο το ξέρω απλά το αναβάλω γιατί δεν θέλω από τόσο μικρή ηλικία να πάρω αντικαταθλιπτικά ελπίζω η ψυχοθεραπεία να λειτουργήσει άμα καταφέρω με την ψυχολόγο να κάνουμε κ άλλες συνεδρίες. Θα δείξει.... Σου εύχομαι ότι καλύτερο!

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ηρεμήσω και να κάνω ένα βήμα πίσω. Γενικά παθαίνω τέτοιες κρίσεις απελπισίας αρκετά συχνά και είναι που είναι δύσκολη η κατάσταση δυσκολεύει ακόμα περισσότερο και τα βλέπω όλα πολύ χειρότερα και βουνό Πιστεύω δύο πράγματα ευθύνονται κυρίως για όλα τα υπόλοιπα, ο άστατος ύπνος και η αναβλητικότητά μου. Είναι και τα δύο κακές συνήθειες που έχω υιοθετήσει από παλιά και τις έχω μάθει τόσο πολύ που ο εαυτός μου προβάλει αντιστάσεις όταν πηγαίνω να τις αλλάξω. Ωστόσο θα προσπαθήσω. Για το τσιγάρο σε καταλαβαίνω κ εγώ το πρωτοξεκίνησα στο σχολείο για την παρέα και έτσι και πλέον έχω εθιστεί και κάνω κ εγώ πολλά μέσα στη μέρα. Άν καταφέρω και βρω δουλειά το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να το κόψω και να ξαναρχίσω ηλεκτρονικό είναι πολύ καλύτερο και αβλαβές και δεν μυρίζει ούτε αφήνει κιτρινίλες απλά κοστίζει λίγο εξαρτάται πόσο κάνεις. Σου το συστήνω πάντως. Ένα θέμα μεγάλο επίσης που μου τα προκαλέι αυτά είναι η μοναξιά. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να περνάς ώρες μέρες βδομάδες μήνες ολόκληρους χωρίς φίλους ένας ακόμα λόγος που θέλω να δουλέψω είναι για κοινωνικοποίηση και να κάνω φιλίες κ παρέες βαρέθηκα να αισθάνομαι μονίμως "στην άκρη". Θα προσπαθήσω πάντως. Όσο για τον ψυχίατρο το ξέρω απλά το αναβάλω γιατί δεν θέλω από τόσο μικρή ηλικία να πάρω αντικαταθλιπτικά ελπίζω η ψυχοθεραπεία να λειτουργήσει άμα καταφέρω με την ψυχολόγο να κάνουμε κ άλλες συνεδρίες. Θα δείξει.... Σου εύχομαι ότι καλύτερο!

Αυτο το βουνο που λες και την απελπισια πολλοι ανθρωποι τα εχουμε βιωσει.Λογικο να σε πιανει απελπισια και να τα σκεφτεσαι ολα μαζεμενα αλλα οπως ειπαμε τα προβληματα λυνονται ενα ενα.Το περιβαλλον που ζεις ειναι επισης λογικο να σε επηρεαζει.Η μοναξια επισης δεν λειτουργει θετικα αλλα θα περασει,ως τοτε προσπαθησε να βρεις τροπους να περνας ομορφα με τον εαυτο σου.Ειναι σημαντικο να μπορουμε να περναμε κ μονοι μας καλα.Φαινεσαι εξυπνο παιδι κ ξερεις κ μονος σου που να εστιασεις.Το παραδειγμα με το τσιγαρο το ανεφερα για να καταλαβεις οτι ολοι θα αποτυγχαναμε να κοψουμε κακες συνηθειες σε φασεις πιεσης και αγχους.Κοιτα...με τα αντικαταθλιπτικα ειχα κ γω μια προκαταληψη στην αρχη αλλα τελικα με βοηθησαν πολυ.Προσπαθησε με την ψυχολογο αλλα αν δεις οτι το κακο συνεχιζεται,μην διστασεις.Πιστευω πως αν προσπαθησεις πραγματικα θα τα καταφερεις.Δεν ξερω αν μπαινεις youtube αλλα υπαρχουν φανταστικα motivational video που εμενα κατα καιρους με εχουν βοηθησει πολυ.Γενικα αμα ξεκινησεις απο καπου,εστιασεις σε αυτο κ προσπαθησεις πιστευω μετα πως ολα θα παρουν τον δρομο τους.

[ΜικρηΟλλανδεζα]

https://m.youtube.com/watch?v=g-jwWYX7Jlo

[SoniaM.]

Σε σχέση με τον αυτοκτονικο ιδεασμο που εχεις, ίσως θα ήταν καλύτερα να επισκεφθείς κάποιον ψυχίατρο η κάποιο τοπικό κέντρο ψυχικής υγειας(σχεδόν σε κάθε νομο έχουν πλέον) .Η κατάθλιψη είναι νόσος(δυστυχώς θανατηφόρα) και χρειάζεται αντίστοιχη αντιμετώπιση.
Πάσχω κι εγώ από μικτη κατάθλιψη και αγχωδη διαταραχή και κάτι ξέρω.

[Krisi]

Ακριβώς πρέπει να επισκεφτείς ψυχίατρο να πάρεις οπωσδηποτε αγωγή απτην στιγμή που κάνεις τέτοιες σκέψεις.Για να πάρεις την ζωή στα χέρια σου και να αλλάξεις την ζωή πρώτα πρέπει να γίνεις ψυχικά καλά οποτεπρωτο Βήμα νομίζω είναι ο ψυχίατρος

[xalou]

Δεν εισαι μονος ουτε ο μονος. ολοι τα χουμε περασει και τα περναμε...συμφωνω το πρωτο βημα ειναι ο ψυχιατρος αλλα δεν νομιζω οτι χρειαζεσαι αγωγη...βρες καποιον να σου κανει ψυχοθεραπεια.αν συνεχιστει και παρουσιασεις και αλλα συμπτωματα τοτε εισαι φουλ για αντικαταθλιπτικο γιατι θα επηρεαστει η λειτουργικοτητα σου. δεν ειναι κατι κακο το αντικαταθλιπτικο ισα ισα μονο που δεν φτανει μονο αυτο. χρειαζεται πανω απ ολα ψυχοθεραπεια.επισης η δουλεια θα σε βοηθησει πολυ. εγω εχω μειζων καταθλιπτικη διαταραχη και η δουλεια με εχει βοηθησει πολυ.επισης βρες φιλους επικονωνησε αληθινα με τους ανθρωπους.

[giorgos panou]

θα μπορουσες να πας και σε καποια εκκλησια της περιοχης σου, να βρεις καποιον ιερεα οπου να εχει την καταρτηση ωστε να σο κανει σοβαρη κουβεντα! οχι οποιον παπα βρεις! Υπαρχουν ιερεις οπου γνωριζουν αρκετα πραματα απο καταθλιψη και γενικα απο ψυχικα θεματα, τα προσεγκιζουν με εναν αλλο τροπο απο αυτον των ψυχολογων! Εαν βρεις φιλε μου την πιστη σου στον Θεο εχεις μεγαλη πυθανοτητα να φυγουν ολα αυτα που σε αγχονουν ,και ασε τα χαπια και τους ψυχειατρους! Εμενα , ο δικος μου ιερεας γνωριζει και απο φαρμακα, μαλιστα μου ειπε να αλλαξω και να παρω ρμερον των 100 για ενα μηνα! εΓΩ βεβαια δεν αλλαζω διοτις εχω βολευτει με τα δικα μου, αλλα θελω να σου πω οτι εχουν πολλε γνωσεις.

[unhappy]

Έχεις δίκιο Μικρή Ολλανδέζα. Ναι γενικά η μοναξιά δεν βοηθάει καθόλου πιστεύω ότι το ξενύχτι, το τσιγάρο, το να κάθομαι πολλές ώρες στο κινητό κ τον υπολογιστή, το να πίνω πολλούς καφέδες και να τρώω μεγάλες ποσότητες νόστιμου αλλά παχυντικου φαγητού (που όλα αυτά είναι αυτοσαμποταζ) είναι μια μέθοδος αυτοπροστασίας δηλαδή εφόσον δεν έχω λεφτά, δεν έχω σχέση φίλους ούτε μου άρεσε η σχολή μου ούτε το οικογενειακό μου περιβάλλον είναι καλό ούτε υποστηρικτικό ο εαυτός μου έχει υιοθετήσει αυτές τις συνήθειες ως εναλλακτικούς τρόπους πρόσληψης σεροτονίνης και δυσκολεύεται να τις αποχωριστεί γιατί με αυτές έχει μάθει να με προστατεύει από τον πόνο μόνο που μακροπρόθεσμα με βλάπτουν και μάλιστα πολύ ειδικά το ξενύχτι μου έχει διαταράξει πλήρως τις ισορροπίες και το βιολογικό μου ρολόι έχει ξεκουρδιστει. Τη μια μέρα μπορεί να αισθάνομαι καλά όπως σήμερα πχ και την άλλη να νιώθω απελπισία και να θέλω να πάω να φουνταρω. Χτες πχ ένιωθα πολύ χάλια και έκλαιγα χωρίς λόγο όχι μόνο σκεφτόμουν να αυτοκτονήσω αλλά το είπα κ στον πατέρα μου στο τηλ για να τον πικαρω κ αυτός άρχισε να φωνάζει κ να απειλεί ότι θα το πει στη μάνα μου. Μετά που έφυγε η ένταση μεταξύ μας ειμασταν καλύτερα. Όσο για τα motivational videos ναι με είχαν βοηθήσει σε δύσκολες φάσεις αλλά στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα πέρα από το να σου τονώσουν λίγο το ηθικό και να νιώσεις σημαντικός...

[unhappy]

Παιδιά μη με κραξετε αλλά διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση της κατάθλιψης και του αυτοκτονικου ιδεασμου. Το παρουσιάζουν όλοι λες και είναι αρρώστια λες και έχουμε εγκεφαλική παράλυση. Εγώ προσωπικά θεωρώ φυσιολογικό να σκέφτομαι την αυτοκτονία με όλα αυτά που έχω περάσει με το περιβάλλον που ζω με την οικονομική μου κατάσταση και με τις δυσκολίες και τους περιορισμούς που έχει και θα έχει η ζωή μου σε όλους τους τομείς. Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά θεωρώ και για μένα και για κάθε άνθρωπο ότι αν δεν μπορώ/ει να έχω τη ζωή που θέλω για τους τάδε λόγους και δεν είμαι ευτυχισμένος με τίποτα και έχω μεγαλώσει είναι μάταιο και ανούσιο να ζω με υποκατάστατα. Γύρω μας υπάρχει πολλή αδικία και όλα είναι δύσκολα. Ακόμα και τα κέντρα ψυχικής υγείας που λέτε έχουν 3 μήνες αναμονή για να ξεκινήσεις. Πως ο αυτοκτονικος άνθρωπος και ο ψυχωσικος να περιμένει τόσο μεγάλο διάστημα; Επίσης οι ψυχίατροι ειδικά στο δημόσιο είναι τα χειρότερα γουρούνια. Γράφουν φάρμακα έτσι για πλάκα χωρίς να ενδιαφέρονται για την πορεία των ασθενών και παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους. Επίσης εκεί έξω άμα έχεις λεφτά μέσο ή/και εμφάνιση όλα είναι πιο εύκολα για σένα και οι πόρτες ανοίγουν άνετα και φυσικά είσαι μια χαρά. Άμα δεν τα έχεις όμως; Νομίζετε δεν θέλω να κάνω πράγματα για την ψυχική μου υγεία να πάω ταξίδια που και η κουτση Μαρία έχει πάει κάπου στο εξωτερικό, να είμαι αγκαλιά με κάποιον ή να κάνω σεξ, να πάω για shopping ή να κάνω σεμινάρια σε κάτι που με ενδιαφέρει; Μπορώ;; Όχι. Ο κάθε άνθρωπος που βιώνει την κοινωνική ανισότητα στη ζωή του είναι λογικό να σκέφτεται έτσι!

[unhappy]

giorgos panou Έχω πίστη στο Θεό. Έχω μεγαλώσει με τη γιαγιά μου οπότε από παιδί έχω υιοθετήσει κάποια πράγματα τουλάχιστον να προσεύχομαι κάθε βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι πιο πολύ φοβάμαι το Θεό ή όπως λέμε τη θεία δίκη. Δηλαδή όταν με πιάνουν αυτοκτονικές σκέψεις και απελπισία για τη ζωή μου μετά από ένα χρονικό διάστημα αισθάνομαι τύψεις και ζητάω συγνώμη από το Θεό και τον παρακαλάω γενικά για τους δικούς μου ανθρώπους. Υπάρχουν φορές όμως που πιστεύω ότι δεν με ακούει και δεν με αγαπάει γιατί είμαι αχάριστος για τους περισσότερους και ο Θεός δεν γουστάρει τους αχάριστους ανθρώπους. Έχω ακούσει κάποιον πατέρα που είναι δημοφιλης στο διαδίκτυο κ έχει μεγάλο ρεύμα στους νέους. Θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του ή με οποιονδήποτε ιερέα αλλά και αυτοί άμα ακούσουν ότι είσαι γκέι κολλάνε σε αυτό κ σ λένε ότι είναι αμαρτία κ τέτοια κ πραγματικά δεν αντέχω να βάλω κ άλλες αρνητικές σκέψεις στο κεφάλι μου. :Ρ

[unhappy]

Πάντως εν κατακλείδει ο κύριος λόγος που έγραψα στο φόρουμ δεν είναι για να γκρινιαξω ασχέτως αν μου βγαίνει φυσικά η γκρίνια και το παράπονο. Και οι αυτοκτονικές σκέψεις και το overthinking και γενικά όλα αυτά λίγο πολύ προϋπήρχαν. Απλά τελευταία έχει εξελιχθεί όλη αυτή η ψυχική κατάσταση αλλιώς. Δηλαδή παλιότερα είχα περισσότερα ψυχικά ξεσπάσματα αλλά είχα και θετικά συναισθήματα και έβλεπα τα πράγματα με μια κεφατη και όμορφη διάθεση όταν ξεσπουσα. Πλέον δεν κλαίω τόσο εύκολα όπως παλιά. Προσπαθώ αλλά δεν βγαίνει εύκολα. Επίσης ούτε μπορώ να γελάσω εύκολα πλέον Έχει γίνει πιο εσωτερικό, ίσως είναι και η ωρίμανση βέβαια. Απλά πως να το πω... Είναι λες και όλα έχουν χάσει λίγο το χρώμα τους. Δεν μου κάνει εντύπωση πλέον να μάθω κομμάτια στο αρμόνιο γιατί ποιο το νόημα; Σταμάτησα το χορό γιατί μου φαίνεται ανούσιο. Και τώρα που θέλω να φτιάξω το σώμα μου και να αδυνατίσω για χιλιοστή φορά υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου η σκέψη ότι δεν είναι σημαντικό και αργά ή γρήγορα εκδηλώνεται πολύ έντονα και με σταματά. Γενικά ο εαυτός μου πάντα έχει την τάση να με ακινητοποιεί και να υποτιμά καθετί θετικό που μπορεί να γίνει ως τελικά... ασήμαντο.

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Παιδιά μη με κραξετε αλλά διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση της κατάθλιψης και του αυτοκτονικου ιδεασμου. Το παρουσιάζουν όλοι λες και είναι αρρώστια λες και έχουμε εγκεφαλική παράλυση. Εγώ προσωπικά θεωρώ φυσιολογικό να σκέφτομαι την αυτοκτονία με όλα αυτά που έχω περάσει με το περιβάλλον που ζω με την οικονομική μου κατάσταση και με τις δυσκολίες και τους περιορισμούς που έχει και θα έχει η ζωή μου σε όλους τους τομείς. Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά θεωρώ και για μένα και για κάθε άνθρωπο ότι αν δεν μπορώ/ει να έχω τη ζωή που θέλω για τους τάδε λόγους και δεν είμαι ευτυχισμένος με τίποτα και έχω μεγαλώσει είναι μάταιο και ανούσιο να ζω με υποκατάστατα. Γύρω μας υπάρχει πολλή αδικία και όλα είναι δύσκολα. Ακόμα και τα κέντρα ψυχικής υγείας που λέτε έχουν 3 μήνες αναμονή για να ξεκινήσεις. Πως ο αυτοκτονικος άνθρωπος και ο ψυχωσικος να περιμένει τόσο μεγάλο διάστημα; Επίσης οι ψυχίατροι ειδικά στο δημόσιο είναι τα χειρότερα γουρούνια. Γράφουν φάρμακα έτσι για πλάκα χωρίς να ενδιαφέρονται για την πορεία των ασθενών και παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους. Επίσης εκεί έξω άμα έχεις λεφτά μέσο ή/και εμφάνιση όλα είναι πιο εύκολα για σένα και οι πόρτες ανοίγουν άνετα και φυσικά είσαι μια χαρά. Άμα δεν τα έχεις όμως; Νομίζετε δεν θέλω να κάνω πράγματα για την ψυχική μου υγεία να πάω ταξίδια που και η κουτση Μαρία έχει πάει κάπου στο εξωτερικό, να είμαι αγκαλιά με κάποιον ή να κάνω σεξ, να πάω για shopping ή να κάνω σεμινάρια σε κάτι που με ενδιαφέρει; Μπορώ;; Όχι. Ο κάθε άνθρωπος που βιώνει την κοινωνική ανισότητα στη ζωή του είναι λογικό να σκέφτεται έτσι!

Οπα...τωρα θα διαφωνησω μαζι σου φιλε μου...το οτι αυτα που αισθανεσαι ειναι φυσιολογικα κ προκυπτουν απο τις καταστασεις που βιωνεις δεν σημαινει οτι ειναι ενταξει να τα αφηνεις ετσι.Αν εγω δε μπορω να σηκωθω απο το κρεββατι μου για να παω στην δουλεια μου,αν δεν μπορω να κοιμηθω,αν κανω αυτοκτονικες σκεψεις,αν δεν μπορω να φροντισω την υγειινη μου,αν δεν μπορω να καθαρισω τον χωρο μου,αν τα βλεπω ολα μαυρα,ενα τεραστιο βουνο κτλπ ολα αυτα σαφως κ σημαινουν οτι πρεπει να παρω αγωγη.Σαν να μην αντιλαμβανεσαι τι κανουν τα φαρμακα.Σε βοηθουν να γινεις λειτουργικος,μειωνουν κατα πολυ τα συμπτωματα της καταθλιψης και αν συνδυασεις αγωγη με ψυχοθεραπεια ακομα καλυτερα.