Αντικαταθλιπτικα: Έχουν χρόνο ζωής?

Originally posted by Wintertimes

Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

είναι περίπλοκα και μοιάζουν μακρινά, δεν είναι όμως, αρκεί να θελήσουμε να τα φτάσουμε.
και όταν κάποιος έχει θέληση τότε αντλεί δύναμη από το οτιδήποτε και έτσι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.....ακόμα και να φτάσει τα περίπλοκα και μακρινά....

Ειλικρινα Λιτσα προσπαθω να σε πιστεψω..

έχω διαβεί πολλά δύσκολα μονοπάτια στην διάρκεια της ζωής μου και διαβαίνω αυτή την στιγμή ένα ακόμα πιο δύσκολο.....

παρ\'όλα αυτά προσπαθώ να μην το βάζω κάτω γιατί υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου που πραγματικά με χρειάζονται και αν αφήσω τον εαυτό μου θα είναι σαν να αφήνω αυτούς, και αναφέρομαι στα παιδιά μου..

όσο και αν δεν μπορώ να το πιστέψω καμμιά φορά πως τα έχω δίπλα μου αντλώ δύναμη από τα μάτια τους , από την αγκαλιά τους ακόμα και από τα τραγουδάκια που λέμε μαζί....

δεν υπάρχει κάτι για σένα που να μπορείς να αντλήσεις δύναμη από αυτό;

Ε, πες το βρε Λιτσακι!!!
Εκανες οικογενεια, τα περασες τα δυσκολα και γι αυτο ειναι λιγοτερο τρομακτικο για σενα κατι ψυχολογικο...
Οχι, δεν εχω καποιον που να με νοιαζεται πραγματικα εκτος απο την οικογενεια μου (γονεις-αδερφια). Αν επαιρνα δυναμη απ αυτους τοτε θα μπορουσα να τους επισκεφθω. Επειδη ομως μενουν 20 λεπτα μακρια μου δεν μπορω να παω να τους δω. Τους αγαπω πραγματικα, θελω να παω στο πατρικο, το θελω πολυ, αλλα παρ\' ολ\' αυτα ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ.

Originally posted by Wintertimes
Ε, πες το βρε Λιτσακι!!!
Εκανες οικογενεια, τα περασες τα δυσκολα και γι αυτο ειναι λιγοτερο τρομακτικο για σενα κατι ψυχολογικο...

ναι πέρασα τα δύσκολα αλλά με ποια έννοια.....
τα δύσκολα της προετοιμασίας ενός γάμου...τα δύσκολα με τις εγκυμοσύνες μου....τα δύσκολα με τις γέννες....

τα πραγματικά δύσκολα όμως είναι μπροστά μου....το άγχος να μεγαλώσω τα παιδιά μου όσο πιο σωστά μπορώ, να τους παρέχω τα συναισθηματικά και τα υλικά αγαθά που έχουν ανάγκη. να είμαι κοντά στον σύντροφό μου είτε έχω διάθεση είτε όχι γιατί έτσι πρέπει....

και όλα αυτά κάτω από την σκιά της κατάθλιψης......
οπότε για εμένα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα σε σχέση με αυτά που έρχονται....

[quote]Originally posted by Wintertimes
Μακαρι...
Ολα της ψυχης ειναι περιπλοκα και μοιαζουν μακρινα....

kykne το ζησαμε κι αυτο κι ευτυχως περναει. Απλα να το ξερεις. Δε χαπακωθηκες πολυ και καταφερες και χωρις αυτα ενα εξαμηνο! Δεν το δοκιμασα ποτε μου. Μια χαρα εισαι... [/quote

δε μπορεις να φαντασεις ποσο υπεροχα ενιωθα...
μετα τις υποτροπες ειμαι συνεχεια με το φοβο,βλεπω εφιαλτες..
με στιγματησε ..μου ειναι δυσκολο να το ξεπερασω επειδη δε περασα κ λιγα παρολαυτα το παλευω

Originally posted by λίτσα
οπότε για εμένα τώρα αρχίζουν τα δύσκολα όλα τα υπόλοιπα ήταν εύκολα σε σχέση με αυτά που έρχονται....

Δηλαδη εγω που βαδιζω 5 χρονια με τα ψυχολογικα μου, μια εγκυμοσυνη θα μου ειναι ευκολη? Αν θυμηθω το γαμο μου, δε νομιζω. Κι αν μεινω εγκυος δεν θα μπορεσω να κοψω τα φαρμακα. Πως λοιπον να μεινω? ειναι 9 μηνες, οχι ένας! Κι οσο σκεφτομαι την ωρα της γεννας, το πρωτο που μου ρχεται στο μυαλο ειναι οτι θα μουδιασουν τα ακρα μου και θα χασω τα λογικα μου 100000% και δεν ξερω τι αλλο μπορει να παθω, κανενα σοκ, καμια υστερια, κανενα εγκεφαλικο. Ααααχ... αν ειχα ετοιμα τα παιδια δεν θα ταν ετσι....

Originally posted by kyknos25
δε μπορεις να φαντασεις ποσο υπεροχα ενιωθα...
μετα τις υποτροπες ειμαι συνεχεια με το φοβο,βλεπω εφιαλτες..
με στιγματησε ..μου ειναι δυσκολο να το ξεπερασω επειδη δε περασα κ λιγα παρολαυτα το παλευω

Βασικα ολοι αυτο κανουμε, δεν εχουμε κι αλλες επιλογες
Για την αποπροσωποποιηση να μην ανησυχεις, δεν κραταει πολυ, ουτε ειναι κατι μονιμο οπως τα συνηθεστερα που αναφερονται. Ειναι μια πινελια κι αυτη των διαταραχων..

Originally posted by Wintertimes
Δηλαδη εγω που βαδιζω 5 χρονια με τα ψυχολογικα μου, μια εγκυμοσυνη θα μου ειναι ευκολη? Αν θυμηθω το γαμο μου, δε νομιζω. Κι αν μεινω εγκυος δεν θα μπορεσω να κοψω τα φαρμακα. Πως λοιπον να μεινω? ειναι 9 μηνες, οχι ένας! Κι οσο σκεφτομαι την ωρα της γεννας, το πρωτο που μου ρχεται στο μυαλο ειναι οτι θα μουδιασουν τα ακρα μου και θα χασω τα λογικα μου 100000% και δεν ξερω τι αλλο μπορει να παθω, κανενα σοκ, καμια υστερια, κανενα εγκεφαλικο. Ααααχ... αν ειχα ετοιμα τα παιδια δεν θα ταν ετσι....

καταρχήν άλλο ο γάμος και άλλο η εγκυμοσύνη, είναι δύο πράγματα που τα βιώνεις εντελώς διαφορετικά.δεν είπα πως θα είναι εύκολη αλλά ούτε και δύσκολη όπως εσύ την αναφέρεις, σίγουρα όμως δεν θα είναι όπως την βιώνει μια γυναίκα που δεν υποφέρει.και δεν είναι απαραίτητο να παίρνεις φάρμακα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης βέβαια αυτό θα σου το πει ο γιατρός σου με σιγουριά.

και σκέψου το λίγο πιο θετικά...μια εγκυμοσύνη μπορεί να αλλάξει όλο σου το ορμονικό σύστημα άρα μπορεί να σε κάνει χαρούμενη και να αλλάξει εντελώς η διάθεσή σου και να μην χρειαστείς ποτέ πάλι φάρμακα...

και μην προδικάζεις την στιγμή της γέννας σκεπτόμενη όλα αυτά τα αρνητικά.είμαι σίγουρη πως δεν θα πάθεις τίποτα από ότι αναφέρεις γιατί η σκέψη σου θα είναι στο πλασματάκι που θα έχεις μέσα σου και θα ανυπομονείς να το συναντήσεις...

όσο για αυτό που λες πως αν είχες έτοιμα τα παιδιά θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα σου πω μόνο ένα πράγμα.....
τώρα που έχω κατάθλιψη δεν μπορώ να ανταπεξέλθω όπως πρέπει απέναντι στην οικογένειά μου.αν δεν είχα οικογένεια και παιδιά θα το αντιμετώπιζα εντελώς διαφορετικά, τώρα είναι πολύ πιο δύσκολο...

Αν τα ψυχολογικα εξαρτωνταν απο τις ορμονες θα ταν καλυτερα, αλλα δεν ειναι ετσι. Το μυαλο κανει κουμαντο.
Χωρις παιδια \"κινεισαι\" λιγοτερο, δεν εχεις αφορμες κι ο μονος λογος για να το παλεψεις ειναι ο εαυτος σου τον οποιο δεν πολυαγαπας και πιστευεις οταν σε κυριευει η καταθλιψη. Τετοιες διαταραχες δεν μπορουν ευκολα να εισβαλλουν και να σε ισοπεδωσουν όταν εχεις περισσοτερα και σημαντικοτερα στο μυαλο σου οπως ειναι τα παιδια σου. Οι υποχρεωσεις δεν σου αφηνουν ελευθερο χρονο να λεκιασεις το μυαλο σου με περισσοτερες παραλογες σκεψεις. Οταν εχεις καταφερει να κανεις οικογενεια σημαινει πως καταφερες να ολοκληρωθεις και η δυναμη που εχεις μεσα σου απ αυτο δεν φαινεται συνειδητα. Λεω εγω τωρα.... Δεν το χω περασει για να ξερω, μπορει να ειμαι και λαθος. τα χρονια περνανε κι ο χρονος μου στενευει τα περιθωρια της δικαιολογιας που δεν εχω κανει ακομη παιδια. Αναγκαζομαι και φτανω σε σημειο -χωρις να το θελω- να νιωθω τα παιδια σαν ενα πρεπει, σαν κατι που πρεπει να γινει, οπως ηταν κι ο γάμος..

όταν άρχισαν τα πρώτα συμπτώματα της κατάθλιψης και πήγα στον γιατρό ήμουν έγκυος χωρίς να το ξέρω....το ανακάλυψα μετά από ένα μήνα σχεδόν.
στην συνέχεια απέβαλλα και ο γιατρός μου είπε πως η κατάθλιψη εκτός από παιδικά και εφηβικά βιώματα προήλθε και από τις ορμόνες που ήρθαν άνω κάτω από την εγκυμοσύνη.
συμφωνώ πως είναι όλα στα μυαλό μας αλλά και οι ορμόνες παίζουν τον δικό τους ρόλο.
όπως λες και εσύ το σημαντικότερο πράγμα μιας γυναίκας είναι τα παιδιά της.τί γίνεται όμως όταν δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις ευθύνες και τα θέλω που έχουν τα παιδιά όταν πάσχει από κατάθλιψη;ξέρεις τί τύψεις νιώθω που ειδικά στην αρχή και τώρα πιο σπάνια δεν μπορώ να είμαι όπως θα ήθελα να είμαι απέναντί τους ακριβώς επειδή δεν μπορώ λόγω της κατάθλιψης;
οι υποχρεώσεις τρέχουν και μερικές φορές πιάνω τον ευατό μου να τις παρακολουθεί σαν απλός παρατηρητής ενώ θα έπρεπε να είμαι ο \"αρχηγός\".....
έκανες το πρώτο βήμα και παντρεύτηκες.τώρα σου φαίνεται τόσο δύσκολο όσο σου φαινόταν εκείνη την στιγμή;
έτσι με το καλό θα έρθει και η εγκυμοσύνη. μην αγχώνεσαι για αυτό....
και μην ξεχνάς ο Θεός δεν μας δίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που δεν μπορούμε να αντέξουμε.δεν ξέρω αν πιστεύεις στον Θεό αλλά αυτό που σου είπα είναι κάτι που εμένα προσωπικά μου δίνει δύναμη....για να συνεχίζω.....
να είσαι καλά τώρα και για πάντα......

wintertimes το θεμα της οικογενειας με προβληματιζει τοσο πολυ.
ο γιατρος μου λεει οτι δε χρειαζεται να ανησυχω αλλα εχω περασει τοοσα πολλα που πλεον δεν εμπιστευομαι κανενα