Αντικαταθλιπτικα: Έχουν χρόνο ζωής?

[Wintertimes]

Καλησπέρα. Θα ήθελα να ρωτησω αν τα αντικαταθλιπτικά παύουν να έχουν δράση. Δεν μπορουσα να εξηγήσω την πτωση μου μετα τα 2 χρόνια ψυχοθεραπείας. Επαιρνα παροξετίνη και ειδικά τον πρώτο χρόνο που την ξεκίνησα ήμουν περδίκι. Κατάφερνα να την μειώνω στα 10 mg ημερησιως, μα τα τελευταια 2 χρονια η πορεία μου αρχισε να γινεται καθοδικη. Συμπτωματικα αυτα τα χρονια ξεκινησα ψυχοθεραπεία. Δεν ξερω τι ακριβώς συνεβει. Ο γιατρος μου είπε πως "η εισόδος μπλοκαρε", δεν μπορει να δεχθει παροξετίνη και θα πρεπει να σταματησουμε τους πανικους με αλλη ουσία. Ξεκίνησα βενλαφαξίνη και παρολο που εφτασα τα 150 mg ημερησιως, δεν εχω τα επιθυμητα αποτελεσματα.

Φοβαμαι που δεν με πιάνουν τα φαρμακα πια. Φοβαμαι πως η μικρη αλλαγη που εγινε τελευταια οφειλεται στο xanax που ξεκινησα με σκοπο να ηρεμησω απο την κατασταση μου κι οτι τα αντικαταθλιπτικα δεν μπορουν να με βοηθησουν πια. Σας εχει συμβει κατι τετοιο? Υπαρχουν ατομα που δεν τους επιαναν τα φαρμακα απο καποιο σημειο και μετα?

Σημ.: Επαιρνα παροξετινη 5 χρονια χωρις xanax.

[Arsi]

Εγώ έπαιρνα λαντός περίπου 2 χρόνια.Καθώς περνούσε ο καιρός όντος δε με πιάναν το ίδιο κ αύξανα συνέχεια τη δόση.Προς το τελευταίο εξάμηνο περίπου άρχισα ψυχοθεραπεία(που από κει είδα ουσιαστικά αποτελέσματα) κ στη συνέχεια τα έκοψα από μόνη μου.Με την ψυχοθεραπεία πως πας??Είσαι ευχαριστημένη??

[Wintertimes]

Δε χρειαστηκε ποτε να αυξησω τη δοση. Τη μειωνα τις φορες που ενιωθα πιο δυνατη. Τον τελευταιο χρονο και ενω βρισκομουν στα 20 mg εκανα κοιλια και δεν μ επιαναν. Χειροτερεψα μεχρι που δεν ειχα επιλογες και επισκεφθηκα το γιατρο μου.

Αν ειμαι ευχαριστημενη απο την ψυχοθεραπεια? Δεν μου αρεσει να αναγκαζομαι καθε βδομαδα να μιλαω για μια ωρα, αλλα αυτο πρεπει να κανω για να φυγει απο τη ριζα οπως λεγεται. Αποτελεσματα ως προς το προβλημα μου ειδα μονο αρνητικα. Τα θετικα ήταν διαφορετικη αντιληψη, ανακαλυψη του εαυτου μου κ.α. τα οποια να σου πω την αληθεια δεν με προβληματιζαν κι ιδιαιτερα.

Εσυ τι ειδους αποτελεσματα ειδες με την ψυχοθεραπεια?

[Arsi]

Πιστεύω ότι μπορεί να μη \'λειτουργεί΄ επειδή αναγκάζεσαι.Νομίζω ότι πρέπει να το θες κ όχι επειδή όλοι λένε πως βοηθιούνται ή φεύγει το πρόβλημα απ΄τη ρίζα.
Εγώ είχα βαριά κατάθλιψη,δε μπορούσα να σταθώ πουθενά,τα χάπια είχα την εντύπωση(εννοείται πως με βοηθούσαν)πως σαν να με \'κοιμιζαν\',δεν έκλαιγα πια όλη μέρα,δεν ήμουν τόσο υπερβολικά αρνητική,αλλά ο πόνος ήταν μέσα καταχωνιασμένος σαν \'αποβλακωμένος\'.Με την ψυχοθεραπεία άρχισα να ηρεμώ πραγματικά,σταδιακά.Καταρχ ήν είχα πάθει κ εξάρτηση με τα φάρμακα,το θεωρούσα αδιανόητο να περάσω μια μέρα χωρίς χάπια κ απορούσα οι υπόλοιποι άνθρωποι πως το καταφέρναν κ τι τυχεροί ήταν!
Τέλος πάντων η κατάθλιψη ξεπεράστηκε μόνο από ψυχοθεραπεία,αυτή η κόλαση δλδ.
Εσύ τι πρόβλημα έχεις?πανικούς?

[Wintertimes]

Θελω να γινω καλα κι οταν ξερω πως αυτος ειναι ο μονος δρομος, αυτον επιλεγω αναγκαστικα. Δεν φταιει αυτο που βαριεμαι, διοτι γενικοτερα βαριεμαι να κανω πραγματα πια. Μονο αυτο υπαρχει στα πρεπει μου και παλι βαριεμαι. Επειτα βλεπω οτι δεν φερνει αποτελεσματα (τουλαχιστον μεχρι τωρα) και το κανει ακομη πιο \"κουραστικο\".
Πασχω απο πανικους λογω των διαφορων παραλογων φοβιων μου και φυσικα ολα αυτα παρεα με την καταθλιψη η οποια δε λειπει σχεδον ποτε απο τετοιου ειδους διαταραχες.
Μηπως η δικη σου περιπτωση ηταν ευκολη και δεν προηλθε απο συμβαντα του παρελθοντος γι αυτο και την ξεπερασες? Ειναι ενα και λεγεται καταθλιψη, δεν ειναι πολλα μαζι και δεν σε δυσκολευει πολυ στο να ζησεις. Ποσο επαιρνες?

[Arsi]

K η δική μου περίπτωση απ\'το παρελθόν προήλθε(παιδική-εφηβική ηλικία..,κακοποιήση)κ δεν ήταν-είναι εύκολη.Άρχισα να παίρνω 1/2 χάπι,σταδιακά 2 κ κάποια στιγμή μπορεί κ παραπάνω,δε θυμάμαι πέρασε καιρός.Εγώ ένιωθα ένα ατελείωτο βάρος κ δε μπορούσα να λειτουργήσω στο τίποτα.Δε συζητάμε για διάβασμα ή δουλειά!!!Κλάμα ατελείωτο,τάσεις αυτοκτονίας..πολλά.
Είχα ανάγκη όμως να συζητήσω,να νιώσω ότι κάποιος θα με ακούσει κ θα με στηρίξει,κ θεωρούσα τον ψυχολόγο το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου.Το ένιωθα ότι τον είχα ανάγκη.Εσύ τι νιώθεις ότι έχεις ανάγκη?
Τώρα δεν έχω θλίψη παρά ανά πολύ αραιά διαστήματα,δυσκολεύομαι σε διάφορα με τη ζωή μου αλλά δε μπορώ να το πω κατάθλιψη γιατί είμαι στην πραγματικότητα,τότε δεν ήμουν,τα έβλεπα όλα μαύρα κ αδιέξοδα.

[Wintertimes]

Θεωρω αρκετα σημαντικο και μεγαλο την απεξαρτηση του ψυχολογου και των φαρμακων. Εισαι δυνατη.

Δε νιωθω την αναγκη να συζητησω ποτε. Οταν το κανω ομως, μετα απο λιγο αρχιζω και νιωθω καλυτερα. Αν ειμαι καλα θα τ απολαυσω και θα χαρω. Ξερω οτι κανει καλο στους ανθρωπους αλλα δεν το επιζητω.

Ποσα χρονια εκανες ψυχοθεραπεια κι απο ποτε ειδες αποτελεσματα και τι πορεια ειχαν?

[Arsi]

Έκανα 4 χρόνια,είχα ανοδική πορεία απ\'την αρχή.Μετά τα 2,5 περίπου έφυγε η θλίψη αλλά ήμουν στο πουθενά.Έπρεπε να \'μάθω\' να ζω,να επανανταχθώ στη ζωή αν το πούμε έτσι.Αγωνίες πως θα ξεκινήσω δουλειά,οι σχέσεις μου κ.λ.π.
Τώρα,αυτές τις μέρες ξαναξεκίνησα βέβαια,αλλά υπό άλλη βάση για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα μέσα μου κ να μάθω πιο πολύ τον εαυτό μου κ τι πραγματικά θέλω απ\'τη ζωή μου.
Εσύ τι νομίζεις ότι θα σε βοηθούσε?Τι έχεις ανάγκη?

[Wintertimes]

Πιστευω πως νιωθω αβοηθητη κι οτι τιποτα δεν μπορει να με κανει καλα. Εχω αναγκη να ζησω οπως θελω χωρις αγχη και φοβους....
Σ ευχαριστω για την ερωτηση. Νομιζω πως μ εβαλες σε σκεψεις...νομιζω πως δεν ξερω ν απαντησω και τα παραπανω ισως να μην ειναι αληθινα. Μ εστειλες!

[Arsi]

wintertimes είσαι πολύ καλή!
Τι γίνεται με την ψυχοθεραπεία?Τόσο πολύ με το ζόρι την κάνεις?Αν τόσο πολύ δε σου αρέσει κ την κάνεις απλά γιατί έτσι πρέπει μπορεί κ να μη λειτουργεί.Μήπως σου τη σπάει η-ο ψυχοθεραπευτής?Ο τρόπος που γίνεται?Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθηθείς κ διάφορα είδη ψυχοθεραπείας.Γι\'αυτό σε ρωτάω,καταλαβαίνεις η ψυχή σου να έχει ανάγκη κάτι?Να θες να κάνεις κάτι?Εσύ τι πιστεύεις ότι θα σε βοηθούσε?..ανεξάρτητα από το τι λένε οι άλλοι ότι βοηθάει.
Να το ψάξεις κ να μη νιώθεις αβοήθητη.Όλοι μπορούμε να βοηθηθούμε.Κ σίγουρα μπορείς να γίνεις καλά...να φύγουν τα αγχη κ οι φόβοι αρκεί να το παλέψεις.Δυστυχώς δεν υπάρχει πάντα συνταγή.Κάτι που κάνει καλό σε κάποιον μπορεί σε κάποιον άλλον να μην \'αποδίδει\',όπως κ με τα φάρμακα.

[Wintertimes]

Συνηθως, \"αδιαφορω\" και αποφευγω πια κατι που θελει σκεψη, κοπο και εξασκηση. Αυτη τη φορα προσπαθησα να μην το αποφυγω. Εγραψα λοιπον σ ενα χαρτακι τις ερωτησεις σου για να τις αναλυσω καποια στιγμη.... καθισα πριν απο λιγο κι εκανα μια προσπαθεια, αλλα δεν βρηκα ολοκληρωμενες απαντησεις. Σιγουρα ενιωσα πως κατι ξεσκεπαζεται και δεν το πιεσα καθολου.

Οταν καποιος πασχει απο διαφορες ψυχικες διαταραχες, σε τετοιου ειδους ερωτησεις το πρωτο πραγμα που θα σκεφτει ειναι η ηρεμια του και μια normal ζωη γι αυτο και δυσκολευομαι να βρω τις πραγματικες απαντησεις.

Λες πως υπαρχουν διαφορα ειδη ψυχοθεραπειας και δεν ξερω αν το εννοεις οπως γραφεται. Διαφορετικοι τιτλοι ναι, αλλα η ψυχοθεραπεια ειναι μια. Τα υπολοιπα ειναι διαφορετικοι τροποι αυτης. Η αλλη περιπτωση ειναι η γνωστικη συμπεριφοριστικη. Αυτες τις δυο επιλογες εχεις και τα φαρμακα. Τα υπολοιπα ειναι παρακλαδια και λεπτομερειες.

Το πρωτο πραγμα που νιωθω οταν ειναι να παω στη συνεδρια ειναι με εντονα γραμματα ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Σιγουρα δε λεω το ιδιο οταν φευγω, απλα με δυσκολευει η αρχη, οπως σε καθε τι στη ζωη μου. Ο ψυχοθεραπευτης μπορει να με πεισει στο 50% των οσων λεει κι οταν ειδικα προσπαθει να γεμισει το μυαλο μου ψευτικες ερμηνειες για να το καθησυχασει ξενερωνω ή του τη λέω. Καμια φορα μου φαινεται γελοία κάποια του ερμηνεια παρολο που μπορει να εχει ισχυ.
Μπορει να μην επεσα στον καταλληλο ψυχοθεραπευτη για μενα, αλλα ολοι τον ιδιο δρομο ακολουθουν, Απλα απ\' οτι καταλαβα (επειδη επισκευθηκα κι αλλο θεραπευτη) διαφερουν στον τροπο ενθαρρυνσης και μεταδοτικοτητας, αλλα και τι να κανω? Να παω και να ξαναπω την ιστορια της ζωής μου αλλου για αλλα 2 χρονια μεχρι να μπει στο νόημα? Αυτες οι διαφορες των ψυχοθεραπευτων δεν κανουν τη διαφορα στη βελτιωση μας. Εμαθα να ερμηνευω το καθε τι, να το βλεπω οπως πρεπει και να εξηγω τα συμπτωματα. Ο δρομος που ακολουθησα κι ακολουθω ειναι σωστος και παιρνω οσα χρειαζεται για να βελτιωθω. Το προβλημα ειναι πως χειροτερευω και συμφωνα με μια δευτερη γνωμη ψυχοθεραπευτη τα παω πολυ καλα με τις ερμηνειες κι αναρωτιεται τι παει στραβα. Οπως καταλαβαινεις ολα αυτα με κανουν κι ανησυχω. Διαβασα στο forum πριν απο λιγο για μια δοση εφεξορ των 75 κι ανησυχησα που εγω εφτασα στα 200 και η αγαπη μου ειναι ακομη το σπιτι μου. Ξερεις τι? Θελω πολλα να πω αλλα δεν ξερω που θα βγει. Μαλλον σε δευτερη ψυχοθεραπεια και ειλικρινα νιωθω τυψεις που εγραψα τοσα πολλα και θα σε κουρασω. Γιατι ασχολεισαι μαζι μου? Γιατι δεν πας να ζησεις τωρα που το ξεπερασες και γιατι με λες καλη? Sorry που εγραψα πολλα

[maria...]

nai ego perno flouxetine edo kai 4 mhnes kai tous 2 teleuteous mhnes den me pianoune

[Arsi]

Originally posted by Wintertimes
και ειλικρινα νιωθω τυψεις που εγραψα τοσα πολλα και θα σε κουρασω. Γιατι ασχολεισαι μαζι μου? Γιατι δεν πας να ζησεις τωρα που το ξεπερασες και γιατι με λες καλη? Sorry που εγραψα πολλα

wintertimes είσαι κ εσύ πολύ καλή στις ερωτήσεις!!
Καταρχήν δε με κούρασες καθόλου....γράψε μου όσα νιώθεις κ θέλεις.Ειλικρινά μου αρέσει να επικοινωνώ με τους ανθρώπους,να ακούω σκέψεις κ συναισθήματα.Πάρα πολύ.Πόσο περισσότερο μαζί σου που αισθάνομαι ότι μπορεί να νιώθεις αδιέξοδο στη θεραπεία σου κ ο λόγος είναι ότι ξέρω πόσο επώδυνο είναι κ θέλω να βοηθήσω.Ένιωσα υπερβολικό πόνο κ γω κ που κ που νιώθω ακόμη.
Ήταν στιγμές που δε θα ξεχάσω ποτέ, ένιωθα στο χείλος του γκρεμού,αβοήθητη,εντελώς μόνη,φρίκη κ δεν ήξερα από που να κρατηθώ.Έβλεπα σα λύτρωση το θάνατο κ ότι ποτέ δε θα ζούσα φυσιολογικά.Ετσι σ΄αυτά τα θέματα είμαι ευαίσθητη κ πάντα θέλω να προσφέρω όταν μπορώ.
Κ γενικώς μ\'αρέσει να προσφέρω γιατί είναι μια από τις σημαντικότερες χαρές της ζωής.
Όσο για μένα.Ναι,εκείνη την κατάσταση την ξεπέρασα αλλά το ξαναείπα,δε σημαίνει ότι δεν έχω άλλα προβλήματα με τον εαυτό μου.Ζω κ αυτό που κάνω εδώ είναι κ αυτό ένα κομμάτι της ζωής μου.Όλοι όσοι έχουμε τέτοιου είδους εμπειρίες μπορούμε κ επικοινωνούμε διαφορετικά,μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον.
Κ τέλος σε λέω καλή...γιατί μου είπες ευχαριστώ απλά για μια ερώτηση.Αυτό για μένα δείχνει καλό άνθρωπο.
Αν θες μου λες,τι ακριβώς σε \'τρώει΄ μέσα σου εκτός απ΄το τι θα γίνει με τους πανικούς κ φοβίες?το πρόβλημά σου είναι με το σπίτι?γονείς?τι?

[Wintertimes]

Λεω να εκμεταλλευτω την ορεξη που εχεις τωρα γιατι μπορει αργοτερα να κουραστεις
Καταρχας να σ ευχαριστησω που αντεδρασες γλυκα στον αποτομο επιλογο μου και δεν το συνεχισες. Τωρα ή ξερεις πολλα ή δεν τον ειδες αποτομο....
Εχω μπερδεψει τις διαταραχες μου, αλλα ο κεντρικος τιτλος ειναι η αγοραφοβια με συνοδεια πανικων και καταθλιψης.
Τα πρωτα συμπτωματα ξεκινησαν μεσα σε λεωφορεια, σε αιθουσες και σε cafe. Oλα τα συσχετιζα με την κοινωνικη φοβια μιας και φοβομουν την προσβολη των αλλων, το να μου απευθυνουν το λογο και μην κοκκινισω. Συναντησεις, γευματα, συζητησεις, παρτυ, ολα ηταν για μενα τρομος. Τα ξεπερασα ΟΛΑ με τη ληψη παροξετινης κι εζησα μια \"ζωη\" απιστευτη, αλλα ήξερα πως θα τελειωσει καποτε. Ευτυχως τελειωσε σιγα σιγα πριν απο 3 χρονια μεχρι τη μερα που θα αρραβωνιαζομουν. Πριν φτασει το αλλο σοι βρισκομουν στην τουαλετα του μαγαζιου κι εκλαιγα με δυο υπογλωσσια xanax. Το ηξερα πως θα συμβει, καταλαβαινα τις φοβικες σκεψεις μου γι αυτο το γεγονος επειδη θα μουν το επικεντρο. Δοξα το Θεο συνηλθα εκεινη τη μερα κι υποσχεθηκα στον εαυτο μου να ξεκινησω ψυχοθεραπεια. Απο τοτε πηρα την κατω βολτα. Το καλοκαιρι δυσκολευτηκα να παω διακοπες παρολο που ειχα εντοπισει ολες τις μοναδες υγειας της περιοχης, κανονισα να ειμαι κοντα και φυσικα χωρις παρεες και τετοια. Αρχισε να με τρομαζει κι η ιδεα της κινησης στην Περιφερειακη οδο και πηγαιναμε απο αλλους δρομους. Μετα απ αυτο ενιωσα μεσα μου πως πλησιαζει το τελος κι ολα χειροτερευουν. κανονισα λοιπον γι αυτους τους λογους να παντρευτω οσο πιο γρηγορα γινεται. Πολλοι ξαφνιαστηκαν κι απορησαν, αλλα εγω το ηξερα πως αν το παρετεινα δεν θα γινοταν ποτε. Οι γονεις δεν μπορουσαν να χωνεψουν τον κλειστο γαμο που επισης ανακοινωσα, χωρις να μπορουν να καλεσουν κανεναν. Σιγουρα καταλαβανε πως κατι δεν παει καθολου καλα, αλλα μπροστα σ αυτο που περνουσα δε μ ενοιαξε καθολου. Δυσκολες μερες και φυσικα αναποφευκτο το κλαμα εκεινης της ημερας με τα γνωστα υπογλωσσια. Αφου τελειωσε ενιωσα να φευγει ενα μεγαλο βαρος απο πανω μου κι ησυχασα. Η κατασταση μου ομως χειροτερευε κι αρχισα να αποφευγω περισσοτερο τα ταξιδια και τις διαδρομες με αυτοκινητο με αποτελεσμα περυσι να μην παω διακοπες. Μαζι με τις τυψεις μου που αναγκαζω το συντροφο μου να στερειται ολα αυτα που φοβαμαι, ειχα και τα κωλοερωτηματα των συγγενων να μου δημιουργουν αγχη. Θες δεν θες θ απολογηθεις, δεν εισαι μονος σου στον κοσμο...

Με την ψυχοθεραπεια καταλαβα τον πυρηνα των φοβιων μου: Η πιεση.
Στις κοινωνικες συναναστροφες ενιωθα καταπιεση το να πρεπει ν απαντησω ή να μιλησω και αυτο που με τρομαζε ειναι οτι δεν υπηρχε διεξοδος, να σηκωθεις ξαφνικα απο το τραπεζι και να φυγεις, ειδικα όταν σου δινουν το λογο ή αναφερθουν σ εσενα. Τουαλετα, τσιγαρο, τηλεφωνημα, οι γνωστες δικαιολογιες. Οταν τελειωναν ο στομαχοπονος ήταν η επομενη δικαιολογια που εδινε σημα στον αγαπητικο μου οτι σε λιγο φευγουμε. Ολο αυτο γινοταν θριλερ αγωνιας όταν θα πρεπε να ξαναβγουμε με τα ιδια ατομα γιατι τοτε δεν μπορεις να σκηνοθετησεις τα ιδια.....
Σ ενα λεωφορειο ενιωθα την ιδια καταπιεση της ελευθεριας, να μην μπορω να κατεβω οποτε θελω. (Αναφερομαι σε λεωφορεια εκτος πολεως. Δε λεω μπορεις να κατεβεις, αλλα τι θα κανεις στον ερημο δρομο?)
Στην αιθουσα τα ιδια. Αντε να ζητησεις να πας τουαλετα, τι αλλο? Οι κοπανες εχουν οριο. Εκει κι αν ήταν κολαση, αλλα ευτυχως αυτο το part τελειωσε, αν και θελω να παρακολουθησω καποια μαθηματα ή σεμιναρια αλλα..
Με το θεμα του αυτοκινητου τα ιδια και χειροτερα τωρα. Η ιδια πιεση, τα ιδια συναισθηματα. Αν και ηταν σαφως καλυτερη λυση απο το λεωφορειο, τωρα που χειροτερεψα δεν μπορω ουτε μ αυτο, γιατι αν πεσεις σε μποτιλιαρισμα την εβαψες. τωρα πια δεν σκεφτομαι καν το θεμα του ταξιδιου. τρεμω στην ιδεα οτι θα \"πνιχτω\" στο μποτιλιαρισμα, πως δεν θα χω καμια διεξοδο κι αν παθω κατι στα μισα του δρομου, δεν προλαβαινω. Οι σκεψεις μου εγιναν παραλογες οσο ποτε κι αποφευγω να παω στο διπλανο χωριο μηπως γινει κατι και δεν προλαβω να επιστρεψω. Δεν μπορω να παω καπου επισκεψη γιατι ξερω πως δεν μπορω να φυγω οποτε γουσταρω. Δεν δεχομαι επισκεψεις γιατι ξερω πως δεν θα φυγουν οποτε νιωσω ασχημα. Δεν κανω τιποτε προγραμματισμενο ή κατι που θα πρεπει να με αναγκασει να μεινω συγκεκριμενο χρονο.
Κατι παρομοιο συνεβη και στη δουλεια μου οπου επρεπε να δειξω κατι σ εναν πελατη κι οταν καταλαβα πως δεν θα φυγει αλλα θα μεινει να το δει επαθα κριση πανικου. Απο εκεινη τη μερα ολα εσβησαν. Ταχυπαλμιες, απανωτες κρισεις πανικου, εφευγα απ τη δουλεια, δεν εδειχνα τπτ σε πελατες πια μεχρι που αναγκαστηκα να μιλησω στο αφεντικο μου κι οτι δεν μπορω να συνεχισω αλλο. Περασε ενας μηνας και \"τρελαθηκα\" τελειως. Σας ειχα γραψει κι εδω τοτε http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=3583#pid78265. Χωρις επιλογες επισκεφθηκα και παλι τον ψυχιατρο κι αποφασισε ν αλλαξω φαρμακευτικη αγωγη ή οποια δεν με γυρισε σ εκεινη την ονειρικη \"ζωη\" που εκανα τοτε που πρωτοξεκινησα τα φαρμακα. Ολα αυτα σου περνανε τη σκεψη πως τπτ δεν μπορει να σε βοηθησει πια. Σιγουρα στη δουλεια καλυτερεψα, αν και δεν μπορω ακομη να κρατησω το μαγαζι μονη γιατι νομιζω θα παθω κατι. Και οντως συμβαινει. Αν συνηδειτοποιησω καποια στιγμη οτι εμεινα μονη, πανικοβαλλομαι κι αρχιζω να χανω τα λογικα μου. Προσπαθησα να απομακρυνθω 10 χλμ απο την πολη και να πεισω τον εαυτο μου οτι προλαβαινω να γυρισω και τα καταφερα. Αλλα οχι το να μεινω εκει γιατι αλλιως δεν θα μπορουσα να φυγω οποτε ηθελα. Κι αν πρεπει να το κανω καποια στιγμη εστω και για λιγο, παιρνω τα κλειδια του αυτοκινητου του αντρα μου μηπως και τα χασει... Συν το αντικλειδι που εχω παντα στην τσαντα μου. παμε σε κανενα γαμο και το μονο που κανω ειναι να παρακολουθω που βρισκεται ο αντρας μου μηπως και δεν μπορεσω να φυγω οποτε θελησω. τωρα τελευταια αρχισα να \"μελεταω\" και το θεμα ΜΗΠΩΣ χαλασει το αυτοκινητο στα μισα του δρομου, κατι που δεν μπορω να ελεγξω τοσο!
Ξερω οτι τοση ωρα καθομαι και γραφω ενα σωρο παλαβομαρες και θλιβομαι που σκεφτομαι ετσι. Ηθελες να διαβασεις οσα κι αν σου γραψω, δεν φταιω...

[Arsi]

wintertimes καταρχήν η όρεξή μου δεν ήταν της στιγμής,γράψε ότι θες ξέροντας όχι ότι δε με κουράζεις μόνο αλλά μ\'αρέσει κιόλας(το εξήγησα στο προηγούμενο μνμ).
Διαβάζοντας τα όσα έγραψες μου δόθηκε η εντύπωση μιας \'παρεξήγησης\'.
Ήταν μεγάλα άλματα ο αρραβώνας κ ο γάμος.Όλοι σχεδόν νιώθουν \'κάπως\' σ\'αυτές τις περιπτώσεις επειδή είναι το επίκεντρο.Που,εσύ που είχες κ αγοραφοβία.Με όσες νύφες μίλησα είχαν ταχυπαλμίες,έκλαιγαν,πίναν σφηνάκια(στις προσωπικές στιγμές τους-χωρίς να το ξέρουν οι άλλοι) κ δεν είχαν σχέση με ψυχολογικά δλδ δεν είχαν πάρε δώσε με ψυχολόγους ή ψυχίατρους.
Νομίζω,πως παρεξήγησες το κατόρθωμά σου(έστω κ με δυσκολίες),με ήττα.
Ένιωσα ότι αυτή η \'παρεξήγηση\' σε πισωγύρισε κ ήταν σημείο σταθμός για το τι θα ακολουθούσε μετά.
Ενώ θα έπρεπε να μπει στα κατορθώματά σου,μπήκε σ\'ένα κουτί που γράφει:\'δε θα γίνω ποτέ καλά\'.
Εγώ οφείλω να σου πω μπράβο που τα\'βγαλες πέρα μ΄αυτές τις διαδικασίες κ μετά από αυτή την ταραχή θα έπρεπε να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει κ μετά να συνειδητοποιήσει τι κατάφερε.
Από ότι βλέπεις οι σκέψεις μας έχουν περισσότερη δύναμη από οποιοδήποτε φάρμακο,όταν είναι πολύ δυνατές.Η ισχυρή πίστη σε κάτι δεν παλεύεται...

Αλήθεια,τι πίστεψες μετά απ\'αυτές τις διαδικασίες αρραβώνα,γάμου?
Τις θεώρησες κατορθώματα ή το κερασάκι στην τούρτα για να γυρίσεις πίσω?


Υ.Γ.όλα όσα γράφω είναι δικές μου σκέψεις κ πως τα βλέπω εγώ,υποθέσεις από όσα έχω διαβάσει ως τώρα.