Παραίτηση

[ioannis2]

Έχω ξεκόψει από όλους. Η διαπίστωση είναι ότι δεν αξίζει η επικοινωνία με κανέναν από όσους ήξερα. Και δεν είναι αβάσιμη η διαπίστωση μου. Απλα τους παίρνω τηλ ή τους βρίσκω εκει που θέλω απλα να κόψω μια κουβέντα του αέρα και τίποτα άλλο, για την ανακούφιση ότι μίλησα.
Βλέπω αυτούς που ξεκινήσαμε κάποτε μαζί σε ένα αμφιθέατρο σχολής να έχουν πραγματικά προχωρήσει αρκετά πιο μπροστά από εμένα στην επαγγελματική τους πρώτα αλλά και προσωπική ζωή. Ενώ θα μπορούσα να επανασυνδεθώ μαζί τους ντρέπομαι λόγω αυτής της διαφοράς.
Επαγγελματικά έχω εγκλωβιστεί σε ένα περιβάλλον περιοριστικό και στάσιμο το οποίο μου προσφέρει όμως ησυχία και το μισθό. Αυτό που ονειρευόμουν επαγγελματικά δεν ήταν η ησυχία. Ουδέποτε όμως δοκίμασα αυτό που ονειρευόμουν διότι τα ψυχολογικά σε κρίσιμες για τεττοιο ξεκίνημα ηλικίες ήταν σε βαθμό κατάπτωσης και πανικού. Στέλνω παντού βιογραφικά όμως, ασχέτως αν βασικά η απάντηση που παίρνω είναι αρνητική έχω μια ελπίδα, όμως φοβάμαι να βρεθώ σε εναν χώρο άγνωστο, άρα ανασφάλειας, με συνοδεύει κι ο φόβος αποτυχίας για τέτοιο εγχείρημα.
Η επιδίωξη στόχος για κατάλληλη κοπέλα άτομο του γούστου μου για σχέση έχει ατονήσει αρκετά. Νιώθω ότι μπορώ μεν να προσεγγίσω δεν ξέρω όμως τι να πω, και η πεσμένη μου ψυχολογία για τους λόγους που σας είπα δεν θα βοηθούσε να προχωρήσω μια τέτοια γνωριμία αν συνέβαινε. Κι όμως εκεί έξω που ζω βλεπω αρκετές τέτοιες αλλά δεν κάνω το βήμα. Ο στόχος αυτός βλέπω να μετατρέπεται σε διελκυστίνδα, σε δύο δρόμους, είτε μοναχικός βίος είτε οικογένεια εκεί όπου παλιά η σκέψη μου σπάνια σκεφτόταν το πρώτο. Το δεύτερο με φοβίζει αν θα τα καταφέρω κι αν με τα όσα έχω περάσει στη ζωη μου θα έχω τα εφόδια να το καταφέρω. Το πρώτο επίσης είναι δύσκολο, διότι δεν αντέχω εύκολα τη μοναξιά, όμως παίζει στη σκέψη μου σαν επιλογη.

Βρίσκω τον εαυτό μου να περνάει τον ελεύθερο του χρόνο με μοναχικές βόλτες, πάνω από το ίντερνετ, πάνω από βιβλια. Τα βιβλία, μου δίνουν ανακούφιση και χαρα. Κινηματογραφικές ταινίες, μουσική κυρίως παλιά λαικά και κλασική.

Νιώθω ότι ουδέποτε στη ζωη μου, μάλλον από νηπιακή ηλικία, είχα λάβει τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίζω τη ζωή. Έτσι, γυρνόντας το βλέμμα πίσω διαπιστώνω πως πάντα είχα προβλήματα συσχετισμου με τους αλλους, απόδοσης πχ στα μαθήματα, γκάφες κι αποτυχίες ή μέτριες επιτυχίες, πάντα να είμαι πιο κάτω απ αυτα που επιθυμούσα σαν στόχους.

Ένας ψυχολόγος, μου είπε ότι αυτή η κατάσταση ηθελημένης μοναξιάς οφείλεται στα όσα στραβά, στις σφαλιάρες που έφαγα από τη ζωή. Η ψυχοθεραπεία που έκανα τα προηγούμενα χρόνια δεν βλεπω να με αλλαξε ιδιαίτερα προς το καλύτερο αν και κρίνω ως ωφέλιμα αυτα που μου πρόσφερε. Να την ξαναρχίσω δεν υπάρχει λόγος διότι είμαι πλέον βέβαιος ότι όσα είχα να πάρω από την ψυχολογία τα πήρα.
Τα χρόνια στη ζωή μου περνάνε και τα όρια σφίγγουν, δηλαδή οι επιλογές λιγοστεύουν και η στασιμότητα εσαεί είναι μετα από κάποια ηλικία ορατή. Που πάω? Που μένω? Μπορώ να ελπίζω? Πως συνεχίζω? Αυτα τα ερωτήματα με απασχολούν και οι πιθανές απαντήσεις που μου βρίσκω με βάση τα δεδομενα μου δεν με αφήνουν να αισιοδοξώ. Σκέφτομαι να συνεχίσω να κάνω απλά και μόνο αυτα που σας προείπα που με ευχαριστούν απλά για να δίνω κάποιο νόημα στη ζωη μου.

Που οφείλεται η κατάσταση μου αυτή κατά τη γνώμη σας?

[Αλεξία10]

Η κατάσταση αυτή μπορεί να οφείλεται σε πολλά..Αφού έχεις κάνει χρόνια ψυχοθεραπεία, λογικά τα έχεις συζήτηση και αναλύσει..Άν όχι όλα, τα περισσότερα.. Προσωπικά πιστεύω πως τα περισσότερα από αυτά που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας (κατάθλιψη κτλ) έχουν βάσει ότι έχουμε ζήσει σαν παιδιά..Και εκεί οφείλονται..

[ioannis2]

Επαναλαμβάνονται αυτά που ζήσαμε ως παιδιά προσαρμοσμένα στους χώρους και στις συνθήκες όπου κάθε φορά μας βρίσκει η ζώη.
Ο τρόπος σκέψης, δράσης και οι επιδόσεις/αποτελέσματα μας στη ζωή είναι ακριβώς τα ίδια όπως ήδη μας είχαν διαμορφωθεί όταν ήμασταν παιδιά και μάλιστα στις πολύ μικρες ηλικίες όπου απουσίαζε η κριτική σκέψη και η καλή αντίληψη. Έκτοτε όλα αυτα επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο.

[george1520]

Ιωαννη έχεις φίλους και απο το εργασιακό σου περιβάλλον? Γιατί νιώθεις μειονεκτικά δίπλα σε αυτούς που μπόρεσαν επαγγελματικα να κάνουν 2 βήματα παραπάνω;
Όσο αφορά τις σχέσεις σε ποια μέρη συχνάζεις; Έχεις κάποια ενδιαφέροντα..

Τι έγινε αυτές τις μέρες? Συναντήθηκες με γνωστά άτομα που είδες πως σε αυτούς τους δύο τομείς τα πάνε καλά?

[elis]

μην το ψαχνεισ εισαι μια χαρα τα αλλα αστα για τουσ αλλουσ οποιοσ εχει τα γενια εχει και τα χτενια

[ioannis2]

...δεν είχα τα γένια κι έτσι δεν είχα τα χτένια. Κι αφού δεν είχα τα γένια άρα μ αυτα που έχω με βρίσκεις μια χαρά κι άρα ας μη το ψάχνω...

Το εργασιακό περιβάλλον είναι για τον τύπο, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πιο πολλούς. Άμα σχολάσεις χάνεσαι μέχρι την επομένη.
Μειονεκτικα επειδή λόγω ψυχολογικού ιστορικού σε κρίσιμες εποχές, δεν επεδίωξα στόχους, δεν μπήκα στη φυσική, στην αναμενόμενη πορεία όπως έκαναν αυτοί αλλά έτρεχα λόγω ψυχολογικών αλλού. Κι όταν ξεκίνησες με κάποιους από το ίδιο σημείο εκκίνησης και αυτοί προχώρησαν πιο μπροστά σου λογικό είναι να νιώθεις μειονεκτικά.
Συχνάζω σε μέρη όπου είναι αναμενόμενο να συχνάζει κανείς όπως στο γήπεδο, σε σινεμά, συναυλίες, καφέ και βόλτες που και που στη φύση, αλλά κατά προτίμηση τις περισσότερες φορές μοναχικά.
Απλά κάποιες μέρες σε πιάνει κατάπτωση και συνεπώς βιώνεις πιο έντονα όλες τις συγκρίσεις που έγραψα στο πρώτο μου μήνυμα.

[george1520]

...δεν είχα τα γένια κι έτσι δεν είχα τα χτένια. Κι αφού δεν είχα τα γένια άρα μ αυτα που έχω με βρίσκεις μια χαρά κι άρα ας μη το ψάχνω...

Το εργασιακό περιβάλλον είναι για τον τύπο, όπως συνήθως συμβαίνει με τους πιο πολλούς. Άμα σχολάσεις χάνεσαι μέχρι την επομένη.
Μειονεκτικα επειδή λόγω ψυχολογικού ιστορικού σε κρίσιμες εποχές, δεν επεδίωξα στόχους, δεν μπήκα στη φυσική, στην αναμενόμενη πορεία όπως έκαναν αυτοί αλλά έτρεχα λόγω ψυχολογικών αλλού. Κι όταν ξεκίνησες με κάποιους από το ίδιο σημείο εκκίνησης και αυτοί προχώρησαν πιο μπροστά σου λογικό είναι να νιώθεις μειονεκτικά.
Συχνάζω σε μέρη όπου είναι αναμενόμενο να συχνάζει κανείς όπως στο γήπεδο, σε σινεμά, συναυλίες, καφέ και βόλτες που και που στη φύση, αλλά κατά προτίμηση τις περισσότερες φορές μοναχικά.
Απλά κάποιες μέρες σε πιάνει κατάπτωση και συνεπώς βιώνεις πιο έντονα όλες τις συγκρίσεις που έγραψα στο πρώτο μου μήνυμα.

Αν μέναμε στην ίδια πόλη να πηγαίναμε κάπου μαζί. Να σου γνώριζα και άτομα που ξέρω...

Θεωρώ ότι από την πλευρά σου είναι έτσι τα πράγματα (που νιώθεις μειονεκτικά).. Οι άλλοι δεν νομίζω να δίνουν τόση σημασία..

[elis]

https://youtu.be/IaUWMVdDeZo

[ioannis2]

Όπως είναι το κλικ όταν γνωρίζεις την ιδανική γυναίκα, το ίδιο ισχύει και για τις φιλίες.

Περνάω αρκετό χρόνο μετά που ξυπνάω, στο κρεβάτι, σκεπτόμενος όλα αυτα τα αρνητικά για τα οποία μίλησα. Εκεί είναι που βιώνω έντονα αισθήματα λύπης.

Ακόμα και αντικειμενικά σκεπτόμενος δεν με ευχαριστεί το που βρίσκομαι από πλευράς ευτυχίας - ικανοποίησης για τη ζωη μου. Στις καλές φάσεις επικεντρώνομαι στα θετικά της ζωής μου.

[NaYa]

Γεια σου Γιάννη! Καταρχάς το ότι ακούς μουσική,διαβάζεις ,βλέπεις ταινίες και σου αρέσουν είναι καλό.Αυτος είναι ο σκοπός δλδ να κάνουμε πράγματα να ξεχνάμε γενικώς πόσο μάταια είναι όλα τα άλλα! Η δουλειά κ προσωπική ζωή νομίζω ότι τους απασχολούν όλους!Μην συγκρίνεις τον εαυτό σου κ τα δικά σου επιτεύγματα με των άλλων,παρά μόνο με τα δικά σου μεταξύ τους (δλδ τη πρότερη κατάσταση σου με την τωρινή με σκοπό την βελτίωση).Απογοητευμένο σε βλέπω αλλά με ελπίδα κ επιθυμία.Εχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία καθενός μας.

[Elia@]

Καλησπερα,
Βρηκα πολλα κοινα αναμεσα στην κατασταση που περιεγραψες και την κατάσταση που βιωνω εδώ και αρκετο καιρο. Νιωθω μια απίστευτη μοναξια και το μονο που μπορει να με κανει να νιωσω ζωντανη είναι τα βιβλια και η τεχνη γενικοτερα. Γνωριζω όμως πολυ καλα οτι ηταν αυτό που με εσωσε απο το να παρει επικινδυνες στροφες το μυαλο μου. Προσωπικα, πιστευω οτι πρέπει να νιωθεις περηφανος που ακόμα και σε ακραιες καταστάσεις δεν εχασες τα ενδιαφεροντα σου. Δειχνει δυναμη και ευγενεια προς τον εαυτο σου και τον κοσμο, οσο κι αν δεν μπορεις να το δεις εσυ.
Επισης, οπως κι εσυ, νιωθω πως δεν εχω θέση στη ζωη των αλλων, γιατί προχωρανε και βρισκουν το θαρρον να αγαπηθουν και να αφεθουν, ενω για μενα αυτά τα πραγματα εχουν πλεον τελειωσει να είναι εστω και ενδεχομενα.
Διαβαζοντας όμως τις ιδιες σκεψεις από αλλο ατομο, καταλαβαινω ποσο σκληροι μπορουν να γινου οι ανθρωποι με τον εαυτο τους. Ενω στο μυαλο μου οι σκεψεις αυτές είναι πραγματικοτητα, οταν τις ακουω απο αλλους μου ακούγονται σαν αυτομαστιγωμα και αυτοτιμωρια.
Με αγγιξε πολυ η ιστορια σου, να ξέρεις οτι δεν εισαι μονος.