Όταν ο καπιταλισμός συνάντησε την τρέλα

[weird]

«τρελίτσα» (συνειδητό ρίσκο στα διανοητικά και συναισθηματικά όρια) και σε τι διαφέρει από την «αντικειμενική», μη συνειδητή τρέλα; Αν ο μη τρελός μέσω της συνειδητής «τρέλας» επιχειρεί μέσω του λυρισμού και της τελετουργίας να βρει μέσα στη νύχτα το σκοτάδι της ημέρας, ο τρελός «δεν συναντά στην ημέρα παρά την ασυνέπεια των μορφών της νύχτας, αφήνει το φως να σκοτεινιάζει από όλες τις αυταπάτες του ονείρου»(329). Ο τρελός και ο τραγικός δεν διαλέγονται, δεν έχουν κοινή γλώσσα, όπως παλιότερα(κλασική εποχή). Τώρα η τρέλα δεν είναι το σημάδι ενός άλλου κόσμου αλλά σημάδι του τίποτε, κάτι που δεν υπάρχει. Γι’ αυτό ο εγκλεισμός είναι «μια πράξη εκμηδενισμού του μηδενός».


το παραπάνω είναι ενα απο τα αγαπημένα μου σημεία...
Τρελίτσα, ενδιαφέρον όρος.
Συνειδητή τρέλα δεν είναι και η ποίηση?
Ο συμβολισμός, ο μυστικισμός, ο σουρεαλισμος... η τέχνη!
Χωρίς την \"τρέλα\" η τέχνη θα ήταν καταδικασμένη,
στην άγονη έρημο της λογικής.

[vince]

Originally posted by weird

Originally posted by vince
Πιθανώς να διαφωνείτε (η να σας ενδιαφέρουν περισσότερο θέματα ερωτικού περιεχομένου :p) αλλά πιστεύω πως το θέμα αξίζει λίγο περισσότερη προσοχή. Έχει μάθει ο κόσμος να αντιμετωπίζει τους τρελούς με καχυποψία αλλά αυτό από μόνο του είναι παράλογο ή μήπως κάνω λάθος...

Σου προτείνω να δεις \"Το δρόμο της Επνάστασης\". Εκπληκτικη΄ταινία που θίγει ευστοχα κατά τη γνωμη μου το θέμα της τρέλας.

Αντιμετωπίζει τους \"τρελούς\" με καχυποψία,
διότι,καθε ΄΄ανθρωπος, φέρει μέσα του τον φόβο της τρελας ( ζωντανός θάνατος - απώλεια του ελεγχου και του εαυτού) και του θανατου.
Εχω διαβάσει για περιπτωσεις \"τρελών\" που είχαν αποσυρθεί στον δικό τους φαντασιακό κόσμο ( συναντώ μάλιστα εναν τετοιο τρελό κάθε πρωί που πάω στη δουλειά μου,είναι πάντα στην ίδια θέση, με τα ίδια ρούχα)
και όπου ενας ικανότατος ειδικός ( ψυχοθεραπευτής) μπόρεσε να σπάσει τον μυστικό κώδικα του μυαλού τους και να επικοινωνήσει στη δική τους γλώσσα. Ειχε το σθενος και την υπομονη να κατσει απο πάνω τους και να τους αποκωδικοποιήσει. ( το βιβλιο λέγεται \" Ο ασθενης που θεράπευσε τον θεραπευτή του\", δεν θυμάμαι τον συγγραφέα).
Κάποιοι,επανήλθαν. Κάποιοι άλλοι επέμειναν στην παραίτησή τους.
Νομίζω οτι ο \"κόσμος\" εχει συνδεσει με την έννοια της τρελας αυτες τις βαριες ακραιες περιπτωσεις απώλειας κάθε επαφης με το περιβάλλον,και οτιδήποτε ελαφροτερο ( ψυχωση) το φοβάται ομοιώς...
Σαν μια νέκρωση ζωντανή,
μια απώλεια του ελεγχου που περικλειει μεσα της την απώλεια του εαυτού.

Μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες.

\"Κάποιοι επανήλθαν. Κάποιοι επέμειναν στην παραίτηση τους\"

Πραγματικά η ψύχωση είναι σαν παραίτηση απο την ζωή. Μια οδυνηρή ψυχική ήττα. Πολλές φορές υπάρχει ένα ρεύμα που σπρώχνει τον καθένα από μας σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια καταγεγραμμένη πορεία άρνησης ή αποδοχής.

\"Ο κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του το φόβο της τρέλας\"

Ζωικός ο φόβος, ανθρώπινη η τρέλα. Στα υπόλοιπα ζώα πως μπορεί κανείς να ορίσει την τρέλα, η ακόμα να την ξεχωρίσει και να την προσδιορίσει μέσα από περιορισμένες εγκεφαλικές δυνατότητες? Πιθανώς η τρέλα να είναι κάποιο προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης. Ίσως όμως στην φύση να μην επικρατεί ούτε λογική αλλά ούτε και τρέλα, παρά μόνο πιθανότητες.

[weird]

Originally posted by vince

Μου άρεσαν πολύ αυτά που έγραψες.

\"Κάποιοι επανήλθαν. Κάποιοι επέμειναν στην παραίτηση τους\"

Πραγματικά η ψύχωση είναι σαν παραίτηση απο την ζωή. Μια οδυνηρή ψυχική ήττα. Πολλές φορές υπάρχει ένα ρεύμα που σπρώχνει τον καθένα από μας σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια καταγεγραμμένη πορεία άρνησης ή αποδοχής.
Ρεύμα... όμορφος όρος... όσο κι αν σε σπρώχνει, πιστεύω οτι υπάρχουν πάντα ακτίνες φωτός, ξυμπνήματος, ζωτικής δύναμης, απο τις οποίες μπορείς να πιαστείς. Αυτό είναι η δύναμη, η ΘΕΛΗΣΗ να διακρίνεις, να εισαι παρών, να είσαι εκεί και να παλεύεις με ότι νύχια και δόντια σου απόμειναν να μην αφεθείς στην λήθη, το σκότος, την ΠΛΑΝΗ. Όλοι έχουμε δόσεις τρέλας μέσα μας, γιατί όλοι χτίζουμε υποκειμενικές πραγματικότητες, βασιζόμενοι σε ψυχικούς μηχανισμούς όπως οι προβολές, η φυγή στο παρελθόν και άρα ο ετεροχρονισμός, οι φοβίες ( αλλη μια αλλοίωση του πραγματικού ). Επίσης, συχνά μας αρέσει να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, έτσι ωστε να οδηγούμαστε σε μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, θέτοντας τα διάφορα ενδεχόμενα απο τον χώρο του πιθανού και του αβέβαιου στον χώρο του δεδομένου - αν και δεδομένα είναι μόνο μέσα στο μυαλό μας. Τούτο μας οπλίζει με ψευδή σιγουριά απέναντι στο χαώδες των πιθανοτήτων της Υπαρξης που απαρτίζει την έννοια της πραγματικότητάς μας. Το ρητό του Σωκράτη (εν οιδα οτι ουδεν ειδα) δεν είναι τυχαίο. Προτιμούμε την ψευδαίσθηση της γνώσης απο το να σηκώσουμε το βάρος της συνειδητης άγνοιας. Γι αυτό και πολλοί άνθρωποι κοιτούν τον κόσμο μέσα απο παρωπίδες. Ο άνθρωπος θεωρώ οτι λόγω και των δεδομένων της ίδιας της ζωής, είναι ενα ον εκ φύσεως πλανημένο, τυφλωμένο και ημίτρελο...
Η συνειδητοποιημένη τρέλα για μένα είναι χρήσιμη, ωφέλιμη. Βοηθά στο να συλλάβουμε πτυχές του ασύλληπτου. Η μη συνειδητή διαστρέβλωση και αποκοπή απο το πραγματικά συμβαίνον, είναι η μέγιστη μορφή παραίτησης, ήττας...
Κρατώ ωστόσο μια μικρή επιφύλαξη στο οτι είναι πάντα έτσι. Πιστεύω οτι ενίοτε, η πολυπλοκότητα των δομών σκέψης και νοημοσύνης ενός ανθρώπου μπορεί να τον προδιαθέτει σε μεγαλύτερες τάσεις και μορφές αναμίξης του εξωτερικού με τον εσωτερικό του μυαλού του κόσμου. Σε αυτήν την περίπτωση, είναι και θέμα δομής του εγκεφάλου, θέμα γεννετικό κτλ, που σίγουρα συνδυάζεται με περιβαλλοντικούς παράγοντες ( τραύματα ψυχικά). Και πάλι όμως παίζουν ρόλο η συνειδητοποίηση της ρωγμής και άρα αποκοπής απο την πραγματικότητα, ωστε να τεθεί υπο΄έλεγχο η παραπάνω στρέβλωση. Χαρακτηριστικό το πχ. του δρ Νας που έπασχε απο σχιζοφρένεια και εν τέλει, κατάφερε να διαχειριστεί την τρέλα του, διάγοντας έναν βίο λαμπρό ως επιστήμονας...

\"Ο κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του το φόβο της τρέλας\"

Ζωικός ο φόβος, ανθρώπινη η τρέλα. Στα υπόλοιπα ζώα πως μπορεί κανείς να ορίσει την τρέλα, η ακόμα να την ξεχωρίσει και να την προσδιορίσει μέσα από περιορισμένες εγκεφαλικές δυνατότητες? Πιθανώς η τρέλα να είναι κάποιο προϊόν της ανθρώπινης εξέλιξης. Ίσως όμως στην φύση να μην επικρατεί ούτε λογική αλλά ούτε και τρέλα, παρά μόνο πιθανότητες.

Κάθε φόβος είναι ζωικός. Φοβάμαι,αρα ελπίζω.....Η αφοβία συνάδει με την παραίτηση.
Η δομή της νοημοσύνης των ζώων περιέχει πιστεύω ελάχιστες μόνο ανάγκες συμπτωτικής επικοινωνίας πάνω στο θέμα του πραγματικού, οποτε και δεν απειλείται με την έννοια της τρέλας. η τρέλα είναι σίγουρα ένα φαινόμενο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ.
Σ ευχαριστώ για την πλούσια συζήτηση, για τα ερεθίσματα :)

[keep_walking]

Αν μπορεις να εισαι ενταξει με τον κοινωνικο σου περιγυρο και με τον εαυτο σου δεν νοηται η εννοια \"τρελλα\" γιατι ολοι ζουμε στην κοσμαρα μας κατα καποιο τροπο.

[vince]

[Alobar]

.

[RainAndWind]

Να συζητήσουμε κάποια στιγμή σε ένα thread τη σχέση αυτή,θα το ήθελα πολύ.Τέχνη και τρέλα.Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία έχει ακριβώς αυτόν τον τίτλο,το πώς το ασυνείδητο χάσιμο ορίων μπορεί να συνδεθεί με το συνειδητό τους \"χάσιμο\",ώστε να εξυπηρετηθεί η έκφραση των αναγκών/ονείρων μέσα από την επιλογή του περάσματος του υλικού μας στο αυλάκι της έμπνευσης.Η γείωση και ταυτόχρονα \"θέωση\",η λύτρωση μέσα στο ταξίδι,μέσω της ποίησης,της μουσικής,της ζωγραφικής,της δημιουργίας.:)