Βοήθεια θέλω την γνώμη σας

[deneimaikala]

Καλησπέρα. Μετά από πολύ σκεψη με τον εαυτό μου να μπορέσω πλέον να πω κάπου αυτά που μου συμβαίνουν αν και μου είναι πολύ δυσκόλο να τα εκφράσω κατάφερα και εγώ να τα πω μήπως και με βοηθήσει κάποιος. Η γνώμη σας θα με ενδιεφερε και θα με βοηθούσε πάρα πολύ γιατί ντρέπομαι και δεν νιώθω καθόλου άνετα να μιλήσω με κάποιον ψυχολογο και να εκφραστω όπως θέλω γιατί πιστεύω πως κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει παρά μόνο ο εαυτός μου. Λοιπόν για να μην ζαληζω από μικρη ήμουν ένα κορίτσι ντροπαλο ήσυχο και λιγομιλητο ακόμα και τώρα 17 χρόνων πλέον όλοι ακόμα μου λένε συνέχεια τι ήσυχο κορίτσια δεν ακούγεται η μιλια σου και αστείες εκφρασεις όπως "πολυμιλησες σήμερα μην μιλάς τόσο μας ζαλισες " Ενώ ήμουν μια χαρά μέχρι τα 14 μου στα 15 άρχισα να βιώνω έντονες τάσεις άγχους και ύστερα ακολούθησαν οι κρίσεις πανικου. Ήμουν πάρα πολύ τρομαγμένή και διάβαζα συνέχεια στο ίντερνετ για διαταραχες και είχα τα συμπτώματα στα πιο πολλά δεν ήξερα τι έχω από ολα. Το μυαλό μου άρχισε να μπουχτιζει με πολλές σκέψεις οι περισσότερες χωρίς νόημα και παραλλαγές με συνέποια να αρχίζουν οι ταχυκαρδιες η δυσκολία στην αναπνοή και ενιώθα ότι τρελενομαι ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ. Όλο το καλοκαίρι κάθε μέρα με επιαναν κρίσεις πανικου και υπήρχαν μέρες που χανομουν εντονα σε έναν άλλο δικό μου κόσμο μέσα στις σκέψεις πχ. Άκουγα έναν άγνωστο να λέει κάποια προβλήματα που αντιμετωπίζει. Και αμέσως το μυαλό μου αρχιζε σκέψεις "γιατί τα περνάει αυτά, πως θα ήταν αν ήμουν εγώ στην θέση σου, και διαφορες τέτοιες σκέψεις που δεν μπορούσα να ελέγξω ύστερα με έπιανε μια έντονη θλίψη ταχυκαρδιες πολλές και τα σκεφτόμουν για πολύ καιρό. .. πχ αν κάποιος μου πει κάτι οτιδήποτε θα το σκέφτομαι συνέχεια και συνέχεια χωρίς νόημα κάνοντας εξηγήσεις στο μυαλό μου πολύ περίεργο πράγμα δεν μπορώ να ηρεμησω ποτέ. Δεν μπορώ να κάτσω στην παρέα και να είμαι "ΕΚΕΙ" το μυαλό μου συνέχεια χανεται σε σκέψεις και ιδιαίτερα αν κάποιος πεθάνει ακόμα και να μην τον γνωριζα μπορεί να το σκέφτομαι για πολύ καιρό να πεσω σε κατα θλίψη και να βιωνω την απώλεια του συνέχεια με κάθε τρόπο. ..δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνουν όλα αυτά δεν μπορώ ποτέ να αποφυγω όλες αυτές τις ανοητες σκέψεις και να είμαι χαρούμενη χωρίς να σκέφτομαι το οτιδηποτε και να αυτοδιμηουργω την κάθε κατάσταση στο μυαλό μου. .πολλές φορές κοιμάμαι μέχρι και 20 ώρες για να μην σκέφτομαι και να ξεχάστω λίγο να ξεφύγω από τις σκέψεις που με κυνηγανε. .πολύ θα ήθελα να ημουν αναισθητη καίτηση έχω ευχηθει πολλές φορές να με πάρει ο θεος μαζί του..μπορεί να σκέφτομαι συνέχεια κάτι ασήμαντο προσπαθώντας να δωσω εξηγήσω χωρίς νόημα και να επικεντρωθει το μυαλό μου σε αυτό. Το πιο τρομακτικό βέβαια ήταν που για 1 εβδομάδα ενιώθα σαν να μην ζω σαν να ζούσα σε όνειρο σαν να ήμουν πολύ μεθυσμένη και όσους έβλεπα γύρω μου η κοντά μου φαινονταν περίεργοι. ..άκουγα που μου μιλουσαν και δεν μπορούσα να τους ακουσω το μυαλό μου δεν μπορούσε να συγκεντρωθει με αποτέλεσμα να ξεσπάω έντονα σε κλάματα

[deneimaikala]

Θέλω πολύ να μιλήσω σε κάποιον που να τα έχει βιωσει και αυτος γιατί πιστεύω μόνο τοτε θα με καταλάβει κάποιος. .μου είναι πολύ δυσκόλο να τα εξηγήσω καθώς είναι πάρα μα πάρα πολύ περίεργο όλο αυτό και δεν με αφήνει να ζήσω και είμαι καλά. .πολλές φορές σε παρέα βλέπω τους άλλους χαρουμενους και εγώ είμαι χαμένη σε έναν δικό μου κόσμο και λέω πολλές φορές γιατί να μην ήμουν καο εγώ έτσι; να μπορώ να ξεχάστω και να περνάω καλά και να κάνω χαβαλε χωρίς να με τρωνε οι παραλογες σκέψεις για το τίποτα. .πολλές φορές όταν κάποιος μου μιλάει κάνω σκέψεις στο μυαλό μου όπως το εννοεί αυτό που λέει; είναι έτσι όπως μου τα λέει; μηπως ήθελε να πει κάτι άλλο; πολύ ακυρες σκέψεις και στεναχωρια για το οτιδήποτε. .δεν ξέρω πραγματικά ..πολλές φορές δεν αντεχω άλλο και κλεινωμε στο δωμάτιο μου ξεσπωντας σε κλαματα. .δεν μπορώ καθόλου να το ελέγξω όλο αυτό και στο σχολείο οι καθηγέτες λένε στην μάνα μου ότι είμαι μονιμος σε έναν δικό μου κόσμο και μου έχουν πει πολλές φορές να επισκευθω έναν ψυχολογο. .

[Eagle guy]

Θέλω πολύ να μιλήσω σε κάποιον που να τα έχει βιωσει και αυτος γιατί πιστεύω μόνο τοτε θα με καταλάβει κάποιος. .μου είναι πολύ δυσκόλο να τα εξηγήσω καθώς είναι πάρα μα πάρα πολύ περίεργο όλο αυτό και δεν με αφήνει να ζήσω και είμαι καλά. .πολλές φορές σε παρέα βλέπω τους άλλους χαρουμενους και εγώ είμαι χαμένη σε έναν δικό μου κόσμο και λέω πολλές φορές γιατί να μην ήμουν καο εγώ έτσι; να μπορώ να ξεχάστω και να περνάω καλά και να κάνω χαβαλε χωρίς να με τρωνε οι παραλογες σκέψεις για το τίποτα. .πολλές φορές όταν κάποιος μου μιλάει κάνω σκέψεις στο μυαλό μου όπως το εννοεί αυτό που λέει; είναι έτσι όπως μου τα λέει; μηπως ήθελε να πει κάτι άλλο; πολύ ακυρες σκέψεις και στεναχωρια για το οτιδήποτε. .δεν ξέρω πραγματικά ..πολλές φορές δεν αντεχω άλλο και κλεινωμε στο δωμάτιο μου ξεσπωντας σε κλαματα. .δεν μπορώ καθόλου να το ελέγξω όλο αυτό και στο σχολείο οι καθηγέτες λένε στην μάνα μου ότι είμαι μονιμος σε έναν δικό μου κόσμο και μου έχουν πει πολλές φορές να επισκευθω έναν ψυχολογο. .

Γεια σου, καταρχάς τέτοιες σκέψεις παράλογες έχω κιεγώ, είναι ιδεοψυχαναγκαστικές (τουλάχιστον σε εμένα) αλλά βρίσκω πράγματα συνεχώς να ασχολούμαι μέσα στη μέρα και ξεχνιέμαι. Κι εγώ ήμουν στον κόσμο μου στο σχολείο και το λέγαν οι καθηγητές στη μάνα μου και αυτή μου την έλεγε συνεχώς για αυτό. Αυτό συν το ότι δε μιλάς σε παρέες είναι ένδειξη εσωστρέφειας. Εγώ λέω δως τα όλα να μπεις σε μια σχολή που σαρέσει να ασχολείσαι μαυτή, να βρεις κάποιον να ταιριάξεις στη σχολή και μετά να κάνεις ένα επάγγελμα που θα σαρέσει, θα βγάζεις λεφτά και θα ξεχνιέσαι. Προς το παρόν βρες βιβλία που σαρέσουν και διάβασε

[deneimaikala]

Το καταλαβαίνω αυτό που λες απόλυτα ναι μερικές φορές που ασχολούμαι με κάτι ενδιαφέρον ξεχνιεμαι λίγο λίγο αλλά δεν σταματούν οι σκέψεις, αφού όταν κάνω κάτι και ξεχνιεμαι έρχονται ξανά οι σκέψεις στο μυαλό μου και αποσυγκεντρωνομαι από αυτό που κάνω και ξανά τα ίδια ..ξανά να πέφτει η ψυχολογία μου στα πατώματα ξανά στον δικό μου κόσμο και ξανά τα ίδια. ...

[deneimaikala]

Οποτε αυτό πάει να πει οτι έχω ιδψ διαταραχή;
Πολλές φορές μου συμβαίνει να βλέπω έναν άνθρωπο και να νιώθω συμπάθεια για εκείνον και την άλλη μέρα χωρίς λόγο και χωρίς να μου δώσει κάποια αφορμή να μην θέλω ούτε να τον βλέπω να τον βριζω από μέσα μου και να δημιουργηται ένα μίσος για το τίποτα. .δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει

[giorgos panou]

Αγαπητη συμφορμιτησα, επειδη μειτε γιατρος ειμαι αλλα κι οτι κι να σου γραψω ενδεχομενος να το γραψω λαθος και να το εκλαβεις ακομα ιο λαθος ,θα σε παρακαλουσα να πας ε εναν ψυχολογο! Ο λογος που στο λεο ειναι διοτις τα συμπτωματα οπου και περιγραφης ειναι κλασικα μιας ασθενειας ψυχικης!Δεν υπαρχει λογος να ντρεπεσαι!, πωτες δεν πρεπει να ντρεπομαστε οταν εχει να κανει με την υγεια μας.
Θα σου ελεγα λοιπον , να πας σε καποιν ψυχολογο, να κλεισεις ενα ραντεβουδακι και οπως πολυ ομορφα μας τ ειπες εδω ετσι ακριβως! ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΟΜΩΣ!! να του τα πεισ κι αυτου νου!
Μην αγχονεσαι, ολα φτιαχνονται αρκει να ενδιαφερθεις.

[deneimaikala]

Πολύ θα το ήθελα αλλά νιώθω ότι η κατάσταση μου με τον χρόνο γίνεται ακόμα χειρότερη και πιο σοβαρή όσο προσπαθώ να φέρομαι λογικά δεν μπορώ κλεινομαι μονίμως στον εαυτό μου..και δεν μου είναι εύκολο να ανοιχτω είμαι πάρα πολύ κλειστό άτομο και επίσης ντρέπομαι μην μάθουν οι δικοί μου κάτι και επίσης δεν θέλω να τους στεναχωρησω... και δεν θέλω να το μάθει ο αρραβωνιαστικος μου πραγκατικα σου μιλάω δεν θέλω να μάθουν τίποτα γιατί μετά είναι που θα τρελαθώ..επίσης μετά θα θέλουν να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω και δεν θα μπορέσω με τίποτα να ανοιχτό και να τους τα πω..

[Sonia]

Δηλαδή αν είχες κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας, π.χ. σε πονούσε το δόντι σου, δεν θα πήγαινες στον κατάλληλο ειδικό; Θα καθόσουν να πονάς μέχρι να σαπίσει και να πέσει το δόντι, να μολυνθούν και τα άλλα, να μείνεις χωρίς δόντια και να πονάς συνεχώς κι αργότερα η μόλυνση να μεταφερθεί κι αλλού και στο τέλος να πεθάνεις;

Για να καταλάβω τι γράφεις στο τελευταίο σου μήνυμα. Διότι λες ότι αυτή η κατάσταση κρατάει τουλάχιστον 2 χρόνια κι όλο χειροτερεύει.Χαίρω πολύ. Φυσικά και χειροτερεύει αφού δεν κάνεις κάτι για αυτό. Πρέπει να δεις κάποιον ψυχολόγο, είναι κρίμα να βασανίζεσαι νέο κορίτσι για κάτι που θεραπεύεται ή τουλάχιστον διορθώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό.

[deneimaikala]

Δηλαδή αν είχες κάποιο άλλο πρόβλημα υγείας, π.χ. σε πονούσε το δόντι σου, δεν θα πήγαινες στον κατάλληλο ειδικό; Θα καθόσουν να πονάς μέχρι να σαπίσει και να πέσει το δόντι, να μολυνθούν και τα άλλα, να μείνεις χωρίς δόντια και να πονάς συνεχώς κι αργότερα η μόλυνση να μεταφερθεί κι αλλού και στο τέλος να πεθάνεις;

Για να καταλάβω τι γράφεις στο τελευταίο σου μήνυμα. Διότι λες ότι αυτή η κατάσταση κρατάει τουλάχιστον 2 χρόνια κι όλο χειροτερεύει.Χαίρω πολύ. Φυσικά και χειροτερεύει αφού δεν κάνεις κάτι για αυτό. Πρέπει να δεις κάποιον ψυχολόγο, είναι κρίμα να βασανίζεσαι νέο κορίτσι για κάτι που θεραπεύεται ή τουλάχιστον διορθώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Καταλαβαίνω απόλυτα αυπό που λες, πολλές φορές έχω σκεφθεί να επισκεπτω κάποιον ψυχολογο όμως δεν θέλω να μάθουν οι δικοί μου τίποτα γιατί είμαι υπερβολικά κλειστός χαρακτήρας και δεν θα μπορώ να τους εξηγήσω τι έχω..δεν θέλω με τίποτα να το μάθουνε πραγματικά γιατί μετά θα γίνει ακόμα χειρότερη η κατάσταση μου γιατί θα στεναχωριθουν θα είναι πιο επιφυλακτική και το άγχος μου θα πάει σύννεφο και η στεναχωρια μου... Επίσης πιστεύω πως αν πάω σε ψυχολόγο θα με στείλει σε ψυχίατρο γιατί καταλαβαίνω πως η κατάσταση μου είναι σοβαρή και δεν θα μου είναι καθόλου εύκολο ιδιαιτερα αν μου γραψουν φάρμακα να πιω...υπάρχει περίπτωση να το αποφύγω όλο αυτό με τους ψυχίατρους και φάρμακα; θέχω μόνο να πάω σε ψυχολόγο χωρίς να μάθουν οι δικοί μου τίποτα και να υπάρξει το απόρρητο.

[Sonia]

Μην αφήνεις τις σκέψεις σου να απλώνουν τόσο πολύ. Βήμα βήμα τη φορά. Εσύ ήδη έχεις βγάλει τα συμπεράσματά σου από μόνη σου, ότι ο ψυχίατρος θα σε στείλει σε ψυχίατρο, ότι θα θες αγωγή, ότι οι γονείς σου θα είναι πιο επιφυλακτικοί, ότι θα αγχωθείς χειρότερα... Που τα ξέρεις όλα αυτά;
Αλλά και έτσι να είναι, η εναλλακτική που προτείνεις ποια είναι; Να κάθεσαι να τελματώνεις; Αν δεν σπάσεις αβγά, ομελέτα δεν φιάχνεις.

[blackbird]

Καταλαβαίνω απόλυτα αυπό που λες, πολλές φορές έχω σκεφθεί να επισκεπτω κάποιον ψυχολογο όμως δεν θέλω να μάθουν οι δικοί μου τίποτα γιατί είμαι υπερβολικά κλειστός χαρακτήρας και δεν θα μπορώ να τους εξηγήσω τι έχω..δεν θέλω με τίποτα να το μάθουνε πραγματικά γιατί μετά θα γίνει ακόμα χειρότερη η κατάσταση μου γιατί θα στεναχωριθουν θα είναι πιο επιφυλακτική και το άγχος μου θα πάει σύννεφο και η στεναχωρια μου... Επίσης πιστεύω πως αν πάω σε ψυχολόγο θα με στείλει σε ψυχίατρο γιατί καταλαβαίνω πως η κατάσταση μου είναι σοβαρή και δεν θα μου είναι καθόλου εύκολο ιδιαιτερα αν μου γραψουν φάρμακα να πιω...υπάρχει περίπτωση να το αποφύγω όλο αυτό με τους ψυχίατρους και φάρμακα; θέχω μόνο να πάω σε ψυχολόγο χωρίς να μάθουν οι δικοί μου τίποτα και να υπάρξει το απόρρητο.

Ο ψυχολόγος θα σε στείλει σε ψυχίατρο μόνο αν καταλάβει πως το χρειάζεσαι. Αλλά δεν είσαι "υποχρεωμένη" να πας. Μπορείς να πάρεις βοήθεια από ψυχολόγο και να προσπαθήσεις χωρίς φάρμακα και αν δεις πως δεν γίνεται δουλειά έτσι τότε το ξανασκέφτεσαι. Είσαι 17 χρονών, οπότε μια χαρά μπορεί να υπάρξει απόρρητο. Μην σε ανησυχεί αυτό.

Οι γονείς σου είναι καλό να ξέρουν. Όσο και να στεναχωρηθούν θα σε στηρίξουν και ψυχολογικά και οικονομικά (με τις συνεδρίες). Δεν χρειάζεται αν δεν νιώθεις άνετα να πεις πολλά. Απλά ότι χρειάζεσαι βοήθεια και τους θέλεις δίπλα σου. Στην αρχή μπορεί να σοκαριστούν αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν το δείχνουν / δεν φαίνεται όταν δεν είσαι καλά, αλλά μετά θα το ξεπεράσουν και θα σε στηρίξουν. Μπορείς όμως να συζητήσεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο για να δείτε μαζί τι είναι καλύτερο. Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους γονείς σου.

Βρέθηκα στη θέση σου και δεν ήθελα ποτέ να μάθουν κάτι. Το έμαθαν με ένα σοκαριστικό τρόπο και στην αρχή ήταν πολύ άβολα τα πράγματα αλλά μετά ένιωσα σαν να μου φεύγει ένα βάρος. Δεν χρειαζόταν πια να προσποιούμαι τόοοσο πολύ.


Ό,τι ακριβώς έγραψες το έχω νιώσει στο 100%. You are not alone. Έχεις υπερβολική ενσυναίσθηση σε σημείο που σου κάνει κακό γιατί μπαίνεις εντελώς στη θέση των άλλων και στεναχωριέσαι. Θα μάθεις με τον καιρό και με βοήθεια να το αποβάλεις σε κάποιο βαθμό για να μην σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα, όπως και το να μην είσαι τόσο ενοχική. Δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς... Έχουμε τόσα δικά μας πράγματα για να στεναχωριόμαστε. Αν προσθέτουμε και τα βάρη των άλλων, πως θα ζήσουμε όμορφα; Αυτό δεν είναι το νόημα;

[deneimaikala]

Ο ψυχολόγος θα σε στείλει σε ψυχίατρο μόνο αν καταλάβει πως το χρειάζεσαι. Αλλά δεν είσαι "υποχρεωμένη" να πας. Μπορείς να πάρεις βοήθεια από ψυχολόγο και να προσπαθήσεις χωρίς φάρμακα και αν δεις πως δεν γίνεται δουλειά έτσι τότε το ξανασκέφτεσαι. Είσαι 17 χρονών, οπότε μια χαρά μπορεί να υπάρξει απόρρητο. Μην σε ανησυχεί αυτό.

Οι γονείς σου είναι καλό να ξέρουν. Όσο και να στεναχωρηθούν θα σε στηρίξουν και ψυχολογικά και οικονομικά (με τις συνεδρίες). Δεν χρειάζεται αν δεν νιώθεις άνετα να πεις πολλά. Απλά ότι χρειάζεσαι βοήθεια και τους θέλεις δίπλα σου. Στην αρχή μπορεί να σοκαριστούν αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν το δείχνουν / δεν φαίνεται όταν δεν είσαι καλά, αλλά μετά θα το ξεπεράσουν και θα σε στηρίξουν. Μπορείς όμως να συζητήσεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο για να δείτε μαζί τι είναι καλύτερο. Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους γονείς σου.

Βρέθηκα στη θέση σου και δεν ήθελα ποτέ να μάθουν κάτι. Το έμαθαν με ένα σοκαριστικό τρόπο και στην αρχή ήταν πολύ άβολα τα πράγματα αλλά μετά ένιωσα σαν να μου φεύγει ένα βάρος. Δεν χρειαζόταν πια να προσποιούμαι τόοοσο πολύ.


Ό,τι ακριβώς έγραψες το έχω νιώσει στο 100%. You are not alone. Έχεις υπερβολική ενσυναίσθηση σε σημείο που σου κάνει κακό γιατί μπαίνεις εντελώς στη θέση των άλλων και στεναχωριέσαι. Θα μάθεις με τον καιρό και με βοήθεια να το αποβάλεις σε κάποιο βαθμό για να μην σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα, όπως και το να μην είσαι τόσο ενοχική. Δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς... Έχουμε τόσα δικά μας πράγματα για να στεναχωριόμαστε. Αν προσθέτουμε και τα βάρη των άλλων, πως θα ζήσουμε όμορφα; Αυτό δεν είναι το νόημα;

Ο ψυχολόγος θα σε στείλει σε ψυχίατρο μόνο αν καταλάβει πως το χρειάζεσαι. Αλλά δεν είσαι "υποχρεωμένη" να πας. Μπορείς να πάρεις βοήθεια από ψυχολόγο και να προσπαθήσεις χωρίς φάρμακα και αν δεις πως δεν γίνεται δουλειά έτσι τότε το ξανασκέφτεσαι. Είσαι 17 χρονών, οπότε μια χαρά μπορεί να υπάρξει απόρρητο. Μην σε ανησυχεί αυτό.

Οι γονείς σου είναι καλό να ξέρουν. Όσο και να στεναχωρηθούν θα σε στηρίξουν και ψυχολογικά και οικονομικά (με τις συνεδρίες). Δεν χρειάζεται αν δεν νιώθεις άνετα να πεις πολλά. Απλά ότι χρειάζεσαι βοήθεια και τους θέλεις δίπλα σου. Στην αρχή μπορεί να σοκαριστούν αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν το δείχνουν / δεν φαίνεται όταν δεν είσαι καλά, αλλά μετά θα το ξεπεράσουν και θα σε στηρίξουν. Μπορείς όμως να συζητήσεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο για να δείτε μαζί τι είναι καλύτερο. Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους γονείς σου.

Βρέθηκα στη θέση σου και δεν ήθελα ποτέ να μάθουν κάτι. Το έμαθαν με ένα σοκαριστικό τρόπο και στην αρχή ήταν πολύ άβολα τα πράγματα αλλά μετά ένιωσα σαν να μου φεύγει ένα βάρος. Δεν χρειαζόταν πια να προσποιούμαι τόοοσο πολύ.


Ό,τι ακριβώς έγραψες το έχω νιώσει στο 100%. You are not alone. Έχεις υπερβολική ενσυναίσθηση σε σημείο που σου κάνει κακό γιατί μπαίνεις εντελώς στη θέση των άλλων και στεναχωριέσαι. Θα μάθεις με τον καιρό και με βοήθεια να το αποβάλεις σε κάποιο βαθμό για να μην σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα, όπως και το να μην είσαι τόσο ενοχική. Δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς... Έχουμε τόσα δικά μας πράγματα για να στεναχωριόμαστε. Αν προσθέτουμε και τα βάρη των άλλων, πως θα ζήσουμε όμορφα; Αυτό δεν είναι το νόημα;[/QUOTE]

Θα κανονίσω να δω κάποιον ψυχολογο. .γιατί δεν πάει άλλο και τώρα έχει χειροτερεψει πιο πολύ η κατάσταση τον τελευταίο μήνα σκοτώθηκε ένας νεαρος που είχαμε βρέξει το καλοκαίρι σε κοινη παρέα για καφέ και πριν 2 εβδομάδες πέθανε ένας συγγενης μου μπροστά στα μάτια μου από ανακοπη. ..καταλαβαίνεις ότι αυτά τα 2 με διαλυσανε πάνω που είχα αρχίσει να συνερχομαι λίγο και την τελευταία εβδομάδα πεθάνω κρίσεις από τα νεύρα μου μόλις ξυπνήσω είμαι όλο το 24ωρο στον κόσμο μου πνιγμενη στις σκέψεις κλείσμενη σε ένα δωμάτιο και νομίζω είμαι στο στάδιο να πέσω σε κατάθλιψη. .οπότε θα πιστεπτω κάποιον ψυχολογο

[deneimaikala]

Ο ψυχολόγος θα σε στείλει σε ψυχίατρο μόνο αν καταλάβει πως το χρειάζεσαι. Αλλά δεν είσαι "υποχρεωμένη" να πας. Μπορείς να πάρεις βοήθεια από ψυχολόγο και να προσπαθήσεις χωρίς φάρμακα και αν δεις πως δεν γίνεται δουλειά έτσι τότε το ξανασκέφτεσαι. Είσαι 17 χρονών, οπότε μια χαρά μπορεί να υπάρξει απόρρητο. Μην σε ανησυχεί αυτό.

Οι γονείς σου είναι καλό να ξέρουν. Όσο και να στεναχωρηθούν θα σε στηρίξουν και ψυχολογικά και οικονομικά (με τις συνεδρίες). Δεν χρειάζεται αν δεν νιώθεις άνετα να πεις πολλά. Απλά ότι χρειάζεσαι βοήθεια και τους θέλεις δίπλα σου. Στην αρχή μπορεί να σοκαριστούν αν είσαι από τους ανθρώπους που δεν το δείχνουν / δεν φαίνεται όταν δεν είσαι καλά, αλλά μετά θα το ξεπεράσουν και θα σε στηρίξουν. Μπορείς όμως να συζητήσεις αυτό το θέμα με ψυχολόγο για να δείτε μαζί τι είναι καλύτερο. Δεν ξέρω τι σχέση έχεις με τους γονείς σου.

Βρέθηκα στη θέση σου και δεν ήθελα ποτέ να μάθουν κάτι. Το έμαθαν με ένα σοκαριστικό τρόπο και στην αρχή ήταν πολύ άβολα τα πράγματα αλλά μετά ένιωσα σαν να μου φεύγει ένα βάρος. Δεν χρειαζόταν πια να προσποιούμαι τόοοσο πολύ.


Ό,τι ακριβώς έγραψες το έχω νιώσει στο 100%. You are not alone. Έχεις υπερβολική ενσυναίσθηση σε σημείο που σου κάνει κακό γιατί μπαίνεις εντελώς στη θέση των άλλων και στεναχωριέσαι. Θα μάθεις με τον καιρό και με βοήθεια να το αποβάλεις σε κάποιο βαθμό για να μην σου δημιουργεί τόσο πρόβλημα, όπως και το να μην είσαι τόσο ενοχική. Δεν βγαίνει η ζωή αλλιώς... Έχουμε τόσα δικά μας πράγματα για να στεναχωριόμαστε. Αν προσθέτουμε και τα βάρη των άλλων, πως θα ζήσουμε όμορφα; Αυτό δεν είναι το νόημα;

Θα κανονίσω να δω κάποιον ψυχολογο. .γιατί δεν πάει άλλο και τώρα έχει χειροτερεψει πιο πολύ η κατάσταση τον τελευταίο μήνα σκοτώθηκε ένας νεαρος που είχαμε βρέξει το καλοκαίρι σε κοινη παρέα για καφέ και πριν 2 εβδομάδες πέθανε ένας συγγενης μου μπροστά στα μάτια μου από ανακοπη. ..καταλαβαίνεις ότι αυτά τα 2 με διαλυσανε πάνω που είχα αρχίσει να συνερχομαι λίγο και την τελευταία εβδομάδα πεθάνω κρίσεις από τα νεύρα μου μόλις ξυπνήσω είμαι όλο το 24ωρο στον κόσμο μου πνιγμενη στις σκέψεις κλείσμενη σε ένα δωμάτιο και νομίζω είμαι στο στάδιο να πέσω σε κατάθλιψη. .οπότε θα πιστεπτω κάποιον ψυχολογο

[blackbird]

Συλληπητήρια κορίτσι μου :(

Είναι πολύ άσχημο αυτό που περνάς και είναι κρίμα να το καθυστερείς. Να πας άμεσα και όποτε θες γράφε και εδώ για να ξεφορτώνεις.

[deneimaikala]

Συλληπητήρια κορίτσι μου :(

Είναι πολύ άσχημο αυτό που περνάς και είναι κρίμα να το καθυστερείς. Να πας άμεσα και όποτε θες γράφε και εδώ για να ξεφορτώνεις.

Θα πάω αν και θα έπρεπε να είχα πάει από την αρχή γιατί τώρα ότι και να λέμε θα χρειαστεί πολλης χρόνος και πολύ προσπάθεια να συνελθω λίγο (εντελώς καταλαβαίνω πως δεν γίνεται) απλά μόνο που θα έχω κάποιον να τα πω επιτέλους και να ξελαφρωσω και κάποιον να ξέρει τι περνάω θα νιώσω καλύτερα μέσα μου γιατί με το κρατάω μέσα μου τόσο καιρό κάποια στιγμή θα ξεσπασω πολύ άσχημα. .. σε ευχαριστώ πάρα πολύ που με ακουσες και απάντησες. .Χίλια ευχαριστώ και εύχομαι να πάνε όλα καλά στην ζωή σου..δεν σε ξέρω όμως μόνο που έκατσες και ασχολήθηκες και δεν με αγνωησες με εκτιμαει πολύ. ❤