Δύσκολη κατάσταση με πρώην

[Evaa]

Καλησπέρα, συμφορουμίτες.

Αρχικά, εύχομαι κουράγιο και υγεία σε όλους αυτήν την κρίσιμη περίοδο. Παρ'όλο που, όταν προκύπτουν θέματα ζωής και θανάτου, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν μηδαμινά, αισθάνομαι την ανάγκη, για μία ακόμη φορά, να απευθυνθώ σ'εσάς για ένα άσχετο ζήτημα, καθώς στο παρελθόν με βοηθήσατε και με ταρακουνήσατε αρκετά ώστε να καταφέρω να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου.

Όπως καταλάβατε, δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ. Όποιος/α από εσάς έχει χρόνο και όρεξη μπορεί να ρίξει μια ματιά στο προηγούμενο θέμα που είχα ανοίξει κάποια χρόνια πριν, προκειμένου να καταλάβει τι περίπου είχε συμβεί, και πώς αυτό συνδέεται με το παρόν.

Για τους υπόλοιπους, περιληπτικά, η ιστορία μου αφορά μία δύσκολη σχέση που είχα με έναν υπέροχο άνθρωπο τον οποίο αγαπούσα, και ακόμα αγαπώ με όλη μου τη δύναμη. Προφασιζόμενη, λοιπόν, αυτήν την αγάπη είχα αφιερώσει όσο περισσότερο χρόνο κι ενέργεια μπορούσα ώστε να τον βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες φοβίες και ανασφάλειες που του είχαν δημιουργήσει μερικά τραυματικά γεγονότα της παιδικής του ηλικίας, κάτι το οποίο δεν ένιωθα ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα (δεδομένου ότι του είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτεί γενικά). Πιστεύοντας ότι τον ξέρω κι από την καλή κι από την ανάποδη, δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσο αγνή κι ευαίσθητη ψυχή να φέρεται με τόσο εγωισμό κι επιδεικνύοντας χειριστικές συμπεριφορές σε κάποιον που του είχε αποδείξει έμπρακτα την αφοσίωσή του. Πέρασα λοιπόν 2,5 περίπου χρόνια σε μία σχέση με κρίσεις ζήλιας, ξεσπάσματα και κατηγορίες χωρίς υπόσταση, συμπεριφορές τις οποίες ανεχόμουν ή αγνοούσα επειδή δεν άντεχα στην ιδέα να φύγω μακριά του κι επειδή θεωρούσα ότι με βάση τα καλά του στοιχεία - που είναι πολλά- θα μπορούσε να βρεθεί εν τέλει μια ισορροπία. (Φυσικά και δεν αγνοώ και το δικό μου μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, ξέρω ότι κι εγώ με τη σειρά μου έχω αρκετά ελαττώματα κι ιδιοτροπίες που δυσκόλευαν την κατάσταση.) Τελικά χάρη στη βοήθειά σας κατάλαβα ότι ήταν λάθος μου να προσπαθώ να σώσω τη σχέση μας και ότι έτσι του έκανα περισσότερο κακό, παρά καλό.

Μετά από πολύ πόνο και πολλές επανασυνδέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, πήρα την τελική απόφαση να χωρίσουμε οριστικά. Μόνο που έκανα ένα πολύ μεγάλο λάθος. Την περίοδο εκείνη είχε χάσει ένα αγαπημένο του συγγενικό πρόσωπο, κι εγώ δεν ήμουν κοντά του να τον στηρίξω όσο θα ήθελε, αν και πάλι προσπαθούσα να του μιλάω διατηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις λόγω του χωρισμού. Εν τέλει αυτό δεν ήταν αρκετό, και πάντα ένιωθα ενοχές που τον άφησα μόνο του να διαχειριστεί μία τόσο δύσκολη κατάσταση. Αυτό είναι κάτι για το οποίο ξέρω ότι δεν με συγχώρησε ποτέ και δεν συγχωρώ ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου.

Οι μήνες περνούσαν, τα τηλεφωνήματα από μέρους του σταμάτησαν για λίγο και δεν είχαμε πια καμία επικοινωνία. Εγώ στο μεταξύ γνώρισα κι άρχισα να βγαίνω με κάποιον ο οποίος με έκανε να γελάω και να περνάω καλά. Ωστόσο κι αυτό έληξε άδοξα μετά από ένα χρονικό διάστημα, καθώς αισθανόμουν ότι δεν ήμουν 100% εκεί, και δεν μπορούσα να κοροϊδεύω έναν άνθρωπο που μου φέρθηκε σωστά, έχοντας κάποιον άλλον στο μυαλό μου. Δεν μου ήταν εύκολο να σταματήσω να σκέφτομαι τον πρώην μου, η εικόνα του ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, μαζί με όλα όσα είχαμε περάσει μαζί. Ήξερα όμως ότι μία ακόμη επανασύνδεση δεν θα οδηγούσε πουθενά. Εκείνος προσπάθησε κάποιες φορές να με προσεγγίσει είτε από μόνος του, είτε μέσω κοινών γνωστών, αλλά όσο δύσκολο κι αν μου ήταν, αν κι ο ίδιος ήξερε ότι τα αισθήματα μου ήταν ακόμη δυνατά, προσπαθούσα να μην του δίνω ελπίδες, κάτι που του προκαλούσε θυμό και στενοχώρια.

Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πριν περίπου εγώ διαγνώστηκα με ένα σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο, αν και δεν απειλεί άμεσα τη ζωή μου, χρήζει συνεχούς παρακολούθησης. Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι, αν κι έμαθε γι'αυτό το πρόβλημα κι έδειχνε, τουλάχιστον, να ανησυχεί, από ένα σημείο και μετά το χρησιμοποιούσε ως πρόφαση για να επικοινωνεί μαζί μου στέλνοντας αραιά και που μηνύματα και ρωτώντας δήθεν τι κάνω, αλλά χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην απάντησή μου. Ένιωθα ότι το μόνο που ήθελε από μένα ήταν να γυρίσω πίσω, κι εκεί μονάχα εστίαζε. Όταν του ξεκαθάριζα ότι, παρόλο που τον νοιάζομαι και πάντα θα θέλω να είναι καλά, δεν ενδιαφερόμουν για επανασύνδεση, εξαφανιζόταν και μετά για καιρό ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, ούτε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας μου που τάχα τόσο τον ανησυχούσε. Είμαι υπερβολική που αισθάνομαι ότι τα κίνητρά του ήταν εγωιστικά; Δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω ότι δεν ενδιαφέρεται για μένα πραγματικά και δεν καταλαβαίνω γιατί. Μήπως το ένστικτό μου κάνει λάθος κι είμαι εγώ τελικά η εγωίστρια της υπόθεσης;

Η τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε ήταν ένα μήνα πριν, όταν του ευχήθηκα για τα γενέθλιά του, όπως κάθε χρόνο, χωρίς όμως αυτή τη φορά να περιμένω απάντηση, καθώς είχε πάψει να δίνει σημεία ζωής. Κι όμως απάντησε, και προς μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν άνθρωπο που δεν αναγνώριζα. Ήταν εντελώς ψυχρός απέναντί μου, πολύ ειρωνικός και με την παραμικρή ευκαιρία μου πετούσε σπόντες για το πόσο άδικη κι αδιάφορη υπήρξα μαζί του, για το ότι όταν περίμενε από μένα να του συμπαρασταθώ δεν το έκανα και τώρα δεν μπορεί πλέον να με εμπιστευτεί. Μου είπε ότι έχει ακόμα αισθήματα για μένα κι ότι δεν μου κρατάει κακία, αλλά δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του για όλα όσα πέρασε εξαιτίας μου, κυρίως προσπαθώντας να με ξανακερδίσει. Εκεί εγώ άρχισα να μπερδεύομαι και να μην καταλαβαίνω αν άθελά μου του έδωσα ελπίδες ή αν του υποσχέθηκα κάτι που δεν έκανα. Ίσως ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους μου να του ευχηθώ, δεν έπρεπε να έχω επικοινωνήσει, αλλά ειλικρινά το έκανα από ανθρώπινο ενδιαφέρον. Αισθάνομαι απαίσια γι'αυτό που βλέπω απέναντί μου, που δεν έχει καμιά σχέση με τον άνθρωπο που τόσα χρόνια ήξερα κι αγαπούσα. Πιστεύω πραγματικά ότι εγώ ευθύνομαι και ότι του έχω κάνει μεγάλο κακό.
Τι μου συμβαινει; Μήπως άθελά μου κατέστρεψα έναν άνθρωπο που λατρεύω; Ξέρω ότι έκανα πολλά λάθη, αλλά δεν είχα ποτέ σκοπό να του κάνω κακό. Δεν ήθελα τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ.

Θα εκτιμούσα πολύ μία ειλικρινή γνώμη από όποιον/α κατάφερε να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό.
Θα ήθελα να είστε όσο πιο αντικειμενικοί/ες και σκληροί/ες μπορείτε μαζί μου, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

[george1520]

Καλημέρα.. Από την στιγμή που δεν θες αυτόν τον άνθρωπο στην ζωή σου γιατί σε επηρεάζει τόσο η στάση του? Και γιατί ένας άνθρωπος να συνεχίσει να σου φέρεται καλά από την στιγμή που εσύ δεν είσαι εντάξει απέναντι του? Ναι εσύ πιστεύεις ότι αυτό είναι το καλύτερο για σένα, γιαυτον κτλ και φέρεσαι έτσι αν ο άλλος δεν το πιστεύει τότε όλο αυτό το παίρνει διαφορετικά. Αφού αποφάσισες να ζήσεις χωρίς αυτόν, Άστον ήσυχο να προχωρήσει την ζωή του. Αν τον θες μέσα στην ζωή σου τότε κάνε κίνηση να είστε μαζί. Το να είστε χωριά και να έχεις την απαίτηση να φέρεται άνετα, να μην είναι ψυχρός κτλ είναι μέγα λάθος. Ο χρόνος κυλάει και δυστυχώς είναι ο χειρότερος δικαστής.

[Evaa]

Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Έχεις δίκιο. Η στάση του με επηρεάζει γιατί δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. Ξέρω ότι είναι λογικό, γιατί όντως έχει πληγωθεί αρκετά. Δεν έχω την απαίτηση να μου φέρεται με τον τρόπο που θα ήθελα, ούτε να μην σταματήσει να έχει αισθήματα για μένα, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να βγάζει τόση χολή. Το μόνο που έκανα ήταν να του ευχηθώ, ανθρώπινα. Δεν είχε απώτερο σκοπό αυτή μου η κίνηση.
Αν δεν ήθελε να έχει καμία επαφή μαζί μου, θα μπορούσε πολύ εύκολα να αγνοήσει το μήνυμά μου. Όχι να το χρησιμοποιήσει σαν αφορμή για να μου επιτεθεί.

[george1520]

Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Έχεις δίκιο. Η στάση του με επηρεάζει γιατί δεν τον έχω ξαναδεί ποτέ έτσι. Ξέρω ότι είναι λογικό, γιατί όντως έχει πληγωθεί αρκετά. Δεν έχω την απαίτηση να μου φέρεται με τον τρόπο που θα ήθελα, ούτε να μην σταματήσει να έχει αισθήματα για μένα, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να βγάζει τόση χολή. Το μόνο που έκανα ήταν να του ευχηθώ, ανθρώπινα. Δεν είχε απώτερο σκοπό αυτή μου η κίνηση.
Αν δεν ήθελε να έχει καμία επαφή μαζί μου, θα μπορούσε πολύ εύκολα να αγνοήσει το μήνυμά μου. Όχι να το χρησιμοποιήσει σαν αφορμή για να μου επιτεθεί.

Ο κάθε άνθρωπος αντιδράει με τον δικό του τρόπο. Ένας άλλος άνθρωπος στην θέση σου ίσως να επελεγε να είναι με τον άνθρωπο που αγαπά και να προσπαθεί για την σχέση, ένας άλλος θα έκανε ότι και εσύ. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος σε όλα αυτά. Το μόνο που θεωρώ άσχημο είναι να έχεις την απαίτηση να φέρεται σαν και δεν συμβαίνει τίποτα. Σε ενοχλησε το γεγονός ότι εκεί που προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί σου ξαφνικά σταμάτησε.. Σε ενόχλησε που ενώ δεν είστε μαζί δεν είναι ο άνθρωπος που ξέρεις τόσο καιρό. Τα δεδομένα αλλάζουν όσο δεν είμαστε στην ζωή του άλλου. Αν τον θέλουμε κοντά μας τότε μένουμε. Αν θεωρούμε πως μακριά είναι καλύτερα τότε το κάνουμε και προχωράμε.

[Evaa]

Έτσι είναι... Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό και λάθος αντικειμενικά, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ακόμα κι αν έχω κάνει λάθος, δεν θέλω να ξαναγυρίσω σε μια τέτοια κατάσταση. Όχι επειδή δεν τον αγαπάω, αλλά γιατί πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις η αγάπη δεν καλύπτει τα κενά. Όσο κι αν θα το ήθελα, με όλη μου τη δύναμη.
Μέχρι να το δω γραμμένο δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όντως με ενόχλησε κάπως το ότι σταμάτησε την επικοινωνία. Ίσως μέσα μου το μετέφραζα διαφορετικά, έχοντας βασιστεί στο ότι μου λείπει η παρουσία του στη ζωή μου. Με αυτή τη λογική ναι, κι εγώ βλέπω κάποια πράγματα εγωιστικά, όμως δεν έχω σκοπό να του κάνω τη ζωή δύσκολη από δω και πέρα. Πρέπει να πάρω κάποια πράγματα απόφαση και να προχωρήσω χωρίς να τον έχω στο μυαλό μου όπως ήταν. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Δεν ξέρω πως να μπω στη διαδικασία απομυθοποίησης ώστε να σβήσω όλα αυτά τα συναισθήματα.

[george1520]

Έτσι είναι... Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστό και λάθος αντικειμενικά, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι ακόμα κι αν έχω κάνει λάθος, δεν θέλω να ξαναγυρίσω σε μια τέτοια κατάσταση. Όχι επειδή δεν τον αγαπάω, αλλά γιατί πιστεύω ότι σε κάποιες περιπτώσεις η αγάπη δεν καλύπτει τα κενά. Όσο κι αν θα το ήθελα, με όλη μου τη δύναμη.
Μέχρι να το δω γραμμένο δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όντως με ενόχλησε κάπως το ότι σταμάτησε την επικοινωνία. Ίσως μέσα μου το μετέφραζα διαφορετικά, έχοντας βασιστεί στο ότι μου λείπει η παρουσία του στη ζωή μου. Με αυτή τη λογική ναι, κι εγώ βλέπω κάποια πράγματα εγωιστικά, όμως δεν έχω σκοπό να του κάνω τη ζωή δύσκολη από δω και πέρα. Πρέπει να πάρω κάποια πράγματα απόφαση και να προχωρήσω χωρίς να τον έχω στο μυαλό μου όπως ήταν. Μου είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό. Δεν ξέρω πως να μπω στη διαδικασία απομυθοποίησης ώστε να σβήσω όλα αυτά τα συναισθήματα.

Τα συναισθήματα δεν υπάρχει λόγος να τα φύγεις. Κρατάς στο μυαλό σου αυτή την σχέση σαν κάτι όμορφο και προχωράς στην ζωή σου. Απλά μην βλέπεις μόνο την μια στιγμή που είχε ο άλλος απέναντι σου και να διαγράψεις όλες τις άλλες στιγμές. Οι δικές σου κινήσεις σύμφωνα με την δική σου κρίση είναι σωστές. Σύμφωνα με την δική του όμως? Εσύ μπορεί τώρα να πονεσες μια φορά ενώ αυτός να έχει πονέσει δέκα..
Αν θεωρείς ότι παλέψες αρκετά για αυτή την σχέση και ότι δεν μπορείς άλλο τότε καλά έκανες και έφυγες. Αλλά όταν λέμε φεύγω δεν συνεχίζουμε να είμαστε με το ένα πόδι εκεί.. Το να λες τέλος και να είσαι εκεί δίνεις αλλά μηνύματα στον άλλον.
Ή μένεις και στηρίζεις την σχέση σου ή φεύγεις χωρίς να κοιτάς πίσω.

[Evaa]

Ευχαριστώ πολύ που ασχολήθηκες, με βοήθησες να εστιάσω σε αυτά που πρέπει και να δω την κατάσταση όπως είναι πραγματικά.
Δεν πειράζει που πονάω εγώ, καλά να πάθω. Αυτό που μένει είναι να πάρω την απόφαση και να αρχίσω να κάνω βήματα προς τα εμπρός, αφήνοντας ένα τεράστιο κομμάτι τις ζωής μου πίσω.

[Sonia]

Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει τους περισσότερους πρώην στη ζωή τους και δεν πιστεύω πως όταν χωρίζεις πρέπει σώνει και καλά να διακόπτεις τις σχέσεις σου με τον άλλον. Με τη βασική προϋπόθεση όμως ότι οι σχέσεις σας μπαίνουν σε νέες βάσεις, έχετε κλείσει τα παλιά κεφάλαια και τα έχετε αφήσει στην άκρη και δεν υπάρχουν μπερδεμένα συναισθήματα και απωθημένα. Εδώ λες και η ίδια ότι για καιρό σε ήθελε πίσω, εσύ λες ότι έχεις αισθήματα ερωτικά αλλά η αγάπη δεν φτάνει κι άλλα τέτοια, που μόνο σε μία νορμάλ φιλία ή απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον δεν παραπέμπουν. Συνεπώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η επικοινωνία μεταξύ σας και το να σκέφτεσαι τα πως και τα γιατί και σου 'πα μου ΄πες. Αφού έχεις πάρει τις αποφάσεις σου ότι δεν μπορείς να είσαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο και δεν έχετε καταφέρει να βάλετε τα αισθήματα και τις σκέψεις σας σε τάξη, πρέπει να κόψεις την επικοινωνία μαχαίρι και να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι τι κάνει ή δεν κάνει, τι σκέφτεται κι αν σκέφτεται κτλ.

[Evaa]

Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν κρατήσει τους περισσότερους πρώην στη ζωή τους και δεν πιστεύω πως όταν χωρίζεις πρέπει σώνει και καλά να διακόπτεις τις σχέσεις σου με τον άλλον. Με τη βασική προϋπόθεση όμως ότι οι σχέσεις σας μπαίνουν σε νέες βάσεις, έχετε κλείσει τα παλιά κεφάλαια και τα έχετε αφήσει στην άκρη και δεν υπάρχουν μπερδεμένα συναισθήματα και απωθημένα. Εδώ λες και η ίδια ότι για καιρό σε ήθελε πίσω, εσύ λες ότι έχεις αισθήματα ερωτικά αλλά η αγάπη δεν φτάνει κι άλλα τέτοια, που μόνο σε μία νορμάλ φιλία ή απλό ανθρώπινο ενδιαφέρον δεν παραπέμπουν. Συνεπώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η επικοινωνία μεταξύ σας και το να σκέφτεσαι τα πως και τα γιατί και σου 'πα μου ΄πες. Αφού έχεις πάρει τις αποφάσεις σου ότι δεν μπορείς να είσαι μαζί με αυτόν τον άνθρωπο και δεν έχετε καταφέρει να βάλετε τα αισθήματα και τις σκέψεις σας σε τάξη, πρέπει να κόψεις την επικοινωνία μαχαίρι και να προσπαθήσεις να μην σκέφτεσαι τι κάνει ή δεν κάνει, τι σκέφτεται κι αν σκέφτεται κτλ.

Σωστά... Ελπίζω ότι με τον καιρό θα σταματήσει να μου φαίνεται ακατόρθωτο το να προχωρήσω χωρίς να ξέρω καν αν είναι καλά. Γιατί στη ζωή μου με οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα δεν νομίζω ότι θα είναι ποτέ. Ούτε θα το ήθελε, μάλλον, έστω κι υπό άλλες συνθήκες.

[fanh]

Καλησπέρα!!

Κάπου στις γραμμές σου είδα μια γνωστή ιστορία κυρίως στο πρώτο κομμάτι. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι ναι μεν με βάση τη λογική δεν μπορούσατε να συνεχίσετε μαζί, από την άλλη δε τα συναισθήματά σου δεν σε άφησαν να κρατήσεις ξεκάθαρη θέση. Ήθελες να είσαι δίπλα σου σε δύσκολη στιγμή κρατώντας όμως τις αποστάσεις. Ίσως σε μια παρόμοια θέση να είναι και αυτός. και όταν είσαι σε τέτοια κατάσταση δεν μπορείς να φερθείς φυσιολογικά και να δεις καθαρά. Γι' αυτό θα πρέπει να διαλέξεις ή την καρδιά ή την λογική και να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο όσο και αν πονάει ο άλλος.

[Evaa]

Καλησπέρα!!

Κάπου στις γραμμές σου είδα μια γνωστή ιστορία κυρίως στο πρώτο κομμάτι. Αυτό που καταλαβαίνω εγώ είναι ότι ναι μεν με βάση τη λογική δεν μπορούσατε να συνεχίσετε μαζί, από την άλλη δε τα συναισθήματά σου δεν σε άφησαν να κρατήσεις ξεκάθαρη θέση. Ήθελες να είσαι δίπλα σου σε δύσκολη στιγμή κρατώντας όμως τις αποστάσεις. Ίσως σε μια παρόμοια θέση να είναι και αυτός. και όταν είσαι σε τέτοια κατάσταση δεν μπορείς να φερθείς φυσιολογικά και να δεις καθαρά. Γι' αυτό θα πρέπει να διαλέξεις ή την καρδιά ή την λογική και να ακολουθήσεις αυτό το δρόμο όσο και αν πονάει ο άλλος.

Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ'ό,τι φαίνονται. Ίσως ακούγεται άσχημο και σκληρό, αλλά μακάρι να μην είχα μπλεχτεί στην κατάσταση αυτή από την αρχή. Και οι δύο εν τέλει χάσαμε περισσότερα απ'όσα κερδίσαμε. Αν είχα ακολουθήσει από την αρχή τον δρόμο της λογικής, τώρα δεν θα πονούσε κανένας μας.

[george1520]

Ευχαριστώ για την απάντησή σου. Μερικές φορές τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα απ'ό,τι φαίνονται. Ίσως ακούγεται άσχημο και σκληρό, αλλά μακάρι να μην είχα μπλεχτεί στην κατάσταση αυτή από την αρχή. Και οι δύο εν τέλει χάσαμε περισσότερα απ'όσα κερδίσαμε. Αν είχα ακολουθήσει από την αρχή τον δρόμο της λογικής, τώρα δεν θα πονούσε κανένας μας.

Δεν πήρες τίποτα από αυτή την σχέση? Και αφού δεν πήρες τι είναι αυτό που σε κρατάει με το ένα πόδι εκεί?

[fanh]

αλλά μακάρι να μην είχα μπλεχτεί στην κατάσταση αυτή από την αρχή. Και οι δύο εν τέλει χάσαμε περισσότερα απ'όσα κερδίσαμε. Αν είχα ακολουθήσει από την αρχή τον δρόμο της λογικής, τώρα δεν θα πονούσε κανένας μας.

Αυτό το έχω πει και εγώ. Όμως δώσε χρόνο στον εαυτό σου να επεξεργαστεί τις καταστάσεις και τα συναισθήματα σου. θα ακουστεί κοινότυπο αλλά... ο χρόνος τα γιατρεύει όλα.
Και κάτι άλλο... ό,τι δε λύεται κόπτεται..... εντελώς.... ;)

[kostas_poul]

Ως πλήρως «ρομαντικός» (ίσως και ονειροπαρμένος και αιθεροβάμων), δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατόν να λέει κάποιος «αγαπώ έναν άνθρωπο με όλη μου τη δύναμη» και παράλληλα «δεν είναι καλό να είμαστε μαζί για κανέναν». Η αγάπη είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί...

Δεν καταλαβαίνω επίσης γιατί θα πρέπει από μια σχέση «να παίρνεις κάτι» για να μένεις, καθώς και πως γίνεται η αγάπη να μετατραπεί σε «φιλία» κλπ.

Αν αγαπώ κάποια με όλη μου τη δύναμη, «ζω» εκεί, ακόμα και αν δεν ζω εκεί. Οτιδήποτε άλλο επιχειρήσω, θα έχει πάντα ένα μικρό κενό. Θα το συνηθίσω, θα «είμαι καλά», αλλά η ψυχή μου θα κοιμάται. Και αν ξυπνήσει.... αλίμονο!

Για τα θέματα που γυρίζουν σε εμάς, είτε ως ενοχές, είτε ως δεύτερες σκέψεις, τα θεωρώ πηγάζοντα από ένστικτα, άρα κατά τεκμήριο μειωμένης αξίας (όχι σημασίας) από τα αισθήματα, που είναι κομμάτια ψυχής.

Κλείνοντας το κουραστικό κατεβατό, πιστεύω ότι η μία και μοναδική αγάπη είναι ανυπέρβλητη. Και δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να την ξεπεράσω, γιατί θα πρέπει να φτιάξω μια ζωή στα ημίμετρα. Επειδή δεν μπορώ (για 1002 λόγους) να την έχω; Επειδή δεν το βλέπει ο άλλος άνθρωπος; Ε, και;

Αν ήταν έτσι, κανένα ποίημα ή τραγούδι ή λογοτέχνημα δεν θα είχε γραφτεί...

[Remedy]

Καλησπέρα, συμφορουμίτες.

Αρχικά, εύχομαι κουράγιο και υγεία σε όλους αυτήν την κρίσιμη περίοδο. Παρ'όλο που, όταν προκύπτουν θέματα ζωής και θανάτου, όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν μηδαμινά, αισθάνομαι την ανάγκη, για μία ακόμη φορά, να απευθυνθώ σ'εσάς για ένα άσχετο ζήτημα, καθώς στο παρελθόν με βοηθήσατε και με ταρακουνήσατε αρκετά ώστε να καταφέρω να πάρω σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή μου.

Όπως καταλάβατε, δεν είναι η πρώτη φορά που γράφω στο φόρουμ. Όποιος/α από εσάς έχει χρόνο και όρεξη μπορεί να ρίξει μια ματιά στο προηγούμενο θέμα που είχα ανοίξει κάποια χρόνια πριν, προκειμένου να καταλάβει τι περίπου είχε συμβεί, και πώς αυτό συνδέεται με το παρόν.

Για τους υπόλοιπους, περιληπτικά, η ιστορία μου αφορά μία δύσκολη σχέση που είχα με έναν υπέροχο άνθρωπο τον οποίο αγαπούσα, και ακόμα αγαπώ με όλη μου τη δύναμη. Προφασιζόμενη, λοιπόν, αυτήν την αγάπη είχα αφιερώσει όσο περισσότερο χρόνο κι ενέργεια μπορούσα ώστε να τον βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες φοβίες και ανασφάλειες που του είχαν δημιουργήσει μερικά τραυματικά γεγονότα της παιδικής του ηλικίας, κάτι το οποίο δεν ένιωθα ότι εκτιμούσε ιδιαίτερα (δεδομένου ότι του είναι πολύ δύσκολο να εμπιστευτεί γενικά). Πιστεύοντας ότι τον ξέρω κι από την καλή κι από την ανάποδη, δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν δυνατόν ένας άνθρωπος με τόσο αγνή κι ευαίσθητη ψυχή να φέρεται με τόσο εγωισμό κι επιδεικνύοντας χειριστικές συμπεριφορές σε κάποιον που του είχε αποδείξει έμπρακτα την αφοσίωσή του. Πέρασα λοιπόν 2,5 περίπου χρόνια σε μία σχέση με κρίσεις ζήλιας, ξεσπάσματα και κατηγορίες χωρίς υπόσταση, συμπεριφορές τις οποίες ανεχόμουν ή αγνοούσα επειδή δεν άντεχα στην ιδέα να φύγω μακριά του κι επειδή θεωρούσα ότι με βάση τα καλά του στοιχεία - που είναι πολλά- θα μπορούσε να βρεθεί εν τέλει μια ισορροπία. (Φυσικά και δεν αγνοώ και το δικό μου μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό, ξέρω ότι κι εγώ με τη σειρά μου έχω αρκετά ελαττώματα κι ιδιοτροπίες που δυσκόλευαν την κατάσταση.) Τελικά χάρη στη βοήθειά σας κατάλαβα ότι ήταν λάθος μου να προσπαθώ να σώσω τη σχέση μας και ότι έτσι του έκανα περισσότερο κακό, παρά καλό.

Μετά από πολύ πόνο και πολλές επανασυνδέσεις που δεν οδηγούσαν πουθενά, πήρα την τελική απόφαση να χωρίσουμε οριστικά. Μόνο που έκανα ένα πολύ μεγάλο λάθος. Την περίοδο εκείνη είχε χάσει ένα αγαπημένο του συγγενικό πρόσωπο, κι εγώ δεν ήμουν κοντά του να τον στηρίξω όσο θα ήθελε, αν και πάλι προσπαθούσα να του μιλάω διατηρώντας τις απαιτούμενες αποστάσεις λόγω του χωρισμού. Εν τέλει αυτό δεν ήταν αρκετό, και πάντα ένιωθα ενοχές που τον άφησα μόνο του να διαχειριστεί μία τόσο δύσκολη κατάσταση. Αυτό είναι κάτι για το οποίο ξέρω ότι δεν με συγχώρησε ποτέ και δεν συγχωρώ ούτε εγώ η ίδια τον εαυτό μου.

Οι μήνες περνούσαν, τα τηλεφωνήματα από μέρους του σταμάτησαν για λίγο και δεν είχαμε πια καμία επικοινωνία. Εγώ στο μεταξύ γνώρισα κι άρχισα να βγαίνω με κάποιον ο οποίος με έκανε να γελάω και να περνάω καλά. Ωστόσο κι αυτό έληξε άδοξα μετά από ένα χρονικό διάστημα, καθώς αισθανόμουν ότι δεν ήμουν 100% εκεί, και δεν μπορούσα να κοροϊδεύω έναν άνθρωπο που μου φέρθηκε σωστά, έχοντας κάποιον άλλον στο μυαλό μου. Δεν μου ήταν εύκολο να σταματήσω να σκέφτομαι τον πρώην μου, η εικόνα του ήταν καρφωμένη στο μυαλό μου, μαζί με όλα όσα είχαμε περάσει μαζί. Ήξερα όμως ότι μία ακόμη επανασύνδεση δεν θα οδηγούσε πουθενά. Εκείνος προσπάθησε κάποιες φορές να με προσεγγίσει είτε από μόνος του, είτε μέσω κοινών γνωστών, αλλά όσο δύσκολο κι αν μου ήταν, αν κι ο ίδιος ήξερε ότι τα αισθήματα μου ήταν ακόμη δυνατά, προσπαθούσα να μην του δίνω ελπίδες, κάτι που του προκαλούσε θυμό και στενοχώρια.

Εν τω μεταξύ, ένα χρόνο πριν περίπου εγώ διαγνώστηκα με ένα σχετικά σοβαρό πρόβλημα υγείας το οποίο, αν και δεν απειλεί άμεσα τη ζωή μου, χρήζει συνεχούς παρακολούθησης. Εκεί ήταν που συνειδητοποίησα ότι, αν κι έμαθε γι'αυτό το πρόβλημα κι έδειχνε, τουλάχιστον, να ανησυχεί, από ένα σημείο και μετά το χρησιμοποιούσε ως πρόφαση για να επικοινωνεί μαζί μου στέλνοντας αραιά και που μηνύματα και ρωτώντας δήθεν τι κάνω, αλλά χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία στην απάντησή μου. Ένιωθα ότι το μόνο που ήθελε από μένα ήταν να γυρίσω πίσω, κι εκεί μονάχα εστίαζε. Όταν του ξεκαθάριζα ότι, παρόλο που τον νοιάζομαι και πάντα θα θέλω να είναι καλά, δεν ενδιαφερόμουν για επανασύνδεση, εξαφανιζόταν και μετά για καιρό ούτε φωνή, ούτε ακρόαση, ούτε ενδιαφέρον για την κατάσταση της υγείας μου που τάχα τόσο τον ανησυχούσε. Είμαι υπερβολική που αισθάνομαι ότι τα κίνητρά του ήταν εγωιστικά; Δεν μπορώ να σταματήσω να νιώθω ότι δεν ενδιαφέρεται για μένα πραγματικά και δεν καταλαβαίνω γιατί. Μήπως το ένστικτό μου κάνει λάθος κι είμαι εγώ τελικά η εγωίστρια της υπόθεσης;

Η τελευταία φορά που επικοινωνήσαμε ήταν ένα μήνα πριν, όταν του ευχήθηκα για τα γενέθλιά του, όπως κάθε χρόνο, χωρίς όμως αυτή τη φορά να περιμένω απάντηση, καθώς είχε πάψει να δίνει σημεία ζωής. Κι όμως απάντησε, και προς μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα αντιμέτωπη με έναν άνθρωπο που δεν αναγνώριζα. Ήταν εντελώς ψυχρός απέναντί μου, πολύ ειρωνικός και με την παραμικρή ευκαιρία μου πετούσε σπόντες για το πόσο άδικη κι αδιάφορη υπήρξα μαζί του, για το ότι όταν περίμενε από μένα να του συμπαρασταθώ δεν το έκανα και τώρα δεν μπορεί πλέον να με εμπιστευτεί. Μου είπε ότι έχει ακόμα αισθήματα για μένα κι ότι δεν μου κρατάει κακία, αλλά δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του για όλα όσα πέρασε εξαιτίας μου, κυρίως προσπαθώντας να με ξανακερδίσει. Εκεί εγώ άρχισα να μπερδεύομαι και να μην καταλαβαίνω αν άθελά μου του έδωσα ελπίδες ή αν του υποσχέθηκα κάτι που δεν έκανα. Ίσως ήταν μεγάλο λάθος εκ μέρους μου να του ευχηθώ, δεν έπρεπε να έχω επικοινωνήσει, αλλά ειλικρινά το έκανα από ανθρώπινο ενδιαφέρον. Αισθάνομαι απαίσια γι'αυτό που βλέπω απέναντί μου, που δεν έχει καμιά σχέση με τον άνθρωπο που τόσα χρόνια ήξερα κι αγαπούσα. Πιστεύω πραγματικά ότι εγώ ευθύνομαι και ότι του έχω κάνει μεγάλο κακό.
Τι μου συμβαινει; Μήπως άθελά μου κατέστρεψα έναν άνθρωπο που λατρεύω; Ξέρω ότι έκανα πολλά λάθη, αλλά δεν είχα ποτέ σκοπό να του κάνω κακό. Δεν ήθελα τα πράγματα να φτάσουν μέχρι εδώ.

Θα εκτιμούσα πολύ μία ειλικρινή γνώμη από όποιον/α κατάφερε να διαβάσει όλο αυτό το κατεβατό.
Θα ήθελα να είστε όσο πιο αντικειμενικοί/ες και σκληροί/ες μπορείτε μαζί μου, γιατί αυτό είναι που χρειάζομαι.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

καλησπερα.
δραματοποιεις υπερβολικα την κατασταση και εδω, και σε αυτο που γραφεις παρακατω, οτι μιας και ηρθαν ετσι τα πραγματα, καλυτερα να μην γνωριζοσασταν ποτε κλπ...
το προβλημα δεν ειναι οτι γνωριστηκατε.
το προβλημα ειναι οτι αν και λες οτι χωριζες, δεν επαιρνες μια οριστικη αποφαση να απομακρυνθεις και τσαλαβουτουσες στην ζωη αυτου του ανθρωπου (κι εκεινος στην δικη σου) παραμυθιαζομενη οτι τον "λατρευεις" και το ενδιαφερον σου ειναι καθαρα ανθρωπινο.
αν τον λατρευες, δεν θα χωριζες.
ειχες συναισθηματα, αλλα δεν τον "λατρευες", αντιθετα αποφασισες, οτι μακρια του θα εισαι καλυτερα.

κανεναν δεν κατεστρεψες!! τον καθυστερησες μονο.
θα την εβρισκε μια χαρα την ακρη του, αν χωριζατε ειρηνικα και οριστικα. εσυ επελεξες να τον αφηνεις να σε κυνηγαει. οχι επειδη τον λατερυες, αλλα επειδη δεν ηθελες να σε αφησει.
μπορει να μην βρισκεις να του ειπες κατι ενθαρυντικο ωστε να φταις που εχει θυμωσει, αλλα και μονο η σταση σου να κρατας αυτην την επαφη μαζι του, ειναι απο μονη της ενθαρυντικη, και στο πλαισιο αυτης της επαφης, ειχε παραπονα οτι δεν τον στηριξες αρκετα.
τι να στηριξεις;;; χωρισμενοι ειστε!!!
η μαλλον, ειπες οτι ειστε, αλλα συνεχιζες τις επαφες.
αν ειχες απομακρυνθει , δεν θα μπορουσε να παραπονιεται για κατι, γιατι θα ηταν ξεκαθαρο. τωρα του εδινες ελπιδες μςε την σταση σου, κι απο οτι φαινεται το ηθελες κιολας να ασχολειται μαζι σου.

μια χαρα θα ειναι αν απομακρυνθειτε πληρως. το αν θα σου χρεωνει κατι για ολα αυτα, ειναι δικαιωμα του. κι εσυ του χρεωνεις καποια αλλα. ετσι ειναι οι χωρισμοι. καποια πραγματα δεν ταιριαζουν και καποια παραπονα εχει ο ενας απ τον αλλον.