Χειριστική μητέρα

[Redrose98]

Καλημέρα σε όλους και χρόνια πολλά,
Είμαι 22 χρονών.Είχα πρόσφατα μια κουβέντα με την μητέρα μου στην οποία έκατσα και παρέθεσα όλους τους λόγους που ένιωθα για εκείνη ότι σαν μητέρα χειριζόταν και χειρίζεται εμένα και την αδερφή μου, που δεν μας σεβάστηκε σαν προσωπικότητες και μας έβλεπε σαν προεκτάσεις του εαυτού της και πολλές φορές γίναμε σάκοι του μποξ για τα θέματα της. Γενικώς, σαν μητέρα πολύ δύσκολα θα ρίξει εγωισμό, έχει πατροπαράδοτες απόψεις και θεωρεί ότι ακόμα και αν έχει λάθος οφείλει το παιδί να κυνηγήσει τον γονιό. Το συγνώμη το τσιγκουνεύεται πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες θα έλεγα και συχνά τελευταία βρίσκεται σε άρνηση για κάποια πράγματα που κάνει. Από μικρές μας είχε κάνει ενοχικές με την συμπεριφορά της προς εμάς απλά για να ικανοποιήσεις κάποιες της συναισθηματικές ανάγκες, σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο χωρισμός στην οικογένεια μας. Πριν λίγο καιρό ξεσπούσε πάνω μου λόγω κάποιων θεμάτων της στη ζωή της με μορφή προσβολών και ειρωνείας. Άρχισα να βάζω διαφορετικά όρια και να παύω να νιώθω ενοχές, άρχισα να υπερασπίζομαι
πλέον τον εαυτό μου με έναν πιο υγιή για μένα τρόπο θα έλεγα.Το θέμα είναι ότι ύστερα από όλα αυτά, ενώ την έχω συγχωρήσει για πολλά, αισθάνομαι ότι ακόμα είναι τοξική σε κάποια θέματα και δεν μου βγάζει κάποιο συναίσθημα. Όλες αυτές οι πρόσφατες κυρίως συμπεριφορές της με απομάκρυναν και γύρισε πάλι και κατηγόρησε εμένα χωρίς να δει την δική της πλευρά. Εκείνη το γεγονός ότι απομακρύνθηκα το εκλαμβάνει σαν απόρριψη και πετάει το μπαλάκι στον άλλον χωρίς να καταλάβει που μπορεί να έφταιξε και κείνη. Είχα κάνει προσπάθειες να με ακούσει με πολλούς τρόπους αλλά κάποια στιγμή το άφησα εντελώς το θέμα και περίμενα εκείνη να κάνει προσπάθεια. Ήθελα να καταλήξω ότι σαν μητέρα όσο διάστημα την ξέρω και επειδή μένουμε και μαζί είναι κυριαρχική και πολλές φορές ένιωθα ότι δεν μ'αφήνει να "ανασάνω", ότι με έπνιγε. Έχει δημιουργήσει πολλά θέματα σε μένα και την αδερφή μου και θεωρώ το ξέρει και η ίδια αλλά είναι σε άρνηση. Πλέον ύστερα από μια κουβέντα που έγινε πιο δεκτική και παραδέχτηκε κάποια θέματα δεν ξέρω τι αισθάνομαι πλέον απέναντι της. Δεν μου βγάζει ένα θετικό συναίσθημα και είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι εγώ πολλές φορές έκανα κινήσεις κάθε φορά οπισθοχώρησης σε κάθε σκηνικό και ας έφταιγε ξεκάθαρα εκείνη και πλέον που έβαλα καινούρια όρια πάλι κατηγόρησε εμένα. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό και μέσα μου με τρώει ώρες ώρες το πόσο ενέργεια καταναλώνω απλά και μόνο να συμβιώνω και να τσακώνομαι ή να μιλάω ή ακόμα και να συνυπάρχω μαζί της.

[Sonia]

Καλημέρα Redrose98.

Θα σου πω κάτι, δεν ξέρω σωστό ή λάθος, απλά τι πιστεύω. Τα χειριστικά άτομα είναι πάρα μα πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο να αλλάξουν τρόπο σκέψης και αυτό θα γίνει μόνο αν προβληματιστούν τα ίδια και παλέψουν πάρα πολύ να κάνουν αλλαγές για αυτούς τους ίδιους.

Αυτό που μπορείς ως ένα βαθμό να κάνεις είναι να βάζεις σταθερά όρια στην μεταξύ σας σχέση και να βρεις κάποιες ισορροπίες αφού πρόκειται για πολύ κοντινό σου πρόσωπο, αλλά το καλύτερο θα ήταν να απομακρυνθείς και πρακτικά και συναισθηματικά, ώστε να μην πληγώνεσαι.

Επικρατούν πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες και ξέρω ότι δεν είναι απλό, αλλά όπως και να το κάνεις, σιγά σιγά ένας ενήλικας πρέπει να ανεξαρτητοποιείται από τους γονείς του και οικονομικά και συναισθηματικά και πρακτικά, πόσο μάλλον αν υπάρχουν τέτοια θέματα και η συχνή επαφή είναι τόσο ψυχοφθόρα. Μη περιμένεις η μητέρα σου να σε καταλάβει ακριβώς ή να αλλάξει προσωπικότητα. Απλά πάρε τις αποστάσεις σου, θέσε όρια και βρείτε έναν κάποιο κώδικα επικοινωνίας χωρίς να ανακυκλώνεις συνεχώς τα ίδια, είτε συζητώντας μαζί της είτε απλά να τα σκέφτεσαι. Κοίτα πως θα στηριχτείς στα πόδια σου να φύγεις από το σπίτι.

[george1520]

Καλημέρα σε όλους και χρόνια πολλά,
Είμαι 22 χρονών.Είχα πρόσφατα μια κουβέντα με την μητέρα μου στην οποία έκατσα και παρέθεσα όλους τους λόγους που ένιωθα για εκείνη ότι σαν μητέρα χειριζόταν και χειρίζεται εμένα και την αδερφή μου, που δεν μας σεβάστηκε σαν προσωπικότητες και μας έβλεπε σαν προεκτάσεις του εαυτού της και πολλές φορές γίναμε σάκοι του μποξ για τα θέματα της. Γενικώς, σαν μητέρα πολύ δύσκολα θα ρίξει εγωισμό, έχει πατροπαράδοτες απόψεις και θεωρεί ότι ακόμα και αν έχει λάθος οφείλει το παιδί να κυνηγήσει τον γονιό. Το συγνώμη το τσιγκουνεύεται πολλές φορές, ίσως τις περισσότερες θα έλεγα και συχνά τελευταία βρίσκεται σε άρνηση για κάποια πράγματα που κάνει. Από μικρές μας είχε κάνει ενοχικές με την συμπεριφορά της προς εμάς απλά για να ικανοποιήσεις κάποιες της συναισθηματικές ανάγκες, σίγουρα έπαιξε ρόλο και ο χωρισμός στην οικογένεια μας. Πριν λίγο καιρό ξεσπούσε πάνω μου λόγω κάποιων θεμάτων της στη ζωή της με μορφή προσβολών και ειρωνείας. Άρχισα να βάζω διαφορετικά όρια και να παύω να νιώθω ενοχές, άρχισα να υπερασπίζομαι
πλέον τον εαυτό μου με έναν πιο υγιή για μένα τρόπο θα έλεγα.Το θέμα είναι ότι ύστερα από όλα αυτά, ενώ την έχω συγχωρήσει για πολλά, αισθάνομαι ότι ακόμα είναι τοξική σε κάποια θέματα και δεν μου βγάζει κάποιο συναίσθημα. Όλες αυτές οι πρόσφατες κυρίως συμπεριφορές της με απομάκρυναν και γύρισε πάλι και κατηγόρησε εμένα χωρίς να δει την δική της πλευρά. Εκείνη το γεγονός ότι απομακρύνθηκα το εκλαμβάνει σαν απόρριψη και πετάει το μπαλάκι στον άλλον χωρίς να καταλάβει που μπορεί να έφταιξε και κείνη. Είχα κάνει προσπάθειες να με ακούσει με πολλούς τρόπους αλλά κάποια στιγμή το άφησα εντελώς το θέμα και περίμενα εκείνη να κάνει προσπάθεια. Ήθελα να καταλήξω ότι σαν μητέρα όσο διάστημα την ξέρω και επειδή μένουμε και μαζί είναι κυριαρχική και πολλές φορές ένιωθα ότι δεν μ'αφήνει να "ανασάνω", ότι με έπνιγε. Έχει δημιουργήσει πολλά θέματα σε μένα και την αδερφή μου και θεωρώ το ξέρει και η ίδια αλλά είναι σε άρνηση. Πλέον ύστερα από μια κουβέντα που έγινε πιο δεκτική και παραδέχτηκε κάποια θέματα δεν ξέρω τι αισθάνομαι πλέον απέναντι της. Δεν μου βγάζει ένα θετικό συναίσθημα και είναι στιγμές που σκέφτομαι ότι εγώ πολλές φορές έκανα κινήσεις κάθε φορά οπισθοχώρησης σε κάθε σκηνικό και ας έφταιγε ξεκάθαρα εκείνη και πλέον που έβαλα καινούρια όρια πάλι κατηγόρησε εμένα. Είναι πολύ κουραστικό όλο αυτό και μέσα μου με τρώει ώρες ώρες το πόσο ενέργεια καταναλώνω απλά και μόνο να συμβιώνω και να τσακώνομαι ή να μιλάω ή ακόμα και να συνυπάρχω μαζί της.

Ο λόγος που έκανες κινήσεις για να τα βρείτε, να μιλήσετε κτλ είναι επειδή έχεις ανάγκη την μητέρα σου και σίγουρα μια καλύτερη αντιμετώπιση από αυτην.. Όλο αυτο μπορεί γενικά να έβρισκε τοίχο αλλά σου έδωσε την ευκαιρία να δεις ποια είναι πραγματικά η μητέρα σου, ποιες είναι οι ανάγκες σου, ποιες μπορεί να καλύψει η μητέρα σου, που φταις όσο αφορά τη σχέση σας και γενικά ποια είναι τα όρια σου. Για να μπορέσεις γενικά να μην επηρεάζεσαι (είναι δύσκολο γιατί είναι η μητέρα σου), θα πρέπει να την δεχτείς σαν άνθρωπο και να μην περιμένεις περισσότερα πράγματα από όσα μπορεί να δώσει γιατί όλο αυτό θα σε απογοητεύει.. Βάλε τα όρια σου (στο εαυτό σου), η εικόνα που έχεις για σένα θα είναι αυτή που ισχύει και όχι αυτή που λέει η μητέρα σου, μην περιμένεις αλλαγές γιατί οι χειριστικοι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν και γενικά αποδεξου όλο αυτό για να μπορέσεις να πας παρακάτω..
Οι χειριστικοι άνθρωποι είναι γεμάτοι ανασφάλειες, δεν είναι ευτυχισμένοι με την ζωή τους και προσπαθούν να ελέγχουν τους γύρω τους γιατί περνούν δύναμη από αυτούς..

[Redrose98]

Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις και τις συμβουλές!! Όταν όμως την έχεις αποδεχτεί και έχεις βάλει δικά σου όρια αλλά και πάλι σε κατηγορεί και αναρωτιέται ότι ο παλιός εαυτός σου ήταν ψεύτικος επειδή τώρα δεν την ανέχεσαι άλλο; Γενικώς έχω συνειδητοποιήσει πολλά τα τελευταία χρόνια μετά την ενηλικίωση, αλλά επειδή κάποιες φορές δεν θέλει να αποδεχτεί κάποια πράγματα μειώνει και αμφισβητεί και με συγκρίνει με άλλα άτομα και αναφέρει ότι με έχουν επηρεάσει άτομα και άλλα τέτοια. Απλά πλέον δεν ξέρω τι αισθάνομαι απέναντι της αν και την έχω αποδεχτεί. Και όλη αυτή την αμφισβήτηση συναισθημάτων και τα όρια εκείνη τα εξέλαβε και διαχειρίζεται καταστάσεις με έναν λάθος τρόπο και αυτό είναι ψυχικά κουραστικό. Επίσης συνεχώς με διώχνει με τον τρόπο της και της δήλωσα ότι σταματάω "να τραβάω μόνο εγώ κουπί" με τον τρόπο μου