μπουλινγκ απο οικογενεια

[panos19]

Νιωθω ζαλαδα και υπνηλια απο κατι που εφαγα. Δεν ξερω τι ειναι οι φιλοδοξιες. Ξερω οτι οι αδυναμοι ειναινπαντα κυνηγημενοι στη ζωη σαν τον κλεφτη των ποδηλατων και δεν ειναι καλη ιδεα να παρανομουν. Εμενα η συμβουλη μου ηταν να παλεψει να μεσα απο το συστημα. Να μασησει κι αυτος κρατικο χρημα. Οι μηχανικοι τσιμπησαν οχτακοσαρι - τοσα δινουν για ενα μπουκαλι ουισκυ. Οι γιατροι και οι παραιατρικοι τσιμπανε φακελακια και ζητανε χειροκροτηματα. Κατι αλλοι με κοιλια βαρελιου παριστανουν τους αστεγους. Γινε κινεσυ παρασιτο φιλε, ρουφα αιμα να παρεις δυναμη. Κι αφου παρεις δυναμη θα σουβανοιξουν αλλοι δρομοι. Εγω τωρα εχω ξαπλωσει ενω ξυπνησα πριν λιγο. Δε μπορω να σκεφτω αλλα

ωραίες συμβουλές δίνεις

[hlias1988]

Ηλία το σχόλιο πήγαινε σε αυτούς που πάνω σε κάτι που έγραψα βρήκαν αμέσως να πουν κάτι το αρνητικό. Εγώ δεν ήμουν μέλος όταν πρωτογράφτηκες εδώ και δεν έχω παρακολουθήσει τα παλιά σου μηνύματα, στα πιο πρόσφατα όμως βλέπω έναν άνθρωπο συμπαθή, που έχει αρχίσει να έχει προβληματισμούς και σιγά σιγά να θέλει να πάρει τα πράγματα στα χέρια του και να κάνει αλλαγές στη ζωή του προς το καλύτερο. Για αυτό και δίνω κάποιες ιδέες για το πως θα κάνεις δειλά βήματα προς τα εμπρός. Ιδιαίτερα αν το περιβάλλον σου έχει μάθει να βλέπει τα πράγματα με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο και δεν σου παρέχει υποστήριξη, μπορεί κάποια κουβέντα από κάποιον παραέξω, π.χ. εδώ στο forum να είναι ενθαρρυντική και να σου δώσει μία ώθηση να κάνεις αυτές τις αλλαγές που επιθυμείς. Δεν είναι ο ρόλος του φόρουμ να στα παρουσιάζει όλα μαύρα και να σου δίνει μία να πας παρακάτω, αντί να πας πιο ψηλά. Εγώ έτσι το βλέπω!

Κάθε αρχή και δύσκολη, μην απογοητεύεσαι. Ένα βήμα τη φορά. Όλοι έχουν άγχος μέχρι να πάρουν μια απόφαση και μετά να συνηθίσουν σε μία καινούρια κατάσταση, είτε είναι δουλειά αυτό είτε οτιδήποτε. Το θέμα είναι να κάνεις αυτό το πρώτο βήμα!

νασε καλα σονια! σε ευχαριστω για τις απαντησεις. ειμαι μελος εδω στο φορουμ απο τοτε που ξεκινησα τα φαρμακα. τωρα ειμαι σε σταδιακο κοψιμο. ελπιζω να τα καταφερω. με ποιανουν καποιες ωρες τα στεριτικα. δεν κοιμαμε οπως κοιμομουν. στριφοργιρναω τα βραδια στον υπνο μου. αλλα πιστευω ειναι παροδικο θα περασει.. αυτο μου δινει αισιοδοξια. προς στιγμην αυτο θελω να καταφερω. να ζω χωρις ψυχοφαρμακα.

[Sonia]

Μην βιαστείς με τα φάρμακα. Σιγά σιγά. Κι αν ο γιατρός κρίνει ότι δεν κόβονται εντελώς και είναι απαραίτητα, ΟΚ. Ότι σου πει. Μακάρι να τα κόψεις αφού το θες, αλλά δεν είναι και το τέλος του κόσμου αν χρειάζεσαι κάποια αγωγή για να είσαι καλά και να αποφύγεις χειρότερες καταστάσεις. Ταυτόχρονα κάνε σιγά σιγά αυτά που έχουμε ξανασυζητήσει, λίγο περπάτημα, λίγο περιορισμό στο τσιγάρο, κάποιο καινούριο χόμπυ ή ασχολία, ψάξε για κάποια δουλειά έστω ευκαιριακή... Λίγο το ένα, λίγο το άλλο, θα δεις που θα νοιώσεις πολύ καλύτερα σταδιακά.
Χαίρομαι να μαθαίνω νέα σου.

[Ορέστης]

ωραίες συμβουλές δίνεις

Ελπιζω να μην ειρωνευεσαι.

[panos19]

Ελπιζω να μην ειρωνευεσαι.

μην το ξαναπεις αυτο