Ξανά στη μάχη για την ψυχική μου ηρεμία

[ripper]

Και ξανά προς τον δρόμο για την εύρεση της ψυχικής ηρεμίας...

Καλησπέρα ομάδα.
Αρχικά είχα ενδοιασμούς για το αν θα πρεπε να γράψω η οχι...
Ομως ξέρετε κάτι;ούτε ντροπή είναι ούτε και μιζέρια...
Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν περίπου 13-15 χρόνια πριν...
Ενα όμορφο βράδυ....ζαλάδες,ταχυπαλμία, βάρος στο στέρνο,αστάθεια,τρελό βάρος στο κεφάλι...φόβος οτι κάτι έχω και θα μείνω στο τόπο.
Για 1-2 μήνες απίστευτη ταλαιπωρία....νοσοκομεία κάθε λίγο και λιγάκι,οπού να αναφέρω οτι εκεί μέσα ένιωθα μία ασφάλεια,με οσα μου συνέβαιναν...
Πήγα σε νευρολόγο,πήγα γενικά σε μία ελίτ γιατρών...μέχρι και μαγνητικη εγκεφάλου εκανα...
Σαφώς τα αποτελέσματα ήταν...υγιέστατος...
Τι μας εμενε λοιπόν;;;
Ψυχίατρος...
Τότε το πήρα λιγάκι στραβά το θέμα,καθώς ήμουν προκατειλημμένος με το είδος...
Ομως ήταν κι αδιέξοδος για μένα...
Ο πρώτος γιατρός πού πήγα για μία και μοναδική επίσκεψη,δε μου γέμισε το μάτι...
Εκλεισα άμεσα ραντεβού σε μία άλλη γιατρό,πού ξέρω οτι είχε κάνει δουλειά σε μία άλλη περίπτωσή.τουλάχιστον αυτό μου ειχαν πει κάποιοι γνωστοί.
Πήγα λοιπόν.
Μπορώ να πω οτι μέσο της συζήτησής μας,με βοήθησε,ομως δυστυχώς η περίπτωσή μου ήταν ήδη προχωρημένη κι έτσι η φαρμακευτική αγωγή ήταν απαραίτητη.
Μισό lexotanil για ένα μικρό διάστημα και μισό seroxat για αρχή,οπού σταδιακά έγιναν 2 τα χάπια αφού πρώτα έκοψα το lexotanil.
Σαφώς και είδα βελτίωσή.
Μπορεί να μην ήμουν τέλεια πάντα,ομως είχα βρει ξανά τους ρυθμούς μου.
Να σημειώσω οτι γενικά είχα έντονη Ζωή και κάποια οικογενειακά προβλήματά,πού οπως μου είπε η γιατρός μου,υποσυνείδητα λειτουργούσαν κι έτσι μου εκδηλώθηκε μέσο των διαταραχών.
Εγώ της είπα τότε οτι κάποια από αυτά πού μου συνέβαιναν,δεν ένιωθα να με ενοχλούν,ομως εκείνη επέμενε το αντίθετό...οτι δηλαδή σιγά σιγά έκαναν την ζημιά τους μέσο του υποσυνείδητου μου και κάποια στιγμή ξέσπασε το σύστημά...
Και μάλιστα μου είπε οτι καλύτερα πού σε χτύπησε έτσι γιατί θα μπορούσε να σε χτυπήσει με κάποια σοβαρή ασθένεια.ίσως να είχε δίκιο,δεν ξέρω.

Σημασία εχει οτι ακολούθησα την αγωγή,ομως εκανα κάτι άλλο κακό...
Εκοψα τις συνεδρίες μας...
Συνέχισα ολα αυτά τα χρόνια να παίρνω κανονικά 2 seroxat την μέρα ώσπου...

Ωσπου είχα πάλι ξεφύγει...ξενύχτια,ποτά,γυν� �ίκες,καθημερινά σχεδόν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και φυσικά σπατάλες,αγορές αυτοκίνητων και μηχανών,και άλλα ευτράπελα...πού μυαλό τότε.
Οταν χτύπησε η οικονομική κρίσή,σαφώς και με πείραξε καθώς ήμουν αλλιώς μαθημένος,ομως αναγκαστικά νομίζω οτι συμβιβάστηκα.
Και ξαφνικά το 13 βιωνω το πρώτο χτύπημα...
Επαθε ανακοπή η μητέρα μου μπροστά στα μάτια μου...τρόμος.
Απερίγραπτη αίσθηση...θλίψη,κλάματα,πόν� �ς...
Αδέρφια δεν έχω οπότε το πέρασα μόνος μου όλο αυτό,μαζί με τον πατέρα μου πού να σημειώσω οτι ήταν σε μία μικρή διάσταση με την μητέρα μου,λόγω του οτι ο πατέρας μου διατηρούσε κάποια άλλη παράλληλη σχέση για πολλά χρόνια και από πριν με πιάσουν ολα αυτά περιστατικά...
Παρόλα αυτά βρισκόντουσαν κάθε μέρα,εμενε στο μαγαζί μας ο πατέρας μου,ήταν γενικά ολα κανονικά πέρα από τους καυγάδες τους και πέρα του οτι ο πατέρας μου δεν εμενε στο σπίτι μας...
Η μάνα μου γενικά είχε περάσει τρελό λούκι,καθώς τον υπεραγαπουσε και γενικά είχε ρίξει όλη την προσοχή πάνω του...να τον παρακολουθα,να την τρώει ένα γιατί,επειδή εκείνος διατηρούσε κάποια άλλη σχέση με κάποια αλλοδαπή...
Και γενικά να συμβαίνουν διαφορά σκηνικά μέσο της παρακολούθησής...σε ξενοδοχεία και άλλα μέρη πού πήγαινέ εκείνος.χάλια κατάσταση.ειδικά για εκείνη πού παρέλειψε την υγεία της,είχε θρόμβωση,κι έτσι ένα ξημέρωμα Κυριακής,επαθε ανακοπή.
Φυσικά κι ο πατέρας μου κλονίστηκε από το γεγονός αυτό...τον πόνεσε και νομίζω οτι ποτέ δε το ξέχασε...και φυσικά του έλειπε...

Εκτοτε,σιγά σιγά άρχισαν να με πιάνουν φοβίες,μήπως και συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο...έφευγαν γρήγορα ομως από το μυαλό μου.
Κάθε μέρα πήγαινα στου πατέρα μου και καθόμασταν και γενικά πέρα των οικονομικών βαρών πού είχαμε,κυλούσαν ολα νορμάλ...
Να σημειώσω οτι με την αλλοδαπή πού είχε σχέση,πως είχε τελειώσει το μεταξύ τους,καθώς εκείνος πλέον δεν είχε χρήμα να σπρώχνει...κι έτσι,αυτή τον άφησέ.
δυστυχώς συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες αυτά...
Φυσικά εκείνος στεναχωρήθηκε πολύ.
Το 17 ομως,μου επιφύλασσε άλλη μία έκπληξή...4 χρόνια μετά τον θάνατο της μάνας μου...καρκίνος στο πάγκρεας...ο πατέρας μου...
Οι γιατροί του έδιναν 2-3 μήνες Ζωής...κατάφερε κι έζησε 7.7 βασανιστικούς μήνες...έλιωσε...
Προσπάθησα με κάθε τρόπο να τον κρατήσω στην Ζωή καθώς να αναφέρω οτι του είχα τρελή αδυναμία,παρότι πολλές φορές τσακωνόμασταν πολύ.
Οσο ήταν ακόμα ζωντανός φυσικά τα κακά κουτσομπολιά από τον κύκλο μας,πήγαιναν κι ερχόταν,κι ολα αυτά για χτυπήματα σε μένα...
Τελικά έφυγε κι εκείνος...
Με πόνεσε πάρα πολύ και με πονάει ακόμα,πολλές φορές πολύ περισσότερο σε σχέση με τότε...
Μαζί με τον πόνο και την θλίψη,μου εμειναν τα κακά κουτσομπολιά,ψευδείς κατηγορίες και άλλα χίλια δυο...
Από οταν έφυγε η μάνα μου,ο τρόπος Ζωής μου αλλαξε...
Ενιωθα σιγά σιγά πιο σοφός...εκανα πιο μετρημένες κινήσεις και γενικά επιζητούσα πάντα την αλήθεια και το δίκαιο...
Καθώς πολλά θέματα πού ήταν δίκαια,μας έφεραν σε κακή οικονομική κατάσταση,άσχετα αν έχω ακόμα περιούσια...οι γονείς μου πάντα βάδιζαν με το φιλότιμο και την τιμιότητα,γι αυτό δυστυχώς τους εκμεταλλεύτηκαν μέχρι και τα αδέρφια τους...
Πλέον είμαι πολύ πιο μετρημένος και προσπαθώ για το σωστό...δεν αρέσει σε πολλούς...κι αυτό το έχω αντιμετωπίσει.ομως αυτό διδάχτηκα κι αυτό κάνω από ένα σημείο της Ζωής μου κι επειτα.
Οπως και να χει...και μετά από ολα αυτά...2 βδομάδες τώρα δε νιώθω πολύ καλά.
Φοβίες,αστάθεια,ζάλη,πού και πού απαισιόδοξες και κακές σκέψεις.
Σίγουρα νομίζω οτι έχω χτυπηθεί πολύ από την μοίρα τα τελευταία χρόνια,κι ίσως να έχουν αρχίσει πάλι οι ενοχλήσεις...
Οπως και να χει...μετά από τόσα χρόνια,έκλεισα ραντεβού για την άλλη βδομάδα,στην ιδια γιατρό πού πήγαινα και τότε...
Βασικά με ρώτησέ αν πίνω ακόμα αυτά πού έπινα ως αγωγή...είπα ναι...
Μου είπε κακώς διέκοψες έτσι...
Μου πρότεινε ως τότε να πίνω 3 μισα χάπια lexotanil η Xanax ώστε να με βοηθήσουν μέχρι το ραντεβού.κι αυτό θα κάνω...
Και σαφώς αυτή την φορά θα ακολουθήσω πλήρως της οδηγίες της...κι ελπίζω...να γίνω καλά...
Γενικά κατάλαβα,οτι πολλά πράγματά,πολλές κουβέντες τρίτων άσχετων ανθρώπων,πως δε πρέπει να τα παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά...
Εμένα ομως με έριξαν πολλά πράγματά...
Ευχαριστώ όλους όσους θα διαβάσουν το μακροσκελές αυτό μήνυμα...ήθελα να το γράψω έτσι,ως μία κατάθεση ψυχής...

Να σημειώσω βέβαια και κάτι πού παρέλειψα...
Δεν είμαι αλάνθαστος...σαφώς με το παραπάνω μήνυμα μου εκδηλώνω και κάποια λάθη μου...
Οπως και λάθη εκανα με σχέσεις πού είχα...είχα πληγώσει κοπέλες στο παρελθόν,καθώς μου άρεσε ο ποδόγυρος...ολα αυτά τα σκέφτομαι και πολλές φορές μετανιώνω πού φέρθηκα έτσι...γιατί ο πραγματικός άντρας δεν προδίδει...έστω κι αν δεν έχω παντρευτεί ποτέ,θεωρώ κάποιες πράξεις μου ως προδοσία.
Οπως επίσης μετανιώνω και για σπατάλες πού εκανα και πού όλη μου η Ζωή τότε ήταν με φίλους...φίλους πού απλά εκμεταλλεύτηκαν...
Ξέχασα να κοιτάξω εμένα...ομως...ποτέ δεν είναι αργά.

[ΜικρηΟλλανδεζα]

Και ξανά προς τον δρόμο για την εύρεση της ψυχικής ηρεμίας...

Καλησπέρα ομάδα.
Αρχικά είχα ενδοιασμούς για το αν θα πρεπε να γράψω η οχι...
Ομως ξέρετε κάτι;ούτε ντροπή είναι ούτε και μιζέρια...
Τα προβλήματά μου ξεκίνησαν περίπου 13-15 χρόνια πριν...
Ενα όμορφο βράδυ....ζαλάδες,ταχυπαλμία, βάρος στο στέρνο,αστάθεια,τρελό βάρος στο κεφάλι...φόβος οτι κάτι έχω και θα μείνω στο τόπο.
Για 1-2 μήνες απίστευτη ταλαιπωρία....νοσοκομεία κάθε λίγο και λιγάκι,οπού να αναφέρω οτι εκεί μέσα ένιωθα μία ασφάλεια,με οσα μου συνέβαιναν...
Πήγα σε νευρολόγο,πήγα γενικά σε μία ελίτ γιατρών...μέχρι και μαγνητικη εγκεφάλου εκανα...
Σαφώς τα αποτελέσματα ήταν...υγιέστατος...
Τι μας εμενε λοιπόν;;;
Ψυχίατρος...
Τότε το πήρα λιγάκι στραβά το θέμα,καθώς ήμουν προκατειλημμένος με το είδος...
Ομως ήταν κι αδιέξοδος για μένα...
Ο πρώτος γιατρός πού πήγα για μία και μοναδική επίσκεψη,δε μου γέμισε το μάτι...
Εκλεισα άμεσα ραντεβού σε μία άλλη γιατρό,πού ξέρω οτι είχε κάνει δουλειά σε μία άλλη περίπτωσή.τουλάχιστον αυτό μου ειχαν πει κάποιοι γνωστοί.
Πήγα λοιπόν.
Μπορώ να πω οτι μέσο της συζήτησής μας,με βοήθησε,ομως δυστυχώς η περίπτωσή μου ήταν ήδη προχωρημένη κι έτσι η φαρμακευτική αγωγή ήταν απαραίτητη.
Μισό lexotanil για ένα μικρό διάστημα και μισό seroxat για αρχή,οπού σταδιακά έγιναν 2 τα χάπια αφού πρώτα έκοψα το lexotanil.
Σαφώς και είδα βελτίωσή.
Μπορεί να μην ήμουν τέλεια πάντα,ομως είχα βρει ξανά τους ρυθμούς μου.
Να σημειώσω οτι γενικά είχα έντονη Ζωή και κάποια οικογενειακά προβλήματά,πού οπως μου είπε η γιατρός μου,υποσυνείδητα λειτουργούσαν κι έτσι μου εκδηλώθηκε μέσο των διαταραχών.
Εγώ της είπα τότε οτι κάποια από αυτά πού μου συνέβαιναν,δεν ένιωθα να με ενοχλούν,ομως εκείνη επέμενε το αντίθετό...οτι δηλαδή σιγά σιγά έκαναν την ζημιά τους μέσο του υποσυνείδητου μου και κάποια στιγμή ξέσπασε το σύστημά...
Και μάλιστα μου είπε οτι καλύτερα πού σε χτύπησε έτσι γιατί θα μπορούσε να σε χτυπήσει με κάποια σοβαρή ασθένεια.ίσως να είχε δίκιο,δεν ξέρω.

Σημασία εχει οτι ακολούθησα την αγωγή,ομως εκανα κάτι άλλο κακό...
Εκοψα τις συνεδρίες μας...
Συνέχισα ολα αυτά τα χρόνια να παίρνω κανονικά 2 seroxat την μέρα ώσπου...

Ωσπου είχα πάλι ξεφύγει...ξενύχτια,ποτά,γυν� �ίκες,καθημερινά σχεδόν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και φυσικά σπατάλες,αγορές αυτοκίνητων και μηχανών,και άλλα ευτράπελα...πού μυαλό τότε.
Οταν χτύπησε η οικονομική κρίσή,σαφώς και με πείραξε καθώς ήμουν αλλιώς μαθημένος,ομως αναγκαστικά νομίζω οτι συμβιβάστηκα.
Και ξαφνικά το 13 βιωνω το πρώτο χτύπημα...
Επαθε ανακοπή η μητέρα μου μπροστά στα μάτια μου...τρόμος.
Απερίγραπτη αίσθηση...θλίψη,κλάματα,πόν� �ς...
Αδέρφια δεν έχω οπότε το πέρασα μόνος μου όλο αυτό,μαζί με τον πατέρα μου πού να σημειώσω οτι ήταν σε μία μικρή διάσταση με την μητέρα μου,λόγω του οτι ο πατέρας μου διατηρούσε κάποια άλλη παράλληλη σχέση για πολλά χρόνια και από πριν με πιάσουν ολα αυτά περιστατικά...
Παρόλα αυτά βρισκόντουσαν κάθε μέρα,εμενε στο μαγαζί μας ο πατέρας μου,ήταν γενικά ολα κανονικά πέρα από τους καυγάδες τους και πέρα του οτι ο πατέρας μου δεν εμενε στο σπίτι μας...
Η μάνα μου γενικά είχε περάσει τρελό λούκι,καθώς τον υπεραγαπουσε και γενικά είχε ρίξει όλη την προσοχή πάνω του...να τον παρακολουθα,να την τρώει ένα γιατί,επειδή εκείνος διατηρούσε κάποια άλλη σχέση με κάποια αλλοδαπή...
Και γενικά να συμβαίνουν διαφορά σκηνικά μέσο της παρακολούθησής...σε ξενοδοχεία και άλλα μέρη πού πήγαινέ εκείνος.χάλια κατάσταση.ειδικά για εκείνη πού παρέλειψε την υγεία της,είχε θρόμβωση,κι έτσι ένα ξημέρωμα Κυριακής,επαθε ανακοπή.
Φυσικά κι ο πατέρας μου κλονίστηκε από το γεγονός αυτό...τον πόνεσε και νομίζω οτι ποτέ δε το ξέχασε...και φυσικά του έλειπε...

Εκτοτε,σιγά σιγά άρχισαν να με πιάνουν φοβίες,μήπως και συμβεί και σε μένα κάτι τέτοιο...έφευγαν γρήγορα ομως από το μυαλό μου.
Κάθε μέρα πήγαινα στου πατέρα μου και καθόμασταν και γενικά πέρα των οικονομικών βαρών πού είχαμε,κυλούσαν ολα νορμάλ...
Να σημειώσω οτι με την αλλοδαπή πού είχε σχέση,πως είχε τελειώσει το μεταξύ τους,καθώς εκείνος πλέον δεν είχε χρήμα να σπρώχνει...κι έτσι,αυτή τον άφησέ.
δυστυχώς συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες αυτά...
Φυσικά εκείνος στεναχωρήθηκε πολύ.
Το 17 ομως,μου επιφύλασσε άλλη μία έκπληξή...4 χρόνια μετά τον θάνατο της μάνας μου...καρκίνος στο πάγκρεας...ο πατέρας μου...
Οι γιατροί του έδιναν 2-3 μήνες Ζωής...κατάφερε κι έζησε 7.7 βασανιστικούς μήνες...έλιωσε...
Προσπάθησα με κάθε τρόπο να τον κρατήσω στην Ζωή καθώς να αναφέρω οτι του είχα τρελή αδυναμία,παρότι πολλές φορές τσακωνόμασταν πολύ.
Οσο ήταν ακόμα ζωντανός φυσικά τα κακά κουτσομπολιά από τον κύκλο μας,πήγαιναν κι ερχόταν,κι ολα αυτά για χτυπήματα σε μένα...
Τελικά έφυγε κι εκείνος...
Με πόνεσε πάρα πολύ και με πονάει ακόμα,πολλές φορές πολύ περισσότερο σε σχέση με τότε...
Μαζί με τον πόνο και την θλίψη,μου εμειναν τα κακά κουτσομπολιά,ψευδείς κατηγορίες και άλλα χίλια δυο...
Από οταν έφυγε η μάνα μου,ο τρόπος Ζωής μου αλλαξε...
Ενιωθα σιγά σιγά πιο σοφός...εκανα πιο μετρημένες κινήσεις και γενικά επιζητούσα πάντα την αλήθεια και το δίκαιο...
Καθώς πολλά θέματα πού ήταν δίκαια,μας έφεραν σε κακή οικονομική κατάσταση,άσχετα αν έχω ακόμα περιούσια...οι γονείς μου πάντα βάδιζαν με το φιλότιμο και την τιμιότητα,γι αυτό δυστυχώς τους εκμεταλλεύτηκαν μέχρι και τα αδέρφια τους...
Πλέον είμαι πολύ πιο μετρημένος και προσπαθώ για το σωστό...δεν αρέσει σε πολλούς...κι αυτό το έχω αντιμετωπίσει.ομως αυτό διδάχτηκα κι αυτό κάνω από ένα σημείο της Ζωής μου κι επειτα.
Οπως και να χει...και μετά από ολα αυτά...2 βδομάδες τώρα δε νιώθω πολύ καλά.
Φοβίες,αστάθεια,ζάλη,πού και πού απαισιόδοξες και κακές σκέψεις.
Σίγουρα νομίζω οτι έχω χτυπηθεί πολύ από την μοίρα τα τελευταία χρόνια,κι ίσως να έχουν αρχίσει πάλι οι ενοχλήσεις...
Οπως και να χει...μετά από τόσα χρόνια,έκλεισα ραντεβού για την άλλη βδομάδα,στην ιδια γιατρό πού πήγαινα και τότε...
Βασικά με ρώτησέ αν πίνω ακόμα αυτά πού έπινα ως αγωγή...είπα ναι...
Μου είπε κακώς διέκοψες έτσι...
Μου πρότεινε ως τότε να πίνω 3 μισα χάπια lexotanil η Xanax ώστε να με βοηθήσουν μέχρι το ραντεβού.κι αυτό θα κάνω...
Και σαφώς αυτή την φορά θα ακολουθήσω πλήρως της οδηγίες της...κι ελπίζω...να γίνω καλά...
Γενικά κατάλαβα,οτι πολλά πράγματά,πολλές κουβέντες τρίτων άσχετων ανθρώπων,πως δε πρέπει να τα παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά...
Εμένα ομως με έριξαν πολλά πράγματά...
Ευχαριστώ όλους όσους θα διαβάσουν το μακροσκελές αυτό μήνυμα...ήθελα να το γράψω έτσι,ως μία κατάθεση ψυχής...

Να σημειώσω βέβαια και κάτι πού παρέλειψα...
Δεν είμαι αλάνθαστος...σαφώς με το παραπάνω μήνυμα μου εκδηλώνω και κάποια λάθη μου...
Οπως και λάθη εκανα με σχέσεις πού είχα...είχα πληγώσει κοπέλες στο παρελθόν,καθώς μου άρεσε ο ποδόγυρος...ολα αυτά τα σκέφτομαι και πολλές φορές μετανιώνω πού φέρθηκα έτσι...γιατί ο πραγματικός άντρας δεν προδίδει...έστω κι αν δεν έχω παντρευτεί ποτέ,θεωρώ κάποιες πράξεις μου ως προδοσία.
Οπως επίσης μετανιώνω και για σπατάλες πού εκανα και πού όλη μου η Ζωή τότε ήταν με φίλους...φίλους πού απλά εκμεταλλεύτηκαν...
Ξέχασα να κοιτάξω εμένα...ομως...ποτέ δεν είναι αργά.

Ποτε δεν ειναι αργα.Συνεχισε τις συνεδριες αφου σου εκαναν καλο.Ολοι εχουμε κανει λαθη στην πορεια της ζωης μας,μικροτερα μεγαλυτερα...οκ...το θεμα ειναι οτι θες να βελτιωθεις και να αγαπησεις τον εαυτο σου.Η απωλεια ειναι βαρυ πραγμα.μονο ο χρονος απαλυνει την πληγη.Θα σταθεις στα ποδια σου και θα χαμογελασεις ξανα.Παρτο βημα βημα και ολα θα γινουν.Σου ευχομαι τα καλυτερα.

[ripper]

Ποτε δεν ειναι αργα.Συνεχισε τις συνεδριες αφου σου εκαναν καλο.Ολοι εχουμε κανει λαθη στην πορεια της ζωης μας,μικροτερα μεγαλυτερα...οκ...το θεμα ειναι οτι θες να βελτιωθεις και να αγαπησεις τον εαυτο σου.Η απωλεια ειναι βαρυ πραγμα.μονο ο χρονος απαλυνει την πληγη.Θα σταθεις στα ποδια σου και θα χαμογελασεις ξανα.Παρτο βημα βημα και ολα θα γινουν.Σου ευχομαι τα καλυτερα.

Σε ευχαριστώ πολύ

[Them20]

Τα έχω περάσει και εγώ αυτά όταν έχασα τον πατέρα μου. Μόνο ο χρόνος μπορεί να σε βοηθήσει· όχι να ξεχάσεις όλα αυτά που πέρασες και περνας αλλά σιγά σιγά να αρχίσεις να ονειρεύεσαι και να σταθείς ξανά στα πόδια σου ακόμα πιο δυνατός για να αντιμετωπίσεις αυτή τη γλυκόπικρη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Πολύ σύντομα όλα θα πάνε μια χαρά.