Είναι φυσιολογικό που δεν έχω όρεξη;

[dinar93]

Καλησπέρα σε όλους,

Σε λίγους μήνες γίνομαι 27 ετών, σχέση σοβαρή έχω να κάνω δύο χρόνια (δύο στο σύνολο μακροχρόνιες). Την τελευταία σχέση την τελείωσα εγώ, γνωριμία από fb λίγων μηνών αποδείχτηκε τοξική- παρανοική ζήλια από αυτόν και λεκτική βία-όπου δεν ήμουν ερωτευμένη και ήθελα απλά να δω αν μπορώ να ξαναμπώ σε σχέση. Έπειτα ενα φλερτ για κανα μήνα με εξόδους όπου δεν μου βγήκε για σχέση (δεν υπήρχε πάθος) και προ καραντίνας μια-δυο νύχτες προέκυψε σεξ με τον πρώην μου (αυτόν προ διετίας). Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε και δεν έχω μπει σε καμία εφαρμογή, δεν μίλησα με κανέναν άγνωστο να φλερτάρω, δεν επιδίωξα συνάντηση "απλά για να γίνει". Ψάχνω το αληθινό, αυτόν που θα με κερδίσει, θέλω τη σχέση που αξίζω και προσελκύω, με αγάπησα πιο πολύ μετά από συνεδρίες με ψυχολόγο που διακόπηκαν λόγω του ότι με θεώρησε πλέον ικανή να διαχειριστώ τις καταστάσεις χωρίς να χρήζω υποστήριξης. Ωστόσο, η μοναξιά αυτά τα χρόνια δεν έχει φύγει ούτε κουκουλώθηκε αφού δεν κατάφερα να συνάψω μια σχέση της προκοπής, δεν έχει προκύψει κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω, να ερωτευτώ και ο κύκλος μου είναι περιορισμένος. Θέλω να με προσεγγίσει εκείνος που θα νιώσω κι εγώ έλξη, να μου δώσει αφορμή για γνωριμία. Κυκλοφορώ αρκετά και μόνη μου (πεζοπορίες, ταξίδια) και στη μετακίνηση για τη δουλειά μου, πήγαινα και θα ξαναπηγαίνω γυμναστήριο μόλις ανοίξουν (δεν έχω σταθερή παρέα ανέκαθεν να βγαίνω συχνά σε καφετέριες, μπαρ κ.α). Προβληματίζομαι στο πώς θα γίνει να τον βρω τον ανθρωπό μου κι εγώ....έχω πιστέψει ότι ίσως δεν γίνει...έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι σε σχέση. Χρειάζομαι να νιώσω ότι ζω ξανά κι απολαμβάνω τη ζωή, έχω κάνει τόση δουλειά με τον εαυτό μου, ειμαι κοινωνική , χαμογελάω, ξέρω να περνάω και μόνη μου καλά (το έχω συνηθίσει)....προτιμώ όλα ή τίποτα. Είναι χάσιμο χρόνου;

[Ορέστης]

Δε νομιζω. Απλα βρες μερη με αντρες και αν σου αρεσει καποιος ζητα του να βγειτε.

[Xfactor]

οχι καθολου χασιμο δεν ειναι.....σε μπαρακια , εξω στον δρομο...η στο γυμναστηριο δεν σε προσεγγιζει κανενας?
αμα σου αρεσει καποιος μπορεις να κανεις και εσυ το πρωτο βημα παντως...ισωςνα ειναι ντροπαλος και να μην ερθει ποτε....και οταν λεω πρωτο βημα..π.χ εκει στο γυμναστηριο να πας την ωρα π παει σε ενα μηχανημα και να πιασεις κουβεντα να κανεις εναλαξ και καλα...και να ρωτησεις δυο τρια πραγματα και να συστηθεις με ενα χαμογελο....

[giorgos35]

Καλησπέρα σε όλους,

Σε λίγους μήνες γίνομαι 27 ετών, σχέση σοβαρή έχω να κάνω δύο χρόνια (δύο στο σύνολο μακροχρόνιες). Την τελευταία σχέση την τελείωσα εγώ, γνωριμία από fb λίγων μηνών αποδείχτηκε τοξική- παρανοική ζήλια από αυτόν και λεκτική βία-όπου δεν ήμουν ερωτευμένη και ήθελα απλά να δω αν μπορώ να ξαναμπώ σε σχέση. Έπειτα ενα φλερτ για κανα μήνα με εξόδους όπου δεν μου βγήκε για σχέση (δεν υπήρχε πάθος) και προ καραντίνας μια-δυο νύχτες προέκυψε σεξ με τον πρώην μου (αυτόν προ διετίας). Έχουν περάσει τρεις μήνες από τότε και δεν έχω μπει σε καμία εφαρμογή, δεν μίλησα με κανέναν άγνωστο να φλερτάρω, δεν επιδίωξα συνάντηση "απλά για να γίνει". Ψάχνω το αληθινό, αυτόν που θα με κερδίσει, θέλω τη σχέση που αξίζω και προσελκύω, με αγάπησα πιο πολύ μετά από συνεδρίες με ψυχολόγο που διακόπηκαν λόγω του ότι με θεώρησε πλέον ικανή να διαχειριστώ τις καταστάσεις χωρίς να χρήζω υποστήριξης. Ωστόσο, η μοναξιά αυτά τα χρόνια δεν έχει φύγει ούτε κουκουλώθηκε αφού δεν κατάφερα να συνάψω μια σχέση της προκοπής, δεν έχει προκύψει κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω, να ερωτευτώ και ο κύκλος μου είναι περιορισμένος. Θέλω να με προσεγγίσει εκείνος που θα νιώσω κι εγώ έλξη, να μου δώσει αφορμή για γνωριμία. Κυκλοφορώ αρκετά και μόνη μου (πεζοπορίες, ταξίδια) και στη μετακίνηση για τη δουλειά μου, πήγαινα και θα ξαναπηγαίνω γυμναστήριο μόλις ανοίξουν (δεν έχω σταθερή παρέα ανέκαθεν να βγαίνω συχνά σε καφετέριες, μπαρ κ.α). Προβληματίζομαι στο πώς θα γίνει να τον βρω τον ανθρωπό μου κι εγώ....έχω πιστέψει ότι ίσως δεν γίνει...έχω ξεχάσει πώς είναι να είσαι σε σχέση. Χρειάζομαι να νιώσω ότι ζω ξανά κι απολαμβάνω τη ζωή, έχω κάνει τόση δουλειά με τον εαυτό μου, ειμαι κοινωνική , χαμογελάω, ξέρω να περνάω και μόνη μου καλά (το έχω συνηθίσει)....προτιμώ όλα ή τίποτα. Είναι χάσιμο χρόνου;

Καλημέρα.. πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται και δυσκολεύονται οι γυναίκες να βρουν άνδρες είτε για σχέση είτε για ότι προκύψει...
Ειδικά για της γυναίκες είναι το μόνο εύκολο να βρουν άνδρες για σχέση..που δυσκολεύεστε δηλαδή..??
Ένα σωρό νέα ελεύθερα παιδιά υπάρχουν ..
Τώρα το καλοκαιρι πηγενε στη θάλασσα μιλιονια αγόρια θα βρεις...έστω μια φίλη μια γνωστή μια ξαδέρφη κάτι δεν έχεις να την πάρεις να βγήκε λίγο για κάνα καφέ??
Είτε για μπάνιο είτε για περπάτημα..όλο και κάποιος θα βρεθεί να σας πλησιάσει...
Ε τώρα αν κάποιος πλησιάσει με κάποια αφορμή και σας μιλάει και του γυρνάτε την πλάτη η κάνετε της δύσκολες και δεν δίνετε σημασία μετά λογικό είναι να δυσκολεύεστε..δεν το λέω για εσένα αποκλειστικά..
Γενικότερα μιλαω ...μην παρεξηγιεσαι...

[Ορέστης]

Μη συμβουλευετε γυναικουλιστικα,. Αυτη να ζητησει στον αλλο να βγουνε.

[dinar93]

Στο γυμναστήριο είναι ομαδικά προγράμματα (ζουμπα κλπ). Φίλη γωστή έχω για περίπατο κλπ απλά όχι τόσο συχνά γιατί δουλέυουν/είναι μετις σχέσεις τους/είναι μακριά η μόνιμη κατοικία τους και δεν υπάρχει αυτό το συχνό δυστυχώς...αλλά εδώ και μόνη μου που βγαίνω δεν με έχει προσεγγίσει κάποιος εκτός από ελάχιστα παραδειγματα στο μετρό να μου δώσουν το τηλ τους/να ζητάν ινσταγκραμ (που δεν έχω και να παραξενεύονται!). Εγώ να πάω να "την πέσω" δεν είναι του χαρακτήρα μου, ειμαι θετική να με προσεγγίσει κάποιος και δε θέλω να ασχοληθω ξανά με online γνωριμίες. Θέλω να νιώσω γυναίκα , ότι αρέσω και να θέλει να με γνωρίσει κάποιος που θέω εγώ από κοντά.Και διακοπές έχω πάει κάποιες μέρες μόνη μου , δλδ δεν κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου από το να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Κι εγώ με αυτά που βλέπω γύρω δεν καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύομαι κι εγώ να βρω και αρχίζω και πιστεύω ότι είναι μόνιμη κατάσταση δυστυχώς ότι με πήρε ο καιρός και βαρέθηκα. Η ψυχολόγος δεν έβρισκε λάθος απλά και πάλι με κουράζει που δεν αλλάζει κάτι ...

[Xfactor]

Στο γυμναστήριο είναι ομαδικά προγράμματα (ζουμπα κλπ). Φίλη γωστή έχω για περίπατο κλπ απλά όχι τόσο συχνά γιατί δουλέυουν/είναι μετις σχέσεις τους/είναι μακριά η μόνιμη κατοικία τους και δεν υπάρχει αυτό το συχνό δυστυχώς...αλλά εδώ και μόνη μου που βγαίνω δεν με έχει προσεγγίσει κάποιος εκτός από ελάχιστα παραδειγματα στο μετρό να μου δώσουν το τηλ τους/να ζητάν ινσταγκραμ (που δεν έχω και να παραξενεύονται!). Εγώ να πάω να "την πέσω" δεν είναι του χαρακτήρα μου, ειμαι θετική να με προσεγγίσει κάποιος και δε θέλω να ασχοληθω ξανά με online γνωριμίες. Θέλω να νιώσω γυναίκα , ότι αρέσω και να θέλει να με γνωρίσει κάποιος που θέω εγώ από κοντά.Και διακοπές έχω πάει κάποιες μέρες μόνη μου , δλδ δεν κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου από το να κάνω αυτό που με ευχαριστεί. Κι εγώ με αυτά που βλέπω γύρω δεν καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύομαι κι εγώ να βρω και αρχίζω και πιστεύω ότι είναι μόνιμη κατάσταση δυστυχώς ότι με πήρε ο καιρός και βαρέθηκα. Η ψυχολόγος δεν έβρισκε λάθος απλά και πάλι με κουράζει που δεν αλλάζει κάτι ...

κανενας καιρος δεν σε πηρε.....φανταζομαι εισαι του 93 οπως λεει και το νικ σου....εισαι νεοτατη πανω στην καλυτερη ηλικια...και βεβαια τωρα ειναι και η καλυτερη εποχη για γνωριμιες....
οκ το καταλαβαινω πως δν ειναι του στυλ σου να την πεσεις εσυ πρωτη...
αλλα αφου λες δν εχεις καποια φιλη τωρα να βγαινετε π.χ σε μπαρακια...η να γνωριζεις κοινους γνωστους...επρεπε τουλαχιστον να εχεις μερικες ασχολιες π εχουν αντρες μεσα......στο ζουμπα κ.λ.π φανταζομαι ειστε γυναικες....

Δεν εχεις τπτ λαθος εσυ μην το βλεπεις ετσι...και δικιο εχει η ψυχολογος...εγω βλεπω μια νορμαλ κοπελα...π απλα ειναι ατυχη και ισως λιγο εσωστρεφεις γι αυτο δυσκολευτηκες εως τωρα...
να ας πουμε σημερα....ειναι κυριακη φανταζομαι καθεσαι....γτ δν πας παραλια? εστω και μονη να περασεις καλα...και π ξερεις απο το πουθενα ερχονται οι γνωριμιες....

παντως αυτο το παθαινω κ εγω επειδη δν εχω φουμπου/ινστα σε ολους φαινεται περιεργο αλλα δν με νοιαζει καθολου...:P

[Lemonpie5]

Καλησπέρα, ταυτιζομαι απολυτα με αυτά που γράφεις.

Είμαι 25 αλλά εγώ είμαι σε χειρότερη θέση γιατί δεν είχα σχέση ποτέ.
Έβγαινα περιστασιακά με διάφορους που δεν με τρέλαιναν ιδιαίτερα και δεν έχω ολοκληρώσει ακόμα με κανέναν.
Δεν πρόλαβα ποτέ να γνωρίσω κάποιον ουσιαστικά, όσα έχω κάνει ήταν στη φάση ξεπέτας.
Θέλω κι εγώ να γνωρίσω κάποιον που ΘΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ και όσο ψάχνω στο τίντερ τόσο απελπίζομαι.

Τουλάχιστον έχεις κάποια σχέση να θυμάσαι, δεν έχεις το βάρος της απειρίας και έχεις και παρέα, αν όχι σταθερή.
Εγώ δεν έχω τίποτα από αυτά.
Οπότε χαλάρωσε, όλο και κάτι θα συμβεί, αφού κάνεις και πράγματα μόνη σου και έχεις άτομα να βγεις.

Αν επιτρέπεται, σε ψυχολόγο πήγες για το θέμα της σχέσης?

[dinar93]

Καλησπέρα,

Πήγα μόλις χώρισα, ξεκίνησε με κλάμα σε ανύποπτο χρονο. Πέρασα κατάθλιψη με αφορμή το χωρισμό αλλά ουσιαστικά είχα συσσωρευμένα καταπιεσμένα συναισθήματα και βγήκαν στην επιφάνεια όταν έφυγε το "στήριγμά" μου. Άλλαξα 2-3 για γνώμες αλλά πιστεύω βοήθησε πολύ (όχι για τη σχέση που είχε ήδη τελειώσει, για τον εαυτό μου και την αναγνώριση/διαχείριση συναισθημάτων).

[dinar93]

κανενας καιρος δεν σε πηρε.....φανταζομαι εισαι του 93 οπως λεει και το νικ σου....εισαι νεοτατη πανω στην καλυτερη ηλικια...και βεβαια τωρα ειναι και η καλυτερη εποχη για γνωριμιες....
οκ το καταλαβαινω πως δν ειναι του στυλ σου να την πεσεις εσυ πρωτη...
αλλα αφου λες δν εχεις καποια φιλη τωρα να βγαινετε π.χ σε μπαρακια...η να γνωριζεις κοινους γνωστους...επρεπε τουλαχιστον να εχεις μερικες ασχολιες π εχουν αντρες μεσα......στο ζουμπα κ.λ.π φανταζομαι ειστε γυναικες....

Δεν εχεις τπτ λαθος εσυ μην το βλεπεις ετσι...και δικιο εχει η ψυχολογος...εγω βλεπω μια νορμαλ κοπελα...π απλα ειναι ατυχη και ισως λιγο εσωστρεφεις γι αυτο δυσκολευτηκες εως τωρα...
να ας πουμε σημερα....ειναι κυριακη φανταζομαι καθεσαι....γτ δν πας παραλια? εστω και μονη να περασεις καλα...και π ξερεις απο το πουθενα ερχονται οι γνωριμιες....

παντως αυτο το παθαινω κ εγω επειδη δν εχω φουμπου/ινστα σε ολους φαινεται περιεργο αλλα δν με νοιαζει καθολου...:P

Πήγα στο πάρκο για γυμναστική και μετά στη νύφη μου για καφέ :) Απέχω πολύ από παραλία δυστυχώς αλλά ό,τι μπορώ θα κάνω αν και είμαι πιο πολύ του βουνού. Έχω ανάγκη με όλο μου το είναι την κατάλληλη παρέα πιστεύω για να τα απολαμβάνω περισσότερο όλα.

[Lemonpie5]

Καλησπέρα,

Πήγα μόλις χώρισα, ξεκίνησε με κλάμα σε ανύποπτο χρονο. Πέρασα κατάθλιψη με αφορμή το χωρισμό αλλά ουσιαστικά είχα συσσωρευμένα καταπιεσμένα συναισθήματα και βγήκαν στην επιφάνεια όταν έφυγε το "στήριγμά" μου. Άλλαξα 2-3 για γνώμες αλλά πιστεύω βοήθησε πολύ (όχι για τη σχέση που είχε ήδη τελειώσει, για τον εαυτό μου και την αναγνώριση/διαχείριση συναισθημάτων).

Δηλαδή ένιωθες χαμηλή αυτοεκτίμηση όταν ήσουν μόνη σου?

[dinar93]

Δηλαδή ένιωθες χαμηλή αυτοεκτίμηση όταν ήσουν μόνη σου?

Δεν είχα ταυτότητα χώρια του....νόμιζα τελείωσε ο κόσμος και δεν ήθελα τη ζωή μου. Είχα τόση ανασφάλεια που του τα έλεγα κιόλας αυτά,δεν υπήρχε για μένα μεγαλύτερο κακό από το να μείνω μόνη μου στα 25 τότε ....δεν υπήρχε αυτοπεποίθηση φαντάσου μου έλεγε πόσο όμορφη είμαι και εγώ ήθελα να το λέει πιο συχνά γιατί ήμουν παχύσαρκη μέχρι τα 18, εχασα 35 κιλά + . Ήθελα κι άλλα λόγια θαυμασμού με τον τρόπο που είχα εγώ στο μυαλό μου "απαιτούσα" να με θέλει.

[Lemonpie5]

Εγώ δεν ήμουν παχύσαρκη, αλλά είχα κάποια περιττά κιλά (20 παραπάνω από το τωρινό μου βάρος)
και όποτε μου έκαναν σχόλια γνωστοί το έπαιρνα κατάκαρδα
και οι γονείς μου μου την έλεγαν, αλλά δεν βοηθούσαν ουσιαστικά. Μάλιστα μου είχαν πει ότι θα μου αρέσει κάποιος και θα με απορρίψει για τα κιλά μου, αν δεν αδυνατίσω
Έβλεπα τότε (εποχές εφηβείας) πως τα αγόρια ήθελαν κοπέλες όμορφες, με ωραία σώματα και εκείνες έκαναν πιο πολύ σχέσεις κι εγώ έμπαινα στο τριπάκι του "ααα, σιγά μην ενδιαφερθεί κανείς για εμένα" και δεν έκανα τίποτα με κανέναν στην εφηβεία μου και γενικά μέχρι να χάσω τα κιλά. Με φλέρταραν κάποιοι, αλλά τότε δεν το θεωρούσα καν πιθανό να με θέλουν.

Για να μην μακρυγορώ, ζήλευα τις σχέσεις των άλλων. Μεγάλωσα σε επαρχία και εδώ έχουν όλοι σχεδόν μόνιμες και σοβαρές σχέσεις.
Δεν ζηλεύω τόσο τη διάρκεια, όσο το ότι τις δημιούργησαν με μια "αγνότητα" , από τα χρόνια του σχολείου.
Έχασα τα κιλά και τα κοπλιμέντα που ακούω με κάνουν περήφανοι, δεν μιλάω μόνο από άντρες, αλλά γενικά από γνωστούς.
Ζητάω κι εγώ τον θαυμασμό των αντρών και όταν τον πάρω, μετά μου ξεφουσκώνει ο ενθουσιασμός. Αντίθετα, αν κάποιος με γράψει, το παίρνω κατάκαρδα.
Μέχρι τα 22 ούτε φιλί δεν είχα δώσει να φανταστείς.
Δεν έχω κοινωνικό κύκλο για να γνωρίσω κάποιον και μέσω τίντερ οι περισσότεροι ζητάνε σεξ και είναι και μερικοί που το παίζουν ότι θέλουν σχέση αλλά τελικά θέλουν σεξ!
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον ουσιαστικά, να βγούμε για καιρό, να μου δημιουργηθούν συναισθήματα. Όλοι ήθελαν χαμούρεμα αμέσως και σεξ στο καπάκι. Δεν μπορούσα να ολοκληρώσω έτσι, θέλω τον χρόνο μου.

Μόνο δύο μου άρεσαν πραγματικά ως τώρα, που έχουν σχέση και δεν μπόρεσα να τους πλησιάσω, αν και με κοιτούσαν.

Παίζει μεγάλο ρόλο το ότι δεν νιώθαμε καλά με την εμφάνισή μας και μας έμειναν απωθημένα και ανάγκη για θαυμασμό πιστεύω...

[dinar93]

Εγώ δεν ήμουν παχύσαρκη, αλλά είχα κάποια περιττά κιλά (20 παραπάνω από το τωρινό μου βάρος)
και όποτε μου έκαναν σχόλια γνωστοί το έπαιρνα κατάκαρδα
και οι γονείς μου μου την έλεγαν, αλλά δεν βοηθούσαν ουσιαστικά. Μάλιστα μου είχαν πει ότι θα μου αρέσει κάποιος και θα με απορρίψει για τα κιλά μου, αν δεν αδυνατίσω
Έβλεπα τότε (εποχές εφηβείας) πως τα αγόρια ήθελαν κοπέλες όμορφες, με ωραία σώματα και εκείνες έκαναν πιο πολύ σχέσεις κι εγώ έμπαινα στο τριπάκι του "ααα, σιγά μην ενδιαφερθεί κανείς για εμένα" και δεν έκανα τίποτα με κανέναν στην εφηβεία μου και γενικά μέχρι να χάσω τα κιλά. Με φλέρταραν κάποιοι, αλλά τότε δεν το θεωρούσα καν πιθανό να με θέλουν.

Για να μην μακρυγορώ, ζήλευα τις σχέσεις των άλλων. Μεγάλωσα σε επαρχία και εδώ έχουν όλοι σχεδόν μόνιμες και σοβαρές σχέσεις.
Δεν ζηλεύω τόσο τη διάρκεια, όσο το ότι τις δημιούργησαν με μια "αγνότητα" , από τα χρόνια του σχολείου.
Έχασα τα κιλά και τα κοπλιμέντα που ακούω με κάνουν περήφανοι, δεν μιλάω μόνο από άντρες, αλλά γενικά από γνωστούς.
Ζητάω κι εγώ τον θαυμασμό των αντρών και όταν τον πάρω, μετά μου ξεφουσκώνει ο ενθουσιασμός. Αντίθετα, αν κάποιος με γράψει, το παίρνω κατάκαρδα.
Μέχρι τα 22 ούτε φιλί δεν είχα δώσει να φανταστείς.
Δεν έχω κοινωνικό κύκλο για να γνωρίσω κάποιον και μέσω τίντερ οι περισσότεροι ζητάνε σεξ και είναι και μερικοί που το παίζουν ότι θέλουν σχέση αλλά τελικά θέλουν σεξ!
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον ουσιαστικά, να βγούμε για καιρό, να μου δημιουργηθούν συναισθήματα. Όλοι ήθελαν χαμούρεμα αμέσως και σεξ στο καπάκι. Δεν μπορούσα να ολοκληρώσω έτσι, θέλω τον χρόνο μου.

Μόνο δύο μου άρεσαν πραγματικά ως τώρα, που έχουν σχέση και δεν μπόρεσα να τους πλησιάσω, αν και με κοιτούσαν.

Παίζει μεγάλο ρόλο το ότι δεν νιώθαμε καλά με την εμφάνισή μας και μας έμειναν απωθημένα και ανάγκη για θαυμασμό πιστεύω...

Κοίταξε κι εγώ στα 19 έκανα πρώτη φορά κι αυτό με κάποιον μεγαλύτερο που το έπαιζε ερωτευμένος να με ξεπαρθενιασει. Συμβαίνουν αυτά ,το ξεπερνάμε πιστεψε με δε θύμαμαι καν πλέον την πρώτη μου φορά με αυτόν τον γελοίο ούτε άφησα να μου διαλύσει όποιο ρομαντισμό είχα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ειναι εμπειρίες και χρειάζονται για να μπορείς να διακρίνεις με σαφήνεια μετά τους ανθρώπους ,ρισκάρεις και τελικά κάτι μενει ως μάθημα μετά. Δε μετανιώνω που στο σχολείο όλες φασωνοντουσαν κι εγώ έτρωγα bullying ούτε το ότι εγώ σπούδασα και δούλευα γιατί δεν είχα επιλογή κι εκείνες κουκουλωθηκαν από τα 20 για να μη χρειαστεί να βγουν στη ζωή . Δε ζηλεύω τίποτα ούτε τελικά σήμαινε κάτι η πρώτη μου άσχημη εμπειρία πρώτης φοράς.
Τώρα έχω παράπονο γιατί πια είμαι ολοκληρωμένο άτομο έχει περάσει καιρός ,ξέρω τι ζητάω και τι θέλω να μοιραστώ κι απλά δεν κάθεται. Το μερίδιο ευθύνης μου το αντιμετώπισα, δέχτηκα τις επιλογές των άλλων όσο κι αν με πονούσε κι έκανα και δικές μου. Ξέρω όμως ότι δε θα αναλωθω να το βρω με λάθος τρόπο αλλά πιστεύω δε μου αξίζει η μοναξιά και θυμώνω ώρες ώρες....

[Lemonpie5]

Κοίταξε κι εγώ στα 19 έκανα πρώτη φορά κι αυτό με κάποιον μεγαλύτερο που το έπαιζε ερωτευμένος να με ξεπαρθενιασει. Συμβαίνουν αυτά ,το ξεπερνάμε πιστεψε με δε θύμαμαι καν πλέον την πρώτη μου φορά με αυτόν τον γελοίο ούτε άφησα να μου διαλύσει όποιο ρομαντισμό είχα για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ειναι εμπειρίες και χρειάζονται για να μπορείς να διακρίνεις με σαφήνεια μετά τους ανθρώπους ,ρισκάρεις και τελικά κάτι μενει ως μάθημα μετά. Δε μετανιώνω που στο σχολείο όλες φασωνοντουσαν κι εγώ έτρωγα bullying ούτε το ότι εγώ σπούδασα και δούλευα γιατί δεν είχα επιλογή κι εκείνες κουκουλωθηκαν από τα 20 για να μη χρειαστεί να βγουν στη ζωή . Δε ζηλεύω τίποτα ούτε τελικά σήμαινε κάτι η πρώτη μου άσχημη εμπειρία πρώτης φοράς.
Τώρα έχω παράπονο γιατί πια είμαι ολοκληρωμένο άτομο έχει περάσει καιρός ,ξέρω τι ζητάω και τι θέλω να μοιραστώ κι απλά δεν κάθεται. Το μερίδιο ευθύνης μου το αντιμετώπισα, δέχτηκα τις επιλογές των άλλων όσο κι αν με πονούσε κι έκανα και δικές μου. Ξέρω όμως ότι δε θα αναλωθω να το βρω με λάθος τρόπο αλλά πιστεύω δε μου αξίζει η μοναξιά και θυμώνω ώρες ώρες....

αυτο που εκανα μπολντ με χαρακτηριζει απολυτα, αλλα εγω δεν εχω οικονομικο προβλημα. δουλευω για να εχω τη δικη μου τσεπη και για να αποκτησω εμπειρια στη ζωη
οχι να βολευτω με τον καθε ενα να με συντηρει
επισης με αυτο το κουκουλωμα οπως λες, αποφευγουν να γνωρισουν τις ασχημες εμπειριες απο αντρες και τα θεωρουν ολα ροδινα
κι αν τους πεις οτι δεν θες να βγεις με τον ταδε σε λενε και παραξενη