Ζώ για να υποφέρω

[stefamw]

Ο τιτλος τα λεει ολα...δεν ξερω γιατι γραφω εδω και τι απαντησεις να περιμενω ή συμβουλες...και μονο που τα βγαζω απο μεσα μου για να τα ακουσει καποιος ειναι κ αυτο μια βοηθεια.
Ειμαι 28 - αντρας, πασχων απο κοινωνικη φοβια, γαδ και καταθλιψη. Τα τελευταια χρονια δεν εχω καμια απολυτως παρεα, και αυτο συντελει στο μεγαλυτερο μερος για την καταθλιψη μου, το υπολοιπο ειναι η απραγια. Κανω σολο δραστηριοτητες ολα αυτα τα χρονα, οποιαδηποτε προσπαθεια για νεες παρεες δεν ειχε καμια αποιχηση, συν το οτι μενω επαρχια και τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα σαυτο τον τομενα.

Σημερα νιωθω χαλια, νιωθω πως πνιγομαι ψυχικα. Τοσο πολυ που νομιζω πως δυσκολευομαι να παρω αερα και στην πραγματικοτητα. Ξερετε αυτο το μπαλακι που βγαινει στο λαιμο πριν να κλαψει κανεις, αλλα το εχω εκει χωρις δακρυα, απλα να καθεται και να με ταλαιπωρει. Και το χειροτερο απ ολα, πανω στην καταθλιψη μου βρισκομαι και σε στερητικο συνδρομο, θα το αναλυσω αυτο παρακατω.
Προσπαθω να λυσω την απραγια μου, δεν υπαρχει χειροτερα πραγμα απο το να μην εχεις να ασχοληθεις με τιποτα, λες και εισαι καταδικασμενος σε αιωνια καραντινα, μονο εσυ και οι σκεψεις σου. Ασχημες σκεψεις που μου προκαλουν τρελα, λυπη και απογνωση. Δουλεια δεν εχω, ειχα μια part time σχεδιαζοντας διαφημιστικα βιντεο online σε αμερικανικη πλατφορμα για event και τετοια στο εξωτερικο, λογω καραντινας πηγε στα τσακιδια η δουλεια, κανενας δεν χρειαζεται πια τις υπηρεσιες μου και δεν ξερω ποτε θα επανελθω οποτε δεν εχω καμια παραγγελια να απασχοληθω με κατι.

Η μερα μου δεν εχει τιποτα το ιδιαιτερο. Με το που ακουμπησω τα ποδια στο πατωμα οταν ξυπναω με βαραει η καταθλιψη, γιατι εχω να αντιμετωπισω αλλη μια ιδια μερα στη ζωη μου. Καφες, λιγο αναγνωση κανα νεο στο ιντερνετ το πρωι και μετα μερικες κουπες τσαγια σιγα σιγα στο μπαλκονι μεχρι το απογευμα κουνοντας τα φωτοβολταικα πανελ να βλεπουν ηλιο μονιμα μεχρι τη δυση γιατι η δεη μας εκοψε το ρευμα απο συσσωρευμενες οφειλες. Οικονομικα λοιπον ειμαι χαλια.

Δουλεια δεν εχω, παρεα / φιλους δεν εχω ουτε για δειγμα, σχεση ή σεξ δεν ειχα ποτε μου, hobby εκτος απο κανα περπατημα διπλα στη θαλασσα το απογευμα-βραδυ ειναι το μονο που ακομα εχω το κουραγιο να κανω, δεν εχω ορεξη να κανω τιποτα, τιποτα απολυτως δεν μου δινει ευχαριστηση.

Επισης, λογω καταθλιψης εθιστικα στο Tramal. Για οσους δεν γνωριζουν, ειναι ενα συνθετικο ασθενες οπιουχο παυσιπονο (χορηγειται με διγραμμη συνταγη, το ειχα δοκιμασει πρωτη φορα σε παθηση με πονο στο γονατο εντελως κατα τυχη οταν το προτεινε ο ιατρος χωρις να γνωριζω απο πριν τι ηταν, και απο τοτε το κυνηγαω με καθε τροπο για να μου το γραψουν) με ιδιοτητες επισης SNRI και ασθενεστερα SSRI, οπως επισης και ανταγωνιστης NMDA (που κατα καποιο τροπο εχει μια εξτρα αντικαταθλιπτικη ιδιοτητα > οι ανταγωνιστες nmda). Τον τελευταιο χρονο το παιρνω πολυ συχνα, ωσπου δυστυχως εφτασα σε σημειο να το παιρνω καθε μερα (πολυ κακο). Τους τελευταιους 2 μηνες καθε μερα. Δοσολογια 300-450mg ημερισιως. Η συνηθισμενη δοσολογια για τον πονο ειναι 50mg 2-3 φορες τη μερα το πολυ. Το Tramal ειναι κατι οπως το ζαναξ για το αγχος, αμεσο αντικαταθλιπτικο, διωχνει την καταθλιψη σε μια-δυο ωρες και κραταει ολη μερα. Μπηκα στο τριπακι να το παιρνω καθε μερα. Σε δοσεις πανω απο 450mg προκαλει επιληπτικες κρισεις, οποτε λογω ανοχης δεν καταλαβαινω τιποτα πια και δεν γινεται να παρω πανω απο 450mg. Τις τελευταιες 2 μερες προσπαθησα να το κοψω, και δεν κοβεται με τιποτα. Ακομα και με μειωση δοσης ξεκινανε στερητικα οπως διαχυτοι πονοι σε ολο το σωμα (νιωθεις σαν να περασε οδοστρωτηρας απο πανω σου), βιαια επαναλαμβανομενα φταρνισματα, ζαλη, ναυτια αλλα το χειροτερο απ ολα που ενω αντεχω τα σωματικα ειναι...καταθλιψη x10 οσο ηταν πριν. Καταθλιψη που εξελισεται μεσα σε ωρες σε υπαρξιακη καταθλιψη, με σφιξιμο στο στομαχι σαν να ακουσες τα χειροτερα νεα της ζωης σου. Δεν εχω πολυ αποθεμα και δεν ξερω πως θα το κοψω. Ψυχιατρος δεν το γραφει για κανενα λογο (γιατι απλουστατα δεν υπαγεται σε ψυχοφαρμακα και μπορει να χασει την αδεια του) στον οκανα που δινουν υποκαταστατα κανουν αιματολογικες και η συγκεκριμενη ουσια δεν πιανεται στις εξαρτησιογονες και ο ιατρος μου δεν μπορει να μου γραψει αλλα τοσο συντομα. (Μην σκεφτειτε ουτε σαν ιδεα να το ζητησετε απο καποιο ιατρο για δοκιμη, ενω στην αρχη μοιαζει με γρηγορο θαυμα, εν τελη ειναι καταρα απο τα ταρταρα της κολασεως.)

Νιωθω δηλαδη πως επεστρεψα ξανα στην μαυρη ζωη προ-τραμαλ εποχης, τοσα συναισθηματα στεναχωρα που δεν μπορω να ελεγξω. Ολη την ωρα μου περνανε σκεψεις πως ηταν παλια η ζωη μου οσο ειχα παρεες, τι καναμε και περνουσαμε καλα, ολες οι κοπελες που ημουν κοντα στο να παιχτει κατι και γενικα οτιδηποτε αλλο που πλεον φανταζει φουλ καταθλιπτικο γιατι ολα αυτα εχουν πια τελειωσει. Επισης δεν γινεται να ξεκινησω κανενα νεο φαρμακο, εως οτου καθαριστει απο το συστημα το συγκεκριμενο, εχει μεγαλο χρονο ημιζωης. Μαζι με ssri προκαλει σεροτονινεργικο συνδρομο. Σημερα πηρα 400mg + 1mg Xanax και νιωθω απιστευτη καταθλιψη. Τρομαζω στην σκεψη τι θα γινει στα 0mg, το εχω ξανακοψει πολλες φορες στο παρελθον, αλλα τοτε ποτε δεν ειχα περασει πανω απο 1-2 βδομαδες συνεχους χρησης οποτε τα στερητικα ηταν σχετικα ηπια. Δεν ξερω τι να κανω για να νιωσω καλυτερα. Εχω τοσο ασχημη κοινωνικη φοβια που δεν μπορω να δουλεψω στην πραγματικη ζωη, γιαυτο και εμαθα κατι να το κανω μεσω ιντερνετ να βγαζω το χαρτζιλικι που συνηθως καθεται στην ακρη για να βοηθαει την οικογενεια μου μιας και δεν βγαινω πουθενα (που μενουμε μαζι) επειδη και αυτοι δεν εχουν σταθερη δουλεια.

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω, δεν ειναι ζωη αυτη, να ζεις μονιμα μια ατομικη καραντινα, και μονο που παω εξω βολτα για περπατημα και βλεπω παρεες, ευτυχισμενα ζευγαρακια, γυρναω με ακομα πιο απαισια καταθλιψη, σε σημειο που προτιμω απλα να καθομαι σπιτι, για να μην βλεπω εξω τι χανω. Μισω τη ζωη οπως ενα πιατο φαγητο που δεν μπορω ουτε να το μυριζω, και ειμαι αναγκασμενος να το μυριζω και να το τρωω καθε μερα. Δεν εχω λεφτα για να παω σε ειδικο, οι δημοσιοι τα ραντεβου θελουν "αιωνες" μεχρι να φτασει η σειρα μου λογω συσσωρευμενων ραντεβου λογω covid.

Yπαρχει εστω καποια αγωγη που να σας βοηθησε για να το συζητησω οταν θα φτασω στο ραντεβου με το γιατρο μου ή καλυτερα να το θεσω, να σας καθαρισε τελειως τα συναισθηματα που να μη νιωθετε απολυτως τιποτα, ουτε χαρα ουτε λυπη ? Κατι χαρουμενο δεν συμβαινει στη ζωη μου, χρεη και εξωδικα χτυπανε απο παντου την οικογενεια μου που δυστυχως εκαναν πολλες λαθος κινησεις οταν ημουν πολυ μικροτερος και δεν ειχα αποψη τοτε ή απλα δεν πολυσκαμπαζα απο δανεια κτλ. Τουλαχιστο να σταματησω να νιωθω (παλιοτερα ειχα δοκιμασει zoloft και δεν εκανε τιποτα απολυτως, ουτε καν παρενεργειες). Η εστω κατι φυσικο/βοτανο δεν ξερω οτιδηποτε...

[Ορέστης]

Κι εγω το ιδιο λεω. Ζω για να υποφερω.

[stefamw]

Κι εγω το ιδιο λεω. Ζω για να υποφερω.

Aστα. Θυμασαι τουλαχιστον κατι χαρουμενο να σου συνεβη τα τελευταια χρονια ? Εγω οχι, το μονο θετικο που μου συνεβη ηταν πριν 1,5 χρονο οταν επιτελους πηρα διπλωμα αυτοκινητου για να ξεκολλησω απο το χωριο που μενω να πηγαινω εστω καμια βολτα τριγυρω μονος. Κατι αλλο δεν...Φοβαμαι πια τι θα μου ξημερωσει. Πως την παλευεις γενικοτερα, κανεις κατι που σε βοηθαει εστω και λιγο ?

[Ορέστης]

Για την απεξαρτηση σιγουρα μπορει να βοηθησει ψυχιατρος. Απο εκει θα ξεκινησεις. Εγω ουτε αλκοολ δεν πινω αν και εκτιθεμαι σε διαφορες ουσιες ακουσια.

[stefamw]

Για την απεξαρτηση σιγουρα μπορει να βοηθησει ψυχιατρος. Απο εκει θα ξεκινησεις. Εγω ουτε αλκοολ δεν πινω αν και εκτιθεμαι σε διαφορες ουσιες ακουσια.

Φυσικα και θα του το αναφερω αυτο οοοοοταν ερθει η σειρα μου, αλκοολ δεν πινω ουτε γω, ενω προσωρινα βοηθαει, σωματικα και ψυχικα νιωθω δηλητηριασμενος μετα για 16 ωρες, σαν να εχω αλλεργια σαυτο ενα πραγμα, οποτε παλι καλα αλλιως τωρα δεν θα ειχα ηπαρ)

[oubna1]

Γιατι δεν ψαχνεσαι για εξωτερικο; Για δουλεια; Στα 24 μου ημουν στην ιδια κατασταση με σενα απο αποψη ψυχολογικων. Αντικοινωνικος, κλεισμενος σε ενα σπιτι στο χωριο χωρις δουλεια, χωρις φιλους. Σκεφτομουν, σκεφτομουν μεχρι που αποφασιασα να την κανω για Αθηνα. Μια χαρα τα καταφερα εργασιακα, κοινωνικα. Αλλα θεματα εχω. Κανε το ιδιο. Οχι Αθηνα ή Θεσ/κη γιατι ειναι δυσκολα για δουλεια. Ψαξου για εξωτερικο.

[Xfactor]

για το ρευμα μπορεις απλα να παρεις εναν ηλεκτρολογο και να στο συνδεσει.....και απλα θα συνεχισει να χρεωνεται...επισης υπαρχουν και ρυθμισεις...

οσο για σενα φιλε μου....πρεπει να δρασεις αμεσα..........................ασε ολα αυτα π ξερεις....τα χαπια ειναι βοηθεια κανενα δεν θα σε κανει τελειως καλα.....καθεσαι σε αυτο π ζεις και απλα το ανεχεσαι και αυτο θα κανει χειροτερα τα πραγματα.....

φυγε απο το ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ...πηγαινε σεζον...για αρχη..να παρεις μερικα λεφτα...η δουλεια θα σε βοηθησει με ολα,.....και με την κοινωνικ φοβια και με την καταθλιψη..απλα μην μενεις αλλο απραγος...ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ

[BlackCoral]

Με το τραμάλ αυτό δεν προσπαθούσες; Να σταματήσεις να νιώθεις πόνο; Ο πόνος είναι χρήσιμος, σου λέει κάτι, σου δείχνει κάτι. Έχεις ακούσει για κάποιους ανθρώπους που γεννιούνται δίχως να μπορούν να νιώσουν πόνο; Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ανάγκη πάντα κάποιον να τους προστατεύει από το να καούν, να χτυπήσουν, να αυτοτραυματιστούν, υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που επειδή δεν ένιωθαν πόνο δάγκωσαν και έκοψαν με τα ίδια τους τα δόντια τη γλώσσα τους, οδηγώντας σε αδυναμία ομιλίας. Θέλω να σου πω, γιατί να θεωρούμε τον ψυχολογικό πόνο άχρηστο και όχι προστατευτικό πχ, ενώ τον σωματικό όπως το παράδειγμα παραπάνω προστατευτικό και αναγκαίο;

[stefamw]

Για εξωτερικο δεν εχω μια πια στην ακρη, ειχα οτι ειχα εφυγαν ολα τα λεφτα για το σπιτι. Για το ρευμα ειναι αλλη ιστορια, εξαντλησαμε τα παντα, δεν υπαρχει νοημα να το αναλυσω ειναι αλλη ιστορια και ασχετη, σημασια εχει οτι εχουμε ρευμα τωρα εστω και ετσι. Ασε που λογω covid ξεκιναει μια νεα πραγματικοτητα για ολο τον πλανητη, μπηκε σε εφαρμογη καποιο σχεδιο και δεν θα φυγει ετσι. Εν μεσω covid δεν μπορεις να κανεις σχεδια για τιποτα.

Για τη σαιζον που ανεφερε ο φιλος Xfactor, να αναφερω οτι εδω που μενω, μενω σε τουριστικη παραλιακη περιοχη με τουλαχιστο 1.000 ξενοδοχεια/ενοικ.δωματια, και το χειμωνα οταν φευγουν οι ξενοι ειναι σαν το chernobyl. Ρωτησα για δουλεια, θελουν να γνωριζεις οπωσδηποτε μια δευτερη γλωσσα, κυριως Σερβικα ή Ρουμανικα αλλιως δεν εχεις καμια ελπιδα προσληψης.
Επισης τετοια εποχη κυριολεκτικα δεν μπορουσες να περασεις απο τον κοσμο στον πεζοδρομο της παραλιας, φετος δεν υπαρχει ουτε ΕΝΑΣ στο δρομο, κατι λιγοστοι Ελληνες, οποτε το θεμα δουλεια το αφηνουμε στην ακρη, αν δεν υπαρχει εδω τουριστας που υπαρχει πληροτητα 100% απο Ιουνιο μεχρι Αυγουστο τοτε θα υπαρχει αλλου σε κανα νησι πχ ? Μενω σε κατι για να καταλαβετε σαν την Χαλκιδικη. Ηπειρωτικη Ελλαδα μεν, αλλα απο τους μεγαλυτερους τουριστικους προορισμους απο βαλκανιους.

Αλλα και παλι υπαρχει το θεμα κοινωνικης φοβιας, δεν εχω ουσιαστικα καμια εμπειρια απο εργασια. Οι μονες δουλειες που εκανα στη ζωη μου ηταν να μοιραζω διαφημιστικα φυλλαδια για γνωστη αλυσιδα σουπερμαρκετ, μια δουλεια που δεν εχει επαφη με κοσμο, εκτος την ωρα που γινεται η αναθεση με τον ομαδαρχη και τους υπολοιπους που δουλευουν, και "υποδοχη" σε ενοικιαζομενα δωματια για μερικες σαιζον, που ουσιαστικα δεν εκανα και τιποτα σπουδαιο γτ η εν λογω επιχειρηση δουλευε με γκρουπ οποτε πιο πολυ ελυνα τεχνικα θεματα μαζι τους.

Καθε βραδυ βλεπω συναισθηματικους εφιαλτες τελευταια, σε σημειο που εχω αρχισει να αποφευγω τον υπνο, να πεταζομαι κυριολεκτικα με το που νιωθω πως με παιρνει ο υπνος για να σταματησω, εκει που παλια τυρρανιομουν να κοιμηθω σταδιακα βρισκομαι σε αυτο το νεο σταδιο. Βλεπω συνεχως καταστασεις απο παλια, οταν ακομα ειχα μια καλη ζωη με φιλους κτλ, τα ξαναζω ολα αυτα στο ονειρο και μετα ξυπναω ξανα στον πονο και την θλιψη. Αυτο το θεμα με τα ονειρα με εχει διαλυσει τελειως ψυχικα, καλυτερα να εβλεπα υπερφυσικα πραγματα οπως παλια παρα αυτο, εκει θα τρομαξεις για μερικα δευτερολεπτα (πχ μορα) αλλα δεν θα το εχεις ξεχασει οταν ξυπνησεις. Αυτο ομως ? Με ταλαιπωρει και τα σκεφτομαι ολη μερα. Καπως ετσι ξυπνας χαλια και μετα βλεπεις το κουτι οτι εχεις ακομα και υποτροπιαζεις, ενω σημερα ξυπνησα χαλια το παλευω. Εχω μειωσει παρα πολυ την δοση και η χειροτερη φαση εχει ξεκινησει. Χθες πχ εβλεπα οτι ειχα σχεση με μια γνωστη μου απο τη σχολη που υπηρχε παλια ενα ψιλοενδιαφερον αλλα ποτε δεν εγινε τιποτα και ξυπνοντας δεν μπορω να το σταματησω να το σκεφτομαι. Γιαυτο ψαχνω καποιο φαρμακο που θα με κανει ζομπι. Δεν θελω να εχω κανενα συναισθημα, δεν υπαρχει καποιο χαρουμενο συναισθημα να χασω, οποτε προτιμω να χασω καθε ειδος συναισθηματος.

Για τον πονο που ανεφερε ο φιλος BlackCoral, συμφωνω, αλλα υπαρχουν καταστασεις που στην παρουσα φαση δυσκολευσαι να αλλαξεις, ειναι σαν να εχεις να κανεις με ενα καταθλιπτικο τροφιμο φυλακων, τι μπορει να κανει για να αλλαξει την κατασταση του ? Να φυγει ? Μαλλον οχι. Και τα χρηματα που δεν εχω ειναι η κινητηρια δυναμη για τα παντα, (ελπιζω με την αιωνια προκυρηξη για τα κοινωφελη να παρω ενα χρηματικο boost για να φυγω απο δω, αλλα χλωμο, συνεχως παει απο παραταση σε παραταση και απο θεμα μοριων νομιζω εχω καλες πιθανοτητες).
Το τραμαλ το αρχισα για πονο στο γονατο, ειχα διαβασει αλλωστε οτι ειναι συνθετικο οπιουχο μη εθιστικο. Μεγα παραπληροφορηση. Σαν ουσια ειναι αχρηστη. Ομως! Οταν μεταβολιζεται στο ηπαρ σε o-dsmt (δεσμεθυλτραμαδολη) γινεται μια δυνατη ουσια και επιδρα στους mu-υποδοχεις οπιουχων, εκει που δρουν τα περισσοτερα οπιουχα φαρμακα οπως η μορφινη, η κωδεινη η ηρωινη κτλ. Αλλα ενεργοποιει μερικως τον υποδοχεα, οχι πληρως οπως οι ουσιες που ανεφερα. Δεν μπορουν ολοι οι ανθρωπου να το μεταβολισουν σωστα, οποτε 1 στους 2 δεν θα καταλαβει τιποτα απ αυτο το φαρμακο. Εγω ειχα την τυχη και την ατυχια να το μεταβολιζω σωστα. Επειδη αργει να δρασει, επαιρνα μεγαλες δοσεις, με χτυπουσαν ολες με τη μια, και εκτος απο την αναλγησια στο γονατο αρχισα να νιωθω αλλως ανθρωπος ψυχικα! Ξαφνικα μεσα σε 2-3 ωρες ειχα ορεξη να κανω πραγματα, να μιλησω με ανθρωπους, να τακτοποιησω πραγματα που τα αμελουσα για καιρο, απιστευτη ενεργεια, μηδεν καταθλιψη, ευφορια ως ενα βαθμο, ολες οι σκεψεις φιλτραρονταν οσο δρουσε το φαρμακο, οι αρνητικες περνουσαν σαν αυτοκινητα μπροστα μου και εφευγαν, και οι θετικες πολλαπλασιαζονταν και εμεναν να μου προκαλουν ευχαριστηση. Οσο προσπαθουσα να σκεφτω κατι που θα με εφερνε σε σημειο να κλαψω, απλα ηταν αδυνατο οσο επιδρουσε το φαρμακο. Και τωρα βρισκομαι στην ακρως αντιθετη πλευρα.

[Vasiliki3]

Είμαι γυναίκα και περνάω τα ίδια... Δεν είσαι μόνος να το ξέρεις... Νομίζω όμως ότι αν δεν κάνουμε κάτι εμείς να αλλάξουμε την κατάσταση δεν θα αλλάξει τίποτα... Εγώ έχω φτάσει πλέον σε σημείο να μην θέλω να ζω... Όμως υπάρχει ακόμα ένα φως μέσα μου που με κρατάει ζωντανή...

[NaYa]

Κι εγώ κατάθλιψη.. Βάλε προτεραιότητα να κάνεις σχετική οικονομία και να δεις έναν ψυχίατρο όσο γίνεται νωρίτερα.Να σου ρυθμίσει το θέμα με τα χάπια.Το υπόλοιπο κομμάτι δυστυχώς είναι σύνηθες...είμαστε πολλοί...άλλος με τη μοναξιά του..εγώ έχω οικογένεια κ νιώθω μόνη..Τι να παλέψεις;;Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ξεφύγεις από τον εαυτό σου κ τις σκέψεις σου..Ένας ψυχίατρος μου είπε ότι είναι σημάδι υψηλής επίγνωσης η κατάθλιψη κ το άγχος.. Διάβασε βιβλία.Εγω όταν δεν αντέχω,χάνομαι στα βιβλία.

[Art_Phil]

Αρχικα βαθιες ανασες και ελα να το πιασουμε απο την αρχη.
Λοιπον κανενας δεν ειναι "καταδικασμενος" σε κανενα πεπρωμενο και η επιλογη ειναι στα χερια μας.
Ο λογος που πολλες φορες παγιδευομαστε ειναι οι φαυλοι κυκλοι που φανταζουν λαβυρινθοι τεραστιας δυσκολιας. Αν το πιασεις ομως λογικα θα σ βγαλει ποκυ νοημα.
Η καταθλιψη εχει εναν φαυλο κυκλο. Καταθλιπτικη διαθεση-λιγοτερες δραστηριοτητες και απομονωση που εντεινουν την καταθλιψη που με τη σειρα του εντεινουν την αδρανεια και την απομονωση. Ειναι ο φαυλος κυκλος που διατηρει την καταθλιψη. Εγω διαβαζοντας οσα εγραψες βλεπω την αναγκη να σπασεις αυτο τον κυκλο. Γενικοτερα η καταθλιψη προκαλει καποιες γνωστικες αλλαγες τυπου αρνητικες σκεψεις γ τον εαυτο, δεν αξιζω, για τον κοσμο και το μελλον τυπου θα ναι παντα χαλια.
Η γνωμη μου ειναι να μην παιδευεσαι και να πας σε ψυχολογο η κανε μεσω skype συμεδριες. Θα σ προτεινα γνωσιακη συμπεριφορικη που γνωριζω παραπανω αλλα φυσικα και αλλες ψυχοθεραπειες θα ναι εξισου αποτελεσματικες.
Εγω θα σου πω μοναχα πως και φιλους μπορεις να εχεις και σχεσεις και να περνας υπεργαματα. Αρκει να καταλαβεις οτι εχεις εγκλοβιστει σε φαυλο κυκλο και δεν ειναι οτι πχ εισαι ανικανος η αναξιος και να καταλαβεις οτι με το σπασιμο των κυκλων και τη δουλεια πανω στο αγχος και τη διαθεση θα τα καταφερεις ολα.

[Ορέστης]

Aστα. Θυμασαι τουλαχιστον κατι χαρουμενο να σου συνεβη τα τελευταια χρονια ? Εγω οχι, το μονο θετικο που μου συνεβη ηταν πριν 1,5 χρονο οταν επιτελους πηρα διπλωμα αυτοκινητου για να ξεκολλησω απο το χωριο που μενω να πηγαινω εστω καμια βολτα τριγυρω μονος. Κατι αλλο δεν...Φοβαμαι πια τι θα μου ξημερωσει. Πως την παλευεις γενικοτερα, κανεις κατι που σε βοηθαει εστω και λιγο ?

Καθε φοραπου παω να ξεφυγω απο τους δεσμοφυλακες μου, πεφτω παλι στα χερια τους. Βαζουν ενα παλουκι μεσα απο τα καγκελα και με τσιγγλανε γελωντας τρανταχτα και ξεδιαντροπα.

[stefamw]

Είμαι γυναίκα και περνάω τα ίδια... Δεν είσαι μόνος να το ξέρεις... Νομίζω όμως ότι αν δεν κάνουμε κάτι εμείς να αλλάξουμε την κατάσταση δεν θα αλλάξει τίποτα... Εγώ έχω φτάσει πλέον σε σημείο να μην θέλω να ζω... Όμως υπάρχει ακόμα ένα φως μέσα μου που με κρατάει ζωντανή...

Εχεις απολυτα δικιο, απλα μεσα στην μαυριλα της καταθλιψης δυσκολευεσαι να κανεις μικροπραγματα, ποσο μαλλον να βαλεις μπρος και να βρεις τροπους να βγεις εξω απο αυτη και να αλλαξεις τη ζωη σου.

@NaYa Οικονομικα ειμαι δυσκολα, σε ιδιωτη δεν παιζει με τιποτα. Θα δω ποτε ειναι το επομενο ραντεβου σε δημοσιο ιατρο κ βλεπουμε. Για υποκαταστατο του παυσιπονου που παιρνω δυσκολα αλλα τουλαχιστο να μιλησω καπου και να δω που θα βγει. Παντως εχεις δικιο για το σημαδι υψηλης επιγνωσης. Θυμαμαι παλια που ετυχε να βρεθω με εναν παλιο φιλο που γυρισε για λιγο εδω, μιλουσαμε και μου ειπε σε καποια φαση που ετυχε να μιλησουμε για την ζωη, την διαθεση κτλ μου λεει "πολυ τα φιλοσοφεις", οποτε παω σαυτο που ειπες. Οι πιο πολλοι ανθρωποι μαλλον δεν πολυσκεφτονται καταστασεις ή γενικα για την ζωη, ποιος ειμαι κ που παω ? Οποτε δεν καταληγουν σε υπαρξιακη καταθλιψη.

@Art_Phil Εννοειται πως πρεπει να σπασω τον κυκλο, αλλα ειμαι τοσο χαλια σε ολους τους τομεις της ζωης μου που δεν ξερω τι να πρωτοδιορθωσω και πως να το διορθωσω. Πχ ειπες για φιλους/σχεση. Αν εμενα πρωτευουσα ή συμπρωτευουσα τα πραγματα θα ηταν πιο απλα, αλλωστε εχω γνωρισει ατομα online και εχω βρεθει μαυτα στις ταδε πολεις. Αλλα φυσικα δεν μπορω να πηγαινω πανω απο 1-2 φορες το μηνα, μου κοστιζει ακριβα η μετακινηση. Εδω που μενω στην επαρχια δεν υπαρχει καμια περιπτωση να βρω παρεα, οι λιγοστοι που γνωριζα κοψαμε επαφες, αλλοι εφυγαν ειτε εντος Ελλαδας ειτε εξωτερικο, οποτε απο δω ειναι απιθανο.

Δεν μπηκα τις τελευταιες μερες γιατι δεν εχω διαθεση για τιποτα. Εχω μειωση την δοση, δεν νιωθω πια τις αναλγητικες ιδιοτητες του φαρμακου για τον "ψυχικο πονο", ωστοσο τα σωματικα συμπτωματα ειναι ανεπαισθητα. Οποτε η καταθλιψη εχει χειροτερεψει αρκετα και φοβαμαι πολυ πως θα ειμαι οταν το σταματησω τελειως. Δοκιμασα να το κοψω τελειως την ωρα πχ που ηταν να παρω ξανα το χαπι και χτυπουσε καταθλιψη κατευθειαν με σφιξιμο στο στομαχι κ κρυο ιδρωτα. Ελπιζω με την μειωση της δοσης καθημερινα να το αποφυγω αυτο μετα. Νιωθω ενα απιστευτο κενο, εχω αρχισει και παραμελω τον εαυτο μου ενω παλια οταν ημουν ψιλοχαλια ακομα μπορουσα να παω να τριμαρω το μουσι κτλ. Ζω μια ιδια μερα που δεν λεει να τελειωσει ποτε.
Παλια ειχα παθος με την ορειβασια. Ακομα και στις πιο μαυρες μου πηγαινα στο βουνο και γυρνουσα προσωρινα θεραπευμενος. Τωρα αν παω στο βουνο με κανα συλλογο (σπανια, σχεδον ολοι στο συλλογο εχουν τα διπλασια χρονια απο μενα οποτε δεν παιζουν κ γνωριμιες) απλα το βαριεμαι και με πιανει χειροτερη καταθλιψη. Το βρισκω τελειως ανουσιο πια. Οποτε το σταματησα κ αυτο.
Ξερω οτι σιγουρα θα υπαρχουν αρκετοι εκει εξω που βρισκονται σε παρομοια κατασταση, οσον αφορα την καταθλιψη ή την ελλειψη παρεας, αλλα οταν χρειαστει να παω καπου ειτε για περπατημα πχ μονο και μονο για να με κουραζει και να με βοηθαει να κοιμηθω, ζηλευω οσους βλεπω εξω, ολοι φαινονται τοσο χαρουμενοι και με παρεες, και νιωθω λες και ειμαι ο μοναδικος που βρισκεται σε τετοια φαση.

[hlias1988]

φιλε περιγραφεις εμενα................