Έχασα τη μανούλα μου απο καρκίνο!
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 31
  1. #1
    Banned
    Join Date
    Jul 2020
    Posts
    18

    Έχασα τη μανούλα μου απο καρκίνο!

    Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
    Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
    Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
    Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

    Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Jun 2020
    Posts
    1,983
    Λυπάμαι ..
    Μένεις με τον πατέρα σου;

  3. #3
    Άλλους φίλους/φίλες έχεις?
    Αδέρφια και στενούς συγγενείς έχεις?
    Δικιά σου οικογένεια, φίλο, σχέση έχεις?
    Πας εκκλησία, πιστεύεις στο Θεό?
    Μείνε κοντά σε ανθρώπους, η επικοινωνία ακόμα κι αν αφορά άσχετα με τον πόνο θέματα, απαλύνει έστω λίγο την ψυχή, σε κάνει έστω λίγο να ξεφεύγεις, φτάνει να νιώθεις κάποια ζέστη συναισθήματος προς εσένα από αυτούς με τους οποίους επικοινωνείς, έστω απ αυτή την παρέα τους, απ τα λόγια τους φτάνει να χουν καλή διάθεση προς εσένα ακόμα κι αν η επικοινωνία αυτή δεν αφορά στο δικό σου θέμα. Η απομόνωση πάνω στον πόνο είναι ακόμα χειρότερη, έστω κι αν έχεις απόλυτο δίκαιο ότι στον πόνο σου δεν σε ξέρει, δεν σε θέλει κανείς. Δες αυτές τις διεξόδους που σου έγραψα. Ο άνθρωπος ιδίως σε τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να μένει μόνος. Αναζήτησε κι όλους αυτούς που ήταν κοντά σας ή γνώριζαν για το πρόβλημα της μητέρας σου. Σου εύχομαι κουράγιο, δύναμη, φως στην ψυχή σου που θα φέρει σιγά σιγά τη γαλήνη.
    γιάννης

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    Jul 2016
    Posts
    2,352
    Τα συλλυπητήρια μου!!

  5. #5
    ntinti
    Guest
    Ότι και να πούμε τα λόγια μας είναι φτωχά σε αυτό που νοιώθεις...
    Πρέπει να φανείς πολύ δυνατή γιατί είχες μια πολύ δεμένη σχέση με την μητέρα σου και θα σου πάρει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί όλο αυτό..
    Αυτό που θα σου πρότεινα αν και το θέλεις ήδη ...να μιλάς για εκείνη στους δικούς σου .
    Μιλωντας σε τέτοια περιπτώσει βγάζουμε πολλα από μέσα μας και νοιώθουμε καλύτερα...

    Το έζησα πριν έναμιση χρόνο με ένα πολύ δικό μου άνθρωπο που έχασε την μαμά της έτσι ξαφνικά 55 χρόνων ,έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή όπως ακριβώς και εσύ...
    Ήμουν δίπλα της και αυτό που έκανε ήταν Ν μιλάει συνέχεια για εκείνη...όπου πηγαίναμε ότι καναμε πάντα κάτι είχε να μου λέει για εκείνη ,άλλες φορες έβαζε τα κλάμα ,άλλες φορε την θυμόταν και γελούσε ...
    Ο πατέρα της ακριβώς τα ίδια ,απομονώθηκε αλλά σε δικο του σπίτι που είχαν ...Δεν μιλουσε σε κανενανκαι πολλές φορές μάλωναν πατέρα και κόρη γιατί εκείνος δεν ήθελε να μιλάει και εκείνη του θύμωνε ...νομιζς οτι την ξεχασε... Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια με διαφορετικό τρόπο ...
    Δεν σου κρύβω πως παρά πολλά βράδια περασαμε ξενυχτωντας και κλαίγοντας ,με λυγμούς και αναφυλιτα και την ημέρα ήταν σαν ζόμπι...,
    Ήταν παρά πολύ δύσκολο αλλά πλέον έναμιση χρόνο μετά δεν μπορώ να πω ότι το ξεπέρασε αλλά όλο αυτό έχει καταλαγιάσει μεχρι ενα σημειο.....πλέον δεν κλαίει τόσο συχνά ,αλλα όταν αναφέρεται σε εκείνη γιατί δεν έχει σταματήσει να το κάνει ,κατευθείαν ζωγραφιζεται μια μελανχολεια στο πρόσωπο της αλλά μετά από λίγο επανέρχεται...
    Πριν λίγες μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολα για εκείνη γιατί έγινε και εκείνη μανούλα και μάλιστα το ήθελε τόσο πολύ που η χαρά της πολλές φορές επισκιαζοταν απο την απωλεια .....ήθελε πολύ να την είχε κοντά της όπως κάθε κορίτσι τέτοιες ώρες ....
    Ο πατέρα της πλέον ζει μόνος του έχει μάθει να μαγειρεύει και μέσα από άλλες δραστηριότητες που έχει βρει και του αρέσουν ξεπερνάει την θλίψη του ...

    Λέγοντας σου όλα αυτά θέλω να δεις ότι υπάρχουν ατομα με παρόμοια περιστατικά σαν το δικό σου που δεν ξεπεραστικαν τελειως .... απλα εμαθαν να ζουν με αυτα ....μονο ο χρονος θα σε βοηθήσει να καταλαγιάσει όλη αυτή η συναισθηματική φόρτωση που νοιώθεις τώρα...
    Και φυσικά ένας ειδικός που θα σου δείξει τον τρόπο....
    Πάντα όμως θα υπάρχει η σκέψη της που θα σου φέρνει κάποια μελανχολικα συναισθήματα .
    Αυτό πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι ...
    Ξερω πως μπορει να εισαι αρνητικη αυτη την στιγμη γιατι ηταν και εκεινη.....μην αποκλείσει όμως αυτή την σκέψη,απλά καν την λίγο στην άκρη....
    Πάντα μου έλεγε ότι τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος Θ μου φέρει την μαμά Μου πίσω?
    Δεν είναι όμως έτσι ....Κανένας δεν θα φέρει τον άνθρωπο μας πίσω απλά ο ψυχολόγος μας μαθαίνει πως να διαχειριζομαστε ολα αυτά τα συναισθήματα ...
    Ξέρεις είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν αυτόν που έφυγε γιατί νοιώθουν ενοχές ....Έτσι είναι και η φίλη μου..
    Και όταν τελικά την κατάφερα και πήγε,πηγε με την προυποθεση να μην μπει στην διαδικασία να ξεχάσει ήθελε απλά να μάθει να ζει με τις αναμνήσεις της ,αλλά παράλληλα να μπορεί να διαχειρίζεται όλα αυτά τα συναισθήματα ...

    Τα κατάφερε ως ένα βαθμό ,θέλει πολύ δουλειά ,οδό πιο δεμένος είσαι με ένα άνθρωπο τόσο πιο δύσκολο είναι...

    Όσο και να σου κοστίζει μην το αφεινεις να σε πάρει από κάτω ,ούτε εσένα ούτε τον πστερα σου ...
    Ο πάτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολος μην του κάνεις την χάρη και φτάσεις εκεί.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2019
    Posts
    710
    Τα θερμά μου συλλυπητήρια!!! Και η μητέρα μου έφυγε πριν 10 χρόνια από καρκίνο πριν την ώρα της. Οι τελευταίοι 4 μήνες ήταν ένα παρατεταμένο μαρτύριο. Ήταν σε αποσύνθεση ενώ ήταν ζωντανή. Δεν μπορούσε να καταπιεί και της έκαναν συνεχώς αναρρόφηση για να μην πνιγεί. Δεν ξεχνάω το τρόμο στο βλέμμα της. Κάθε μέρα την σκέφτομαι και μου λείπει. Ο πόνος με το χρόνο περνάει, θα σου λείπει όμως. Τώρα για εσένα είναι η περίοδος πένθους, έχεις στιγμές που κλαις ποτάμια και στιγμές που συνεχίζεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι εντελώς φυσιολογικό και θα περάσει σταδιακά. Το ξέρω ότι στα δύσκολα οι φίλοι εξαφανίζονται. Όποτε ευτυχώς που είσαι εδώ, πες εδώ τον πόνο σου, θα σε βοηθήσει.

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Location
    Μορντορ
    Posts
    418
    Τα συλληπητηρια μου...εγω εχω την μητερα μου εδω και 3 χρονια επιζουσα απο βαρυτατο εγκεφαλικο.Εχει ημιπληγια απο αριστερα και βαρυτατη ανοια συνεπεια του αεε.Την βλεπω να λιωνει εδω και 3 χρονια σε ενα κρεβατι.Ειναι σαν να πεθαινει καθε μερα,και εγω ειμαι πλεον στα κοκκινα.Η φροντιδα τετοιου ασθενη ειναι ψυχοφθορα...και ο ιδιος υποφερει κ ο φροντιστης.Δεν ξερω πραγματικα τι ειναι καλυτερο.(Μαλλον ξερω απλα δεν θελω να το λεω)...απλα να σκεφτεσαι οτι πλεον η μανουλα σου δεν θα υποφερει πια και η ψυχη της θα εχει αναπαυτει.

  8. #8
    Banned
    Join Date
    Jul 2020
    Posts
    18
    Quote Originally Posted by george1520 View Post
    Λυπάμαι ..
    Μένεις με τον πατέρα σου;
    Όχι, νοικιάζω με τον σύζυγό μου, δεν έχουμε παιδιά ακόμη.
    Quote Originally Posted by ioannis2 View Post
    Άλλους φίλους/φίλες έχεις?
    Αδέρφια και στενούς συγγενείς έχεις?
    Δικιά σου οικογένεια, φίλο, σχέση έχεις?
    Πας εκκλησία, πιστεύεις στο Θεό?
    Μείνε κοντά σε ανθρώπους, η επικοινωνία ακόμα κι αν αφορά άσχετα με τον πόνο θέματα, απαλύνει έστω λίγο την ψυχή, σε κάνει έστω λίγο να ξεφεύγεις, φτάνει να νιώθεις κάποια ζέστη συναισθήματος προς εσένα από αυτούς με τους οποίους επικοινωνείς, έστω απ αυτή την παρέα τους, απ τα λόγια τους φτάνει να χουν καλή διάθεση προς εσένα ακόμα κι αν η επικοινωνία αυτή δεν αφορά στο δικό σου θέμα. Η απομόνωση πάνω στον πόνο είναι ακόμα χειρότερη, έστω κι αν έχεις απόλυτο δίκαιο ότι στον πόνο σου δεν σε ξέρει, δεν σε θέλει κανείς. Δες αυτές τις διεξόδους που σου έγραψα. Ο άνθρωπος ιδίως σε τέτοιες στιγμές δεν πρέπει να μένει μόνος. Αναζήτησε κι όλους αυτούς που ήταν κοντά σας ή γνώριζαν για το πρόβλημα της μητέρας σου. Σου εύχομαι κουράγιο, δύναμη, φως στην ψυχή σου που θα φέρει σιγά σιγά τη γαλήνη.
    Όχι, δυστυχώς δεν έχω φίλους. Έναν αδερφό έχω ο οποίος μένει με τον πατέρα μου. (πάλι καλά γιατι θα τρελαινόταν)
    Είμαι παντρεμένη και έχω τον άντρα μου να με στηρίζει, αλλά και αυτός δεν ήταν καλά λόγω προβλήματος και μας έπεσαν όλα μαζί. Ποιός να παρηγορήσει ποιόν;
    Το αν πιστεύω θέλει συζήτηση. Δεν μπορώ να πω ναι ή όχι!
    Προσπαθώ να βγαίνω, μόνο με τον άντρα μου αφού δεν έχω άλλον κανένα! Μια φίλη που έχω, όλο δε μπορεί όλο δουλειές έχει.
    Σ'ευχαριστώ πολύ!


    Quote Originally Posted by andreas86 View Post
    Τα συλλυπητήρια μου!!
    Να'σαι καλά.

    Quote Originally Posted by ntinti View Post
    Ότι και να πούμε τα λόγια μας είναι φτωχά σε αυτό που νοιώθεις...
    Πρέπει να φανείς πολύ δυνατή γιατί είχες μια πολύ δεμένη σχέση με την μητέρα σου και θα σου πάρει πολύ χρόνο για να ξεπεραστεί όλο αυτό..
    Αυτό που θα σου πρότεινα αν και το θέλεις ήδη ...να μιλάς για εκείνη στους δικούς σου .
    Μιλωντας σε τέτοια περιπτώσει βγάζουμε πολλα από μέσα μας και νοιώθουμε καλύτερα...

    Το έζησα πριν έναμιση χρόνο με ένα πολύ δικό μου άνθρωπο που έχασε την μαμά της έτσι ξαφνικά 55 χρόνων ,έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή όπως ακριβώς και εσύ...
    Ήμουν δίπλα της και αυτό που έκανε ήταν Ν μιλάει συνέχεια για εκείνη...όπου πηγαίναμε ότι καναμε πάντα κάτι είχε να μου λέει για εκείνη ,άλλες φορες έβαζε τα κλάμα ,άλλες φορε την θυμόταν και γελούσε ...
    Ο πατέρα της ακριβώς τα ίδια ,απομονώθηκε αλλά σε δικο του σπίτι που είχαν ...Δεν μιλουσε σε κανενανκαι πολλές φορές μάλωναν πατέρα και κόρη γιατί εκείνος δεν ήθελε να μιλάει και εκείνη του θύμωνε ...νομιζς οτι την ξεχασε... Δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο κάθε άνθρωπος βιώνει την απώλεια με διαφορετικό τρόπο ...
    Δεν σου κρύβω πως παρά πολλά βράδια περασαμε ξενυχτωντας και κλαίγοντας ,με λυγμούς και αναφυλιτα και την ημέρα ήταν σαν ζόμπι...,
    Ήταν παρά πολύ δύσκολο αλλά πλέον έναμιση χρόνο μετά δεν μπορώ να πω ότι το ξεπέρασε αλλά όλο αυτό έχει καταλαγιάσει μεχρι ενα σημειο.....πλέον δεν κλαίει τόσο συχνά ,αλλα όταν αναφέρεται σε εκείνη γιατί δεν έχει σταματήσει να το κάνει ,κατευθείαν ζωγραφιζεται μια μελανχολεια στο πρόσωπο της αλλά μετά από λίγο επανέρχεται...
    Πριν λίγες μέρες ήταν ακόμα πιο δύσκολα για εκείνη γιατί έγινε και εκείνη μανούλα και μάλιστα το ήθελε τόσο πολύ που η χαρά της πολλές φορές επισκιαζοταν απο την απωλεια .....ήθελε πολύ να την είχε κοντά της όπως κάθε κορίτσι τέτοιες ώρες ....
    Ο πατέρα της πλέον ζει μόνος του έχει μάθει να μαγειρεύει και μέσα από άλλες δραστηριότητες που έχει βρει και του αρέσουν ξεπερνάει την θλίψη του ...

    Λέγοντας σου όλα αυτά θέλω να δεις ότι υπάρχουν ατομα με παρόμοια περιστατικά σαν το δικό σου που δεν ξεπεραστικαν τελειως .... απλα εμαθαν να ζουν με αυτα ....μονο ο χρονος θα σε βοηθήσει να καταλαγιάσει όλη αυτή η συναισθηματική φόρτωση που νοιώθεις τώρα...
    Και φυσικά ένας ειδικός που θα σου δείξει τον τρόπο....
    Πάντα όμως θα υπάρχει η σκέψη της που θα σου φέρνει κάποια μελανχολικα συναισθήματα .
    Αυτό πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι ...
    Ξερω πως μπορει να εισαι αρνητικη αυτη την στιγμη γιατι ηταν και εκεινη.....μην αποκλείσει όμως αυτή την σκέψη,απλά καν την λίγο στην άκρη....
    Πάντα μου έλεγε ότι τι θα μου κάνει ο ψυχολόγος Θ μου φέρει την μαμά Μου πίσω?
    Δεν είναι όμως έτσι ....Κανένας δεν θα φέρει τον άνθρωπο μας πίσω απλά ο ψυχολόγος μας μαθαίνει πως να διαχειριζομαστε ολα αυτά τα συναισθήματα ...
    Ξέρεις είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να ξεχάσουν αυτόν που έφυγε γιατί νοιώθουν ενοχές ....Έτσι είναι και η φίλη μου..
    Και όταν τελικά την κατάφερα και πήγε,πηγε με την προυποθεση να μην μπει στην διαδικασία να ξεχάσει ήθελε απλά να μάθει να ζει με τις αναμνήσεις της ,αλλά παράλληλα να μπορεί να διαχειρίζεται όλα αυτά τα συναισθήματα ...

    Τα κατάφερε ως ένα βαθμό ,θέλει πολύ δουλειά ,οδό πιο δεμένος είσαι με ένα άνθρωπο τόσο πιο δύσκολο είναι...

    Όσο και να σου κοστίζει μην το αφεινεις να σε πάρει από κάτω ,ούτε εσένα ούτε τον πστερα σου ...
    Ο πάτος σε τέτοιες περιπτώσεις είναι δύσκολος μην του κάνεις την χάρη και φτάσεις εκεί.
    Αυτό κάνω ήδη, μιλάω στους άλλους για τη μανούλα μου και με χαλαρώνει, νομίζω πως την έχω εκεί μαζί μου.
    Κι εγώ, περίμενα να ζήσω την απόλυτη ευτυχία, να κάνω ένα παιδάκι και να έχω τη μανούλα μου, κάτι τέτοιο δεν θα γίνει ποτέ. Το σκέφτομαι συνέχεια ότι δε πρόλαβε εγγονάκι!
    Όσο για τον ψυχολόγο δεν είμαι αρνητική, όπως πας στον παθολόγο, στον καρδιολόγο ή στον δερματολόγο, πας και στον ψυχολόγο όταν πονάει η ψυχή!
    Αυτό που σκέφτομαι για να μη με πάρει απο κάτω, είναι πως "ή κάθομαι και κλείνομαι στον εαυτό μου, κλαίγοντας όλη μέρα πάνω απο τον τάφο και εκλιπαρώντας να γυρίσει πίσω, με αποτέλεσμα να τρελαθώ τελείως", ή να συνεχίσω, να το πάρω απόφαση ότι η μαμά μου δε γυρίζει πίσω και να ζω με τις αναμνήσεις της, να μάθω να διαχειρίζομαι τη κατάσταση". Επέλεξα το δεύτερο, είναι πολύ δύσκολο βέβαια αλλά ελπίζω στον χρόνο που θα περνάει.
    Τον πατέρα μου δεν μπορώ να του κάνω τίποτα, δεν μιλάει καθόλου για εκείνη, η αν μιλήσει τον παίρνει απο κάτω και κατεβάζει το κεφάλι, εγώ με τον αδερφό μου όμως μιλάμε συνέχεια για πράγματα που έκανε, τι έλεγε, αναπολούμε στιγμές, αλλά όχι μπροστά στον πατέρα μου, δεν θέλει να ακούει. Εϊναι άμυνα, τρόπος να επιβιώσει.
    Σέυχαριστώ πολύ!
    Quote Originally Posted by Nikolas73 View Post
    Τα θερμά μου συλλυπητήρια!!! Και η μητέρα μου έφυγε πριν 10 χρόνια από καρκίνο πριν την ώρα της. Οι τελευταίοι 4 μήνες ήταν ένα παρατεταμένο μαρτύριο. Ήταν σε αποσύνθεση ενώ ήταν ζωντανή. Δεν μπορούσε να καταπιεί και της έκαναν συνεχώς αναρρόφηση για να μην πνιγεί. Δεν ξεχνάω το τρόμο στο βλέμμα της. Κάθε μέρα την σκέφτομαι και μου λείπει. Ο πόνος με το χρόνο περνάει, θα σου λείπει όμως. Τώρα για εσένα είναι η περίοδος πένθους, έχεις στιγμές που κλαις ποτάμια και στιγμές που συνεχίζεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Είναι εντελώς φυσιολογικό και θα περάσει σταδιακά. Το ξέρω ότι στα δύσκολα οι φίλοι εξαφανίζονται. Όποτε ευτυχώς που είσαι εδώ, πες εδώ τον πόνο σου, θα σε βοηθήσει.
    Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ!
    Το μόνο που με παρηγορεί λιγάκι είναι ότι δεν υπέφερε, ήταν λίγες οι μέρες, μια χημειοθεραπεία πρόλαβε να κάνει και μας μαχαίρωνε τη καρδιά το πως τη βλέπαμε να υποφέρει!
    Είναι πρωτόγνωρα συναισθήματα και δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν και σε πόσο καιρό. Αυτό που αναφέρεις όντως συμβαίνει. ΕΙδικά όταν μένω μόνη, κλαίω με λυγμούς, αλλά με κόσμο ξεχνιέμαι και νομίζω ότι δεν έφυγε αλλά είναι στο πατρικό μου!
    Σ'ευχαριστώ πολύ, πραγματικά δεν ξέρω που αλλού να μιλήσω, μέχρι τώρα ότι πρόβλημα είχα το έλεγα στη μανούλα μου και με βοηθούσε πολύ, έστω που εκφράζομαι απο εδώ μέσα είναι σημαντικό!
    Quote Originally Posted by ΜΑΝΟΣ 14 View Post
    Τα συλληπητηρια μου...εγω εχω την μητερα μου εδω και 3 χρονια επιζουσα απο βαρυτατο εγκεφαλικο.Εχει ημιπληγια απο αριστερα και βαρυτατη ανοια συνεπεια του αεε.Την βλεπω να λιωνει εδω και 3 χρονια σε ενα κρεβατι.Ειναι σαν να πεθαινει καθε μερα,και εγω ειμαι πλεον στα κοκκινα.Η φροντιδα τετοιου ασθενη ειναι ψυχοφθορα...και ο ιδιος υποφερει κ ο φροντιστης.Δεν ξερω πραγματικα τι ειναι καλυτερο.(Μαλλον ξερω απλα δεν θελω να το λεω)...απλα να σκεφτεσαι οτι πλεον η μανουλα σου δεν θα υποφερει πια και η ψυχη της θα εχει αναπαυτει.
    Να είσαι καλά. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Ο πατέρας μου όταν ξενιχτούσε στο πλευρό της τη μέρα που έκανε χημειοθεραπεία, υπέφερε και ο ίδιος τρομερά αφού γυρνάει και μας λέει "απο τη μια καλύτερα να φύγει γρήγορα να ημν υποφέρει, γιατί αν προλάβει δεύτερη χημειοθεραπεία και είναι έτσι δεν θα αντέξω ούτε εγώ" ΑΝτιθέτως ο αδερφός μου κι εγώ λέγαμε ας ζήσει η μανούλα μας και θα την φροντίζουμε εμείς στο σπίτι, θα την εξυπηρετούμε, ότι χρειαστεί, αρκεί να ζήσει! Άρχισε να πρήζεται και να μην μπορεί ούτε να γυρίσει στο κρεβάτι, δεν μπορούσε να κουνήσει τα πόδια της κι όμως ακόμη και έτσι εμείς τη θέλαμε και έτσι! Τόσο πολύ την αγαπούσαμε και την αγαπάμε. Τώρα που πέρασαν λίγες μέρες, το σκεφτόμαστε καλύτερα και λέμε πως θα ήταν δυστυχισμένος ένας άνθρωπος όλο ζωή, που ήθελε να κάνει εκδρομές, να πάει παντού, να έχει παρέες, να πάει σινεμά, θέατρα, εκδηλώσεις, να είναι ξαπλωμένη και κατάκοιτη σε ένα κρεβάτι όλη μέρα! Θα ήταν δυστυχισμένη και θα παρακαλούσε μόνη της να φύγει. Τώρα λέμε πως έφυγε ζώντας μέχρι τον τελευταίο καιρό τη ζωή της, χωρίς άγχος για το μέλλον, χωρίς να ξέρει ότι έχει καρκίνο, εκτός απο τις τελευταίες 20 μέρες.
    Εϊμαι σίγουρη πως αν υπάρχει παράδεισος είναι εκεί. Ζήτησε να εξομολογηθεί πριν φύγει. Το κατάλαβε και πρόλαβε να μας πει να είμαστε ευτυχισμένοι και θα έρθουν πολλές χαρές στη ζωή μας. Το σκέφτομαι και κλαίω!

  9. #9
    ntinti
    Guest
    Κορίτσι μου μιλάς τόσο όμορφα για την μανούλα σου που πραγματικά με συγκινείς χωρίς να σε ξέρω....

    Να συνεχίσεις να το κάνεις ,οπότε νοιωθεις την ανάγκη να βγάλεις κατι από μέσα σου να βρίσκεις κάποιον να σε ακούει!
    Και αν δεν βρίσκεις ελα εδω και γράφε σελίδες για εκείνη,εγώ προσωπικά και πιστεύω και άλλα άτομα θα είμαστε εδώ να σε "ακουμε".

    Και να είσαι περήφανη για εκείνη γιατί πρόλαβε όπως λες να ζήσει όμορφα και το κυριότερο να φτιάξει μια όμορφη οικογένεια και δεμένη απ' όσο βλέπω ..
    Δώσε χρόνο στον πατέρα σου και ας τον να το διαχειριστεί όπως θέλει εκείνος .
    Είμαι σίγουρη καλή μου πως όσο κλισέ και αν είναι εγώ το λέω και το πιστεύω ...είναι κάπου εκεί η μανούλα σου και όχι απλώς σε βλέπει ,αλλά από την μέρα που έφυγες απέκτησες ένα φύλακα άγγελο !
    δεν θέλει να σας βλέπει να είστε στεναχωρημένοι ,σας θέλει χαρούμενους και ζωντανούς δε όλα !
    Πρόσεχε τον ευατο σου και τους δικους σου και αν δεις ότι δεν μπορείς να τα διαχειριστής όλο αυτά ζ'ητα βοήθεια μόνο καλό θα σου κάνει.

  10. #10
    Banned
    Join Date
    Jul 2020
    Posts
    18
    @ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
    Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

    Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

    ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
    Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!

  11. #11
    ntinti
    Guest
    Quote Originally Posted by Άτυχη View Post
    @ntinti Να είσαι καλά κορίτσι μου. Μου δίνεις κουράγιο κι εσύ αλλά και τα προηγούμενα σχόλια των υπολοίπων. Με ηρεμεί να μιλάω για εκείνη, να αναφέρω πράγματα που έκανε, νιώθω ότι είναι εδώ και δεν έφυγε ποτέ. Τώρα το πρωί πριν ξυπνήσω την έβλεπα όνειρο και είχα καιρό να τη δω. Ότι ήταν καλύτερα μετά τη χημειοθεραπεία, πολύ καλά και γυρνάω και της λέω κλαίγοντας με λυγμούς και αγκαλιάζοντάς την σφιχτά "μανούλα μου μην πάθεις τίποτα, σε παρακαλώ, προσπάθησε να ζήσεις" και μου λέει χαιδευοντάς με, γλυκιά μου μη φοβάσαι, δεν παθαίνω τίποτα!
    Να είσαι καλά σ'ευχαριστώ πολύ, αν δω ότι φτάνω σε σημείο να μην τη παλεύω θα ζητήσω βοήθεια. Προς το παρόν νιώθω μια απίστευτη δύναμη που δεν ξέρω απο που την αντλώ πραγματικά! Και μόνο στη σκέψη κάποιες στιγμές ότι η μανούλα μου θα πάθει κάτι τρελαινόμουν, νόμιζα ότι δεν θ'αντέξω. Τελικά απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου που βρίσκω το κουράγιο! Ίσως τα τελευταία λόγια της να συνεχίσουμε δυνατοί, όπως ήταν εκείνη, δεν την τρόμαζε τίποτα, σκέφτομαι πως αυτό θα ήθελε κι εκείνη, να μην το βάλουμε κάτω!

    Μένω σε ενοίκιο δύο τετράγωνα παρακάτω απο το πατρικό μου για να έρχεται η μανούλα μου για καφέ, βόλτα, να πηγαίνω κι εγώ, όταν έχω ένα παιδί να μην ταλαιπωρείται αν θέλω να το κρατήσει. Ήταν τόσο ζωντανός αλλά και τόσο διακριτικός άνθρωπος ταυτόχρονα! Τον γαμπρό της τον λάτρευε, όπως και ο άντρας μου εκείνη, όταν του ανακοίνωσα τι έχει η μανούλα μου, έκλαιγε με λυγμούς, δεν μπορούσα να τον συνεφέρω. Ακόμη κλαίει, ακόμη κλαίμε. Τους έβλεπα και τους χαιρόμουν! Ούτε παραγγελία να ήταν τόσο καλές σχέσεις και δυστυχώς δεν κράτησαν. Τέτοια ανιδιοτελή αγάπη της μάνας και ειδικά αυτής της μάνας δεν ξανα βρίσκεις πουθενά! Είναι μία και μοναδική όσο ζούμε!

    ΚΙ εκεί σκέφτομαι γιατί να φεύγει ένας άνθρωπος που μόνο καλό κάνει στους γύρω του; Που βοηθούσε τόσο κόσμο; (μας πιάνουν και μας λένε ότι βοηθούσε κόσμο που δεν γνωρίζαμε τίποτα) Έρχονται οι ίδιοι και μας το λένε!
    Και βλέπω ανθρώπους που μόνο κακό κάνουν στους άλλους ζούνε 90 χρόνια και ταλαιπωρούν τους γύρω τους! Με βασανίζουν τέτοιου είδους σκέψεις!
    Κοριτσι μου ενα θα σου πω ...ξαναζω ακριβως τα ιδια που περασα και τοτε ....
    Τοση ομοιοτητα δεν το πιστευω ειλικρινα.....επηρεαστικα τοσο πολυ με την φιλη μου γιατι ετσι ειναι και η δικη μου η μανουλα και πολλες φορες εκεινο το διαστημα εμπαινα σε τετοιες σκεψεις και η αληθεια ειναι μαζι με εκεινη το δουλευα (με αλλο τροπο βεβαια )και εγω ολο αυτο μεσα μου....

    Αν θελεις οποια και να ειναι η πιστη σου, κανε μια βολτα και απο ενα πνευματικο(προσοχη ομως σε αυτο το θεμα ) και οι ερωτησεις σου θα βρουν άμεσα απαντησεις και μαλιστα θα αλλαξουν πολλα μετα απο αυτα που θα ακουσεις.....
    Θα σου πει να κανεις και καποια μικρα πραγματακια για την ψυχουλα της που μεσα απο αυτα θα περνεις ακομα περισσοτερο δυναμη......

    Ενα θα σου πω εισαι πολυ δυνατη !Η φιλη μου περασε πολυς καιρος για να καταφερει να ερθει στο σημειο που εισαι εσυ ....
    Εγω πιστευω πως σε λιγο καιρο θα μιλας για την μαμα σου και μονο σαν γλυκια αναμνηση θα ερχεται στο μυαλο σου....

    Εισαι πολυ δυνατη γι αυτο κρατα γερα για να μπορεσεις να στηριξεις και τους γυρω σου και κυριως τον πατερα σου ,σε χρειαζεται περισσοτερο τωρα και ας μην το δειχνει..
    Αλλωστε εμεις τα κοριτσια με τους μπαμπαδες μας εχουμε εναν ερωτα που οσα χρονια και να περασουν ποτε δεν αλλαζει!

  12. #12
    Banned
    Join Date
    Jul 2020
    Posts
    18
    Σ'ευχαριστώ πολύ. Επισκέφτηκα κάποιον πνευματικό τις ημέρες που κανονίζαμε τα σαράντα. Στις απορίες και τις σκέψεις μου μου είπε ότι "ο Θεός είχε το σχέδιό του" τι να πω, δεν με κάλυψε. Θα το βρω με τον καιρό.
    Κάνω ήδη πράγματα για την ψυχή της επειδή μου το ζήτησε εκείνη. Δεν θα την αφήσω.
    Να είσαι καλά.

  13. #13
    ntinti
    Guest
    Quote Originally Posted by Άτυχη View Post
    Σ'ευχαριστώ πολύ. Επισκέφτηκα κάποιον πνευματικό τις ημέρες που κανονίζαμε τα σαράντα. Στις απορίες και τις σκέψεις μου μου είπε ότι "ο Θεός είχε το σχέδιό του" τι να πω, δεν με κάλυψε. Θα το βρω με τον καιρό.
    Κάνω ήδη πράγματα για την ψυχή της επειδή μου το ζήτησε εκείνη. Δεν θα την αφήσω.
    Να είσαι καλά.
    ειναι πολυ λεπτο το ολο ζητημα και καθαρα προσωπικο ,αλλα αν αποφασισεις να το καλυψεις και αυτο να βρεις εναν πνευματικο πραγματικα ¨διαβασμενο¨στα θεματα αυτα .....

    Να κανεις κοριτσι μου και μονο που πραγματοποιεις την επιθυμια της μανουλα σου ειναι βαλσαμο για εσενα!

  14. #14
    Junior Member
    Join Date
    Nov 2021
    Posts
    3
    Quote Originally Posted by Άτυχη View Post
    Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
    Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
    Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
    Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

    Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;
    Έχασα τη μανούλα μου πριν 11 ημέρες... Ήταν και αυτή 57 και έφυγε σε μια ώρα από ανακοπή. Δεν πρόλαβα να την δω ζωντανή. Η σχέση μας ήταν όπως περιγράφεις και εσύ με την μανούλα σου! Μαμά φίλη αδερφή, τα πάντα ήταν!!! Ένας υπέροχος άνθρωπος!!!! Ο πατέρας μου στην ίδια κατάσταση .... Δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος και πενθεί βουβά. Πώς νιώθεις τώρα που πέρασε λίγος καιρός;

  15. #15
    Banned
    Join Date
    Jun 2022
    Posts
    49
    Συλληπητήρια για τη μητέρα σου!! ελπίζω να βρίσκεται στον ουρανό με τον Θεό!

Page 1 of 3 123 LastLast

Similar Threads

  1. Η ζωη μου με τον καρκινο - και με την κορη μου
    By mathilda in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 6
    Last Post: 07-05-2019, 23:22
  2. Φόβος για καρκίνο...!!!
    By minaspap in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 20
    Last Post: 07-10-2015, 01:51
  3. ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΟΥΛΑ!!!!!!
    By N.Princess in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 38
    Last Post: 24-06-2012, 12:42
  4. Κοκκινη Καρτα η Μανουλα
    By Sublime in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 10
    Last Post: 04-06-2011, 17:27
  5. Εχω καρκινο?
    By auroula in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 44
    Last Post: 22-09-2010, 18:41

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •