Έχασα τη μανούλα μου απο καρκίνο!

[Χριστινα29021956]

Η Μαμα μου έφυγε πριν 47 ημέρες . Ακριβώς ίδια περίπτωση . Δεν ξέρεις ποσο σε καταλαβαίνω . Κάθε μέρα προσπαθώ να το αντιμετωπίσω , κάθε μέρα .
Εκτός από την θλίψη εχω να διαχειριστώ και Τία κρίσεις πανικού , φοβίες ….
Ποσο μου λείπει Θεέ μου .. ποσο αβάσταχτος αυτός ο πόνος ..

[Penny2]

Αχ! Πόσο σε νιώθω. Έχασα και εγω τη μανούλα μου από καρκίνο, ήταν 63 ετών. Έχουν περάσει 10 μηνες από τότε. Ο πόνος είναι αβασταχτος. Μου λείπει πάρα πολύ.
Πες μου φίλη μου πως το βιώνεις είσαι καλύτερα? Μαλακώνει αυτός ο πόνος ποτέ?

[smile]

πιστεύω ο πόνος αυτός δεν μαλακώνει ποτέ απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτόν.. δύναμη ψυχής θέλει, το ξέρω είναι πολύ δυσκολο καθώς και εγω χάνω τον πατέρα μου από καρκίνο. μη τα κρατάς μέσα σου θα γιγαντωθεί και θα έχει επιπτώσεις στην υγεία σου. εύχομαι ολόψυχα καλό κουράγιο ειλικρινά λυπάμαι και σε νιώθω.

[Penny2]

Να είσαι δυνατή... έτσι μου είχε πει η μανούλα μου,αυτό σου λέω και εγώ.... Να είσαι δυνατή!!! Όσο ζούσε η μανούλα μου ένιωθα τυχερή και γεμάτη. Από αταν έφυγε δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Έχω οικογένεια 2 παιδιά που τα λατρεύω, όμως αυτός ο πόνος....Νιώθω ότι όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει ο πόνος... Μένω εξωτερικό και έχω να πάω στο πατρικό μου από όταν ήταν η Μαμά μου στα τελευταία της. Δυστυχώς ούτε στην κηδεία δεν μπόρεσα να πάω. Είχα πάει 2 εβδομάδες πριν φύγει να τη δω μαζί με την 5μηνων κόρη μου... Και δεν μπορούσα πάλι να κάνω τόσο μεγάλο ταξίδι με το μωρό μόνη μου...
Η Παναγία να μας δώσει δύναμη να αντέξουμε... ????????????

[andreas86]

Καλησπέρα. Αυτές τις μέρες κλείσαμε τα 40 της μανούλας μου! Έφυγε 57 χρονών τελείως ξαφνικά! Δε πρόλαβε να παλέψει, την έπιασε πόνος, μπήκε νοσοκομείο και μετά απο πολλές εξετάσεις βρήκαν προχωρημένο καρκίνο τελικού σταδίου και σε 20 μέρες έφυγε! Σπάνια ο πιο επιθετικός καρκίνος που έχουν δει μας είπαν!
Είναι το μόνο άτομο που πίστευα ότι θα ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Τόσο γερή, τόσο ζωντανός άνθρωπος, είχε όλη τη ζωή μέσα της, είχαμε πολύ στενή σχέση, αν δεν την έβλεπα κάθε μέρα, μιλούσαμε 5-6 φορές τη μέρα στο τηλέφωνο. Προσπαθώ να το αντέξω, δεν μπορώ, κάθε μέρα νιώθω και χειρότερα! Ήταν εκτός απο μάνα και η καλύτερή μου φίλη! Λέγαμε τα πάντα! Μου λείπει απίστευτα, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ! Δυστυχώς δεν έχω φίλες και παρέες να βγω και να το ξεπεράσω. Ειδικά τώρα και μια φίλη που είχα, με αποφεύγει, ο κόσμος δεν θέλει πόνο στη ζωή του, σε θέλει μόνο όταν είσαι καλά και γελάς. Στα δύσκολα μόνο οι άνθρωποι που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς σε στηρίζουν και δυστυχώς έχασα το ένα. Με τον πατέρα μου είχαμε και έχουμε πολύ τυπικές σχέσεις. Δεν μπορεί να με στηρίξει καθόλου, αποφεύγει να μιλάμε για τη μάνα μου, έτσι το περνάει εκείνος. Εγώ όμως νιώθω καλύτερα να μιλάω για εκείνη.
Θεωρώ την απώλεια της μάνας πολύ πιο δύσκολη, πόσο μάλιστα μια μάνα που λέγαμε τα πάντα και είχαμε τρομερή σχέση και αδυναμία η μια στην άλλη. Ο πατέρας έμεινε πίσω μόνος, δε μπορεί να φάει, να μαγειρέψει, να σκουπίσει, να σιδερώσει, έμεινε μισός, τα είχε έτοιμα απο τη μάνα μου. Μια γυναίκα όμως αν μείνει μόνη της όπως και να'χει θα τα καταφέρει πιο εύκολα όπως και τα παιδιά της.
Γιατί μπορεί να είναι τώρα ο πόνος μπροστά, αλλά με τον καιρό αρχίζουν να φαίνονται τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Όσοι χάσατε μητέρα και μάλιστα σχετικά νέα θα ήθελα να μου πείτε πως είστε τώρα, πως βοηθηθήκατε, ο χρόνος είναι όντως ο καλύτερος γιατρός;

Καλό παράδεισο να έχει

[εμμανουηλ]

σε 18 μηνες εχω χασει 4 ατομα.....καθολου καλυτερα οσο περναει ο καιρος
Καθε βραδυ η σκεψη μου οτι μπορει αυριο να μην ξυπνησω
Δε βοηθανε και οι θρησκειες
Πιστευω οτι ειμαστε εξελιξη των πιθηκιων

[Penny2]

Σας καταλαβαίνω... Όσο ποιο δεμένος είσαι με κάποιον τόσο μεγαλύτερος είναι ο πόνος...! Υπομονή σε όλες μας κορίτσια... Να είμαστε δυνατές... Αυτό θα ήθελαν οι αγαπημένοι μας.! Ελπίζω ότι υπάρχει κάτι και ότι θα ανταμωσουμε μια μέρα... ????

Πάντως το να μοιράζεσαι βοηθάει...
Είμαι εδώ για όποια από εσάς θέλει να μοιράστει την απώλεια της... Να την ακούσω και να την στηρίζω...
Φιλιά πολλά❤️

[End_of_an_era]

Έχει περάσει ένα 6μηνο από όταν έχασα τον μπαμπά μου από καρκίνο. Αν και ξέρω τι έχει συμβεί, το μυαλό αρνείται να το επεξεργαστεί ολοκληρωτικά και απωθεί την σκέψη. Αλλά η καρδιά είναι ραγισμένη. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να αναπτύξω μια σχέση με τον μπαμπά μου, πχ. να έχω φωτογραφίες του, ένα καντήλι, να του μιλάω κτλπ. Μου λείπει αρκετά, ειδικά τους τελευταίους μήνες που αλλάζουν πράγματα στην ζωή μου. Κάθε φορά που πάει εκεί ο νους μου είναι σαν να λέει "δεν παίζει να έγινε αυτό ".

[asperger39]

μπορει να εχει περασει καιρος απ το μηνυμα αυτο μα να πω εδω η σκεψη μου πως ειν με οσους χασαν καποιον ανθρωπο δικο τους . τους νιώθω κι εγω εχω χασει τον πατερα μου απ αυτη την αρρώστια .........

[Penny2]

Κάθε καλοκαίρι ερχομασταν στην Ελλάδα και ήταν εκεί η Μαμά μου που μας περίμενε πως και πως... και γιορταζαμε εκεί και τα γενέθλιά του γιου μου... Πέρυσι δεν πήγαμε δεν άντεχα, φέτος όμως πρώτα ο Θεός λέμε να πάμε...Πως θα γιορτάσουμε εκεί στο κήπο της μανουλας μου τα γενέθλιά του γιου μου και της μικρής μας Ελένης (που πήρε το όνομα της γιαγιάς της) χωρίς εκείνη.. . Η Μαμά μου έφυγε όταν η κόρη μου ήταν 7 μηνών, τη λάτρευε τη μικρή μας, το μοναδικό εγγόνι κορίτσι στην οικογένεια, αλλά όλα τα εγγόνια της τα λάτρευε. Μου έκανε έπληξη όταν γέννησα και ήρθε ενώ δεν ήταν καλά, είπε στον πατέρα μου, θα πάω να δω την εγγονή μου και ας μην ξαναγυρίσω. Όταν έφυγε από εδώ ήταν πολύ χάλια, πέταξε με πυρετό και από τότε μπαινοβγαινε στα Νοσοκομεία. Μέχρι που δεν ξαναβγήκε πάρα μόνο μια μέρα πριν φύγει. Πέρασαν 13 μήνες από τοτε που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο... Κάθε χρόνο περίμενα πως και πως να έρθει το καλοκαίρι... Τώρα φοβάμαι και πονάω.... Μου λείπει τόσο πολύ...

[Vaggg]

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, μπορεί να γίνει υποφερτή όμως αν υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει εν ζωή.

[ioannis2]

Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου δεν μπορεί ποτέ να ξεπεραστεί, δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια, μπορεί να γίνει υποφερτή όμως αν υπάρχει κάποιος που σε αγαπάει εν ζωή.

Δυστυχώς μόνο αυτός ο τρόπος υπάρχει, και να το να είσαι όπως λέμε συνεχώς στην μπρίζα, κάνοντας δηλαδή πράγματα που τουλάχιστον δεν σου είναι αντιπαθητικά, πχ δουλειά με την οποία τα πας καλά, ένα χόμπι, οι υποχρεώσεις του σπιτιού για να περνάς καλά, η παρέα, καθώς και το να σαι απ αυτούς που πιστεύουν στην μετα θάνατον ζωή όπως τη διδάσκει η θρησκεία μας.