Μουσική

[Macgyver]

Για χρόνια ολόκληρα κανείς δεν είχε δει τα μάτια της Σια. Είχε εκείνη την φράντζα μυστήριο

δεν το γνωριζα αυτο .......

[hlias1988]

Είμαι εδώ τώρα, με βλέπεις;
Γιατί είμαι έξω ολομόναχος
Όταν το δωμάτιο κρυώσει πες μου πως με αισθάνεσαι
..........γιατί είμαι εδώ

Είμαι εδώ, με βλέπεις;
Κάνω μια ενδιάμεση στάση, ενώ είμαι καθ' οδόν
Προς ένα μέρος όπου θα βρισκόμουν μόνο στα όνειρά μου... κατά το παρελθόν

Σε έναν κόσμο ψευδαισθήσεων
Ποτέ την πλάτη σε έναν φίλο μη γυρνάς
Γιατί οι πραγματικά αληθινοί σου φίλοι στα δάχτυλα του ενός χεριού μετριούνται
.......... καθ' όλη σου την ζωή

Υπάρχουν εκείνοι που σε εξαπατούν
Υπάρχουν εκείνοι που θα σε απογοητεύσουν
Υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θα πέθαινε για εσένα;
.......... καλά το σκέφτηκα πως όχι

Ζήσε την ζωή σου με ένα πάθος:
Ό,τι κι αν κάνεις, κάνε το καλά
Από την ζωή λαμβάνεις μόνο ό,τι προσφέρεις
.......... έτσι λένε

Σε έναν κόσμο σύγχυσης
Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε εκείνο που εννοούν
Αν θέλεις μια ευθεία απάντηση άρχισε να την αναζητάς
.......... τώρα αμέσως

Σε ένα δωμάτιο γεμάτο από ξένους
Στέκεσαι με την πλάτη σου στον τοίχο;
Νιώθεις κάποιες φορές σαν να βρίσκεσαι απ' έξω
.......... και μέσα κοιτάς;

Μπορείς την ίδια την τύχη σου να φτιάξεις
Εσύ το πεπρωμένο σου δημιουργείς
Πιστεύω πως έχεις την δύναμη αν το θελήσεις
.......... είναι αλήθεια

Μπορείς να κάνεις αυτό που θέλεις
Αν προσπαθήσεις λιγάκι πιο σκληρά
Λίγη μονάχα πίστη μας πάει μακριά
.......... πραγματικά

Βρισκόμαστε εδώ για κάποιο λόγο;
Θα ήθελα απλά να μάθω τί γνώμη έχεις εσύ
Ωραία θα ήταν να γνωρίζαμε τί συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.... έτσι δεν είναι;

Υπάρχουν ορισμένοι που είναι σοφοί
Υπάρχουν ορισμένοι που είναι αφελείς εκ γενετής
Πιστεύω πως υπάρχουν ορισμένοι που πρέπει να έχουν ζήσει σε προηγούμενη ζωή.......... εσύ όχι;

Όσο για εμένα, λοιπόν πιστεύω
Πως πρέπει να παραμένουμε ανοιχτόμυαλοι
Ωστόσο ελπίζω πως η ζωή μου δεν πρόκειται για υπόθεση ρουτίνας1

Εξωαισθητηριακή Αντίληψη2
Μεταθανάτια Ζωή3, τηλεπάθεια4
Μπορεί η ψυχή να συνεχίζει να ζει και να ταξιδεύει μέσω του χώρου και του χρόνου;

Ξέρεις, αισθάνομαι κατενθουσιασμένος
Διότι σύντομα θα το ανακαλύψω
Κι όταν όλες τις απαντήσεις θα γνωρίζω
Ίσως τότε επιστρέψω
.......... για να σε ενημερώσω

Μην σε πιάσει κανένας πανικός τώρα
Αν δοκιμάσω να επικοινωνήσω μαζί σου
Αν αντικείμενα εξαφανιστούν ή μετακινηθούν... εγώ θα είμαι

Και μην δυσπιστήσεις
Ό,τι κι αν οι "φίλοι" σου σου πουν
Εμείς θα ξανασυναντηθούμε κάπου, κάπως
......... κάποτε

[hlias1988]

Όταν το φεγγάρι ξανασηκωθεί
Μέχρι να διαβάσουμε των Παρθών το δέρμα
Σπασμένοι φόβοι και ανήσυχες μέρες είναι πάλι εδώ
Πριν γίνουμε όλοι σκόνη
Ο παράδεισος ξέρει πότε θα τελειώσει η ζωή
Ο Θεός ξέρει μέσα στο βούρκο, να σβήσει τη φωτιά

Να ξέρεις ότι υπάρχει ένας σταυρός να σηκώσεις
Στην πρωταρχική σας αναζήτηση του φόβου
Κανένα τρίμηνο ή λιγότερο δεν δίνεται
Το Aslumber ήταν το κύριο ιδανικό μου
Ο Άσουντερ έκλεψε το πνεύμα μου
Η καταραμένη φυλή έλεγε λέξεις με ντροπή

Η γλυκιά εκδίκηση θα είναι δική μας
Η εκδίκηση ενός συγκλονισμένου κόσμου
Απλά να θυμάστε ότι η υπομονή δεν είναι αμαρτία
Και να βρείτε έναν άλλο δρόμο
Ζήστε για να αναπνεύσετε άλλη μια μέρα
Ο άρχοντας του φωτός στο σκοτάδι, ο οδηγός μας

Σε μια καταιγίδα που ποτέ δεν κλονίστηκε
Η άκρη του χαμού δεν κάνει λάθος
Η όψη δεν είναι αμαρτία
Υποκλινόμαστε στον Γαλάντο βασιλιά
Άγριος σαν λύκος με δέρμα λεοπάρδαλης
Σκοτεινός και πικρός βαθεια μεσα του
Ο εισβολέας τιμωρήθηκε με την ζωή του
Νικήθηκε το πρωί

Θάλασσα από αίμα στο θεικό φως
Απολαύστε την ανίερη ευλάβεια
Μεθυσμένοι με την κόλαση τους
Ο άνθρωπος κατοικει σε αθάνατη αρρώστια
Στρατιές από άγρια θηρία εμπλέκονται
Συναρμολογημένα εδώ να σφάξει με λεπίδες
Ο καπνός έχει σκοτεινιάσει τον αερα
Μυρωδιά θανάτου και βαθειά απόγνωση

Η ερημιά το όνειρο ενός τυράννου
Πούλησε την ψυχή σου για να μην τους δώσεις δύναμη
Σκότωσε πάνω στο αυτοκρατορικό στέμμα
Μάρτυρες τώρα στην ώρα της μάγισσας
Δεμένος με όρκο και βασιλιά
Τόση αφοσίωση, ξεδιάντροπο πράγμα
Νεολαία της αγωνίας ακόμα καίει
Στάζουν αίμα γονέων

Πότε μην λες προσευχή σε εμένα
Γι αυτό το έγκλημα και την προδοσία
Πίνοντας από το ποτήρι σου της σοφής αλήθειας
Πολλοί άνθρωποι θα σε ακολουθήσουν
Τώρα ένας στρατός ξεσηκώνεται
Και οι θεοί μας, επαινούνται
Ο θάνατος δεν είναι παρά μια ενοχή
Δεν θα κάνουμε περισσότερα από όσα θα δεσμευτούμε

Άκουσε το κλάμα είμαστε έτοιμοι να πιστέψουμε

Ο άσωτος επέστρεψε
Δώσε μας την εκδίκηση μας
Με την δύναμη που έμαθε
Θα κάψουμε πάλι τα ίδια
Μια προδοσία αγγέλων σε μια ξένη χώρα
Μια εκδίκηση για το ελεήμονο πεπρωμένο στο χέρι

Για όλους όσους έχουν γράψει
Στην άμμο θα ειπωθεί
Ότι θα γίνει το ίδιο πράγμα, ψάχνοντας για Θεό
Σαν φωτιά στον ουρανό
Μπορώ να νιώσω την δύναμη να επιστρέφει
Πηγαίνοντας στην μεταθανάτια ζωή, συνάντησε με εκεί

[hlias1988]

Θα πάρεις τη ζωή μου αλλά θα πάρω και εγώ τη δική σου!
Θα πυροβολήσεις με το μουσκέτο σου αλλά θα σε θερίσω!
Γι’ αυτό όταν περιμένεις για την επόμενη επίθεση
Καλύτερα να αμυνθείς, δεν υπάρχει γυρισμός!

Η σάλπιγγα ηχεί, η έφοδος αρχίζει
Αλλά σε αυτό το πεδίο της μάχης κανείς δε νικάει
Η μυρωδιά καυστικού καπνού και χνώτου των αλόγων
Καθώς βουτάμε προς τον βέβαιο θάνατο

Το άλογο, αυτό ιδρώνει από φόβο, ξεκινάμε να τρέχουμε
Η τρομερή βοή των ρωσικών όπλων
Κι καθώς τρέχουμε προς το ανθρώπινο τοίχος
Οι φωνές του πόνου καθώς πέφτουν οι σύντροφοι μου!

Υπερπηδάμε πτώματα που κείτονται στο έδαφος
Και οι Ρώσοι πυροβολούν κι άλλο γύρο
Φτάνουμε τόσο κοντά μα τόσο μακριά
Δε θα ζήσουμε να πολεμήσουμε άλλη μέρα!

Πλησιάζουμε τόσο πολύ, αρκετά κοντά για να παλέψουμε
Όταν ένας Ρώσος με σημαδεύει
Τραβάει τη σκανδάλη και αισθάνομαι το χτύπημα
Ένα ξέσπασμα από γύρους ρίχνουν το άλογο μου

Και καθώς κείτομαι εκεί ατενίζοντας τον ουρανό
Το σώμα μου είναι μουδιασμένο και ο λαιμός μου είναι στεγνός
Και καθώς κείτομαι ξεχασμένος και μόνος
Χωρίς δάκρυ αφήνω το επιθανάτιο βογκητό μου

[hlias1988]

Γεννημένη απρόκλητα σαν ράπισμα σε μια ευοίωνη βραδιά
Τα μάτια της πρόδιδαν ξόρκια του απόκοσμου φωτός του φεγγαριού
Με ένα ανήσυχο βλέμμα που κινούνταν για πάντα αθόρυβα πάνω από μακρινές θάλασσες.
Αιμορραγούσα, λευκή και νεκρή, η μητέρα της δόθηκε βορά
Σε πεινασμένους λύκους που τα στοιχειά οδήγησαν
Από απότομα βουνά που φαινομενικά γινόντουσαν ανήσυχα.

Από τα σπλάχνα του δάσους σύρθηκε μια μαύρη άμαξα
Συνοδευόμενη από αγκαθωτές αστραπές που σφύριζαν στην καταιγίδα
(Επιχρυσωμένη με οικόσημα γενιάς των Καρπαθίων)
Η οποία έφερνε σκλάβους στο σοδομιστή για το νεογέννητο
Την παραμονή που το παιδί της Κοντέσας γεννήθηκε παραμορφωμένο [1]
Μια τραγωδία που παρείσφρησε στο όνομα Bathory.

Η Ελίζαμπεθ βαφτίστηκε, και, αν και όχι χλωμότερη από ένα ρόδο,
Έγινε τόσο σκοτεινή σαν μια συλφίδα [2],
Τίποτε δεν ήταν πιο κρύο σε κατάσταση ηρεμίας.
Αλλά παρόλα αυτά, η ομορφιά της ύφαινε ιστούς
Γύρω από καρδίες που με ένα βλέμμα θα μνήστευε.

Εκείνη φοβόταν το φως.
Έτσι, όταν κύλησε σαν αμαρτωλή στη φαυλότητα
Υπό ένα αυστηρό, πουριτανικό καθεστώς
Θυσίασε…
Παρθένες καρφωμένες στον τοίχο στο σχήμα του Μανδραγόρα [3]
Αλλά αφού άγγελοι έγλειψαν με τα μαστίγιά τους τις φυλακισμένους, υποδουλωμένους
Τα όνειρα της δεν ήταν ποτέ τόσο μανιασμένα βάναυσα
(και κυριευμένα από τέτοιες απολαύσεις).
Γιατί κοράκια έδιναν φτερά στις βραδινές, ερωτικές της πτήσεις
Εμποδιζόμενη αφενός από τον κλήρο
να εκτελέσει βασανιστήρια
Και αφετέρου από την κλίκα των δαιμόνων μέσα της.
Η πορεία της την οδήγησε στο βουντού
Για να δει την ίδια της τη σκιά να λατρεύεται
Από τη μάζα, χωρίς ψεγάδι.
Αν και βαθιά μέσα της απεχθανόταν
Όχι τη σύναξη των μνηστήρων της
Αλλά το βλέμμα του Κυρίου της.

“Πρέπει να αποστρέψω τα μάτια μου από τους ύμνους
Γιατί η ματιά Του προκαλεί δόγματα στο δέρμα μου
Αυτός ξέρει ότι ονειρεύτηκα σαρκικές ιεροτελεστίες
Με Αυτόν απέθαντο για τρεις μακριές νύχτες”

Η Ελίζαμπεθ άκουσε
Δεν δόθηκαν κηρύγματα
Έσυρε τέτοια ενοχή στην πόρτα της
Έθαψε την ψυχή της με τέτοια πέτρα
Γιατί ορκιζόταν ότι ο Ιερέας αναστέναξε
Όταν Εκείνη γονάτισε για να εξαγνιστεί…

Εκείνη φοβόταν το φως.
Έτσι, όταν κύλησε
Σαν αμαρτωλή στη φαυλότητα
Υπό ένα αυστηρό, πουριτανικό καθεστώς
Θυσίασε…
Την κοσμιότητά της και την αγνότητά της
Σε αυτόν τον μεταμφιεσμένο λύκο
Που ορμούσε να στοιχειώσει
Το δωμάτιο εξομολόγησης Της
Η συγχώρεση θα ερχόταν
Όταν οι αμαρτίες Της θα ξεπλένονταν
Βαφτιζόμενη ξανά στα λευκά…

Ο καθρέφτης σχημάτισε στεφάνια από Μπελαντόνα [4]
Πάνω από τον τάφο της αθωότητάς Της
Το κρυφό πρόσωπό Της έφτυνε δολοφονίες
Από ψίθυρο μέχρι κραυγή.
Κάθε ύπνος έμοιαζε καταραμένος
Σε εδάφιο του Φάουστ [5]
Αλλά σε εκείνη την οργιαστική Κόλαση
Κανένας τρόμος δεν έμοιαζε χειρότερος
Από την καθρεφτισμένη αποκάλυψη
Ότι φίλησε το φαλλό του Διαβόλου
Με δική Της απόφαση…

Έτσι, με τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά στον έμμηνο ουρανό
Την παραμονή του θερινού ηλιοστασίου απέδρασε στα κρυφά από το κάστρο
Μια κόρη της καταιγίδας, καβάλα στον αγαπημένο Της εφιάλτη
Σε ανέμους χωρίς προσευχή
Στίγματα συνέχιζαν να κλαίνε ανάμεσα στα πόδια της
Μια ψυχρή αιματοχυσία που προκάλεσε νέα μίση
Έψαξε τη Μάγισσα
Διαμέσου χιονισμένων και υγρών δασών που οδηγούσαν στο λημέρι του σοδομιστή.

Εννέα διεστραμμένα πεπρωμένα έριξαν χοντροκομμένα ζάρια από κόκκαλα
Για το λαιμό της Ελίζαμπεθ
Κέρδισε η Καταδίκη και ενθάρρυνε το φεγγάρι
Να λάμψει μοναχικά
Διαμέσου των δέντρων, με ακτίνες
Για να διαμορφώσουν ένα μονοπάτι
Μακριά από τα αλυχτά καταραμένων νυμφών
Στην περιοχή του σοδομίτη
Για να φτάσει στο αιδοίο του δάσους
Όπου η μάγισσα την βοήθησε να εντρυφήσει
Σε ακόμα πιο σκοτεινά θέματα.

“Μεταξύ φίλτρων και μελισσών [6]
Μέσα στα λίπη κρεμασμένων ανδρών
Απόκοσμων αληθειών και κακότυχων γέρων
Η Ελίζαμπεθ ξανάρθε στη ζωή ”

Και κάτω από τις χαραγματιές της αυγής Εκείνη επέστρεψε
Σαν φλόγα πάνω σε ένα κρανίο
Με μια υπόσχεση να καίγεται.
Μυστικά αναπαράχθηκαν καθώς κάλπαζε
Μέσα στην ομίχλη και τους βάλτους που της έδειξαν
Τα τείχη του κάστρου Της όπου οι ανήσυχοι
Μετρούσαν μάυρα κοράκια. [7]

Εκείνη ξύπνησε από το παραμύθι στο πένθος
Οι καμπάνες της εκκλησίας την τραβούσαν μανιασμένα από τον ύπνο της
Πλήρωσε φόρο αίματος στον ιερέα, αυτοευνουχίστηκε και κρεμάστηκε
Σαν πορφυρή νυχτερίδα από το καμπαναριό.
Οι βιβλικοί φλυαρούσαν τα μάντρα τους [8]
Τα Hexes [9] πολλαπλασίασαν επί 666 τη συνδρομή τους
Αλλά η Ελίζαμπεθ γέλασε, δεκατρία Φθινόπωρα είχαν περάσει
Και Εκείνη ήταν πια χήρα από το Θεό και το θυμό του, τελικά…

[homebod]

[hlias1988]

Μαύρα κεριά χορεύουν -υπό τους ρυθμούς μιας- ουβερτούρας,
Άλλα έλκομαι πέρα από το τρεμάμενο τους δέλεαρ,
Στο "αναπνέων" δάσος που περιστοιχίζει το δώμα,
Εκεί που τα δέντρα επαγρυπνούν και χύνονται έξω από τη μήτρα.

Ρουφώ το πορφυρό κρασί,
Οι σκέψεις μου επιφορτισμένες υπό το βάρος του χρόνου,
Εκ γνώσεως πιωμένης απ` την πηγή της ζωής,
Εκ χάους γεννηθείς, εξ έρωτος και δρεπάνου πορευθείς,
Το δάσος γνέφει στο νυχτερινό της κάλεσμα,
Να με τραβήξει κοντά, εν μέσω λύκων που αλυχτούν,
Εκεί που οι δεσμεύσεις του Χριστού ποδοπατιούνται με περιφρόνηση,
Εις έδαφος δύσοσμο (1), σκοτεινό.

Αγκαλιαζόμαστε σαν δυο εραστές πριν τον θάνατο,
Ένα μνημείο στης ανάσας την παγίδα,
Καθώς οι αναστολές αιμορραγούν από τις φλέβες του λαιμού μου,
Αφήνει τριαντάφυλλα να πέσουν στο μαρμάρινο μου στήθος,
Λαχταρώ τον άνεμο και το θρόισμα των φύλλων,
Το άρωμα της σάρκας στη φονική αύρα,
Να διδαχθώ από το σκότος και τις φωνές στο ενδιάμεσο,

Αυτή είναι η βούληση μου...

Το δάσος ψιθυρίζει το όνομα μου... ξανά και ξανά

Όταν το φεγγάρι γεμίσει,
Θα συγκεντρωθούμε για να λατρέψουμε,
Το δυνατό πνεύμα της βασίλισσας σου,
Την μητέρα μου, την σπουδαία Άρτεμη (2),
Αυτή που είναι πρόθυμη, θα μάθει όλες τις γητειές,
Και ενώ δεν έχει κερδίσει τα εσώτερα μυστικά τους,
Τότε η μητέρα μου,
Θα της διδάξει, χωρίς περιστροφές,
Όλα τα πράγματα που παραμένουν άγνωστα.

Διαβαίνω το μονοπάτι,
Προς τη γη των Σκοτεινών Αθάνατων,
Εκεί που οι λιμασμένοι θα κουβαλήσουν την ψυχή μου,
Καθώς το Άγριο Κυνήγι περνά μέσα απ`τα κλαδιά

Έλα σε με, Χλωμή μου Πλανεύτρα, (3)
Στο φεγγάρι των δέντρων φιλιόμαστε.

Άρτεμις να σε κοντά μου,
Στα χέρια της αρχαίας βελανιδιάς,
Εκεί που η αυγή κρέμεται από μια σεληνιακή θηλιά
Και επικαλείται ο κρυφός κερασφόρος για να εμφανιστεί

Η θεμελιακή αρχή του Κακού,
Η εξέλιξη έχει ανακληθεί,
Κάτω από την εξάπλωση μιας Μαγικής Εποχής
Στέκω σαγηνευμένος
... Στο ψιθυρίζων δάσος

“Χλωμή, πέρα από την βεράντα και την πύλη,
Στεφανωμένη με φύλα στέκεται,
Αυτή που συλλέγει κάθε τι θνητό,
Με χέρια ψυχρά, αθάνατα,
Τα ράθυμα χείλη της είναι πιο γλυκά
Ακόμα και από του έρωτα, που σκιάζεται να την χαιρετήσει,
Στους ανθρώπους που αναμοχλεύονται και την συναντούν
Απ’ διάφορες εποχές και χώρες” (4)

[hlias1988]

«Το Φεγγάρι, κρέμεται σαν ένα βάναυσο πορτραίτο
Απαλοί άνεμοι ψιθυρίζουν την προσταγή των δέντρων
Καθώς η τραγωδία ξεκινά με μια ραγισμένη καρδιά από γυαλί
Και ο εφιάλτης του μεσονυκτίου ποδοπατά τα όνειρα
Αλλά ω, όχι δάκρυα παρακαλώ
Ο φόβος και ο πόνος ίσως να συνοδεύουν τον Θάνατο
Αλλά είναι η επιθυμία που καθοδηγεί την βεβαιότητά του
Όπως θα διαπιστώσουμε...»

Εκείνη ήταν πλάσμα θεϊκό
Που φίλησε τους κρύους καθρέφτες
Μια Βασίλισσα των Χιονών
Πέρα πολύ από κάθε σύγκριση
Χείλη συμμετρικά εναρμονισμένα
Την έψαχνα παντού
Σκοτείνα μάτια από το αλκοόλ
Ένας Αραβικός εφιάλτης...

Έλαμπε στις νερομπογιές
Σαν ένα μαργαριτάρι στην λίμνη της ζωής μου
Όσπου εκείνοι που δεν μπορούσαν να την έχουν
Την ξέκοψαν από τον κόσμο τούτο

Εκείνη την μοιραία παραμονή όταν...
Τα δέντρα ανέδυαν την δυσοσμία του ηλιοβασιλέματος και της καμφοράς
Τα φανάρια τους κυνηγούσαν φαντάσματα και κοίταζαν
Απορημένα, σαν τις σκιές που έριχναν
Πάνω στην αγάπη μου διαλέγοντας τον δρόμο υπό το φεγγαρόφως

Σκεπτόμενοι να δραπετεύσουν
Ή να πεθάνουν ως τον μοναδικό μονοπάτι
Σύρθηκαν μέσα απ’ το δάσος σαν υπνωτισμένοι
Από τον ταφτά*
Των χειλιών της που τρεμόπαιζαν
Για όλα αυτά που παρακολουθούσαν
Εκτός από την καταχνιά που απλωνόταν
(Μια θανατηφόρα ευλογία για να κρύψει)
Το φάντασμα της στην ομίχλη

Αφού την βίασαν, εγκατέλειψαν...
(Πέντε άντρες του Θεού)
...Το φάντασμα της στην ομίχλη

Η αυγή την βρήκε εκεί
Υπό το βλέμμα του Κέδρου
Το μεταξένιο φόρεμα σχισμένο, τα κατάμαυρα μαλλιά της
Την κάλυπταν, η απογυμνωμένη ομορφιά της
Πασπαλίστηκε με τις δροσοσταλίδες, νόμιζα πως χάθηκε
Έκλαψα μέχρι που τα δάκρυα έγιναν προσευχή σιγά σιγά

Όρκους μου είχε δώσει με αίμα ευοδιαστό
«Ποτέ να μην με αποχωριστεί
Μήπως και ο ζηλόφθων Ουρανός μας κλέψει τις καρδιές»

Μετά αυτό ούρλιαξα:
«Έλα πίσω σε μένα γιατί
Εγώ γεννήθηκα ερωτευμένος μαζί σου
Οπότε γιατί η μοίρα να μπεί ανάμεσά μας;»

Και καθώς βύθιζα τις απαλές καμπύλες της
Με όνειρα ανείπωτα και τελευταίες λέξεις
Η ματιά μου έπιασε μια λάμψη που πάτησε τη γη
Το κλειδί για της εκκλησίας το καμπαναριό...

Παρεμπιπτώντως οι άνθρωποι του χωριού την πενθούσαν
Γιατί ήταν μάγισσα
Οι Άνδρες τους επιθυμούσαν να προσπαθήσουν
Κι εγώ κίνησα στο όνομα του Χριστού να βρω στοιχεία ένοχής
Η βασανισμένη μου ψυχή παγωμένη

Μια Βασίλισσα του Χιονιού
Πέρα πολύ από κάθε σύγκριση
Χείλη συμμετρικά εναρμονισμένα
Την έψαχνα παντού
Μάτια τραπιστίνης**
Ένας Αραβικός εφιάλτης...

Ήταν μια δαιμονισμένη Ερσουλί
Με δέρμα κατάλευκο σαν το γάλα
Το πορσελάνινο Γιν μου
Ένας αέρινος Άγγελος της Αμαρτίας

Κι έτσι γι΄αυτήν ...
Το αεράκι ανέδυε την δυσοδία του ηλιοβασιλέματος και της καμφοράς
Το φανάρι μου κυνηγούσε το φάντασμά της και έβαλε
Το παρεκκλήσι τους φωτιά με όλους μέσα κλειδωμένους υποφέροντας
Η ποινή που τους άξιζε καλύτερα αφού ακολουθούσαν αυτό που πρόσταζε η Βίβλος τους

Σκεπτόμενος να δραπετεύσω
Ή να καώ αναίσχυντος στις φλόγες
Εξαφανίστηκα από τους ουρανούς
Σαν υπνωτισμένος
Από τον ταφτά
Ή από τα χείλη της που τρεμόπαιζαν
Βλέποντας όλα αυτά που γίνονταν στον κόλπο
Εκτός από την καταχνιά που απλωνόταν
Μια τελική ευλογία για να κρύψει
Το φάντασμά της στην ομίχλη

Και αγκάλιασα
Εκεί όπου οι εραστές σαπίζουν...
Το φάντασμά της στην ομίχλη

Το φάντασμά της στην ομίχλη

[hlias1988]

Βιβλικές χορωδίες ανυψώνονται πέρα από το καλυμμένο φως
Ένα κύκνειο άσμα για κοράκια που παγιδεύτηκαν φτερουγίζοντας τη νύχτα.

Μια τραγική, αλλά και μαγική, πτώση σε δυσμένεια
Πολύ απαίσια για να την γευτούν οι καθοδηγούμενοι και οι ενάρετοι
Αυτοί των οποίων τα μακροχρόνια δεσμά αποδίδονται σε όλους τους αγίους.

Ελεύθερες, λαμπερές ψυχές αποκομμένες από το δεδομένο βασίλειο του Θεού
Ατιμασμένες, διασυρμένες, εξορισμένες από προσώπου γης.

Και η Κόλαση ξέρει ότι επιζητήσαμε τη νίκη
Ριψοκινδυνεύοντας να μας βάλουν δεσμά.
Αλλά όταν οι κύβοι ερρίφθησαν
Σαλπάραμε για το θάνατο. [1]
Ένα καμπαναριό από βελόνες σπρώχτηκε στα μάτια μας.
Κι έτσι οι λόγιοι μπορούν να λένε ότι τυφλωθήκαμε από την περηφάνεια,
Όπως η αμαρτία του Πατέρα Μας (και τα καπρίτσια του είδους μας)
Που ήκμασαν στον Ησαΐα και στη Μηδία [2]
Ανακτώντας την όρασή τους για να σαρώσουν τους ουρανούς.

Και μετά από αιώνες πτώσης και παρακμής [3] που κύλησαν αργά, διασυρμένοι
Η εισακουσμένη, σκοτεινή μέρα μας καταφτάνει τώρα με διάπλατα φτερά

Γιατί η αιωνιότητα είναι μια κοπροφάγος
Ένα σώμα με το κεφάλι στραμμένο προς τα πίσω
Που σκάει στο φαΐ από το πικρό Της τέλος.
Και έχουμε φάει σκατά
Μέχρι που σχεδόν γίναμε εξαρτημένοι.
Αλλά τώρα η βρωμιά τελειώνει
Και εμείς μπορούμε να διορθώσουμε το κακό που έχει γίνει.

Για να ξαναπάρουμε ότι χάθηκε κάποτε
Για να εξυψώσουμε το θρόνο μας πάνω από τα άστρα του Θεού.

“Για να πετάξουμε το καβλί μας στις πύλες και στα εντόσθια
Μιας αποκομμένης χώρας του ποτε
Όπου εμείς, οι καταραμένοι,
Κάποτε τρέχαμε ευτυχισμένοι
Σαν σπέρμα από την φαλλική θάλασσα” [4]

Πρέπει να διασχίσουμε απαίσιους ωκεανούς
Για να εξυψώσουμε το θρόνο μας πάνω από τα άστρα του Θεού.

Το δέκατο τρίτο ζώδιο του Ζωδιακού κύκλου σκαρφαλώνει
Καλυμμένο και με δρεπάνι για να σβήσει την ανατολή του Ηλίου

Σκιές πολέμου ριγμένες πριν σαν προφητεία
Η γενιά της νύχτας ελευθερώθηκε από τα απύθμενα βάθη
… Μοχθηρή σοδειά ξεχασμένων εκτρωμάτων.
Και όταν το πνιγηρό Σούρουπο αποκαλυφθεί θα μάθουν
Ότι δεν είναι μια φυσική ξανθιά.
Γιατί όσο πηγαίνει Εκείνη χαμηλότερα, τόσο πιο σκοτεινό γίνεται
Μια Εύα που τσιμπουκώνει στα γόνατά Της τον Σατανά.

Τσιμπουκωμένε Σατανά
Κραυγές πήζουν σε θρομβωμένη πέρλα
Καθώς Εκείνος ξεδιπλώνεται από την επίπονη χειμερία νάρκη Του.

Τύμπανα που φέρνουν καταιγίδες βροντούν για να συμπληρώσουν αυτή την “και καλά” ορχήστρα
Καθώς αστραπές λάμπουν με φωτιά.
Μαύρα σύννεφα που καλύπτουν τη Γη
Τα παγωμένα στήθη της οποίας μας κρατούσαν σε κλοιούς ουλών
Αλλά τώρα ο Ήλιος διστάζει να έλθει
Η ημισέληνος είναι ελεύθερη…

Περιχαρή Σατανά
Το σκίσιμο από το γιαταγάνι στο σχίσιμο χαμηλά
Του Παραδείσου ήταν πολύ αδύνατο για να διεισδύσει.

Χτυπάμε σαν λύκοι μέσα από την πυκνή ομίχλη
Για να εξυψώσουμε το θρόνο μας πάνω από τα άστρα του Θεού.
Οι ταπεινοί, ιεροί τράγοι φέρουν το μεγαλύτερο πλήγμα
Από λυσσασμένες δοξασίες σε ένα αστρικό κυνήγι Άρκτων.
Οχυρωμένοι σε ακροπόλεις και μοναστικά κελιά
Αυτή η μυρωδιά ευλογημένου μουνιού
Σαν μοναστήρι όπου οι σταυροί σκουριάζουν
Από τα γούστα ξυρισμένων καλογριών στα άγρια τριάντα τους [6]
Εκεί, όπου oi βαθύτερες ανάγκες παρακαλούνται για πόθο
Και σκατά και τα λιγότερα εντυπωσιάζουν αρκετά.

Λαμβάνοντας την εντολή από τον Προστάτη Μας, τον Θυμό
Και τη μειωμένη οπτική μας για το Θάνατο [7]
Κακό πράγμα σε σύγκρουση
Το κλείδωμα των ματιών και του οδοντωτού κέρατος.

Ξηλώνοντας τις ραφές του πεπρωμένου που είναι ραμμένες πάνω σε όνειρα
Απολαμβάνοντας το γεύμα από τους λαιμούς ουράνιων κλεφτών

Και ο Θεός ξέρει ότι επιζητήσαμε τη νίκη
Τώρα που πια είμαστε απελευθερωμένοι από τα δεσμά μας
Να κάνουμε να συνειδητοποιήσουν με καρφιά τυφλής πιστής που θα διαπεράσουν
αυτούς που μας ώθησαν από το λάθος στον τρόμο της κόλασης [8]
Πρόσφυγες που κρατιούνται γερά από ένα στέμμα τυλιγμένο από μύγες
Που είναι βουτηγμένες σε ερυθρό μέλι, είναι εκείνοι
Που θα ξεσκίσουν και θα τρυπήσουν αυτούς που φιλοδοξούν να ανυψωθούν
Και να αναζητήσουν Μεσσίες που θα πεθάνουν σύντομα από εμάς…

Στην αρχή σαν θίασος
Σε έργα ηθικής
Οι καρδιές μας φορούσαν μια μάσκα
Από νεκρά κοράκια στη βροχή
Ο Κόσμος ήταν η απομόνωσή μας [9]
Καμία προσευχή, λυγισμένοι από την ντροπή
Το κάποτε λαμπρό μας φτέρωμα
Πληγώθηκε από κέρατο μαραμένου γκρίζου…
Και μακριά…
Καθώς οι αιώνες συσσωρεύονταν κι έτσι εμείς μεγαλώσαμε στο μύθο
Η εκδίκηση δημιούργησε έναν οβελίσκο
Που ορμάει μέσα από τη στεγασμένη μας κόλαση
Σαν γροθιά καλυμμένη από αιθέρα
Τώρα οι σαν φλεγόμενα μουνιά πύλες μας έχουν λείψει πολύ
Ο τρόμος μας ξεχύνεται μέσα από την οπή
Όπου κάποτε οι πλανήτες και οι αρχάγγελοι φιλήθηκαν
Φαλληλούια [10]

Τσιμπουκωμένε Σατανά
Οι επερχόμενες επιθέσεις Του
Μία ανεμοδαρμένη νύχτα
Που θρηνεί που γύρισε ο τροχός
Που πλημμυρίζουν το έθνος τους [12]

Τώρα η αγιότητα είναι ένα στόμα προσβεβλημένο από σκουλήκια
Σε ένα ψηλό σκοτεινιασμένο σπίτι
Γεμάτο από αρρώστια.
Συνεπώς, αφήστε την αλήθεια να στραγγαλιστεί
Ωστε ο σκοπός των Εξορισμένων
Να έχει νίκησει μέσω του επαναπροσδιορισμού.

Αναπνέουμε επειδή έχουν σαπίσει
Τώρα οι ψυχές μας πανηγυρίζουν πάνω από τα άστρα του Θεού.

[andreas86]

Αυτό το τραγούδι θέλω να το αφιερώσω στον εαυτό μου!!https://youtu.be/X-n0s1jyImA

[tommorello]

[tommorello]

[Κύκνος]

Αγαπημένο κομμάτι! ♥

Καλημέρα!

[hlias1988]

Γεμίζω τα μάτια μου με πετραίλαιο,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα
Με κοιτάζει όλη η Ρωσία,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα

Γεμίζω τα μάτια μου με πετραίλαιο,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα
Με κοιτάζει όλη η Ρωσία,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα

Τώρα είμαι έτοιμη για οτιδήποτε
Πέρασα την ώρα μου στο ίντερνετ
Βγαίνω στον δρόμο να χαΪδέψω την γάτα
Αλλά την πατάει αστυνομικό όχημα

Περπατάω στην πόλη με μάυρο φούτερ
Εδώ όπως συνήθως είναι κρύα, κακοί άνθρωποι
Μπροστά μου δεν με περιμένει τίποτα
Αλλά περιμένω εσένα, εσύ θα με βρείς

Με χρυσή αλυσίδα βυθίζομαι σε βάλτο
Το αίμα μου πιο καθαρό από καθαρά ναρκωτικά
Μαζί με άλλους θα συλληφθείς στην πλατεία
Αλλά εγώ θα κάθομαι με στο δικό μου καινούριο σπίτι

Γεμίζω τα μάτια μου με πετραίλαιο,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα
Με κοιτάζει όλη η Ρωσία,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα

Γεμίζω τα μάτια μου με πετραίλαιο,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα
Με κοιτάζει όλη η Ρωσία,
Ας καούν όλα, ας καούν όλα

Τώρα είμαι έτοιμη για οτιδήποτε
Πέρασα την ώρα μου στο ίντερνετ
Βγαίνω στον δρόμο να χαΪδέψω την γάτα
Αλλά την πατάει αστυνομικό όχημα

Περπατάω στην πόλη με μάυρο φούτερ
Εδώ όπως συνήθως είναι κρύα, κακοί άνθρωποι
Μπροστά μου δεν με περιμένει τίποτα
Αλλά περιμένω εσένα, εσύ θα με βρείς

Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος

Με χρυσή αλυσίδα βυθίζομαι σε βάλτο
Το αίμα μου πιο καθαρό από καθαρά ναρκωτικά
Μαζί με άλλους θα συλληφθείς στην πλατεία
Αλλά εγώ θα κάθομαι με στο δικό μου καινούριο σπίτι

Με χρυσή αλυσίδα βυθίζομαι σε βάλτο
Το αίμα μου πιο καθαρό από καθαρά ναρκωτικά
Μαζί με άλλους θα συλληφθείς στην πλατεία
Αλλά εγώ θα κάθομαι με στο δικό μου καινούριο σπίτι

Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος
Δεν υπάρχει πια θάνατος

[tommorello]

Αγαπημένο κομμάτι! ♥

Καλημέρα!

Γεια σου Κύκνε καλή χρονιά