πέστε τις εμπειρίες σας: τα παιδιά άσχημοι αντιγραφείς των γονιών

[ioannis2]

Αυτό που παρατηρώ από τη δική μου ζωή είναι πως άμα καθίσουμε κάτω και κάνουμε μια προσεκτική σύγκριση της ζωής μας με τη ζωή των γονιών μας, αυτό που συμπεραίνουμε είναι πως είμαστε άσχημοι αντιγραφείς τους. Τους επαναλαμβάνουμε στο καθετι. Ίδιο τρόπο συμπεριφοράς, την ίδια πορεία ζωής. Αυτό θεωρώ πως είναι σημαντικό θέμα για όσους μας συχνάζουμε σ αυτό το φόρουμ.

[axl100]

Η αντιγραφη ειναι ο τροπος που μαθαινουμε.

[ioannis2]

Τα άτομα με ψυχικά θεωρώ πως κατά κανόνα δεν εχουν καλές σχέσεις με τους γονείς τους. Ξεσπούν σ αυτούς ή τους θεωρούν αιτία των προβλημάτων τους, τα οποία προβλήματα μπορεί να μην τους τα προκάλσεσαν οι γονείς τους αλλά η κοινωνία ή κάποιοι τρίτοι τέλος πάντων, αλλά θεωρούν τους γονείς τους, με την ανατροφή που τους εδωσαν ως τους αίτιους.

[axl100]

Η πρωτη σχεση που εχεις ειναι με την μητερα σου, εαν δεν παει καλα δεν μπορεις να κανεις σχεση με τον εαυτο σου και με τον υπολοιπο κοσμο.

[Marilou]

Αυτό που παρατηρώ από τη δική μου ζωή είναι πως άμα καθίσουμε κάτω και κάνουμε μια προσεκτική σύγκριση της ζωής μας με τη ζωή των γονιών μας, αυτό που συμπεραίνουμε είναι πως είμαστε άσχημοι αντιγραφείς τους. Τους επαναλαμβάνουμε στο καθετι. Ίδιο τρόπο συμπεριφοράς, την ίδια πορεία ζωής. Αυτό θεωρώ πως είναι σημαντικό θέμα για όσους μας συχνάζουμε σ αυτό το φόρουμ.

Οι γονεις μας ειναι υπευθυνοι για τις βαθια ριζωμενες πεποιθησεις μας που επηρεαζουν και τον τροπο σκεψης μας ...Υπαρχουν βεβαια και οι ενδιαμεσες πεποιθησεις μας , οι στρατηγικες αντιμετωπισης που λεμε ή τα λεγομενα "πρεπει ¨οπου σαν ενηλικες μπορουμε να δουλεψουμε ωστε να διαφοροποιησουμε την δικη μας ζωη απο την ζωη των γονιων μας, ΑΝ αντιληφθουμε οτι δεν ειναι αυτη που θελουμε .

Δουλεοντας με τον εαυτο σου ουσιαστικα αντιλαμβανεσαι αν ο τροπος που σκέφτεσαι και ενεργείς ειναι καθαρα δικος σου και οχι καποιου αλλου ανθρωπου ο οποιος ηταν υπευθυνος για την φροντιδα σου .
Αλλωστε ο συναισθηματικος δεσμός με τον πρωτο φροντιστη μας ειναι αυτος που θα καθορισει και την μετεπειτα πορεια μας ως συντροφοι .

Δεν ειναι τυχαιο οτι σωστα δομημενες οικογενειες βγαζουν στην κοινωνια ωριμες συναισθηματικες και αυτονομες προσωπικοτητες που και αυτοι με την σειρα τους δημιουργουν σωστες και σταθερες οικογενειες.

[ioannis2]

Οι γονεις μας ειναι υπευθυνοι για τις βαθια ριζωμενες πεποιθησεις μας που επηρεαζουν και τον τροπο σκεψης μας ...Υπαρχουν βεβαια και οι ενδιαμεσες πεποιθησεις μας , οι στρατηγικες αντιμετωπισης που λεμε ή τα λεγομενα "πρεπει ¨οπου σαν ενηλικες μπορουμε να δουλεψουμε ωστε να διαφοροποιησουμε την δικη μας ζωη απο την ζωη των γονιων μας, ΑΝ αντιληφθουμε οτι δεν ειναι αυτη που θελουμε .

Δουλεοντας με τον εαυτο σου ουσιαστικα αντιλαμβανεσαι αν ο τροπος που σκέφτεσαι και ενεργείς ειναι καθαρα δικος σου και οχι καποιου αλλου ανθρωπου ο οποιος ηταν υπευθυνος για την φροντιδα σου .
Αλλωστε ο συναισθηματικος δεσμός με τον πρωτο φροντιστη μας ειναι αυτος που θα καθορισει και την μετεπειτα πορεια μας ως συντροφοι .

Δεν ειναι τυχαιο οτι σωστα δομημενες οικογενειες βγαζουν στην κοινωνια ωριμες συναισθηματικες και αυτονομες προσωπικοτητες που και αυτοι με την σειρα τους δημιουργουν σωστες και σταθερες οικογενειες.

Μπορείς να αντιληφθείς αν ο τρόπος που δουλεύεις είναι καθαρά δικός σου ή κάποιου άλλου, δηλαδή αντιγραφή όπως είπα, αλλά οι πεποιθήσεις που ανέφερες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που βλέπεις τις εναλλακτικές τις οποίες αντιλαμβάνεσαι ως καλύτερες αλλά δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις διότι οι πεποιθήσεις που μας ρίζωσαν γραφτηκαν πια πολύ βαθιά.

Κι επιμένω κι έχω την εντύπωση πως τα παιδιά με τέτοιο θέμα τόσο κατά την εφηβική ηλικία που αρχίζει η συνειδητοποίηση όσο και έπειτα στη ζωή δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με τους γονείς τους.

Κι επειτα το ρίχνουμε στο dna. Λέμε πως το φέραμε μαζί μας, μα εγώ λέω πως είναι θέμα αντιγραφής. Το παιδί αντιγράφει το γονιό αυτόματα - μηχανικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται κι απλά παρακολουθεί τον ξένο να δρα αλλιώς απ το γονιό του όπως παρακολουθεί ένα εξωτερικό θέαμα που για κάποιο λόγο το αφήνει ανεπηρέαστο. Τη διαφορά την αντιλαμβάνεται από την εφηβεία κι έπειτα αλλά επειδή ρίζωσαν βαθιά μέσα του οι πεποιθήσεις του γονιού όχι απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα ή απλά πετυχαίνει ελάχιστα στην προσπάθεια του να αλλάξει αλλα βιώνει μέσα του και δυστυχία την οποία ξεσπά προς τους γονείς του.

Αν ο γονιός σου ήταν δυναμικός θα σαι και συ, αν ήταν θύμα θα σαι και συ, αν δεν ρίσκαρε δεν θα ρισκάρεις ούτε συ, αν ήταν γλεντζές θα σαι και συ, χόμπις με τον ίδιο πυρήνα θα χεις και συ. Σαν παραδείγματα του όλου, αυτά.

[asperger39]

αυτο δε ειν κανονας αν ειν κακοτροποι οι γονεις πολλα παιδια αποφευγουν να μοιάσουν σε αυτο το πραμα γιατι το βλεπουν οτι ειν πολυ κακο.

[Marilou]

Μπορείς να αντιληφθείς αν ο τρόπος που δουλεύεις είναι καθαρά δικός σου ή κάποιου άλλου, δηλαδή αντιγραφή όπως είπα, αλλά οι πεποιθήσεις που ανέφερες είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που βλέπεις τις εναλλακτικές τις οποίες αντιλαμβάνεσαι ως καλύτερες αλλά δεν μπορείς να τις εφαρμόσεις διότι οι πεποιθήσεις που μας ρίζωσαν γραφτηκαν πια πολύ βαθιά.

Mπορεις να μου αναφερεις καποια επιστημονικη ερευνα η οποια να τεκμηριωνει οτι δεν μπορεις να αλλαξεις οσο βαθια ριζωμενες πεποιθησεις εχεις ;

Οι πεποιθησεις μας οπως πολυ σωστα ειπες ειναι βαθια ριζωμενες και δεν μπορουμε να τις ξεριζωσουμε .Βαση ερευνων ομως μπορουμε να τις αναδιομορφωσουμε επεμβαινοντας στις ενδιαμεσες πεποιθησεις και στις στρατηγικες του ¨πρεπει ¨.
Ολο αυτο ομως προυποθετει ουσιαστικη και ριζικη δουλεια ωστε να ανακαλυφθουν και παρεα μ ενα ειδικο να περασεις στην αναδιομορφωση τους .

Κι επιμένω κι έχω την εντύπωση πως τα παιδιά με τέτοιο θέμα τόσο κατά την εφηβική ηλικία που αρχίζει η συνειδητοποίηση όσο και έπειτα στη ζωή δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις με τους γονείς τους.

Αυτο ειναι αλλο κομματι που δεν πρεπει να ταυτίζεται .
Αν εγω ανακαλυψω οτι μια πυρινικη μου πεποιθηση ευθύνεται για τον τροπο που σκεφτομαι ,δεν κανω δουλιτσα ωστε να την αλλαξω ΑΛΛΑ ριχνω ολο το φταιξιμο στους γονεις μου και λεω οτι αυτοι μονο φταινε αρα ΑΥΤΟΙ φταινε και για την ζωη που εχω σημερα ,ναι τοτε δεν θα εχω και τις καλυτερες σχεσεις οχι μονο μαζι τους αλλα κι με τους υπόλοιπους ακομα και με τον ιδιο μου τον εαυτο ..

Υπαρχει ομως και η αλλη οπτικη ..Η αναγνωριση οτι οι γονεις μας αυτα ηξεραν και αυτα εκαναν ΑΡΑ εγω σαν ενηλικας πλεον αναγνωριζω οτι πρεπει να αλλαξω ,εχω παρει την ευθυνη της δικης μου ζωης στα χερια μου οποτε οι γονεις μου πλεον ειναι απλοι παρατηρητες της δικης μου ζωης και οχι υπευθυνοι απο εδω και περα για το πως ειμαι εγω ..
Τι λες τοτε θα συνεχιζω να θρεφω ασχημα συναισθηματα για εκεινους ,τον κοσμο και για τον εαυτο μου ;

Κι επειτα το ρίχνουμε στο dna. Λέμε πως το φέραμε μαζί μας, μα εγώ λέω πως είναι θέμα αντιγραφής. Το παιδί αντιγράφει το γονιό αυτόματα - μηχανικά χωρίς να το αντιλαμβάνεται κι απλά παρακολουθεί τον ξένο να δρα αλλιώς απ το γονιό του όπως παρακολουθεί ένα εξωτερικό θέαμα που για κάποιο λόγο το αφήνει ανεπηρέαστο. Τη διαφορά την αντιλαμβάνεται από την εφηβεία κι έπειτα αλλά επειδή ρίζωσαν βαθιά μέσα του οι πεποιθήσεις του γονιού όχι απλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα ή απλά πετυχαίνει ελάχιστα στην προσπάθεια του να αλλάξει αλλα βιώνει μέσα του και δυστυχία την οποία ξεσπά προς τους γονείς του.

Μα ευθυνεται κατα πολυ το γονιδιο σε πολλες περιπτωσεις κυριως ομως σε ψυχωσεις και οχι σε απλες διαταραχές ...ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ;
Αν ενα παιδι γεννηθει με το γονιδιο της καταθλιψης μπορει να μεγαλωσει σε ενα πολυ σωστο περιβαλλον και να μην αναπτυξει ποτε καταθλιψη σε αντιθεση με ενα παιδι που δεν εχει το γονιδιο της κατάθλιψης αλλα επειδη μεγαλώνει σε μη σωστα δομημενο οικογενειακο πλαισιο να εμφανίσει ...
Τι γινετε στην μετεπειτα ενηλικη ζωη ;
Το παιδι που εμφάνισε καταθλιψη λογο γονεα αν δουλέψει σωστα εχει πολλες πιθανοτητες να βγει απ ολο αυτο εφοσον η καταθλιψη δεν ειναι κατι το οποιο δεν διαχειριζεται πλεον ειδικα αν δεν οφειλεται σε καποιο γονιδιο .

Απλα επιλέγεις σαν ενηλικας αν θελεις να γινεις θυμα του εαυτου σου και να κατηγορεις μονιμως τους γονεις για την δικη σου κατασταση ή να παρεις την ενηλικη ζωη στα χερια σου και να την αλλαξεις ..Επειτα βαση επιστημονικων ερευνων ενας άνθρωπος αλλαζει ακομα και 80 χρονων να ειναι αρκει να θελει ,ο μονος που δεν μπορει να αλλαξει ειναι αυτους που εχει καποια ψυχωση ή διαταραχη ναρκισσιτικης προσωπικοτητας ...

Το βασικο ολου αυτου ειναι να δουμε σαν ενηλικες οτι οι γονεις μας πλεον ειναι δυο αλλοι ανθρωποι ...Τους γονεις τους εξιδανικεύουμε ΣΑΝ παιδια ,οχι σαν ενηλικες ...Μπορει να εκαναν και λαθη ,ολοι κανουμε δεν ειμαστε τελειοι ωστε να εχουμε την απαίτηση και απο τους αλλους να μην κανουν λαθη ....

Αν ο γονιός σου ήταν δυναμικός θα σαι και συ, αν ήταν θύμα θα σαι και συ, αν δεν ρίσκαρε δεν θα ρισκάρεις ούτε συ, αν ήταν γλεντζές θα σαι και συ, χόμπις με τον ίδιο πυρήνα θα χεις και συ. Σαν παραδείγματα του όλου, αυτά.

[/QUOTE]

Αυτο δεν ειναι απαραιτητο γιατι εχουμε δει δυναμικους γονεις που να εχουν ευνουχισει τα παιδια τους στον βωμο της δυναμικοτητας του και επιφυλακτικους γονεις να βγαζουν πολυ δυναμικα παιδια γιατι δεν ρισκαραν εφοσον σε πολυ κομβικα γεγονοτα λειτουργουσαν με την λογικη ..
Αλλωστε κατι που ειναι ρισκο για εναν ανθρωπο για καποιον αλλον να ειναι δεδομενο ...Δεν μπορουμε να ειμαστε απολυτοι τι ειναι καλο και το οχι ..

Η ιστορια εχει δειξει οτι μεσα απο τους 4 διαφορετικους τυπους γονεα που υπαρχουν ,τον αυστηρο ,τον επιεικη, τον αδιαφορο και τον δημοκρατικο εχουν βγει παιδια που αρχικα θα περίμενες οτι θα ειναι σαν και αυτους αλλα τελικα δεν ηταν ,καθως στην ενηλικη ζωη τους καταφεραν και αλλαξαν ..


Φυσικα ομως και ενα αλλο ποσοστο πατροναρει τον γονεα οπως λες ,αλλα αυτο δεν του δινει το ελεφρυντικο να συνεχιζει την ελαττωματικοτητα του οταν μιλαμε για μη ψυχωσικες διαταραχες

[HarleyQuinn]

Προσωπικά έχω ΜΑΘΕΙ από τα ΛΑΘΗ των γονιών μου και νομίζω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος εξ αιτίας τους.
Ναι εξ αιτίας τους αρρώστησα αλλά με το πέρασμα των χρόνων και το δούλεμα του εσωτερικού μου κόσμου έγινα καλύτερος άνθρωπος από αυτούς κι αυτό το οφείλω σε αυτούς.
Τώρα θα μου πεις μήπως ήταν καλύτεροι γονείς από όσο νόμιζα και τελικά τους έμοιασα; Όχι θα σου πω κι αυτό μπορώ να το αποδείξω με την διαπαιδαγώγηση που έχω δώσει με συνείδηση μου στον μικρότερο μας αδερφό που αποδείχτηκε υποδειγματική και πάντα με ευχαριστεί και μου λέει πως μέσα σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον ευτυχώς που υπήρξες κι εσύ για 'μένα.
Γιάννη μου μεγάλωσα με απίστευτα κόμπλεξ που όλα μου τα δημιούργησαν το κακό οικογενειακό περιβάλλον και η κακή ψυχοσυναισθηματική διαπαιδαγώγηση. Όμως όλα κατάφερα και τα ξεπέρασα κι έγινα ένας άνθρωπος κανονικός, όσο μπορεί να το εκφράσει κανείς έτσι διότι χαρακτηρίζομαι κι εγώ ΑΜΕΑ ΑΛΛΑ πλήρως λειτουργική και ποτέ δεν θα κάνω παιδιά ώστε να τα κάνω να περάσουν όσα εγώ κι αυτό το έχω αποφασίσει από τα 25 μου. Άρα είμαι καλύτερος άνθρωπος.
Τελικά τους ευγνωμονώ που παρόλο την κακή τους γονεική διαπαιδαγώγηση είχαν καλά στοιχεία όπως να μην με κάνουν ρατσίστρια πχ, παλαιοχριστιανή κ/ά και κατά κάποιο τρόπο με έκαναν να μπορώ να βλέπω το σωστό από το λάθος το δικό τους κι έτσι να μην το επαναλάβω.
Όσο για την ζωή μου θα ήμουν πολύ υγιής εάν δεν μεγάλωνα με αυτούς ωστόσο μεγάλωσα πλέον, έμαθα, τα ξεπέρασα, τα άφησα πίσω και όχι έχω κάνει τόση δουλειά που δεν πιστεύω πως πια πλέον με ακολουθούν.

[ioannis2]

Mπορεις να μου αναφερεις καποια επιστημονικη ερευνα η οποια να τεκμηριωνει οτι δεν μπορεις να αλλαξεις οσο βαθια ριζωμενες πεποιθησεις εχεις ; Όπως είπε κι ο καθηγητής Λιαντίδης "θα πρέπει να γδαρεί ο νους", με άλλα λόγια να επαναπρογραμματιστεί το υποσυνείδητο. Άρα γίνεται αλλά όσο πιο βαθια ριζωμένο το θέμα τόσο πιο δύσκολο έως αφόρητα δύσκολο.

Οι πεποιθησεις μας οπως πολυ σωστα ειπες ειναι βαθια ριζωμενες και δεν μπορουμε να τις ξεριζωσουμε .Βαση ερευνων ομως μπορουμε να τις αναδιομορφωσουμε επεμβαινοντας στις ενδιαμεσες πεποιθησεις και στις στρατηγικες του ¨πρεπει ¨.Καλό αυτό , αλλά πως παρεμβαίνουμε στις ενδιάμεσες πεποιθήσεις?
Ολο αυτο ομως προυποθετει ουσιαστικη και ριζικη δουλεια ωστε να ανακαλυφθουν και παρεα μ ενα ειδικο να περασεις στην αναδιομορφωση τους . Όλοι έχουμε περάσει από ειδικό, από τον οποίο μπορεί να μάθαμε και το πιο πάνω για τις πεποιθήσεις, αλλά η χειροπιαστή αλλαγή που είδαμε είναι μικρή.



Αυτο ειναι αλλο κομματι που δεν πρεπει να ταυτίζεται .
Αν εγω ανακαλυψω οτι μια πυρινικη μου πεποιθηση ευθύνεται για τον τροπο που σκεφτομαι ,δεν κανω δουλιτσα ωστε να την αλλαξω ΑΛΛΑ ριχνω ολο το φταιξιμο στους γονεις μου και λεω οτι αυτοι μονο φταινε αρα ΑΥΤΟΙ φταινε και για την ζωη που εχω σημερα ,ναι τοτε δεν θα εχω και τις καλυτερες σχεσεις οχι μονο μαζι τους αλλα κι με τους υπόλοιπους ακομα και με τον ιδιο μου τον εαυτο ..

Υπαρχει ομως και η αλλη οπτικη ..Η αναγνωριση οτι οι γονεις μας αυτα ηξεραν και αυτα εκαναν ΑΡΑ εγω σαν ενηλικας πλεον αναγνωριζω οτι πρεπει να αλλαξω ,εχω παρει την ευθυνη της δικης μου ζωης στα χερια μου οποτε οι γονεις μου πλεον ειναι απλοι παρατηρητες της δικης μου ζωης και οχι υπευθυνοι απο εδω και περα για το πως ειμαι εγω ..Κι αυτό το γνωρίζω...
Τι λες τοτε θα συνεχιζω να θρεφω ασχημα συναισθηματα για εκεινους ,τον κοσμο και για τον εαυτο μου ;



Μα ευθυνεται κατα πολυ το γονιδιο σε πολλες περιπτωσεις κυριως ομως σε ψυχωσεις και οχι σε απλες διαταραχές ...ΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ;
Αν ενα παιδι γεννηθει με το γονιδιο της καταθλιψης μπορει να μεγαλωσει σε ενα πολυ σωστο περιβαλλον και να μην αναπτυξει ποτε καταθλιψη σε αντιθεση με ενα παιδι που δεν εχει το γονιδιο της κατάθλιψης αλλα επειδη μεγαλώνει σε μη σωστα δομημενο οικογενειακο πλαισιο να εμφανίσει ...συμφωνώ
Τι γινετε στην μετεπειτα ενηλικη ζωη ;
Το παιδι που εμφάνισε καταθλιψη λογο γονεα αν δουλέψει σωστα εχει πολλες πιθανοτητες να βγει απ ολο αυτο εφοσον η καταθλιψη δεν ειναι κατι το οποιο δεν διαχειριζεται πλεον ειδικα αν δεν οφειλεται σε καποιο γονιδιο .Μήπως υψηλό επίπεδο ευαισθησίας και κατάθλιψη πάνε μαζί? Δλδ ο υπερυεαισθητος είναι αυτός που φέρει το γονίδιο ? απλά ρωτάω

Απλα επιλέγεις σαν ενηλικας αν θελεις να γινεις θυμα του εαυτου σου και να κατηγορεις μονιμως τους γονεις για την δικη σου κατασταση ή να παρεις την ενηλικη ζωη στα χερια σου και να την αλλαξεις συμφωνώ μ' αυτό. Όμως αναρωτιέμαι αν αλλαγή και συνειδητοποίηση - υψηλό επίπεδο αντίληψης και επίγνωσης πάνε μαζί. Πχ δεν ρισκάρω διότι αυτά που προείπα μου λένε υψηλό ποσοστό αποτυχίας ή ρίσκο που δεν έχεις την ικανότητα να το αναλάβεις ή αν η δυσκολία αλλαγής είναι απλά ιδεοψυχαναγκασμός δλδ οι πεποιθήσεις έλαβαν αυτή τη μορφή και τα περί ρίσκου και ψηλού ποσοστού αποτυχίας είναι δικαιολογίες οι οποίες έχουν τη ρίζα τους στις πεποιθήσεις. ..Επειτα βαση επιστημονικων ερευνων ενας άνθρωπος αλλαζει ακομα και 80 χρονων να ειναι αρκει να θελει ,ο μονος που δεν μπορει να αλλαξει ειναι αυτους που εχει καποια ψυχωση ή διαταραχη ναρκισσιτικης προσωπικοτητας ...

Το βασικο ολου αυτου ειναι να δουμε σαν ενηλικες οτι οι γονεις μας πλεον ειναι δυο αλλοι ανθρωποι ...Τους γονεις τους εξιδανικεύουμε ΣΑΝ παιδια ,οχι σαν ενηλικες ...Μπορει να εκαναν και λαθη ,ολοι κανουμε δεν ειμαστε τελειοι ωστε να εχουμε την απαίτηση και απο τους αλλους να μην κανουν λαθη ....

Αυτο δεν ειναι απαραιτητο γιατι εχουμε δει δυναμικους γονεις που να εχουν ευνουχισει τα παιδια τους στον βωμο της δυναμικοτητας του και επιφυλακτικους γονεις να βγαζουν πολυ δυναμικα παιδια γιατι δεν ρισκαραν εφοσον σε πολυ κομβικα γεγονοτα λειτουργουσαν με την λογικη ..Η πορεία του παιδιού καταγόμενου από τέτοιους γονείς θα δείξει αν το έχουν ευνουχίσει.
Αλλωστε κατι που ειναι ρισκο για εναν ανθρωπο για καποιον αλλον να ειναι δεδομενο ...Δεν μπορουμε να ειμαστε απολυτοι τι ειναι καλο και το οχι ..

Η ιστορια εχει δειξει οτι μεσα απο τους 4 διαφορετικους τυπους γονεα που υπαρχουν ,τον αυστηρο ,τον επιεικη, τον αδιαφορο και τον δημοκρατικο εχουν βγει παιδια που αρχικα θα περίμενες οτι θα ειναι σαν και αυτους αλλα τελικα δεν ηταν ,καθως στην ενηλικη ζωη τους καταφεραν και αλλαξαν ..Αυτοί οι τύποι αφορούν ψυχικά υγιείς γονείς


Φυσικα ομως και ενα αλλο ποσοστο πατροναρει τον γονεα οπως λες ,αλλα αυτο δεν του δινει το ελεφρυντικο να συνεχιζει την ελαττωματικοτητα του οταν μιλαμε για μη ψυχωσικες διαταραχες[/QUOTE]


Πιο πάνω με χρωματιστά γράμματα τα σχόλια μου, αν και το θέμα μου είναι οι προσωπικές σας απόψεις μέσα από τις δικές σας εμπειρίες και όχι το αν τα παιδιά είναι αντιγραφείς των γονιών.

[ioannis2]

Προσωπικά έχω ΜΑΘΕΙ από τα ΛΑΘΗ των γονιών μου και νομίζω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος εξ αιτίας τους.
Ναι εξ αιτίας τους αρρώστησα αλλά με το πέρασμα των χρόνων και το δούλεμα του εσωτερικού μου κόσμου έγινα καλύτερος άνθρωπος από αυτούς κι αυτό το οφείλω σε αυτούς.
Τώρα θα μου πεις μήπως ήταν καλύτεροι γονείς από όσο νόμιζα και τελικά τους έμοιασα; Όχι θα σου πω κι αυτό μπορώ να το αποδείξω με την διαπαιδαγώγηση που έχω δώσει με συνείδηση μου στον μικρότερο μας αδερφό που αποδείχτηκε υποδειγματική και πάντα με ευχαριστεί και μου λέει πως μέσα σε αυτό το άρρωστο περιβάλλον ευτυχώς που υπήρξες κι εσύ για 'μένα.
Γιάννη μου μεγάλωσα με απίστευτα κόμπλεξ που όλα μου τα δημιούργησαν το κακό οικογενειακό περιβάλλον και η κακή ψυχοσυναισθηματική διαπαιδαγώγηση. Όμως όλα κατάφερα και τα ξεπέρασα κι έγινα ένας άνθρωπος κανονικός, όσο μπορεί να το εκφράσει κανείς έτσι διότι χαρακτηρίζομαι κι εγώ ΑΜΕΑ ΑΛΛΑ πλήρως λειτουργική και ποτέ δεν θα κάνω παιδιά ώστε να τα κάνω να περάσουν όσα εγώ κι αυτό το έχω αποφασίσει από τα 25 μου. Άρα είμαι καλύτερος άνθρωπος.
Τελικά τους ευγνωμονώ που παρόλο την κακή τους γονεική διαπαιδαγώγηση είχαν καλά στοιχεία όπως να μην με κάνουν ρατσίστρια πχ, παλαιοχριστιανή κ/ά και κατά κάποιο τρόπο με έκαναν να μπορώ να βλέπω το σωστό από το λάθος το δικό τους κι έτσι να μην το επαναλάβω.
Όσο για την ζωή μου θα ήμουν πολύ υγιής εάν δεν μεγάλωνα με αυτούς ωστόσο μεγάλωσα πλέον, έμαθα, τα ξεπέρασα, τα άφησα πίσω και όχι έχω κάνει τόση δουλειά που δεν πιστεύω πως πια πλέον με ακολουθούν.

Απλά να πω πως χαίρομαι που τα ξεπέρασες. Φαίνεται πως είχες γονίδια δυνατού χαρακτήρα.

[ioannis2]

Και πάλι από την προσωπική μου εμπειρία... Θυμάμαι έναν πατέρα που δεν ρίσκαρε να πάει από δω μέχρι κει που λένε. Βλέπω τον εαυτό μου να κάνει τα ίδια. Βλέπω τον εαυτο μου να κάθεται να διαβάζει βιβλία χωρίς αντίκρισμα εφαρμογής τους στη ζωή, να μην λαμβάνει ηγετικές πρωτοβουλίες ανάμεσα σε άλλους, να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λόγω του χαρακτήρα μου να μην με σέβονται, να μην έχω επιχειρηματικό μυαλό, και άλλα. Όλα αυτά τα είχε και εκείνος και μισώ που τα έχω όλα αυτά. Κι όποτε πάω να κάνω κάτι που όλοι εσείς το θεωρείται φυσιολογικό, εγώ το θεωρώ ρίσκο, ευθύς υψώνεται ένας τοίχος μέσα μου, με αποτρέπει και μένω στην ασφάλεια δηλαδή στη στασιμότητα.

[asperger39]

ειν κι καποια λογο κληρονομικοτητας που παιδια μοιαζουν σε γονεις μπαμπα μαμα σε χαρακτηρα η στην εμφανιση η σε θεματα υγειας κι τετοια .

[axl100]

Mπορεις να μου αναφερεις καποια επιστημονικη ερευνα η οποια να τεκμηριωνει οτι δεν μπορεις να αλλαξεις οσο βαθια ριζωμενες πεποιθησεις εχεις ;

Η ψυχολογια ειναι ΠΑΡΑεπιστημη, δεν μπορεις να αποδειξεις αντικειμενικα και επιστημονικα ΤΙΠΟΤΑ επειδη ολα τα στοιχεια ειναι απο δηλωσεις ασθενων. Οταν παρεις δειγμα απο τον ασθενη που αποδεικνυει με ακρηβεια ποσο αλλαξε η πεποιθηση σε μετρα, γραμμαρια η τζαουλ μηλας για επιστημη. Φαντασου ενας γιατρος να ρωτουσε τον ασθενη "Σημερα εχετε καρκινο η οχι?"

[ioannis2]

ειν κι καποια λογο κληρονομικοτητας που παιδια μοιαζουν σε γονεις μπαμπα μαμα σε χαρακτηρα η στην εμφανιση η σε θεματα υγειας κι τετοια .

Άλλο τα καταφανή (εμφάνιση, υγεία) κι άλλο ο χαρακτήρας. Και πάλι πιστεύω πως ακόμα κι εκει που τα παιδιά δείχνουν να χουν πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από το γονιό, ωστόσο αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά στον πυρήνα του χαρακτήρα, μοιάζουν σε βαθμό σχεδόν ταύτισης. πχ κι οι δυο δυναμικόι, ο ένας έπαιρνε τα γράμματα, ο άλλος έμεινε αμόρφωτος.