Η αδερφή μου δεν παίρνει καθόλου πρωτοβουλίες, παρόλο που είναι μεγαλύτερη

[ΒΦ123]

Καλησπέρα σε όλους. Είμαι καινούριο μέλος στο φόρουμ, οπότε συγχωρέστε με για τυχόν λάθη.
Θα ήθελα να εκφράσω εδώ, ότι με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια.
Έχω μια μεγαλύτερη κατά τρία χρόνια αδερφή μου. Εγώ είμαι εικοσιδύο και αυτή είναι εικοσιπέντε. Συνήθως, επειδή είμαστε φοιτήτριες, μέναμε μόνες μας η καθεμία. Αλλά τώρα επειδή κοντεύουμε και οι δύο να τελειώσουμε τις σχολές μας, μένουμε με τους γονείς μας.
Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Η αδερφή μου είναι σαν χαρακτήρας ντροπαλή, εσωστρεφής και πολύ ευαίσθητη. Εγώ από την άλλη είμαι εσωστρεφής, αλλά όχι ντροπαλή. Είμαι χαρακτήρας INFJ (αν έχετε ακουστά στα τεστ προσωπικότητας).
Όταν ήμασταν πιο μικρές (κάπου στα δεκαπέντε), η αδερφή μου ξέκοψε από τις παιδικές φίλες της, αφού ήταν τοξικές. Αυτό το γεγονός την πλήγωσε βαθιά (σε σημείο ότι ήθελε να αυτοκτονήσει γιατί πίστευε ότι κανένας δεν την θέλει επειδή 'δεν μιλάει' , όπως της έλεγαν οι τότε φιλενάδες της). Μετά από βοήθεια, ειδικούς κλπ. το ξεπέρασε και το άφησε πίσω της.
Από τότε όμως, όλα έπεσαν επάνω μου μέχρι και τώρα που το έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια αυτό.
Τι εννοώ;
Οι γονείς μας μου λένε να τα κάνω όλα εγώ. Μου λένε να την προσέχω και να την αγαπάω, κάτι που το κάνω, διότι είναι αδερφή μου. Είναι η καλύτερή μου φίλη. Την αγαπώ όσο κανέναν άλλο στον κόσμο.
Αλλά από εκείνο το συμβάν, αναγκάστηκα να 'μεγαλώσω' γρήγορα. Ήταν πάντα: Δ, κάνε αυτό, Δ κάνε εκείνο, Δ έλα εδώ για ένα λεπτό σε παρακαλώ, Δ μπορείς να φτιάξεις τον υπολογιστή, Δ μπορείς να παραγγείλεις πίτσα;
Και η απάντησή μου ήταν: Και η Φ μπορεί να παραγγείλει. Γιατί δεν λέτε αυτήν;
Η ανταπάντηση των γονιών μου: Η Φ δεν θα το κάνει σωστά. Η Φ δεν ξέρει.
Οπότε, όλα έπεσαν από τότε επάνω μου. Όλες τις πρωτοβουλίες, όλες οι ευθύνες. Ακόμα και για μια πίτσα έπρεπε εγώ να πάρω τηλέφωνο! Και αυτό είναι το λιγότερο.
Νιώθω συνέχεια ένα βάρος επάνω μου. Σαν να στέκομαι και να έχω συνέχεια κάποιον πίσω μου. Σαν να έχω ένα μικρό παιδί που να κρέμεται και να τραβάει το μπατζάκι του παντελονιού μου. Έχω μιλήσει με τους γονείς μου και τους έχω πει να δίνουν ευθύνες και πρωτοβουλίες και στην αδερφή μου την Φ. Δεν μπορώ εγώ να πάω να πληρώνω τους λογαριασμούς της, να κανονίζω τις δικές τις διακοπές κλπ. Έχω αγανακτήσει.
Έχω μιλήσει και στην αδερφή μου και με ήρεμο τρόπο της τα εξήγησα όλα και την παρότρυνα να παίρνει και αυτή πρωτοβουλίες. Η απάντησή της ήταν ότι οι γονείς μας φταίνε γιατί δεν της δίνουν πρωτοβουλίες. Σίγουρα και συμφώνησα. Αλλά πρέπει να πάρεις και μόνος σου κάποια στιγμή πρωτοβουλίες. Όχι να σου λένε συνέχεια οι άλλοι τι να κάνεις και πως.
Σήμερα έγινε το εξής: Με φωνάζει η μαμά στην κουζίνα να μου πει κάτι σημαντικό. Τρέχω και εγώ στην κουζίνα νομίζοντας ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει. Και μου λέει να πάρω στο ταξιδιωτικό της αδερφής μου που θα πάει διακοπές εδώ κοντά, για να επιβεβαιώσω αν όντως θα γίνει το ταξίδι. Και όταν της είπα, γιατί το λες σε μένα και όχι στην Φ, η απάντηση ήταν η ίδια. Η Φ δεν ξέρει. Η Φ δεν θα το κάνει σωστά. Την ξέρεις. Είναι ευαίσθητη και πρέπει να την προσέχεις.
Έχω βγει εκτός εαυτού. Πάω στο δωμάτιο της αδερφής μου και της λέω ευγενικά να πάρει αυτή τηλέφωνο. Συμφωνεί και λέει ότι θα πάρει για επιβεβαίωση. Και μετά γυρνάει και μου λέει τι ακριβώς να τους πει! Μου ζητάει τα ακριβή λόγια που θα τους πει!
Νιώθω τόσο αγανακτησμένη. Όλοι νομίζουν ότι είμαι η μεγαλύτερη και δεν τους κατηγορώ. Νιώθω πάντα αυτό το βάρος επάνω μου. Αγαπώ την αδερφή μου, αλλά έχω κουραστεί. Έχω κουραστεί τόσο χρόνια να παίρνω εγώ τις ευθύνες και τις πρωτοβουλίες. Νιώθω ότι είμαι εγώ η μεγαλύτερη πάντα. Και ορισμένες φορές κάθομαι μόνη μου και κλαίω. Γιατί θέλω να νιώσω και εγώ κάποια στιγμή μικρή σε αυτήν την οικογένεια.
Τι προτείνετε να κάνω;
Ευχαριστώ πολύ σε όλους.

[BlackCoral]

Μην κάνεις τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, αντί γι αυτήν. Γιατί την προστατεύεις, δεν είναι ούτε ανίκανη, ούτε παιδάκι. Όσο για τους γονείς σου, πες τους αν θέλουν να τα κάνουν αντί γι αυτήν, να τα κάνουν οι ίδιοι. Δεν είσαι υπεύθυνη παρά για τον εαυτό σου. Να μου έλεγες για ένα άτομο που θα είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας ή κάποιο σοβαρό νοητικό θέμα, να το καταλάβω. Αυτή τη στιγμή βοηθάς στο να μην αποκτήσει ποτέ πείρα, ούτε να πάρει ποτέ μπροστά.

[giorgos panou]

Καλησπερες.
Απο τα παραπανω ,αυτο που προσωπικα συμπεραινω ειναι οτι μαλον η αδελφη εχει καποιο θεματακι με τη κοινωνικοητα της και ειδικα με δουλειες οπου πρεπει να γινουν με κοσμο και απο κοσμο ,κατις σαν την αγοροφοβοια ,αλλα πιο ελαφρυ(δεν καμω δυαγνωση, την αποψη μου καταθετω).Αυτα ολα προερχονται απο το υποσυνειδητο ,οπως και καθε αλλη τετοιου ειδους δυσκολια συμπεριφορας και κοινωνικης επικοινωνιας ,ξεκιναει απο τους γονεις μας παντα! και συγκεκριμενα στα πρωτα 5 χρονια της ζωης μας οπου και πλαθεται το υποσυνειδητο, τωτες παθενουμε ολες τις φοβιες μας, ολες τις ανπροσμενες και λαθος αναμνησεις μας οπου θα μας ακολουθουν για το υπολοιπο της ζωης μας στην 'αποθηκη" του μυαλου μας! κι δεν μπορουμε να κανουμε τυποτα μεις,διοτις απλα συνηδειτα δεν ελεγχεται αυτο! Ειναι ενας αυτοματοποιημενος μηχανισμος σκεψης του μυαλου μας χωρις εμεις να μπορουμε να δρασουμε.
Δεν μπορουμαι ομως και δεν ειναι σωστο να τα βαζουμε με τους γονεις μας διοτις και αυτοι οπως εμεις ειχαν γονεις οπου τους εκαναν αντιστοιχα το ιδιο, οι γονεις μας μας αγαπαν, θελουν το καλητερο για εμας ομως μερικες φορες η συμπεριφορα τους μπορει να ειναι λαθος,και χωρις να το κανουν επιτιδες να μας δημιουργησουν ενα τεραστιο προβλημα για ολη μας την ζωη! Αυτο γινετε σχεδον σε ολους τους γονεις, οσο καλα ενημερομενοι και να ειναι, ακομα και οι ιδιοι οι ψυχοθεραπευετες μπορει να κανουν κατι τετοιο στα παιδια τους! Ομως μεγα σημασια εχει το μεγεθος του προβληματος που μπορει να μας κανουν.
Ετσι λοιπον η αδελφουλα σου, ενδεχετε στα πρωτα 5 χρονια της οι γονεις σας να νομιζαν οτι ειναι πολυ συνεσταλμενο μωρο και ισως προσπαθησαν να το κανουν υπερπροστατευτικο- παντα λογο αγαπης και χωρις να θελουν το κακο σας -αυτο για να λλαξει απο μονη της η αδελφη σου δεν μπορει , παρα μονο με ψυχοθεραπεια και παλυς δεν ειναι στανταρ,ομως τουλαχιστον θα γνωριζει τα προβληματα της και θα μαθει ακριβος που εχει εαν εχει καποια θεματα.
Οσο για εσενα, δεν νομιζω να εχεις καποιο θεμα, απεναντιας νομιζω οτι εισαι υπερβολικα δυναμικη! οτι μπορεις και τακτιποιεις καθε ειδος δυσκολιας -για αυτο κι σου αναθετουν και τις δικες τους -,μην φρικαρεις ομως, σε λιγο καιρο θα μενεις μονη σου, η θα ζεις με τον συντροφο σου κι θα ειναι ολα αυτα μια οικογενειακη αναμνηση .Υπομωνη λοιπον! μεχρι τωτες θα μπορουσες να συνεχισεις υτο που κανεις, να "επαναστατισηςς" δλδ λιγακι και να τους δωσεις να καταλαβουν οτι δε μπορεις να κανεις και τις δουλειες αλλων.
Τελος, θα σου ελεγα να σκεφτεις κι κατις αλλο να κανεις.Απο την στιγμη οπου υπαρχει αγαπη αναμεσα σας, μπορεις να τις προτεινεις να κανεις εσυ δικες τις δουλειες οπου αυτη δυσκολευεται και αυτη να κανει δουλειες -υποχρεωσεις δικες σου αλλου ειδους οπου μπορει και εσυ να δυσκολευεσαι αντιστοιχα! Να συνεργαζεστε κατα καποιο τροπο, ωστε η "ζυγαρια" της βοηθειας να ειναι πλεον ισα και για τις δυο σας!, να σε βοηθαει η να κανει δλδ δικα σου θεματα οπου εσυ κολας! ετσι θα ειστε και οι δυο σας ευχαριστημενες!

[el.gre]

Η αδερφη σου ειναι 25.πως θα βγει εξω στον κοσμο να δουλεψει.οι γονεις σου την καταστρεφουν.πρεπει να μαθει σιγα σιγα να στεκεται στα ποδια της.απορω πως τα καταφερε να σπουδασει μακρυα απ το σπιτι υποτιθεται αυτο επρεπε να την ειχε κανει πιο δυνατη και ανεξαρτητη.σιγουρα θελει καποια ψυχολογικη υποστηριξη να παρει τα πανω της

[Sonia]

Έχω μια μεγαλύτερη κατά τρία χρόνια αδερφή μου. Εγώ είμαι εικοσιδύο και αυτή είναι εικοσιπέντε. Συνήθως, επειδή είμαστε φοιτήτριες, μέναμε μόνες μας η καθεμία. Αλλά τώρα επειδή κοντεύουμε και οι δύο να τελειώσουμε τις σχολές μας, μένουμε με τους γονείς μας.
Πριν ξεκινήσω θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα. Η αδερφή μου είναι σαν χαρακτήρας ντροπαλή, εσωστρεφής και πολύ ευαίσθητη. Εγώ από την άλλη είμαι εσωστρεφής, αλλά όχι ντροπαλή. Είμαι χαρακτήρας INFJ (αν έχετε ακουστά στα τεστ προσωπικότητας).
Όταν ήμασταν πιο μικρές (κάπου στα δεκαπέντε), η αδερφή μου ξέκοψε από τις παιδικές φίλες της, αφού ήταν τοξικές. Αυτό το γεγονός την πλήγωσε βαθιά (σε σημείο ότι ήθελε να αυτοκτονήσει γιατί πίστευε ότι κανένας δεν την θέλει επειδή 'δεν μιλάει' , όπως της έλεγαν οι τότε φιλενάδες της). Μετά από βοήθεια, ειδικούς κλπ. το ξεπέρασε και το άφησε πίσω της.
Από τότε όμως, όλα έπεσαν επάνω μου μέχρι και τώρα που το έχει ξεπεράσει εδώ και χρόνια αυτό.

Πως ακριβώς το έχει ξεπεράσει; Επειδή δεν θέλει πλέον να αυτοκτονήσει είναι όλα φυσιολογικά δηλαδή; Εδώ περιγράφεις ένα άτομο 25 χρονών που δεν μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο να διεκπεραιώσει μία απλή επιβεβαίωση για τις διακοπές του. Η κοπέλα πρέπει πιθανότατα α) Να δει ψυχολόγο και να δουλέψει με τον εαυτό της και σίγουρα β) Σίγουρα να "αναγκαστεί" να αναλάβει τις ευθύνες της.

Τι προτείνετε να κάνω;

Θέσε όρια. Αφού κάποια πράγματα έχεις προσπαθήσει να τα εξηγήσεις και δεν τα καταλαβαίνει η οικογένειά σου ή δεν τα σέβονται, απλά στην πράξη θα αρνείσαι να αναλαμβάνεις πράγματα που δεν είναι δική σου ευθύνη και την αδερφή σου δεν θα την νταντεύεις. Δεν θα της κάνεις τον υποβολέα για το τι θα πει στο τηλέφωνο π.χ. , θα της πεις κάνε ότι καταλαβαίνεις, μυαλό έχεις.

[Meditation]

"Η αδερφή μου είναι ευαίσθητη και πρέπει να τη προστατευω"

Λοιπόν,αυτό δεν είναι θέμα ευαισθησίας. Ένας ευαίσθητος άνθρωπος μπορεί να είναι παράλληλα εξωστρεφής,δυναμικός κοινωνικός. Αυτό που έχει η αδερφή σου λέγεται υπερβολική ντροπαλοτητα, αβουλια. Φαίνεται η αδερφή σου αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα. Η στάση των γονιών σου δεν βοηθάει. Την υποτιμούν και δεν την αφήνουν να πάρει τη ζωή στα χέρια της με αποτέλεσμα να την έχουν κάνει παθητική και εξαρτημένη. Την θεωρούν ανίκανη σε όλα και της το έχουν περάσει με αποτέλεσμα η αδερφή σου να μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες για θέματα που την αφορούν επειδή πιστεύει ότι θα αποτύχει. Εάν κιόλας ντρέπεται ακόμα και να μιλήσει στο τηλέφωνο μπορεί να έχει ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΟΒΙΑ. Γκουγκλαρε το. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Η ζημιά έχει γίνει πολλά χρόνια. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μιλάς με τους γονείς σου και να τους εξηγεις όσα μας λες. Να τους κάνεις να καταλάβουν το λάθος τους. Δύσκολο αλλά μπορείς να το συζητήσεις. Και φυσικά να προτρέψεις την αδερφή σου και τους γονείς να πάνε σε ψυχολόγο. Εάν είναι όλοι ξεροκέφαλοι και δεν καταλαβαίνουν δεν σε παίρνει να κάνεις τίποτα άλλο. Ανεξαρτητοποίησου και πήγαινε να ζήσεις μόνη σου. Ίσως τοτε η αδερφή σου πιεστεί και αναγκαστεί να γίνει και αυτή ανεξάρτητη εφόσον δεν θα μπορεί να κρύβεται πίσω από τη σκιά σου.

Κάτι άλλο που μπορείς να κάνεις είναι να αρνείσαι να διαχειριστείς Εσύ τις υποχρεώσεις της. Αναγκασε την να τα αναλάβει μόνη της για το καλό της. Σταματά να βγάζεις Εσύ το φίδι από τη τρύπα