Μοναξιά μου όλα

[proteus]

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

[ΜΑΝΟΣ 14]

Μια απο τα ιδια κ εγω χθες.Πηγα την βραδυνη μου βολτα,εκανα τη γυμναστικη μου ειδα γνωστες φιγουρες που κανουν την ιδια διαδρομη ,με 1-2 λεμε ενα γεια ,με αλλους 1-2 ενα νευμα.Ζευγαρακια,μαναδες με μωρα,φασαριοζικα πιτσιρικια στη φαση της μαγκιας,και πολλοι σαν και μενα να περπατανε σαν την <<αδικη καταρα>>.Ολα αυτα υπο το ακουσμα μουσικης,συνηθως ειτε επικα κομματια ειτε διαφορα αποκοσμα διαμαντια που εχω βρει.Στο γυρισμο περασα απο το σπιτι της πρωην κοπελας μου,να τη χαιρετησω διοτι φευγει διακοπες με το παιδακι της και τη μανα της.Με αγκαλιασε 3 φορες και μου ειπε να προσεχω τον εαυτο μου.Και γω της ειπα το ιδιο.Κραταμε επαφες,αγαπιομαστε αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι.Ο καθενας εχει τους δικους τους σταυρους να κουβαλησει...ηταν μια τυπικη βραδινη βολτα στο Πασαλιμανι.

[fanh]

δεν ξέρω πως, αλλά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι απόσπασμα βιβλίου..

για να μην παρεξηγηθώ εννοώ ως προς τον τρόπο γραφής και περιγραφής των γεγονότων...

[proteus]

δεν ξέρω πως, αλλά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι απόσπασμα βιβλίου..

για να μην παρεξηγηθώ εννοώ ως προς τον τρόπο γραφής και περιγραφής των γεγονότων...

Σε ευχαριστώ Φανή. Χαίρομαι που σε άγγιξε το κείμενο. Είναι μια περιγραφή προσωπικών στιγμών...

[proteus]

Μια απο τα ιδια κ εγω χθες.Πηγα την βραδυνη μου βολτα,εκανα τη γυμναστικη μου ειδα γνωστες φιγουρες που κανουν την ιδια διαδρομη ,με 1-2 λεμε ενα γεια ,με αλλους 1-2 ενα νευμα.Ζευγαρακια,μαναδες με μωρα,φασαριοζικα πιτσιρικια στη φαση της μαγκιας,και πολλοι σαν και μενα να περπατανε σαν την <<αδικη καταρα>>.Ολα αυτα υπο το ακουσμα μουσικης,συνηθως ειτε επικα κομματια ειτε διαφορα αποκοσμα διαμαντια που εχω βρει.Στο γυρισμο περασα απο το σπιτι της πρωην κοπελας μου,να τη χαιρετησω διοτι φευγει διακοπες με το παιδακι της και τη μανα της.Με αγκαλιασε 3 φορες και μου ειπε να προσεχω τον εαυτο μου.Και γω της ειπα το ιδιο.Κραταμε επαφες,αγαπιομαστε αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι.Ο καθενας εχει τους δικους τους σταυρους να κουβαλησει...ηταν μια τυπικη βραδινη βολτα στο Πασαλιμανι.

Είναι όμορφος ο Πειραιάς. Μου ξύπνησες μνήμες από την εποχή που έμενα στη 2ας Μεραρχίας...

[giorgos panou]

συμφωνω και εγω, εχεις πολυ ομορφη περιγραφη, εχεις χαρησμα μυθηστοριογραφου.Φανταζομ� �ι θα γραφεις και ποιηματα ε?

[proteus]

συμφωνω και εγω, εχεις πολυ ομορφη περιγραφη, εχεις χαρησμα μυθηστοριογραφου.Φανταζομ� �ι θα γραφεις και ποιηματα ε?

Γράφω. Σε ευχαριστώ Γιώργο...

[giorgos panou]

Ασχημο πραμα η μοναξια! κανεις δεν θελει να ζει μονος του, ο ανθρωπος εχει αναγκη ακομα και για λογους υγειας μια κουβεντα, μια αγγαλια! ειδικα οταν οι γυρο μας ειναι παρεες, οταν ζευγαρακια αγναντευουν τα ομορφα αυγουστιατικα ηλιοβασηλεματα ειναι δυσκολο να τα βλεπεις ολα αυτα ως απλος παρατηρητης και να γεμιζει η σκεψη σου με τις μνημες τις δικες σου απο αντιστοιχες φασεις, φασεις οπου εισουν με την κοπελα σου αγγαλια , η με φιλους σε μια φωτια γυρο ολοι στην παραλια.
Απο την αλλη, λεγετε, οτι οποιος καταφερει να ζησει καπου αποκλησμενος χωρις να αποσπατε απο κατι αλλο, βιβλιο η τηλεοραση με τον εαυτο του για αρκετο καιρο, και τα βγαλει περα χωρις να τρελαθει! χωρις να παθει κατθλιψη τωτες μπορει να τα βγαλει περα με τον χειροτερο και πιο δυσκολο ανθρωπο, αφου πιο αντιπαθες και πιο αδυστακτο κριτη απο τον εαυτο μας δεν θα βρουμε! ξερει τα παντα για εμας, ξερει οτι ειχαμε βαλει σκοπο να κανουμε καποια πραγματα και ειτε αποτυχαμε ειτε δεν το προσπαθησαμε! θα μας κρινει και θα μας κατηγορησει για ολα.
Προσωπικα παντα φοβομουν αυτην την "αντιπαραθεση"μεχρις που μου ετυχε ,οταν ειχα πιασει δουλεια στο εξωτερικο ,σε ενα μοναχικο ποστο με αλλοδαπους συναδελφους οπου λογο εθνικοτητας και θεσης αποφευγαμε τις αναμεσα μας κουβεντες! Θυμαμαι οτι ,τις πρωτες μερες κοντεψα να τρελαθω!τριγυρναγα μονος μου στους δρομους οπως οι μεταναστες η οι τουριστες που βλεπουμε στην Αθηνα με την διαφορα οτι δεν ειχα καοιον να με περιμενει! Μπορω να πω οτι αν ηταν πολυ δυσκολο ηταν λογο της συνηθειας, οταν ειμουν σε μερος οπου δεν ειχεανθρωπους αλλους, αλλες παρεες ενιωθα πιο καλα.
Θυμαμαι οτι αποφευγα σκεψεις ωστε να μην νιωθω τυψεις, τυψεις για τα καταραμενα λαθη που εκανα στην ζωη! το λαθος μου ηταν οτι εψαχνα συνεχως τις βλακειες που εχω κανει, την πικρα, το κακο που εχω προξενησει σε συνανρωπους μου κι ας εχουν περασει 10 χρονια! Δεν εβαζα στην θυμιση μου τα καλα που εχω κανει, ποσους εχω βοηθησει, ποσους εχω δωσει χαρα.

[BlackCoral]

Ναι, αλλά γιατί δραματοποιείς τη μοναξιά; Όταν λες μοναξιά, η ζωή σου δεν περιλαμβάνει απολύτως κανέναν; Θεωρώ αν συμβαίνει αυτό, πως θα πρέπει να δημιουργήσεις πράγματα για να γεμίσεις το κενό που αισθάνεσαι. Δε βρίσκω ματαιότητα στη ζωή, ούτε τη θεωρώ άδεια. Βλέπω τη διαφορά της ζωής που ζω από την φτώχεια, τη μιζέρια, τον καθημερινό μόχθο των προγόνων μου, την εξέλιξη και την ελευθερία που έχω, στο βαθμό που την έχω, το γιατί θέλω να παλέψω στην καθημερινότητά μου, σε τι μπορώ να βοηθήσω, κι έτσι νοηματοδοτώ την ύπαρξή μου. Όταν φάω φρίκη, μπορεί να περάσω ένα διάστημα ντάουν, αλλά επανέρχομαι. Ας δούμε και τα θετικά της μοναξιάς. Γιατί έχει και τέτοια. Περισσότερο πιστεύω στο κόλαση είναι οι άλλοι, παρά στην κακούργα μοναξιά. Σύγκρινε τη ζωή σου με αυτή των παππούδων και των γιαγιάδων σου, θα δεις πόσο τυχερός είσαι! Εγώ τουλάχιστον τη συγκρίνω και τη βρίσκω πολύ καλύτερη, ευκολότερη, πιο ασφαλή, μπορώ να λαμβάνω γνώση που στις γυναίκες προηγούμενων δεκαετιών ήταν απαγορευμένη η εκ των πραγμάτων δύσκολο να αποκτηθεί, δεν είμαι υποχρεωμένη να σκάβω σε κάνα χωράφι οχτώ ώρες την ημέρα, απολαμβάνω το τι μου προσφέρει το ίντερνετ, είναι τόσα πολλά! Θα σου πω ένα μόνο. Όταν μπήκες σπίτι σου είχες στα χέρια σου ένα παγωτό! Κάποιοι άνθρωποι κάπου αλλού αυτό θα το είχαν ως όνειρο. Πραγματικά.
Κοινή μοίρα είναι ο θάνατος. Λέω να ζήσω μέχρι να πεθάνω, όχι να μοιρολατρώ.

[NaYa]

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

Το ΙΔΙΟ ακριβώς όταν κοιμάμαι μεσημερι!!Και δεν αστειεύομαι!(?)
Πόσο όμορφη είναι η μοναξιά τελικά..και πόσο την αποζητας να ξέρεις όταν δεν την έχεις..Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους γεμάτα αδειους λοιπόν.

[Marilou]

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

Καλησπερα !

Εχω διαβάσει όλα σου τα μηνύματα και πραγματικά ο τράπος γραφής και έκφρασης σου αγγ'ιζει και κάποιον που δεν εκμπέμπει στο δικό σου μήκος κύμματος .
Αντίθετα μάλιστα αναζητά λίγες ώρες μοναξίας και ηρεμίας μέσα στη μέρα για να μπορέσει επιτέλους να δει λιγακι και τα δικά του θέλω και όχι μονο των δικών του ανθρώπων.

[proteus]

Ναι, αλλά γιατί δραματοποιείς τη μοναξιά; Όταν λες μοναξιά, η ζωή σου δεν περιλαμβάνει απολύτως κανέναν; Θεωρώ αν συμβαίνει αυτό, πως θα πρέπει να δημιουργήσεις πράγματα για να γεμίσεις το κενό που αισθάνεσαι. Δε βρίσκω ματαιότητα στη ζωή, ούτε τη θεωρώ άδεια.

Καλό μου Κοράλι, η ανάρτησή μου περιγράφει μια στιγμή μοναξιάς. Δεν είναι όλη μου η ζωή έτσι. Μάλιστα τελειώνω αισιόδοξα, θεωρώντας τη μοναξιά ως σχολείο γνωριμίας του εαυτού... Αλλωστε μην ξεχνάς οτι προτίμησα να ζω μόνος παρά να είμαι σε έναν 15ετή γάμο που δε με εκφράζει πιά,

[proteus]

Το ΙΔΙΟ ακριβώς όταν κοιμάμαι μεσημερι!!Και δεν αστειεύομαι!(?)
Πόσο όμορφη είναι η μοναξιά τελικά..και πόσο την αποζητας να ξέρεις όταν δεν την έχεις..Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους γεμάτα αδειους λοιπόν.

Το ξέρω Νάγια. Έδωσα αγώνα για να κατακτήσω το δικαίωμα στη μοναξιά. Αν νιώθω άδειος καμιά φορά, θεωρώ πως είναι μια αναγκαία διαδικασία για να ξαναγεμίσω με τα νέα πράγματα που φέρνει η ζωή.

[proteus]

Καλησπερα !

Εχω διαβάσει όλα σου τα μηνύματα και πραγματικά ο τράπος γραφής και έκφρασης σου αγγ'ιζει και κάποιον που δεν εκμπέμπει στο δικό σου μήκος κύμματος .
Αντίθετα μάλιστα αναζητά λίγες ώρες μοναξίας και ηρεμίας μέσα στη μέρα για να μπορέσει επιτέλους να δει λιγακι και τα δικά του θέλω και όχι μονο των δικών του ανθρώπων.

Σε ευχαριστώ Μαριλού.
Η μοναξιά είναι ευλογία όταν συμβαίνει από επιλογή. Είναι οι στιγμές εκείνες που σκύβουμε μέσα μας και αφουγκαζόμαστε συναισθήματα κι επιθυμίες που διαφορετικά ξεβράζονται από το κύμα της παράφορης καθημερινότητας...

[Marilou]

Σε ευχαριστώ Μαριλού.
Η μοναξιά είναι ευλογία όταν συμβαίνει από επιλογή. Είναι οι στιγμές εκείνες που σκύβουμε μέσα μας και αφουγκαζόμαστε συναισθήματα κι επιθυμίες που διαφορετικά ξεβράζονται από το κύμα της παράφορης καθημερινότητας...

Καλησπέρα!

Oντως ειναι ευλογιία ,οσο ειναι και η οικογένεια, οι παρέες, οι φίλοι άσπονδοι και μη...

Τι γίνεται ομως οταν θες να επιλεξεις αυτο τον δρομο για λίγες ώρες δική σου ηρεμίας αλλα αυτό δεν συμβαδίζει πλεον με τα ήδη υπάρχων δεδομένα της ζωής σου?
Αξίξει αραγε να θυσιαστουν πραγματα στο βωμό της μοναξιάς?

Μήπως ειναι μονόδρομος και μετα όλο αυτο σου γυρίσει μπούμερανκ?