Άγχος

[Χριστίνα900]

Καλό είναι να τους συγχωρούμε τους γονείς μας γιατί σαν γονείς πυστευω μας αγαπάνε πιο πολύ από ότι μας αγαπάει ο καθένας στον κόσμο...και εμείς όταν γίνουμε γονείς σίγουρα θα κάνουμε λάθη στα παιδιά μας...

[Ariel96]

Καλό είναι να τους συγχωρούμε τους γονείς μας γιατί σαν γονείς πυστευω μας αγαπάνε πιο πολύ από ότι μας αγαπάει ο καθένας στον κόσμο...και εμείς όταν γίνουμε γονείς σίγουρα θα κάνουμε λάθη στα παιδιά μας...

Δεν θα την συγχωρήσω ποτέ την μάνα μου και θα σου πω γιατί. Από τα 12 χρόνων που ήμουν, επειδή ο πατέρας μου σταμάτησε το μαγαζί λόγο σύνταξης, το πήρε πολύ βαριά το όλο θέμα και έπαθε κατάθλιψη. Εγώ πήγαινα έκτη δημοτικού τότε και δεν ήθελα να τον βλέπω έτσι, γιατί πάντα ήταν ο πρότασης της οικογένειας και τον αγαπούσα και τον αγαπάω τόσο πολύ. Μια μέρα λοιπόν δεν θυμάμαι τι και πως είχε γίνει, μου είχε πει πως εγώ τον κατάντησα έτσι και από τότε ο πατέρας μου με σημάδεψε με αποτέλεσμα να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου και να λέω τι λάθος έχω κάνει εγώ σαν παιδί που είμαι και τον κατάντησα έτσι? Επειδή δεν ένιωθε καλά μερικές φορές ξεσπουσε, αλλά ξεσπουσε λόγω της μάνας μου που τον έβαζε λόγια για να βγαίνει εκείνη λάδι. Με πήγαιναν σε ψυχολόγο χωρίς να υπάρχει κάποια συμπεριφορά από εμένα αλλά για να κατακρίνουν εμένα που ήταν σε αυτήν την κατάσταση και ότι όλα γίνονται από εμένα. Μεγαλωνοντας λοιπόν, όλο αυτό συσωρευοταν, έγινε μεγάλο, και όλο μεγάλωνε και κάποια στιγμή ξέσπασε. Όταν την είπα την μάνα μου έχω το και το μου λέει ''Έλα μωρέ τι έχεις εσύ? Όλα τα έχεις και είσαι μια χαρα γιατί να είσαι έτσι ρε κορίτσι μου''... Αλλά δεν τα εννοούσε. Μια μέρα είχα πάει στο σπίτι και είδα τα μυνήματα που έστελνε με την θεία μου και έλεγε '' Επίτηδες το κάνε για να μην έρχεται να μας βλεπει και έχει εγωισμό και όλα αυτά είναι ψέμματα, μια χαρά νιώθει και μας το παίζει τρελιτσα'' τρελάθηκα πραγματικά. Η ίδια μου η μάνα ποτέ δεν με υποστήριζε και πάντα με είχε στο περιθώριο. Αα ναι. Και όταν επαναστατούν στο σπίτι περίπου 14χρ, την έλεγα θα πάω να μείνω στον παππού μαζί του γιατί με αγαπάει γυρνάει και μου δίνει μια στα μούτρα και με κλείδωσε όλο το βράδυ κάτω στο κουζινακι, ενώ τα σκυλάκια τα είχε επάνω στο σπίτι στη ζέστη με την σομπουλα κι εγώ κάτω να ξεπαγιαζω (χειμώνας ήταν) ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΕΣΩ πέρασα πολλά και περνάω ακόμη

[george1520]

Ο πατέρας σου πως ήταν απέναντι σου; Έχεις αδέλφια;

[Ariel96]

Ο πατέρας σου πως ήταν απέναντι σου; Έχεις αδέλφια;

Εκεινος μου ειπες πως τον καταντησα σε αυτην την κατασταση που βρισκοταν. Εχω εναν μικροτερο αδερφο. Η μανα μου εχει στραφει σε εκεινον και νομιζει οτι θα την γηροκομισει. Ειναι 20χρ ο αδερφος μου αλλα με την βοηθεια της μανας μου του νοικιασε σπιτι να μεινει με την κοπελα του. Ο αδερφος μου ειναι να το πω *μαμακιας*, με τον τροπο οτι ειναι διπλωματικος για να εχει την μαμα στα χερια του για να γινονται οι δουλειες που θελει γιατι μονος του φοβαται ακομη..και λογικο γιατι ειναι μικρος (καλα καλα δεν εχει παει στρατο, ακομη σπουδαζει)... Παντα την ειχε την μανα μου διπλα του και με το μερος του για να του κανει τις χαρες και αυτα που εκεινος δεν ηταν εφεκτο να το καταφερει. Επεισης οι γονεις μου ειναι λιγο μεγαλοι 57 η μανα μου και 72 ο πατερας μου. Ο πατερας μου βρισκεται στο κρεβατι με ζαχαρο και η μανα μου ξεσπαει πιο πολυ σε ολους, ακομη και στον αδερφο μου πλεον, γιατι δεν μπορει να πηγαινει εξω (εντομεταξυ κλεγεται μια χαρα βγαινει για καφε)... Οποτε τωρα που νοικιασε σπιτι ο αδερφος μου, με την πρωτη που θα σπαστει η μανα μου θα του την πει... Ετσι εκανε και με εμενα. Οταν εβλεπε τα δυσκολα ξεσπουσε σε εμενα γιατι ημουν η πιο ¨"δυνατη" και μεγαλυτερη απο τον αδερφο μου.

[george1520]

Η μάνα μου, μου έδειχνε την "αγάπη" της με άσχημα λόγια και ξύλο και ο πατερας μου ήταν στον κόσμο του και δεν έπαιρνε θέση.. Με τα αδέλφια μου ήταν λίγο διαφορετικα τα πράγματα... Τους βοηθούσαν και τους στηριζαν σε υπερβολικό βαθμό ενώ εμένα όχι. Μεγάλωσα και το είχα παράπονο αυτό. Στα 26 μου με επισκέφτηκε η κατάθλιψη.. Άρχισα ψυχοθεραπεία και μέσα από αυτή έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα αλλα και τους γύρω μου. Κατάλαβα πως και οι γονείς μας είναι άνθρωποι, πως κάνουν λάθη, πως η γνώμη τους για εμάς δεν είναι παντα η σωστή, πως δεν μπορούν όλοι να δείξουν με τον σωστό τρόπο την αγάπη τους, πως δεν ξέρουν όλοι ότι τα παιδιά χρειάζονται γονεις δίπλα τους και όχι δύο ανθρώπους που να ξεσπανε πάνω τους, πως οι γονείς μου ήταν συναισθηματικά ανάπηροι και δεν μου κάνει καλο να περιμένω να αλλάξουν, πως η τέλεια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τους γονείς γενικα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πως κάποιοι άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς, πως εγώ είμαι τυχερός που ότι έκανα το έκανα μόνος και πως αυτό που θα με βοηθήσει ειναι να τους συγχωρησω. Μπήκα στον 3ο χρόνο ψυχοθεραπειας και ακόμη δεν βρήκα την δύναμη να τους συγχωρησω, αλλά πιστεύω πως μόνο αυτό θα με βοηθήσει να ηρεμήσω. Αυτά ήξεραν, αυτα έκαναν.

[Ariel96]

Η μάνα μου, μου έδειχνε την "αγάπη" της με άσχημα λόγια και ξύλο και ο πατερας μου ήταν στον κόσμο του και δεν έπαιρνε θέση.. Με τα αδέλφια μου ήταν λίγο διαφορετικα τα πράγματα... Τους βοηθούσαν και τους στηριζαν σε υπερβολικό βαθμό ενώ εμένα όχι. Μεγάλωσα και το είχα παράπονο αυτό. Στα 26 μου με επισκέφτηκε η κατάθλιψη.. Άρχισα ψυχοθεραπεία και μέσα από αυτή έμαθα τον εαυτό μου καλύτερα αλλα και τους γύρω μου. Κατάλαβα πως και οι γονείς μας είναι άνθρωποι, πως κάνουν λάθη, πως η γνώμη τους για εμάς δεν είναι παντα η σωστή, πως δεν μπορούν όλοι να δείξουν με τον σωστό τρόπο την αγάπη τους, πως δεν ξέρουν όλοι ότι τα παιδιά χρειάζονται γονεις δίπλα τους και όχι δύο ανθρώπους που να ξεσπανε πάνω τους, πως οι γονείς μου ήταν συναισθηματικά ανάπηροι και δεν μου κάνει καλο να περιμένω να αλλάξουν, πως η τέλεια εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τους γονείς γενικα δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, πως κάποιοι άνθρωποι δεν έπρεπε να γίνουν γονείς, πως εγώ είμαι τυχερός που ότι έκανα το έκανα μόνος και πως αυτό που θα με βοηθήσει ειναι να τους συγχωρησω. Μπήκα στον 3ο χρόνο ψυχοθεραπειας και ακόμη δεν βρήκα την δύναμη να τους συγχωρησω, αλλά πιστεύω πως μόνο αυτό θα με βοηθήσει να ηρεμήσω. Αυτά ήξεραν, αυτα έκαναν.

Λυπαμαι παρα πολυ και ξερω πως περνας και εχεις μεσα σου κρατημενα συναισθηματα που δεν μπορεις να τους συγχωρησεις... Εχεις πολυ ομορφη ψυχη μεσα σου και πως εχω ακουσει και απο φιλους μου πως οι γονεις τους ειναι τοξικοι και περνανε μαρτυριο, δεν ημαστε μονοι. Ο καθενας μπορει να το βιωνει διαφορετικα μεν αλλα....ναι, καποια στιγμη αυτα που μας εχουν κανει και που μας εχουν πικρανει με λογια, ξεσπανε σε αγχος και μαζι με την ψυχη υποφερει και το σωμα. Προσπαθεις να βρεις την δυναμη να τπυς συγχωρεσεις και να βρεις την γαληνη σου? Καντο φυσικα αν αυτο θα σε βοηθησει να νιωσεις ομορφα. Εγω δεν θα την συγχωρεσω ΠΟΤΕ την μανα μου, γιατι στην εφηβικη ηλικια με ειχε σαν ενα κομματι πανι (πατσαβουρι), που ηθελε να της κανω τα χατηρια και απαξ δεν της το εκανα ετρωγα βρισιδι και κρητικη πως ειμαι ενα πουτ@@@κι. Ποιος? Εγω. Ενα κοριτσακι 13χρ που δεν ηξερε τι θα πει η λεξη σεξ. Εμαθα μονη μου διαβαζοντας βιβλια (μου αρεσει η βιολογια), στο σχολειο φυσικα (εμεινα κιολας 3 φορες στην 1η Γυμνασιου) ναι καλα διαβασες... Με τοσα που περνουσα πως να κατσω να διαβασω (μονο αρχαια διαβαζα γιατι τα αγαπουσα και εβγαλα 19) και μετα πηγα μαζι με τον αδερφο μου 2α Γυμνασιου, την τελειωσα και ερωτευτηκα εναν βλακα... Αυτο ηταν η λεξη σχολειο για εμενα.. Το σταματησα και δεν ξανα πηγα. Δεν με εμαθε ομως η μανα τι σημαινει η λεξη αγαπη...Με εδιωξε απο το σπιτι και εμαθα τι θα πει μισος και οχι αγαπη...

[george1520]

Δεν ξέρω αν μέσα από την συγχώρεση θα βρω γαλήνη αλλά θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά ειναι καλό να μην δινουμε τόση σημασία στο τι μας έκαναν και τι μας στέρησαν. Για αρκετά χρόνια κουβαλούσα στην πλάτη μου την εικόνα που είχαν για μένα οι γονείς μου.. Ότι ήμουν ένας άχρηστος, ότι μετάνιωσαν που με έκαναν, ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα γίνω τίποτα στην ζωή μου, ότι δεν θα με θέλει ποτέ κανένας. Το πίστευα. Έδειχνα σε όλους γύρω μου ότι είμαι καλά, δυνατός αλλά μέσα μου ένιωθα ότι ήμουν ένα τίποτα. Κάποια στιγμή το τίποτα έγινε ένα με το σώμα μου και σταμάτησα να ημουν ο δυνατός αλλά έγινα ένας άνθρωπος που φοβόταν τα παντα. Σαν ένα μικρό παιδί που βγαίνει έξω στον κόσμο και τον τρομάζουν όλα. Φοβόμουν τα μικρόβια, τις φωνές, δεν μπορούσα να ακουσω για αρρώστιες, για θανάτους, δεν μπορούσα να πηγαίνω έξω με φίλους γιατί φοβόμουν ότι θα πάθω κάτι. Είχα ανάγκη από στήριξη, είχα ανάγκη να με ακουσει κάποιος, να μου πει έστω ότι όλα θα πάνε καλά.

Στα λέω όλα αυτά γιατι θελω να ξέρεις ότι μπορώ να σε καταλάβω, να σε νιώσω.. Όταν ήμουν στον πάτο και τα ένιωθα όλα αυτά τότε έπρεπε να βρω την δύναμη να στηριξω εγώ τον εαυτό μου.. Να ξυπνήσω τον γονιό που έχουμε όλοι μέσα μας για να ηρεμήσει αυτό το παιδάκι που δεν πήρε ποτέ αγάπη, αποδοχή και κοιμόταν κάθε βράδυ αγκαλιά με τον πόνο.
Ότι και να ήταν οι γονείς μας είχαν την δύναμη να καταστρέψουν την παιδική μας ηλικία, δεν έχουν ομως την δύναμη να χαλάσουν και το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γινεται. Κάποιοι γονείς όμως δεν ξέρουν πως η συμπεριφορά τους μπορει να καταστρεψει την ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους. Κάποια στιγμή θα έρθεις στην φαση που βρισκομαι εγώ.. Δεν θα θες πλέον να καταλάβουν, δεν θα σε νοιάζει τόσο πολύ το γεγονός ότι ποτέ δεν κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι, θα έρθει η μέρα που θα πεις "Δεν ήξεραν να δώσουν αγάπη, δεν ήξεραν τι είναι αγάπη.. Αυτό δεν αφορά εμένα, αφορά μονο αυτούς!"

[Ariel96]

Δεν ξέρω αν μέσα από την συγχώρεση θα βρω γαλήνη αλλά θεωρώ πως από ένα σημείο και μετά ειναι καλό να μην δινουμε τόση σημασία στο τι μας έκαναν και τι μας στέρησαν. Για αρκετά χρόνια κουβαλούσα στην πλάτη μου την εικόνα που είχαν για μένα οι γονείς μου.. Ότι ήμουν ένας άχρηστος, ότι μετάνιωσαν που με έκαναν, ότι δεν αξίζω, ότι δεν θα γίνω τίποτα στην ζωή μου, ότι δεν θα με θέλει ποτέ κανένας. Το πίστευα. Έδειχνα σε όλους γύρω μου ότι είμαι καλά, δυνατός αλλά μέσα μου ένιωθα ότι ήμουν ένα τίποτα. Κάποια στιγμή το τίποτα έγινε ένα με το σώμα μου και σταμάτησα να ημουν ο δυνατός αλλά έγινα ένας άνθρωπος που φοβόταν τα παντα. Σαν ένα μικρό παιδί που βγαίνει έξω στον κόσμο και τον τρομάζουν όλα. Φοβόμουν τα μικρόβια, τις φωνές, δεν μπορούσα να ακουσω για αρρώστιες, για θανάτους, δεν μπορούσα να πηγαίνω έξω με φίλους γιατί φοβόμουν ότι θα πάθω κάτι. Είχα ανάγκη από στήριξη, είχα ανάγκη να με ακουσει κάποιος, να μου πει έστω ότι όλα θα πάνε καλά.

Στα λέω όλα αυτά γιατι θελω να ξέρεις ότι μπορώ να σε καταλάβω, να σε νιώσω.. Όταν ήμουν στον πάτο και τα ένιωθα όλα αυτά τότε έπρεπε να βρω την δύναμη να στηριξω εγώ τον εαυτό μου.. Να ξυπνήσω τον γονιό που έχουμε όλοι μέσα μας για να ηρεμήσει αυτό το παιδάκι που δεν πήρε ποτέ αγάπη, αποδοχή και κοιμόταν κάθε βράδυ αγκαλιά με τον πόνο.
Ότι και να ήταν οι γονείς μας είχαν την δύναμη να καταστρέψουν την παιδική μας ηλικία, δεν έχουν ομως την δύναμη να χαλάσουν και το μέλλον μας. Στο χέρι μας είναι να το κάνουμε όσο πιο όμορφο γινεται. Κάποιοι γονείς όμως δεν ξέρουν πως η συμπεριφορά τους μπορει να καταστρεψει την ζωή ενός ανθρώπου, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους. Κάποια στιγμή θα έρθεις στην φαση που βρισκομαι εγώ.. Δεν θα θες πλέον να καταλάβουν, δεν θα σε νοιάζει τόσο πολύ το γεγονός ότι ποτέ δεν κατάλαβαν τι άνθρωπος είσαι, θα έρθει η μέρα που θα πεις "Δεν ήξεραν να δώσουν αγάπη, δεν ήξερα τι είναι αγάπη.. Αυτό δεν αφορά εμένα, αφορά μονο αυτούς!"

Nταξει τα ειπες ολα τοσο τελεια και τοσο αληθινα που δεν εχω λογια. Ξερω γιατι μου αναφερεις καποια γεγονοτα απο την ζωη σου, εισαι πολυ πικραμενος και αδικημενος, σε νιωθω. Πραγματικα σημερα με εκανες να νιωσω αλλος ανθρωπος, μου ανεβασες το ηθικο μου που ειχε πιασει πατο και εσυ και η αλλη η κοπελα.. Σας ευχαριστω και ευχομαι καθε δυναμη στη ζωη σου. Εισαι υπεροχος ανθρωπος, πληγωμενος και πονεμενος, ομως μην το βαζεις κατω και η ζωη καποια στιγμη θα σε ανταμιψει.

[george1520]

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.. Μη τα βάζεις ποτέ κάτω και να θυμάσαι ότι αυτό που περνάς αυτή την περίοδο είναι μυρμήγκι σε σχέση με αυτό που είσαι, μη το φοβάσαι.
Ότι χρειαστείς, εδώ είμαι.