ΟΝΕΙΡΑ

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by Alterego
Τα πραγματα εδω γραφονται αντικειμενικα γιατι ο καθενας δεν γνωριζω ακριβως τον αλλον.Μπορει να καταθετω την ψυχη μου μα καταβαθος η καθημερινοτητα μου διαφερει.Νιωθω ομορφα οταν συνομιλω με ανθρωπους που με καταλαμβουνουν,αγγιζουν την ψυχη μου απαλα και προσπαθουν να με βοηθησουν..Και ας μην με γνωριζουν..Τουλαχιστο χωρις θελω και απαιτησεις ειναι εκει και το ξερεις.Ειναι πανεμορφο το συναισθημα.

Ευχαριστω

alter δεν καταλαβαινω τί εννοεις \"αντικειμενικα\"...?
αν θελεις μου λες.

η ψυχη με την καθημερινοτητα αν διαφέρει, μαλλον εννοεις οτι αλλα θελει η ψυχη μα αλλου πας?κ αλλου εισαι? αν η ψυχη ειναι μακρυα απο την καθημερινοτητα, τοτε ειναι μια προκληση να ρθουν κοντα...δεν νομιζεις?ή για να το πώ καλυτερα να ρθουν πιο κοντα κομματια της ψυχης που ειναι διασπαρτα ή μοιαζουν ασυνδετα.γιατι δεν νομιζω πώς υπάρχει κατι ασυνδετο μεσα μας...

για μενα η επικοινωνια μεσω φορουμ ή μιας διαδικτυακης κοινοτητας ειναι ενα βημα, ενας τροπος, ενα χωρος που ανταλακλα λιγο απο μενα. οχι το ολο. και μ αυτην την προοπτικη δεν μπορει κ να χωρεσει κ ολη τη διασταση της αληθειας μου, αλλα μονο μερος της.

μ αρεσει κ μενα να μιλω απο δω, να νιωθω οσο γινεται τον άλλο ή καποιο του προβλημα, ομως ξερω πώς εξω απο εδω ειμαι πιο \"ολοκληρη\" κ η επικοινωνια ειναι αναποφευκτα πιο αληθινη.

Θα ήθελα πάνω σε αυτό να πω κι εγώ την άποψή μου..
Το σκεφτόμουν σήμερα το μεσημέρι.
Σε τί πραγματικά έγκειται η διαφορά ανάμεσα στην εικονικότητα αυτής της επικοινωνίας εδώ μέσα απο το εκεί έξω?
Θα μιλήσω για εμένα.
Καταρχήν να πω, οτι παλιότερα, υπήρχε μεγαλύτερηαπόκλιση ανάμεσα σε αυτό πουέβγαζα εδώ και στα όσα έβγαζα έξω.
Τώρα η απόσταση αυτή έχει μειωθεί.
Να δώσω ενα πχ.
Μπορεί να έμπαινα δω, καινα έγραφα όλη μου την αναφσάλεια απέναντι σε κάποιον που μου αρέσει. Ενώ εκεί έξω, να το παιζα άνετη και σκληρό καρύδι.

Στην πραγματική ζωή, αλληλεπιδρούμε.
Διάφορα ερεθίσματα, επηρεάζουν άμεσα όλες τις αισθήσεις μας, κι έτσι η ιδιοσυστασία μας, ανάλογα με το πόσο εσωστρεφείς ή εξωστρεφείς είμαστε, μεταβάλλεται. Ανάλογα με το ποιόν έχουμε απέναντι, με το πως νιώθουμε την φωνή του, με το πού βρισκόμαστε κτλ. Εξάλλου, σε μια άμεση αλληλεπίδραση, δεν μπορούμε να μιλούμε στον οποιοδήποτε χρόνο θέλουμε, γιατί μετέχουμε σε έναν ζωντανό διάλογο.
Στο φόρουμ, μπορώ να προβληματιστώ πάνω σε μια ερώτηση που μου κάναν, και να βγάλω κάτι βαθύτερο απο μέσα μου, ενώ έξω, να λειτουργώ πιο αυθόρμητα ή πιο βεβιασμένα..
Στην πραγματική ζωή, αισθανόμαστε, κι αυτό μας μεταβάλλει, ανάλογα με την περίσταση.
Εδώ, η μόνη αίσθηση που χρησιμοποιούμε, είναι η όραση, κι αυτή για να διαβάσουμε τα λόγια του άλλου.
Το πεδίο για να φανταστούμε τον άλλο είναι ελεύθερο, νιώθουμε να έχουμε περισσότερο έλεγχο, απο ότι εκεί έξω.
Ωπξεφυγα και μιλάω στο πληθυντικό:)

Αυτό λοιπόν που είδα στον εαυτό μου,
ήταν ότι μέσα στο φόρουμ, έβγαζα πολύ πιο άνετα την ψυχικη μου διάσταση, καθώς δεν υπήρχαν τα διασπαστικά στοιχεία της άμεσης επικοινωνίας, τα προσχηματα, υπήρχε ανωνυμία, που μου έδινε ελευθερία ( αν και υπάρχοντας τόσο καιρό μέσα στο φόρουμ, τα όρια, δεν είναι όπως αρχικα. Εχω σχηματίσει μια εικονική προσωπικότητα, την οποία δεν τσαλακώνω με την ίδια ανεμελιά όπως παλιότερα..). Πρόσεξα πολλές φορές να μιλούν άνθρωποι ανοιχτά, να βγα΄ζουν πλευρές τους που διστάζουν να βγάλουν εκεί έξω. Το ίδιο κι εγώ. Αρκετά απο αυτά που έχω εκμυστηρευτεί στο φόρουμ, δεν τα έχω πει πουθενά, ούτε στην θεραπεύτριά μου..

Διαπότισα περισσότερο τις σχέσεις μου με αυτήν μου την ψυχική διάσταση, που πάντα την είχα, αλλά την είδα πιο καθαρα.

Κι αυτό γιατί η τάση μου να ταυτίζομαι με τον συνομιλητή με καταδίκαζε στο να περιορίζομαι μόνο στα όσα μπορούσε να πιάσει εκείνος απο μενα, να διακρίνει, να επικοινωνήσουν μεταξύ μας.

Ενώ εδώ μέσα, ήμουν \"μόνη\" μου,και ανενόχλητη ξεδιπλώθηκα.
Αν και έχω βγάλει και τα στραβά μου, δεν είναι τυχαίο που τα πιο φωτεινά μου κομμάτια, τα έχω εκδηλώσει εδω μέσα και η αλληλεπίδραση τα δυναμώνει.

Απο την άλλη, το φόρουμ αναδεικνύει κυρίως την ψυχική μου διάσταση. Υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο στοιχείων του χαρακτήρα μου, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά, παρά μόνο μέσα απ την άμεση αλληλεπίδραση. Κι αυτό, γιατί προυποθέτουν επαφή των αισθήσεων με κάποιο περιβάλλον, και με κάποιον άλλο άνθρωπο, για να εκδηλωθούν αυτά τα κομμάτια μου.

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by weird

Originally posted by Arsi

Originally posted by weird
Ερχόταν ένα λεωφορείο και έτσι διέσχισα βιαστικά το δρόμο.

Όλο το μυστικό για μένα είναι εδώ.Ο λόγος που ξεχνάς.

Ο πόθος σου να περάσεις απέναντι είναι τόσο μεγάλος!Ο πόθος να αναπληρώσεις ένα κενό,να καλύψεις κάτι,να ολοκληρώσεις κάτι.Να βάλεις σε νέα τάξη πραγμάτων κάποιες καταστάσεις.Να καθιερωθούν νέοι ρόλοι.Να γίνει μια σιωπηλή συμφωνία γι\'αυτούς τους νέους ρόλους κ να διαγραφούν οι παλιοί.όταν το διάβασα δάκρυσα... ακριβώς. Αυτή η μανία μου να ξεκινήσω με λευκή σελίδα, δεν είναι ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ. Το καλό ξεκίνημα, δεν αρνείται το παρελθόν, τις μουντζούρες, αλλά τις ενσωματώνει... γυρνάς τις μαύρες σελίδες και μετά έχει χρώματα και καθαρά σχέδια. Τον πρώτο καιρό της αλλαγής, ένιωθα αποκομμένη απο το παρελθόν. Κοιτούσα μόνο τα νέα στοιχεία. Τώρα, νιώθω σαν να ..κεντάω.. δένω το νέο με το παλιό. Τα κάνω συμπαγή. Βλέπω στοιχεία του παλιού στο νέο, τα οποία δέχομαι, και βλέπω και πιο καθαρά το παλιό. Βλέπω στοιχεία του νέου στο παλιό κομμάτι, αλλά με μια διαφορά. Τότε, δεν τα έπραττα συνειδητά. Δεν επροκειτο για συνειδητές συμπεριφορές, οπότε, μην μπορώντας να τις δω, να τις εκτιμήσω, δεν ωφελούμουν καν απο αυτές, ή τουλάχιστον, όχι στον βαθμό που τώρα ωφελούμαι..

Θες να επιβεβαιώσεις ότι άλλαξες αλλά οι γύρω σου(η οικογένεια σου)θέλουν χρόνο να το δουν,σε ξέρουν τόσα χρόνια αλλιώς!Δεν τους βολεύει κιόλας!Κάθε αλλαγή χαλάει τις ισορροπίες κ δεν τις δέχονται εύκολα οι γύρω μας.
Δεν την δέχονται εύκολα. Αυτό που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου, είναι το εξής. Προσπαθώ να βγάζω τον πιο ολοκληρωμένο εαυτό μου μαζί τους, τόσο επίμονα, πολλές φορές, επειδή θέλω να τους απο- δείξω κάτι και ίσως και πιο ενδόμυχα, να τους δανείσω το φως μου, να τους αλλάξω ή τελοσπάντων να στους συγχωρήσω? Η βγάζω τον νέο μου εαυτό τόσο έντονα και μέσα απο μάχη, συχνά, διότι, όταν τους βλέπω, υποπίπτω στο παλιό επίπεδο, νιώθω ακόμα ισχυρή την επιρροή τους και άλέυω να αποδείξω ΠΡΩΤΙΣΤΩς σε εμενα, οτι άλλαξα? Και άρα, αξίζει η αλλαγή, όταν δεν μπορείς να την υπερασπιστείς εκεί που θέλεις? Συμπέρασμα. Το έχω, νιώθω σίγουρη για την αλλαγή μου και απλά θέλω και αν το αποδείξω, αλλάζωντας ντε και καλά τις ισορροπίες ή δεν το έχω, κάπου νιώθω οτι το χάνω, και αμύνομαι σπασπωδικά για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι μπορώ και μπροστά τους, να είμαι εγώ. ? Η ΄μήπως είναι και το δύο?

Οι νέοι ρόλοι έχουν καθιερωθεί αφού εσύ η ίδια έβαλες στη θέση του τον εαυτό σου.Κ είτε το καταλάβουν,είτε όχι,είτε αργότερα αυτό δεν αλλάζει.Μην ξεχνάς το \'ότι δε θα καταλάβουν\' απ\'τον πόθο σου να επιβεβαιώσεις αυτή την αλλαγή.Εχεις δίκιο, το πόσο το ποθώ εγώ, είναι αδιάφορο..

Την αλλαγή την έχεις,την κατέκτησες κ την κατέκτησες για σένα!Αυτό φαίνεται απ\'τη ζωή σου!Το πως ζεις τώρα,τις σχέσεις που έχεις,το πόσο λατρεύεις κ απολαμβάνεις τη ζωή κ αυτό φαίνεται απ\'τον τρόπο που γράφεις.Το έχω ξαναπε, στο φόρουμ, βγάζω συνήθως τα πιο λαμπερά και υγιή κομμάτια μου..:))Από κει επιβεβαιώνεσαι....κ δε χρειάζεται να τη δείξεις σε κανέναν.Σε περικλείει,σε αγκαλιάζει κ είναι εσύ.........
Ξέρεις, η αποκάλυψη των τελευταίων ημερών, μου έδειξε και πράγματα που δεν ήταν όλα μέλι γάλα... Τι εννοώ. Θα στο δώσω με μια εικόνα. Είμαι ένα δωμάτιο. Η αλλαγή είναι το αεράκι, ο άνεμος... Άρχισα να ανοίγω ένα ένα τα παράθυρα, για να την καλωσορίσω, αφού είχα κάνει ένα καλό καθάρισμα στο εσωτερικό του δωματίου. Μετά άνοιξα τις πόρτες.... Γέμισε όλο το σπίτι φως... Οι κουρτίνες έπαιζαν με τις αχτίδες του ήλιου και τον άνεμο... Μυρουδιές, αρώματα, ευεξία, πλημμύρισαν τον χώρο μου... Κι έρχεται η αποκάλυψη, και τι μου δείχνει... οτι υπάρχει κάτι, μέσα στο δωμάτιο, που είναι τόσο διακριτική η παρουσία του, που αν και πολλές φορές σκόνταψα επάνω του, δεν το είχα προσέξει... Ένα αρκετά μεγάλο, σκούρο μπαούλο... Κλειδαμπαρωμένο... Εκείνο το μπαούλο, δεν το άγγιξε τίποτα. Ούτε ο ήλιος, ούτε ο άνεμος... τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα του... εδώ και πολύυυ καιρό... Με θλίψη ανακάλυψα λοιπόν, οτι περιοχές του είναι μου, στις οποίες δεν έχω τόση πρόσβαση όση νόμιζα, δεν έχουν γευτεί την αλλαγή, δεν την έχουν υποστεί... Έρχεται ο διχασμός... ανάμεσα στο καταδεκτικό και το απαρχαιωμένο μου κομμάτι. Μέχρι εκεί έχω φτάσει. Τώρα είμαι στη φάση που ανοίγω το μπαούλο, σιγά σιγά... γιατί νομίζω μπαούλο και λεωφορείο ( όνειρο) δεν απέχουν πολύ... ΒΙΑΖΟΜΑΙ και κάτι μου διαφεύγει.

Κ όταν πισωγυρίζεις είναι επειδή αγαπάς τους δικούς σου
Μένω στην αγάπη... είναι δυνατόν η αγάπη να σκλαβώνει?Φέρε στην εικόνα δύο ανθρώπους. Ο ένας, είσαι εσύ. Ο άλλος ο γονιός. Εσύ έκανες τρομερή δουλειά, να ελευθερωθείς απο τις \"αλυσίδες\" που σου επιβάλανε και που επέβαλες κι εσύ στον εαυτό σου. Και βλέπεις απέναντί σου τον γονιό, μέσα στην άγνοιά του, να υποφέρει απο συμπλέγματα και αλυσίδες που είναι γι αυτόν αόρατες, να σε βλέπει κι εσένα αλυσοδεμένο....Τί κάνεις? Δεν μπαίνεις στον πειρασμό, να σκύψεις, για να σε βλέπει, και να κάνεις οτι τα χέρια σου είναι δεμένα πίσω, όπως πάντα, για να μην δει την διαφορά και τον τρομάξεις ????Παλέυω ανάμεσα σε αυτόν τον πειρασμό ή σε αυτόν τον κίνδυνο και στο να είμαι εγώ, οπότε θα υπάρχει η πλήρης ασυνεννοησία, αφού δεν θα ταιριάζω σε αυτό που μπορούν αν δουν... προσπαθώ να βρω μέση λύση. κ δε βρέθηκαν ακόμα οι ισορροπίες γι\'αυτούς τους νέους ρόλους.Ακόμα...αλλά θα γίνει κ αυτό....


Εύχομαι απόψε να δείς ένα πολύ όμορφο όνειρο!Να δεις τον εαυτό σου γυμνό στο φως,να σ\'αγκαλιάζει κ να διαλύει κάθε σκοτεινό σημείο μέσα σου:)ότι έμεινε δλδ.....
φιλιά!κ να\'σαι πάντα καλά!

Αρση.... νιώθω να με καταλαβαίνεις... και χαίρομαι.
να είσαι καλά.

weid μου,χαίρομαι αν σε καταλαβαίνω κ που με καταλαβαίνεις:)
Μη νομίζεις δεν το διάβασα κ δε σου απάντησα.Το διάβασα το ξαναδιάβασα αλλά οι σκέψεις μου είναι συγκεχυμένες,υποθετικές κ δε θέλω να γράψω πράγματα που δεν είμαι σίγουρη.
Έχει δίκιο όμως ο vince ,η ψυχή σου έχει μαγεία.....
Είμαι σίγουρη πως θα ανοίξεις το μπαούλο κ θα δεις,θα τα απαντήσεις όλα,μόνο εσύ μπορείς σε τόσο λεπτά ζητήματα όπως οι γονείς μας,τα συναισθήματα μας γι αυτούς,οι ανάγκες μας απ\'αυτούς κ τι μας αλυσοδένει μαζί τους απ\'τα πρώτα χρόνια της ζωή μας.

Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτούν πόσο περήφανοι είναι που είσαι κόρη τους.

΄
Αρση μου, νομίζω οτι ανεξαρτήτως του τι θα κάνουν ή του τι κάνουν, θα πρέπει εγώ να απευλευθερωθώ απο την ανάγκη μου να παραδεχτούν κάτι τέτοιο. Είμαι ήδη εγώ περήφανη, για τα βήματα που έχω κάνει :)
Σ ευχαριστώ.

[weird]

Originally posted by Sofia


Καταλαβαινω το πνευμα: συμφωνω ομως μεχρι ενα σημειο. Συμφωνω πώς ο τροπος που δουλευουμε τα πραγματα, το ποσο ξερουμε τον εαυτο μας μπορει να βοηθησει τις σχεσεις μας. Αυτο ομως δεν σημαινει οτι μπορει να μας εξασφαλισει κ την επιτυχια τους. Η μια εξελιξη που θα μας πληγωσει. Ειναι κ άλλος εκει στη σχεση. Δεν ειμαστε μονοι μας....Κ επειδη ακριβως υπάρχει ο άλλος δινει κ αυτος τον δικο του ρυθμο, την δικη του συμβολη. Ετσι, μπορει να βοηθησει οταν δεν ειμαι καλα, οταν υποφερω, οταν νιωθω να καταρρεω.Μπορει να βοηθησει στο να πηγαινει κατι μικρο καλα ή κατι σημαντικο. Κ ευτυχως που γινεται αυτο...Καταννοω πώς πολυ δουλεια μπορουμε να κανουμε μονοι μας, δεν ειμαστε ομως σουπερ ηρωες. Εχουμε ορια.

Στον ερωτα...πιστεύω οτι ολα ειναι πολυ ρευστα. Κ ακομα κ αν συμβει αυτο που περιγραφεις, η πεταλουδα μπορει να επιστρεψει. Αν υπάρχουν αποθεματα που μπορει κ εσυ ο ιδιος να αγνοουσες.

Σίγουρα, σε μια σχέση, δεν είμαστε μόνοι μας.
Και ακόμα κι αν είμαστε σε καλή φάση με τον εαυτό μας, η σχέση μπορεί να πηγαίνει άσχημα, διότι είναι κι ο άλλος μέσα της. Εχει κι εκείνος επιρροή πάνω της.
Απο την άλλη, ακόμα κι αν δεν είμαστε καλά, ο άλλος μπορεί να μας στηρίξει, εξισορροπώντας την κατάσταση και η σχέση να διατηρείται μια χαρά.
Κομβικό σημείο της ΄σχέσης, πιστεύω, δεν είναι να είναι και οι δυο σούπερ ουάου, αλλά,όπως κι αν είναι, να επικοινωνούν μεταξύ τους.. να υπάρχει επαφή.
Αλλά πάντως, αν τρώγεται κάποιος με τον ίδιο του τον εαυτό, αυτό θα αποτυπωθεί στην σχέση του και πολύ πιθανόν να την μπλοκάρει, γιατί όπως είπαμε, ειδικά οι ερωτικές σχέσεις, είναι ένα καθρέπτισμα..

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by Alterego


Δεν διαφανα οτι δεν ειμαστε μονοι μας σε μια σχεση..υπαρχει και ο αλλος.Απλα πιστευω για να λειτουργησει αρμονικα η σχεση μας με τον αλλον θα πρεπει να λειτουργει και με μας τους ιδιους.

Συμφωνω. Ελπιζω μονο να μην περιμενεις να αποκτησεις την επαφη που αναζητας με τον εαυτο σου, για να δωθεις σε μια σχεση. Μπορουν να γινουν ταυτοχρονα και τα δυο. Δινοντας ζωη ο ενας στον άλλον.

Να σου πω την αλήθεια Σοφία μου,
το έχω περάσει το στάδιο που λες...
και νομίζω το περνάω ακόμα.
Δεν με χωρά η σχέση αν δεν νιώθω καλά με εμένα.
Φυσικά και μπορεί κάποιος άλλος να με ωθήσει σε μια επαφή με τον εαυτό μου, αλλά εδώ μπαίνει το θέμα του πόσο καταδεκτική είμαι στον άλλο, και στο να τον αφήσω να μπει σε αυτά που θεωρώ \"τα λημέρια μου\"....
Επίσης, συμφωνώ πολύ σε όσα λέει ο Άλτερ παραπάνω...
Κάποιες φορές,
ορισμένοι λογαριασμοί, κλείνουν μονάχα αν μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας...
Ακόμα κι αν έχουμε κάποιον απέναντί μας που μας κάνει,
αν σαπίζουμε ή αιμοραγούμε ψυχικά,
ίσως να μην μπορέσουμε να το δούμε ούτε αυτό...

[weird]

Να προσθέσω, κάτι που μόλις σκέφτηκα, σχετικά με τα χαρακτηριστικά της δικτυακής επικοινωνίας.
οτι εδώ μέσα, μπορώ να ανοίγω την ψυχή μου ελεύθερα,
χωρίς να φοβάμαι για καρχαρίες, κοινώς, τους κινδύνους που συνεπάγεται μια έκθεση, στην πραγματική ζωή.

Οταν ανοίγεσαι, είναι σαν να γίνεσαι επιρρεπής. Σαν να διαστέλλονται οι ψυχικοί σου πόροι και να είσαι ευ- αίσθητος και άρα δεκτικός στην επίδραση του άλλου.
Αυτό, εδω μέσα, εγκυμονεί ελάχιστους κινδύνους,
σε σχέση με το εκεί έξω.

Αλλά όταν γίνεται εκεί έξω, είναι πιότερη επικοινωνία, πληρέστερη, άλλου είδους επαφή.

[Sofia]

Originally posted by weird
Υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο στοιχείων του χαρακτήρα μου, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά, παρά μόνο μέσα απ την άμεση αλληλεπίδραση. Κι αυτό, γιατί προυποθέτουν επαφή των αισθήσεων με κάποιο περιβάλλον, και με κάποιον άλλο άνθρωπο, για να εκδηλωθούν αυτά τα κομμάτια μου.

αυτο που λεμε....πραγματικη ζωη. ή αλλιως εδω in vitro, εκει εξω in vivo

[Empneustns]

τι ειναι αυτο που σε κανει να φοβασαι τοσο πολυ οτι θα σε κοροιδεψουν

[weird]

Empnsusth
έχω προ πολλού ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το φόβο της κοροιδίας.
Εκθέτω με άνεση, τον πραγματικό μου εαυτό στους ανθρώπους, ακόμα κι αν πολλοί δεν το αντέξουν ( ναι, οι άνθρωποι δεν εντέχουν την ειλικρίνεια έυκολα) ή το βρουν ιδιόρρυθμο γιατί δεν το αντιλαμβάνονται κτλ.
Αυτό που εννοούσα, είναι ότι το είδος του ψυχικού ανοίγματος που γίνεται εδω μέσα,
για να γίνει εκεί έξω, προυποθέτει την ύπαρξη μιας βάσης εμπιστοσύνης.
Και αυτό είναι πιστεύω άλλο ένα καίριο θέμα, σχετικό με τις ανθρώπινες σχέσεις, το θέμα της εμπιστοσύνης, σε εναν κόσμο που κινείται ως επι το πλείστον εγωιστικά και σε μια ανθρώπινη πραμγατικότητα που είναι εκ των πραγματων σκληρή.
Οσο με αφορά,
δεν θα με έλεγα δύσπιστη,
ούτε όμως έχω και την ανοιχτωσιά που είχα τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου.
Να προστατεύεσαι, χωρίς να υπεραμύνεσαι.
Σε αυτή τη φράση, έχω βρει την ισορροπία μου. :)

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by weird
Υπάρχει ένα ολόκληρο σύνολο στοιχείων του χαρακτήρα μου, που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτά, παρά μόνο μέσα απ την άμεση αλληλεπίδραση. Κι αυτό, γιατί προυποθέτουν επαφή των αισθήσεων με κάποιο περιβάλλον, και με κάποιον άλλο άνθρωπο, για να εκδηλωθούν αυτά τα κομμάτια μου.

αυτο που λεμε....πραγματικη ζωη. ή αλλιως εδω in vitro, εκει εξω in vivo

Ναι,
έχω πάντα στο νου μου αυτό το διαχωρισμό,
ώστε, χρησιμοποιώ προς όφελός μου κι όχι εις βάρος μου την \"εικονική\" αυτή επικοινωνία και πραγματικότητα του΄φόρουμ.

[anwnimi]

Κι εμένα με βοήθησε ΚΑΙ το forum να πλησιάσει το ένα κομμάτι που βγάζω εδώ με το άλλο κομμάτι που βγάζω έξω.
Πραγματικά το φόρουμ υπήρξε η αφορμή και η αιτία για πολλά ξεκινήματα... Ο δρόμος μακρύς μα τουλάχιστον το ξεκίνημα έγινε...

weird μου πολύ ενδιαφέρον θέμα. Όνειρα. Η πύλη προς το υποσυνείδητο και ασυνείδητο. Μ\'αρέσει.

[weird]

Έβλεπα χτες κάτι περίεργο...
Ημουν σε ένα νησί, απομονωμένο, άγρια φύση , στη μέση του πουθενά, και υπάρχε ένα έντονο φεγγάρι. Επρεπε να γλυτώσω απο κάτι...

Μετά βρέθηκα αλλού. Είδα τις παλιές μου συναδέλφους να μου δείχνουν έναν μεγάλο φάκελο που έγραφε πάνω με μεγάλα γράμματα το όνομα μου, με κεφαλεία. Και μου έλεγαν, \"ναι ΕΣΥ\"...σαν να μην το πίστευα...

Μετά βρέθηκα μπροστά απο την οθόνη μιας τηλεόρασης και παρακολουθούσα μια συναυλία. Διέκρινα τις μορφές των δυο πολύ αγαπητών μου αγοριών της ομαδικής ψυχοθεραπείας που έκανα παλιότερα... Τα δόντια τους είχαν ένα εκτυφλωτικό άσπρο χρώμα και έλεμπαν χαμόγελο.. Ο ένας έπαιζε κιθάρα, ο άλλος αρμόνιο....
Σκέφτηκα \" πόσο ανέμελοι δείχουν\" και στεναχωρήθηκα για εμένα....

Λίγο ασυνάρτητο όνειρο :))

[Empneustns]

Originally posted by weird
Empnsusth
έχω προ πολλού ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό το φόβο της κοροιδίας.
Εκθέτω με άνεση, τον πραγματικό μου εαυτό στους ανθρώπους, ακόμα κι αν πολλοί δεν το αντέξουν ( ναι, οι άνθρωποι δεν εντέχουν την ειλικρίνεια έυκολα) ή το βρουν ιδιόρρυθμο γιατί δεν το αντιλαμβάνονται κτλ.
Αυτό που εννοούσα, είναι ότι το είδος του ψυχικού ανοίγματος που γίνεται εδω μέσα,
για να γίνει εκεί έξω, προυποθέτει την ύπαρξη μιας βάσης εμπιστοσύνης.
Και αυτό είναι πιστεύω άλλο ένα καίριο θέμα, σχετικό με τις ανθρώπινες σχέσεις, το θέμα της εμπιστοσύνης, σε εναν κόσμο που κινείται ως επι το πλείστον εγωιστικά και σε μια ανθρώπινη πραμγατικότητα που είναι εκ των πραγματων σκληρή.
Οσο με αφορά,
δεν θα με έλεγα δύσπιστη,
ούτε όμως έχω και την ανοιχτωσιά που είχα τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής μου.
Να προστατεύεσαι, χωρίς να υπεραμύνεσαι.
Σε αυτή τη φράση, έχω βρει την ισορροπία μου. :)

αναφερομουν στο πρωτο ονειρο σου .....δεν ξερω κατα ποσο μπορουμε να αποκωδικοποιησουμε ενα ονειρο αλλα μια σκεψη ειναι ολη η ιστορια να ξετυλιχτηκε για να βγει το συγκεκριμενο τελος.κατι στη ζωη σου που να σε φοβηζει πως θα εισαι το κοροιδο μιας καταστασης(δεν ειμαι ονειροκρητης,απλα το γραψα)

[weird]

Α! Τώρα κατάλαβα...
οκ..
χμμμ νομίζω οτι μου διαφεύγει κάτι, κάτι που με αφορά και που δεν το βλέπω,
γι αυτό και είδα αυτό το όνειρο.
Θα δείξει....

[weird]

Άκουσα διάφορες απόψεις στο χθεσινό έργο. Όταν ο Πεσσόα συνάντησε τον Καβάφη…
Δύο ποιητές και η ζωή τους…

Αναφέρθηκαν πολλά…
πολλά που έδειχναν τα συμπλέγματα των δυο αυτών ανδρών. Δύο άνδρες που δεν έκαναν γάμο, που δεν τα πήγαιναν καλά με το αντίθετο φίλο, παρά μόνο με την μητέρα τους, που έμεινε και η αγάπη της ζωής τους.

Ακούστηκαν τα λόγια τους.
Υπήρχε διάχυτη μια μελαγχολία για το εφήμερο της Ύπαρξης.

Ο Καβάφης, με τις εκκεντρικότητές του, που άγγιζαν τα όρια του καταναγκασμού, με τις ανάγκες του για «υλικές απολαύσεις» που τον ώθησαν σε μια θέση ανωτάτου Δημοσίου υπαλλήλου με αποτέλεσμα να «χάνει» πολύτιμες ιδέες, την ώρα που απορροφιόταν από την ευθύνη της θέσης του… « Δεν είμαι δούλα σου, μου λέει η Τέχνη. Δεν θα έρχομαι και θα φεύγω, όποτε εσύ το θέλεις»..

¨Αλλοτε, έγραφε « θέλω να εφεύρω, με χειρονομίες, με τρόπους, με ύφος, μια μάσκα, για να προστατεύομαι εκεί που χρειάζεται, από τους ανθρώπους.»

Ο Πεσσόα, ένας ποιητής πολυγραφότατος, σε αντίθεση με τον Καβάφη… Είχε πολλές προσωπικότητες, ή καλύτερα, δεν φοβόταν να διερευνήσει σε βάθος κομμάτια του εαυτού του, δίνοντας σε κάθε ένα από αυτά και όνομα, εφευρίσκοντας για το κάθενα μια ζωή, ένα ιστορικό, αφού, πολύ του άρεζε να φτιάχνει, με την φαντασία του, πράγματα, όπως στην ποιησή του…

Τους βαραίνει και τους δυο μελαγχολία, φοβούνται τον νέο κόσμο, φοβούνται την Αμερική, το καινούργιο… τους αρέσει το στάσιμο, το γνώριμο, το οικείο.. Ισως εκεί, μπορούν να ξεδιπλώνουν ελέυθερα την Τέχνη τους ( όπως και στον θρύλο του 1900, ο άντρας ένιωθε πως έξω από τα σύνορα του γνωστού του κόσμου, θα έχανε τον εαυτό του και την τέχνη του..).

Πιστεύουν ότι όποιος γράφει δεν ζει πολύ. Ότι ο ποιητής ψεύδεται. Ότι μιλούν « για τραίνα και για ράγες που δεν υπάρχουν» .
Διαφώνησα μαζί τους σε αυτό το σημείο…
Ο ποιητής δεν κάνει απλώς ένα παιχνίδισμα της φαντασίας του, με το έργο του, αλλά εκφράζει, με τη βοήθεια της φαντασία και του ταλέντου του, πτυχές του πραγματικού που δεν είναι, με «γυμνό» μάτι, ορατές….

Βέβαια, εξαρτάται και από το είδος του ποιητή.

Άλλος μιλά πιο πολύ για το μέσα του και άλλος για το έξω του..
πάνω στο θέμα της ιδιοφυΐας ειπώθηκαν τα εξής.

« Κάποια μικρή ιδιοφυΐα, αποκτά φήμη στην εποχή της. Κάποια μεγάλη ιδιοφυΐα όμως, βρίσκεται πέρα από την εποχή της, βρίσκεται σε απόγνωση….»Και τότε μπόρεσα λίγο να το κατανοήσω. Είναι βαρύ για τους ώμους, να μην σε καταλαβαίνει, κάποιος. Πόσο μάλιστα, όταν αυτός ο κάποιος, είναι η ίδια η εποχή σου! Το πνεύμα, το μυαλό και οι αξίες των ανθρώπων της εποχής είναι πίσω για τα δικά σου δεδομένα… Πόσο μόνοι θα πρέπει να ένιωθαν αυτοί οι άνθρωποι.

Εκφράζουν το παράπονο, άραγε, έστω και μετά τον θάνατό μου, θα μπορέσει κανείς να με καταλάβει…
Και την καταλαβαίνω τόσο πολύ αυτή την ανάγκη, για βαθιά επικοινωνία με κάποιον… να νιώσεις ότι μπορεί να δει με τα δικά σου μάτια, να εκπέμψει στο δικό σου μήκος κύματος… ότι σε πιάνει. Να απαλύνεις κάπως την αίσθηση ότι είσαι μια σανίδα που πλέει μόνη στο πέλαγος του πλήθους και των συμβατικοτήτων..


Τελικά, σε μια προσπάθειά μου να διακρίνω, όσο μπορούσα, νευρώσεις, συμπλέγματα, κατά τους όρους της σύγχρονης ψυχολογίας… αναρωτήθηκα.

πότε η ψυχολογία φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο όπου είναι δυνατόν να συγκρούεται με την ίδια την ψυχή?
Μέχρι ποιου σημείου αποσυνθέτεις ένα υλικό, όταν ξέρεις ότι έτσι θα χαθεί και η τέχνη του?
Πόσο μακριά φτάνεις?

Πιο συγκεκριμένα, υπό τη λογική του πρίσματος, ότι ουδέν κακό αμιγές καλού, αν αυτοί οι δύο ποιητές, δεν ήταν καταθλιπτικοί, συμπλεγματικοί και ήταν ψυχικά υγιείς και ισορροπημένοι, θα έγραφαν? Η τουλάχιστον, θα παρήγαγαν ένα έργο τόσο ποιοτικό? ( Πρόκειται για δύο κορυφαίους)….

( Δεν υπονοώ ότι κάθε ποιητής είναι καταθλιπτικός ή έχει συμπλέγματα, για παράδειγμα ο Ελύτης είναι για μένα το παράδειγμα μιας υπέροχης αρμονίας. Ο Ελύτης, συνδέεται με τον Ήλιο και την Ελευθερία).

Έζησαν μέσα σε ψυχικές συγκρούσεις.. όχι χωρίς οδύνη, όχι χωρίς θλίψη.
Δεν ξέρω, αν ήμουν ψυχολόγος, αν θα ήθελα να «πειράξω» αυτού του είδους τα συμπλέγματά τους…
Αν θα ήθελα να διαταράξω αυτή την ισορροπία τους… Δεν ξέρω αν οι ίδιοι σκέφτηκαν ποτέ να το κάνουν,
εικάζω πάντως ότι την ιδιορρυθμία τους την έβλεπαν μόνο οι γύρω.. Οι ίδιοι στον εαυτό τους, έβλεπαν κάτι το φυσικό.


Μέχρι ποιου βαθμού είναι \"ωφέλιμη\" η ίαση?

[anwnimi]

weird μου
είχα αναρρωτηθεί πριν κάποιο καιρό πάνω στα θέματα που θέτεις στο θέμα της Άρση \"Σκέψεις εν ώρα κρίσης\"

Εστάλη στις 3-1-2009 στις 22:25

Originally posted by anwnimi


Άρση, πολύ δυνατό το κείμενό σου και μάλιστα ιδιαίτερα αγγιχτικό για ανθρώπους που βιώνουν μια τέτοια κατάσταση...
Με συγκλόνισες κι εμένα μια και εγώ τον τελευταίο καιρό δεν είμαι καθόλου καλά...

Κάνεις πολύ καλά που εκφράζεις έτσι το συναίσθημά σου. Και επίσης αυτό δείχνει πολύ μεγάλη συνειδητοποίηση σχετικά

με το τι συμβαίνει μέσα στην ψυχή σου...


Ο πόνος μπορεί να γίνει δημιουργία...Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλοι καλλιτέχνες ήταν πονεμένοι άνθρωποι...

Προχτές είδα μια επίσης συγκλονιστική ταινία για τη ζωή της Βιρτζίνια Γουλφ...Αναρρωτιόμουν, άραγε αυτοί οι μεγάλοι

δημιουργοί τι θα προτιμούσαν...Μια ζωή τόσο πονεμένη με βαριά ψυχολογικά προβλήματα αλλά με εξασφαλισμένο αθάνατο

όνομα και έργο ή μια απλή αλλά γαλήνια ζωή;

Μια μέση λύση θα ήταν η καλύτερη...Ίσως τότε δεν υπήρχαν τα ίδια μέσα, οι ίδιες επιλογές που έχουμε σήμερα εμείς για

να παλέψουμε...

Εστάλη στις 4-1-2009 στις 02:28

Originally posted by Kassi

΄Δεν νομίζω ανώνυμη πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε την κατάθλιψη για μια ένδοξη μεταθάνατον ζωή ή την χαρά για

μελλοντική ανωνυμία.Θέλουμε να πιστεύουμε πως γεννιόμαστε και επιλέγουμε..Πως ζούμε και επιλέγουμε...Επιλέγουμε

μέχρι έναν βαθμό.Ίσως τι ρούχα θα φορέσουμε αύριο.Απλά πράγματα.Η Βιρτζίνια Γουλφ αυτοκτόνησε από κατάθλιψη και

αναρωτιέμαι γιατί τόσοι που αυτοκτόνησαν από κατάθλιψη δεν έγιναν γνωστοί;Επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι

διαλέγοντας έναν α δρόμο θα έχεις εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και νομίζω επίσης πως αυτοί που περπάτησαν τον α δρόμο

δεν το έκαναν με σκοπό να γίνουν γνωστοί αλλιώς θα ήταν υγιείς...Είναι σημαντικό όμως αυτό.Να κάνεις όπως είπες τον

πόνο σου δημιουργία...Εννοείς το έργο \"Οι ώρες\" που αναφερόταν στη Βιρτζίνια Γούλφ;

Εστάλη στις 4-1-2009 στις 21:16

Originally posted by anwnimi

Όχι Κάσι μου με παρεξήγησες...

Όχι δεν πιστεύω ότι γεννιόμαστε και επιλέγουμε την κατάθλιψη για μια ένδοξη μεταθάνατον ζωή ή την χαρά για

μελλοντική ανωνυμία.

Αυτα τα έγραψα διαβάζοντας το τόσο όμορφο κείμενο της Άρση και έχοντας κατά νου ότι ο πόνος πολλές φορές κάποιους

ανθρώπους (όχι βέβαια όλους) τους ωθεί στο να εκφραστούν με άλλους τρόπους και εκεί δημιουργείται τέχνη. Πάρα μα

πάρα πολλοί καλλιτέχνες υπέφεραν από βαριά θλίψη ή και ακόμα βαριά ψυχολογικά προβλήματα.

\"Επιλέγουμε μέχρι έναν βαθμό.Ίσως τι ρούχα θα φορέσουμε αύριο.Απλά πράγματα.\"
Μμμ, πιστεύω ότι μάλλον μπορούμε να επιλέξουμε πολύ περισσότερα αλλά το γιατί πολλοί δεν το κάνουμε είναι ένα άλλο

μεγάλο θέμα.

\"Επίσης κανείς δεν σου εξασφαλίζει ότι διαλέγοντας έναν α δρόμο θα έχεις εξασφαλισμένο αθάνατο όνομα και νομίζω

επίσης πως αυτοί που περπάτησαν τον α δρόμο δεν το έκαναν με σκοπό να γίνουν γνωστοί αλλιώς θα ήταν υγιείς...\"

Συμφωνώ...Απλά δεν ξέρω εκείνη την ώρα η φαντασία μου κάλπαζε...Ξέρεις κάποιοι καλλιτέχνες είναι και περίεργα

όντα...Ίσως κάποιοι αν πχ υπήρχε η δυνατόητα μετά θάνατον να ερωτηθούν τι θα προτιμούσαν θα το σκεφτόντουσαν και δε

θα προτιμούσαν μια ζωή κοινού θνητού ακόμα και απαλλαγμένη από βαριά ψυχολογικά προβλήματα!
Να σου πω κάτι; Θα συμφωνούσα μαζί τους αν η επιλογή τους παρέμενε να διαλέξουν τη δύσκολη ζωή με το αθάνατο όνομα

μόνο εφόσον δεν εγκατέλειπαν τα όπλα και κάναν το παν στην πάλη τους για τη ζωή...Ξεπερνώντας τα προβλήματά τους θα

ήταν ακόμα πιο σοφοί από έναν οποιοδήποτε άνθρωπο χωρίς προβληματισμούς, με μια \"εύκολη\" ζωή και ίσως να μπορούσαν

να βοηθήσουν και άλλους ανθρώπους μέσα ή όχι από το μετέπειτα έργο τους...

Ναι τις \"ώρες\" εννοούσα...