ΟΝΕΙΡΑ

[keep_walking]

και νυφη να μην βρικε με μενα δεν προκειτε να γινει κατι ασχετα τι νιωθουμε.τελος με αυτο το 8εμα.:)

Τι εγινε εφυγα λιγο απο το forum και εφαγα διαδικτυακη χυλοπιτα?:D
Του στυλ καλος μεν αλλα τσου.

[Παστελι]

xaxaxaaxax lol.μακρια ειμαστε βρε αυτο ειναι.τι θες να σου κανω ερωτικη εξομολογιη?πριτσ κανε μου εσυ.

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by weird
Ερχόταν ένα λεωφορείο και έτσι διέσχισα βιαστικά το δρόμο.

Όλο το μυστικό για μένα είναι εδώ.Ο λόγος που ξεχνάς.

Ο πόθος σου να περάσεις απέναντι είναι τόσο μεγάλος!Ο πόθος να αναπληρώσεις ένα κενό,να καλύψεις κάτι,να ολοκληρώσεις κάτι.Να βάλεις σε νέα τάξη πραγμάτων κάποιες καταστάσεις.Να καθιερωθούν νέοι ρόλοι.Να γίνει μια σιωπηλή συμφωνία γι\'αυτούς τους νέους ρόλους κ να διαγραφούν οι παλιοί.όταν το διάβασα δάκρυσα... ακριβώς. Αυτή η μανία μου να ξεκινήσω με λευκή σελίδα, δεν είναι ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ. Το καλό ξεκίνημα, δεν αρνείται το παρελθόν, τις μουντζούρες, αλλά τις ενσωματώνει... γυρνάς τις μαύρες σελίδες και μετά έχει χρώματα και καθαρά σχέδια. Τον πρώτο καιρό της αλλαγής, ένιωθα αποκομμένη απο το παρελθόν. Κοιτούσα μόνο τα νέα στοιχεία. Τώρα, νιώθω σαν να ..κεντάω.. δένω το νέο με το παλιό. Τα κάνω συμπαγή. Βλέπω στοιχεία του παλιού στο νέο, τα οποία δέχομαι, και βλέπω και πιο καθαρά το παλιό. Βλέπω στοιχεία του νέου στο παλιό κομμάτι, αλλά με μια διαφορά. Τότε, δεν τα έπραττα συνειδητά. Δεν επροκειτο για συνειδητές συμπεριφορές, οπότε, μην μπορώντας να τις δω, να τις εκτιμήσω, δεν ωφελούμουν καν απο αυτές, ή τουλάχιστον, όχι στον βαθμό που τώρα ωφελούμαι..

Θες να επιβεβαιώσεις ότι άλλαξες αλλά οι γύρω σου(η οικογένεια σου)θέλουν χρόνο να το δουν,σε ξέρουν τόσα χρόνια αλλιώς!Δεν τους βολεύει κιόλας!Κάθε αλλαγή χαλάει τις ισορροπίες κ δεν τις δέχονται εύκολα οι γύρω μας.
Δεν την δέχονται εύκολα. Αυτό που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου, είναι το εξής. Προσπαθώ να βγάζω τον πιο ολοκληρωμένο εαυτό μου μαζί τους, τόσο επίμονα, πολλές φορές, επειδή θέλω να τους απο- δείξω κάτι και ίσως και πιο ενδόμυχα, να τους δανείσω το φως μου, να τους αλλάξω ή τελοσπάντων να στους συγχωρήσω? Η βγάζω τον νέο μου εαυτό τόσο έντονα και μέσα απο μάχη, συχνά, διότι, όταν τους βλέπω, υποπίπτω στο παλιό επίπεδο, νιώθω ακόμα ισχυρή την επιρροή τους και άλέυω να αποδείξω ΠΡΩΤΙΣΤΩς σε εμενα, οτι άλλαξα? Και άρα, αξίζει η αλλαγή, όταν δεν μπορείς να την υπερασπιστείς εκεί που θέλεις? Συμπέρασμα. Το έχω, νιώθω σίγουρη για την αλλαγή μου και απλά θέλω και αν το αποδείξω, αλλάζωντας ντε και καλά τις ισορροπίες ή δεν το έχω, κάπου νιώθω οτι το χάνω, και αμύνομαι σπασπωδικά για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι μπορώ και μπροστά τους, να είμαι εγώ. ? Η ΄μήπως είναι και το δύο?

Οι νέοι ρόλοι έχουν καθιερωθεί αφού εσύ η ίδια έβαλες στη θέση του τον εαυτό σου.Κ είτε το καταλάβουν,είτε όχι,είτε αργότερα αυτό δεν αλλάζει.Μην ξεχνάς το \'ότι δε θα καταλάβουν\' απ\'τον πόθο σου να επιβεβαιώσεις αυτή την αλλαγή.Εχεις δίκιο, το πόσο το ποθώ εγώ, είναι αδιάφορο..

Την αλλαγή την έχεις,την κατέκτησες κ την κατέκτησες για σένα!Αυτό φαίνεται απ\'τη ζωή σου!Το πως ζεις τώρα,τις σχέσεις που έχεις,το πόσο λατρεύεις κ απολαμβάνεις τη ζωή κ αυτό φαίνεται απ\'τον τρόπο που γράφεις.Το έχω ξαναπε, στο φόρουμ, βγάζω συνήθως τα πιο λαμπερά και υγιή κομμάτια μου..:))Από κει επιβεβαιώνεσαι....κ δε χρειάζεται να τη δείξεις σε κανέναν.Σε περικλείει,σε αγκαλιάζει κ είναι εσύ.........
Ξέρεις, η αποκάλυψη των τελευταίων ημερών, μου έδειξε και πράγματα που δεν ήταν όλα μέλι γάλα... Τι εννοώ. Θα στο δώσω με μια εικόνα. Είμαι ένα δωμάτιο. Η αλλαγή είναι το αεράκι, ο άνεμος... Άρχισα να ανοίγω ένα ένα τα παράθυρα, για να την καλωσορίσω, αφού είχα κάνει ένα καλό καθάρισμα στο εσωτερικό του δωματίου. Μετά άνοιξα τις πόρτες.... Γέμισε όλο το σπίτι φως... Οι κουρτίνες έπαιζαν με τις αχτίδες του ήλιου και τον άνεμο... Μυρουδιές, αρώματα, ευεξία, πλημμύρισαν τον χώρο μου... Κι έρχεται η αποκάλυψη, και τι μου δείχνει... οτι υπάρχει κάτι, μέσα στο δωμάτιο, που είναι τόσο διακριτική η παρουσία του, που αν και πολλές φορές σκόνταψα επάνω του, δεν το είχα προσέξει... Ένα αρκετά μεγάλο, σκούρο μπαούλο... Κλειδαμπαρωμένο... Εκείνο το μπαούλο, δεν το άγγιξε τίποτα. Ούτε ο ήλιος, ούτε ο άνεμος... τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα του... εδώ και πολύυυ καιρό... Με θλίψη ανακάλυψα λοιπόν, οτι περιοχές του είναι μου, στις οποίες δεν έχω τόση πρόσβαση όση νόμιζα, δεν έχουν γευτεί την αλλαγή, δεν την έχουν υποστεί... Έρχεται ο διχασμός... ανάμεσα στο καταδεκτικό και το απαρχαιωμένο μου κομμάτι. Μέχρι εκεί έχω φτάσει. Τώρα είμαι στη φάση που ανοίγω το μπαούλο, σιγά σιγά... γιατί νομίζω μπαούλο και λεωφορείο ( όνειρο) δεν απέχουν πολύ... ΒΙΑΖΟΜΑΙ και κάτι μου διαφεύγει.

Κ όταν πισωγυρίζεις είναι επειδή αγαπάς τους δικούς σου
Μένω στην αγάπη... είναι δυνατόν η αγάπη να σκλαβώνει?Φέρε στην εικόνα δύο ανθρώπους. Ο ένας, είσαι εσύ. Ο άλλος ο γονιός. Εσύ έκανες τρομερή δουλειά, να ελευθερωθείς απο τις \"αλυσίδες\" που σου επιβάλανε και που επέβαλες κι εσύ στον εαυτό σου. Και βλέπεις απέναντί σου τον γονιό, μέσα στην άγνοιά του, να υποφέρει απο συμπλέγματα και αλυσίδες που είναι γι αυτόν αόρατες, να σε βλέπει κι εσένα αλυσοδεμένο....Τί κάνεις? Δεν μπαίνεις στον πειρασμό, να σκύψεις, για να σε βλέπει, και να κάνεις οτι τα χέρια σου είναι δεμένα πίσω, όπως πάντα, για να μην δει την διαφορά και τον τρομάξεις ????Παλέυω ανάμεσα σε αυτόν τον πειρασμό ή σε αυτόν τον κίνδυνο και στο να είμαι εγώ, οπότε θα υπάρχει η πλήρης ασυνεννοησία, αφού δεν θα ταιριάζω σε αυτό που μπορούν αν δουν... προσπαθώ να βρω μέση λύση. κ δε βρέθηκαν ακόμα οι ισορροπίες γι\'αυτούς τους νέους ρόλους.Ακόμα...αλλά θα γίνει κ αυτό....


Εύχομαι απόψε να δείς ένα πολύ όμορφο όνειρο!Να δεις τον εαυτό σου γυμνό στο φως,να σ\'αγκαλιάζει κ να διαλύει κάθε σκοτεινό σημείο μέσα σου:)ότι έμεινε δλδ.....
φιλιά!κ να\'σαι πάντα καλά!

Αρση.... νιώθω να με καταλαβαίνεις... και χαίρομαι.
να είσαι καλά.

[vince]

Weird η ομορφιά της ψυχής σου είναι μαγευτική ώρες ώρες...:)

Άκουγα ένα τραγούδι μόλις τώρα και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου http://www.youtube.com/watch?v=HQGb1ZpAVKU

Αυτά για την ώρα, θα επανέλθω μετά. :)

[weird]

Vince...πως να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια?
Θα το ακούσω το τραγούδι.. ξέρεις.. σκεφτομουν τώρα να γράψω έναν εφιάλτη μου και το σχόλιό σου με έβαλε σε σκέψεις..
Αφού το αποφάσισα όμως, θα το κάνω...Έίπαμε εξάλλου... κάθε ομορφιά, έχει και την ασχήμια της, κάθε φως και το σκοτάδι του, κάθε μαγεία και την αλχημεία της...
Σε ευχαριστώ Vince..

[weird]

Είναι απο τις αγαπημένες μου ταινίες... ο Θρύλος του 1900.. αριστούργημα... μάλιστα πριν λίγες μέρες την πήρα να την δω πάλι΄.
Ο άνθρωπος που έμεινε αληθινός, ακόμα και στην αδυναμία του... δεν θέλησε να αφήσει το καράβι, θα έχανε την τέχνη του... δεν θέλησε να ζήσει στο απέραντο, αλλά στο γνώριμο, εκεί που ήταν καλά, δημιουργικός...
Μέχρι πού μπορούμε να παραβιάσουμε τα όρια του εαυτού μας?ν Και της αγάπης για τον εαυτό μας.
Για τον άλλο?
Ακόμα κι αν ο άλλος, είναι η μεγάλη μας αγάπη..
Σκέψεις.

[keep_walking]

Πως το ελεγε τοσοι δρομοι να διαλεξω τοσες πολλες επιλογες που δεν μπορουσα...καπως ετσι το θυμαμαι,καλη ταινια.
Καπως ετσι ειμαστε ολοι.

[Παστελι]

διακρινω και μια ελξη αναμεσα σε vince & weird η κανω λαθος?:P

[Ολα_ειναι_δανεικα]

Eδω υπαρχει ενας ερωτας μεγαλος :)

[Παστελι]

keep μου χρωστας μια διαδυκτιακη ερ εξομολογηση νομιζω .χιχιχι :P :O:D lol :);)

[keep_walking]

Μμμμμ panikouklara καποια αλλη στιγμη να μη χαλασουμε και το νημα;)

[weird]

όνειρο....
Εφιάλτης. Λίγες μέρες πριν την \"αποκάλυψη\".


Το γράφω σε δεύτερο ενικό γιατί ενώ το απευθύνω στην θεραπεύτριά μου, που δεν της το έχω ακόμα διαβάσει..

Σε έχω παρει τηλέφωνο γιατί θέλω να έρθω να σου δώσω το βιβλίο.( είχα όντως δανειστεί κάποιο βιβλίο) Μου είπες να περάσω κάποια συγκεκριμένη ώρα. ήτανε βράδυ, γύρω στις 9. Ανέβηκα με τα πόδια και βρήκα την πόρτα σου ορθάνοιχτη. Εσύ δεν με υποδέχτηκες, αλλά είχες πάει στην κουζίνα να βράσεις καφέ. Όταν ήρθες, κρατούσες τον δικό σου τον καφέ στο να χέρι και στο άλλο, ένα φλυτζάνι αχνιστό καφέ για εμένα.
Κάθομαι στον καναπέ και ίσα που προλαβαίνουμε να κοιταχτούμε, λέγοντας διάφορα τυπικά μισόλογα. μετά, ενώ μιλούσες και χωρίς να τελειώσεις, σου φωνάζω \" ΦΕΥΓΩ!\". ( όντως, είδα το όνειρο, σε ένα διάστημα που είχα εγκαταλείψει άρον άρον την θεραπεία μου, σπασμωδικά, με πολύ συγκεχυμένα και μπερδεμένα συναισθήματα , για το μέσα μου, για το έξω μου κτλ)
Άρχισα να βαδίζω προς την πόρτα, που είχε μείνει ανοιχτεί, ενώ εσύ με κοιτούσες χωρίς να μιλάς. Τελικά βγαίνω έξω στην οδό ας την πούμε Ρήγα. Αρχίζω να βαδίζω άσκοπα, με το φλυτζάνι τον καφέ στο χέρι. Βλέπω κάποια στιγμή ένα παλιό κτίριο, με σοβάδες που κρέμονται χαρακτηριστικά και μια κίτρινη πόρτα. Μπαίνω μέσα. Το εσωτερικό άνοιγε απότομα, ήταν πολύ πιο μεγάλο απο όσο φαινόταν απο έξω. ήταν υπόγειο, και είχε κάτι επικίνδυνα σκαλοπάτια. Σε μιαν ακρούλα, σε έναν πάγκο, καθόταν ένας άγνωστος σε μένα γέρος και με κοιτούσε σαν να σκεφτόταν κάτι. ταράχτηκα. Άρχισα να υποχωρώ προς την έξοδο. Πάνω στην ταραχή μου, ξέχασα εκεί το φλυτζάνι που κρατούσα μέχρι τότε. Βγήκα πάλι στον δρόμο, με έπιασε αγωνία. Δεν καταλάβαινα γιατί το έκανα, αλλά συνειδητοποιούσα οτι είχα φύγει σωνάζοντάς σου, απότομα, χωρίς να σε αφήσω να πεις κουβέντα! Η αγωνία μου ήταν να σε δω, να σου εξηγήσω και να πιούμε τελικά ένα φλυτζάνι καφέ. προβληματίστηκα μήπως δεν είχες χρόνο, αλλά η αγωνία μου δεν με άφηνε. Κοιτώ ολόγυρα, μόλις έχω βγει απο το κτίριο. και συνειδητοποιώ, οτι ο δρόμος, η περιοχή, έχει αλλάξει! Δεν βρίσκω το σπίτι σου, δεν το βλέπω, ούτε μπορώ να προσανατολιστώ. Επιστρέφω τρέχοντας στο κτίριο που ήμουν πριν, για να πάρω το φλιτζάνι...Η πόρτα του, είχε κάπως αλλάξει. Ο εσωτερικός χώρος ήταν ίδιος, αλλά τώρα, λειτουργούσε σαν γυμναστηριο. Σκέφτηκα \" μάλλον έτσι θα ήταν και πριν, αλλά δεν είδα καλά\". Αρχίζω να κοιτώ για το φλυτζάνι και δεν το βρισκά, πουθενά. Μετά προχώρησα στην έξοδο, αλλά ανακάλυψα, οτι αυτή είχε μεταφερθεί απο την άλλη πλευρά του κτηρίου. Η αγωνία μου όλο και μεγάλωνε. Έχανα χρόνο, βράδιαζε πολύ.
προχωρώντας μέσα στο γυμναστήριο, βλέπω 3 έφηβες που κάναν προπόνηση καράτε. Πάω στην πιο μικρούλα απο αυτές, με το γλυκύτερο πρόσωπο και της λέω \" ξέρεις προς τα πού είναι η οδός Ρήγα? Εχω χαθεί\". Η πιο μεγάλη απο αυτές, με αγνοούσε επιδεικτικά και με τον τρόπο της, υπαγόρευε το ίδιο και στην μικρή, μπαίνοντας ανάμεσά μας. Τελικά έσκασαν στα γέλια, βλέποντας την αγωνία μου και αστειευόμενες κατευθύνθηκαν και οι τρεις, κάνοντας χειρονομίες καράτε εναντίον μου, τελικά η μεγάλη με πλησίασε και μου είπε, πως θα βγω απο το κτίριο. \" Όλο ευθεία\".
Έτσι κι έκανα. Βγήκα \'έξω. Ο δρόμος, εξακολουθούσε να μου φαίνεται πιο μεγάλος, πιο άγνωστος με διαφορετικές στροφές και το σπίτι σου, άφαντο. Περπατούσα, μέχρι που έφτασα σε ένα σημείο που μου φάνηκε γνώριμο...
ηταν πια αργά το βράδυ. Διέκρινα τα παρτέρια στο δρόμο, τα δύο πολύ γνωστά μου περίπτερα και απο πίσω , το παλιό δημοτικό μου σχολείο...( εκεί πήγαινα, όσο ακόμα ζούσε η μαμά). Απο τη μια χάρηκα, απο την άλλη, αναρωτήθηκα, πως βρέθηκα εδώ.
ξανακοίταξα γυρω μου και αποφάσισα οτι μάλλον, δεν ήταν το μέρος που μεγάλωσα. Αποφάσισα οτι επροκειτο γαι τον Δήμο Σταυρούπολης.. (κουλό). Και πάνω που σιγουρευόμουν, είδα να περνά το λεωφορείο το οποίο χρησιμοποούσα απο τα πρώτα χρόνια της ζωής μου! Το λεωφορείο του τόπου όπου μεγάλωσα. Σχεδόν πανικόβλητη, μπηκα στη μέση του δρόμου και σταμάτησα ένα ταξί.
του είπα στην οδό Ρήγα, αλλά ο ταξιτζής με πήγε στο δικό μου το σπίτι!
Έτρεξα στο δωμάτιό μου, έψαξα το κινητό μου, να σε ειδοποιήσω. Κι ενώ σχημάτισα το νούμερό σου, με περίμενε μια δυσάρεστη έκλπηξη! Ακούστηκε η φωνή της μητριάς μου \" Ακουσε να δεις, μην νομίζεις οτι με αυτό που έκανες με στεναχώρησες. καμία εξτρα ανησυχία δεν είχα. Μάλιστα, όταν έφυγες, ασχολήθηκα με το τάδε..\" Άρχισα να φωνάζω το όνομά σου \" Που είσαι?\"\" Εδώ είμαϊ\" ακούστηκε η φωνή σου σιγανη απο πίσω. όταν πήρες το τηλέφωνο, παρά την προδοσία που ένιωθα που τα είπες στην μητριά μου, σου δικαιολογούμουν \" Σε παρακαλώ, ήταν ατύχημα..Νομίζεις έχω καταλάβει τί έγινε? Ξέρεις πόσες ώρες σε ψάχνω?Αλλά να...βρέθηκα σ ενα μέρος, δεν ξέρω πως.. Αρχίζω να φωνάζω και να κλαίω..Δεν είμαι τρελή! ακούγομαι σαν τρελή αλλά΄δεν είμαι! Μπορεί αν φτάιει η αντιβίωση που παίρνω..( έπαιρνα όντως αντιβίωση εκείνο τον καιρό). Αυτά με΄έχουν κάνει ανεξέλεγκτη...
Εσύ δεν μιλούσες. Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι πως, έκλεισε το τηλ..Άρχισα να γυρνώ σαν σβούρα στο δωμάτιο το έβλεπα πολύ ακατάστατο και δυσφορούσα. Βρήκα πάλι το κινητό μου, αλλά αν και έμοιαζε, ήταν άλλου κινητό, κι άρχισα να σε καλώ, αλλά αυτό, έπαιρνε πάλι την μητριά μου! Δεν ήθελα με τίποτα να της μιλήσω! Πάλι, βρήκα το δικό μου κινητό, σε πήρα κι έβγαινε η φωτογραφία της..Εντωμεταξύ ακουγόταν στον αέρα κάποιο λογίδριό της ( της μητριάς) που μάλλον με έλεγε ευαίσθητη.... Φώναζα το όνομά σου...
Ξύπνησα, μέσα σε ταραχή μεγάλη.

[weird]

βλέπετε κάτι ερωτικό ανάμεσα σε μένα και τον vince?
Απλά επικοινωνούμε βαθιά πιστεύω.
Τώρα, αν βρίσκετε ερωτικό σε αυτό οκ....

[keep_walking]

Xμ ωραια το περιγραφεις αλλα δεν θα επιχειρησω αναλυση,γιατι δεν ξερω αρκετα για σενα και επισης δεν ξερω τις εμπειριες που ειχες τις τελευταιες ημερες που ειναι και οι πιο σημαντικες.
Ενα αλλο θελω να ρωτησω παιδια...εχετε ποτε την αισθηση οτι καποιο ονειρο \"κολλαει\".Εννοω παιζει παντα το ιδιο κομματι ξανα και ξανα.Οχι το ιδιο ονειρο αλλα το ιδιο κομματι σαν να προσπαθει να κατευθυνθει συγκεκριμενα.
Να πω οτι σαν παιδι κατα καποιο τροπο κατευθυνα τα ονειρα που εβλεπα.

[Παστελι]

δεν μ εχει τυχει εμενα αλλα εχω δει πολλες φορες το ιδιο ονειρο.