Ένα βήμα πρίν με χωρίσει...Δυστυχώς..

[weird]

Συμφωνώ Κρίνο.
Δεν είναι καθόλου απλό.
Σίγουρα οι ισορροπίες και οι \"αντιρροπίες\" της σχέσης, είχαν κι αυτά το ρόλο τους σε κάθε βήμα της φίλης μας, πέρα απο την προσωπική της ευθύνη.
Και σίγουρα για να βγει η άκρη μεταξύ τους, θα πρέπει και τα δύο μέρη να εκτεθούν ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ο ένας στον άλλο,( ξεπερνώντας άμυνες, εγωισμούς κτλ. σκέτη ειλικρίνεια, και με τον εαυτό τους και με τον άλλο)
πράγμα που είναι το δυσκολότερο.

[Sofia]

Originally posted by christina_ast
Καλημέρα,
έγινα μέλος γιατι θέλησα να μοιραστώ μαζί σας την κατάσταση που ζώ εδώ και λίγες μέρες.Είμαι 24 ετών και ο φίλος μου 25.Είμαστε μαζί μισό χρόνο.
Μεγάλη αγάπη,επικοινωνία,κατανόησ η,τρυφερότητα και γενικά πολύ ευτυχισμένοι μαζί.
Πριν 3 μήνες έμεινα έγκυος.Και του το έκρυψα,ενω τον αφορούσε άμεσα.Βλακεία μου,αλλα δεν ήθελα να τον αγχωσω(!!)ή να τον επιβαρύνω.Οπότε έδρασα τελείως μόνη μου και έκανα έκτρωση.Απο την έκτρωση και μετά όμως η συμεριφορά μου άλλαξε τελείως.Έμπαινα στο σπίτι του και είτε είχα μούτρα,είτε δεν είχα όρεξη και δεν τον πλησίαζα.Εκείνος έιχε υπομονή μαζί μου και δε με πίεζε να μάθει τί μου συμβαίνει.Του έλεγα\"Περνάω μια φάση,θα μου περάσει\".Εγώ βέβαια ήμουν έτσι λόγω τύψεων που είχα τολμήσει να πάρω μια πρωτοβουλία που αφορούσε και τους δυό μας.Οπότε και χθές το βράδυ αποφάσισα να του πώ το τί είχε συμβεί 2 μήνες πρίν.
Κι όπως ήταν αναμενόμενο έγινε έξαλλος.Το αποτέλεσμα είναι να μου πεί οτι δε μπορεί να με ξαναεμπιστευτεί μετα απο αυτό που έκανα,κι οτι μπορούμε να συνεχίσουμε τη σχέση μας αλλά χωρίς να περιμένω απο εκείνον καμία παραπάνω δεσμευση γιατι δε μπορεί να δεί πλέον πιό σοβαρά τη σχέση μας.Μου είπε επίσης να κάτσω και να σκεφτώ αν θέλω να συνεχίσω μαζί του κάτω απο αυτές τις συνθήκες ή να χωρίσουμε ωστέ να μη μου στερήσει κάποιον άλλον στην περίπτωση που εγώ θέλω κάτι πιό επίσημο π.χ γάμο κτλ.
Η ερώτηση μου είναι.Τί κάνω?Ή μάλλον τί θα κάνατε?
Ξέρω οτι αυτό που έκανα είναι τραγικά ανώριμο απο μέρους μου,αλλά ήμασταν τόσο καλά πρίν.Άλλαξα συμπεριφορά μέτα απο εκείνο το γεγονός και πιθανότατα τον είχα \"ξενερώσει\"και το έβλεπα.Γι\'αυτό χθές του είπα την αλήθεια,ωστε να δικαιολογήσω τη συμπεριφορά μου..
Τώρα είμαστε μαζί προς το παρόν αλλα μου είπε\"Θα παραμείνουμε μαζί,αλλά τα πράγματα θα είναι δύσκολα...\"
Θέλω πολύ μια βοήθεια απο σας.
Ευχαριστώ
Χριστίνα

Χριστινα καλως ήρθες:)

νομιζω πώς ο συντροφος σου ηταν λογικο ή αναμενομενο να αντιδρασει ετσι. Να θυμωσει δλδ, να εκνευριστει κ να απομακρυνθει. Αυτο που νιωθω ομως να γινεται, ειναι εσυ σαν να μενεις αμετοχη, σε αποσταση ισως απο τα γεγονοτα, σαν να περιμενεις να περασει η μπορα, σαν να μην θες να κανεις θορυβο δλδ.

Αν ειναι ετσι, εχεις σκεφτει τί σε κρατάει σιωπηλη και φοβισμενη? Ειναι ο φοβος να μη χωρισετε? Ειναι και αυτο αλλα κ κάτι ακομα?

Γενικως ποσο ανοιχτα συζητας εσυ με τον συντροφο σου? Περα απο αυτο, μιλας ανοιχτα για οτι σας αφορα? ¨Η σε αφορα στη σχέση?

Ο συντροφος σου, απο την άλλη ειναι ανοιχτος στην συζητηση?Αισθανεσαι οτι σε εμπιστευεται?

Μια ανοιχτη συζητηση για το πώς αισθανεσαι τωρα, για το πώς αισθανθηκες για την εγκυμοσυνη και τί σε οδηγησε στην εκτρωση χωρις να του πεις τπτ, θα βοηθουσε πολυ τη σχεση σας. Κ θα μπορουσε να την επαναπροσδιορισει σε πιο στερεη βάση. Στο λεω γιατι νιωθω σαν να θελεις να ξεχαστει το γεγονος οσο γινεται γρηγοροτερα. Κι ομως ακομα κ αν φαινεται οτι κατι ξεχνιεται, μενουν εμποδια που ορθονονται ολο κ ισχυροτερα μπροστα μας.