Πρόβλημα ζητάει λύση
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 3 123 LastLast
Results 1 to 15 of 32
  1. #1
    Member
    Join Date
    Aug 2019
    Posts
    32

    Πρόβλημα ζητάει λύση

    Καλησπέρα σας.
    Έχω ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ψάχνω λύση για αυτό... Το πρόβλημα μου είναι το ότι δεν μπορώ να βρω τρόπο να βοηθήσω τον άνθρωπο μου. Πριν από δύο χρόνια έκανε μια επέμβαση για να διορθώσει ένα μικρό πρόβλημα που είχε, αλλά ο γιατρός αρχικά είπε πολλά ψέματα και εν συνεχεία έκανε μια εγκληματικά λάθος τεχνική με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μη αναστρέψιμη κατάσταση με παρενέργειες που την έχουν βυθίσει σε πολύ βαθιά κατάθλιψη. Φυσικά τον γιατρό αυτό τον κυνηγάμε δικαστικά αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
    Το θέμα είναι πως αυτά τα 2 χρόνια η κοπέλα βυθίζετε όλο και πιο πολύ σε κατάθλιψη, αποφεύγει όλο και πιο πολύ την συναναστροφή με κόσμο σε βαθμό να μην θέλει καν να βγαίνει από το σπίτι πια, ούτε καν στο σουπερμάρκετ δεν έρχεται πια μαζί μου γιατί δεν θέλει να την βλέπει κόσμος. Να πω εδώ ότι εμφανισιακά δεν φαίνεται κάποιο πρόβλημα, ουσιαστικά το πρόβλημα ναι είναι σοβαρό αλλά μόνο η ίδια το γνωρίζει πως υπάρχει.Βέβαια υπό συνθήκες υπάρχει η περίπτωση να προδοθεί το πρόβλημα και σε άλλους και αυτό της δημιουργεί φόβο και άγχος και γιαυτό πλέον δεν βγαίνει από το σπίτι...
    Αυτά τα δύο χρόνια όλο και πιο συχνά αλλά τους τελευταίους μήνες καθημερινά, περνάει ώρες κλαίγοντας και πολύ ξεκάθαρα μέσα στα κλάματα και με ειλικρίνεια μου λέει πως θέλει να βάλει ένα τέλος, πως δεν θέλει πια να ζει, πως έχει κουραστεί να κλαίει κάθε μέρα, πως θέλει να βάλει ένα τέλος, μου ζητάει να την αφήσω και να βρω μια άλλη για να της είναι πιο εύκολο να αυτοκτονήσει και πάντα λέει όταν κλαίει πως θέλει απλά να κοιμηθεί. Την κοπέλα δεν την γνώρισα χθες. Είμαστε ένα εδώ και 13 χρόνια. Οπότε είμαι σε θέση να ξέρω πότε κάτι το εννοεί και πότε όχι. Και πραγματικά ειδικά το τελευταίο 6μηνο είμαι σε 24ωρη επιφυλακή. Δεν κοιμάμαι αν δεν κοιμηθεί πρώτα αυτή. Βάζω ξυπνητήρι να ξυπνάω πάντα πριν ξυπνήσει. Προσπαθώ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ να ανοίγω άσχετα θέματα συζήτησης για να την κάνω να μιλάει για άλλα πράγματα. Παρόλα αυτά το 80% του 24ώρου περνάει με κλάματα και ένα απίστευτο βαρύ κλίμα. Τον τελευταίο μήνα επειδή τα πράγματα έχουν γίνει πάρα πολύ σοβαρά αναγκάστηκα να μιλήσω στην αδερφή της με την οποία δεν έχουν και πολύ καλή σχέση, αλλά ειλικρινά δεν είχα άλλη επιλογή παρά να της το πω μήπως μπορέσει κάπως να βοηθήσει. Αυτή προσπαθεί πολύ είναι η αλήθεια να μιλάει μαζί της και να την κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά χωρίς επιτυχία. Εδώ και ένα μήνα προσπαθούμε να την πείσουμε να την πάω να μιλήσει με κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο μήπως την βοηθήσει αλλά είναι απόλυτα κάθετη πως δεν θέλει να πάει γιατί δεν δέχεται ότι μπορεί να την βοηθήσουν διότι όπως λέει ότι και να της πουν το πρόβλημα από το χειρουργείο δεν αλλάζει.
    Να πω εδώ πως τον χειμώνα που μας πέρασε, την είχα πάει σε έναν πολύ καλό ψυχίατρο όπου μίλησαν 3 φορές για πολλές ώρες την κάθε φορά και της έγραψε ένα αντικαταθλιπτικό που το έπαιρνε για 6 μήνες αλλά μετά το σταμάτησε διότι όπως είπε την εμπόδιζε να νιώσει χαρά. Τον ψυχίατρο αυτό και αυτή τον έχει σε εκτίμηση διότι πράγματι ήταν και πολύ καλός σαν άνθρωπος. Αλλά παρόλα αυτά δεν θέλει να ξαναπάμε.
    Πλέον η κάθε ημέρα είναι σαν να είμαστε σε κηδεία από πλευράς ψυχολογίας. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. 2 χρόνια τώρα έχω αφήσει τα πάντα για να την προσέχω, ούτε δουλεύω πια ούτε τίποτα για να μπορώ να είμαι μαζί της όλο το 24ωρο. Επειδή όμως χρειαζόμαστε και λεφτά για να ζήσουμε θα πρέπει σιγά σιγά να αναλαμβάνω και λίγες έστω δουλειές. Για αυτό τον λόγο κανόνισα να μετακομίσουμε στην περιοχή που μένει η αδερφή της ώστε να μένει αυτή μαζί της όταν εγώ θα πηγαίνω σε κάποιο πελάτη. Όμως φοβάμαι διότι μου το έχει ξεκαθαρίσει άπειρες φορές ότι αν δεν υπήρχα εγώ δεν θα είχε λόγο να ζει και θα είχε ήδη αυτοκτονήσει. Δυστυχώς το εννοεί και το γνωρίζω πολύ καλά. Και αυτό με κάνει να φοβάμαι διπλά γιατί αν πάθω εγώ κάτι κάποια στιγμή είναι σίγουρο ότι θα το κάνει.
    Πως μπορώ να την βοηθήσω;;; Πως μπορώ να την πείσω να δει ειδικό;; Τι μπορώ να κάνω πρακτικά;;; Εχτές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως θα της ήταν πιο εύκολο αν απλά αυτοκτονούσα εγώ πρώτος. Δεν μπορώ να την βλέπω τόσο δυστυχισμένη και να κλαίει μέρες ολόκληρες. Δεν ξέρω τι να κάνω είμαι πραγματικά σε απόγνωση. Κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.
    Σας ευχαριστώ.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Όχι, όχι, όχι... Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι λάθος να πηγαίνεις με τα νερά της. Έπρεπε να την πιέζεις να κάνει πράγματα τον πρώτο καιρό, να βγαίνετε μαζί έξω, να αναλαμβάνει ευθύνες και πρωτοβουλίες αντί να αφήσεις κι εσύ τη δουλειά σου και να μένετε και οι δύο μέσα στο σπίτι και στην μαυρίλα. Με πολύ συζήτηση, αγάπη, κατανόηση, αλλά και με όρια.
    Πρέπει να την προτρέψετε σιγά σιγά να κάνει πράγματα όσο δύσκολο κι αν της φαίνεται. Ζήτα συμβουλή ο ίδιος από κάποιον ειδικό για το πως να της μιλήσετε, ωστόσο δεν θεωρώ την αντιμετώπισή σου σωστή. Θα καταλήξετε να έχετε ένα άτομο με μόνιμη κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις που μια ζωή θα χειροτερεύει και δεν θα μπορεί να μείνει μόνο του ή να αυτοεξυπηρετηθεί σε λίγο. Και κοντά της θα βουλιάζετε και θα "ιδρυματοποιηθείτε" κι εσείς μαζί. Μίλα με κάποιον ειδικό κι αλλάξτε στάση απέναντί της σταδιακά.

    Νομίζω το είχε γράψει κάπως έτσι το μέλος φανή σε άλλο θέμα και μου άρεσε πολύ η παρομοίωση:
    "Αν ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα τον βοηθήσει σε κάτι αν πας και καθίσεις μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο κι εσύ από δίπλα;"

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Oct 2016
    Posts
    900
    Eισαι σπάνιος άνθρωπος να ξεκινησω από εκεί πρώτα που συμπαραστέκεσαι, προσωπικά δεν το χω ξαναδεί, σύντροφοι σε αφήνουν για πολύ λιγότερα. Φιλοι σε αφήνουν όταν εισαι σε κατάθλιψη κατηγωροντας σε, εσυ εκει βραχος.Ένα μπράβο μεγάλο από μένα, την αγαπάς περισσότερο και από την ζωή σου. Από κει και πέρα και ή κοπέλα πρέπει να καταλάβει τι θησαυρό έχει δίπλα της, δεν είναι καθημερινό φαινόμενο αυτό.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Location
    Μορντορ
    Posts
    418
    Καλημερα κ απο μενα...εχετε εξαντλησει τις πιθανοτητες μηπως το θεμα αυτο να μπορει να διορθωθει;Απο κει και περα θα συμφωνησω με τη Σονια θελει μια αντιμετωπιση πιο δυναμικη το θεμα,ειτε με βοηθεια απο ειδικο ειτε με οτιδηποτε μπορει να την κανει να νιωσει καλυτερα να ξεχνιεται.Καλο κουραγιο ευχομαι και να εισαι καλα να σαι διπλα της.

  5. #5
    Member
    Join Date
    Aug 2019
    Posts
    32
    Προσπαθώ κάθε μέρα να την κάνω να κάνει πράγματα. Πολλές φορές με το ζόρι σχεδόν την πηγαίνω μεγάλες βόλτες με το αμάξι για ώρες, μιας και η βόλτα με το αμάξι είναι το μόνο που δέχεται πιο εύκολα και που της φτιάχνει την διάθεση. Μερικές λίγες φορές καταφέρνω να την πάρω μαζί μου στο σούπερ μάρκετ αλλά αυτό την κάνει χειρότερα μετά όταν γυρίζουμε σπίτι. Δεν είναι πως δεν προσπαθώ δηλαδή να την βάζω να κάνει πράγματα, αλλά η ίδια πραγματικά αρνείται πεισματικά τα πάντα. Για αυτό και δεν ξέρω τι να κάνω πια. Θέλω να πάω να μιλήσω με κάποιον ειδικό αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να την αφήσω μόνη της για κάποιες ώρες και δεν πρέπει να γίνει αυτό. Σήμερα είπα στην αδερφή της που μένει σε άλλη πόλη, να πάει αυτή να μιλήσει με κάποιον γιατί πρέπει να βρούμε τρόπο να την κάνουμε να αρχίσει να επισκέπτεται κάποιον ειδικό.
    Πως μπορεί κάποιος να πείσει έναν άνθρωπο να πάει σε γιατρό όταν αυτός ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να πάει;
    Επίσης να πω πως έχω την αίσθηση ότι το πρόβλημα από το χειρουργείο αν και υπάρχει, η ίδια το μεγεθύνει στο μυαλό της πολύ και αφήνει να την επηρεάζει πολύ περισσότερο. Και εκεί νομίζω πως είναι και το πρόβλημα, διότι αυτό θα την εμποδίσει να το αποδεχθεί κάποια στιγμή.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2020
    Posts
    4,227
    Το θέμα σου μου έφερε πάρα πολλές μνήμες από το δικό μου χειρουργείο και την αναπαντεχει εξέλιξη του που είχε για κάποιος μήνες ...

    Στη θέση της κοπέλας σου μπορώ άνετα να σου πω ότι ήμουν εγώ...Βέβαια εγώ δεν έφτασα σε τέτοιο βαθμό ή μάλλον δεν με αφησαν να φτάσω γιατί άνετα θα μπορούσα σήμερα να είμαι σε άλλη κατάσταση γιατί αρνιομουν και εγώ πεισματικά όχι μόνο να δω κάποιον ψυχολόγο αλλά να ξεκινήσω και την φάση αποκατάστασης που είναι απαραίτητα μετά από τέτοια χειρουργεία...
    Δεν άφηνα στη κυριολεξία να με ακουμπήσει κανένας...
    Είχαμε και εμείς σκεφτεί να στραφουμε δικαστικά κατά του φυσιοθεραπευτή που καθαρά από δικό του λάθος εφτασα εκεί που έφτασα..
    Δεν το έκανα όμως γιατί η όλη αυτή διαδικασία θα τραβούσε χρόνια και θα ήταν πολύ ψυχοφθόρα ..

    Να σου πω ότι μπαίνω άνετα στα παπούτσια της και μπορώ να σου γράψω σελίδες που να δικαιολογούν τις αντιδράσεις της και ξέρεις γιατί?
    Γιατί έτσι τα έχει φτιάξει στο μυαλό της ,τα έχει υιοθέτηση, τα σωματοποιει και το κυριότερο δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της πραγματικής της καταστάσεις ...
    Βλέπει καθαρά με τα δικά της μάτια και σκέφτεται σύμφωνα με αυτά που έχει στο δικό της μυαλό...
    Φαντάζομαι πολλές φορές σας κατηγορεί ότι δεν την καταλαβαίνει κανένας σας και να την αφήσετε ήσυχη.Αντιλαμβανεται το αίσθημα του οποιοδήποτε πόνου πολύ παραπάνω απ' ότι είναι στην πρακτικότητα...το ίδιο και αν υπάρχει κινητικό πρόβλημα ...
    Εγώ για αρκετό καιρό μέχρι να ξαναδυναμωσει το πόδι μου δεν περπατούσα καλά ...Ήταν και ο λόγος που δεν ήθελα να πηγαίνω πουθενά ...ούτε στο σούπερ μάρκετ..
    Νόμιζα ότι όλοι κοιτούσαν εμένα ...
    Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν στο βαθμό που το αντιλαμβανομουν εγώ ...ήταν πολύ μικρότερο..


    Έκανες ένα μεγάλο λάθος στην αρχή όλου αυτού .Σταμάτησες την δουλειά σου .Κακώς δεν έπρεπε να αφήσεις την καθημερινότητα σου...
    Με το να προσφέρουμε τα πάντα σε ένα τέτοιο άνθρωπο μόνο κακό του κάνεις.
    Μπορεί αρχικά να χρειάζεται όντως κάποια πράματα να τα κάνουν άλλοι ,αλλά όταν αυτός ο άλλος πρέπει να φύγει και να πάει στη δουλειά του θα αναγκαστεί να εξυπηρετηθεί και μόνος τους ....Θα αναγκαστεί στην αρχή να αναλάβει ευθύνες που τις είχε και από πριν ....
    Αν εσύ είσαι όλη μέρα μαζί της δεν θα έχει κανένα κίνητρο να τα κάνει όλα αυτά ...θα επαναπαυτει και όλη αυτή η αδράνεια μονο κακό κάνει και στο σώμα και στην ψυχή...

    Αφού λοιπόν τόσο καιρό ,το να πας με τα νερά της δεν έχει βοηθήσει πρεπει να αλλάξεις ..οσο σκληρό και να είναι να διαλέξεις τον αντίθετο δρόμο..
    Όσο δύσκολο και να σου είναι θα αρχίσεις λιγάκι να γίνεσαι σκληρός...τέρμα το νταντεμα εκεί που ξέρεις ότι θα τα καταφέρει και μόνη της ..τέρμα τα χάδια ...

    Όταν ο άντρας μου αναγκάστηκε να παίξει αυτό τον ρόλο έφτασα σε σημείο να κλαίω και να τον κατηγορώ ...να τον διώχνω και να μην τον θέλω καθόλου γιατί απλά σταμάτησε να μου χαϊδεύει τα αυτιά ...
    Μου είχε πει πολλά σκληρά θα έλεγα τότε αλλά ικανά για με ταρακουνήσουν ...αρχικά δέχτηκα να ξεκινήσω αποκατάσταση και μετά να δω και ένα ψυχολόγο που πλέον τα άτομα που κάνουν τέτοια χειρουργεία και η αποκατάστασή τους είναι επίπονη και χρονοβόρα επιβάλλεται να ακολουθούν ψυχολογική στηρίξει...όχι μόνο τα ίδια τα άτομα αλλά και το περιβάλλον τους...

    Θα σου πω πολύ απλά ότι έπρεπε να είχες πάει σε ειδικό από χθες ....όχι να το δρομολογήσεις ..
    Και ας είναι αρνητική ....Την πρώτη φορά ήρθε στο σπίτι εμένα μαζί με τον φυσιοθεραπευτή μου ..
    Μιλα με κάποιον ειδικό και ξέρουν εκείνοι..αναλογα την περίπτωση έχουν και διαφορετικό τρόπο προσεγγίσεις για το κάθε άτομο..

    Θα στο απλά ,εσύ ότι ήταν να κάνεις το έκανες ...λυπάμαι που στο λέω αλλά μόνο κακό της κάνεις πλέον με όλο τον τρόπο ζωής που έχεις επιλέξει...

    Και κάτι ακόμα έχεις τον απεριοριστο σεβασμό μου για όλο αυτό που περνάς τόσο καιρό...θέλει πολύ δύναμη.
    Πραγματικά είστε άξιοι με όλοι την σημασία της λέξης ..

    Όποιος δεν περνάει μια τέτοια κατάσταση σε όποια πλευρά και να είναι δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό και πόσο εύκολα ένα καθαρα υγιή ψυχολογικά άνθρωπο μπορεί να τον φτάσει στα όρια της τρέλλας.
    Ζητά άμεσα επαγγελματική βοήθεια !
    Όλη η ζωή μου συναισθήματα !

  7. #7
    Member
    Join Date
    Aug 2019
    Posts
    32
    Έχεις δίκιο σε όλα. Αλλά το γεγονός ότι μένουμε οι δυο μας σε μια ξένη για εμάς πόλη, χωρίς κανέναν γνωστό εδώ, δυσκολεύει την κατάσταση. Διότι στις αρχές πριν σταματήσω σταδιακά κάθε εργασία μου, κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι την έβρισκα να κλαίει ώρες και σε εντελώς χάλια ψυχολογική κατάσταση. Γιαυτό και σιγά σιγά σταμάτησα κάθε εργασία γιατί δεν γινόταν να την αφήνω μόνη της σε αυτή την κατάσταση. Για να καταφέρω να αλλάξω λίγο αυτή την κατάσταση κανόνισα αρχές του επόμενου μήνα να μετακομίσουμε πίσω στην Αθήνα ώστε να έχουμε κοντά και την αδερφή της. Θέλω να πιστεύω πως το να έχει και έναν ακόμη άνθρωπο γύρω της και ειδικά της οικογενείας της, θα βοηθήσει. Με την αδερφή της δυστυχώς έχω φτάσει στο σημείο του να "συνωμοτούμε" για να δούμε τι και πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτή την κατάσταση. Και λέω δυστυχώς γιατί και μόνο το να κάνω κάτι πίσω από την πλάτη της με σκοτώνει αλλά πραγματικά δεν μπορώ πια να το κάνω μόνος μου όλο αυτό διότι βλέπω πως δεν είμαι αρκετός για να φέρω μια λύση. Χρειάζομαι βοήθεια πλέον. Η αλλαγή κατοικίας είναι κάτι που δεν θέλει η ίδια διότι όπως λέει συνέχεια δεν θέλει τίποτα από την ζωή της. Παρά τις επίμονες αντιρρήσεις της έκλεισα σπίτι και τις επόμενες 3 μέρες θα πάμε να μείνουμε εκεί.
    Να πω στο σημείο αυτό πως αποκατάσταση για το πρόβλημα της δεν υπάρχει. Πολύ πειραματικά μόνο μπορεί να γίνει κάτι το οποίο κάτι ακόμα και αν πετύχει θα δώσει στην καλύτερη περίπτωση ένα 50-60% βελτίωση. Άρα ουσιαστικά μιλάμε για κάτι μόνιμο. Και για αυτό συνεχώς επαναλαμβάνει "θέλω το σώμα μου πίσω".
    Το δικαστικό κομμάτι είναι πράγματι ΤΡΟΜΕΡΑ ψυχοφθόρο. Είμαστε ήδη 2 χρόνια που οι δικηγόροι μας κάνουν μπαλάκι από γιατρό σε γιατρό, έχουν φύγει ήδη ότι λεφτά είχαμε στην άκρη και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει ΚΑΝ η αγωγή. Με την κοπέλα μου σε κάθε εξέλιξη να κλαίει ώρες και να λέει πως όλο αυτό δεν έχει νόημα και πως απλά θέλει να βάλει ένα τέλος και με εμένα να μιλάω στα τηλέφωνα ώρες ολόκληρες, να τσακώνομαι, να αναζητάω να πιαστώ από κάπου και ταυτόχρονα να προσπαθώ να της δώσω ελπίδα. Ελπίδα που και εγώ δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει ή όχι.
    Πιστεύεται πως η αλλαγή κατοικίας είναι σωστό βήμα ή πρέπει να μείνουμε εδώ; Μήπως δηλαδή μια τέτοια αλλαγή την κάνει χειρότερα;;;

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2020
    Posts
    4,227
    Θέλω το σώμα μου πίσω ,θέλω την ζωή μου πίσω την καθημερινότητα και όλα αυτά ...πολύ γνώριμες πλέον κουβέντες .

    Μπορώ να καταλάβω απόλυτα όσα λες και εφόσον δεν έχετε άλλη βοήθεια είναι λογικό όλο αυτό.
    Εμένα αυτό έγινε γιατί φεύγοντας από το σπίτι ήξερε πως ανα πάσα στιγμή θα ειχα την μαμά μου δίπλα ..
    Μεγάλη σιγουριά και μου το είπε ,ότι αν δεν την είχαμε κοντά δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνε και τον μήνα που νοσηλευτικά αλλά και μετά στο σπίτι...

    Όσο για την αλλαγή που θες να κάνεις επιβάλλεται νομίζω.Ειναι δύσκολο να να συνεχίσεις μόνο σου όλο αυτό και η μετακόμιση είναι μονόδρομος πιστεύω...
    Αλλιώς θα πρέπει να βρεις κάποιο άτομο να σε καλύπτει τις ώρες που θα λείπεις ...δεν μπορείς απότομα να κάνεις τέτοια αλλαγή ,μπορεί να είναι χειρότερο..
    Αν και να ξέρεις οι απότομες αλλαγές σε άλλους κάνουν καλό και σε άλλους όχι...
    Σε εμένα τοτε όχι δεν θα ήθελα και τόσο ...ήθελα τον χώρο μου το σπίτι μου το δωμάτιο μου...
    Όμως εκεί είχα πάντα κάποιον πολύ σημαντικό αυτό...πολύ σημαντικό να αισθάνεσαι ασφάλεια στο χώρο σου..γι αυτό δεν θες να φύγεις από εκεί και να βγεις έξω ...

    Η δική σας δουλειά είναι πολύ πιο δύσκολη όσο αφορά το ψυχολογικό κομμάτι.
    Εκτός ότι πρέπει να δει το πρόβλημα στην πραγματική του μορφή πρέπει να μάθει να το αποδεχεται αλλά και να μάθει πλέον να ζει με αυτό εφόσον δεν υπάρχουν δυνατότητες να επανέλθει..
    Υπάρχει όμως και σε αυτό τρόπος για αυτό σου λέω χρειάζεται μια καλή αρχή .Μια ομάδα γιατρών η οποία πλέον θα συνεργάζεται...από τον θεραπων γιατρό της , τον ψυχολόγο και όποια άλλη ειδικότητα χρειάζεται η περίπτωσή σας ..

    Ξεκινά τις απαραίτητες αλλαγές αλλά σιγά σιγά ...όχι απότομα πράγματα ..η ψυχολογία της είναι πολύ εύθραυστη .
    Όλη η ζωή μου συναισθήματα !

  9. #9
    hlias1988
    Guest
    ποσο σας νιωθω...!

  10. #10
    Member
    Join Date
    Aug 2019
    Posts
    32
    Ξανά εδώ. Είχα να γράψω καιρό διότι πηγαίνουν όλα λάθος και δεν είχα καν πρόσβαση στον υπολογιστή μου τόσο καιρό...
    Και να τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία μου ανάρτηση.
    Τελικά όντως μετακομίσαμε σε σπίτι στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο να πω πως η πρόσβαση και χρήση ίντερνετ είναι για αυτήν η μόνη "χαρά" και το μόνο που έχει να κάνει κλεισμένη σε ένα σπίτι. Και ενώ εγώ είχα κάνει αίτηση για ίντερνετ στο νέο σπίτι 15 μέρες πριν πάμε σε αυτό και αφού στην πορεία ο οτε μου ζήτησε συνολικά 320 ευρώ σε διάφορες "εργασίες" που και καλά έπρεπε να κάνει (τεράστια ιστορία - όλοι στην περιοχή έχουν ίντερνετ και ο προηγούμενος ένοικος πάλι είχε) τελικά φτάσαμε στο σήμερα όπου ΑΚΟΜΑ δεν μας έχουν βάλει σταθερό με ίντερνετ στο σπίτι. Ούτε επίτηδες να το κάναν δηλαδή. Το μόνο που είχε για να ξεχνιέται τώρα δεν το έχει. Και έτσι έχει περάσει ενάμιση μήνας με εμένα να είμαι κάθε μέρα στα τηλέφωνα και να τσακώνομαι και όλη την υπόλοιπη ημέρα να ψάχνω τρόπους να την κρατάω απασχολημένη. Πριν την καραντίνα τα πράγματα δείχναν λίγο καλύτερα παρόλη την έλλειψη ίντερνετ διότι κανονίζαμε μέρα παρά μέρα να μαζευόμαστε για ταινία και φαγητό στην αδερφή της και το αγόρι της. Μετά ήρθε η καραντίνα όμως και η κατάσταση μέρα με την μέρα έγινε απελπιστική. Σε ένα σπίτι χωρίς ίντερνετ. Σε ένα σπίτι που για κάποιον λόγο είναι γεμάτο ψαλίδες (αυτά τα έντομα με την δαγκάνα στην ουρά) και που τα βρίσκουμε κυριολεκτικά παντού μέσα στο σπίτι και πάνω μας. Σε ένα σπίτι που τα βράδια επειδή έχει κήπο, οι εξωτερικοί τοίχοι γεμίζουν μαύρα σκουλίκια. Ένα σπίτι φρίκη τελικά. Και έτσι μέσα σε όλα ψάχνω και για νέο σπίτι. Και ενώ είχε αποφασίσει να δώσει πανελλήνιες πέρυσι και μάλιστα πέρασε πρώτη σε μια από τις καλύτερες σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, τώρα δεν έχει ίντερνετ για να παρακολουθεί τα online μαθήματα και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να πέφτει πιο πολύ ψυχολογικά. Και φυσικά πλέον δεν θέλει καν να παρακολουθήσει καμία σχολή και δεν θέλει να κάνει τίποτε απολύτως. Προσπαθώ να της λέω κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου παρόλη την καραντίνα γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν μου αρέσει που το λέω γιατί σέβομαι και ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οπότε της λέω κάθε δεύτερη μέρα να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και τις άλλες μέρες να πηγαίνουμε μια βόλτα με το αμάξι και να παίρνουμε μια σοκολάτα ρόφημα από ένα μαγαζί που της αρέσει. Το θέμα είναι όμως πως μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα και έρχεται μαζί πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες και δεν βγαίνει από το αμάξι, απλά με περιμένει μέσα. Εν μέσω καραντίνας λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε ότι reality παίζει η Ελληνική τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να απασχολώ το μυαλό της με άλλα πράγματα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν όμως. Και όσο και αν δείχνει μια θέληση για βοήθεια η αδερφή της, στην πραγματικότητα δεν βλέπω να θυσιάζει τίποτα από την ζωή της για να βοηθήσει. Βοηθάει δηλαδή μόνο στον εντελώς ελεύθερο της χρόνο. Δεν λέω επιλογή της είναι και το σέβομαι, είμαι όμως εντελώς μόνος σε αυτό τελικά και πραγματικά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταφέρω πραγματικά αποτελέσματα. Για ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι 100% αντίθετη και όσες φορές προσπάθησα να της το πω άρχισε να φωνάζει. Πως μπορώ να την κάνω να πάει; Πως μπορώ να την κάνω να το θελήσει μόνη της; Είναι τρομερά πεισματάρα, πάντα ήταν βέβαια, αλλά στην προκειμένη της κάνει κακό αλλά δεν το καταλαβαίνει.

  11. #11
    Καλημέρα! Όσον αφορά το ίντερνετ, γιατί δεν αγοράζετε μια κάρτα ή Megabytes ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τις διαλέξεις;
    Εγώ αυτό έκανα όταν χάλασε για ένα διάστημα η σύνδεση στο σταθερό και το ίντερνετ.
    Όσον αφορά το θέμα της κοπέλας σου, υπάρχει πρόβλημα αποδοχής της κατάστασης και το καταλαβαίνω.
    Και δυστυχώς, πάρα πολλοί έχουμε πάθει ζημιές από γιατρούς ανεπανόρθωτες.
    Κι εγώ τώρα έμεινα χωρίς δόντια στην δεξιά μεριά της άνω γνάθου από κακές απονευρώσεις που μου έκανε οδοντίατρος το καλοκαίρι. Επίσης, έπαθα κι εγώ ζημιά από επέμβαση που χρυσοπλήρωσα κιόλας, σε "κορυφή" υποτίθεται γυναικολόγο.
    Άσε το χειρότερο, που την μητέρα μου την έστειλε στον τάφο 64 χρονών ένας χασάπης χειρούργος από εγκληματική αμέλεια..
    Επίσης, φίλος μου έπαθε νεφρική ανεπάρκεια από λάθος φαρμακευτική αγωγή και τώρα κάνει αιμοκάθαρση.
    Και πόσες άλλες περιπτώσεις...
    Ε, τώρα τί να κάνουμε όμως; Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, έστω με αυτά που μας έμειναν.
    Last edited by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ; 16-11-2020 at 15:54.

  12. #12
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2009
    Posts
    22,650
    Μπορεισ να αγορασεισ για το κινητο και να συνδεθεισ με τον υπολογιστη στο κινητο φορητο σημειο προσβασησ λεγεται στο κινητο και συνδεεσε με wifi του υπολογιστη
    Φιλικά ο φτωχόΜπίνες της διπλανής πόρτας :)))

  13. #13
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Θέλει δεν θέλει, χωρίς πολύ συζήτηση, αν δεν καταλαβαίνει αλλιώς θα την αγριεύσεις κι ας κλάψει κι ας χτυπιέται κάτω... να κανει μπάνιο, να ντύνεται, να χτενίζεται και να σε συνοδεύει ΜΕΣΑ στο supermarket ή/και πήγαινέ την κάπου ερημικά και υποχρέωσέ την να βγει από το αμάξι και να περπατήσετε. Έστω και με το ζόρι. Όσο δύσκολο της είναι στην αρχή κι όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι. Βάλε όρια. Μέρα με την μέρα μόνο έτσι θα ξεκολλήσει και θα αντιμετωπίσει τους φόβους της. Αυτή θα τα βλέπει όλα μαύρα και θα σου λέει απαισιόδοξες μηδενιστικές καμμενίλες και μπορεί να γίνει κι επιθετική. Να μην λυγίσεις. Μετά φυσικά θα της λες "ορίστε, έγινε κάτι που ήρθες να με βοηθήσεις με τα ψώνια" ή "Έπαθες κάτι τραγικό που βγήκες από το σπίτι να πάμε μία βόλτα να αλλάξουμε παραστάσεις;" Θα είσαι θετικός και υποστηρικτικός, αλλά θα βάζεις όρια και θα είσαι σταθερός ώστε να πάρει μπροστά. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

    Γιατί τα βάζεις με την αδερφή της; Θα έπρεπε να σταματήσει τη ζωή της για να βοηθήσει μία αδερφή που δεν τα πηγαίνανε καλά και που σε αυτή τη φάση δεν θέλει καν η ίδια να βοηθήσει τον εαυτό της; Ο καθένας όσο θέλει και μπορεί, δεν είναι υποχρέωσή της.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Aug 2020
    Posts
    4,227
    Quote Originally Posted by Ion View Post
    Ξανά εδώ. Είχα να γράψω καιρό διότι πηγαίνουν όλα λάθος και δεν είχα καν πρόσβαση στον υπολογιστή μου τόσο καιρό...
    Και να τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία μου ανάρτηση.
    Τελικά όντως μετακομίσαμε σε σπίτι στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο να πω πως η πρόσβαση και χρήση ίντερνετ είναι για αυτήν η μόνη "χαρά" και το μόνο που έχει να κάνει κλεισμένη σε ένα σπίτι. Και ενώ εγώ είχα κάνει αίτηση για ίντερνετ στο νέο σπίτι 15 μέρες πριν πάμε σε αυτό και αφού στην πορεία ο οτε μου ζήτησε συνολικά 320 ευρώ σε διάφορες "εργασίες" που και καλά έπρεπε να κάνει (τεράστια ιστορία - όλοι στην περιοχή έχουν ίντερνετ και ο προηγούμενος ένοικος πάλι είχε) τελικά φτάσαμε στο σήμερα όπου ΑΚΟΜΑ δεν μας έχουν βάλει σταθερό με ίντερνετ στο σπίτι. Ούτε επίτηδες να το κάναν δηλαδή. Το μόνο που είχε για να ξεχνιέται τώρα δεν το έχει. Και έτσι έχει περάσει ενάμιση μήνας με εμένα να είμαι κάθε μέρα στα τηλέφωνα και να τσακώνομαι και όλη την υπόλοιπη ημέρα να ψάχνω τρόπους να την κρατάω απασχολημένη. Πριν την καραντίνα τα πράγματα δείχναν λίγο καλύτερα παρόλη την έλλειψη ίντερνετ διότι κανονίζαμε μέρα παρά μέρα να μαζευόμαστε για ταινία και φαγητό στην αδερφή της και το αγόρι της. Μετά ήρθε η καραντίνα όμως και η κατάσταση μέρα με την μέρα έγινε απελπιστική. Σε ένα σπίτι χωρίς ίντερνετ. Σε ένα σπίτι που για κάποιον λόγο είναι γεμάτο ψαλίδες (αυτά τα έντομα με την δαγκάνα στην ουρά) και που τα βρίσκουμε κυριολεκτικά παντού μέσα στο σπίτι και πάνω μας. Σε ένα σπίτι που τα βράδια επειδή έχει κήπο, οι εξωτερικοί τοίχοι γεμίζουν μαύρα σκουλίκια. Ένα σπίτι φρίκη τελικά. Και έτσι μέσα σε όλα ψάχνω και για νέο σπίτι. Και ενώ είχε αποφασίσει να δώσει πανελλήνιες πέρυσι και μάλιστα πέρασε πρώτη σε μια από τις καλύτερες σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, τώρα δεν έχει ίντερνετ για να παρακολουθεί τα online μαθήματα και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να πέφτει πιο πολύ ψυχολογικά. Και φυσικά πλέον δεν θέλει καν να παρακολουθήσει καμία σχολή και δεν θέλει να κάνει τίποτε απολύτως. Προσπαθώ να της λέω κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου παρόλη την καραντίνα γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν μου αρέσει που το λέω γιατί σέβομαι και ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οπότε της λέω κάθε δεύτερη μέρα να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και τις άλλες μέρες να πηγαίνουμε μια βόλτα με το αμάξι και να παίρνουμε μια σοκολάτα ρόφημα από ένα μαγαζί που της αρέσει. Το θέμα είναι όμως πως μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα και έρχεται μαζί πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες και δεν βγαίνει από το αμάξι, απλά με περιμένει μέσα. Εν μέσω καραντίνας λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε ότι reality παίζει η Ελληνική τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να απασχολώ το μυαλό της με άλλα πράγματα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν όμως. Και όσο και αν δείχνει μια θέληση για βοήθεια η αδερφή της, στην πραγματικότητα δεν βλέπω να θυσιάζει τίποτα από την ζωή της για να βοηθήσει. Βοηθάει δηλαδή μόνο στον εντελώς ελεύθερο της χρόνο. Δεν λέω επιλογή της είναι και το σέβομαι, είμαι όμως εντελώς μόνος σε αυτό τελικά και πραγματικά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταφέρω πραγματικά αποτελέσματα. Για ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι 100% αντίθετη και όσες φορές προσπάθησα να της το πω άρχισε να φωνάζει. Πως μπορώ να την κάνω να πάει; Πως μπορώ να την κάνω να το θελήσει μόνη της; Είναι τρομερά πεισματάρα, πάντα ήταν βέβαια, αλλά στην προκειμένη της κάνει κακό αλλά δεν το καταλαβαίνει.
    Καλησπέρα

    Στο είχα γράψει και τότε γιατί σου είπα τα πέρασα...

    Όσο την νταντευεις και την έχεις σαν μικρό παιδί αυτά θα έχεις ...
    Είναι σκληρό το ξέρω αλλά πρέπει να θυμώσεις μαζί της ..
    Όχι απότομα... και σε αυτό το βήμα θέλει τον κατάλληλο χειρισμό ...
    Σταδιακά θα δείχνεις πλέον ότι σε ενοχλούν όλα όσα λες και σε εμάς εδώ...

    Ξεκινάς πρώτα από την καθημερινότητα..
    Προσωρινές λύσεις για το ίντερνετ υπάρχουν με κάρτες οπότε το λύνεις έτσι .Έπειτα σούπερ μάρκετ και οποιαδήποτε άλλη βόλτα μόνο όταν είναι ντυμένη κανονικά ..
    Αυτό να μπαίνει στο αυτοκίνητο με την παντόφλα και την πυτζάμα ξέχνα το..
    Όσο δύσκολο και να είναι θα το απαιτεις να το κάνει και το κυριότερο να περιποιείται τον ευατο της ..

    Τώρα στο πιο σημαντικό κάνε αυτό που έκαναν και σε εμένα ...
    Με το ζόρι ....μου τον φέρανε στο σπίτι και ας έκλαιγα και δεν ήθελα κανέναν και τίποτα ...

    Είπαμε αυτοί έχουν τον τρόπο τους και προσεγγίζουν τα άτομα ανάλογα την περίπτωση ..
    Εν ανάγκη ας έρθει μια δυο φορές και ας φύγει χωρίς να τον δει...καθηστε και μιλήστε εσείς στο σπίτι ..

    Είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο ..
    Να ξέρεις θα κλάψει θα φωνάξει θα νευριάσει αλλά δεν έγινε και κάτι ...
    Στο τέλος και με τον κατάλληλο χειρισμο θα το δεχτεί..

    Άσε την αδελφή της απ' έξω ..καλώς η κακώς είναι στη θελήσει της αν βοηθήσει η όχι.Εσυ πλέον ζεις μαζί της και εσύ θα παίρνεις τις τελικές αποφασίσεις.
    Και εφόσον η δική σου ζωή ταλαιπωρείται θα κάνεις το καλύτερο..

    Καντω μόνο άμεσα πριν έρθεις και εσύ σε φάση που θα χρειάζεσαι πιο πολύ ο ίδιος την ψυχολογική υποστήριξη..
    Όλη η ζωή μου συναισθήματα !

  15. #15
    Member
    Join Date
    Aug 2019
    Posts
    32
    Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Ίσως παρεξηγήθηκε αυτό που είπα για την αδερφή της, δεν εννοούσα ότι την κατηγορώ, απλά από τα όσα μου είχε πει περίμενα ότι θα αφιέρωνε πιο πολύ χρόνο. Αλλά όπως και να χει το θεωρώ σημαντικό που υπάρχει και αυτή. Το θέμα με την κοπέλα μου είναι πως είναι 100% απόλυτη και πεισματάρα σε τόσο απίστευτο βαθμό που δεν το φαντάζεστε. Σήμερα ξύπνησε στις 10 με κλάματα και τώρα είναι 1:12 και ακόμα κλαίει. Και όταν είπα για να επισκεφτούμε ειδικό θύμωσε απίστευτα και είπα να το συνεχίσω μήπως και αν με έβλεπε να επιμένω έντονα υποχωρούσε, αλλά θύμωσε περισσότερο, φώναζε έγινε χαμός. Το να έρθει να πάμε σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι κυριολεκτικά αδύνατο. Και δεμένη να την πάω εκεί απλά θα φωνάξει και θα σηκωθεί να φύγει. Αν τον φέρω εδώ (που δεν ξέρω αν θα θέλει και κανείς να έρθει) πάλι δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει μαζί του. Πολύ ξεκάθαρα μου έχει δηλώσει πάρα πολλές φορές ότι ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτονεί είναι για να μην με πληγώσει. Σήμερα όμως μου είπε "γιατί μου το κάνεις αυτό; προτιμάς να ζω έτσι; γιατί δεν βρίσκεις κάποια άλλη να με αφήσεις να το κάνω χωρίς να το μάθεις;"

Page 1 of 3 123 LastLast

Similar Threads

  1. Η λύση σε κάθε πρόβλημα
    By Kostas_14 in forum Με καφέ και συμπάθεια....
    Replies: 5
    Last Post: 06-02-2019, 18:21
  2. Βρήκα το πρόβλημα...τη λύση όχι
    By laterna in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 2
    Last Post: 07-04-2013, 10:49
  3. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ του φαγητού είναι το ΠΡΟΒΛΗΜΑ όχι η λύση.
    By lineal in forum Γενικά για τις Διατροφικές Διαταραχές
    Replies: 8
    Last Post: 28-01-2013, 02:40
  4. ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΛΥΣΗ!
    By babis1925 in forum Ψυχολογική Υποστήριξη & Αυτοβοήθεια
    Replies: 19
    Last Post: 17-04-2012, 14:41
  5. ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΦΟΒΙΑΣ.........
    By Remedy in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 24
    Last Post: 09-09-2010, 09:24

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •