φοβάσαι να παραδεχτείς ότι είσαι θλιμμένος

[mina31]

Μπραβο σου που σκεφτεσαι με αισιοδοξια και συνεχιζεις μεχρι να νιωσεις τελειως ετοιμη.Πραγματικα βοηθαει παρα πλυ η ψυχοθεραπεια πασχοντες και μη.Το οτι περασες μονη σου το καταθλιπτικο επεισοδιο και καταφερες να το ξεπερασεις ειναι πολυ σπουδαιο και πρεπει να εισαι πιο δυνατη τωρα μετα απο αυτο,αφου χρειαζεται φοβερη δυναμη κουραγιο θεληση και συνεχη προσπαθεια να βγεις απο ενα τετοιο λουκι.Μπραβο Σοφια πραγματικα χαορομαι οταν νικαμε εμεις και οχι αυτο...

[Sofia]

Μινα,

αν μπορουσα να παω τον χρονο πισω, δεν θα επελεγα να το περάσω μονη μου. Αλλα τοτε μαλλον δεν ειχα την ψυχραιμια, την ικανοτητα να δω οτι δεν τα καταφερνω μονη μου. Μπορει να παιζει ρολο κ ο εγωισμος εδω...

Θα τολμουσα επισης να πω, πως αυτο το επεισοδιο τελικα στάθηκε πολυτιμος φιλος κ οχι εχθρος. Με την εννοια οτι σταθηκε η αιτια ή η αφορμη, να δω με μεγαλυτερη υπευθυνοτητα τον εαυτο μου. Κ ωριμοτητα βεβαια...

Σ ευχαριστω για τα καλα σου λογια Μινα

[mina31]

Σιγουρα τετοιες δυνατες καταστασεις μας ωριμαζουν και μας κανουν πιο δυνατους.Το θεμα ειναι οτι τα καταφερες χωρις καποια βοηθεις και αυτο ετραει πολυ περισσοτερο.Καλο θα ηταν βεβαια να το περνουσες πιο ανωδινα με τη βοηθεια καποιου ειδικου ομως οταν δεν θελουμε να παραδεχτουμε πολλες φορες μια κατασταση την δυναμωνουμε και δεν δινουμε την ευκσιρεια στον εαυτο μας να ξεφυγει απο αυτο οσο το δυνατον πιο γρηγορα.

[giota]

Και εγω προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι με το λαντοζ θα επανερχόμουν πήγαινα σε δημόσιο νοσοκομείο μου τα συνταγογραφούσε έδινε και στιλνοξ για την αϋπνία και το μόνο που κατάφερα ήταν να συνηθήσω το στιλνοξ οπότε δεν με έπιανε και στο τέλος είπα ως εδώ, έκλεισα σε ένα καλό γιατρό ραντεβού και πίνω κάμποσα χάπια ακόμη.Είναι 10 μέρες τώρα έκοψα το στιλνοχ και πίνω τραχξεν δεν κοιμάμαι καθόλου καλά μόνο αισθάνομαι πιο ήρεμη.Θα περιμένω κανένα μήνα μήπως και ενεργήσουν τα φάρμακα διαφορετικά χαιρέτα μας τον πλάτανο.

[Sofia]

Originally posted by mina31
..... ομως οταν δεν θελουμε να παραδεχτουμε πολλες φορες μια κατασταση την δυναμωνουμε και δεν δινουμε την ευκσιρεια στον εαυτο μας να ξεφυγει απο αυτο οσο το δυνατον πιο γρηγορα.

ναι, ειναι ετσι. Κ εχω κατηγορησει πολλες φορες τον εαυτο μου γι αυτο το \"πιο γρηγορα\". Ομως, βλεπω εκ των υστέρων πώς ειχα αναγκη ολον αυτον τον χρονο για να παρω την αποφαση να δω τί θα κανω. Αλλωστε το οριακο σημειο ειναι για τον καθενα μας διαφορετικο.

[Sofia]

Originally posted by mina31
Σιγουρα τετοιες δυνατες καταστασεις μας ωριμαζουν και μας κανουν πιο δυνατους.Το θεμα ειναι οτι τα καταφερες χωρις καποια βοηθεις και αυτο ετραει πολυ περισσοτερο.

Μίνα, θα σου πώ γιατι διαφωνω σ αυτο. Εχω ακουσει χιλιαδες φορες πώς οι δυσκολιες μας ωριμαζουν. Εχω δει πολλους ανθρωπους, οι δυσκολιες να τους κανουν χειροτερους, πιο εγωιστες, φυλακισμενους στον δικο τους κοσμο, σαν να ειναι το επικεντρο του κοσμου. Ακομα κ εκ των υστέρων. Για να μας ωριμασει κατι, πρεπει να το θελουμε πρωτα εμεις, πρεπει να χαμηλωσουμε λιγο το βλεμα στον αλλο, περα απο τον εαυτο μας.

Σε οτι αφορα το οτι τα καταφερα μονη μου, να σου πω πώς αυτο που καταφερα εκεινη την περιοδο μονη μου, ειναι να μενω μονη μου κ να μη μιλαω πουθενα. Υπο αυτη την εννοια, δεν βλεπω τί καταφερα. Περα απο το να υποφέρω: παρολα αυτα σε μια τοσο αδυναμη στιγμη, ειδα οτι εχω κενα για τα οποια επιβαλλεται κατι να κανω. Οπως επισης καταφερα να δω, ποιους ανθρωπους πρεπει να διωξω απο τη ζωη μου κ ποιους να αγκαλιασω. Αυτα νομιζω ήταν τα μεγαλυτερα οφελη της περιοδου εκεινης. Λειτουργησα πιο σωστα, απο οτι σε περιοδους που ήμουν καλα.

Τελος για το οτι καταφερα να περασω μονη μου το επεισοδιο κ αυτο εχει μεγαλυτερη αξια, θελω να πω κατι που αφορα κατι που διαβαζω πολλες πολλες φορες σ αυτο το φορουμ. Καταρχην να πω, πώς δεν αισθανομαι πώς καταφερα κατι καιριο μονη μου εκεινη την περιοδο. Αντιθετα, ενιωσα οτι καταφερνω κατι σημαντικο στην περιοδο της θεραπειας. Σε πολλα επιπεδα. Αλλα γιατι θελουμε να λεμε συνεχως: τα καταφερα μονος μου? ειναι τοσο ασχημο να πουμε στον εαυτο μας \"δεν μπορεις ΤΩΡΑ\", χρειαζεσαι μια βοηθεια. Η βοηθεια μπορει να ναι: μια παρεα, μια βολτα, ενας καφες, μια κουβεντα με ενα φιλο που εμπιστευομαι, μουσικη, ενα βιβλιο. Μπορει να ναι, μια αγκαλια, η αρχη μιας δραστηριοτητας, η αρχη μιας θεραπειας (φαρμακευτικης ή ψυχοθεραπειας ή και τα 2)....

Γιατί ειναι κακο να παραδεχτουμε οτι οι ικανοτητες μας εχουν ενα οριο?

[provlimatikos]

Originally posted by sofiab
γιατί φοβάμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια?

γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι έχουμε κατάθλιψη?

γιατί ενώ μπορούμε να στηρίξουμε τους άλλους δεν
μπορούμε να στηρίξουμε τους εαυτούς μας?


Παιδιά υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να έχει κατ/θλιψη και
να φοβάται να το παραδεχτεί???

Το έχετε πάθει ποτέ?

πολλες φορες δεν ειναι μονο το θεμα να φοβασαι να το παραδεχτεις αλλα πολλες φορες δεν εισαι σιγουρος/η οτι εχεις καταθλιψη.το ποια ειναι τα ορια για τον καθενα μας διαφερουν.ισως καποιος πει οτι εχουμε καταθλιψη και εμεις να το εχουμε συνηθισει και να νομιζουμε οτι ειναι ενα κομματι της ζωης μας.