Λίγο πριν δω το φως στο τούνελ, το μυαλό μου αποφάσισε την αναμονή.
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 8 of 8
  1. #1

    Λίγο πριν δω το φως στο τούνελ, το μυαλό μου αποφάσισε την αναμονή.

    Καλησπέρα σε όλους.
    Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή στιγμή του παρελθόντος και του παρόντος.
    Έχω γράψει κατά καιρούς στο παρελθόν εδώ, αλλά το κάνω κυρίως όταν έχω την ανάγκη να μοιραστώ εμπειρίες και να ανακαλύψω ότι τελικά δεν είμαι (ο) μόνος σε όλο αυτό.
    Όλα ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια όπου βίωσα την πρώτη μου κρίση πανικού και θα έλεγα ότι ήταν ότι πιο άσχημο μου έχει συμβεί. Έκτοτε έκανα 3 χρόνια συνεδρίες με ψυχίατρο με συνδυαστική φαρμακευτική αγωγή & γνωμάτευση για ΓΑΔ. Τρεις μήνες επίσης βίωσα το σύνδρομο απόσυρσης από την διακοπή των αντικαταθλιπτικών. Στην συνέχεια ήμουν καλά, για τα επόμενα τρία χρόνια με σκαμπανεβάσματα της διάθεσης (μόνο) αλλά νομίζω και αυτό ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Κάποια στιγμή πριν από 4-5 χρόνια άρχισα να μην νιώθω καλά. Ξεκίνησαν τα σωματικά συμπτώματα με μουδιάσματα σε όλο μου το κορμί, μυϊκές συσπάσεις σε όλα τα σημεία του σώματος και έντονη τάση σε σκέψεις αρνητικές με αρνητικό πρόσημο.

    Εκείνο το διάστημα ψάχτηκα πολύ στα πλαίσια της θεραπείας. Έκανα συναντήσεις με διάφορους ψυχολόγους, όμως δε με κάλυπτε ο τρόπος προσέγγισης ή το σύστημα που ακολουθούσαν. Πριν από 2,5 χρόνια μέσω φίλου ψυχολόγου, μου σύστησε μια συνάδελφο του όπου στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της με ανέλαβε. Από την πρώτη συνάντηση άρχισα να νιώθω ότι ξεφουσκώνει το κεφάλι μου από τις αρνητικές σκέψεις και ένιωθα πως οι συναντήσεις μαζί της είναι πραγματικά θεραπευτικές. Περνούσαν οι μήνες και πραγματικά, πήγαινα από το καλό στο καλύτερο και την διαφορά στην ψυχολογία μου, την διάθεση και τον τρόπο που λειτουργώ σε δύσκολα θέματα της καθημερινότητας μου, δε την έβλεπαν μόνο οι γύρω μου, αλλά και γω ο ίδιος και με επαινούσα συνεχώς για αυτή την αλλαγή.

    Ώσπου φτάσαμε θεραπευτικά, μετά από 2,5 χρόνια, σε ένα σημείο ζωτικής σημασίας, περισσότερο για μένα, πίσω από το περίβλημα του κύριου προβλήματος που πυροδοτεί αυτό το δυσβάσταχτο άγχος. Και εκεί ξεκίνησε η κατιούσα. Ενώ ξεκίνησα να βλέπω το φως στο τούνελ, ήμουν καλά όλη μέρα κάθε μέρα, με την ένταση στο φουλ για να ζήσω τη ζωή, πλημμυρισμένος από θετικές σκέψεις και στόχους που θέλω να πραγματοποιήσω, να πάω παρακάτω, να κάνω, να θέλω, να ζήσω, όλα αυτά...ξαφνικά ήταν σαν να γύρισες τον διακόπτη από την μια μέρα στην άλλη και όλα αυτά απλώς σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ποτέ όμως! Σαν να έχω ξεκινήσει από το μηδέν και πρέπει να ανέβω πάλι όλη αυτήν την ανηφόρα μόνος.

    Πριν από 4 εβδομάδες έπαθα μια κρίση πανικού που σε ένταση ήταν ότι δυνατότερο έχω βιώσει στη ζωή μου. Νόμιζα απλά ότι θα πεθάνω. Και δεν μαύρισαν απλώς όλα γύρω μου, αλλά έπαψα να σκέφτομαι με την λογική. Ενώ γνωρίζω τον μηχανισμό γύρω από τις κρίσεις, με ποιον τρόπο να ησυχάσω, τρόπους αντιμετώπισης, ήταν σαν να το βίωνα πρώτη φορά. Όταν συνήλθα από την κρίση και όχι από το έντονο στρες όπου οι παλμοί μου ήταν στους 120/λεπτό όλη μέρα, πλημμυρίστηκα από το σκοτάδι, από φόβους ότι θα ξανασυμβεί και ξέχασα τελείως ότι είχα μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Ε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι την επόμενη μέρα ξανά συνέβη. Και ήταν ακόμη πιο επώδυνη. Την τρίτη μέρα τα ίδια. Άρχισα να αισθάνομαι ότι καίω στο πρόσωπο, βάζοντας συνεχώς θερμόμετρο μετρώντας την θερμοκρασία μου (ούτε καν 37) αλλά εγώ έκαιγα, αφού το ένιωθα. Και άρχισε να ξανά βγαίνει στην επιφάνεια όλο μου το παρελθόν. Στην τελευταία κρίση πανικού, αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να επισκεφτώ φίλους, μένοντας μαζί τους σχεδόν για 2 εβδομάδες. (έχω επικοινωνήσει στους πάντες το θέμα αυτό και λαμβάνω την αντίστοιχη αγάπη και κατανόηση) Πράγματι αυτές τις ημέρες που βρισκόμουν με φίλους, διαπίστωσα ότι καθημερινά είχα αρχίσει να ηρεμώ όλο και περισσότερο, μέχρι που αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου όταν ένιωθα αρκετά καλά.

    Επιστρέφοντας στο σπίτι μαντέψτε! Ξανά τα ίδια. Σαν να έβαλες την κασέτα από την αρχή. Από την άλλη η ψυχολόγος μου είναι αρκετά καθησυχαστική και ενώ της είχα εκφράσει την επιθυμία μου να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν ένιωθα καθόλου καλά, μου είπε ότι αν πιστέψω σε μένα και τις δυνατότητες μου, θα τα καταφέρω. Εξάλλου το ίδιο έχω κάνει και στο παρελθόν και απέδωσε. Απλώς χρειάζεται να μου υπενθυμίζω συνεχώς ποιος είμαι , τι έχω καταφέρει και να εμπιστευτώ την διαδικασία δίνοντας τον αντίστοιχο χρόνο. Όμως είναι τόσο δύσκολο!!! Η ψυχολόγος μου αναφέρει συνεχώς πως όλο αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα crash test ώστε να κάνω πράξη όσα έχω μάθει. Όλα αυτά τα χρόνια με έχω αγαπήσει, έχω διώξει τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου, είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα για την προσωπική μου γαλήνη, να αλλάξω άρδην την ζωή μου. Μέχρι που προσπαθώ να χαμογελώ συνεχώς ακόμη και ψεύτικα, γιατί έχω ανάγκη να νιώσω ότι όλα είναι καλά. Με τρομοκρατεί το γεγονός πως μπορεί όλο αυτό να ήρθε για να μείνει και ότι δεν είναι μέρος της διαδικασίας.

    Μοιραστείτε ότι θέλετε μαζί μου.

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Sep 2020
    Posts
    1,279
    γιατί δεν επισκέπτεσαι έναν ψυχίατρο; εφ όσον πιστεύεις οτι χρειάζεσαι φάρμακα; ή πάρε μια δεύτερη γνώμη από κάποιο άλλο ψυχολόγο.
    ίσως να χρειάζεσαι διαφορετική προσέγγιση κι αυτή να μη δουλεύει πια.
    μπράβο σου για όσα έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα.

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Ώσπου φτάσαμε θεραπευτικά, μετά από 2,5 χρόνια, σε ένα σημείο ζωτικής σημασίας, περισσότερο για μένα, πίσω από το περίβλημα του κύριου προβλήματος που πυροδοτεί αυτό το δυσβάσταχτο άγχος. Και εκεί ξεκίνησε η κατιούσα.
    Έχει δίκιο η ψυχολόγος, μην απογοητεύεσαι. Μετά από τόσα χρόνια έχεις φτάσει πλέον στην καρδιά του προβλήματος και δίνεις την τελειωτική μάχη να το ξεπεράσεις οριστικά. Θα δυσκολευτείς λίγο, είναι λογικό να αντιστέκεται το θηρίο μέσα σου, αλλά επιτέλους θα το νικήσεις και θα το ξεφορτωθείς. Τόσα χρόνια για αυτό προετοιμαζόσουν φίλε μου, δες το έτσι.

  4. #4
    Σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας.

    user η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι αυτή που πραγματικά έχει δουλέψει σε μένα. Είναι η μόνη που κατάφερε (τόσο η τεχνική όσο και η ψυχολόγος) να ξεκλειδώσει τον πονεμένο μου εαυτό, να τον αγκαλιάσει, να τον παρηγορήσει και να τον πάρει από το χέρι. Απλώς με τρομάζουν τα συμπτώματα (το ίδιο δυσάρεστα μετά από τόσα χρόνια), γιατί υπάρχουν υφέσεις και εξάρσεις με αποτέλεσμα να με εξουθενώνουν. Και φυσικά χάνω την πίστη στον εαυτό μου αλλά και στην διαδικασία, η οποία ξεχνώ συνεχώς πόσο σωτήρια ήταν για μένα.

    Sonia δε θέλω να απογοητεύομαι, απλώς κάποιες φορές αφήνομαι και με παρασύρουν τα "έντονα" συναισθήματα, δραματοποιώντας τα πάντα. Και γω έτσι πιστεύω, ότι έχω φτάσει στο τέλος, απλώς νιώθω ότι ο παλιός εαυτός έρχεται σε σύγκρουση με τον νέο και τον τραβάει πίσω.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Να μας λες πως πάει. Σε καταλαβαίνω, είναι τρομερά σπαστικό πράγμα εκεί που λες ότι τα άφησες πίσω σου να επιστρέφουν οι κρίσεις κι όλα αυτά. Ωστόσο μαθημένα τα βουνά απο τα χιόνια. Είναι κάτι γνώριμο που το έχεις απομυθοποιήσει πλέον και ξέρεις ότι θα περάσει. Προσπάθησε να μην παρεσέρνεσαι σε άσχημες σκέψεις και να μην τα δραματοποιείς. Ξέρεις ότι θα βγεις από όλο αυτό.

  6. #6
    Καλησπέρα!
    Σε ευχαριστώ πολύ για την στήριξη.

    Τις τελευταίες ημέρες είμαι σχετικά ήρεμος, εκτός από μια συνεχόμενη αδιαθεσία μια μικρή αδυναμία όπου εκδηλώνεται σωματικά, δηλαδή την νιώθω. Προφανώς κάπου εκεί υποβόσκει μια κρίση πανικού που θα μου ξανά χτυπήσει την πόρτα και γω θα την καλέσω να της τρατάρω γλυκό μιας και είναι φίλη από τα παλιά...

    Ξέρετε πολλές φορές νιώθω την ανάγκη να μην νιώσω τίποτε για μια φορά.(σωματοποιημένο άγχος και όλα τα παρελκόμενα) Και δεν αναφέρομαι στον μαθημένο εγκέφαλο σε σκέψεις, ούτε στην νέα εκμάθηση που πρέπει να του κάνεις, αλλά κυρίως στη μια μέρα ησυχίας. Μια μέρα. Δε θα ζητήσω άλλη. Η επόμενη μέρα, θα είναι μέρα εργασίας, αποθεραπείας. Το έχω επιδιώξει πολύ αυτό, όχι να χτυπήσω τα δάχτυλα μου και να πω "τι καλά θεραπεύτηκα". Αλλά μια κανονικότητα που η ψυχολόγος μου θεωρεί ως μια μέρα που θα έρθει και δεν είναι μακριά. Απλώς οι συνεχόμενες επαναλήψεις σε μια κατάσταση σου δίνουν το αίσθημα ναι μεν να αναγνωρίσεις αργά ή γρήγορα τα θετικά βήματα που έχεις κάνει, όμως ότι κάτι σε κρατάει στάσιμο, σε μια κατάσταση αναμονής. Μια δυσπιστία ότι τίποτε δε θα αλλάξει και μια έλλειψη πίστης ότι τελικά θα το ξεπεράσω.

    Μπορεί από την άλλη να θρηνώ επειδή αποχωρίζομαι τον παλιό μου εαυτό και να έχω μπει υποσυνείδητα σε κατάσταση αδράνειας. Προσπαθώ να μην εμβαθύνω τόσο πολύ όμως το κάνω γιατί προσπαθώ να καταλάβω, να μάθω!

  7. #7
    Καλησπέρα σας.
    Την τελευταία εβδομάδα αν και συνεχίζουν οι ψυχολογικές μεταπτώσεις έχω διακρίνει ότι δεν είναι τόσο έντονες και μεγάλης διάρκειας. Και σε αυτό έχει συμβάλλει κάτι το οποίο έχω κάνει στο παρελθόν, αλλά συνεχώς αδυνατώ να πιστέψω ότι θα με βοηθήσει. Και όμως με βοήθησε. (για ακόμη μια φορά)
    Και αυτό είναι η γυμναστική. 40-45 λεπτά την ημέρα είναι αρκετά, μέτριας έντασης αερόβια. Κατά την διάρκεια της άσκησης και μετά για ένα 8ωρο τουλάχιστον είμαι όσο καλύτερα γίνεται και με πολύ πιο ποιοτικό ύπνο.

    Αν έχετε βρεθεί σε μια κατάσταση όπου συναισθηματικά, ψυχολογικά, ψυχοσωματικά ή ότι άλλο αντιμετωπίζετε δυσκολίες, αφιερώστε λίγο χρόνο από την ζωή σας στην γυμναστική γιατί θα αρχίσει να λειτουργεί αποσυμφορητικά. Πριν μια εβδομάδα ούτε λόγος για να μπω στη διαδικασία και τώρα βλέπω ότι λειτουργεί!!

  8. #8
    Μην σε παίρνει τίποτα κάτω όσο στέκεσαι όρθιος στα δύο σου πόδια να θυμάσαι ότι υπάρχουν χειρότερα και να παίρνεις δύναμη.. εγώ έχω μια μεταθανάτια εμπειρία μετά από σοβαρό τροχαίο.. κάποια στιγμή θα ανοίξω τέτοιο θέμα όταν θα έχω το χρόνο μου .. το αρνητικό είναι ότι γύρισα πίσω δεν ήθελα να γυρίσω στην ζωή αυτή..
    Quote Originally Posted by nightlost View Post
    Καλησπέρα σε όλους.
    Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μια μικρή στιγμή του παρελθόντος και του παρόντος.
    Έχω γράψει κατά καιρούς στο παρελθόν εδώ, αλλά το κάνω κυρίως όταν έχω την ανάγκη να μοιραστώ εμπειρίες και να ανακαλύψω ότι τελικά δεν είμαι (ο) μόνος σε όλο αυτό.
    Όλα ξεκίνησαν πριν δέκα χρόνια όπου βίωσα την πρώτη μου κρίση πανικού και θα έλεγα ότι ήταν ότι πιο άσχημο μου έχει συμβεί. Έκτοτε έκανα 3 χρόνια συνεδρίες με ψυχίατρο με συνδυαστική φαρμακευτική αγωγή & γνωμάτευση για ΓΑΔ. Τρεις μήνες επίσης βίωσα το σύνδρομο απόσυρσης από την διακοπή των αντικαταθλιπτικών. Στην συνέχεια ήμουν καλά, για τα επόμενα τρία χρόνια με σκαμπανεβάσματα της διάθεσης (μόνο) αλλά νομίζω και αυτό ήταν σε φυσιολογικά επίπεδα. Κάποια στιγμή πριν από 4-5 χρόνια άρχισα να μην νιώθω καλά. Ξεκίνησαν τα σωματικά συμπτώματα με μουδιάσματα σε όλο μου το κορμί, μυϊκές συσπάσεις σε όλα τα σημεία του σώματος και έντονη τάση σε σκέψεις αρνητικές με αρνητικό πρόσημο.

    Εκείνο το διάστημα ψάχτηκα πολύ στα πλαίσια της θεραπείας. Έκανα συναντήσεις με διάφορους ψυχολόγους, όμως δε με κάλυπτε ο τρόπος προσέγγισης ή το σύστημα που ακολουθούσαν. Πριν από 2,5 χρόνια μέσω φίλου ψυχολόγου, μου σύστησε μια συνάδελφο του όπου στα πλαίσια του μεταπτυχιακού της με ανέλαβε. Από την πρώτη συνάντηση άρχισα να νιώθω ότι ξεφουσκώνει το κεφάλι μου από τις αρνητικές σκέψεις και ένιωθα πως οι συναντήσεις μαζί της είναι πραγματικά θεραπευτικές. Περνούσαν οι μήνες και πραγματικά, πήγαινα από το καλό στο καλύτερο και την διαφορά στην ψυχολογία μου, την διάθεση και τον τρόπο που λειτουργώ σε δύσκολα θέματα της καθημερινότητας μου, δε την έβλεπαν μόνο οι γύρω μου, αλλά και γω ο ίδιος και με επαινούσα συνεχώς για αυτή την αλλαγή.

    Ώσπου φτάσαμε θεραπευτικά, μετά από 2,5 χρόνια, σε ένα σημείο ζωτικής σημασίας, περισσότερο για μένα, πίσω από το περίβλημα του κύριου προβλήματος που πυροδοτεί αυτό το δυσβάσταχτο άγχος. Και εκεί ξεκίνησε η κατιούσα. Ενώ ξεκίνησα να βλέπω το φως στο τούνελ, ήμουν καλά όλη μέρα κάθε μέρα, με την ένταση στο φουλ για να ζήσω τη ζωή, πλημμυρισμένος από θετικές σκέψεις και στόχους που θέλω να πραγματοποιήσω, να πάω παρακάτω, να κάνω, να θέλω, να ζήσω, όλα αυτά...ξαφνικά ήταν σαν να γύρισες τον διακόπτη από την μια μέρα στην άλλη και όλα αυτά απλώς σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ποτέ όμως! Σαν να έχω ξεκινήσει από το μηδέν και πρέπει να ανέβω πάλι όλη αυτήν την ανηφόρα μόνος.

    Πριν από 4 εβδομάδες έπαθα μια κρίση πανικού που σε ένταση ήταν ότι δυνατότερο έχω βιώσει στη ζωή μου. Νόμιζα απλά ότι θα πεθάνω. Και δεν μαύρισαν απλώς όλα γύρω μου, αλλά έπαψα να σκέφτομαι με την λογική. Ενώ γνωρίζω τον μηχανισμό γύρω από τις κρίσεις, με ποιον τρόπο να ησυχάσω, τρόπους αντιμετώπισης, ήταν σαν να το βίωνα πρώτη φορά. Όταν συνήλθα από την κρίση και όχι από το έντονο στρες όπου οι παλμοί μου ήταν στους 120/λεπτό όλη μέρα, πλημμυρίστηκα από το σκοτάδι, από φόβους ότι θα ξανασυμβεί και ξέχασα τελείως ότι είχα μάθει όλα αυτά τα χρόνια. Ε δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι την επόμενη μέρα ξανά συνέβη. Και ήταν ακόμη πιο επώδυνη. Την τρίτη μέρα τα ίδια. Άρχισα να αισθάνομαι ότι καίω στο πρόσωπο, βάζοντας συνεχώς θερμόμετρο μετρώντας την θερμοκρασία μου (ούτε καν 37) αλλά εγώ έκαιγα, αφού το ένιωθα. Και άρχισε να ξανά βγαίνει στην επιφάνεια όλο μου το παρελθόν. Στην τελευταία κρίση πανικού, αποφάσισα να φύγω από το σπίτι και να επισκεφτώ φίλους, μένοντας μαζί τους σχεδόν για 2 εβδομάδες. (έχω επικοινωνήσει στους πάντες το θέμα αυτό και λαμβάνω την αντίστοιχη αγάπη και κατανόηση) Πράγματι αυτές τις ημέρες που βρισκόμουν με φίλους, διαπίστωσα ότι καθημερινά είχα αρχίσει να ηρεμώ όλο και περισσότερο, μέχρι που αποφάσισα να επιστρέψω στο σπίτι μου όταν ένιωθα αρκετά καλά.

    Επιστρέφοντας στο σπίτι μαντέψτε! Ξανά τα ίδια. Σαν να έβαλες την κασέτα από την αρχή. Από την άλλη η ψυχολόγος μου είναι αρκετά καθησυχαστική και ενώ της είχα εκφράσει την επιθυμία μου να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή γιατί δεν ένιωθα καθόλου καλά, μου είπε ότι αν πιστέψω σε μένα και τις δυνατότητες μου, θα τα καταφέρω. Εξάλλου το ίδιο έχω κάνει και στο παρελθόν και απέδωσε. Απλώς χρειάζεται να μου υπενθυμίζω συνεχώς ποιος είμαι , τι έχω καταφέρει και να εμπιστευτώ την διαδικασία δίνοντας τον αντίστοιχο χρόνο. Όμως είναι τόσο δύσκολο!!! Η ψυχολόγος μου αναφέρει συνεχώς πως όλο αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα crash test ώστε να κάνω πράξη όσα έχω μάθει. Όλα αυτά τα χρόνια με έχω αγαπήσει, έχω διώξει τοξικούς ανθρώπους από τη ζωή μου, είμαι έτοιμος να θυσιάσω τα πάντα για την προσωπική μου γαλήνη, να αλλάξω άρδην την ζωή μου. Μέχρι που προσπαθώ να χαμογελώ συνεχώς ακόμη και ψεύτικα, γιατί έχω ανάγκη να νιώσω ότι όλα είναι καλά. Με τρομοκρατεί το γεγονός πως μπορεί όλο αυτό να ήρθε για να μείνει και ότι δεν είναι μέρος της διαδικασίας.

    Μοιραστείτε ότι θέλετε μαζί μου.

Similar Threads

  1. Λιγο πριν τον υπνο
    By venom in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 2
    Last Post: 26-06-2015, 14:15
  2. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΑΔΙΕΞΕΔΟ.ΒΟΗΘΕΙΑ!
    By Μερμηγκας in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 34
    Last Post: 18-05-2015, 15:28
  3. Λίγο πριν τον χωρισμό
    By penlix in forum Σχέσεις και Επικοινωνία
    Replies: 7
    Last Post: 31-07-2014, 14:08
  4. ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΣ! όχι μόνο βγήκα από το τούνελ αλλά είμαι και πιο καλά απο πριν!!
    By marialou in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 6
    Last Post: 15-06-2012, 15:46
  5. αγχοσ λιγο πριν τις εξετασεις
    By manosthegreek in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 4
    Last Post: 23-04-2007, 18:23

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •