Δεν ξέρω τι να κάνω?

[Marilou]

Φοβάμαι και για τον κορωνοιο. Είχαμε κρούσματα στην πόλη μας και σήμερα πέθανε μια γυναίκα 34 χρονών. Εγώ θα πάω στη γιατρό. Θα ξεκλεψω μια ώρα και θα πάω. Μου τελείωσε και το αντιψυχωτικο και είμαι χειρότερα.

Ναι έχω πίστη. Πίστη στο Θεό, πίστη στους φίλους και συγγενείς και χρειάζομαι κάτι λίγη τύχη. Έκανα πολλά λάθη και νιώθω απίστευτες ενοχές αλλά ήταν λάθος οι προτεραιότητες μου το παραδέχομαι. Ήμουν ανώριμος. Νομίζω όλα τα αγόρια είναι. Τώρα ελπίζω σε ένα θαύμα. Πριν να είναι αργά. Θεέ μου πριν να είναι.

Πήρα το αντικαταθλιπτικό μου και μισό ηρεμηστικο το πρωί και έφαγα λίγο. Έχω φοβηθεί τόσο. Γιατί έβαλα τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία?? Γιατί εγώ τον έβαλα. Δεν είμαι καλά ρε παιδιά. Πάλι θέλω να κλαψω. Μου έρχεται να ουρλιαξω.

Και εμενα έχουν πεθάνει πολύ γνωστά μου άτομα στην πόλη μας αλλά όλα μα όλα είχα θέματα και χοντρά ..

Όπως επίσης έχουν νοσήσει αρκετά δικά μου άτομα και το πέρασαν σαν μια απλή γρίπη .Δεν ξέρεις λοιπόν πως θα αντιδράσει ο καθε οργανισμός όπως δεν ξέρεις πως θα αντιδρασει και σε οποιαδήποτε άλλη ίωση ..

Άσε αυτό το κομμάτι είπαμε μην επιβαρύνεσαι και άλλο δεν χρειάζεται ..
Όσο για την κατάσταση που έφερες τον ευατο σου ,τουλάχιστον ξύπνησες και ξεκίνησες πάλι τα χάπια σου ..Πρέπει όμως άμεσα να πάρεις καινούργιες.οδηγιες δοσολογιας γιατί όταν μπαίνεις για δεύτερη φορά σε μια θεραπεία και μάλιστα είσαι σε υποτροπή θέλει πολύ περισσότερο χρόνο να ξαναεπανελθεις..

Όσο για το πόσο ανώριμος είναι ο καθένας ,αυτό δεν καθορίζεται ούτε από το αν είναι άντρας ή γυναίκα ,ούτε και από την ηλικία ..
Έχω γνωρίσει παλικάρια που είναι 25 χρόνων και πατάνε γερά στα στα πόδια τους και έχω γνωρίσει και άντρες 30 με 35 και ζουν ακόμα με την μαμά και τον μπαμπά και δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα ...

Όλο αυτό δες το σαν μια ευκαιρία να δυναμώσεις και να αναλάβεις ευθύνες επιτέλους που πλέον σου αναλογούν .Σε καλό θα σου βγει όλο αυτό να το δεις ,θα βγεις περισσότερο δυνατός από ότι ήσουν όλα αυτά τα χρόνια !!!

[tzimani]

Ναι αλλά με ανησυχεί πολύ η κατάσταση της μαμάς. Πώς θα το διαχειριστούμε όλο αυτο??

[Marilou]

Ναι αλλά με ανησυχεί πολύ η κατάσταση της μαμάς. Πώς θα το διαχειριστούμε όλο αυτο??

Πρώτα θα πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον εαυτό σου..
Στην παρούσα φάση δεν μπορείς να διαχειριστής και πολλά ,απλά ακολουθα μηχανικά την καθημερινότητα .
Όταν βρεις κάπως τα πατήματα σου θα καθαρίσει το μυαλό σου και θα βρεις και εκεί λύσεις .

Ένα ένα την φορά είπαμε ..όσο γρήγορα πέφτεις και πιάνεις πατο τόσο πιο αργά και δυσκολα ανεβαίνεις .
Ανεβαίνεις όμως αυτό να θυμάσαι πάντα !

[tzimani]

Είμαι δυστυχισμένος. Και φοβισμένος.

[tzimani]

Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι τη μαμά. Με κόβει στα δύο ξεσπάω σε κλάματα.

[giorgos panou]

Τζιμανι ,εισαι ακομα νεος, αρα δεν πρεπει να νιωθεις αδυναμος. Ο προηγουμενος γιατρος μου ελεγε κατις πολυ ομορφο οπου νομιζω ταιριαζει στη φαση σου.
Μου λεγε λοιπον οτι σαν ανθρωπινο ειδος ξεχωρισαμε λογο του οτι ειμαστε πλασμενοι για να μπαινομε μεσα σε δυσκολιες κι οχι για να τις αποφευγουμε οπως κανουν τα υπολοιπα ζωα! Οτι μας ενδιαφερουν οι εναλλαγες συναισθηατων ,οτι θελουμε το μυαλο μας να δουλευει σε πειραματισμους ,σε περιπτειες! Μας αρεσουν οχι μονο για την ηδωνη της επιτυχιας αλλα και για την γνωση που αποκτουμε κατα την διαρκια της.
Ενα τετοιο παραδηγμα ειναι που ελεγε τα παιχνιδια ., εχεις παρατηρησει ποσο πολυ μας αρεσουν, μικρους -μεγαλους τα παιχνιδια? ειτε ομαδικα ειτε οχι? επειδη ειναι μι προσομοιωση της ζωης μας
, στις καλες κι στις ασχημες στιγμες της, μεσα απο τα παιχνιδια βλεπουμε ποιος ειναι αυτος που κλαιβει, ποιος ειναι αυτος που παιζει ομαδικα, βλεπουμε ομως και τον εαυτο μας, το πως αντιδραει, ετσι λοιπον εχει αποδηχτει οτι σαν ανθρωποι ειμαστε πλασμενοι για τα δυσκολ και οχι μονο για το αραγμα.Εσενα δυστυχως σου εχουν ερθει τα δυσκολα, εισαι ομως πλασμενος να τα αντιμετωπησεις! και οπως καταφερες μονος σου στο εξωτερικο να βγαλεις ακρη ετσι και τωρα θα τα καταφερεις! Το θεμα ειναι η αρχη, εκει κολλαμε ολοι,διοτις ειναι η δυναμικη της συνηθειας φιλε μου, αυτο ειναι δυστυχως προβλημαγια ολους , διοτις ο εγκεφαλος μας δεν γουσταρει τις αλλαγες , ειδικα τετοιου ειδους αλλαγες! εαν ομως κανεις την αρχη μετα θα δεις που θα κυλαει η ζωη σου σαν ποταμι, οι δυσκολιες θα ξεπερνιουνται οπως το νερο καβαλαει τα πεσμενα δεντρα, και τους βραχους που νομιζουν οτι μπαινωντας στο ρεμα θα σταματησουν την ροη του π0ταμου! αλλα ο ποταμος ξεπερναει πανευκολα τα εμποδια, ετσι και εσ φιλε θα τα καταφερεις ολα! Βαλε τα δυνατα σου και εσυ λοιπον, ειναι μια περιπετια λυπητερη μεν διοτις εχει να κανει με τους γονεις σου , αλλα ειναι ενας τροπος να ανακαλυψεις τον εαυτο σου, να μαθεις τις δυναμεις σου και το πισμα σου, ομως για να τα μαθεις θα πρεπει να βαλεις τα δυνατα σου! ωστε να ξερεις οτι εκανες καλη προσπαθεια !

[tzimani]

Φίλε μου όταν βλέπω τη μάνα μου έτσι λίγα μπορούν να μου απαλύνουν τον πόνο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν έχει να κάνει με τον κόπο που με περιμένει. Έχει να κάνει με το ότι μετατρέπομαι σε παιδάκι που βλέπει την μητέρα του σε μαύρο χάλι. Κάποτε έβγαλε τα δόντια της και έβαλε μασέλα. Σε κάποια φάση το μετάνιωσε. Ήθελε τα δόντια της πίσω. Το κλάμα που ρίξαμε το θυμάμαι ακόμα. Τι άλλαξε από τότε που ήμουν το καλό το παιδί που κατέληξε να παρατήσει την μάνα του και να φύγει στην Αμερική?? Ευτυχώς μια θεία μου την πήγαινε στην γιατρό όσο έλειπα. Τότε παλιά πήγαινα δούλευα μαζί με τον μπαμπά και βαφαμε σπίτια. Ένιωθα τόσο ωραία. Είχα το κολατσιό μου και ένα μπουκάλι νερό. Εκείνο τον εαυτό θέλω να ξαναβρώ. Πριν γίνω ο μλκς που είμαι τώρα. Πού επειδή σπούδασα νόμιζα ότι έπιασα τον παπά από τα τέτοια. Και κατέληξα ένας ξεφτίλας που ντροπιασε τους γονείς που τον μεγάλωσαν σαν πρίγκιπα. Ένας ανίκανος. Δε με νοιάζουν οι δυσκολίες. Έκανα δέκα χρόνια γυμναστική. Άμα τα πάρω στο κρανίο δε με λυγίζει τίποτα. Η ψυχή όμως πονάει. Ακαδημαϊκά έμεινα πίσω. Επαγγελματικά έμεινα πίσω. ΕΓΩ! Νομίζω θα επιστρέψω στο να βάφω σπίτια. Μου θυμίζει τον πατέρα μου και μου αρέσει σαν δουλειά. Πιστεύω θα είναι καλό και το μεροκάματο. Δεν ξέρω είμαι πολύ συναισθηματικός τελευταία. Προ ολίγου έκλαιγα. Συνέχεια κλαίω. Θέλω τα πράγματα όπως ήταν. Θέλω θέλω και φοβάμαι πως στο τέλος δεν θα πάρω τίποτα... Είμαι πολύ δεμένος με τους γονείς μου. Τους αγαπώ τόσο πολύ.

[giorgos panou]

Η σχεση σου με τους γονεις σου νομιζω οτι ειναι κανονικη, ουτε υπερβολικα δεμενος ουτε το αντιθετο. Κατα τη γνωμη μου - κι συγνωμη αν καμω λαθος, εξαλου ειναι πολυ προχειρα τα οσα γραφουμε εδω μεσα - ετσι λοιπον νομιζω οτι υποσυνειδητα εχει δημιουργηθει εν ειδος τυψεων λογο του οτι εισουν μακρια τους καποια χρονια ,αλλα επειδη δεν το περναγες στο συνειδητο σου, δεν το εκλογηκευες δλδ το αφηνες και αυτο μεγαλωσε και εγινε προβλημα.Πρεπει ομως να καταλαβεις την λογικη εξεληξη των ανθρωπινων σχεσεων.Οι γονεις σου θα εχουν νιωσει αρκετα υπερηφανοι για εσενα! για οσα καταφερες εσυ! διοτι ο σωστος γονιος δεν περιμενει να βρει χαρα και υπεριφανια για το παιδι του απο το αν θα ειναι διπλα του σαν θα γερασει μοναχα, δεν περιμενει απο το να εισαι μαζι τους, και να τους βοηθας.Αυτο που γουσταρουν οι ελληνες γονεις ειναι αυτο που ενιωθαν οσο εσυ ελειπες, οσο εσ εισουν Αμρικη οταν θα τους ρωταγαν τι κανει ο γιος σας? και αυτοι με υπεριφανια θα απαντουσαν οτι σπουδαζει, η οτι δουλευει καπου καλα! , αυτες οι απαντησεις που τους χαρησες εσυ! οπου μπορουσν τοσα χρονια να λενε στην κοινωνια οπου ζουσαν ειναι το καλητερο δωρο! ειναι οτι πιο ευχαριστω μπορει να προσφερει ενας γιος στους γονεις του!! το καμαρι, η το ζεστο χαμογελο και η υπεριφανια που ειχαν απο εσενα για τους γονεις σου φιλε μου ισως και να ηταν οι καλητερες στιγμες στην ζωη τους! Αυτα που περναν σημερα, δυστυχως ειναι απο την φυση, ο χρονος τα φερνει και κανεις δεν μπορει να τα βαλει μαζι του! Ο θανατος φιλε μου δεν κερδιζεται με την ιατρικη, η με την φυσικη! αλλα με αλλους τροπους, ο ενας ειναι η θεολογια ,οπου ολοι ξερουμε και ο αλλος ειναι απολυτη αποδοχη του! με την ιδεα ομως οτι το αγνωστο που φερνει ειναι συναισθημα πλεον περιεργιας και οχι συναισθημα φοβου οπως ειναι εν αρχη .Διοτι αυτο ειναι που μας τρομαζει ολους την ιδεα του θανατου, ειναι η διαταραχη των δεδομενων που γνωριζουμε, ειναι η αγνοια, ειναι αυτο που βλεπουμε στα σωματα των νεκρων, κι μας κανει να τρομαζουμε απο τον φοβο.Οταν ομως μπορεσουμε να δεχτουμε οτι δεν τελειωνουν ολα ετσι, εδωτοτες ο φοβος επαναχωρει, αλλα ακομα και αυτο να ειναι, η ιδεα οτι θα υπαρξει ενα στασιμο περιβαλον για τον θανωντα ,χωρις πονο, χωρις δυσκολιες στην ζωη του θα πρεπει να μας κανει να παρηγοριομαστε.Ομως ο θανατος - και λυπαμαι που θα το πω, αλλα δεν το ειπα εγω πρωτη φορα ,αλλα ο Νιτσε - ειναι λοιπον και εχει την εννοια του εγωισμου για αυτον που μενει πισω, δλδ πικρενεσαι και κλαις λογο του οτι παυει να υπαρχει διπλα σου ο ανθρωπος σου, δεν τον ξανα ζεις! η απουσια του απο την ωη σου κι οχι τοσο πολυ η δικη του καταλυξη. Αυτα που γραφω δε αφορουν εσενα, ειναι μια γενικοτητα.
Γυρνωντας ,σε εσενα φιλε μου, θα σου ελεγα το εξεις, πρωτα απο ολα εαν δεις γυρο σου σε ποσο δυσκολη καταταση ειναι οι συνομηλικοι σου! εαν το ψαξεις λιγο και μαθεις - διοτι τα κρυβουν βλεπεις τα πραγματικα νουμερα - το ποσωστο των ανεργων στην ηλικια σου θα φριξεις! Αυτο σημαινει λοιπον οτι δεν εισαι σε ενα καλο και υγειες εργασιακο συστημα, η σε μια κοινωνια με πλουτο και εσυ εισαι η εξερεση, οπου δεν δουλευεις, δεν ειναι ετσι, ανηκεις σχεδον στη πλυοψηφια! Αρα δεν φταις εσυ ! Ομως , δεν ειναι και λογος απο την αλλη να μην κανεις τυποτα ετσι? πρεπει να προσπαθησεις, πρεπει να ψαξεις με προγραμματισμο και με τα εργαλεια σου οπου ειναι οι γνωσεις που εχεις αποκτησει να κανεις τον νεο σου αγωνα, να μπεις στην νεα περιπετεια σου και να αλλαξεις τα πραματα, ευκολο δεν ειναι, ισως να ειναι και ακατορθωτο μερικες φορες! να φαινεται παραλογο το να προσπαθεις! ομως επειδη στη ζωη ,οταν την βαζεις σε κινηση, οταν της παρεχεις ενεργια οι συντελεστες της παυουν να ειναι σταθεροι και γνωστοι , ετσι λοιπον οσο το παλευεις τοσο και το μελον ανισορροπει!, φευγει η αρμονια και οι ελπιδες ξαν υπαρχουν!!

[tzimani]

Έχω απίστευτα νεύρα που δεν έκανα τα σωστά βήματα όταν έπρεπε. Απίστευτα. Γιατί μπορούσα. Τώρα δες με. Στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Και δεν υπάρχει κανείς άλλος να με σώσει. Εγώ δεν είμαι μαθημενος στα δύσκολα. Θα πεθάνω εκεί έξω. Θα πεθάνω. Ή στο τρελαδικο θα πάω ή στον τάφο.

[giorgos panou]

Έχω απίστευτα νεύρα που δεν έκανα τα σωστά βήματα όταν έπρεπε. Απίστευτα. Γιατί μπορούσα. Τώρα δες με. Στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. Και δεν υπάρχει κανείς άλλος να με σώσει. Εγώ δεν είμαι μαθημενος στα δύσκολα. Θα πεθάνω εκεί έξω. Θα πεθάνω. Ή στο τρελαδικο θα πάω ή στον τάφο.

Αν εχω καταλαβει σωστα εχεις σπουδασει ,ετσι δεν ειναι? εχεις προυπρεσια ,μαλιστα στις ΗΠΑ, ολα αυτα κι αλλα μπορουν να συναθρησουν εν καταπληκτικο βιωγραφικο,οπου μαζι με μια εισαγωγικη επιστολη θα μπορεις να "πλασαρεις" τον εαυτο σου πολυ καλα,μην ξεχνας οτι οι με προυπερεσια στις ΗΠΑ ,μετραν παρα πολυ.
ΤΖΙΜΑΝΙ, λες οτι θες να κλαψεις, να φωναξεις ε? ΚΑΝΤΩ!!!! ξεσπασαι φιλε μου, μην κρατας οργη μεσα σου! η οργη ειναι ενα "σκουπιδι" που πρεπει να φυγει απο το κορμι μας, ειναι σαν τα απορυματα.
Κατα τα αλλα εισαι αρτιμελης, ετσι? αρα η μονη ασθενια οπου εχεις ειναι η καταθλιψη οπου φανταζομαι δεν ειναι κλινικης μορφης, δεν εχει βιωλογικο παραγωντα, αρα ειναι πιο ευκολο να γιατρευτει , σε αντιθεση με την δικη μου που ειναι κλινικης μορφης, δλδ υπαρχει προβλημα στη διεργασια των νευροδιαβιβαστων μου, ομως και το δικο μου προβλημα μπορει να πολεμηθει, εαν λοιπον τα καταφερνω εγω, οπου παρεπιπτωντος ο τροπος που μπορεσα καπως να το ξεπερασω το δικο μου προβλημα υγειας δεν ηταν με την επιθεση μου, δεν το καταπολεμισα ,γιατρευτικα οταν ξεκινησα να το δεχομαι!! οταν αποφασησα να ζω με αυτο, να συμβαδισω δλδ στο υπολοιπο της ζωης μου, σε οσα χρονια ,μηνες, μερες μου εχουν απομηνει επαψα να νευριαζω με αυτο και να λεω γιατι σε εμενα?? γιατι οχι σε εμενα? ποιος ειμαι εγω ωστε να μην εχω προβληματα? εδω υπαρχουν μικρα παιδακια που εχουν καρκινο! εγω, που εχω κανει τοσες αμαρτιες στην ζωη μου, εγω που εχω κανει κακο σε ανθρωπους γιατι λοιπον να μην εχω εγω προβληματα? απο τοτες λοιπον που ειδα ετσι την ζωη μου τα πραματα καλητερευσαν, υπηρξε ηρεμια, επαψα να φοβαμαι! πλεον το αγνωστο και οι δυστυχιες που θα μου φερει η ζωη και που επυφιλασει σε ολους τους ανθρωπους , πλεον τις περιμενω, δεν τις γουσταρω βεβαια, ετσι, ημαρτον, ουτες τις σκεφτομαι! απλα τις εχω αποδεκτει ως υπαρξει.
Το ιδιο μπορεις να κανις και εσυ, Τα δεδομενα της φυσης, οι ασθενιες και ο θανατος ειναι αναποφεκτα, οπως και οι φυσιολογικες συναισθηματικες αντιδρασεις μας ειναι λογικες! αυτο θα ελειπε δλδ να ειναι αρρωστη η μητερα σου και να μην εισαι στεναχωρημενος! ειναι φυσιολογικο!
Αυτο ομως που μπορεις να κανεις ειναι να την φροντιζεις, να της μηλας με αγαπη και με γλυκα λογια, να σκεφτεσαι τι θα ηθελε απ εσενα! αλλα να ξερεις η μαναδες μας βλεπουν την ζωη τους ως προσφορα προς εμας!

[hlias1988]

Ρε συ τζιμανι , διαβασε ιστοριες αλλων ανθρωπων εδω μεσα και ίσως παρεις κουραγιο.. εγω αυτο κανω... πιστεψε με υπαρχουν και χειροτερα!!

[tzimani]

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Μπαίνει το χειρότερο σενάριο στο μυαλό μου και μου έρχεται τρέλα. Σίγουρα υπάρχουν πολλά σε αυτό τον κόσμο που είναι χειρότερα αλλά κι εμένα η κατάσταση μου δεν πάει πίσω. Έμεινα πίσω σε πολλά. Ξυπνάω κάθε πρωί και τρέμω. Αλήθεια. Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

[Sonia]

tzimani προσπαθώ να μην γράφω πολύ στο θέμα σου γιατί θα με κάνεις να γίνω πολύ σκληρή και δεν το θέλω!

Τι έχει η κατάστασή σου που είναι τόσο τραγική και δεν πάει πίσω απο αλλωνών;;;; Έχεις δύο γονείς που ήταν στη ζωή τους υγιείς και τώρα στα γεράματα παρουσιάζουν κάποιες ασθένειες όπως όλος ο κόσμος στα γεράματα. Έχεις ένα σπίτι. Έχεις έσοδα από τις συντάξεις τους και μία θεία και συγγενείς να σε βοηθάνε. Όπως σε ζούσαν από τις συντάξεις τους τόσο καιρό μια χαρά σε ζουν και τώρα. Κι εσύ κάθεσαι και φέρνεις την καταστροφή και κλαίγεσαι γιατί στα 36 πρέπει να έχεις μία έννοια παραπάνω τους γονείς και γιατί βλέπεις ότι κάποια στιγμή πρέπει να πάρεις αποφάσεις και τώρα που φτάνεις στα 40 να ενηλικιωθείς. Ποια είναι η αντίδρασή σου σε όλο αυτό; Δράματα και κλάματα αντί να ανασκουμπωθείς να να σοβαρευτείς λιγάκι. Η εύκολη "λύση" , θα μας φροντίσει ο θεός ή δεν είμαι άξιος για τίποτα θα αυτοκτονήσω. Να πεις τώρα θα οργανωθώ, έχω βάλει πλάνο να κάνω αυτό κι αυτό, θα αλλάξω απο εδώ και πέρα αρχίζοντας από εκεί και εκεί, δεν σου περνάει καν από το μυαλουδάκι σου, έτσι;

Στο είπε η Μαριλού και πιο πάνω, δεν θες να δεις και να ζήσεις τι σημαίνει πραγματική τραγωδία!

[tzimani]

Οκ οκ θα τα πάρω ένα ένα και θα τα λύσω. Χρειάζομαι μια σχέση νομίζω θα μου έδινε μεγάλη ψυχική ηρεμία και δύναμη.

[Sonia]

Λάθος. Οι σχέσεις δεν είναι δεκανίκια. Για να κάνεις υγιείς σχέσεις πρέπει να ξέρεις να παίρνεις και να δίνεις ουσιαστικά. Εσύ είχες μάθει να παίρνεις και τώρα που είναι η ώρα να δώσεις έχεις πελαγώσει. Ισορρόπησε πρώτα και βρες τα με τον εαυτό σου, δυνάμωσε και αισθάνσου ήρεμος και καλά με εσένα και μετά κοίτα για σχέσεις.