Δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Page 1 of 6 123 ... LastLast
Results 1 to 15 of 89
  1. #1
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22

    Δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι

    Καλησπέρα είμαι καινούργια στο φόρουμ. Δεν ξέρω από που ακριβώς να αρχίσω. Είμαι 23 ετών, πέρασα το 2015 στη νομική Αθηνών όμως τότε λόγω οικονομικών προβλημάτων δεν μπορούσα να κατέβω Αθήνα. Είμαι από το Βόλο. Τέλος πάντων δούλεψα ένα διάστημα σε μια εταιρεία σαν μεταφράστρια καθώς τα αγγλικά είναι η δεύτερη μου γλώσσα κατάφερα με τα χίλια ζόρια να μαζέψω λεφτά και με τη βοήθεια μιας θείας μου να ναι καλά κατάφερα να νοικιάσω ένα σπίτι κοντά στη σχολή μέσα του 2017. Ουσιαστικά έχασα 2.5 χρόνια. Τέλος πάντων ξεκίνησα με θετική ενέργεια και περηφάνια που ενώ ήμουν μόλις 20κατι κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου.
    Τα προβλήματα άρχισαν 2-3 μήνες μετά. Ξαφνικές ταχυκαρδιες, αισθήματα ζαλης, λιποθυμίες ανεξήγητος φόβος. Ξυπνούσα μέσα στα χαράματα και έκλαιγα χωρίς λόγο απλά έκλαιγα γιατί είχα την ανάγκη να βγάλω έναν ανεξήγητο πόνο από μέσα μου. Έκλαιγα και έτρεμα συγκορμη μέχρι που με έπαιρνε ο ύπνος. Στην πρώτη εξεταστική τα πήγα αρκετά καλά. Στην επαναληπτική το Σεπτέμβριο εκεί μου έγραφα στο αμφιθέατρο ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει χαοτικά είχα το fitbit μέτρησε 178 σφυξεις. Περιττό να σας πω ότι φρίκαρα! Παράτησα το γραπτο μέχρι και τα πράγματα μου και έτρεξα προς στην τουαλέτα πριν φτάσω κατερευσα. Όταν συνηλθα είχε μαζευτεί κόσμος γύρω μου αισθάνθηκα ρεζίλι. Εκτός αυτού ήμουν σίγουρη ότι είχα υποστεί έμφραγμα ότι πεθαινω και τα συναφή. Μέσα στην επόμενη εβδομάδα εκανα όλες τις ιατρικές εξετάσεις. Αίματος, καρδιογραφηματα, υπέρηχο, υπέρηχο κοιλιάς, holter δεν έδειξαν κάτι. Μόνο γρήγορους σφυγμους. Πήγα σε ενδοκρινολογο ούτε εκείνος μπόρεσε να βρει οτιδήποτε. Στους γονείς μου δεν είπα τίποτα δεν ήθελα να τους ανησυχήσω είχαν ήδη αρκετά προβλήματα.
    Για να μην μακρηγορώ έκτοτε παθαίνω συνέχεια κρίσεις πανικού. Αδυνατώ να παρακολουθήσω μαθήματα λιποθυμησα ακόμα μια φορά στην εξεταστική και μια φορά στη βιβλιοθήκη ήμουν έτοιμη να καταρευσω και έτρεξα έξω να πάρω καθαρό αέρα. Κάθε φορά που βρίσκομαι στο χώρο της σχολής με πιάνει έντονα ένα αίσθημα πανικού. Τα μαθήματα που χρωστάω συσσωρευτικαν και το άγχος μου σχετικά με τη σχολή έχει κορυφωθεί. Πριν 5 μήνες αποφάσισα να πάω σε ψυχίατρο. Ακολούθησα ψυχοθεραπεία και κάποια ελαφρά ηρεμηστικα. Δεν με βοήθησαν ιδιαίτερα. Ότι οικονομίες είχα και ότι λεφτά κατάφεραν να μου στείλουν οι δικοί μου φύγανε στο ψυχίατρο. Είμαι σε οικτρη κατάσταση. Σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω πίσω στο πατρικό μου αλλά φοβάμαι την αντίδραση των γονιών μου. Μέχρι και το μοναχισμο άρχισα να σκέφτομαι τελευταία. Δεν ξέρω γιατί να συμβαίνει αυτό σε μένα; Πάντα ήμουν καλή μαθήτρια δεν ξέρω τι έχω πάθει! Περνάω έξω από τη νομική και θέλω να κλάψω, δεν θέλω ούτε απ έξω να περνάω λες και έχω πάθει αλλεργία! Μήπως ξέρετε τι μου συμβαίνει;

  2. #2
    george1520
    Guest
    Καλησπέρα... Πριν σχολιάσω το κείμενο.. Μπορείς να πεις τις επιπτώσεις που θα έχεις αν αφήσεις την σχολή? Όσο αφορά τους γονείς σου...

  3. #3
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Σίγουρα θα απογοητευτουν. Σε μια τηλεφωνική συνομιλία που είχα με τη μητέρα μου πρόσφατα, όταν της είπα μέσες άκρες ότι αγχώνομαι και ότι ώρες ώρες θέλω να τα παρατήσω άρχισε να ουρλιάζει. Μου είπε να συμμαζεψω τα μυαλά μου κα να μην πετάξω στο δρόμο την ευκαιρία να τελειώσω τη σχολή. Εντάξει εν μέρει ως μάνα έχει δίκιο. Αλλά με πληγώνει το γεγονός ότι νομίζει πως κάνω σκερτσα. Εγώ βιωνω μια κόλαση και εκείνη νομιζει μάλλον ότι περνάω μετεφηβικη κρίση. Βέβαια αν δεν είναι δικό σου το πρόβλημα δεν μπορείς να το καταλάβεις.

  4. #4
    george1520
    Guest
    Αυτό που σπουδάζεις ήταν δική σου επιλογή; Σαρεσει;

  5. #5
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Από το γυμνάσιο ήμουν άριστη. Αλλά σίγουρα δεν μου άρεσαν οι θετικές επιστήμες. Όταν έδωσα πανελλήνιες για να είμαι ειλικρινής ήμουν λίγο χωρίς πυξίδα δεν ήξερα τι ήθελα το μόνο που ήθελα ήταν να γράψω όσο πιο καλά γίνεται για να ξεκλειδώσω όσες περισσότερες σχολές. Ο πάτερας μου επέμενε να κοιτάω μόνο σχολες στο Βόλο αντε Λάρισα που είναι κοντά. Αλλά στο Βόλο το90% των σχολών είναι θετικές. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα είδα ότι έγραψα καλά και αποφάσισα να πάω νομική. Και οι γονείς μου ήταν θετικοί σε αυτό. Κλασσικοί γονείς που καμαρώνουν όταν το παιδί τους περνάει νομική η ιατρική. Το θέμα είναι ότι δεν με κατηυθηναν σωστά. Δηλαδή οκ χάρηκαν όταν πέρασα αλλά μετά όταν έπρεπε να παω να νοικιάσω σπίτι σφυριζαν αδιάφορα. Μου είπαν με λίγα λόγια πως εντάξει καλά έκανες και πέρασες αλλά δεν γίνεται να πας. Σαν χομπυ μου αρέσει η συγγραφή. Αν μπορούσα συγγραφέας θα γινόμουν.

  6. #6
    george1520
    Guest
    Quote Originally Posted by Persefoni97 View Post
    Από το γυμνάσιο ήμουν άριστη. Αλλά σίγουρα δεν μου άρεσαν οι θετικές επιστήμες. Όταν έδωσα πανελλήνιες για να είμαι ειλικρινής ήμουν λίγο χωρίς πυξίδα δεν ήξερα τι ήθελα το μόνο που ήθελα ήταν να γράψω όσο πιο καλά γίνεται για να ξεκλειδώσω όσες περισσότερες σχολές. Ο πάτερας μου επέμενε να κοιτάω μόνο σχολες στο Βόλο αντε Λάρισα που είναι κοντά. Αλλά στο Βόλο το90% των σχολών είναι θετικές. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα είδα ότι έγραψα καλά και αποφάσισα να πάω νομική. Και οι γονείς μου ήταν θετικοί σε αυτό. Κλασσικοί γονείς που καμαρώνουν όταν το παιδί τους περνάει νομική η ιατρική. Το θέμα είναι ότι δεν με κατηυθηναν σωστά. Δηλαδή οκ χάρηκαν όταν πέρασα αλλά μετά όταν έπρεπε να παω να νοικιάσω σπίτι σφυριζαν αδιάφορα. Μου είπαν με λίγα λόγια πως εντάξει καλά έκανες και πέρασες αλλά δεν γίνεται να πας. Σαν χομπυ μου αρέσει η συγγραφή. Αν μπορούσα συγγραφέας θα γινόμουν.
    Την μέρα που έγραφες και έγινε εκείνο το περιστατικό.. Τι σκέφτηκες λίγο πριν ανέβουν τόσο οι παλμοί σου;

  7. #7
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Τίποτα. Εκεί είναι το περίεργο. Σίγουρα υποσυνείδητα είχα ένα άγχος να γράψω καλά. Ίσως επειδή γνωρίζω ότι χρωστάω 15 μαθήματα. Είναι πολύ πιεστικη σχολή. Και όλη αυτή η κατάσταση σε συνδυασμό με το οικονομικό άγχος που είχα, έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθει ένα αντιπαραγωγικο άγχος. Τα συζήτησα αυτά και με τον ψυχοθεραπευτη αλλά μου απαντούσε με γενικούρες. Τα ηρεμηστικα μου δημιούργησαν και ορθοστατικη υπόταση και πιστέψτε με δεν με βοήθησαν πάρα μόνο για 2-3 ώρες όταν τα έπαιρνα. Αναγκάστηκε να μου τα κόψει γιατί η πίεση μου ήταν πολύ χαμηλή και σε συνδυασμό με την ταχυκαρδία γινόταν χαμηλότερη.
    Τώρα βέβαια ίσως έγινε συνήθεια. Στην προηγούμενη εξεταστική δεν πέρασα ούτε ένα μάθημα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά έτσι είναι. Αισθάνομαι άχρηστη και αχάριστη. Έχω πάθει τέτοια ταραχή που και μόνο όταν ακούω τη λέξη νομική αισθάνομαι ένα κόμπο στο στομάχι σαν μια υπενθύμιση ότι πρέπει να πιεστω και να περάσω μαθήματα.

  8. #8
    george1520
    Guest
    Ντρέπεσαι που λες ότι δεν πέρασες τα μαθήματα και αισθάνεσαι άχρηστη; Εδώ έχεις την ευκαιρία να πεις όσα σκέφτεσαι αφού συζητάς με άγνωστους και ντρέπεσαι να το πεις;

    Για πες μου.. Τι σε αγχώνει περισσότερο? Να μην περνάς τα μαθήματα ή το τι θα πουν οι γονείς σου;
    Ποια συμπεριφορά είχαν η γονείς σου πάντα απέναντι σου; Έχεις αδέλφια; Φίλους;

  9. #9
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Έχω αλλά τρία αδέρφια. Ο αδερφός μου ζει Αγγλία εδώ και χρόνια (η γιαγιά μου ήταν αγγλίδα) οι δύο μου αδερφές πάνε σχολείο ακόμα. Σκέφτηκα να πάω και εγώ Αγγλία αλλά πως χωρίς πτυχίο τι να κάνω εκεί; πιο αγχωτικη θα ήταν η ζωή. Εξάλλου είναι νιόπαντρος κια δεν θέλω να του φορτωθω σε καμία περίπτωση.
    Όσον αφορά τους γονείς μου φοβάμαι να τους το πω. Θα αντιδρούσαν άσχημα. Είχαν επιχείρηση και αναγκάστηκαν με την κρίση να το κλεισουν και περάσαμε αρκετά δύσκολα μέχρι και αυτόφωρο είχε μπει ο πατέρας μου για χρέη. Επομένως το να τα παρατουσα λόγω άγχους θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων στην οικογένεια. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισα οι γονείς μου κατά βάθος πιστεύουν ότι μέσω της σχολης θα βρω το δρόμο της επιτυχίας. Ίσως αυτές οι προσδοκίες των γονιών μου να μου δημιουργούν άγχος. Αλλά σίγουρα και το γεγονός ότι έχασα χρόνο και χρωστάω μαθήματα με πνίγει.

  10. #10
    george1520
    Guest
    Την ψυχοθεραπεία γιατί την σταμάτησες;

  11. #11
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Γιατί είδα ότι μετά από 5 μήνες ψυχοθεραπείας (3 φορές την εβδομάδα) δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Ξόδεψα πάνω από 2.000 ευρώ ότι είχα μαζέψει δηλαδή με κόπο και δεν είδα διαφορά. Οι αγχωδεις σκέψεις συνεχίζουν να υπάρχουν. Κάθε φορά που αγχώνομαι (νομίζω ότι πεθαινω κανονική κρίση πανικού δηλαδή.)

  12. #12
    ntinti
    Guest
    Εγώ διακρίνω ένα κορίτσι με πείσμα και επιμονή να πετύχει τους στίχους της αλλά η συνεχεις πίεση και το ανχος να τα κατεφερει συσωρευοταν μέσα της και στο τέλος έσκασαν ...

    Πίεση και ανχος να γράψεις καλά στις πανελλήνιες.
    Πίεση και ανχος να καταφέρεις δυο χρόνια να μαζέψεις λεφτά να πας να σπουδάσεις κάτι το οποίο βέβαια αν κατάλαβα καλά δεν ήττα η ακριβώς και το όνειρο σου....
    Πίεση να καταφέρεις να βρεις ένα σπίτι να μπεις σε μια σειρά και να ξεκινήσεις τα μαθήματα σου όπου και αύτα με την σειρά τους έχουν τον δικό τους αγώνα για να κατσφερεις να τα περάσεις.....
    Και κάπου εκεί έχουμε το πρώτο μπαμ .....Ο οργανισμός σου και το νευρικό σου σύστημα χτύπησε κόκκινο και σου λέει στοπ μέχρι εδώ....
    Από εκεί και πέρα σου προστεθηκε ακόμα ένα άγχος για το τι ειναι αυτά τα ψυχωσωμστικα που σου βγηκαν και συν το γεγονός πως θα πεις όλα αυτά στους γονείς σου......

    Δεν είναι λίγα όλα αυτά,έχεις πελαγωσει ,είναι πολλά τα μέτωπα και δεν ξέρεις πως να τα διαχειριστείς. ....

    Εγώ το μόνο που θα σου πω είναι να μην τα παρατήσεις ,να επισκεφτείς άμεσα ένα ψυχολογο να ξεκινησεις ψυχοθερσπεια για να μαθεις να διαχειριζεσαι το ανχος σου.
    Είναι πράγματα που θέλουν πολύ δουλειά αλλά λύνονται και ειναι πολυ κρίμα να καταστρέψεις το μέλλον σου αφήνοντας τις σπουδές σου.
    Έκανες τόσο αγώνα να περάσεις και να πας να σπουδάσεις μην τα παρατήσεις.
    Κάτσε και μίλησε στους γονείς σου για το τι ακριβώς σου συμβαίνει και είμαι σίγουρη ότι όταν δουν την πραγματική αλήθεια θα σε βοηθήσουν.

    Ξεκινά να μηλας όπου χρειάζεται και ζητά βοήθεια όσο πιο γρήγορα γίνεται ,όσο το αφεινεις θα σε βουλιαζει ολο και περισσότερο και είναι κρίμα ....

  13. #13
    george1520
    Guest
    Quote Originally Posted by Persefoni97 View Post
    Γιατί είδα ότι μετά από 5 μήνες ψυχοθεραπείας (3 φορές την εβδομάδα) δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Ξόδεψα πάνω από 2.000 ευρώ ότι είχα μαζέψει δηλαδή με κόπο και δεν είδα διαφορά. Οι αγχωδεις σκέψεις συνεχίζουν να υπάρχουν. Κάθε φορά που αγχώνομαι (νομίζω ότι πεθαινω κανονική κρίση πανικού δηλαδή.)
    Θεωρώ υπερβολή 3 φορές την βδομάδα.. 1 φορά την βδομάδα ή 1 φορά κάθε 15 μέρες είναι το καλύτερο. Σαν άνθρωπος δεν συνηθιζω να λέω αυτά που πιστεύω αλλά να κάνω ερωτήσεις στον άλλον έτσι ώστε να μπορέσει ο ίδιος να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει..

    Ειμαι υπέρ της ψυχοθεραπεία. Με τον κατάλληλο γιατρό μπορείς να βρεις τον εαυτό σου, να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.. Να αντιμετωπίσεις τους φόβους και τις ανασφάλειες σου. Θα σου δώσω μια συμβουλή όσο αφορά την κρίση πανικού. Όταν σε ένα μέρος παθαίνεις κρίση πανικού δεν θα το αφήνεις να γίνεται κακή ανάμνηση. Τι εννοώ? Δεν θα αποφεύγεις αυτόν τον χώρο.. Θα ξανά πηγαίνεις αλλά να αλλάζεις τις συνθήκες έτσι ώστε να δεις πως δεν φταίει ο χώρος για ότι έγινε αλλά η ψυχολογία. Εγώ για παράδειγμα είχα πάθει κρίση πανικού στο εστιατόριο της πίτσας.. Ήταν βράδυ.. Για αρκετό διάστημα δεν ήθελα να πηγαίνω. Εξαιτίας αυτού του περιστατικου αποφευγα μέρη που είχε κόσμο.. Έτσι αποφάσισα να το νικήσω. Την πρώτη φορά πήγα μέρα και δεν υπήρχαν πελάτες... Για αρκετή ώρα ήθελα να φύγω, είχα φοβερό πονοκέφαλο, έψαχνα την εξοδο. Αλλά έμεινα. Την δεύτερη φορά πήγα πάλι μέρα αλλά Σάββατο όπου είχε αρκετό κόσμο. Είχα τα ίδια "συμπτώματα". Την τρίτη φορά πήγα νύχτα με κόσμο και πάλι ένιωθα περίεργα.. Είπα ότι θα το αντιμετωπίσω και το έκανα.

    Γενικά παθαίνω μικρές κρίσεις πανικού πλέον.. Τις ελέγχω με ασκήσεις χρησιμοποιώντας την αναπνοή (ανάσες, μέτρημα κτλ) και εννοείται με ψυχοθεραπεία.

    Τι θες από την ζωή σου στην φάση που βρίσκεσαι τωρα; τι θα ήταν το ιδανικότερο για σένα; Βγάλε από το μυαλό σου τους γονείς, τα χρέη κτλ.

  14. #14
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Κορίτσι μου γλυκό, υποσυνείδητα αισθάνεσαι ότι σε όλα πρέπει να είσαι τέλεια και εντάξει και ότι αν δεν ανταποκριθείς στα πρέπει των άλλων που νομίζεις ότι είναι τα δικά σου, θα πέσεις στα μάτια τους, θα πέσεις στα δικά σου και γενικά θα καταστραφεί το σύμπαν. Θες να είσαι βράχος και σωστή σε όλα κι όταν αυτό δεν συμβαίνει φτάνεις στο άλλο άκρο και αυτομαστιγώνεσαι και φρικάρεις. Αυτό σου συμβαίνει.
    Και φοβάσαι να ανοιχτείς και να μιλήσεις στους ανθρώπους και να ζητήσεις στήριγμα, μην σε θεωρήσουν αδύναμη ή μη "ντροπιαστείς". Ούτε στους ίδιους τους γονείς σου. Πως να καταλάβει η μητέρα σου ότι ζεις μία κόλαση όπως λες αν της λες μισές αλήθειες, ότι απλά αγχώνεσαι, και δεν της έχεις μιλήσει για το τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;
    Ταυτόχρονα έχεις καθίσει λιγάκι να σκεφτείς ΕΣΥ τι θέλεις πραγματικά; Μας είπες ότι σου αρέσει η συγγραφή, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να σου αρέσουν κι άλλα πράγματα. Π.χ. η δικηγορία. Για το άγχος και για την πίεση της σχολής μας είπες, για το ότι δεν σου άρεσαν οι θετικές επιστήμες μας είπες, αν σου αρέσει όμως η σχολή και αν ενδιαφέρεσαι πραγματικά για τη νομική δεν μας το είπες.

  15. #15
    Junior Member
    Join Date
    Feb 2020
    Posts
    22
    Ευχαριστώ για τις συμβουλές σας.
    Το ξερω ότι οι κακές αναμνήσεις που έχουν εντυπωθει στο υποσυνείδητο μου προκαλούν νέες κρίσεις πανικού. Αλλά όταν αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει χαοτικά, όταν νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν και τα αυτιά μου να βουηζουν χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Μετά βίας μπορώ να σταθώ όρθια. Ιδανικά θα ήθελα να μπορώ να περατωσω τις σπουδές μου χωρίς άγχος. Η αλήθεια είναι ότι κατά περιόδους παθαίνω κρίσεις πανικού και σε άλλα μέρη άσχετα με τη σχολή. Τους τελευταίους μήνες έχω απομονωθεί κοινωνικα. Δεν έχω όρεξη να βγαίνω, ούτε να φλερτάρω ούτε τίποτα από αυτά που συνηθίζει να κάνει η νεολαία. Μου φαίνονται όλα λίγο πολύ ανούσια. Η αλήθεια είναι ότι κάνεις δεν θέλει να μένει δίπλα σου στα δύσκολα. Στη θεωρία όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν, στην πράξη όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σκέφτηκα να ξαναπτοσπαθησω με κάποιον ψυχολόγο αυτή τη φορά αντί ψυχίατρο αλλά πρέπει πρώτα να μαζέψω χρήματα. Κάνω όση οικονομία μπορώ. Αλλά για τους επόμενους 3-4 μήνες δεν το βλέπω να γίνεται.

Page 1 of 6 123 ... LastLast

Similar Threads

  1. δεν αντεχω να ζω άλλο έτσι
    By stavroula19 in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 9
    Last Post: 11-05-2015, 02:00
  2. Δεν αντέχω άλλο...
    By nameless_ed in forum Συναισθηματική Υπερφαγία, Ψυχογενής Βουλιμία
    Replies: 4
    Last Post: 04-05-2015, 17:12
  3. δεν αντεχω να ζω ετσι
    By wishes in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 5
    Last Post: 06-01-2013, 23:33
  4. Αρρυθμίες και φόβος του θανάτου, δεν μπορώ άλλο να ζω έτσι
    By panospeggy in forum Stress, Αγχος, Φόβος, Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή
    Replies: 14
    Last Post: 06-11-2010, 00:40
  5. Δεν Αντέχω ʼλλο Να Ζω Έτσι
    By smoke08 in forum Ψυχογενής Ανορεξία
    Replies: 32
    Last Post: 17-12-2007, 22:27

Tags for this Thread

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •