Ανησυχίες-φοβιες

[Gigi93]

Καλησπέρα,
Ειμαι φιλη της κοπέλας που έχει ξανά γράψει.
Ο λόγος που γράφω είναι ο εξής:
Από μικρή κοπέλα ήμουν αρκετά ανασφαλής χαρακτήρας. Ήθελα πάντα να έχω δίπλα μου ανθρώπους. Δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου σπίτι κτλ. Με τον μπαμπά είχα πολύ καλύτερες σχέσεις, ήμουν πιο πολύ μαζί του ενώ με τη μαμά όχι τόσο. Ήμουν πιο απόμακρη, ήταν αρκετά αυστηρή. Έχω μια αδερφή με την οποία ήθελα να κάνω συνέχεια παρέα και να είμαι δίπλα της εκείνη ήταν πιο μοναχική και δεν ήθελε πολύ παρέα μαζί μου. Θυμάμαι να με διώχνει. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν αρκετά κακό γιατί οι γονείς μαλώνανε και υπήρχε έντονη φασαρία στο σπίτι. Από το δημοτικό έψαχνα να κάνω παρέα με κάποια φιλη με την οποία θα μοιραζόμουν όλα τα προβλήματα μου και έτσι και έγινε απέκτησα μια φιλη πολλά χρόνια μέχρι την Τρίτη λυκειου. Τώρα είμαι 26χρ με την οποία δεν κάνω παρεα πλέον. Είχαμε ξεκόψει όταν ήμουν 20χρ κάτι το οποίο μου στοίχισε ψυχολογικά γιατί ένιωθα μονίμως μόνη μου. Φίλες άλλες ειχα κάνει αλλά δεν ταιριαζα εύκολα έτσι ώστε να μοιραστώ πολυ προσωπικές μου ανασφάλειες ή σκέψεις. Ήταν πιο τυπικές οι φιλίες αυτές. Στο ερωτικο κομμάτι δεν ειχα προχωρήσει μέχρι τα 22 μου. Με θυμάμαι όλα τα χρόνια της ζωής μου να περιτρυγιριζομαι από αγόρια και να μου αρέσει. Τρελαινομουν να είμαι δίπλα από άντρες αλλά πάντα ήθελα να έχω και τη φιλη μου παρεα. Στα 22 μου γνώρισα ένα παλικάρι με το οποίο δεν ήμουν ερωτευμένη αλλά ενθουσιασμένη και ως πρώτος μου έμεινα μαζί του μέχρι πρόσφατα που χωρισα πριν 4 μηνες. Σεξουαλικα ήμουν πολυ ευχαριστημένη και αρκετές από τις ανασφάλειες μου έφυγαν, περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και με θυμάμαι αρκετά ευτυχισμένη. Βέβαια δεν ειχα φίλες όλο αυτό το διάστημα, έκανα 2 δουλειές μπορεί και 3 καμία φορά και δεν πολυ έβγαινα παρά μόνο με το αγόρι μου. Από τότε που χωρισα έχω τρομερές φοβίες πως δεν ελκύομαι από άντρες αλλά από γυναίκες. Τρομερό overthinking ξεκίνησε καθημερινώς, σε σημείο εμμονικο. Σκέφτομαι λες να είμαι; Λες να μην με ελκύουν οι άντρες; Λες για αυτό να μην είχα τόσο καιρό φίλες ; Λες από μικρή για αυτό να χρειαζόμουν μια φιλη πάντα παρέα; Μικρότερη στα 15 είχα πειραματιστεί με κοπέλα στα πλαίσια παιχνιδιού και δεν μου άρεσε. Με αγόρια πάντα ένιωθα όμορφα να με περιτρυγιριζουν και πάντα έψαχνα που βγαίνουν αυτοί να πηγαίνω με τη φιλη μου. Και φυσικά πάντα όταν μου μιλούσαν ντρεπόμουν και αγχωνόμουν. 4 μήνες τώρα όμως έχω τρομερές ανασφάλειες. Η σκέψη αυτή με στοιχειώνει και όσο το σκέφτομαι διογκώνεται και όποτε μου μιλάνε κοπέλες στρεσαρομαι να μην βγάλω τέτοια ένστικτα. Πριν 1 μήνα με φλέρταρε ένας 10χρ μεγαλύτερος μου και τρελάθηκα. Μαρεσε παρά πολύ, ένιωθα κοριτσάκι και γλυκια απέναντι του. Δεν έγινε όμως κάτι. Γενικώς η μόνη μου ολοκληρωμένη εμπειρία είναι με το αγόρι που είχα και πιο πριν είχα εμπειριες φιλάκια και τέτοια με αγόρια μόνο αλλά αισθανόμουν πάντα όμορφα.
Με θυμάμαι στα 18,19,20 να πηγαίνω στο εξωχικο μου με τακούνια και φορέματα να συναντήσω τις παρέες που θα ήταν πάντα αγόρια. Τώρα νιώθω κάπως περίεργα με τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και γιατί αισθάνομαι έτσι αλλά νιώθω περίεργα. Όποτε μιλάω με τις ξαδερφες μου για αγόρια αισθάνομαι τέλεια. Έχω φοβηθεί άπειρα, μην μου πείτε τι κακό εχει να είσαι ομοφυλόφιλος ποτε δεν είχα πρόβλημα με αυτούς , ποτε όμως αλλά κάπως εμένα αυτό μου φέρνει δυσφορία να μου συμβαίνει γιατί ποτε δεν ένιωσα ερωτικά για γυναίκες. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και αισθάνομαι έτσι περίεργα αλλά σίγουρα μου εχει γίνει εμμονή η σκέψη και η φοβία με καθιστά δυσλειτουργική.

[george1520]

Καλησπέρα,
Ειμαι φιλη της κοπέλας που έχει ξανά γράψει.
Ο λόγος που γράφω είναι ο εξής:
Από μικρή κοπέλα ήμουν αρκετά ανασφαλής χαρακτήρας. Ήθελα πάντα να έχω δίπλα μου ανθρώπους. Δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου σπίτι κτλ. Με τον μπαμπά είχα πολύ καλύτερες σχέσεις, ήμουν πιο πολύ μαζί του ενώ με τη μαμά όχι τόσο. Ήμουν πιο απόμακρη, ήταν αρκετά αυστηρή. Έχω μια αδερφή με την οποία ήθελα να κάνω συνέχεια παρέα και να είμαι δίπλα της εκείνη ήταν πιο μοναχική και δεν ήθελε πολύ παρέα μαζί μου. Θυμάμαι να με διώχνει. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν αρκετά κακό γιατί οι γονείς μαλώνανε και υπήρχε έντονη φασαρία στο σπίτι. Από το δημοτικό έψαχνα να κάνω παρέα με κάποια φιλη με την οποία θα μοιραζόμουν όλα τα προβλήματα μου και έτσι και έγινε απέκτησα μια φιλη πολλά χρόνια μέχρι την Τρίτη λυκειου. Τώρα είμαι 26χρ με την οποία δεν κάνω παρεα πλέον. Είχαμε ξεκόψει όταν ήμουν 20χρ κάτι το οποίο μου στοίχισε ψυχολογικά γιατί ένιωθα μονίμως μόνη μου. Φίλες άλλες ειχα κάνει αλλά δεν ταιριαζα εύκολα έτσι ώστε να μοιραστώ πολυ προσωπικές μου ανασφάλειες ή σκέψεις. Ήταν πιο τυπικές οι φιλίες αυτές. Στο ερωτικο κομμάτι δεν ειχα προχωρήσει μέχρι τα 22 μου. Με θυμάμαι όλα τα χρόνια της ζωής μου να περιτρυγιριζομαι από αγόρια και να μου αρέσει. Τρελαινομουν να είμαι δίπλα από άντρες αλλά πάντα ήθελα να έχω και τη φιλη μου παρεα. Στα 22 μου γνώρισα ένα παλικάρι με το οποίο δεν ήμουν ερωτευμένη αλλά ενθουσιασμένη και ως πρώτος μου έμεινα μαζί του μέχρι πρόσφατα που χωρισα πριν 4 μηνες. Σεξουαλικα ήμουν πολυ ευχαριστημένη και αρκετές από τις ανασφάλειες μου έφυγαν, περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και με θυμάμαι αρκετά ευτυχισμένη. Βέβαια δεν ειχα φίλες όλο αυτό το διάστημα, έκανα 2 δουλειές μπορεί και 3 καμία φορά και δεν πολυ έβγαινα παρά μόνο με το αγόρι μου. Από τότε που χωρισα έχω τρομερές φοβίες πως δεν ελκύομαι από άντρες αλλά από γυναίκες. Τρομερό overthinking ξεκίνησε καθημερινώς, σε σημείο εμμονικο. Σκέφτομαι λες να είμαι; Λες να μην με ελκύουν οι άντρες; Λες για αυτό να μην είχα τόσο καιρό φίλες ; Λες από μικρή για αυτό να χρειαζόμουν μια φιλη πάντα παρέα; Μικρότερη στα 15 είχα πειραματιστεί με κοπέλα στα πλαίσια παιχνιδιού και δεν μου άρεσε. Με αγόρια πάντα ένιωθα όμορφα να με περιτρυγιριζουν και πάντα έψαχνα που βγαίνουν αυτοί να πηγαίνω με τη φιλη μου. Και φυσικά πάντα όταν μου μιλούσαν ντρεπόμουν και αγχωνόμουν. 4 μήνες τώρα όμως έχω τρομερές ανασφάλειες. Η σκέψη αυτή με στοιχειώνει και όσο το σκέφτομαι διογκώνεται και όποτε μου μιλάνε κοπέλες στρεσαρομαι να μην βγάλω τέτοια ένστικτα. Πριν 1 μήνα με φλέρταρε ένας 10χρ μεγαλύτερος μου και τρελάθηκα. Μαρεσε παρά πολύ, ένιωθα κοριτσάκι και γλυκια απέναντι του. Δεν έγινε όμως κάτι. Γενικώς η μόνη μου ολοκληρωμένη εμπειρία είναι με το αγόρι που είχα και πιο πριν είχα εμπειριες φιλάκια και τέτοια με αγόρια μόνο αλλά αισθανόμουν πάντα όμορφα.
Με θυμάμαι στα 18,19,20 να πηγαίνω στο εξωχικο μου με τακούνια και φορέματα να συναντήσω τις παρέες που θα ήταν πάντα αγόρια. Τώρα νιώθω κάπως περίεργα με τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και γιατί αισθάνομαι έτσι αλλά νιώθω περίεργα. Όποτε μιλάω με τις ξαδερφες μου για αγόρια αισθάνομαι τέλεια. Έχω φοβηθεί άπειρα, μην μου πείτε τι κακό εχει να είσαι ομοφυλόφιλος ποτε δεν είχα πρόβλημα με αυτούς , ποτε όμως αλλά κάπως εμένα αυτό μου φέρνει δυσφορία να μου συμβαίνει γιατί ποτε δεν ένιωσα ερωτικά για γυναίκες. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και αισθάνομαι έτσι περίεργα αλλά σίγουρα μου εχει γίνει εμμονή η σκέψη και η φοβία με καθιστά δυσλειτουργική.

Μπορεί όμως να ανήκεις και στην κατηγορία των ανθρώπων που πάνε και με τα δύο φυλα [emoji848].
Στη φάση ομως που είσαι, που δεν έχεις στη ζωή σου έναν άνθρωπο που ήταν μέρος της καθημερινότητας σου είναι λογικό να κάνεις χίλιες σκέψεις, να προσπαθείς να βρεις τον εαυτό σου, να σταθείς στα πόδια σου.
Χόμπι έχεις; Για να αρχίσεις σιγά σιγά να γνωρίζεις κόσμο; Από τη δουλειά δεν έκανες φίλους;

[Gigi93]

Δεν έχω χόμπι. Όλη μου τη ζωή από τα 18 δουλεύω και πάντα όταν ήθελα να κάνω δραστηριότητες δεν ήθελα ποτε μόνη μου. Από μικρή δεν μπορούσα ποτε μόνη μου. Συνεχώς ήθελα κάποιον δίπλα μ.
Με το αγόρι μου πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο , εκτός από αυτό τίποτα άλλο.
Γενικώς ειμαι τρομερά ανασφαλής σαν άνθρωπος από μικρή και πάντα ήθελα την επιβεβαίωση από τους γύρω μου. Μέχρι και σήμερα δεν το έχω δουλέψει αυτό. Επιπλέον, πάντα έλεγα δεν έχω καμία φιλη στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια και στεναχωριέμαι για αυτό αλλά όποτε έκανα παρέα με κάποιες δεν ταιριαζα . Εγω με όσα έχω περάσει στη ζωή μου ήθελα να τα μοιράζομαι και οι περισσότερες ήταν φοιτητική ζωή και ποτά και ταξίδια. Να προσθέσω πως εξωτερικά ειμαι πολύ θηλυκή.
Επίσης πριν 3χρ είχα πάθει τρομερή ανασφάλεια σχετικά με την υγεία μου. Νόμιζα πως έχω ιδεοληψίες με κάποιο άλλο θέμα.
Δεν ξέρω φοβάμαι πολύ. Μέσα από τη δουλειά είχα κάνει φίλες ναι και πάντα μαρεΖε κάποιο αγόρι που σταμπαρα και προκαλούσα επαφή.

[george1520]

Δεν έχω χόμπι. Όλη μου τη ζωή από τα 18 δουλεύω και πάντα όταν ήθελα να κάνω δραστηριότητες δεν ήθελα ποτε μόνη μου. Από μικρή δεν μπορούσα ποτε μόνη μου. Συνεχώς ήθελα κάποιον δίπλα μ.
Με το αγόρι μου πηγαίναμε μαζί γυμναστήριο , εκτός από αυτό τίποτα άλλο.
Γενικώς ειμαι τρομερά ανασφαλής σαν άνθρωπος από μικρή και πάντα ήθελα την επιβεβαίωση από τους γύρω μου. Μέχρι και σήμερα δεν το έχω δουλέψει αυτό. Επιπλέον, πάντα έλεγα δεν έχω καμία φιλη στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια και στεναχωριέμαι για αυτό αλλά όποτε έκανα παρέα με κάποιες δεν ταιριαζα . Εγω με όσα έχω περάσει στη ζωή μου ήθελα να τα μοιράζομαι και οι περισσότερες ήταν φοιτητική ζωή και ποτά και ταξίδια. Να προσθέσω πως εξωτερικά ειμαι πολύ θηλυκή.
Επίσης πριν 3χρ είχα πάθει τρομερή ανασφάλεια σχετικά με την υγεία μου. Νόμιζα πως έχω ιδεοληψίες με κάποιο άλλο θέμα.
Δεν ξέρω φοβάμαι πολύ. Μέσα από τη δουλειά είχα κάνει φίλες ναι και πάντα μαρεΖε κάποιο αγόρι που σταμπαρα και προκαλούσα επαφή.

Ψυχοθεραπεία κάνεις;
Αν δεν σαρεσει ο εαυτός σου, πως θα σου αρέσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος για να γίνει φίλος σου; Με τους ανθρώπους δεν ταιριάζουμε απόλυτα. Εγώ πχ δεν ενθουσιαζομαι εύκολα, ο κολλητός μου χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα. Φαινομενικά δεν ταιριάζουμε, αλλά εγώ τον κατεβάζω στην γη και αυτός με ανεβάζει στα σύννεφα.
Αυτό που σου λείπει δεν είναι ένας φίλος ή μια σχέση αλλά ένας άνθρωπος για να κάνεις διαφορά πράγματα επειδή δεν μπορείς μόνη. Αυτός δεν είναι υγιές όμως. Δεν σε βοηθάει να πας μπροστά. Θα ήταν καλό να αρχίσεις να ρισκάρεις, να βγεις στον έξω κόσμο. Σίγουρα σκέφτεσαι ότι δεν θα αρέσεις σαν άνθρωπος αλλά οι άνθρωποι γύρω σου δεν σε βλέπουν με τα δικά σου μάτια αλλά με τα δικά τους.
Καλή η δουλειά, σου γεμίζει τον χρόνο για να μην νιώθεις μόνη. Αλλά δεν είσαι ρομπότ.

[Gigi93]

Ψυχοθεραπεία κάνεις;
Αν δεν σαρεσει ο εαυτός σου, πως θα σου αρέσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος για να γίνει φίλος σου; Με τους ανθρώπους δεν ταιριάζουμε απόλυτα. Εγώ πχ δεν ενθουσιαζομαι εύκολα, ο κολλητός μου χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα. Φαινομενικά δεν ταιριάζουμε, αλλά εγώ τον κατεβάζω στην γη και αυτός με ανεβάζει στα σύννεφα.
Αυτό που σου λείπει δεν είναι ένας φίλος ή μια σχέση αλλά ένας άνθρωπος για να κάνεις διαφορά πράγματα επειδή δεν μπορείς μόνη. Αυτός δεν είναι υγιές όμως. Δεν σε βοηθάει να πας μπροστά. Θα ήταν καλό να αρχίσεις να ρισκάρεις, να βγεις στον έξω κόσμο. Σίγουρα σκέφτεσαι ότι δεν θα αρέσεις σαν άνθρωπος αλλά οι άνθρωποι γύρω σου δεν σε βλέπουν με τα δικά σου μάτια αλλά με τα δικά τους.
Καλή η δουλειά, σου γεμίζει τον χρόνο για να μην νιώθεις μόνη. Αλλά δεν είσαι ρομπότ.

Τώρα δεν ξέρω , αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Όποτε απασχολώ τον εαυτό μου με πράγματα πάντα νιώθω καλά. Όταν κάθομαι σπίτι με τις ώρες μα σκέφτομαι πέφτω γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει

[george1520]

Τώρα δεν ξέρω , αμφισβητώ τον ίδιο μου τον εαυτό. Όποτε απασχολώ τον εαυτό μου με πράγματα πάντα νιώθω καλά. Όταν κάθομαι σπίτι με τις ώρες μα σκέφτομαι πέφτω γιατί σκέφτομαι τέτοια πράγματα. Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει

Όταν θα είσαι πιο ήρεμη, ξανά δες το τελευταίο σχόλιο που σου έγραψα και αν θες σχολίασε το ή απάντησε σε αυτό που σε ρώτησα.

Πάντως αν σου αρέσουν και οι γυναίκες, δεν είναι κακό.. Το πρόβλημα είναι αλλο και κοιτάς αλλου.