Περί θεραπείας και άλλες συζητήσεις.

[anwnimi]

Αυτό ταιριάζει σε εμένα χωρίς να θεωρούμαι τόσο έξυπνη (ωστόσο αρκετά καλή σε ότι αφορά λογική επεξεργασία) απλά το eq έμεινε πίσω:)
Τώρα ρίχνω το βάρος στο δεύτερο και το πρώτο έχει πάει περίπατο :) Πρέπει να βρω την ισορροπία:)

[weird]

Οντως....
ειχα διαβάσει παλιά, ένα βιβλίο που υποστήριζε οτι ο συνδυασμός iq και eq είναι αυτός που χαρακτηρίζει την μεγαλύτερη εξυπνάδα...

[anwnimi]

Ναι...

Νομίζω ότι ο άνθρωπος με αναπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη μπορεί να διαχειριστεί τη ζωή του πολύ καλύτερα. Και να νιώθει πιο ευτυχισμένος και γεμάτος.

[weird]

Αν η λογική δίνει στην ζωή μας ευθείες γραμμές
τα συναισθήματα της δίνουν καμπύλες και χρώμα!
:)

Μια ζωή με επίπεδη συναισθηματικότητα θα μου φαινόταν.... ασπρόμαυρη και ανιαρή.

[anwnimi]

Χρειάζονται και τα δύο.
Όσο ανιαρές κι αν είναι οι ευθείες χρειάζονται για πρακτικούς λόγους.
Όσο αναπάντεχες και αν είναι η καμπύλες είναι και συναρπαστικές.

Και η συναισθηματική νοημοσύνη είναι το ταίριασμα αυτών των δύο συγκρουσιακών κόσμων

[weird]

Originally posted by anwnimi
Χρειάζονται και τα δύο.
Όσο ανιαρές κι αν είναι οι ευθείες χρειάζονται για πρακτικούς λόγους.
Όσο αναπάντεχες και αν είναι η καμπύλες είναι και συναρπαστικές.

Και η συναισθηματική νοημοσύνη είναι το ταίριασμα αυτών των δύο συγκρουσιακών κόσμων

Θα προσέθετα και την πνευματική νοημοσύνη,
που θεωρώ οτι αγκαλιάζει τις άλλες δύο,
κάτω απο τη σκεπη,
που λεγεται... άνθρωπος.

[weird]

Εμένα αυτή τη στιγμή με απασχολεί ένα άλλο θέμα.
Οι ομάδες.
Ως ομάδα, μπορούμε να λάβουμε και το ζεύγος.
Γιατί η σύγκρουση, συνιστά αναπόφευκτο μέρος της αλλελεπίδρασης?

ποιά είναι η γενεσιουργός της αιτιά?

Ανέκαθεν οι συγκρουσεις, πέρα απο καταστροφικές, μου φαινόντουσαν και δημιουργικές...
Σαν το ρίκσο,
που είναι ταυτόχρονα,
κίνδυνος και ελπίδα.

[anwnimi]

Ίσως να είναι δημιουργικές γιατί βγάζουν αλήθειες
που κάτω από την ηρεμία είναι καλά καταχωνιασμένες:)

Ειναι άλλωστε και ενδιαφέρουσες, σπάνε τη μονοτονία :)

[Arsi]

Originally posted by weird
Εμένα αυτή τη στιγμή με απασχολεί ένα άλλο θέμα.
Οι ομάδες.
Ως ομάδα, μπορούμε να λάβουμε και το ζεύγος.
Γιατί η σύγκρουση, συνιστά αναπόφευκτο μέρος της αλλελεπίδρασης?

ποιά είναι η γενεσιουργός της αιτιά?

Ανέκαθεν οι συγκρουσεις, πέρα απο καταστροφικές, μου φαινόντουσαν και δημιουργικές...
Σαν το ρίκσο,
που είναι ταυτόχρονα,
κίνδυνος και ελπίδα.

Για να συγκρουστείς με κάποιον σε ένα θέμα σημαίνει ότι υπάρχει θέμα να λύσεις κ συ για τον εαυτό σου,έτσι ερεθίζεται,προκαλείται,γεν νιούνται νέοι προβληματισμοί κ.λ.π.
Προσωπικά όσο κ αν διαφωνώ με τις απόψεις κάποιου αν δεν υπάρχει \'κάτι\' εκεί δεν συγκρούομαι.Λέω απλά οκ εσύ πιστεύεις αυτό,εγώ εκείνο κ τέλος.
Οι έντονες συγκρούσεις με τους άλλους είναι συγκρούσεις με τον εαυτό μας,δε συμφωνείτε?

[weird]

Το λες πολύ εύστοχα Αρσι.

οση ώρα μαλλώναμε με τον Πάνο,
είχα την αίσθηση,
οτι ο καθένας μας \"μάλλωνε\" με κομμάτια του εαυτού του
που πρόβαλε πάνω στον άλλο.

Απο την άλλη, υπάρχουν διαφωνίες που δεν με αγγιζουν κι απλά τις προσπερνώ.

[Arsi]

Originally posted by anwnimi
Αυτό ταιριάζει σε εμένα χωρίς να θεωρούμαι τόσο έξυπνη (ωστόσο αρκετά καλή σε ότι αφορά λογική επεξεργασία) απλά το eq έμεινε πίσω:)

Κ εμένα το eq έμεινε πίσω,ειδικά παλιότερα είχα μαύρα μεσάνυχτα,νόμιζα ότι με λογικούς συνειρμούς θα λύσω τα προβλήματά μου....
Αλλά πάντα αισθανόμουν όντας ευαίσθητη,χωρίς να ξέρω όμως τι κ γιατί...με πελάγωναν τα συναισθήματά μου ...

[weird]

Αρα η σύγκρουση υφίσταται και στο επίπεδο του ατόμου
( εσωτερική)
και στο επίπεδο του ζεύγους ή της ομάδας.
( εξωτερική).

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by anwnimi
Αυτό ταιριάζει σε εμένα χωρίς να θεωρούμαι τόσο έξυπνη (ωστόσο αρκετά καλή σε ότι αφορά λογική επεξεργασία) απλά το eq έμεινε πίσω:)

Κ εμένα το eq είναι πίσω έμεινε πίσω,ειδικά παλιότερα είχα μαύρα μεσάνυχτα,νόμιζα ότι με λογικούς συνειρμούς θα λύσω τα προβλήματά μου....
Αλλά πάντα αισθανόμουν όντας ευαίσθητη,χωρίς να ξέρω όμως τι κ γιατί...με πελάγωναν τα συναισθήματά μου ...

Εγώ ένιωθα σαν το μυαλό μου να με καταδυναστεύει
και τα συναισθήματα να μου χτυπούν την πόρτα,

υπερβολικά έντονα για να τα ακούσω.

[Arsi]

Originally posted by weird
Αρα η σύγκρουση υφίσταται και στο επίπεδο του ατόμου
( εσωτερική)
και στο επίπεδο του ζεύγους ή της ομάδας.
( εξωτερική).

Η πιο εποικοδομιτική για μένα είναι η εξωτερική....χωρίς την εξωτερική που προσωποποιεί την εσωτερική πως θα μπορούσε να λυθεί?Αφού μέσα απ\'τη ζωή κ τις σχέσεις μας μαθαίνουμε,εξελισσόμαστε... .

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by weird
Αρα η σύγκρουση υφίσταται και στο επίπεδο του ατόμου
( εσωτερική)
και στο επίπεδο του ζεύγους ή της ομάδας.
( εξωτερική).

Η πιο εποικοδομιτική για μένα είναι η εξωτερική....χωρίς την εξωτερική που προσωποποιεί την εσωτερική πως θα μπορούσε να λυθεί?Αφού μέσα απ\'τη ζωή κ τις σχέσεις μας μαθαίνουμε,εξελισσόμαστε... .

Αυτό λέω κι εγώ.
Αν δεν εξωτερικεύσω το μέσα μου,
για να δω την εικόνα του,
όπως αυτή λαμβάνει σχήμα στο έξω μου,
πως θα το αγγίξω πλήρως?


Αρα θα μπορούσαμε να ορίσουμε τις εξωτερικές συγκρούσεις,
σαν το πάντρεμα και την έκφραση των εσωτερικών συγκρούσεων?