Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή...μια διαρκής μάχη.

[zoed]

Η όλη κατάσταση με την καραντίνα μας έχει εγκλωβίσει και μείωσε την παραγωγικότητα μας. Ειδικά αν είσαι αγχωδης άνθρωπος και δεν λειτουργείς κάπως δημιουργικά η γενικά δεν εκτονώνεσαι, το άγχος εντείνεται πολλές φορές χωρίς ιδιαίτερο λόγο και κάνει τις διαταραχές μας να εμφανίζονται πιο εύκολα. Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τι είδους ψυχολογικό θέμα αντιμετωπίζουμε ώστε να αναζητήσουμε και την ανάλογη θεραπεία ή τρόπους περιορισμού διαφορετικά η ζωή και η καθημερινότητα μας γίνεται πολύ δύσκολη. Όταν δεν γνώριζα τι είχα οι ιδεοληψίες μου με έκαναν να τρέμω από τον φόβο και να νιώθω μόνη και απομονωμένη. Τώρα όσο άσχημα και αν με κάνουν να νιώθω ξέρω με τι έχω να κάνω και έχω πιο στοχευμένη αντιμετώπιση. Έχω διαβάσει ότι σε εμάς με ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή ο τρόπος που λειτουργει ο εγκέφαλος μας σε σχέση με το άγχος και την διάκριση των σκέψεων διαφέρει από των άλλων ανθρώπων. Το έχεις δει κάπου αυτό?

[End_of_an_era]

Εμένα όλη μου την ζωή μου έλεγαν και εξακολουθούν να μου λένε πόση οξυδέρκεια και προνοητικότητα έχω. Βέβαια όλο αυτό οφείλεται στην ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και όσο επικρατούσαν αυτή την συμπεριφορά εν αγνοία τους τόσο αυτή έβρισκε έδαφος. Άρα πιστεύω πως λειτουργεί διαφορετικά ο εγκέφαλός μας στο θέμα της υπερανάλυσης και της προνοητικότητας. Εσύ το έχεις παρατηρήσει;

[zoed]

Αυτό που λες το έχω παρατηρήσει μόνη μου στον εαυτό μου και το σκεφτόμουν πρόσφατα. Νιώθω ότι είμαι μόνιμα προγραμματισμένη να είμαι σε μια επιφυλακή μήπως τυχόν συμβεί κάτι και νιώθω συνεχώς υπεύθυνη να έχω τα μάτια μου 14 για να προλαβαινω πολλές φορές γεγονότα και καταστάσεις. Από πολύ μικρή είχα αυτά τα χαρακτηριστικά σαν να ήμουν πιο ώριμη για την ηλικία μου ακόμα και στη παρέα μου ένιωθα πολλές φορές η "μαμά" που για κάποιο λόγο έπρεπε να επιβλέπω και να προσέχω μην συμβεί οτιδήποτε που δεν έχω προβλέψει. Είναι πολύ περίεργο γιατί δεν υπήρχε λόγος να νιώθω έτσι και όμως το είχα από πολύ νωρίς αυτό. Μου έχει τύχει ακόμη να σκεφτώ μήπως συμβεί κάτι και τελικά να συμβεί κάτι παρόμοιο στη πραγματικότητα οπότε να έχω όντως προβλέψει τι θα γίνει. Δεν ξέρω αν είναι διαίσθηση η υπεραναλυση αλλά συχνά με κουράζει γιατί μπαίνω άθελά μου σε θέση υπεύθυνου για πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω με αποτέλεσμα να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο στην καθημερινότητα μου.

[End_of_an_era]

Όντως αυτό το έκανα και το κάνω ακόμα και τώρα, με κουράζει. Βέβαια με την λογική πλέον δεν με κατηγορώ που είμαι έτσι, γιατί ξέρω που οφείλεται. Αλλά πολλές φορές με εξαντλεί ψυχικά.

[Art_Phil]

Προσωπικά, δεν έχω καμία άλλη συμβουλή πέρα από το να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο.
Δεν έχει νόημα για μένα, να περιμένεις να φτάσεις στο όρια σου για να δεις έναν ειδικό.
Είναι κάτι το οποίο είναι πολύ επίπονο να το διαχειρίζεσαι μόνη σου.
Υπάρχουν πολλών ειδών ψυχοθεραπείες (γνωσιακή συμπεριφορική, ψυχανάλυση, gestalt, συστημική κλπ). Διερεύνησε ποια είναι η καλύτερη για το θέμα σου, και ποια σου ταιριάζει περισσότερο και βρες έναν οικονομικό ψυχολογο αν δεν έχεις την οικονομική άνεση έστω και μέσω skype.
Μην αφήνεις το πρόβλημά σου να σε τυραννά.
Και όπως θα πήγαινες στο ιατρό για σωματικό πόνο, είναι ακριβώς το ίδιο!!!!

[andreas86]

Καλησπέρα σας. Είχα δει και πιο παλιά το φορουμ και σήμερα αποφάσισα να αναρτήσω για πρώτη φορά την δική μου καθημερινή ταλαιπωρία. Για να πω με συντομία μια μεγάλη ιστορία, έχω μια πολύ ευαίσθητη προσωπικότητα και μεγαλώνοντας σε ένα οικογενειακό περιβάλλον γεμάτο καυγάδες και βρισιές μεταξύ γονέων, σε συνδυασμό με την μετέπειτα αδιαφορία τους για οποιαδήποτε υποστηριξη μου σαν παιδί τους (αγάπη, ενδιαφέρον, βασικές συμπεριφορές γονιών) άρχισα τα τελευταία χρόνια να βιώνω έντονες ιδεοψυχαναγκαστικές σκέψεις και συμπεριφορές. Μπορεί να ακούγομαι αδύναμος χαρακτήρας αλλα θεωρώ το περιβάλλον που μεγαλώνουμε καθοριστικό για τα ψυχολογικά μας θέματα ως ενήλικες. Το προβλημα είναι οτι πλέον ειμαι 30 χρονών, είμαι αυτόνομη οικονομικά, έχω παντρευτεί και τα προβλήματα αυτης της διαταραχής κάνουν την καθημερινότητα μου έναν κύκλο άγχους και καταθλιπτικής συμπεριφοράς. Κατάλαβα οτι έχω Ocd διαβάζοντας άρθρα και μέσα απο σχετικά video και πιστεύω οτι είναι ακριβώς αυτό σε συνδυασμό με κατάθλιψη. Δεν θέλω να πάρω κάποια αγωγή και έτσι δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω ολα αυτά που σκέφτομαι. Κάνω υπερβολικές αναλύσεις για απλά πραγματα, φοβάμαι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους, προσπαθώ να ελέγχω τα πάντα και στο τέλος νιώθω απαίσια για όλα αυτά. Καταλαβαίνω αυτο πού έχω σαν να το βλέπω στον καθρεφτη, καταλαβαίνω οτι αυτα που κάνω είναι ακραία και παράλογα και όμως τα συνεχίζω. Αισθάνομαι άσχημα που δεν μπορώ να αλλάξω ενω προσπάθω κάθε μερα να εκλογικεύσω τις σκέψεις μου. Νιώθω οτι με παρασέρνουν κάθε είδους αρνητικές σκέψεις και χάνομαι σε έναν λαβύρινθο που θέλω ώρα για να αντιμετωπίσω και να επανέλθω στους ρυθμούς μου. Έχω σκεφτεί οτι θα με βοηθούσε κάποιο χομπυ ή δημιουργική εργασία αλλα αυτή τη στιγμή με την καραντίνα νιώθω ακόμα πιο εγκλωβισμένη στο μυαλό μου. Είναι και άλλοι που νιώθουν σαν εμένα απο όσα έχω διαβάσει οπότε όποιος θέλει μπορεί να συζητήσει και την δική του ιστορία. Ευχαριστώ πολύ και εύχομαι οτι σας απασχολεί να βρεί γρήγορα λύση!

Άσχημες, αρνητικές σκέψεις κάνω και εγώ, πετάγονται έτσι στο μυαλό στα καλά καθούμενα!

[End_of_an_era]

@Art_Phil Και οι δύο που γράφουμε στο θέμα αυτό περισσότερο κάνουμε ψυχοθεραπεία, εγώ εδώ και κάτι μήνες. Αλλά ευχαριστώ για την συμβουλή.