Dissociative identity disorder

[vince]

Σωστό αυτό που λες weird.

Σε συνέχεια της εύστοχης διατύπωσης σου, μπορώ να σου πω πως το το αντίδοτο στις σχέσεις εξουσίας, είναι οι σχέσεις εμπιστοσύνης αλλά αυτό προϋποθέτει κυρίως την αμφίδρομη τήρηση ενός τέτοιου προτύπου.

[weird]

Originally posted by vince
Σωστό αυτό που λες weird.

Σε συνέχεια της εύστοχης διατύπωσης σου, μπορώ να σου πω πως το το αντίδοτο στις σχέσεις εξουσίας, είναι οι σχέσεις εμπιστοσύνης αλλά αυτό προϋποθέτει κυρίως την αμφίδρομη τήρηση ενός τέτοιου προτύπου.

H εμπιστοσύνη στον εαυτό είναι προυπόθεση για να εμπιστευτεί κανείς τον άλλο.

Μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης, προυποθέτει πιστευω, πέρα απο τους διάφορους παράγοντες του χρόνου και των κοινών βιωμάτων, και την επίλυση του θέματος της εμπιστοσύνης απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό, απο κάθε ένα εμπλεκόμενο :)

[weird]

Το αντίδοτο της δίψας για εξουσία, κατά τη γνώμη μου, είναι... η αγάπη ( η οποία είναι το αντίθετο του φόβου, που τροφοδοτεί τα ένστικτα εξουσίας).

[weird]

Να προσθέσω στη συζήτησή μας, οτι το \"φυσικό δίκαιο\" είναι κάτι διαφορετικό απο τους νόμους της ζούγκλας.


:)

[vince]

Για την αγάπη θυμήθηκα κάτι που είχες πει εσύ σε ένα παλιό θέμα.

Αγάπη σημαίνει δίνω χρόνο. Γιατί μόνο αν ακούσω πραγματικά τον άλλο, θα μπορέσω να τον αγαπήσω πραγματικά.

[weird]

Originally posted by vince
Για την αγάπη θυμήθηκα κάτι που είχες πει εσύ σε ένα παλιό θέμα.

Αγάπη σημαίνει δίνω χρόνο. Γιατί μόνο αν ακούσω πραγματικά τον άλλο, θα μπορέσω να τον αγαπήσω πραγματικά.

Vince :)

Έτσι είναι !

Αγάπη σημαίνει, δίνω χρόνο, να ακούσω, να καταλάβω, να επικοινωνήσω με τον άλλο.

Γιατί χωρίς την κοινωνία, χωρίς το μαζί, αγάπη δεν γίνεται να είναι.

Κι αν είμαι στο εγώ, και βιάζομαι να δώσω, χωρίς να ξέρω καλά καλά τι, έρχεται το βάρος της μοναξιάς και διώχνει μακριά τα άνθη της αγάπης...

[weird]

Kαι μια που μιλάμε για αγάπη, ας μιλήσουμε και για τον πόλεμο.
Μια απο τις κεντρικές φράσεις του Ευρυπίδη, στο έργο του \"τρωάδες\", είναι ότι, στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο ηττημένοι.

Παραθέτω ένα ενδιαφέρον απόσμασμα που βρήκα, το οποιό περιέχει σχετικούς προβληματισμούς με αφορμή το συγκεκριμένο έργο του Ευριπίδη.



ΕΥΡΙΠΙΔΗ \"ΤΡΩΑΔΕΣ\"Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ



Το Εθνικό Θέατρο είθισται να ανεβάζει στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου την τραγωδία του Ευριπίδη \"ΤΡΩΑΔΕΣ\". Την τραγωδία αυτή την είδαμε κατά καιρούς και στα αρχαία θέατρα και άλλων Ελληνικών πόλεων. Η τραγωδία εδιδάχθη το 415 π.Χ. διαρκούσης της Σικελικής εκστρατείας. Η επιλογή των \"Τρωάδων\" επαινέθηκε και προβλήθηκε από όλα τα Μ.Μ.Ε. διότι είναι μια τραγωδία αντιπολεμική και συνεπώς πάντοτε επίκαιρη. Η ανθρωπότης με αγανάκτηση παρακολουθεί από το 1991 άδικους και βρώμικους πολέμους, που εξαπολύουν οι ισχυροί του κόσμου εναντίον μικρών και αδύναμων λαών με γνώμονα τα συμφέροντά τους, περιφρονώντας το Διεθνές Δίκαιο και τον αξιοθρήνητο Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών που κατήντησε σκιά του εαυτού του.

Σ\' αυτούς τους βρώμικους πολέμους οι ισχυροί νικάνε συνήθως και οι μικροί ηττώνται και εξολοθρεύονται. Άλλοτε όμως αντιδρούν οι λαοί και γίνονται εφιάλτες για τους πανίσχυρους πολεμοκάπηλους. Τότε οι αδίστακτοι τύραννοι και δολοφόνοι των λαών θυμούνται το Διεθνές Δίκαιο κινητοποιούν το υπναλέο και μυωπικό Ο.Η.Ε. και μιλούν για τρομοκρατία των αδικημένων λαών, που προτιμούν το θάνατο παρά τη σκλαβιά και την ατίμωση.
Μπροστά σ\' αυτό τον φαύλο κύκλο του αίματος και της βαρβαρότητος από όλες τις πλευρές, η ανθρωπότης, όση ορθροφρονεί και λογικεύεται, μένει άναυδη και διερωτάται: Γιατί τόσο μίσος, τόση κακία, τόσοι ποταμοί αιμάτων; Σε ποια ερεβώδη σκοτάδια αγριότητας και αποκτηνώσεως διολισθαίνει ο σημερινός άνθρωπος; Αυτός είναι ο πολιτισμός μας και η πρόοδός μας; Και εκείνη η ανθρωπιά και η εξημέρωση και ο εξευγενισμός τι έγιναν; Που κρύφτηκαν; Την Χριστιανική αγάπη την ξεχάσαμε;

Οι πολεμοκάπηλοι όμως, οι ισχυροί του κόσμου τυφλωμένοι από την απληστία και τη δύναμή τους, δεν έχουν τέτοιους προβληματισμούς. Αυτοί έχουν θεοποιήσει τα συμφέροντά τους και ρυθμίζουν δήθεν το Διεθνές Δίκαιο σύμφωνα με τις ορέξεις τους.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα και βγαίνουν πάντα κερδισμένοι οι παντοδύναμοι πολεμοκάπηλοι; Μήπως αργά ή γρήγορα έρχεται και σ\' αυτούς η τραγική αναγνώριση ότι άδικα έκαμαν τους βρώμικους πολέμους τους και μάταια έσπειραν τον όλεθρο και τον αφανισμό στους αδύναμους λαούς; Τώρα ανοίγεται μπροστά τους και τους περιμένει η άβυσσος της κολάσεως που ετοίμασαν με τα άνομα έργα τους.

Αυτούς τους προβληματισμούς είχε και ο μεγάλος τραγικός ποιητής Ευριπίδης για τους πολέμους, για τους νικητές και τους ηττημένους, για το Διεθνές Δίκαιον, για την τραγική αναγνώριση, που έρχεται αργά, σαν τις εκδικήτριες Ερινύες, να τιμωρήσει τους υπερφίαλους θιασώτες του πολέμου και των κατακτήσεων. Προφανώς αφορμή επήρε από την Σικελική εκστρατεία των Αθηναίων του 416-415 π.Χ.

Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί αποτελούν την κεντρική ιδέα στην τραγωδία \"ΤΡΩΑΔΕΣ\" που στρέφεται γύρω από τον Τρωϊκό πόλεμο, τη νίκη των Ελλήνων και τον αφανισμό της Τροίας και του λαού της. Ας δούμε λοιπόν πως παρουσιάζει τα γεγονότα και τις συνέπειες της νίκης των Ελλήνων, που είχε σαν αποτέλεσμα τον όλεθρο των Τρώων, για να έρθει όμως γρήγορα και αναπόφευκτα και η δική τους σειρά να πάρουν το δικό τους μερίδιο από τις συμφορές που φέρνει ένας πόλεμος και μάλιστα άδικος. Η υπόθεση της τραγωδίας έχει ως εξής:

Μετά την άλωσιν της Τροίας, την πυρπόλησιν του Ιλίου και τις σφαγές, η Αθηνά και ο Ποσειδών απεφάσισαν να καταστρέψουν το στράτευμα των Αχαιών. Ο Ποσειδών, διότι είχε το Ίλιον και ήταν προστάτης πολιούχος. Η Αθηνά ενώ υποστήριζε τους Έλληνες σε όλον τον πόλεμο, τώρα έγινε εχθρός των, διότι οι Έλληνες έδειξαν αγριότητα και το χειρότερο ο Αίαντας ο Οιλέως (Λοκρός) εβίασε την βασιλοπούλα Κασσάνδρα που ήταν ιέρεια και προφήτις του Απόλλωνα. Η ύβρις μάλιστα έγινε στα σκαλοπάτια του Ναού της Αθηνάς. Τον χορό της τραγωδίας αποτελούν γυναίκες της Τροίας=Τρωάδες.

Οι Έλληνες περιχαρείς για τη νίκη τους, πήραν όσα λάφυρα μπορούσαν στα πλοία τους και ετοιμάζονται να φύγουν. Τότε έβαλαν κλήρο, πως θα μοιράσουν τις αιχμάλωτες βασιλοπούλες. Την προφήτιδα Κασσάνδρα την πήρε ο Αγαμέμνων, την Ανδρομάχη, την ευγενική γυναίκα του Έκτορα, ο Νεοπόλεμος γιός του Αχιλλέα, ενώ την Πολυξένη την έσφαξαν επάνω στον τάφο του Αχιλλέα, την Βασιλομήτορα Εκάβη την έδωσαν σαν δούλα στον Οδυσσέα. Τον μικρό γιό του Έκτορα τον Αστυάνακτα τον εσκότωσαν χτυπώντας επάνω στα τείχη για να μην υπάρχει κανένα βασιλόπουλο, που θα μπορούσε να συμμαζέψει όσους Τρώες εγλύτωσαν με την φυγή. Ο φόβος για μια νέα Τροία τους επάγωνε. Στον πρόλογο της τραγωδίας εμφανίζονται οι Θεοί Ποσειδών και Αθηνά, οι οποίοι διηγούνται με οργή και αγανάκτηση τις σφαγές των Τρώων και τα λοιπά ανοσιουργήματα των Ελλήνων. Η Αθηνά σε κάποια στιγμή λέγει ότι ήρθε οργισμένη να μετατρέψει την επιστροφή \"τον νόστον\" των Ελλήνων σε πικρό ταξίδι όπου θα βρουν τον θάνατο. Αντίθετα θέλει να ανακουφίσει και να ευφράνει τους Τρώες (στ. 65-67).

Ο Ποσειδών συμπληρώνει την οργή της Αθηνάς λέγοντας ότι θα ταράξει το Αιγαίον Πέλαγος, ώστε να γίνει ο τάφος των Αχαιών και εκφράζοντας τη Θεία Δικαιοσύνη καταδικάζει την γενοκτονία των ηττημένων με τα λόγια \"Είναι μωροί οι άνθρωποι που κυριεύουν πόλεις και καταστρέφουν ναούς, τους τάφους και τα ιερά των ηττημένων. Αφού σκορπίσουν γύρω τους την ερήμωση, ύστερα έρχεται και για τους ίδιους η συμφορά αναπότρεπτος\" (στ. 95-97).

Η Βασιλομήτορα Εκάβη καταράται τον πορθητή της Τροίας δολοπλόκον Οδυσσέα και χαρακτηρίζει την πανουργία του: \"Ο κλήρος μου έλαχε να είμαι δούλα σε ένα μυσαρό και δόλια άνδρα που είναι πάντα εχθρός της Δικαιοσύνης, με παράνομα έργα που δαγκώνουν και χύνουν δηλητήριο. Αυτός ο πανούργος όλα τα πράγματα τα ανακατώνει και πάλιν τα αντιστρέφει με μια απατηλή διγλωσσία και εκείνα που δεν του άρεσαν πρωτύτερα τώρα τα παρουσιάζει σαν σωστά και δίκαια και τα υποστηρίζει\" (στ. 282-286).

Ακόμη και ο κήρυκας του Αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα κάποια στιγμή εκφράζει τον θαυμασμόν του για τους Τρώες και τις γυναίκες της Τροίας, τις Τρωάδες λέγοντας: \"Οι ελεύθεροι άνθρωποι όταν βρεθούν σε τέτοια δεινά προτιμούν τον θάνατο παρά την ατίμωση\" (στ. 302-303).

Ο Ευριπίδης την κεντρική ιδέα της τραγωδίας έκλεισε μέσα στην μακροσκελή προφητεία της Κασσάνδρας (στ. 353-406): Η Κασσάνδρα εξυμνεί τους Τρώες και τις Τρωάδες που πέθαναν για την πατρίδα. Παράλληλα καταράται τους Έλληνες και ονομαστικά τους πιο σκληρούς Αγαμέμνονα, Οδυσσέα και συνολικά όλους τους Αχαιούς και προφητεύει τι έχουν να πάθουν στο ταξίδι της επιστροφής και τι θα βρουν στις πατρίδες τους, όταν φθάσουν και όσοι φθάσουν βέβαια, διότι άλλοι θα πνιγούν στο ταραγμένο Αιγαίο και άλλοι θα αφήσουν τα κόκκαλά τους σε ξερονήσια και βραχώδεις ακρογιαλιές.
Η πρώτη φοβερή τιμωρία των Ελλήνων για την αγριότητά τους ήταν η διάλυσίς τους καθώς εμπήκαν στα πλοία να φύγουν γεμάτοι λάφυρα και αιχμάλωτες Τρωάδες. Όσοι τελικά θα έφθαναν στις πατρίδες τους θα αντιμετωπίσουν διαλυμένες οικογένειες και εθνικές συμφορές. Η νικήτρια Ελλάδα θα είναι πιο αξιοθρήνητη από την ηττηθείσα Τροία. Πράγματι ο Ευριπίδης, σαν κριτικό και ανήσυχο πνεύμα, βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και των ανθρωπίνων πραγμάτων με την προφητεία της Κασσάνδρας ερμήνευσε την συμφορά της αιματηρής καθόδου των Δωριέων, που οι συνέπειες της διήρκεσαν τετρακόσια χρόνια (1100-700 π.Χ.).

Ο Τρωϊκός πόλεμος έφερε πολιτικές και κοινωνικές αναστατώσεις και ανακατατάξεις στην Ελλάδα με αποτέλεσμα την παρακμή και την οπισθοδρόμηση. Εκεί που άλλοτε, στον καιρό της Ειρήνης, έσφυζε η ζωή και η πρόοδος, τώρα απλώθηκε το σκοτάδι της λεγόμενης Γεωμετρικής εποχής στην Ιστορία.

Αυτά τα μηνύματα για την βαρβαρότητα και κτηνωδία του πολέμου στέλνει ο Ευριπίδης μέσα από τους στίχους της τραγωδίας του \"Τρωάδες\". Επέρασαν από τότε 2.500 χρόνια και η ανθρωπότης ξαναγύρισε στο ίδιο σημείο και στο ίδιο κατάντημα των πολεμικών συγκρούσεων.