Ανθρωπότητα

[weird]

Originally posted by vince
Δεν ξέρω τι να πω καλή μου Arsi πάρα μόνο ότι δεν είμαι τόσο αθώος όσο σε μικρότερη ηλικία...και ειλικρινά ενώ κάποτε ονειρευόμουν για ιδανικές γυναίκες, ιδανική ζωή και ιδανικό κόσμο και τα όποια συναφή...τώρα απλά κοιτάω πως να στέκομαι με αξιοπρέπεια στην πραγματικότητα.. και πίστεψε με στην πραγματικότητα κανένας άντρας δεν θέλει απο μια γυναίκα τίποτα παραπάνω εκτός απο το σεξ. Sorry άλλα έτσι είναι...

Απλά υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι αληθινοί κύριοι που ποτέ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό να πάνε με άλλη και επιλέξανε να παραμείνουν πιστοί στην γυναίκα τους. Εγώ απλά τους συγχαίρω παρόλο που ξέρω πως δεν θα το διαβάσουν αυτό γιατι χλωμό να γράφουν στο φορουμ αλλά και σε κάθε φορουμ. Είναι οι πραγματικά κερδισμένοι της ζωής...

Για μένα είναι σεβαστή η κάθε ελαφριά ψυχή αλλά δεν νομίζω πως έχω να δώσω τίποτα άλλο εκτός από σοκολατάκια. Όσο ζεστή ψυχή και αν έχω απέναντι μου...

Τα ονειρα και η πραγματικότητα, και η ώρα της σύγκρουσης.

Η πίστη και ο πειρασμός.
Χμμμ έχω κάποια πράγματα να πω πάνω σε αυτό.
Για μένα η πίστη, συνδέεται με την ειλικρίνεια, ώστε, ακόμα και μια απιστία, να χάνει τη διασπαστική της του δεσμού δύναμη, αν το ζευγάρι την βάλει κάτω και την επεξεργαστεί εν ειλικρίνεια.

Κατά τα άλλα, δεν πιστεύω οτι υποκύπτει κανείς στον πειρασμό μόνο με το να πάει με άλλον, αλλά και με το να είναι \"απών\"μέσα στη σχέση του, επιθυμώντας κάποιον άλλο.
Πιστεύω οτι ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως ον πολυγαμικό και μπορεί εξ επιλογής να γίνεται μονογαμικό.
Το θέμα είναι, πόση επιλογή υπάρχει αλήθεια στις μέρες μας.


Η αφοσίωση είναι κέρδος, και ακόμα μεγαλύτερο κέρδος είναι η ουσιαστική δέσμευση.

Οσο για τα σοκολατάκια καλέ μου Vince, νομίζω οτι δεν υπάρχει κάτι μεμπτό σε σχέση με αυτά.
Η κάνω λάθος?

[weird]

Originally posted by anwnimi


Δεν είμαστε τέλειοι, ούτε ρομπότ, είμαστε απλά άνθρωποι και είναι πολύ ωραίο αυτό.

Η λέξη αμαρτία δε μου αρέσει τόσο γιατί την έχω συνδέσει με κάποια απαγορευτικά δογματιστικά πιστεύω που αφορούν τυπολατρικές συνήθειες και όχι ουσιαστικές, πνευματικές. Ωστόσο νομίζω vince πως καταλαβαίνω τι εννοείς όταν αναφέρεσαι σε αυτή.
Εννοείς το να πληγώσεις κάποιον άλλο ικανοποιώντας κάποια ανθρώπινα ένστικτα που έχουν διασωθεί όπως λες από τους προϊστορικούς μας προγόνους...

Ο Χριστός είπε, από όσα δηλαδή μας λένε, \"αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν\", δηλαδή αγάπα τον συνάνθρωπό σου όπως τον εαυτό σου. Μα για να το κάνει κανείς αυτό οφείλει να αγαπήσει πρώτα τον εαυτό του. Αν δεν τον αγαπά, αν δεν τον σέβεται, στον ίδιο βαθμό δε θα μπορέσει να αγαπήσει και να σεβαστεί τον άλλο.
Οπότε \"αμαρτία\" για μένα σημαίνει όχι μόνο όταν βλάπτεις το συνάνθρωπό σου αλλά και όταν βλάπτεις τον εαυτό σου.

Τα διλήματα που προκύπτουν στη ζωή του καθένα μας, είτε αφορούν προϊστορικά ένστικτα ειτε όχι, κάποιες φορές αφορούν το δίλλημα του ποιον θα βλάψουμε, τον εαυτό μας ή τον άλλο. Πιστεύω ότι σε τέτοια διλλήματα, τις περισσότερες φορές, επιλέγοντας τελικά να βλάψουμε τον άλλο, βλαπτόμαστε εν τέλει και εμείς οι ίδιοι. Αν επιλέξουμε να βλάψουμε εμάς (δεν εννοώ την αυτοσυγκράτηση που αν προέρχεται από βαθιά και ειλικρινή αγάπη είναι σπουδαία αρετή) εν τέλει βλάπτουμε και τον άλλο, αυτόν που είναι δίπλα μας.

Η οδός της ειλικρίνειας, της αγάπης προς εμάς και τον άλλο, ερωτικής, φιλικής ή απλά ανθρώπινης αν έπαψε να υφίσταται με την πρώτη μορφή ή τη δεύτερη, είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, δρόμος που μοιάζει να βλάπτει και εμάς και τον άλλο, αλλά μακροπρόθεσμα αποδεικνύεται σωτήριος.

πολύ εύστοχα τα όσα γράφεις.
Αγάπα τον εαυτό σου , για να μπορέσεις να αγαπήσεις και τον συνάνθρωπό σου...

Όσο για τα \"σκοτεινά\" ένστικτα, καταννοώ οτι πολλές φορές κοντράρονται με την ηθική μας.
Και τότε το δίλημμα που ανακύπτει βρίσκεται ανάμεσα στην δυνατότητα του να είμαι έτσι όπως είμαι κι έτσι όπως επιλέγω να είμαι.
Το να κυριαρχήσει κανείς πάνω στις δυνάμεις του εαυτού, σημαίνει το να ξέρει να κουμαντάρει το καράβι του..
Κι αυτή η έυρεση ισορροπίας και τρόπου, είναι η ίδια η τέχνη της ζωής...

Κάποια λάθη, είναι απαραίτητα όταν θέλεις να μάθεις να περπατάς, να στέκεσαι, να οδηγείς...

[weird]

Originally posted by Helena

νομιζω ειναι ολα τοσο υποκειμενικα... θεωρω οτι το πως αισθανομαστε με τον εαυτο μας παιζει σημαντικο ρολο στο πως βλεπουμε τους αλλους και πως αλληλεπιδρουμε στο κοινωνικο συνολο.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου σε αυτό Ελενάκι!
Ο εαυτός, είναι το πρίσμα μέσα απο το οποίο βλέπουμε τον κόσμο.
Αλλοτε ο εαυτός είναι ένα τζάμι καθαρό και διαυγές, άλλοτε θολό και βρώμικο, άλλοτε στολισμένο άνθη και άλλοτε γεμάτο αράχνες...

Η θέαση των πραγμάτων είναι υποκειμενική και μεταβαλλόμενη,
ωστόσο, υπάρχει μέσα μας πιστεύω ένας πυρήνας σχετικά αμετάβλητος, ακόμα κι αν δεν βρίσκει πάντοτε έδαφος να εκδηλωθεί.

[Sofia]

Originally posted by weird

Originally posted by Sofia
Η γνωση εχει να κανει πολλες φορες με μια αντικειμενικη αληθεια. Οταν ομως η γνωση που κατεχει καποιος κοντραρεται με την καθημερινη του ηθικη, με το πλαισιο συμπεριφορας του, τοτε ειναι πραγματικα ενα λυπηρο θεαμα....

Επομένως Σοφία μου, πόσο θα πρέπει να βαραίνουν, κατά τη γνώμη σου, στη ζυγαριά μας οι υποκειμενικές μας αλήθειες και πόσο η αντικειμενική μας γνώση?

πολλες φορες η ιδια η γνωση δεν μας διαπερνα, αλλα ακομα κ αν μας \"ποτιζει\" δεν φτανει για να μας κανει ανθρωπους.

Πιστευω πως η ιδια γνωση (και σαν ποιοτητα και σαν ποσοτητα) μπορει να εχει εντελως διαφορετικη επιδραση σε δυο ανθρωπους, διαφορετικη βαρυτητα στη ζωη τους.

[weird]

Σοφία τί εννοείς όταν λες οτι η γνώση συνήθως δεν μας διαπερνά, δεν μας \"ποτίζει\"?

:)

Eχει πιστεύω την επίδραση που την αφήνουμε να έχει πάνω στην προσωπική μας ζυγαριά.

\"Η γνώση δεν μας κάνει ανθρώπους\".
Μου άρεσε αυτό.

[Sofia]

Εννοω πώς πολλες φορες μαθαινουμε κατι επιφανειακα, μπορουμε να το αναπαραγαγουμε λεκτικα, αδυνατοντας παρουμε το βαρος της γνωσης που φερουμε στο συνολο της. Μεχρι εκει μονο. Καπως ετσι αδυνατουμε να ολοκληρωθουμε. Με την εννοια που εχω εγω την ολοκληρωση σ αυτο το κομματι, στο μυαλο μου (για να μην παρεξηγηθω).

[weird]

Originally posted by Sofia
Εννοω πώς πολλες φορες μαθαινουμε κατι επιφανειακα, μπορουμε να το αναπαραγαγουμε λεκτικα, αδυνατοντας παρουμε το βαρος της γνωσης που φερουμε στο συνολο της. Μεχρι εκει μονο. Καπως ετσι αδυνατουμε να ολοκληρωθουμε. Με την εννοια που εχω εγω την ολοκληρωση σ αυτο το κομματι, στο μυαλο μου (για να μην παρεξηγηθω).

Μου αρέσει πολύ αυτό που λες, το βρίκσω ευστοχο πολύ.
Η γνώση έχει ένα προσωπικό βάρος, έτσι το νιώθω κι εγώ :)

[Helena]

Originally posted by vince


Για μένα είναι σεβαστή η κάθε ελαφριά ψυχή αλλά δεν νομίζω πως έχω να δώσω τίποτα άλλο εκτός από σοκολατάκια. Όσο ζεστή ψυχή και αν έχω απέναντι μου...

καμια φορα οι εξελιξεις μας διαψευδουν..αλλιως περιμενουμε η πιστευουμε οτι θα αντιδρασουμε και αλλιως αντιδραμε στα γεγονοτα..θελω να πω ..μην εισαι και τοσο σιγουρος οτι <στερεψες>το χω πει κι εγω σε καποιοες φασεις ..οτι τωρα τελος δεν θα και δεν θα..αλλα..ολο και κατι γινεται και μου βγαινουν αλλα πραγματα στην πορεια..ποιος ξερει ισως να βρεθει καποια εκει εξω που να προκαλεσει συναισθηματα που δεν τα περιμενες..ποτε μη λες ποτε που λενε :)

[vince]

Originally posted by Sofia
πολλες φορες η ιδια η γνωση δεν μας διαπερνα, αλλα ακομα κ αν μας \"ποτιζει\" δεν φτανει για να μας κανει ανθρωπους.

Πιστευω πως η ιδια γνωση (και σαν ποιοτητα και σαν ποσοτητα) μπορει να εχει εντελως διαφορετικη επιδραση σε δυο ανθρωπους, διαφορετικη βαρυτητα στη ζωη τους.

Έχεις δίκιο. Θα έλεγα πως οι άνθρωποι μας κάνουν άνθρωπους και όχι η γνώση. Ένας άνθρωπος διαμορφώνεται μέσα απο τις κοινωνικές του επαφές/ με τον υπόλοιπο κόσμο. Ακόμα αυτό είναι κάτι που μπορεί να ξεχαστεί/αλλοιωθεί γιατι ο άνθρωπος εξοικειώνεται με το περιβάλλον του. Σε ένα ξερονήσι για παράδειγμα, ένας ναυαγός αν θα μείνει εκεί για πολύ ξεχνάει ότι θεωρούσε δεδομένο, την κοινωνική επαφή αλλά και αρκετές ανθρώπινες ανέσεις. Μαθαίνει, μεταξύ άλλων πραγμάτων, να δημιουργεί φωτιά μόνος του εφόσον θέλει να τρώει ζεστό το φαΐ του...

[Sofia]

Originally posted by Sofia
Εννοω πώς πολλες φορες μαθαινουμε κατι επιφανειακα, μπορουμε να το αναπαραγαγουμε λεκτικα, αδυνατοντας παρουμε το βαρος της γνωσης που φερουμε στο συνολο της. Μεχρι εκει μονο. Καπως ετσι αδυνατουμε να ολοκληρωθουμε. Με την εννοια που εχω εγω την ολοκληρωση σ αυτο το κομματι, στο μυαλο μου (για να μην παρεξηγηθω).

Συμπληρώνοντας την σκεψη μου: πολλες φορες κ η ευαισθησια που διακρινει τον καθενα μας, οδηγει κ την αναγκη μας για συγκεκριμενη γνωση.

[vince]

Originally posted by Sofia

Originally posted by Sofia
Εννοω πώς πολλες φορες μαθαινουμε κατι επιφανειακα, μπορουμε να το αναπαραγαγουμε λεκτικα, αδυνατοντας παρουμε το βαρος της γνωσης που φερουμε στο συνολο της. Μεχρι εκει μονο. Καπως ετσι αδυνατουμε να ολοκληρωθουμε. Με την εννοια που εχω εγω την ολοκληρωση σ αυτο το κομματι, στο μυαλο μου (για να μην παρεξηγηθω).

Συμπληρώνοντας την σκεψη μου: πολλες φορες κ η ευαισθησια που διακρινει τον καθενα μας, οδηγει κ την αναγκη μας για συγκεκριμενη γνωση.

Δηλαδή? Εννοείς το πόσο ενδιαφερόμαστε να μάθουμε κάτι?

[Sofia]

ναι....αυτο ακριβως εννοω.