Ανθρωπότητα

[vince]

Δεν ξέρω τι να πω καλή μου Arsi πάρα μόνο ότι δεν είμαι τόσο αθώος όσο σε μικρότερη ηλικία...και ειλικρινά ενώ κάποτε ονειρευόμουν για ιδανικές γυναίκες, ιδανική ζωή και ιδανικό κόσμο και τα όποια συναφή...τώρα απλά κοιτάω πως να στέκομαι με αξιοπρέπεια στην πραγματικότητα.. και πίστεψε με στην πραγματικότητα κανένας άντρας δεν θέλει απο μια γυναίκα τίποτα παραπάνω εκτός απο το σεξ. Sorry άλλα έτσι είναι...

Απλά υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι αληθινοί κύριοι που ποτέ δεν υπέκυψαν στον πειρασμό να πάνε με άλλη και επιλέξανε να παραμείνουν πιστοί στην γυναίκα τους. Εγώ απλά τους συγχαίρω παρόλο που ξέρω πως δεν θα το διαβάσουν αυτό γιατι χλωμό να γράφουν στο φορουμ αλλά και σε κάθε φορουμ. Είναι οι πραγματικά κερδισμένοι της ζωής...

Για μένα είναι σεβαστή η κάθε ελαφριά ψυχή αλλά δεν νομίζω πως έχω να δώσω τίποτα άλλο εκτός από σοκολατάκια. Όσο ζεστή ψυχή και αν έχω απέναντι μου...

[vince]

Και τουλάχιστον όσο αφορά εμένα στον πειρασμό μπήκα και ας μην υπέκυψα...δεν είναι και μεγάλη η διαφορά...ίσως είναι χειρότερο μάλιστα.

Και μου έρχονται στις σκέψεις κάτι που είχε πει ο Χριστός...

\"Οι αμαρτίες της ψυχής είναι μεγαλύτερες από τις αμαρτίες του σώματος\"

Θρήσκος δεν είμαι αλλά κατάλαβα τι εννοούσε....και επίσης κατάλαβα οτι οι άνθρωποι σε μερικά πράγματα δεν έχουν αλλάξει καθόλου από τους προϊστορικούς τους προγόνους...

[weird]

Originally posted by Arsi

Originally posted by vince
Τι αξίζει τελικά στην ανθρωπότητα? Η πρόοδος στην γνώση ή ένα πιθανώς ποιοτικότερο βιοτικό επίπεδο με μία προϋπόθεση που φαντάζει ως το ξεπούλημα της ψυχής?

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα......

κ όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο.

Συμφωνώ... συχνά ανταλάσσουμε την ψυχή μας, αυτό που την γεμίζει πραγματικά, τα όνειρά μας και τα ρίσκα που πρέπει αναπόφευκτα να λάβουμε ( το μεγαλύτερο ρίσκο είναι το να μη ρισκάρει κανείς), με την ασφάλεια, το βόλεμα, την κοινωνική καταξίωση, τα υλικά αγαθά, με το να γίνουμε κάποιοι.
Με το να παίξουμε έναν ρόλο μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι, παρά να είμαστε ο εαυτός μας, πέρα απο ρόλους, απλά ακολουθώντας την εσωτερική μας φωνή.
Πάντα ξέρουμε τί έχουμε πραγματικά ανάγκη για να πορευτούμε στη γαλήνη.
Αλλά σχεδόν ποτέ δεν αντέχουμε να το κοιτάμε κατάματα και να φτιάχνουμε τη ζωή μας σύμφωνα με αυτό.
Θέλει αρετή και τόλμη η πραγματική ελευθερία.
Κι έχει μεγάλη δεύσμευση μέσα της κι ευθύνη.
πρωτίστως, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό.
Μετά, απέναντι σε κάθε άλλο άνθρωπο.

[weird]

Originally posted by vince

Θέλω να ξαναγυρίσω στο δικό σου μήνυμα Εμπνευστή γιατί είπες κάτι πολύ αληθινό. Ο άνθρωπος δεν ανήκει στον άνθρωπο. Είναι παράγωγο της κοσμογένεσης, ενός συμπαντικού μυστικού που όσο περισσότερο το ανακαλύπτουμε σαν ανθρωπότητα τόσο απομακρυνόμαστε από αυτό σαν ένα παιδί που αρχίζει να καταλαβαίνει όλο και περισσότερο τους γονείς του.

Μέχρι ποιού σημείου πρέπει να αποκαλύπτονται τα μυστικά? Πιστεύω οτι και η γνώση και η ειλικρίνεια, έχουνε τα όριά τους. Ειδάλλως, φτάνουμε σε μια γυμνια που όμοιά της είναι μόνο η γύμνια της ερήμου μπροστά στον καυτό ήλιο..

Τα όρια του ανθρώπου μεταβάλλονται με την εξέλιξη του. Η πρόοδος έχει δύο όψεις. Ο άνθρωπος αυξάνει τις δυνατότητες του σαν σκεπτόμενο ον, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει και τις αδυναμίες του που βασίζονται στα όρια της γνώσης του. Πιθανώς αν ποτέ ανακαλύπταμε μια απόλυτη αλήθεια για την αρχή του κόσμου αυτό θα σήμαινε οτι θα είχαμε φτάσει πλέον στο τέλος του...

Τα πάντα έχουν δύο όψεις. Το απόλυτο είναι μια έννοια ανέφικτη.

Υπάρχουν φορές που κοιτάζομαι στον καθρέπτη και βλέπω το ύφος ενός παιδιού και φορές που βλέπω το ύφος ενός γέρου.

Αναρωτιέμαι τι μου ταιριάζει περισσότερο από την στιγμή που ηλικιακά βρίσκομαι κάπου στην μέση ...

Αν μου επιτρέπεις, θα έλεγα, η μέση... λίγο απο το ένα και λίγο απο το άλλο, πότε πιο πολύ το ένα και πότε πιο πολύ το άλλο. Ενα κράμα.
ΜΟυ θυμίζεις κάτι που έγραψα για τον εαυτό μου στα quotes:
Ενα μυαλό πρόωρα ωριμασμένο κι ένα συναίσθημα που έμεινε παιδί...

[vince]

Originally posted by weird
Μέχρι ποιού σημείου πρέπει να αποκαλύπτονται τα μυστικά? Πιστεύω οτι και η γνώση και η ειλικρίνεια, έχουνε τα όριά τους. Ειδάλλως, φτάνουμε σε μια γλυμνια που όμοιά της είναι μόνο η γύμνια της ερήμου μπροστά στον καυτό ήλιο..

Χμμ, δεν νομίζω πως υπάρχουν όρια στην γνώση με τα τωρινά δεδομένα. Ακόμα στο μαθαίνω βρίσκονται οι άνθρωποι.

Η ειλικρίνεια θα έλεγα είναι λίγο διαφορετική. Ένα παιδί θα πει αυτό που θα ακούσει και ένας ενήλικας αυτό που θέλει να πει..

[weird]

Originally posted by vince


Χμμ, δεν νομίζω πως υπάρχουν όρια στην γνώση με τα τωρινά δεδομένα. Ακόμα στο μαθαίνω βρίσκονται οι άνθρωποι.

Η ειλικρίνεια θα έλεγα είναι λίγο διαφορετική. Ένα παιδί θα πει αυτό που θα ακούσει και ένας ενήλικας αυτό που θέλει να πει..

Αυτό που κυρίως ήθελα να πω, είναι οτι ίσως καμιά φορά επενδύουμε παραπάνω στη γνώση απο ότι θα έπρεπε..

Η γνώση με την ειλικρίνεια έχουν κάποια κοινά στοιχεία.

Κι όμως, πιστεύω οτι τα παιδιά είναι συχνά πιο ειλικρινή απο τους ενήλικες.

[vince]

Originally posted by weird

Originally posted by vince


Χμμ, δεν νομίζω πως υπάρχουν όρια στην γνώση με τα τωρινά δεδομένα. Ακόμα στο μαθαίνω βρίσκονται οι άνθρωποι.

Η ειλικρίνεια θα έλεγα είναι λίγο διαφορετική. Ένα παιδί θα πει αυτό που θα ακούσει και ένας ενήλικας αυτό που θέλει να πει..

Αυτό που κυρίως ήθελα να πω, είναι οτι ίσως καμιά φορά επενδύουμε παραπάνω στη γνώση απο ότι θα έπρεπε..

Η γνώση με την ειλικρίνεια έχουν κάποια κοινά στοιχεία.

Κι όμως, πιστεύω οτι τα παιδιά είναι συχνά πιο ειλικρινή απο τους ενήλικες.

Θα διαφωνήσω μαζί σου. Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται)...Και ένα παιδί αν μάθει ότι ο παππούς κατουράει επάνω του θα το πει και πιθανώς θα το πιστεύει για όλους τους παππούδες ασχέτως αν δεν το κάνουν όλοι οι παππούδες...

[weird]

Originally posted by vince

Θα διαφωνήσω μαζί σου. Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται)...Και ένα παιδί αν μάθει ότι ο παππούς κατουράει επάνω του θα το πει και πιθανώς θα το πιστεύει για όλους τους παππούδες ασχέτως αν δεν το κάνουν όλοι οι παππούδες...

Θα συμφωνήσω μαζί σου στο οτι, το να είμαι ειλικρινής, δεν σημαίνει απαραίτητα οτι λέω την αλήθεια.

Στο οτι ένα παιδί δεν γνωρίζει πάντα την αλήθεια, αν και είναι συχνά ειλικρινές.


* καθώς και στο οτι η γνώση, μπορεί να είναι η αλήθεια, μπορεί όμως και να μην είναι όλη η αλήθεια.

[Sofia]

Originally posted by vince
Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι

κι εγω θα διαφωνησω με αυτο. Εχω δικαιωμα να διατηρω την δικη μου αληθεια που μπορει να μην συμπτιπτει με τη δικη σου. Παρολα αυτα ειναι αυθεντικο δικο μου κομματι κ οχι κομματι απο μια κασετα γνωσης, που μπορει να με αντιπροσωπευει μπορει ομως κ οχι....

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by vince
Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι

κι εγω θα διαφωνησω με αυτο. Εχω δικαιωμα να διατηρω την δικη μου αληθεια που μπορει να μην συμπτιπτει με τη δικη σου. Παρολα αυτα ειναι αυθεντικο δικο μου κομματι κ οχι κομματι απο μια κασετα γνωσης, που μπορει να με αντιπροσωπευει μπορει ομως κ οχι....

Η ειλικρίνεια, είναι αυθεντικότητα.
Ετσι, ακόμα και η ειλικρινής άγνοια της αλήθειας μας, είναι αυθεντική.

Δεν ξέρουμε πάντα όλη την αλήθεια μας.
Ειλικρινείς, μπορούμε να είμαστε, μέχρι εκεί που \"βλέπουμε\".
Αυτό εννοώ κι έτσι το βλέπω Σοφία μου.

[weird]

Οταν η ανάγκη για ψευδαίσθηση είναι βαθιά και η άγνοια μεγάλη, ούτε η απόλυτη ειλικρίνεια δεν εξασφαλίζει την αλήθεια;)

[weird]

Κατά τα άλλα, συμφωνώ οτι η αλήθεια του καθενός είναι άκρως υποκειμενική.

[Sofia]

Originally posted by weird

Originally posted by Sofia

Originally posted by vince
Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι

κι εγω θα διαφωνησω με αυτο. Εχω δικαιωμα να διατηρω την δικη μου αληθεια που μπορει να μην συμπτιπτει με τη δικη σου. Παρολα αυτα ειναι αυθεντικο δικο μου κομματι κ οχι κομματι απο μια κασετα γνωσης, που μπορει να με αντιπροσωπευει μπορει ομως κ οχι....

Η ειλικρίνεια, είναι αυθεντικότητα.
Ετσι, ακόμα και η ειλικρινής άγνοια της αλήθειας μας, είναι αυθεντική.

Δεν ξέρουμε πάντα όλη την αλήθεια μας.
Ειλικρινείς, μπορούμε να είμαστε, μέχρι εκεί που \"βλέπουμε\".
Αυτό εννοώ κι έτσι το βλέπω Σοφία μου.

Δεν ειπα κατι διαφορετικο, weird. Ειπα ομως πώς αλλο η γνωση κ αλλο η αληθεια. Προσωπικα εκτιμω την αληθεια του αλλου, οση βλεπει οση αντεχει, οση εκφραζει απο μια στειρα γνωση.

Οπως δεν μπορει να εχει ολοκληρωμενη γνωση, δεν μπορει να εχει κ ολοκληρωμενη οψη της αληθειας. Της δικης του, ποσο μαλλον του άλλου.

[Empneustns]

\"αληθεια\".ολοι την αναζητουν αλλα ποιος ειναι ετοιμος να την αντιμετωπισει;η αληθεια δεν σημαινει απαραιτητα πως ειναι κατι ομορφο.αλλιως θα την λεγαμε συνεχεια.Ενας αναπηρος δυσκολευεται να παραδεχτει την αληθεια,την αποφευγει.χρειαζεται πολυ εσωτερικο αγωνα για να την δει στα ματια και να συμφιλιωθει μαζι της.η αληθεια ειναι πονος οταν ειναι ασχημη και χαρα οταν ειναι ομορφη.για καποιον παντογνωστη ειναι μια και μοναδικη.για αλλους εξαρταται απο το ποσα γνωριζουν σχετικα με ενα θεμα.για αυτο ειναι διαφορετικη και για τον καθενα.η ειλικρινεια απο εναν παντογνωστη ειναι και αληθεια.η συνολικη γνωση μπορει να μας φερει στην αντικειμενικη αληθεια.(δεν ξερω αν την αντεχουμε ομως).η γνωση της ιατρικης ειναι ενα πολυ καλο στοιχειο,αλλα αν φτασουμε στο ακρο της γνωσης αυτης θα δουμε πως το σωμα μας ειναι κατασκευασμενο να ξεφτα.ποσοι μπορουν να αντεξουν αυτη τη αληθεια,που ερχεται σε αντιθεση με τις προσδοκιες μας για μια ομορφη ζωη,με τον εγωισμο μας να μας λενε ομορφους,να ειμαστε ενδιαφεροντες στους αλλους;τα παραδειγματα τα λεω αναφορικα για να μεταφερω καλυτερα την σκεψη μου.

οι πειρασμοι παντα θα υπαρχουν,αν δεν υπηρχε ο πειρασμος τοτε δεν θα δοκιμαζομασταν.Ολα θα ηταν ροδινα και ηρεμα.ο πειρασμος ειναι φυσιολογικος και δεν ειναι κατι που κατα τη γνωμη μου θα πρεπει να νοιωθουμε ασχημα οταν τον νοιωθουμε.Απο κει και περα η πραξεις ειναι που παιζουν μεγαλο ρολο,και το πως θα διαχειριστουμε εναν πειρασμο.αν θα τον ενισχυσουμε,η αν θα τον εξαφανισουμε,αν θα τον ικανοποιησουμε πληγωνοντας αλλον κοσμο,αν θα τον πνιξουμε πληγωνοντας την ευκαιρια μια εμπειριας.σιγουρα πολλες φορες θα υποκειψουμε στον πειρασμο,αυτο ειναι απαραιτητο για να νοιωσουμε τις επιπτωσεις του.αυτο ειναι στην αρχη,ειναι οι εμπειριες μας ειναι οι γνωση μας.το προβλημα ειναι οταν αυτο γινει συνηθεια και τροπος ζωης.η αυτοσυγκρατηση ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα στοιχεια που χαρακτηριζουν εναν ανθρωπο.για αυτο σε υψηλα επιπεδα διανοησης και αυτογνωσιας υπαρχει σε μεγαλο βαθμο.ουσιαστικα αντι να σκεφτεται καποιος το εαυτο του,αυτοσυγκρατειται και σκεφτεται και πρατει συμφωνα με το γενικο καλο,και αυτο ειναι που του δινει μεγαλυτερη ευχαριστηση.οπως και το γεγονος πως πλεον το να ικανοποιεισει εναν πειρασμο δεν του δινει την ευχαριστηση που του εδινε στην αρχη.(βεβαια αυτο ειναι η δικη μου αληθεια και σιγουρα διαφορετικη απο την αληθεια αλλων οπως και απο την δικη μου αληθεια πριν 10 χρονια)

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by weird

Originally posted by Sofia

Originally posted by vince
Η γνώση μπορεί να είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια μπορεί και να μην είναι

κι εγω θα διαφωνησω με αυτο. Εχω δικαιωμα να διατηρω την δικη μου αληθεια που μπορει να μην συμπτιπτει με τη δικη σου. Παρολα αυτα ειναι αυθεντικο δικο μου κομματι κ οχι κομματι απο μια κασετα γνωσης, που μπορει να με αντιπροσωπευει μπορει ομως κ οχι....

Η ειλικρίνεια, είναι αυθεντικότητα.
Ετσι, ακόμα και η ειλικρινής άγνοια της αλήθειας μας, είναι αυθεντική.

Δεν ξέρουμε πάντα όλη την αλήθεια μας.
Ειλικρινείς, μπορούμε να είμαστε, μέχρι εκεί που \"βλέπουμε\".
Αυτό εννοώ κι έτσι το βλέπω Σοφία μου.

Δεν ειπα κατι διαφορετικο, weird. Ειπα ομως πώς αλλο η γνωση κ αλλο η αληθεια. Προσωπικα εκτιμω την αληθεια του αλλου, οση βλεπει οση αντεχει, οση εκφραζει απο μια στειρα γνωση.

Οπως δεν μπορει να εχει ολοκληρωμενη γνωση, δεν μπορει να εχει κ ολοκληρωμενη οψη της αληθειας. Της δικης του, ποσο μαλλον του άλλου.

Μπορεί λοιπόν η γνώση να μην ταυτίζεται παντα με την αλήθεια. Εχουν κάποια κοινά, αλλά άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Χάρηκα που δεν διαφωνουμε και τόσο τελικά.
:))