Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον πατέρα μου!

[Άτυχη]

Γειά σας και συγχωρέστε με για το σεντόνι, θέλω να τα γράψω να ξεσπάσω!
Αφού πέρασαν κάποιοι μήνες μετά την απώλεια της μανούλας μου, άρχισαν να ξεσκεπάζονται τα προβλήματα χρόνων που κάλυπτε η παρουσία της μητέρας μου. Εννοώ το ότι ποτέ δεν επικοινωνούσα με τον πατέρα μου και τώρα ξαφνικά πρέπει να μιλήσω και δεν μπορώ να βρω δίαυλο επικοινωνίας! Νιώθω πως τώρα γνωρίζω έναν άγνωστο!

Δεν είχαμε ποτέ θέματα, ούτε μαλώναμε, πολύ απλά επειδή ήταν μια ζωή αδιάφορος ως προς τα προβλήματά μας.Όλα τα συζητούσα με τη μητέρα μου, ποτέ δεν μας ρώτησε ως παιδιά του "τι έχεις" όταν έκλαιγα ο πατέρας μου, μου έλεγε " δε μπορώ έχω άλλα στο κεφάλι, πήγαινε στη μαμά". Είχα συνηθίσει. Δεν λέω ότι δεν μας αγαπούσε ή δεν μας αγαπάει. Απλά δεν ήταν ποτέ εκδηλωτικός, δεν μιλούσαμε, δεν συζητούσαμε τίποτα, δεν ήθελε να έχει βάρη στο μυαλό του και ευθύνες! Μια ζωή ήταν ανεύθυνος! Απο τότε που έφυγε η μητέρα μου πασχίζω να βρω τρόπο επικοινωνίας μαζί του

Με νευριάζει που δεν μπορεί να πει τίποτα. Λογικό, μετά απο τόσα χρόνια τι να πεις με κάποιον που γύριζε απο τη δουλειά και απλά ξάπλωνε στη τηλεόραση μέσα στο δωμάτιο όλη μέρα; Είχε επαναπαυτεί, τα είχε αφήσει όλα στη μητέρα μου, δεν κουνούσε το μικρό του δαχτυλάκι για τίποτα, ένα καρφί δεν έβαζε στον τοίχο, με τη δικαιολογία, όλη μέρα δουλεύω είμαι κουρασμένος. Τώρα γιατί νιώθω κι εγώ κουρασμένη να τον παρηγορήσω; Θυμάμαι γυρνούσα με κλάματα γιατί με χτυπούσε ή με κοροιδευε κάποιος στο σχολείο και δεν ασχολιόταν καν. Θυμάμαι ποτέ δεν ήρθε σχολείο να ρωτήσει για μένα, ή να πάρει τους βαθμούς! Ερχόταν η μαμά όταν δεν δούλευε αλλιώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες!

Εκείνος έχασε τη σύντροφο της ζωής του κι εγώ έχασα τη μανούλα μου που είμασταν φίλες αλλά και μάνα με κόρη, αλλά ζω σε άλλο σπίτι, έχω οικογένεια , δουλεύω, βγαίνω κάνω διάφορα και ξεχνιέμαι. Ο πατέρας μου δεν μπορεί να το ξεπεράσει και είναι βυθισμένος. Λέει ότι δεν θα αντέξει και θα θα πάθει καρδιά ή εγκεφαλικό. Προσπαθώ να τον βοηθήσω λέγοντάς του ότι πρέπει να πάει σε έναν γιατρό να του δώσει κάποια αγχολυτικά αφού είναι τόσο χάλια! Η απάντηση; "Μην μου ξανα πεις άλλη φορά τέτοιο πράγμα. Δεν είμαι τρελός μια χαρά είμαι!" Βρίσκεσαι σε θλίψη του λέω!! Είσαι όλη μέρα σπίτι, όχι ότι πριν έβγαινες, και πριν όλη μέρα σπίτι ξάπλα ήσουν απλά ήταν και η μαμά εκεί να σε προσέχει και να σου τα φέρνει όλα έτοιμα! Χάπια αγχολυτικά σου είπα να πάρεις για τη θλίψη σου!
Τίποτα, δεν θέλει να του ξανα πω! Άκρη δεν μπορώ να βρω. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν έχω να του πω τίποτα. Νιώθω πως είμαι αναγκασμένη να μιλάω και να παρηγορώ έναν άγνωστο στην ουσία που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου! Είναι σκληρό αλλά είναι η αλήθεια! Βαριόταν μια ζωή. Το μόνο που έκανε, έφερνε τα λεφτά στο σπίτι και νόμιζε πως αυτό ήταν αρκετό. Δεν ένιωθε πως είχε υποχρέωση να ασχοληθεί με τα προβλήματα του σπιτιού ή των παιδιών του, τα άφηνε όλα στη μητέρα μου. Τώρα που έφυγε, γκρεμίστηκε όλο αυτό που είχε χτίσει η μητέρα μου.

Δεν έχω καθόλου χημεία μαζί του, θα μου πείτε πατέρας σου είναι, τι χημεία θες; Δεν είπα να είναι φίλος αλλά λέμε μόνο τα βασικά. Τι κάνεις, τι έφαγες, θες να σου φέρω τίποτα; Μέχρι εκεί! Σοβαρά θέματα ακόμη και τώρα δεν μπορούμε να συζητήσουμε! Με νευριάζει που δεν ασχολείται ακόμη και σήμερα με τίποτα! Δεν μπορώ να συζητήσω τίποτα μαζί του, ούτε καν με ρωτάει, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για το σπίτι, για την υγεία μου, για τίποτα! Το ρίχνει όλο ότι δεν είναι καλά λόγω της απώλειας της μητέρας μου. Ελάτε όμως που όλα τα χρόνια ήταν αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας απλά τώρα ξεγυμνώθηκε! Ποτέ δεν με ρώτησε τι κάνεις. Τώρα ξεσκεπάστηκε αυτό που κάλυπτε η παρουσία της μητέρας μου! Πάω σπίτι και δεν λέμε τίποτα, έρχεται σπίτι και νιώθω απίστευτη αμηχανία σαν να μην ξέρω τι να του πω. Με νευριάζει που έχτιζε έναν χαρακτήρα τόσες δεκαετίες χωρίς να σκεφτεί ποτέ τι θα γίνει στο ενδεχόμενο που φύγει πρώτα η μητέρα μου και να που έφυγε! Ήταν σίγουρος πως κάποια στιγμή θα φύγει πρώτος.

Μου σπάει τα νεύρα και όποτε μιλάμε ειδικά στο τηλέφωνο σφίγγω τη γροθιά μου απο τα νεύρα να μην φωνάξω!

Εκτός απο την απώλεια της μητέρας μου και τη προσπάθεια να συνεχίσω να παλεύω στη ζωή, έχω να αντιμετωπίσω και έναν πατέρα που δεν μπορώ να βρω τόσους μήνες μετά έναν δίαυλο επικοινωνίας!

[End_of_an_era]

Είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι, από την στιγμή που δεν επιδίωξε να χτίσετε μια σχέση μέσα στα χρόνια. Απλά τώρα επειδή είναι πατέρας σου και όχι ένας τρίτος, νιώθεις ενοχές που αισθάνεσαι έτσι ή δυσκολεύεσαι;

[Άτυχη]

Πιο πολύ δυσκολεύομαι, δεν ξέρω πως να αντιδράσω, τι να κάνω πως να τον αντιμετωπίσω! Ενοχές δεν θα το'λεγα, δεν χτίσαμε ποτέ σχέσεις, τώρα δεν μπορεί να έχει την απαίτηση να χτίσω σχέσεις! Προσπάθησα βασικά, αν και δεν μου έβγαινε, αλλά δυστυχώς είναι αδύνατον! Λυπάμαι για τις σχέσεις που δεν χτίσαμε ποτέ τόσα χρόνια, δεν ξέρω, μου σπάει τα νεύρα όποτε μιλάω μαζί του και νευριάζω! Δεν μπορεί ακόμη και σήμερα να μου δώσει μια συμβουλή, σε κάτι, κάτι που έτυχε πχ στη δουλειά και λέει "ε που να ξέρω γω, κάνε ότι καταλαβαίνεις". Κι εκεί τρίζω τα δόντια μου απο τα νεύρα. Εκείνη την ώρα λέω, που είσαι ρε μανούλα μου να μιλήσουμε να σου τα πω και να με παρηγορήσεις! Να μου δώσεις ένα χάδι, μια αγκαλιά, μια συμβουλή!!!

[End_of_an_era]

Σου προτείνω να κοιτάξεις και τον εαυτό σου. Να μην ξεκόψεις σε σημείο να ξέρεις αν ζει ή όχι, αλλά να μην βάλεις στόχο ζωής να κάνεις την ψυχολόγο του. Να βρεις μια χρυσή τομή δίνοντας προτεραιότητα σε εσένα και στην εγκυρότητα των συναισθημάτων σου.

[Yugi m]

Γειά σας και συγχωρέστε με για το σεντόνι, θέλω να τα γράψω να ξεσπάσω!
Αφού πέρασαν κάποιοι μήνες μετά την απώλεια της μανούλας μου, άρχισαν να ξεσκεπάζονται τα προβλήματα χρόνων που κάλυπτε η παρουσία της μητέρας μου. Εννοώ το ότι ποτέ δεν επικοινωνούσα με τον πατέρα μου και τώρα ξαφνικά πρέπει να μιλήσω και δεν μπορώ να βρω δίαυλο επικοινωνίας! Νιώθω πως τώρα γνωρίζω έναν άγνωστο!

Δεν είχαμε ποτέ θέματα, ούτε μαλώναμε, πολύ απλά επειδή ήταν μια ζωή αδιάφορος ως προς τα προβλήματά μας.Όλα τα συζητούσα με τη μητέρα μου, ποτέ δεν μας ρώτησε ως παιδιά του "τι έχεις" όταν έκλαιγα ο πατέρας μου, μου έλεγε " δε μπορώ έχω άλλα στο κεφάλι, πήγαινε στη μαμά". Είχα συνηθίσει. Δεν λέω ότι δεν μας αγαπούσε ή δεν μας αγαπάει. Απλά δεν ήταν ποτέ εκδηλωτικός, δεν μιλούσαμε, δεν συζητούσαμε τίποτα, δεν ήθελε να έχει βάρη στο μυαλό του και ευθύνες! Μια ζωή ήταν ανεύθυνος! Απο τότε που έφυγε η μητέρα μου πασχίζω να βρω τρόπο επικοινωνίας μαζί του

Με νευριάζει που δεν μπορεί να πει τίποτα. Λογικό, μετά απο τόσα χρόνια τι να πεις με κάποιον που γύριζε απο τη δουλειά και απλά ξάπλωνε στη τηλεόραση μέσα στο δωμάτιο όλη μέρα; Είχε επαναπαυτεί, τα είχε αφήσει όλα στη μητέρα μου, δεν κουνούσε το μικρό του δαχτυλάκι για τίποτα, ένα καρφί δεν έβαζε στον τοίχο, με τη δικαιολογία, όλη μέρα δουλεύω είμαι κουρασμένος. Τώρα γιατί νιώθω κι εγώ κουρασμένη να τον παρηγορήσω; Θυμάμαι γυρνούσα με κλάματα γιατί με χτυπούσε ή με κοροιδευε κάποιος στο σχολείο και δεν ασχολιόταν καν. Θυμάμαι ποτέ δεν ήρθε σχολείο να ρωτήσει για μένα, ή να πάρει τους βαθμούς! Ερχόταν η μαμά όταν δεν δούλευε αλλιώς οι παππούδες και οι γιαγιάδες!

Εκείνος έχασε τη σύντροφο της ζωής του κι εγώ έχασα τη μανούλα μου που είμασταν φίλες αλλά και μάνα με κόρη, αλλά ζω σε άλλο σπίτι, έχω οικογένεια , δουλεύω, βγαίνω κάνω διάφορα και ξεχνιέμαι. Ο πατέρας μου δεν μπορεί να το ξεπεράσει και είναι βυθισμένος. Λέει ότι δεν θα αντέξει και θα θα πάθει καρδιά ή εγκεφαλικό. Προσπαθώ να τον βοηθήσω λέγοντάς του ότι πρέπει να πάει σε έναν γιατρό να του δώσει κάποια αγχολυτικά αφού είναι τόσο χάλια! Η απάντηση; "Μην μου ξανα πεις άλλη φορά τέτοιο πράγμα. Δεν είμαι τρελός μια χαρά είμαι!" Βρίσκεσαι σε θλίψη του λέω!! Είσαι όλη μέρα σπίτι, όχι ότι πριν έβγαινες, και πριν όλη μέρα σπίτι ξάπλα ήσουν απλά ήταν και η μαμά εκεί να σε προσέχει και να σου τα φέρνει όλα έτοιμα! Χάπια αγχολυτικά σου είπα να πάρεις για τη θλίψη σου!
Τίποτα, δεν θέλει να του ξανα πω! Άκρη δεν μπορώ να βρω. Δεν μπορώ να μιλήσω, δεν έχω να του πω τίποτα. Νιώθω πως είμαι αναγκασμένη να μιλάω και να παρηγορώ έναν άγνωστο στην ουσία που δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου! Είναι σκληρό αλλά είναι η αλήθεια! Βαριόταν μια ζωή. Το μόνο που έκανε, έφερνε τα λεφτά στο σπίτι και νόμιζε πως αυτό ήταν αρκετό. Δεν ένιωθε πως είχε υποχρέωση να ασχοληθεί με τα προβλήματα του σπιτιού ή των παιδιών του, τα άφηνε όλα στη μητέρα μου. Τώρα που έφυγε, γκρεμίστηκε όλο αυτό που είχε χτίσει η μητέρα μου.

Δεν έχω καθόλου χημεία μαζί του, θα μου πείτε πατέρας σου είναι, τι χημεία θες; Δεν είπα να είναι φίλος αλλά λέμε μόνο τα βασικά. Τι κάνεις, τι έφαγες, θες να σου φέρω τίποτα; Μέχρι εκεί! Σοβαρά θέματα ακόμη και τώρα δεν μπορούμε να συζητήσουμε! Με νευριάζει που δεν ασχολείται ακόμη και σήμερα με τίποτα! Δεν μπορώ να συζητήσω τίποτα μαζί του, ούτε καν με ρωτάει, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για το σπίτι, για την υγεία μου, για τίποτα! Το ρίχνει όλο ότι δεν είναι καλά λόγω της απώλειας της μητέρας μου. Ελάτε όμως που όλα τα χρόνια ήταν αυτός ακριβώς ο χαρακτήρας απλά τώρα ξεγυμνώθηκε! Ποτέ δεν με ρώτησε τι κάνεις. Τώρα ξεσκεπάστηκε αυτό που κάλυπτε η παρουσία της μητέρας μου! Πάω σπίτι και δεν λέμε τίποτα, έρχεται σπίτι και νιώθω απίστευτη αμηχανία σαν να μην ξέρω τι να του πω. Με νευριάζει που έχτιζε έναν χαρακτήρα τόσες δεκαετίες χωρίς να σκεφτεί ποτέ τι θα γίνει στο ενδεχόμενο που φύγει πρώτα η μητέρα μου και να που έφυγε! Ήταν σίγουρος πως κάποια στιγμή θα φύγει πρώτος.

Μου σπάει τα νεύρα και όποτε μιλάμε ειδικά στο τηλέφωνο σφίγγω τη γροθιά μου απο τα νεύρα να μην φωνάξω!

Εκτός απο την απώλεια της μητέρας μου και τη προσπάθεια να συνεχίσω να παλεύω στη ζωή, έχω να αντιμετωπίσω και έναν πατέρα που δεν μπορώ να βρω τόσους μήνες μετά έναν δίαυλο επικοινωνίας!

Αρχικά, Νάσου πω ότι λυπάμαι για την απώλεια σου. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να χάνεις τη μητέρα σου και μόνο να υποθέσουμε μπορούμε πως νιώθεις, όσοι δεν έχουμε βιώσει κάτι τέτοιο.

Όμως, δεν καταλαβαίνω το λόγο που γράφεις εδώ. Το έκανες για να τα πεις σε κάποιον?
Τι ηλικία είσαι εσύ? Τι ηλικία ο πατέρας σου? Είσαι παντρεμένη? Λες έχεις οικογένεια.

Το θέμα σου είναι να μην πάθει ο μπαμπάς σου κάτι? Η αν ξαναχτίσει την επικοινωνία μαζί του?

Αν έχεις δική σου οικογένεια και μένετε σε χωριστά σπίτια, μπορείς να κρατήσεις μια επικοινωνία αρκετά τυπική, ώστε να μην επηρεάζει τη ζωή σου. Να βλεπεστε δηλαδή και αν επικοινωνείτε, αλλά μέχρι ενός σημείου. Και βασικά να ασχολείσαι με τη δική σου οικογένεια και τα παιδιά σου, αν έχεις. Επίσης, έχεις αδέλφια? Αν ναι, συμμερίζονται τα σιαθηαμτα σου για τον πατέρα σου?

Έχεις προσπαθήσει να συζητήσετε ποτέ ήρεμα γαι ολα αυτά με τον ίδιο? Να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις και εκείνος με τη σειρά του να δώσε απαντήσεις, αν έχει? Με το σύζυγό σου τα χέρια συζητήσει αυτά? Γνωρίζοντας σε καλύτερα ίσως σε βοηθήσει.

Πάντως εγώ θα προσπαθούσα να κάνω μια ήρεμη συζήτηση μαζί του κ;ι να του εκφρασω τα παράπονα μου. Κα από εκεί και πέρα, αν ένιωθα ότι με φθείρει η επικοινωνία, θα κρατούσα τα τυπικά.

[End_of_an_era]

Εγώ μπορώ να σε καταλάβω στο θέμα της συναισθηματικής απόστασης. Πιθανότατα ο πατέρας σου δεν θα αλλάξει. Πρέπει να βρεις εσύ νέες ισορροπίες για τον εαυτό σου, ώστε να μην σου προκαλεί δυσφορία όλο αυτό.

[Άτυχη]

Σου προτείνω να κοιτάξεις και τον εαυτό σου. Να μην ξεκόψεις σε σημείο να ξέρεις αν ζει ή όχι, αλλά να μην βάλεις στόχο ζωής να κάνεις την ψυχολόγο του. Να βρεις μια χρυσή τομή δίνοντας προτεραιότητα σε εσένα και στην εγκυρότητα των συναισθημάτων σου.

Σ'ευχαριστώ για τις συμβουλές. Προσπαθώ να τα δουλέψω μέσα μου, έχεις δίκαιο σε ότι μου γράφεις. ΝΑ ξεκόψω σε τέτοιο σημείο όχι δεν υπ[ήρχε περίπτωση, πατέρας μου είναι, απλά του έχω πει ότι πρέπει να αυτονομηθεί και του ξεκαθάρισα ότι δεν θα πάρω τον ρόλο της μητέρας μου. Ευτυχώς το κατάλαβε, αλλά όταν προκύπτει κάποιο θέμα και με παίρνει τηλ, πχ με υπηρεσίες κλπ, πάλι εγώ τρέχω, δεν μπορώ να τον αφήσω. Του λέω γιατί δεν κάνει μόνος του και αρχίζει να λέει "καλά άστο, ας μου βάλουν πρόστιμο, δεν ασχολούμαι" και αναγκάζομαι να τρέχω πάλι.

[Άτυχη]

Αρχικά, Νάσου πω ότι λυπάμαι για την απώλεια σου. Είναι πράγματι πολύ δύσκολο να χάνεις τη μητέρα σου και μόνο να υποθέσουμε μπορούμε πως νιώθεις, όσοι δεν έχουμε βιώσει κάτι τέτοιο.

Όμως, δεν καταλαβαίνω το λόγο που γράφεις εδώ. Το έκανες για να τα πεις σε κάποιον?
Τι ηλικία είσαι εσύ? Τι ηλικία ο πατέρας σου? Είσαι παντρεμένη? Λες έχεις οικογένεια.

Το θέμα σου είναι να μην πάθει ο μπαμπάς σου κάτι? Η αν ξαναχτίσει την επικοινωνία μαζί του?

Αν έχεις δική σου οικογένεια και μένετε σε χωριστά σπίτια, μπορείς να κρατήσεις μια επικοινωνία αρκετά τυπική, ώστε να μην επηρεάζει τη ζωή σου. Να βλεπεστε δηλαδή και αν επικοινωνείτε, αλλά μέχρι ενός σημείου. Και βασικά να ασχολείσαι με τη δική σου οικογένεια και τα παιδιά σου, αν έχεις. Επίσης, έχεις αδέλφια? Αν ναι, συμμερίζονται τα σιαθηαμτα σου για τον πατέρα σου?

Έχεις προσπαθήσει να συζητήσετε ποτέ ήρεμα γαι ολα αυτά με τον ίδιο? Να προσπαθήσεις να του εξηγήσεις και εκείνος με τη σειρά του να δώσε απαντήσεις, αν έχει? Με το σύζυγό σου τα χέρια συζητήσει αυτά? Γνωρίζοντας σε καλύτερα ίσως σε βοηθήσει.

Πάντως εγώ θα προσπαθούσα να κάνω μια ήρεμη συζήτηση μαζί του κ;ι να του εκφρασω τα παράπονα μου. Κα από εκεί και πέρα, αν ένιωθα ότι με φθείρει η επικοινωνία, θα κρατούσα τα τυπικά.

Είναι πολύ δύσκολο όντως και οι μόνοι που συζητούσα ήταν η μητέρα μου και τώρα ο σύζυγός μου.
Τα γράφω και για να τα πω και να ξεσπάσω αλλά θέλω να τα διαβάσουν κάποιοι και να μου πούνε τη γνώμη τους καθώς μετά την απώλεια της μητέρας μου δεν έμειναν πια "φίλοι". Εξαφανίστηκαν στα δύσκολα!
Είμαι 32 ετών ο πατέρας μου είναι 63, η μητέρα μου ήταν 57. Δεν έχω παιδιά ακόμη. Ευτυχώς έχω έναν τέλειο σύζυγο που με αγαπάει και τον αγαπάω πολύ, μου στέκεται, συζητάμε και του λέω όσα νιώθω! Τώρα είναι αυτός τα πάντα μου. Δεν έχω άλλον να μιλήσω! Κανείς δεν κάθεται να μ'ακούσει, όλοι θέλουν να είναι καλά και δεν θέλουν προβλήματα στο κεφάλι τους.

Το θέμα μου είναι και ότι φοβάμαι μην πάθει κάτι, να χτίσω επικοινωνία το θεωρώ αδύνατον, αλλά θέλω να βρω τη χρυση τομή να μπορώ να επικοινωνώ μαζί του χωρίς να με νευριάζει. Πχ, με παίρνει τηλ να πάω να τακτοποιήσω κάτι στην εφορία, του λέω μπαμπά γιατί δεν πας εσύ να ξεσκάσεις λιγάκι και να ξεχαστείς; Εγώ δουλεύω και δεν προλαβαίνω. Και απαντάει "καλά καλά, άστα δεν τα πληρώνω, ας μας βάλει πρόστιμο το κράτος". ΜΕτά τι να κάνω πάω και τα κάνω εγώ, αλλά το νιώθω κάπως σαν απειλή.
Έχω έναν αδερφό. Έχουμε ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, υπάρχει χάσμα επικοινωνίας, νιώθουμε ακριβώς το ίδιο και δίνουμε ο ένας στον άλλον δίκαιο που νιώθουμε έτσι.

Προσπάθησα να ξεκινήσω πολλές φορές συζήτηση για να του εκφράσω τα παράπονά μου και ακού "άσε με τώρα, δεν είμαι καλά" και του απαντάω και πότε είσαι καλά; Ή θέλεις να μας πείσεις ότι άλλαξες τώρα; Αυτός ήσουν τόσα χρόνια, δεν ασχολιόσουν με τίποτα, απέφευγες μια ζωή τις συζητήσεις. Δεν είπε τίποτα. Νευρίασα και σηκώθηκα και έφυγα και μετά μου λέει ότι θα πάθει εγκεφαλικό και θα πεθάνει.Δεν θέλει συζήτηση για σοβαρά θέματα. Μπορώ να συζητήσω με έναν τέτοιο άνθρωπο;
ΝΑι με τον σύζυγό μου τα συζητάμε καθημερινά, με βοηθάει πολύ, μου δίνει συμβουλές. Μου δίνει δίκαιο που νιώθω έτσι. Τον νιώθω μάνα, πατέρα, αδερφό, σύζυγο, φίλο, τα πάντα! Είμαι τυχερή που έχω έναν τέτοιο σύζυγο, μάλιστα η μητέρα μου πριν φύγει είπε ότι "με αφήνει σε καλά χέρια" στον γαμπρούλη μας, που τον αγαπούσε και την αγαπούσε τόσο πολύ!

Έκανα αρκετές φορές συζήτηση, όλο υπεκφεύγει και αν τυχόν φτάσω κάποιες φορές στο ζουμί, αλλάζει θέμα και λέει για τον καιρό, τι φαγητό θα κάνουμε αύριο και τι έχει το βράδυ η τηλεόραση. Δυστυχώς νιώθω ότι η επικοινωνία με φθείρει γι'αυτό φροντίζω όταν μιλάω να είναι τα βασικά για δύο λεπτά όποτε επικοινωνούμε.

[Άτυχη]

Εγώ μπορώ να σε καταλάβω στο θέμα της συναισθηματικής απόστασης. Πιθανότατα ο πατέρας σου δεν θα αλλάξει. Πρέπει να βρεις εσύ νέες ισορροπίες για τον εαυτό σου, ώστε να μην σου προκαλεί δυσφορία όλο αυτό.

Ξέρω πως δεν θα αλλάξει, δεν τον ταρακούνησε όλο αυτό που συνέβη. Προσπάθησα να βρω ισορροπία στο να μην τον επισκέπτομαι τόσο συχνά, πχ πήγαινα στα ρεπό μου και έφευγα με νεύρα, χάλια, γυρνούσα σπίτι με κλάματα. Μου λέει ο σύζυγός μου αν είναι να γίνεσαι έτσι απέφυγε να πας, πήγαινε για τα τυπικά και φύγε. Σ'αυτό ναι, νιώθω τύψεις που αποφεύγω να πάω, θέλω να τους επισκέπτομαι, ο αδερφός μου μένει εκεί, μιλάω με εκείνον αλλά όταν είναι μπροστά ο πατέρας μου διαλύει και την επικοινωνία που έχω με τον αδερφό μου.

[Άτυχη]

Του έχω πει κάποια παράπονά μου, απλά δεν τα παραδέχεται με τίποτα, λέει ότι δεν είναι έτσι. Την στιγμή που αποφεύγει τη συζήτηση του λέω "γιατί αποφεύγεις;" και απαντάει, "εγώ αποφεύγω;;; ότι θέλεις πες μου" και την ίδια στιγμή αλλάζει θέμα!

[End_of_an_era]

Θα σου πω εκ πείρας που έχω βιώσει το ίδιο με στενό συγγενή που δεν είχε οικογένεια και μας είχε τάχα σαν παιδιά της. Κατέληξα στο τέλος να φθαρώ εγώ και να έχω ζητήματα, λόγω των συμπεριφορών της. Η συναισθηματική απάθεια έχει κάποιο λόγο. Οι πράξεις, ή πόσο μάλλον η απραξία, έχουν και συνέπειες. Έχω καταλήξει πως δύσκολα αλλάζουν οι άνθρωποι αν δεν βλέπουν πώς η στάση τους είναι προβληματική. Σου προτείνω να προστατεύσεις τον εαυτό σου, να κρατήσεις αποστάσεις και να χαρείς τον υπέροχο άντρα σου. Η μαμά σου, που έφυγε τόσο νωρίς και λυπάμαι, θα χαίρεται με την χαρά σου και με το να σε βλέπει να προχωρήσεις. Μην συνδυάσεις τα συναισθήματα του πένθους με αυτά που βιώνεις με τον πατέρα σου, γιατί μετά θα δημιουργηθεί συναισθηματική συσσώρευση και κάποια στιγμή θα ξεσπάσεις. Αν σε προβληματίζει παραπάνω, μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία για να κατανοήσεις όλο αυτό με ειδικό που θα σε κατευθύνει.

[mindcrime]

Να σου πω δεν μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο στα 60 φεύγα του αυτός είναι όπως είναι είτε θα τον αποδεχτείς είτε θα αδιαφορήσεις. Επειδή όμως δεν γίνεται να αδιαφορείς θα συζητάτε μονο τα τυπικά και όλα τα υπόλοιπα θα τα συζητάς με άλλο κόσμο. Δηλαδή δε θα μπαίνεις στη διαδικασία να ανοίξεις ή να μπεις σε συζήτηση που ενδεχομένως να σε νευριάσει.
Δηλαδή στην ουσία σου λέω βοήθησε τον όσο μπορείς και μην τον παίρνεις στα σοβαρά γιατί ο χαρακτήρας του είναι ζαμάν φου και δεν ταιριάζετε σαν χαρακτήρες

[End_of_an_era]

Επίσης είναι άδικο που συνδέει τα θέματα που θες να συζητήσεις και έχουν συναισθηματική ένταση με θανάτους και εγκεφαλικά. Κανένας δεν ξέρει πότε και πώς θα πεθάνει. Θα σου δημιουργηθεί μεγάλο ενοχικό σύνδρομο και μετά θα κάνεις προβολή την ίδια συμπεριφορά στις δικές σου σχέσεις, δηλαδή θα φοβάσαι να εκφραστείς.

[Sonia]

Θεματοθέτρια δεν σκέφτεσαι καθαρά, μιλάει το συναίσθημα. Η πρώτη μου σκέψη όταν διάβαζα το θέμα σου είναι "Μα καλά, τόσα χρόνια ήταν έτσι ο πατέρας της και έτσι ο τρόπος επικοινωνίας τους, γιατί περιμένει η κοπέλα ξαφνικά κάτι να αλλάξει και μάλιστα σε φάση που έχει κι αυτός το πένθος του; Τώρα το θυμήθηκε ότι έχει παράπονα από αυτόν και έχουν κακή επικοινωνία;" Φυσικά η δεύτερη σκέψη μου έδωσε αμέσως την απάντηση στην πρώτη " Της λείπει η μητέρα της και η καλή επικοινωνία που είχαν, σκέφτεται ότι έχει τώρα μόνο έναν γονιό και αισθάνεται την ανάγκη να γεμίσει με κάποιο τρόπο το κενό, να βρει την συναισθηματική κάλυψη που έχασε" .Στο καπάκι έρχονται και τα πρακτικά θέματα που όσο ζούσε η μητέρα δεν αγγίζαν άμεσα εσάς και σε έχουν φορτίσει ακόμα περισσότερο συναισθηματικά.
Σε καταλαβαίνω, ωστόσο όσο πιο σύντομα καταλάβεις ότι ο πατέρας σου είναι αυτός που είναι κι ότι αν τυχόν αλλάξει θα αλλάξει επειδή το αποφασίσει ο ίδιος ή τον αναγκάσουν οι συνθήκες κι όχι επειδή προσπαθείς εσύ να "εκβιάσεις" το συναίσθημα και τις συμπεριφορές, τόσο το καλύτερο για εσένα.

Στα πρακτικά ζητήματα, θέσε κάποια όρια. Τι θα γίνει αν πεις π.χ. πατέρα πήγαινε να πληρώσεις αυτό στην εφορεία γιατί εγώ δεν μπορώ; Αν πει άστο κι ας μου ρίξουν πρόστιμο, άστον να του το ρίξουν. Θα πληρώσει πρόστιμο μία, δύο τρεις, θα ζοριστεί, μέτα θα κινητοποιηθεί. Δεν βοηθάτε με το να υποκύπτετε στους χειρισμούς του.

[Άτυχη]

Θα σου πω εκ πείρας που έχω βιώσει το ίδιο με στενό συγγενή που δεν είχε οικογένεια και μας είχε τάχα σαν παιδιά της. Κατέληξα στο τέλος να φθαρώ εγώ και να έχω ζητήματα, λόγω των συμπεριφορών της. Η συναισθηματική απάθεια έχει κάποιο λόγο. Οι πράξεις, ή πόσο μάλλον η απραξία, έχουν και συνέπειες. Έχω καταλήξει πως δύσκολα αλλάζουν οι άνθρωποι αν δεν βλέπουν πώς η στάση τους είναι προβληματική. Σου προτείνω να προστατεύσεις τον εαυτό σου, να κρατήσεις αποστάσεις και να χαρείς τον υπέροχο άντρα σου. Η μαμά σου, που έφυγε τόσο νωρίς και λυπάμαι, θα χαίρεται με την χαρά σου και με το να σε βλέπει να προχωρήσεις. Μην συνδυάσεις τα συναισθήματα του πένθους με αυτά που βιώνεις με τον πατέρα σου, γιατί μετά θα δημιουργηθεί συναισθηματική συσσώρευση και κάποια στιγμή θα ξεσπάσεις. Αν σε προβληματίζει παραπάνω, μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία για να κατανοήσεις όλο αυτό με ειδικό που θα σε κατευθύνει.

Επίσης είναι άδικο που συνδέει τα θέματα που θες να συζητήσεις και έχουν συναισθηματική ένταση με θανάτους και εγκεφαλικά. Κανένας δεν ξέρει πότε και πώς θα πεθάνει. Θα σου δημιουργηθεί μεγάλο ενοχικό σύνδρομο και μετά θα κάνεις προβολή την ίδια συμπεριφορά στις δικές σου σχέσεις, δηλαδή θα φοβάσαι να εκφραστείς.

Σ'ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σου. Αυτό προσπαθώ να σκέφτομαι, να μας βλέπει καλά, να προχωράμε και να συνεχίζουμε μέσα απο εμάς όλα όσα μας δίδαξε ως μητέρα και ως άνθρωπος.
Εμείς πήγαμε σε ψυχολόγο 2-3 φορές να τον συμβουλευτούμε, βέβαια τα πρώτα ραντεβού ήταν να πούμε τι συνέβη και να του εξιστορήσουμε τα γεγονότα. Δυστυχώς δεν αντέχει η τσέπη μας οικονομικά να συνεχίσουμε, αλλά βλέπω πως εμείς το παλεύουμε όσο μπορούμε. Ο πατέρας μου που δεν θέλει να βοηθηθεί με απασχολεί, αλλά εκεί είναι το λάθος μου αναλώνομαι σε κάτι που ο άλλος δεν θέλει!

Αυτό νιώθω, ότι προσπαθεί να μας κάνει να νιώσουμε ενοχές ότι αν συζητήσουμε κάτι σημαντικό δεν θα αντέξει και θα πεθάνει και αυτός!
Σήμερα πήγα να μαγειρέψω και δύο ώρες που κάθισα εκεί δεν είπαμε κουβέντα! Του λέω μπαμπά δεν θα με ρωτήσεις τι κάνουμε που έχω μια βδομάδα να σε δω, πως πήγε η δουλειά, τα νέα μου; ΚΑι απαντάει "ε τι να πω", το έκοψα κι εγώ και δεν του μιλούσα να δω πόσο θα αντέξει. Ε πέρασαν δύο ώρες χωρίς να πούμε μια κουβέντα!