Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑ!

[Sofia]

Originally posted by anwnimi
Τα μισούμε γιατί μας περιορίζουν, μας βάζουν στερεότυπα, μας φυλακίζουν, μας κάνουν ανελεύθερους, δέσμιους.

Τα αγαπάμε άραγε γιατί;

Τα στερεοτυπα δεν μας τα βαζουν τα ορια. Εμεις τα δημιουργουμε, μας τα περνανε και ειτε τα αποδεχομαστε χωρις να σκοτιστουμε ιδιαιτερα ειτε τα αποβαλουμε.

Τα ορια (οπως τα χρονικα ή τα ηλικιακα) μπορει να ειναι κ βοηθητικα, μπορει να πιαστουμε απο αυτα για να εξελιχθουμε απο το να αναλωνομαστε σε φαυλους κυκλους κ λιμναζοντα νερα.

Ετσι για παραδειγμα οριο εχει κ η αποκτηση παιδιου. Δεν μπορω να γινω μανα οποτε θελω και ευτυχως δλδ....Ειναι περιοριστικο αυτο ή ειναι προστατευτικο?

Οριο χρονικο εχει η ιδια η ζωη. Θα ειχε το ιδιο νοημα, αν δεν ειχε οριο?

Τα ορια λοιπον μπορει να μας κανουν δεσμιους οπως γραφεις, αν τα φοβηθουμε. Αν τα αποφευγουμε κ μεσω αυτων αποφευγουμε κ τη δεσμευση με τον χρονο κ τον εαυτο μας μεσα σ αυτον, φυσικα κ θα τα νιωσουμε ως φυλακη.

Το να δω την ηλικια μου, τί θελω, τί περιμενω απο αυτην καθε φορα, τί περιμενω απο τη ζωη μου κ αναλογα με την ηλικια μου, βρισκω οτι ειναι ειλικρινες. Κ καθολου απαγορευτικο για ονειρα....

[krino]

Originally posted by del


Είναι και αυτή η ερώτηση κάθε φορά που περνάω συνέντευξη για δουλειά: \"παντρεμένη? παιδια?\" και λέω κοίτα τι εντύπωση αφήνω. Δεν έχω καταφέρει κάτι ουσιατσικό.

δηλαδη το ουσιαστικο ειναι αμα παντρευτεις και κανεις παιδια?
Νομιζεις οτι ετσι θα ολοκληρωσεις το ρολο σου σαν ανθρωπος?

Ξερεις τις περισσοτερες φορες,
οι μυθοι που κυκλοφορουν γυρω μας, μας αναγκαζουν να υοθετουμε ρολους που ισως δεν μας ανηκουν.

Τιποτα δεν ειναι αναγκαιο να γινει, εαν οι συνθηκες δεν ειναι αυτες που θα θελαμε για αυτο.
Μην βιαζεις τον εαυτο σου να κανει πραγματα εφοσον δεν σου προκυπτουν.

[Nat]

Originally posted by del
Είναι και αυτή η ερώτηση κάθε φορά που περνάω συνέντευξη για δουλειά: \"παντρεμένη? παιδια?\" και λέω κοίτα τι εντύπωση αφήνω..

Αχ, βρε del... Την ερώτηση δεν σου την κάνουν επειδή αφήνεις κάποια συγκεκριμένη εντύπωση, αλλά επειδή θέλουν να ξέρουν τι δεσμεύσεις έχεις για να συμπεράνουν αν \"θα αποδώσεις\" στη δουλειά. Γενικά οι εργοδότες δεν προτιμούν γυναίκες με μικρά παιδιά, αλλά ούτε και φρεσκοπαντρεμένες ή αρραβωνιασμένες (σου λέει, θα έχουμε εγκυμοσύνες μ\' αυτές). Αν έχουν επιλογή, θα προτιμήσουν μια \"ελεύθερη\". Κατά τη γνώμη μου, το \"χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις\" είναι πλεονέκτημα για την εύρεση δουλειάς.

[deleted-member141015]

Originally posted by Nat
Κατά τη γνώμη μου, το \"χωρίς οικογενειακές υποχρεώσεις\" είναι πλεονέκτημα για την εύρεση δουλειάς.

Αχαχα...ναι είναι....και μετά είναι μειονέκτημα για τις υποχρεώσεις που σου φορτώνουν μέσα στη δουλειά!

[aenaon]

αγαπημενη μου καλως ηρθες στην δεκατια των 30!
αααχ αυτη η δεκαετια..! πολυ δυσκολη μας την εχουν πλασάρει!
μας \'\'επιβαλει\'\' να εχουμε κανει επιτυχημενη καριερα-οικογενεια-σπιτι-λεφτα-μπλα μπλα κοινωνικα πρεπει!! ουφ...πολυ αγχος βρε παιδια!

μπορω να πω οτι μολις διαβασα την ιστορια είδα μπροστά μου την ζωη μου
γιατι ετσι ακριβως (δυστυχως) σκεφτομουν κ εγω
χωρις δουλεια-χωρις λεφτα-χωρις αμαξι-χωρις γαμο-χωρις παιδι
με αγχος-με καταθλιψη-με απομόνωση-με κακια για ολους αυτους γυρω μου που τα ειχαν \"ολα\"
και με ενα εμβρυο στην κοιλια και εξαφανισμενο τον πατερα!
χμ..
μου γυρισε-πισμωσα-την ειδα απτην αλλη πλευρα
ειπα τελος. αρκετα στεναχωρηθηκα. ως εδω.

γιατι να \'\'πρεπει\'\' να ζούμε την ζωή που μας έχουν επιβάλει οι άλλοι;
γιατι να αισθανομαστε οτι εμεις εχουμε το προβλημα;
γιατι να θεωρουμαστε οι κοινωνικα outsiders;
και γιατί ολα αυτά \'\'πρέπει\'\' να γίνουν επειδή \'\'πρέπει\" να γίνουν;

και στην ουσία νομίζεις οτι οι \'\'άλλοι\" ειναι απόλυτα ευτυχισμένοι;

σημασια εχει να εχουμε την ψυχικη μας ηρεμια πανω απολα! δυσκολο.., αλλά.
θέλει προσπάθεια
καθημερινη και επιμονη
να βρουμε αυτο που θελουμε πραγματικα εμεις για εμας
κι ας αφησουμε την πορτα ανοιχτη για την ελπιδα

[anwnimi]

Originally posted by Sofia

Originally posted by anwnimi
Τα μισούμε γιατί μας περιορίζουν, μας βάζουν στερεότυπα, μας φυλακίζουν, μας κάνουν ανελεύθερους, δέσμιους.

Τα αγαπάμε άραγε γιατί;

Τα στερεοτυπα δεν μας τα βαζουν τα ορια. Εμεις τα δημιουργουμε, μας τα περνανε και ειτε τα αποδεχομαστε χωρις να σκοτιστουμε ιδιαιτερα ειτε τα αποβαλουμε.

Τα ορια (οπως τα χρονικα ή τα ηλικιακα) μπορει να ειναι κ βοηθητικα, μπορει να πιαστουμε απο αυτα για να εξελιχθουμε απο το να αναλωνομαστε σε φαυλους κυκλους κ λιμναζοντα νερα.

Ετσι για παραδειγμα οριο εχει κ η αποκτηση παιδιου. Δεν μπορω να γινω μανα οποτε θελω και ευτυχως δλδ....Ειναι περιοριστικο αυτο ή ειναι προστατευτικο?

Οριο χρονικο εχει η ιδια η ζωη. Θα ειχε το ιδιο νοημα, αν δεν ειχε οριο?

Τα ορια λοιπον μπορει να μας κανουν δεσμιους οπως γραφεις, αν τα φοβηθουμε. Αν τα αποφευγουμε κ μεσω αυτων αποφευγουμε κ τη δεσμευση με τον χρονο κ τον εαυτο μας μεσα σ αυτον, φυσικα κ θα τα νιωσουμε ως φυλακη.

Το να δω την ηλικια μου, τί θελω, τί περιμενω απο αυτην καθε φορα, τί περιμενω απο τη ζωη μου κ αναλογα με την ηλικια μου, βρισκω οτι ειναι ειλικρινες. Κ καθολου απαγορευτικο για ονειρα....

Σοφία το ποστ σου νομίζω ότι θα μου πάρει καιρό να το \"ξεκοκκαλήσω\". Απλά υπέροχο και ώριμο.

Το θέμα είναι ότι πολλές φορές αντιλαμβανόμαστε τα ωφέλιμα όρια πολύ περιοριστικά με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο άλλο άκρο για να απορρίψουμε.

Δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη σχετικά με τα \"ωφέλιμα\" όρια. Βέβαια το τι εστί ωφέλιμο είναι διαφορετικό για τον καθένα...

[aenaon]

Originally posted by aenaon
χμ..
μου γυρισε-πισμωσα-την ειδα απτην αλλη πλευρα
ειπα τελος. αρκετα στεναχωρηθηκα. ως εδω.

αντιπαραθετω το ιδιο μου το μηνυμα..δυστυχως ειναι απλα μια κουβεντα που θαθελα να κανω πραξη και προσπαθω προσπαθω αλλά δεν μου βγαινει παντα..
ισως αν ταχα τελικα καταφερει να μην εγραφα πια εδω..
απλά ηθελα να το πω να το γραψω να το πιστεψω περισσοτερο να λειτουργησει καλυτερα

[Kapamaru]

Εγώ θα πώ το εξής για όλα αυτά. Ζήσε την ζωή όσο πιο όμορφα μπορείς και κάνε αυτά που θες και ονειρεύεσαι ΤΩΡΑ. Όχι σε λίγο, ούτε αύριο αλλά ΤΩΡΑ. Ο άνθρωπος έχει μονίμως λάθος αίσθηση του χρόνου. Και πολλές φορές ο χρόνος δεν είναι αυτός που νομίζουμε ότι έχουμε για να κάνουμε αυτά που θέλουμε. Πολύ απότομα μπορούν να σταματήσουν όλα. Οι καλύτερες συμβουλές που μου έχουν δώσει ποτέ ήταν οι τρείς παρακάτω:

1) Ζήσε ακούγοντας τα συναισθηματά σου. Άστα να σε οδηγήσουν. Μπορεί να σε φτάσουν στο πάτο αλλά και στην κορφή.
2) Ζήσε το παρόν. Μην σκας για πράγματα που δεν έχουν γίνει.
3) Ζήσε τις λεπτομέρειες της ζωής. Εκεί είναι η ουσία.

Have a nice day all.

[boubourina]

Originally posted by aenaon
μπορω να πω οτι μολις διαβασα την ιστορια είδα μπροστά μου την ζωη μου
γιατι ετσι ακριβως (δυστυχως) σκεφτομουν κ εγω
χωρις δουλεια-χωρις λεφτα-χωρις αμαξι-χωρις γαμο-χωρις παιδι
με αγχος-με καταθλιψη-με απομόνωση-με κακια για ολους αυτους γυρω μου που τα ειχαν \"ολα\"
και με ενα εμβρυο στην κοιλια και εξαφανισμενο τον πατερα!
χμ..
μου γυρισε-πισμωσα-την ειδα απτην αλλη πλευρα
ειπα τελος. αρκετα στεναχωρηθηκα. ως εδω.

Και τι εγινε το εμβρυο στην κοιλια; (Συγνωμη εαν θελεις απαντας)

[weird]

Originally posted by Sofia

Originally posted by anwnimi
Τα μισούμε γιατί μας περιορίζουν, μας βάζουν στερεότυπα, μας φυλακίζουν, μας κάνουν ανελεύθερους, δέσμιους.

Τα αγαπάμε άραγε γιατί;

Τα στερεοτυπα δεν μας τα βαζουν τα ορια. Εμεις τα δημιουργουμε, μας τα περνανε και ειτε τα αποδεχομαστε χωρις να σκοτιστουμε ιδιαιτερα ειτε τα αποβαλουμε.

Τα ορια (οπως τα χρονικα ή τα ηλικιακα) μπορει να ειναι κ βοηθητικα, μπορει να πιαστουμε απο αυτα για να εξελιχθουμε απο το να αναλωνομαστε σε φαυλους κυκλους κ λιμναζοντα νερα.

Ετσι για παραδειγμα οριο εχει κ η αποκτηση παιδιου. Δεν μπορω να γινω μανα οποτε θελω και ευτυχως δλδ....Ειναι περιοριστικο αυτο ή ειναι προστατευτικο?

Οριο χρονικο εχει η ιδια η ζωη. Θα ειχε το ιδιο νοημα, αν δεν ειχε οριο?

Τα ορια λοιπον μπορει να μας κανουν δεσμιους οπως γραφεις, αν τα φοβηθουμε. Αν τα αποφευγουμε κ μεσω αυτων αποφευγουμε κ τη δεσμευση με τον χρονο κ τον εαυτο μας μεσα σ αυτον, φυσικα κ θα τα νιωσουμε ως φυλακη.

Το να δω την ηλικια μου, τί θελω, τί περιμενω απο αυτην καθε φορα, τί περιμενω απο τη ζωη μου κ αναλογα με την ηλικια μου, βρισκω οτι ειναι ειλικρινες. Κ καθολου απαγορευτικο για ονειρα....

Ωραίες σκέψεις που τροφοδοτούν και τη δική μου σκέψη...

Οπως είπα, πιστεύω οτι το ίδιο και το αυτό όριο, μπορεί άλλοτε να το νιώσει κανείς σαν βαρύ νταλκά, κι άλλοτε σαν οδό ασφάλειας.


Συμφωνώ ότι τα όρια εκ των πραγμάτων υπάρχουν μέσα στην ίδια τη ζωή και καλό είναι να τα βλέπουμε.

Αλλα όμως τα στερεοτυπικά όρια ( 30= γάμος) κι άλλο τα φυσικα όρια που τίθενται απο τα πράγματα, τις συνθήκες και την υποκειμενικότητα του καθενός ( = τα προσωπικά μου όρια, οι δυνατότητές μου, το τι θέλω πραγματικά να κάνω στη ζωή μου και ως που με παίρνει).

Τα πρώτα, είναι εγκλωβιστικά κι έρχονται πιο πολύ απο ένα ξένο \"πρέπει\".
Τα δεύτερα, είναι το δικό μας εσωτερικό πρέπει, με βάση την πραγματικότητα αλλά και την δική μας πραγματικότητα.

Τα βρίσκω πιο ελαστικά, απαιτεί μεγαλύτερη τόλμη η διευρεύνησή τους, αλλά προσωπικά τα προτιμώ ))

Για άλλη μια φορά, βλέπω, στο θέμα των ορίων, οτι συγκρούεται η ανάγκη του ανήκειν ( κι άρα έρχονται οι συμβιβασμοί στα πλαίσια του κοινωνικού γίγνεσθαι ) με την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης ( ρίσκο - πλήρης ελευθερία)... Το δύσκολο, είναι να βρεθεί η ενδιάμεση, χρυσή τομη

[weird]

Originally posted by anwnimi


Σοφία το ποστ σου νομίζω ότι θα μου πάρει καιρό να το \"ξεκοκκαλήσω\". Απλά υπέροχο και ώριμο.

Το θέμα είναι ότι πολλές φορές αντιλαμβανόμαστε τα ωφέλιμα όρια πολύ περιοριστικά με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο άλλο άκρο για να απορρίψουμε.

Δεν ξέρω είμαι πολύ μπερδεμένη σχετικά με τα \"ωφέλιμα\" όρια. Βέβαια το τι εστί ωφέλιμο είναι διαφορετικό για τον καθένα...

Ανώνυμη, είναι σαν να σε ακούω να λες, καμιά φορά η πλήρης αποδοχή των ορίων, ακόμα κι όταν αυτά είναι εκ των πραγμάτων αναγκαίο να υπάρχουν, είναι δύσκολη....

Αν το σκέφτηκες έτσι, θα σου πω οτι συμφωνω...

Απο την άλλη, η ανάγκη ανατροπής των ορίων των φυσικών ας του πούμε έτσι,
μοιάζει με την ανάγκη της μαχης με τα σκληρά υπαρξιακά δεδομένα, προκειμένου να επέλθει η όποια αποδοχή...

Κι αυτό , μου θυμίζει επίσης τον ευατό μου

[anwnimi]

Originally posted by weird

Για άλλη μια φορά, βλέπω, στο θέμα των ορίων, οτι συγκρούεται η ανάγκη του ανήκειν ( κι άρα έρχονται οι συμβιβασμοί στα πλαίσια του κοινωνικού γίγνεσθαι ) με την ανάγκη της αυτοπραγμάτωσης ( ρίσκο - πλήρης ελευθερία)... Το δύσκολο, είναι να βρεθεί η ενδιάμεση, χρυσή τομη

Συμφωνώ μαζί σου weird μου.

Και να προσθέσω ότι η ανάγκη αυτοπραγμάτωσης μπορεί να περιλαμβάνει και αντίθετα μεταξύ τους θέλω όπως πλήρη ελευθερία αλλά και δημιουργία οικογένειας.
Με άλλα λόγια: όταν κανείς δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ένα θέλω γιατί τα θέλει όλα.
Κι εκεί συμφωνώ ότι έρχεσαι παλι στην ουσία αντιμέτωπος με τα σκληρά δεδομένα της ύπαρξης, μιας και η ύπαρξη σημαίνει επιλέγω...δηλαδή λέω ένα ναι σε ένα θέλω και αναγκαστικά ένα όχι σε κάποιο άλλο θέλω...

Αχ τι δύσκολη αυτή η πολυπόθητη χρυσή τομή!