Λογω πίεσης του ψυχαναγκασμού, αναγκάστηκα να κάνω μια υπόσχεση στον Θεό σχετικά με το ότι δεν θα κάνω μια συγκεκριμένη τελετουργία. Ζήτηθηκε τιμωρία σε περίπτωση που γινόταν αυτή η τελετουργία. Αυτό με την τιμωρία δεν ήταν σκέψεις αλλά ομιλούμενες λέξεις. Απλά ο ψυχαναγκασμός μου έλεγε να κάνω την τελετουργία και δεν με άφηνε ήσυχο. Οπότε με τον φόβος της τιμωρίας προσπάθησα να εξαναγκάσω τον εαυτό να μην την κάνει, τρομάζοντας τον ψυχαναγκασμό μου. Δεν ήθελα να κάνω τέτοια υπόσχεση απλά ήταν σαν ενα σόου για να τρομάξω τον ψυχαναγκασμό μου και να με αφήσει ήσυχο. Νομίζω πριν ολοκληρωθεί η επικύρωση της τιμωρίας/υπόσχεσης, την ακύρωσα και εξήγησα στον Θεό την κατάστασή μου. Και αν την δέχτηκαν άλλοι Θεοί εαν ο Χριστιανικός Θεός δεν είναι αληθινός?


1.5 χρόνο μετά, ΙΣΩΣ έκανα κάτι που ΙΣΩΣ έμοιαζε με την τελετουργία της υπόσχεσης αλλά υπο άλλες συνθήκες. Ανησυχώ γιατί δεν θυμάμαι όταν προσπάθησα να κάνω την υπόσχεση, εαν ήμουν συγκεκριμένος με τις λέξεις μου. Λογικά, απλα ήθελα να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να μην κάνει την τελετουργία την συγκεκριμένη χρονική στιγμή/περίσταση αλλα δεν ξέρω αν το διευκρίνησα και ανησυχώ μήπως μέτρησε για πάντα.


Παρόλα αυτά, έχω προσευχηθεί ότι δεν θέλω να μετράνε οι υποσχέσεις. Τί νόημα έχει για τον Θεό ή τους Θεούς μια ψυχαναγκαστική, ανούσια υπόσχεση από έναν ψυχικά άρρωστο άνθρωπο, που πιθανότατα δεν την εννόησε πότε την υπόσχεση και μάλιστα 5 περίπου δευτερόλεπτα μετά την ακύρωσε ενω βρισκόταν σε κατάσταση άγχους?