Ατυχία, λάθη και τώρα απόγνωση....
ICPS banner

[ Όροι Χρήσης Forum - ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ ] [ Προστασία ανηλίκων ]

Results 1 to 11 of 11
  1. #1
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269

    Ατυχία, λάθη και τώρα απόγνωση....

    Είμαι ο Δημήτρης 41 χρόνων.
    Είχα επιληπτικές κρίσεις από μωρό ως τα 22 μου που θεραπευτηκα τελείως. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια ζούσα συνέχεια με τον φόβο μην πάθω κρίση και με δουν οι τριγύρω και στιγματιστω ή μην πάθω κρίση μόνος μου και γυρίσει η γλώσσα και πεθάνω.
    Στα 25 μου παρουσίασα για πρώτη φορά έντονα ψυχοσωματικα. Πήγα σε νευρολογο μου έδωσε ladose με ένα υπνωτικό βοήθημα. Έγινα περδίκι στις πρώτες δέκα μέρες χωρίς καθόλου παρενέργειες . Στον 1μιση χρόνο τα κόβω λίγο λίγο υπό την καθοδήγηση της. Όλα καλά και εκεί. Ούτε στερητικά σύνδρομα ούτε υποτροπή.
    Στα 28 μου παλι τα ίδια ψυχοσωματικα με ελαφρά κατάθλιψη. Παω σε ψυχολόγο, μου δίνει πάλι ladose. Πάλι σε καμία βδομάδα όλα καλά. Ούτε παρενέργειες ούτε τπτ.
    Αλλά επειδή έγινα καλά δεν ξαναπήγα για δεύτερη συνεδρία και τα έκοψα μόνος μου σε κάνα χρόνο.
    Στα επόμενα 12 χρόνια της ζωής μου όμως εγιναν τα εξής :1. εξελίχθηκα σε φουλ υποχόνδριο . Είχα πονοκέφαλο; το μυαλό μου αμέσως στο χειρότερο και πάμε για αξονική ή μαγνητική. Έβγαιναν καθαρές μου περνούσε το άγχος και όλα καλά. Πονούσε το στήθος; αμέσως καρδιολόγο για εξετάσεις, έβγαιναν καθαρές όλα καλά... Και ου το καθ εξής.
    2. Κατά καιρούς επίσης αυτά τα 12 χρόνια παρουσίαζα κάποια ψυχοσωματικα όπως δεν κατάπινα καλά, ή νόμιζα ότι έχω παραπάνω σάλιο από το κανονικό και τι έκανα; πήγαινα σε ψυχίατρο, έκανα μια συνέδρια, έπαιρνα ladose και δεν ξανά πήγαινα. Τα έπαιρνα για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να γίνω καλά και μετά κόψιμο μόνος μου.
    Από τα 40 μου για ένα χρόνο όλα καλά. Μεχρι που πριν από 5 μήνες παρουσιάζω πόνο από αιμορροΐδες. Κλασσικά το μυαλό μου πήγε αμέσως σε καρκίνο κτλ. Παω κάνω εγχείρηση στην Αθήνα και στο ταξίδι της επιστροφής στην επαρχία όπου πλέον ζω αρχίζω και έχω τάσεις για ζαλάδα και με πιάνει κρίση πανικού. Παιρνω την μάνα μου τηλ να μου μιλάει επειδή οδηγούσα μόνος εντάξει την παλεύω στο ταξίδι. Γυρνάω επαρχία και για 3 μήνες είχα μικρές τάσεις για ζάλη και τους 2 μήνες μικρούς πονοκεφάλους και ένα σφίξιμο γύρω από το κεφάλι λες και φοράω κράνος.
    Κλασσικά ως υποχόνδριος η σκέψη πάλι στο χειρότερο, άγχος φουλ και πάω σε νευρολογο. Με στέλνει για μαγνητική καθαρή. Συνεχίζει το σφίξιμο και οι τάσεις για ζαλη. Μου δίνει τα stelminal των 10 και μου λέει παίζει να είναι ψυχολογικής φύσεως.
    Τεσπα μετά από ένα μήνα περνάνε και το σφίξιμο στο κεφάλι και οι ζαλες και για τρεις μέρες είμαι μια χαρά.
    Την τέταρτη μέρα εκεί που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος ξαφνικά πεταγομουνα και ξυπνούσα ή λίγο πριν την έλευση ξυπνούσα για να πάρω ανάσα. Την επόμενη μέρα τα ίδια.
    Και με πιάνει ένας τρελός πανικός, αρχίζω να μπαίνω Internet και να ψάχνω για θάνατος από αϋπνία και να έχω φρικάρει!
    Μένω δύο μέρες αυπνος και πάω σε ψυχολόγο. Η γυναίκα μου είπε ως ψυχολόγος δεν μπορώ να σου συνταγογραφησω κάτι για τον ύπνο πήγαινε σε κάποιον ειδικό ύπνου γιατί πρέπει να κοιμηθείς.
    Πάω στον πρώτο ψυχίατρο. Μου κάνει διάγνωση Χρόνια αγχωδη διαταραχή και κατάθλιψη και μου δίνει το Fredilan των 5 ένα ολόκληρο και το remeron ένα μισό. Και ο τρόπος που μου μίλησε επειδή μου είπε ότι είναι κάτι παθολογικο και σοβαρό και ότι όταν ρυθμίσουμε τον ύπνο θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά την θεραπεία συντήρησης, δλδ φάρμακο εφ όρου ζωής, με τρόμαξε τόσο πολύ που ενώ ξεκίνησα την θεραπεία σε 6 μέρες πήγα σε άλλο ψυχίατρο. Επίσης τρόμαξα επειδή διάβασα στο γαμω ίντερνετ ψυχιατρους να διαφωνούν στον αν πρέπει να δίνονται με τόση ευκολία στους καταθλιπτικους αντιψυχωσικα όπως το fredilan.
    Πάω στον δεύτερο ψυχίατρο, πιο χαλαρός, μου κόβει το fredilan το οποίο πήρα για μια βδομάδα, μου γράφει ladose, κρατάει το remeron και μου δίνει και xanax. Και μου λεει όταν στρώσεις θα κάνουμε μια θεραπεία 2ετων και βλέπουμε.
    Πλέον περνάω τις 16 χειρότερες μέρες της ζωής μου! Κοιμάμαι μεν αλλά η κατάθλιψη μου έχει χτυπήσει κόκκινο, έκανα δύο κρίσεις αγοραφοβίας και πανικού και δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι , έχω συχνά ρίγος, δεν έχω διάθεση για τίποτα, το μυαλό μου τρέχει ανεξέλεγκτα και ασταμάτητα με αρνητικές σκέψεις, το αίσθημα απόγνωσης και απογοήτευσης είναι στο χίλια τα εκατό, κάποιες φορές δεν θέλω ούτε να μιλήσω, πολλές φορές δεν μπορώ να συγκεντεωθω ούτε να παρακολουθήσω τηλεόραση και χθες ενώ από το πρωί ήταν μια καλη μέρα το απόγευμα για 2 κόλλησε το μυαλό μου να ασχολούμαι συνέχεια με την αναπνοή μου και μου καρφώθηκε η ιδέα ότι θα μου κοπεί η ανασα και ενώ ξέρω ότι είναι αδύνατο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Και σήμερα που ξύπνησα με έχει πάρει τόσο από κάτω που δεν παλεύεται.
    Πήρα τον δεύτερο ψυχίατρο και από ένα xanax που έπαιρνα το βράδυ μου έβαλε συν μισό το πρωί και μου είπε κάνε υπομονή δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο.
    Οποίος διαβάσει όλο αυτό και έχει περάσει κάτι παρόμοιο σε οποιοδήποτε επίπεδο παρακαλώ μοιραστείτε και σχολιάστε . Θέλω κάπου να πιαστώ να αντέξω. Είμαι σε τραγική κατάσταση.
    Ευχαριστώ!

  2. #2
    Senior Member
    Join Date
    Feb 2014
    Posts
    1,118
    Γεια σου, δεν πρέπει να το παίρνεις τόσο βαριά ότι θα χρειάζεσαι φαρμακευτική αγωγή, από τη στιγμή που σε βοηθάει και δεν είναι πολύ βαριά. Από ό,τι καταλαβαίνω έχεις αγχώδη και ψυχαναγκαστική διαταραχή, προσπάθησε να ασχολείσαι με άλλα πράγματα και πήγαινε στο κρεβάτι μόνο όταν είσαι κουρασμένος. Αν θες διάβασε και τα θέματά μου, κι εγώ έτσι ήμουν κάποια χρόνια, αλλά σταδιακά έμαθα να ζω με αυτό και, χάρη σε χόμπι και δουλειά, να ξεχνιέμαι την περισσότερη ώρα της μέρας!

  3. #3
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269
    Eagle guy ευχαριστώ για την απάντηση αλλά : ποία η διαφορά ανάμεσα σε γενική αγχωδη διαταραχή και σε ψυχαναγκαστική αγχώδη διαταραχή αν τυχόν γνωρίζεις; Επίσης δεν με ενοχλεί να παίρνω χάπια για όλη μου τη ζωή απλά δεν γνωρίζω αν ενώ παίρνω φάρμακα για τα υπόλοιπα χρόνια μου αν και εφόσον αυτό μου εξασφαλίσει κατά κάποιον τρόπο ένα "normal" υπόλοιπο ζωής. Και αυτη η αβεβαιότητα έως ένα σημείο με αγχώνει.

  4. #4
    Senior Member
    Join Date
    May 2020
    Location
    Μορντορ
    Posts
    418
    Καλησπερα Δημητρη,και γω 41...φροντιζω 2 κατακοιτους γονεις εδω και χρονια,και γω τα τελευταια 3 χρονια εχω πασης φυσεως νευρολογικα συμπτωματα,δεσμιδωσεις (πεταρισματα μυων)μυοκλονιες (τιναζονται χερια ποδια)διαταραχες υπνου,απο υπνοβασια μεχρι εφιαλτες που σε τιναζουν στο ταβανι...πηγα σε νευρολογους,μου λενε οτι εχω ενα ατυπο νευρολογικο συνδρομο(benign fasciculation syndrome-Peripheral nerve hyperecxitability)...εγω γενικα αποφευγω τα ψυχοφαρμακα οσο μπορω ,περιστασιακα παιρνω ζαναξ 0.25 η μισο στιλνοξ για να κοιμαμαι (οσο μπορω)καλυτερα.Μου κανει εντυπωση και ladose και remeron;;;το remeron ξερω οτι σε δοση των 7.5 εχει μια υπνωτικη δραση....απο κει και περα νομιζω οτι το να σου λενε οτι θα παιρνεις ψυχοφαρμακα εφ ορου ζωης ειναι προωρο και υπερβολικο.Ακομα εισαι στην αρχη της θεραπειας ...και συμφωνω με τον eagle η δουλεια βοηθαει,ειναι μορφη ψυχοθεραπειας.

  5. #5
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269
    ΜΑΝΟΣ 14 ευχαριστώ για το reply. Δεν ξέρω αν διάβασες όλη την 'έκθεση - έκφραση' αλλά δεν είμαι rookie στα αντικαταθλιπτικα. Τώρα όσων αφορά τον συνδυασμό remeron και ladose δεν ξέρω τι έμπνευση έχει ο ψυχίατρος. Απλά υπομονή μπας και δουλέψει για τώρα. Και σε σένα μπράβο για το κουράγιο και την υπευθυνότητα που προσέχεις τους γονείς σου ενώ αντιμετωπίζεις τα νευρολογικά σου θέματα ειλικρινά.

  6. #6
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Μπερδεύτηκα. Βλέπω έναν άνθρωπο να περιγράφει ότι έχει αρρωστοφοβία και άγχος από μικρός που αυτά με τη σειρά τους προκαλούν ψυχοσωματικά κι έτσι μεγεθύνονται και έχει μπει σε ένα φαύλο κύκλο. Και το μόνο που κάνει για 20 χρόνια αυτός ο άνθρωπος είναι να παίρνει φάρμακα. Τι να σου κάνουν τα φάρμακα; Είναι μία βοήθεια να μειωθούν τα συμπτώματα όσο καταπολεμάς την πραγματική αιτία του προβλήματος, αλλά δεν είναι η λύση στο πρόβλημα!
    Η λύση στο πρόβλημα είναι να αλλάξεις σκεπτικό και να μη φοβάσαι συνεχώς ότι κάτι θα πάθεις. Αν δεν το έχεις καταφέρει μόνος σου, τότε με ψυχοθεραπεία. Οι φοβίες όσο δεν τις αντιμετωπίζεις στα ίσα και κρύβεσαι από αυτές τόσο γιγαντώνονται και παγιώνονται!

  7. #7
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2020
    Posts
    2,090
    Quote Originally Posted by Unlucky1980 View Post
    Είμαι ο Δημήτρης 41 χρόνων.
    Είχα επιληπτικές κρίσεις από μωρό ως τα 22 μου που θεραπευτηκα τελείως. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια ζούσα συνέχεια με τον φόβο μην πάθω κρίση και με δουν οι τριγύρω και στιγματιστω ή μην πάθω κρίση μόνος μου και γυρίσει η γλώσσα και πεθάνω.
    Στα 25 μου παρουσίασα για πρώτη φορά έντονα ψυχοσωματικα. Πήγα σε νευρολογο μου έδωσε ladose με ένα υπνωτικό βοήθημα. Έγινα περδίκι στις πρώτες δέκα μέρες χωρίς καθόλου παρενέργειες . Στον 1μιση χρόνο τα κόβω λίγο λίγο υπό την καθοδήγηση της. Όλα καλά και εκεί. Ούτε στερητικά σύνδρομα ούτε υποτροπή.
    Στα 28 μου παλι τα ίδια ψυχοσωματικα με ελαφρά κατάθλιψη. Παω σε ψυχολόγο, μου δίνει πάλι ladose. Πάλι σε καμία βδομάδα όλα καλά. Ούτε παρενέργειες ούτε τπτ.
    Αλλά επειδή έγινα καλά δεν ξαναπήγα για δεύτερη συνεδρία και τα έκοψα μόνος μου σε κάνα χρόνο.
    Στα επόμενα 12 χρόνια της ζωής μου όμως εγιναν τα εξής :1. εξελίχθηκα σε φουλ υποχόνδριο . Είχα πονοκέφαλο; το μυαλό μου αμέσως στο χειρότερο και πάμε για αξονική ή μαγνητική. Έβγαιναν καθαρές μου περνούσε το άγχος και όλα καλά. Πονούσε το στήθος; αμέσως καρδιολόγο για εξετάσεις, έβγαιναν καθαρές όλα καλά... Και ου το καθ εξής.
    2. Κατά καιρούς επίσης αυτά τα 12 χρόνια παρουσίαζα κάποια ψυχοσωματικα όπως δεν κατάπινα καλά, ή νόμιζα ότι έχω παραπάνω σάλιο από το κανονικό και τι έκανα; πήγαινα σε ψυχίατρο, έκανα μια συνέδρια, έπαιρνα ladose και δεν ξανά πήγαινα. Τα έπαιρνα για μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να γίνω καλά και μετά κόψιμο μόνος μου.
    Από τα 40 μου για ένα χρόνο όλα καλά. Μεχρι που πριν από 5 μήνες παρουσιάζω πόνο από αιμορροΐδες. Κλασσικά το μυαλό μου πήγε αμέσως σε καρκίνο κτλ. Παω κάνω εγχείρηση στην Αθήνα και στο ταξίδι της επιστροφής στην επαρχία όπου πλέον ζω αρχίζω και έχω τάσεις για ζαλάδα και με πιάνει κρίση πανικού. Παιρνω την μάνα μου τηλ να μου μιλάει επειδή οδηγούσα μόνος εντάξει την παλεύω στο ταξίδι. Γυρνάω επαρχία και για 3 μήνες είχα μικρές τάσεις για ζάλη και τους 2 μήνες μικρούς πονοκεφάλους και ένα σφίξιμο γύρω από το κεφάλι λες και φοράω κράνος.
    Κλασσικά ως υποχόνδριος η σκέψη πάλι στο χειρότερο, άγχος φουλ και πάω σε νευρολογο. Με στέλνει για μαγνητική καθαρή. Συνεχίζει το σφίξιμο και οι τάσεις για ζαλη. Μου δίνει τα stelminal των 10 και μου λέει παίζει να είναι ψυχολογικής φύσεως.
    Τεσπα μετά από ένα μήνα περνάνε και το σφίξιμο στο κεφάλι και οι ζαλες και για τρεις μέρες είμαι μια χαρά.
    Την τέταρτη μέρα εκεί που πήγαινε να με πάρει ο ύπνος ξαφνικά πεταγομουνα και ξυπνούσα ή λίγο πριν την έλευση ξυπνούσα για να πάρω ανάσα. Την επόμενη μέρα τα ίδια.
    Και με πιάνει ένας τρελός πανικός, αρχίζω να μπαίνω Internet και να ψάχνω για θάνατος από αϋπνία και να έχω φρικάρει!
    Μένω δύο μέρες αυπνος και πάω σε ψυχολόγο. Η γυναίκα μου είπε ως ψυχολόγος δεν μπορώ να σου συνταγογραφησω κάτι για τον ύπνο πήγαινε σε κάποιον ειδικό ύπνου γιατί πρέπει να κοιμηθείς.
    Πάω στον πρώτο ψυχίατρο. Μου κάνει διάγνωση Χρόνια αγχωδη διαταραχή και κατάθλιψη και μου δίνει το Fredilan των 5 ένα ολόκληρο και το remeron ένα μισό. Και ο τρόπος που μου μίλησε επειδή μου είπε ότι είναι κάτι παθολογικο και σοβαρό και ότι όταν ρυθμίσουμε τον ύπνο θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά την θεραπεία συντήρησης, δλδ φάρμακο εφ όρου ζωής, με τρόμαξε τόσο πολύ που ενώ ξεκίνησα την θεραπεία σε 6 μέρες πήγα σε άλλο ψυχίατρο. Επίσης τρόμαξα επειδή διάβασα στο γαμω ίντερνετ ψυχιατρους να διαφωνούν στον αν πρέπει να δίνονται με τόση ευκολία στους καταθλιπτικους αντιψυχωσικα όπως το fredilan.
    Πάω στον δεύτερο ψυχίατρο, πιο χαλαρός, μου κόβει το fredilan το οποίο πήρα για μια βδομάδα, μου γράφει ladose, κρατάει το remeron και μου δίνει και xanax. Και μου λεει όταν στρώσεις θα κάνουμε μια θεραπεία 2ετων και βλέπουμε.
    Πλέον περνάω τις 16 χειρότερες μέρες της ζωής μου! Κοιμάμαι μεν αλλά η κατάθλιψη μου έχει χτυπήσει κόκκινο, έκανα δύο κρίσεις αγοραφοβίας και πανικού και δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι , έχω συχνά ρίγος, δεν έχω διάθεση για τίποτα, το μυαλό μου τρέχει ανεξέλεγκτα και ασταμάτητα με αρνητικές σκέψεις, το αίσθημα απόγνωσης και απογοήτευσης είναι στο χίλια τα εκατό, κάποιες φορές δεν θέλω ούτε να μιλήσω, πολλές φορές δεν μπορώ να συγκεντεωθω ούτε να παρακολουθήσω τηλεόραση και χθες ενώ από το πρωί ήταν μια καλη μέρα το απόγευμα για 2 κόλλησε το μυαλό μου να ασχολούμαι συνέχεια με την αναπνοή μου και μου καρφώθηκε η ιδέα ότι θα μου κοπεί η ανασα και ενώ ξέρω ότι είναι αδύνατο δεν μπορούσα να ξεκολλήσω. Και σήμερα που ξύπνησα με έχει πάρει τόσο από κάτω που δεν παλεύεται.
    Πήρα τον δεύτερο ψυχίατρο και από ένα xanax που έπαιρνα το βράδυ μου έβαλε συν μισό το πρωί και μου είπε κάνε υπομονή δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο.
    Οποίος διαβάσει όλο αυτό και έχει περάσει κάτι παρόμοιο σε οποιοδήποτε επίπεδο παρακαλώ μοιραστείτε και σχολιάστε . Θέλω κάπου να πιαστώ να αντέξω. Είμαι σε τραγική κατάσταση.
    Ευχαριστώ!
    Βασικά από την εμπειρία σου έχεις καταλάβει ότι όταν δράσουν τα φάρμακα θα αισθανθείς καλύτερα. Άρα τώρα παίρνεις ladose, remeron, xanax, σωστά; Λογικά το xanax μόλις σε πιάσουν τα άλλα θα στο κόψει. Το ρεμερον βοηθάει πολύ και στον ύπνο ιδίως σε χαμηλές δόσεις. Απλά αυτή τη φορά ξεκίνα αν έχεις την οικονομική δυνατότητα και ψυχοθεραπεία... μπορεί να σε βοηθήσει ανεξάρτητα από το αν θα συνεχίσεις να παίρνεις αγωγή και για πόσο διάστημα κλπ.... και μην τα κόβεις μόνος σου αφού βλέπεις ότι γίνεσαι πάλι χάλια...

  8. #8
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269
    Sonia ευχαριστώ για το reply. Συμφωνώ μαζί σου όσων αφορά την κατάσταση μου. Αλλά διαπίστωσα από τους τελευταίους 2 ψυχιάτρους που πήγα παράξενες αντιδράσεις όταν τους είπα για ψυχοθεραπεία. Ο πρωτος μου είπε 'εντάξει μωρέ αν σε κάνει εσένα να νιώθεις καλύτερα κάνε' με ένα ύφος ότι ουσιαστικά δεν βοηθάει στην περίπτωση μου. Και ο δεύτερος ψυχίατρος μου είπε πάρε remeron, ladose και xanax και για ψυχοθεραπεία βλέπουμε..... Γιατί αυτή η στάση; δλδ είναι τέτοια η πάθηση μου και τόσο σοβαρή που δεν σηκώνει ψυχοθεραπεία;;;;
    Niels ευχαριστώ επίσης για το reply.
    Απλά αυτή την φορά αργούν να ενεργήσουν τα φάρμακα για τα δικά μου δεδομένα, που είχα συνηθίσει να ενεργούν σε μια βδομάδα, και αυτό με έχει φρικάρει, και επίσης το αίσθημα φόβου πανικού και ανησυχίας για το μέλλον δεν νομίζω να βοηθήσουν τα φάρμακα για να τα φύγουν.... δεν είναι ψυχοσωματικα, εκτός αν κάνω λάθος.

  9. #9
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Δώσε ευκαιρία και χρόνο στον εαυτό σου να δουλέψει με κάποιον ψυχολόγο. Ή βρες κάποιον ψυχίατρο που είναι ταυτόχρονα και ψυχοθεραπευτής. Οι περισσότεροι γιατροί βλέπουν την οργανική πλευρά του θέματος, όχι την ψυχολογική. Στην πράξη έχεις δει ότι η αγωγή σε ανακουφίζει προσωρινά και μετά πάλι τα ίδια, οπότε γιατί να μην δοκιμάσεις και κάτι άλλο; Δεν είμαι κατά των φαρμάκων, αλλά νομίζω ότι η αντιμετώπιση σε κάθε κατάσταση πρέπει να είναι διαφορετική. Άλλο ένα θέμα να έχει 90% οργανικά αίτια και 10% ψυχολογικά και άλλο να έχει 10% οργανικά και 90% ψυχολογικά. Οι αρρωστοφοβίες και οι αγχώδεις διαταραχές είναι κατα βάση θέμα τρόπου σκέψης/ψυχολογίας, ακόμα κι αν ο οργανισμός έχει μία προδιάθεση προς τα εκεί.

    Είναι σαν να έχεις π.χ. κάποιο σπάσιμο στο πόδι και κάθε λίγο και λιγάκι παίρνεις παυσίπονα, βάζεις κομπρέσες και πάγο να ανακουφιστείς αλλά δεν πας σε ορθοπεδικό χειρούργο. Προσωρινά μπορεί να ανακουφίζεσαι, αλλά μακροχρόνια το πρόβλημα παραμένει. Ακόμα κι αν ο πάγος εξαλείψει το πρήξιμο, το πόδι θα παραμείνει σπασμένο ή θα δέσει στραβά και συνεχώς θα σε ταλαιπωρεί. Τα παυσίπονα και ο πάγος θα σε βοηθάνε, αλλά το πρόβλημα θα επανέρχεται.

  10. #10
    Senior Member
    Join Date
    Apr 2021
    Posts
    269
    Sonia ευχαριστώ και πάλι. Ο δεύτερος ψυχίατρος που μου έδωσε remeron, xanax και ladose γράφει στο βιογραφικό του πως είναι και ψυχοθεραπευτης. Συνεπώς την Τρίτη που είναι να με δει θα του το αναφέρω έντονα και για ψυχοθεραπεία. Αλλιώς θα απευθυνθώ σε κάποιον άλλο ψυχολόγο ή ψυχοθεραπευτη. Δεν θα βασιστώ μόνο στα φάρμακα αυτή τη φορά, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Επίσης νιώθω ότι μου έχει γίνει εμμονή και φοβία πλέον ότι θα πάθω κάτι. Δεν μπορεί να ηρεμήσει το μυαλό μου και το ανακυκλώνει συνέχεια. Αρχίζω και πιστεύω ότι ενώ δεν έχω κάτι, ανησυχώ τόσο έντονα συνέχεια ότι θα πάθω κάτι και αυτό είναι που το πυροδοτεί. Και ενώ λέω στον εαυτό μου ξεκόλλα και χαλάρωσε το μυαλό μου το βιολί του. Δεν ξέρω αν τα φαρμακα με βοηθήσουν σε αυτό. Μακάρι να μου δώσουν ένα μπουστ και μαζί με την ψυχοθεραπεία να επανέλθω αρχικά και να βοηθηθώ και για το μέλλον.

  11. #11
    Senior Member
    Join Date
    Mar 2018
    Posts
    4,783
    Παρακαλώ. Νομίζω ότι σταδιακά θα δεις βελτίωση, μην χάνεις το κουράγιο σου.

Similar Threads

  1. Διαρκής ατυχία στον έρωτα
    By YannisCrete in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 99
    Last Post: 10-10-2022, 10:48
  2. Ατυχία η ατυχείς στιγμές??
    By Twome22 in forum Κατάθλιψη - Δυσθυμία
    Replies: 37
    Last Post: 16-08-2020, 06:29
  3. Απόρριψη ή απλά ατυχία;
    By dinar93 in forum Σχέσεις και Επικοινωνία
    Replies: 11
    Last Post: 15-07-2019, 21:09
  4. Τον ξενερωσα και τωρα με απογευγει, Τι κανω τωρα ?
    By mir_20 in forum Σεξουαλικότητα, παρεκκλίσεις, σεξουαλική ταυτότητα
    Replies: 14
    Last Post: 20-06-2015, 13:49
  5. Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΟΥ.......ΤΥΧΗ...ΑΤΥΧΙΑ Η ΚΙΛΑ?
    By petallouditsaa in forum Παχυσαρκία
    Replies: 20
    Last Post: 26-02-2010, 18:57

Posting Permissions

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •