Πως κρύβεις ότι δεν έχεις ζωή?

[NamelessOne]

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

[Marilou]

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

Καλημέρα !

Εσύ τόσα χρόνια εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος με το τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα,τι έχεις κάνει για να το αλλάξεις ?

Αναγνωρίζεις βασικά σου πράγματα ,έπειτα πως συνεχίζεις πέραν από το κομμάτι τις δουλειάς που εκεί Ok δεν είναι και εύκολο να βρεις ειδικά αν ψάχνεις κάτι πολύ συγκεκριμένο και όχι το οτιδήποτε .

Σου αντιστρεφω εγώ τις ερωτήσεις .

[Sonia]

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

Βασικά αν αισθάνεσαι ο ίδιος έτσι, αυτό περνάς και στους άλλους. Είναι λάθος να λες ψέματα ή να μιλάς για τον εαυτό σου ενοχικά, σαν να απολογείσαι. Να λες τα περιστατικά όπως είναι χωρίς να τα αιτιολογείς, δεν υπάρχει λόγος.

[Remedy]

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

καλησπερα.
εχεις δοκιμασει να συναναστραφεις ατομα με το ιδιο προβλημα; ισως εκει να νοιωθεις πιο ανετα και να μην αναγκαζεσαι να λες ψεματα.

[user]

συμφωνώ με την τελευταία ανάρτηση.
το να αναζητήσεις παρέες πρώτα με κοινές αναφορές με τα δικά σου βιώματα, είναι μια καλή αρχή. σκέψου ότι και για εκείνους είναι το ίδιο δύσκολο και πως θα είστε λίγο πολύ ο ένας του άλλου η πατερίτσα.
θέλω να πω, δεν είσαι εξαίρεση τέλος πάντων.
και το να καταλάβεις καλύτερα τον εσωτερικό σου κόσμο θα βοηθούσε. δηλαδή, τί σημασία έχει τί λένε οι άλλοι; χτίσε αυτοεκτίμηση. η ζωή σου είναι η ζωή σου.

[Niels]

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

Ξέρω ότι δεν ζητάς αυτό που θα σου πω αλλά αυτό που ζητάς το θεωρώ λάθος. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό που θα σε λυτρώσει είναι να ανοιχτεις, να πεις την αλήθεια και ζήτα και συμβουλές από τους άλλους για το πώς θα βελτιωθείς σ'αυτό τον τομέα, αντί να ζητάς από μας να σου πούμε τρόπους να κρύψεις την άδεια ζωή σου. Το να μην κρυβόμαστε, να μην λέμε ψέματα, απομυθοποιεί, φέρνει το πρόβλημα στη σωστή διάσταση. Μπορεί να ανακαλύψεις κι άλλους που ζουν μοναχική ζωή. Νομίζεις ότι οι άλλοι δεν έχουν λόγους να ντρέπονται; Σκέψου και το ενδεχόμενο να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία σε γκρουπ, όχι για να κάνεις εκεί φίλους αλλά πιστεύω θα σε βοηθήσει. Αν αποδεχθεις τον εαυτό σου θα σε αποδεχθούν κι οι άλλοι.

[Yoco Choco]

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

Own it!...Μπορείς να βρεις και δυό-τρείς άλλους weirdos ή ακόμα και σχέση(αν και δύσκολο)και να διασκεδάζετε την λοξότητά σας.
Βασικά εμένα μέλημά μου είναι να ξεπεράσω την αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη και στα τέτοια μου για την άδεια ζωή...Θα την γεμίσω με τον τρόπο μου τότε.

[nikos2]

πρεπει να προσπαθησεις να εισαι πιο κοινωνικος.
ανοιξες ενα θεμα.
περασε μια μερα και δεν καταφερες να επικοινωνησεις με κανενα μελος του φορουμ που εδειξε ενδιαφερον

[Macgyver]

πρεπει και πρεπει,.........αν ηταν τοσο απλα θα τοκανες και μονος σου, εχεις κτθλψη ? τι εχεις ? κιεγω τα ιδια ειμαι.....εχω να κανω δεσμο απο το 20ο2 , με μια εξαιρεση τριων μηνων .....τι προεχει, το να εισαι καλα η τι εντυπωση θα δωσεις στους αλλους ?
θα συμφωνησω με την ρεμεντυ......

[NamelessOne]

Βασικά αν αισθάνεσαι ο ίδιος έτσι, αυτό περνάς και στους άλλους. Είναι λάθος να λες ψέματα ή να μιλάς για τον εαυτό σου ενοχικά, σαν να απολογείσαι. Να λες τα περιστατικά όπως είναι χωρίς να τα αιτιολογείς, δεν υπάρχει λόγος.

Ναι πιστεύω και γω ότι η μόνη λύτρωση είναι μέσα απ'την αλήθεια και θέλω να βρω την δύναμη να το κάνω.
Απλά φοβάμαι και την αντίδρασή τους, αν θα νιώθουν μετά άβολα μαζί μου ή θα μιλάνε πίσω απ'την πλάτη μου (α τον κακομοίρη κτλ)
Βασικά νιώθω ότι ένας άνθρωπος με 0 φίλους είναι κάτι εξωπραγματικό. Ακόμα και οι serial killers είχαν φίλους, γκόμενους-ες κλ

καλησπερα.
εχεις δοκιμασει να συναναστραφεις ατομα με το ιδιο προβλημα; ισως εκει να νοιωθεις πιο ανετα και να μην αναγκαζεσαι να λες ψεματα.

Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.

συμφωνώ με την τελευταία ανάρτηση.
το να αναζητήσεις παρέες πρώτα με κοινές αναφορές με τα δικά σου βιώματα, είναι μια καλή αρχή. σκέψου ότι και για εκείνους είναι το ίδιο δύσκολο και πως θα είστε λίγο πολύ ο ένας του άλλου η πατερίτσα.
θέλω να πω, δεν είσαι εξαίρεση τέλος πάντων.
και το να καταλάβεις καλύτερα τον εσωτερικό σου κόσμο θα βοηθούσε. δηλαδή, τί σημασία έχει τί λένε οι άλλοι; χτίσε αυτοεκτίμηση. η ζωή σου είναι η ζωή σου.

Δύσκολο να βρεις άτομα στην ίδια κατάσταση. Πάντως είχα φτιάξει ένα group στο meetup και στην μοναδική συνάντηση που
έστησα (προ κορωνοϊού) ήρθε μόνο ένα άτομο. Υποθέτω είναι αναμενόμενο όταν μιλάμε για κοινωνιοφοβικούς.

Ξέρω ότι δεν ζητάς αυτό που θα σου πω αλλά αυτό που ζητάς το θεωρώ λάθος. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό που θα σε λυτρώσει είναι να ανοιχτεις, να πεις την αλήθεια και ζήτα και συμβουλές από τους άλλους για το πώς θα βελτιωθείς σ'αυτό τον τομέα, αντί να ζητάς από μας να σου πούμε τρόπους να κρύψεις την άδεια ζωή σου. Το να μην κρυβόμαστε, να μην λέμε ψέματα, απομυθοποιεί, φέρνει το πρόβλημα στη σωστή διάσταση. Μπορεί να ανακαλύψεις κι άλλους που ζουν μοναχική ζωή. Νομίζεις ότι οι άλλοι δεν έχουν λόγους να ντρέπονται; Σκέψου και το ενδεχόμενο να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία σε γκρουπ, όχι για να κάνεις εκεί φίλους αλλά πιστεύω θα σε βοηθήσει. Αν αποδεχθεις τον εαυτό σου θα σε αποδεχθούν κι οι άλλοι.

Και γω κάπως έτσι το φαντάζομαι το ευτυχές μονοπάτι. Ότι αν έχω το θάρρος να πω την αλήθεια χωρίς να ντρέπομαι,
μπορεί να βρεθούν και 1-2 άτομα επίσης μοναχικά που να θέλουν να κάνουν παρέα και να μην έχουν πρόβλημα μαζί μου.

πρεπει και πρεπει,.........αν ηταν τοσο απλα θα τοκανες και μονος σου, εχεις κτθλψη ? τι εχεις ? κιεγω τα ιδια ειμαι.....εχω να κανω δεσμο απο το 20ο2 , με μια εξαιρεση τριων μηνων .....τι προεχει, το να εισαι καλα η τι εντυπωση θα δωσεις στους αλλους ?
θα συμφωνησω με την ρεμεντυ......

Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

[Macgyver]

Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.



Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

κατ αρχας πρεπει να πω οτι συμφωνω με την ρεμεντυ, τα να βρεις ομοιοπαθεις , ειχα βρει 2-3 ατομα , γυναικες , μεσα απο το φορουμ, που δεν με θεωρουσαν περιεργο, ουτε κι εγω αυτες , εβγαινα , μιλουσαμε ανοιχτα , και επεστρεφα σπιτι με μια αισθηση ανακουφισης .......
στο δευτερο σημειο σου,ειμαι σε πληρη κοινωνικη αποσυρση απο το 2005 , ειχα μπλεξει κι το αλκοολ μαζι, με σωρεια τροχαιων ατυχηματων , μονο μια φορα εχω βγει εκτοτε με παρεα , με φιλους απο το σχολειο, η διαφορα μας ειναι οτι επαθα κτθλψη το 2002 ( λαιτ στην αρχη ) , ημουν τοτε 41 ετων , ειχα ηδη κανει πραματα στην ζωη μου , δουλειες δλδ. , συναναστροφες , αλλα δεν παυεις να αισθανεσαι ασχημα για την καταντια σου ..........δεν μενδιαφερει τι θα σκεφτουν οι αλλοι, δεν συγκρινω τον εαυτο μου με αλλους , μενδιαφερει πως εγω θα γινω καλα .....γι ναμαι ειλικρινης , αποφευγω τις πολλες επαφες με αλλους , ιδιως ανθρωπους που δεν γνωριζω , γιατι μενοχλει να λεω οτι τα τελευταια 16 χρονια δεν εχω κανει τιποτα , οποτε εκει ερχομαι σε δυσκολη θεση , αλλα κοιτω μονο μπροστα .....τι μπορω να κανω για να βγω απο αυτο το λουκι......εχω μετριου τυπου μειζονα κλινικη κτθλψη .....

το θεμα ειναι να μην συγκρινεις με το πως ησουνα , η το πως θα ησουν αν δεν ειχες κτθλψη ......εκει γινεται η ζημια στην ψυχολογια σου .......

κοινωνικη φοβια δεν εχω .......μονο αγχωδη κτθλψη ......

[Sonia]

Σε μία πρώτη γνωριμία είναι εντελώς περίεργο και αμήχανο επειδή κάτι εσένα σε τρώει, να το παρακάνεις και να αρχίζεις τις λεπτομέρειες για τη ζωή σου που θα ερχόντουσαν αργότερα όταν το φέρει η συζήτηση και/ή γνωριστείς καλύτερα. Το ίδιο περίεργο είναι να κάνεις δεύτερες σκέψεις τη στιγμή που σου μιλάει κάποιος με αποτέλεσμα να αισθάνεται ο συνομιλιτής ότι δεν είσαι πραγματικά "εκεί" .

Η φάση που περιγράφεις δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζεις αν δεις και εδώ μέσα, αλλά δεν νομίζω προσωπικά ότι θα σε βοηθήσει κι ιδιαίτερα να βρεις άτομα που να συζητάτε το τίποτα. Αυτό που δεν είναι καθόλου σπάνιο τη σήμερον ημέρα είναι να βρεις άτομα με απαλλαγή από το στρατό ή χωρίς εμπειρία στις σχέσεις ή χωρίς φίλους ή με ελάχιστη εργασιακή εμπειρία ή ακόμα περισσότερο που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Άρα σίγουρα έχεις τουλάχιστον ένα κοινό σημείο σύνδεσης με ένα σωρό κόσμο. Οι παρέες θα ήταν εντελώς μα εντελώς βαρετές αν είχαν όλοι ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια χαρακτηριστικα. Από την άλλη είναι δύσκολο να δέσουν αν δεν έχεις ούτε ένα κοινό σημείο ή αν ο ένας κάθεται και σε κοιτάει αμίλητος και αισθάνεσαι λες και μιλάς με το ντουβάρι.

Από ότι λες ήδη έχεις κάνει βήματα σε σχέση με παλιά με την κοινωνικοποίηση. Συνέχισέ το, μίλα με κόσμο, τώρα που θα μπούμε σε μία κάποια κανονικότητα βρες δραστηριότητες που σε ενδιαφέρουν να εκτίθεσαι σταδιακά στον κόσμο και θα έρθουν και οι γνωριμίες.

[Remedy]

Ναι πιστεύω και γω ότι η μόνη λύτρωση είναι μέσα απ'την αλήθεια και θέλω να βρω την δύναμη να το κάνω.
Απλά φοβάμαι και την αντίδρασή τους, αν θα νιώθουν μετά άβολα μαζί μου ή θα μιλάνε πίσω απ'την πλάτη μου (α τον κακομοίρη κτλ)
Βασικά νιώθω ότι ένας άνθρωπος με 0 φίλους είναι κάτι εξωπραγματικό. Ακόμα και οι serial killers είχαν φίλους, γκόμενους-ες κλ



Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.



Δύσκολο να βρεις άτομα στην ίδια κατάσταση. Πάντως είχα φτιάξει ένα group στο meetup και στην μοναδική συνάντηση που
έστησα (προ κορωνοϊού) ήρθε μόνο ένα άτομο. Υποθέτω είναι αναμενόμενο όταν μιλάμε για κοινωνιοφοβικούς.



Και γω κάπως έτσι το φαντάζομαι το ευτυχές μονοπάτι. Ότι αν έχω το θάρρος να πω την αλήθεια χωρίς να ντρέπομαι,
μπορεί να βρεθούν και 1-2 άτομα επίσης μοναχικά που να θέλουν να κάνουν παρέα και να μην έχουν πρόβλημα μαζί μου.



Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

απο αυτες τις συναντησεις, δεν επεδιωξες να κρατησεις επικοινωνια με καποιους;
πως δεν εχεις να πεις για εμπειριες, επειδη δεν πας πουθενα; αφου λες οτι ησουν αγγλια. δεν ειναι εμπειρια αυτο; σιγουρα θα εχεις να πεις πραγματα για την ζωη σου.

σχεση ερωτικη δεν ειχες ποτε; ουτε περιστασιακες ερωτικες εμπειριες; τι ηλικια εχεις τωρα;

[user]

στο γκρουπ που λες οτι εφτιαξες τί ανταπόκριση υπήρξε;
εσύ βρήκες έυκολα ένα γκρουπ να ενταχθεις;
η δυσκολία είναι ίδια για όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, το αντιλαμβάνομαι.
μην απογοητεύεσαι, δες την αλήθεια όπως είναι και δράσε.
το ότι ήρθε ένα άτομο εγώ το βρίσκω θετικό πχ

[NamelessOne]

απο αυτες τις συναντησεις, δεν επεδιωξες να κρατησεις επικοινωνια με καποιους;
πως δεν εχεις να πεις για εμπειριες, επειδη δεν πας πουθενα; αφου λες οτι ησουν αγγλια. δεν ειναι εμπειρια αυτο; σιγουρα θα εχεις να πεις πραγματα για την ζωη σου.

σχεση ερωτικη δεν ειχες ποτε; ουτε περιστασιακες ερωτικες εμπειριες; τι ηλικια εχεις τωρα;

Όχι δεν κράτησα ποτέ επαφή με κάποιον γιατί το μόνο που μας ένωνε είναι η φοβία. Στην πράξη είμαι ένα πολύ καταθλιπτικό
άτομο που δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο στην παρέα. Γι'αυτό και αποφεύγω καταστάσεις. Αλλά δεν μπορείς να βγεις απ'την
κατάθλιψη αν δεν μπεις σ'αυτές τις καταστάσεις. Οπότε είναι catch-22 για μένα.

Σχέση δεν είχα ποτέ, με τις κοπέλες ήμουνα εξαιρετικά ντροπαλός και πριν αποκτήσω την κοινωνική φοβία. Ούτε έχω πάει με
γυναίκα ποτέ και είμαι 35 χρονών. Οπότε αυτό είναι άλλο ένα σημείο που φοβάμαι, όταν πάει η κουβέντα στα προσωπικά.

στο γκρουπ που λες οτι εφτιαξες τί ανταπόκριση υπήρξε;
εσύ βρήκες έυκολα ένα γκρουπ να ενταχθεις;
η δυσκολία είναι ίδια για όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, το αντιλαμβάνομαι.
μην απογοητεύεσαι, δες την αλήθεια όπως είναι και δράσε.
το ότι ήρθε ένα άτομο εγώ το βρίσκω θετικό πχ

Η ανταπόκριση ήταν μηδενική και ένιωσα τόσο άβολα στο ένας με έναν που το παράτησα αμέσως. Αυτά προ κορωνοϊού.
Είναι τόσο διαφορετικά στην Αγγλία που πάει πολύς κόσμος (5-10 άτομα τη φορά) γιατί ακόμα και αν πας και κολλήσεις
και δεν μιλάς καθόλου, τουλάχιστον άλλοι κρατάνε την συζήτηση ζωντανή. Δεν ξέρω πως να το οργανώσω ώστε να πείσω
να ρθούν περισσότερα άτομα