προσπαθεια για αλλαγη...κολλημα με οικογενεια...

[Sofia]

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

χαχα ...εξαιρετικο:)!

[vince]

Originally posted by Sofia

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

χαχα ...εξαιρετικο:)!

Και μη εξαιρετέο...;)

[anwnimi]

Τriella
όντας μοναχοπαίδι
ξέρω πόσο προσκολλημένο μπορεί να είναι ένα παιδί στους γονείς του - ενώ φαινομενικά δεν είναι - και το πόσο προσκολλημένοι μπορεί να είναι οι γονείς στο παιδί - ακόμα κι αν αυτό δε φαίνεται άμεσα.

Σαν κι εσένα κι εγώ εισέπραττα πολλά μπράβο στα μαθητικά μου χρόνια. Κι ένιωθα δυνατή.
Τα μπράβο και την αναγνώριση τα εισέπραττα γιατί εκεί τα θέλω τους και τα θέλω μου συνέπιπταν.

Αυτά αλλάξανε με το που άρχισε η φοιτητική ζωή. Από τα πιο απλά (που θα μείνω ακριβώς και με ποιον ακριβώς) μέχρι τα πιο σύνθετα (η συμπεριφορά μου, ο χαρακτήρας μου) τα θέλω μας έγιναν συγκρουόμενα.
Κι εκεί, επειδή είχα την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθώ, ίσως και για να αντιδράσω κάποιες φορές μόνο για να αντιδράσω γιατί είχα την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστώ, τα μπράβο κόπηκαν βίαια.

Και αυτό είχε τεράστιες επιπτώσεις στον ψυχισμό μου. Ίσως γιατί ήταν τόσο απότομο και εντελώς αντιφατικό.
Παρένθεση θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο που σου μιλά η μαμά σου. Σεβάσου τον εαυτό σου και να βάζεις τα όριά σου καλή μου.

Αυτό που θα σου πω είναι ότι είναι πολύ θετικό το ότι νιώθεις ότι τώρα πρέπει να κάνεις και κάποια πράγματα μόνη σου. Από την άλλη πρόσεχε, γιατί κάποιες φορές η αντίδραση μόνο για την αντίδραση οδηγεί σε αρνητικές επιπτώσεις (όπως με το θέμα της συγκεκριμένης δουλειάς - όχι γενικά της οποιαδήποτε εργασίας - που είναι αρκετά ύποπτη).

Κάνε την επανάστασή σου καλή μου, αυτοπροσδιορίσου, βρες μια πιο ασφαλή δουλειά μερικής απασχόλησης για να μην αφήσεις τις σπουδές σου, άρχισε θεραπεία, απέδειξε στον εαυτό σου και πες του εσύ το μπράβο που πραγματικα το αξίζει, ακόμα και σαν προσπάθεια.

Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου!
Καλή τύχη.

[Triella]

@ weird: ωραια φραση και πολυ ψαγμενη....
οσο για την μητερα μου...πραγματι ειναι στο χερι μου απο εδω και περα...αλλα..προσπαθω να μαζεψω τα κομματια του εαυτου μου και να τα βαλω στη θεση τους. Μετα απο 2μιση χρονια συνεχους σαπιλας και ψυχολογικης αποσυνθεσης, δεν μου ειναι ευκολο να νοιαστω για τη μητερα μου (στο πως θα τη χειριστω) ενω δεν μπορω καλα καλα να συνετισω τον εαυτο μου.

@ anonimi: επομενως δεν ειμαι η μονη που εχω βιωσει αυτη την κατασταση...πραγματικα νιωθω καλυτερα. απλουστατα γιατι τελικα υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που βιωνουν τα ιδια πραγματα και εν τελει μπορω να ταυτιστω μαζι τους και να καταλαβω και τις δικες τους δυσκολιες.
Πραγματι οφειλω να ομολογησω οτι η δουλεια ηταν μια ελαχιστα βεβιασμενη κινηση, πανω στην αναγκη μου να αρχισω να ξεφυγω...και παλι ομως, την αποφαση την πηρα μονη μου με πολλη σκεψη, οι ανθρωποι αυτης της δουλειας μου εξηγησαν, και γνωριζοντας τα υπερ και τα κατα πηρα το ρισκο. Ειμαι διατεθειμενη να παρω την ευθυνη, αρκει να κανω μια φορα κατι αντιθετο απο αυτο που μου λενε και τις σποντες που μου πετανε..περιττο να σας πω οτι ο πολεμος και το μποικοταζ συνεχιζεται γιατι απλα δεν θελουν να πιστεψουν οτι μπορω να εχω αποτελεσματα κανοντας αυτη τη δουλεια. Η παλη γινεται περισσοτερο με τη μητερα μου παρα με τον πατερα μου. Στο τελος της ειπα οτι δεν χρειαζομαι τη βοηθεια της σε \"προφορικα\" θεματα και οτι μπορω να μαθω οτι ειναι να μαθω μονη μου...(αλλωστε παντα μονοι μας μαθαινουμε)...ισως να το εκανα αποτομα αλλα τελικα νιωθω οτι μονο ετσι θα βρω τον εαυτο μου.
η δουλεια αρχιζει να κυλαει προς το καλο, με λιγο πεισμα, παραδοξως αρχιζω και παταω στο αμφιθεατρο να δωσω μαθηματα (και το πιο περιεργο τα περναω), κατι που πριν απο μερικους μηνες ουτε να το φανταστω. Διαβαζα μια και δυ βδομαδες και στο τελος απο φοβο δεν εμπαινα να γραψω...
Ενω εχω αρχισει και..ανεβαινω ας το πουμε, εξακολουθω να νιωθω ενα βαρος...το οποιο μετα απο μια κουβεντα με τον πατερα μου εγινε αρκετα μεγαλο.
Επιθυμω να ανταπεξελθω και στα δυο. Προσπαθω να βρω τη δυναμη να συνεχισω, αλλα πιεζομαι πολυ. Μεχρι να παω στον ψυχολογο να τα συζητησω αυτα και να βρω λυσεις, θα μου καθεται λιγο στο λαιμο η ολη κατασταση....

@vince: ειδικα τα προτυπα συμπεριφορας, δεν πιστευω οτι μεταφερονται γονιδιακα εξ ολοκληρου, αλλα και με τις εικονες που βλεπει το παιδι κατα τη διαρκεια της συμβιωσης του με τους γονεις του. Για παραδειγμα, μπορει κληρονομικα, να υπαρχει η ταση για βια, αλλα οι οικογενειακες συνθηκες να ειναι τετοιες (καλες) που να μην εξωτερικευσει το παιδι τη βια αυτη.
Οσον αφορα τις προσδοκιες...αυτα πιστευω οτι φαινονται καθαρα κατα την αναπτυξη του παιδιου και εξαρτωνται καθαρα απο τα πλαισια της μικρης κοινωνιας (οικογενειακου, συγγενικο και φιλικο περιβαλλον) που περιβαλλει το ατομο.